Βασιστείτε πάνω μου!

Το "μου" έχει διττή σημασία 😉✌

Ρένα μου, ξέρεις πόσο σ' εκτιμώ και σ' αγαπώ και πόσο θάθελα να σεβαστώ την επιθυμία σου να σ απαλλάξω απο τις συνεχείς αναρτήσεις και να αρχίσεις το καθάρισμα, αλλά φταίω που συνεχίζω να δημιουργώ και θέλω να τα μοιράζομαι μαζί σας;😊😌

Μη σκας, τελευταίες μέρες ελευθερίας είναι αυτές και θα τις απολαύσω για λίγο ακόμα, μετά θα τρως αναρτήσεις -κονσέρβα χαχχα,  ακυκλοφόρητες εννοείται, αλλά με έργα που ήδη έχουν γίνει απο καιρό, ενώ αυτές οι τελευταίες είναι μόλις βγήκαν απο το φούρνο 😉 Ζεστοφούρνι ένα πράμα!🏭

Λοιπόν δεν θα σε κρατήσω για πολύ, θα σας αφηγηθώ γρήγορα απο πού ξεκίνησα και την κατάληξη.

Εχω εξομολογηθεί την αδυναμία μου να αποκτώ ο,τι βλέπω απο χριστουγεννιάτικα. 

Η βάση που ζήλεψα απο το εμπόριο

Ενας λόγος παραπάνω φέτος που λόγω των καταστροφών του τελευταίου σεισμού που είχε επιλεκτική  προτίμηση στο χριστουγεννιάτικο σερβίτσιο, είπα να τ' αναπληρώσω.

Έτσι παρήγγειλα πιατάκια γλυκού και συμπλήρωσα και τα πιάτα φαγητού. 

Έτσι έπεσα πάνω και σ' αυτή την χριστουγεννιάτικη βάση για γλυκά.

Κάτι η τιμή, κάτι οτι δεν υπάρχει πια χώρος πάνω στο τραπέζι αποφάσισα (αυτό το ξέχασα με το πού το σκέφτηκα!χαχαχχα) να τολμήσω να την φτιάξω εκ των ενόντων , ό,τι υπήρχε στην αποθήκη.

Είχα ένα γυάλινο μπωλάκι απο γιαούρτι. Ήταν πολύ ωραίες συσκευασίες που εύρισκα κάποτε σε διάφορα μεγέθη. Είναι σαγρέ με δύο αυτάκια. Το σχήμα του ήταν ιδανικό για το πρόσωπο του καρυοθραύστη . 

Επίσης ένα πλαστικό κυπελλάκι που ταίριαζε απόλυτα στο στόμιο του μπωλακίου, ένα τελειωμένο καρούλι απο μονωτική ταινία και στο τελευταίο δέμα   βρήκα μία ξύλινη βάση, που ταίριαζε ακριβώς επίσης στο γυάλινο μπωλάκι.

Εδώ έκανα και μια πατάτα που την πλήρωσα διπλά. Παρήγγειλα 6 ρηχά και 6 βαθειά πιάτα και οταν παρέλαβα κάτι δε μου κολλούσε. 

Τελικά πηγαίνοντας να τα τακτοποιήσω στη σερβάντα διαπίστωσα οτι ΔΕΝ είχα καν πιάτα βαθειά!!!

Ου γαρ έρχεται μόνον...😞αλλά έρχεται συμπλήρωμα πιάτων νάναι τουλάχιστον 12 και έχει ο θεός 😂 

Τα είδη νοικοκυριού ήταν ανέκαθεν η αδυναμία μου. 

Μ' άρεσε βρε παιδί μου ναχω ωραία πράγματα, αξεσουάρ κουζίνας, μικροεργαλεία, οτιδήποτε. 

Συγκεντρώθηκαν (απο τη φωτογραφία δεν χρησιμοποιήθηκαν το μασούρι, που είχα σκοπό να κόψω για χέρια και τα πράσινα ξυλόγλυπτα που σκόπευα για μαλλιά, αφού τα έβαφα λευκά), τα δοκίμασα με διάφορους συνδυασμούς και κατέληξα σ' αυτόν που θα δείτε.

Για να αποδώσω την εικόνα πήρα τα καλούπια μου και τον πηλό και άρχισα να συνθέτω κομμάτι-κομμάτι. 

Μετά την ολοκλήρωση και το στέγνωμα του πηλού, άρχισε η διαδικασία του βαψίματος και τέλος, του κολλήματος κομμάτι κομμάτι. Για χεράκια δε έβαλα δυο καπάκια απο βανίλιες

Συγκρίνετε λοιπόν το πρότυπο και το εξ αντιγραφής και πείτε μου, δεν έκανα καλά να μην το αγοράσω και να τολμήσω να το φτιάξω;

Η φωτογραφία τ αδικεί κατάφωρα, συχωράτε με. 

Πάντως απόλαυσα την διαδικασία και είμαι περήφανη για το αποτέλεσμα γιατί δεν ήμουν και τόσο σίγουρη απο την αρχή, αλλά σκέφτηκα "τι είχαμε τί χάσαμε;" και εκ των υστέρων λέω και είχαμε και δε χάσαμε. ¨

Το αντίθετο μάλλον 😉

Επι του πιεστηρίου: Και μάλλον απο εκδίκηση του "και είχαμε και δε χάσαμε"...κλαίω το μακαρίτη!!! μετά το τέλος της φωτογράφισης μας εγκατάλειψε άκαρδα η γυάλα 💥👿🙈. Ευτυχώς που έτυχα την στιγμή της (άνευ λόγου) πτώσης κι έτσι γλύτωσε ο γάτος μου απο την άδικη κατηγορία της δολιοφθοράς. 
Τί να γίνει συμβαίνουν κι ατυχίες, τουλάχιστον πρόλαβε να μείνει στην ιστορία των Χριστουγέννων.

Και για το τέλος, επειδή μιλάμε για βάσεις και βασιστείτε πάνω μου (του), κηροπήγια απο καπάκια απορρυπαντικών (ακούς Ρένααα;;;), με μία μπάλα (οχι παγωτού) αλλά χριστουγεννιάτικη στη μέση(η στρογγυλή εννοείται 😉),με εφέ πέτρας και στοιχεία απο πηλό. 

Οι βάσεις των κεριών είναι βαμμένα μεταλλικά σουβέρ.

Αυτά προς το παρόν απο τον κόσμο της ανακύκλωσης και των διακοσμητικών.

Μέχρι την επόμενη ανάρτηση...Σας αγαπώ!

Τσάμπα καίει η λάμπα

 Ποτέ δεν καίει τσάμπα και για κανένα λόγο. 

Ο μόνος λόγος, που θα μπορούσε να μας αποτρέψει να καίει, είναι η ΔΕΗ και οι υπέρογκες χρεώσεις της, ομως εδώ την ευγνωμονούμε που καίει και καίγεται, για πολύ διαφορετικούς και δημιουργικούς λόγους!

Ενώ προσπαθώ να ομαδοποιήσω τα αντικείμενα, ώστε να μη σας κουράζω με συνεχείς και μεγάλες αναρτήσεις, και τις προγραμματίζω, πάντα παρουσιάζεται κάτι νέο και ο ενθουσιασμός μου να σας το δείξω και να πειραματιστείτε κι εσείς, δε μου επιτρέπει ν' αφήσω τη ροή ως έχει. Κάπως έτσι έγινε και σήμερα

Απο καιρό χρησιμοποιώ καμένες λάμπες led.

Μια μέρα, τυχαία, έμεινε στα χέρια μου ο πλαστικός γλόμπος απο μια καμένη λάμπα κι άρχισε η πρώτη κατασκευή.

Το κομμάτι που έμεινε μου θύμισε καμπάνα και καμπάνα έγινε!

Κόλλησα πάνω στη βάση ελαστικά στοιχεία για πιο εύκαμπτα και πιο λεπτοκαμωμένα απο τα ξυλόγλυπτα (και δαντέλα θα πήγαινε 😉) και στη βάση της λάμπας στο σπιράλ τύλιξα γιουτα για να καλυφθεί και να κρεμαστεί, αν χρειαστεί, στη συνέχεια το έβαψα με επάλληλες στρώσεις χρώματος μαύρου και χρυσού να πάρει όψη ρουστίκ και ολοκλήρωσα με λευκό dry brush. 

Απο κάτω κρέμασα ένα κουδουνάκι  και όλη μαζί την κατασκευή την κόλλησα σ' ενα ξύλινο ταμπλό, που παλιά έβαζα τις κουβαρίστρες για τη ραπτομηχανή (θυμάστε την κατασκευή με τα "τραπεζάκια " απο τις πίτσες;), αλλά, λόγω μεγάλου όγκου υλικού, παροπλίστηκε. Πάνω στο ταμπλό είχα κολλήσει χαρτί scrapbooking και γύρω γύρω το στεφάνωσα με κλαδιά απο πηλό. Ένα ξυλόγλυπτο αγγελάκι κρατάει την αλυσίδα απο τις καμπάνες

 Στη συνέχεια,  και αρκετά μετά απο την πρώτη κατασκευή, έλαμψε άλλη ιδέα χρήσης των πλαστικών γλόμπων 💥💡

Από πέρσυ, αν όχι νωρίτερα, κυκλοφορούσαν στο διαδίκτυο κατασκευές με κουδούνες , ξέρετε αυτές που έχουν στις στάνες στα ζώα.

Αυθεντικό

Άλλοι τα λένε τροκάνια. 

Για πόσο μπορούσα αλήθεια να τις αποφεύγω; 😉😊😂

Είπαμε, αν ήταν η ζήλεια ψώρα θα γέμιζε ούλη η Χώρα. 

Και η Χώρα μπορεί να μη γέμισε κουδούνες, αλλά γι αρχή δυο είναι αρκετές 😂. Πάντα τέτοια έργα πάνε κατά ζεύγη!😂😂like Xiotes! 

Νομίζω, αν δεν κάνω λάθος, οτι η βάση σ' όλες είναι ίδια. 

Ρολό απο χαρτί υγείας ή κουζίνας. Ααα νομίζω κάποια χρησιμοποίησε και χάρτινο ποτήρι. 

Στην συγκεκριμένη version που τις είδα και εμπνεύστηκα (απο τη γνωστή μας Λαμπρούκα) για τις δικές μου, ελλείψει των δικών της υλικών, μ άρεσε πολύ το καμπυλωτό στη βάση τους που εκείνη χρησιμοποίησε κάψουλες καφέ. 

Εγώ όμως δεν πίνω τέτοιο καφέ, δεν έχω τέτοιες κάψουλες (θα βρω όμως ✌) ψάχνοντας για κάποιο καπάκι απορρυπαντικού να προσομοιάζει, βρήκα μπροστά μου τα πλαστικά γλομπάκια και ήρθε κι έδεσε, αφού ταίριαζαν ταμάμ στο ρολό χαρτιού  κουζίνας

Κόλλησα λοιπόν το γλόμπο στο ένα άνοιγμα του ρολού, αφού πρώτα κόλλησα μέσα του, για γλωσσίδι της κουδούνας, ενα ξύλινο αναδευτήρα καφέ (απ αυτά μ' εχουν προμηθεύσει πολλά) βοηθάει και το σχήμα του σ' αυτό 😉. 

Το τρύπησα λοιπόν στην μία πλευρά και το κρέμασα απο το σκοινάκι που του πέρασα στο βάθος του γλόμπου και κρέμεται τόσο όσο απο την κουδούνα. 

Το κομμάτι απο το ρολό που έμεινε το έκοψα στη μέση και κόλλησα απο ένα στην κορυφή κάθε γλόμπου να γίνει κρεμαστάρι.

Στην συνέχεια για να φαίνεται όσο το δυνατόν πιο μεταλλική με ενώσεις, έκανα διπλές σειρές με ζεστή σιλικόνη και για βίδες έβαλα ...φακές! Δεν πρωτοτύπησα, μη νομίζετε, τις έχω δει κι αλλού τις φακές να τις χρησιμοποιούν και ομολογώ είναι ιδανικές για τέτοιες λεπτομέρειες

Αυτή είναι όλη κι ολη η κατασκευή, αφού βαφτεί  (ο,τι χρώμα θέλει ο καθένας, εγω πάλι τις έβαψα με σπρευ μαύρο και αντικέ χρυσό απο πάνω) και κρεμαστεί, μπορείτε να την θαυμάζετε σαν νάναι πραγματικές κουδούνες. 

Εμένα, ακόμα και οι γραμμές της σιλικόνης, που επίτηδες άφησα, μ' αρέσουν!

Οι δικές μου κουδούνες με τις λεπτομέρειές τους

Αφού έμειναν έτσι και φωτογραφήθηκαν θέλησα να τα παλαιώσω. Χρόνια βλέπετε στις στάνες παρέμειναν άχρηστες, μια που ζώα δεν υπάρχουν,(ουτε ζώα ουτε στάνες αλλά για την ιστορία ,χαχχαχα) κι έτσι απέκτησαν την πατίνα του χρόνου! Τόση, που θαρρείς πώς βγήκαν απο τα βάθη της θάλασσας απο τη σκουριά . 
Και τί σκουριά να μοσχοβολάει το σπίτι (πάπρικα, μοσχοκάρυδο, γαρύφαλλο και κανέλα 😉😍) 
Μα δεν είναι πολύ καλλίτερα τώρα; και καλύφθηκαν και οι γραμμές του ρολού.

Εσείς στο χέρι σας είναι να τ' αφήσετε στο στάδιο που σας αρέσουν.

Έτσι, απο ένα αντικείμενο που έφαγε τα ψωμιά του και θα πήγαινε στην ανακύκλωση, βγήκαν δύο αντικείμενα, που αν δεν το αποκαλύψεις, κανείς δεν καταλαβαίνει την προέλευση. 

Τι λέτε; τί άλλη χρήση σκέφτεστε εσείς;

Και κάτι τελευταίο (για σήμερα 😂). 

Μπορεί να μην συνδυάζονται με το  στοιχείο της καμένης λάμπας παραμένουμε όμως στο μαγικό κόσμο της ανακύκλωσης και της πρόσφατης παραλαβής. 

Οταν λοιπόν αχρηστευθεί  μία ξύλινη αλατιέρα ή ενας ξύλινος μύλος πιπεριού ή φύγει καποιο καγκελάκι απο έπιπλο, μη βιαστείτε να τα πετάξετε. Αφήστε τα καρτερικά να περιμένουν κάπου και ίσως κάποιο φιλεύσπλαχνο χέρι τα στείλει σε κάποιο άλλο✉🎁🚚 και εκεί γίνει το θαύμα 🎉✨✨

Η αλατιέρα βάφτηκε λευκή, φόρεσε ένα κομμάτι απο σπασμένο μύλο πιπεριού, και  "ντύθηκε το κοστούμι" ενός πιτσαδόρου έτοιμου να φουρνίσει μία πίτσα μαργαρίτα😂 

Non è il gusto perfetto?👌

Το δε καγκελάκι  βάφτηκε κι αυτό λευκό, φόρεσε ημίψηλο, πήρε και μία σκούπα απο παλιό γούρι στήθηκε και σ ένα βάθρο και έγινε χιονάνθρωπος.

Μα πείτε μου σας πάει καρδιά να τα πετάξετε ;;;

Χριστούγεννα , η γιορτή των παιδιών

;;;;

Και όχι μόνο!!!

Ποιός είπε οτι επειδή το τσάι έγινε εγω θα σταματήσω να δημιουργώ; όποιος στο σκέφτηκε τρελός παπάς τον βάφτισε

Σε μια εποχή που το "Α" το στερητικό υπερτερεί όλων των θετικών έρχονται Χριστουγεννα και θάθελα πολύ να συμβάλω στο μαλακώσουν τα πάθη που μας ροκανίζουν την καθημερινότητα. Είναι τόσο ζοφερή που δεν αντέχεται. Εγω πάλι προσπαθώ να την αντιμετωπίσω προσθέτοντας της λίγη λάμψη απο χρυσόσκονη αλλά και πάλι το μαύρο δε λέει να απαλειφθεί.

Εστω και μεταξύ μας, ας ανταλλάσσουμε ωραίες εικόνες και όμορφες ιδέες πασπαλισμένες με παιδική αθωότητα, απ αυτή που μας λείπει, αφου οι Μέρες αυτές μας επιτρέπουν να γινόμαστε για λίγο παιδιά, ν' ανασύρουμε μνήμες, να προσπαθούμε για τα δικά μας παιδιά και εγγόνια να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις.

Κάθε τέτοια εποχή γίνομαι υπερκαταναλωτική. 

Μία άγνωστη δύναμη με σπρώχνει να θέλω ο,τι βλέπω! Αν ήταν φαγητό θα λέγαμε οτι πάσχω απο κατοχικό σύνδρομο, αλλά ούτε περί φαγητού πρόκειται ούτε την Κατοχή έζησα. 

Παρ όλα αυτά τα Χριστούγεννα με ξεμυαλίζουν και ζηλεύω την κόρη μου που δεν παρασύρεται ποτέ και απο τίποτα. Θα πρεπε να παίρνω μαθήματα εγω απο κείνην, αλλά μάλλον είναι αργά για να αφομοιώσω τέτοιες ριζικές αλλαγές 😀. Αλλωστε επειδή όλα τα περιττά ή θεωρούμενα περιττά έχουν κοπεί, ας κάνουμε λίγη σπατάλη παραπάνω μια φορά το χρόνο και μαζί μ εμάς χαίρονται κι άλλοι, οταν τ' αποκτούν 😉

Δε μπορούσα λοιπόν ν' αντισταθώ σ' αυτό το στρουμπουλό Άγιο που παρασάγγας απέχει απο τον πραγματικό, αλλά θέλεις το μάρκετινγκ, θες η φαντασία, τον έχουν πλάσει τροφαντό και ροδοκόκκινο να μοιράζει δώρα (εδώ έρχομαι ν αμφισβητήσω ό,τι μας έχουν διδάξει γιατί τα "δώρα" που βλέπουμε καθημερινά να μοιράζονται στα παιδιά του Κόσμου τούτου, μόνο δώρα χαράς δεν είναι...😢) 

Ηταν ένα άχρωμο ξυλόγλυπτο της Dart elastic wood που πήρε σάρκα και οστά και έγιναν διάφορες δοκιμές για το πού θα ενταχθεί. και τελικά βρέθηκε η θέση του.

Ερχόμενος ποδαράτο απο την άλλη παγωμένη  άκρη του Κόσμου, διασχίζοντας στέπες, βουνά και Πόλεις, φτάνει  ασημοχιονισμένος, σε κάθε πόρτα που τον περιμένει απο πίσω κάποιο παιδάκι να διασκεδάσει τις απορίες του και να παραλάβει τα δώρα που του ζήτησε.

Ολος ο καμβάς αποτελείται απο συρραφή πέντε διαφορετικών κομματιών χαρτοπετσετών, προσπαθώντας να ενταχθούν σ ένα ενιαίο σύνολο αποδίδοντας μία παράσταση Τοπίου.

Η πόρτα είναι ριζόχαρτο πάνω σε μικρότερο καμβά, που έχει γίνει επέκταση μοτίβου με χαρτόνια και η γιρλάντα έχει γίνει απο πηλό .

Επειδή είχα δει  έργο μιας υπερταλαντούχας φίλης στο φβ, (https://www.facebook.com/nancy.nancy.315080)θέλησα να το φωτίσω κι εγω ώστε και ο Αγιος Βασίλης ν αποκτήσει υπόσταση και η πόρτα να υποψιάζει για ένα χαρούμενο και ηλεκτροφωτισμένο εσωτερικό, έτσι τρύπησα κατά τόπους στα σωστά σημεία τον μεγάλο  καμβά και πέρασα τα λαμπάκια απο την αλυσίδα φωτισμού.

Ενας άλλος  επίσης καμβάς με ξυλόγλυπτα είχε φτιαχτεί για το χριστουγεννιάτικο τσάι. 

Πέρασα με πάστα το φόντο αλλά δυστυχώς καλύφθηκε μετά απο τα διάφορα μοτίβα, έφτιαξα κλαδάκια γκι από πηλό να ξεπηδάνε απο κάτω και κρεμάστηκαν, τα ξυλόγλυπτα που μοιάζουν με χριστουγεννιάτικα στολίδια δέντρου, απο ενα ματσάκι με ψεύτικα κλαδιά έλατου απο την κορυφή βαμμένα με σπρέϋ υπόλευκα (τύπου χιονισμένα). Μια φαρδιά κορδέλα μας εύχεται "Καλά Χριστούγεννα" κι ένα σκοινί κάνει χρέη κορνίζας ελλείψει κάτι άλλου.

Μπορεί το Χριστουγεννιάτικο χωριό να μην έχει άλλα περιθώρια επέκτασης, εγω όμως δεν μπορώ ν αντισταθώ στον πειρασμό (πρέπει να κοιτάξω αυτή την επιρρέπεια στους πειρασμούς 😮😏😢) με κάθε νέο κουτί που πέφτει στα χέρια μου να το μεταλλάξω σ' ένα ακόμα σπιτάκι

Ετσι και τούτο το τετράγωνο, που δεν είχα ξαναδεί, απο PANETONE, ντύθηκε μ' ενα καρώ χαρτί και πολλά πρόσθετα αξεσουάρ, πού πάνω στην ώρα ήρθε ένα ακόμα δέμα "αχρηστων" και χρησιμοποιήθηκαν αρκετά.

 Έτσι εγινε ένα ακόμα! 

Μπορεί νάναι "ένα ακόμα" κανένα όμως δε μοιάζει με το άλλο και το καθένα εχει τη δική του χάρη, σας το υπογράφω 😊

Ακόμα κι αυτό που προέκυψε απο ένα κουτί πίτσας και πήρε μορφή μελόψωμου. Απλό απέριττο ΑΛΛΑ μοναδικό!

Μ' ενδιαφέρει και η αντίθετη άποψη 😍

Υ.Γ Συγχωρείστε μου τις φωτογραφίες αλλά τοσπίτι ειναι τόσο πηγμένο που δεν υπάρχει χώρος ουτε να φωτογραφίσω κάτι ευπρεπώς 😢

December has just arrived!

 Και μπήκαμε στο Δεκεεέμβριοοο!!!

Καλό μας μήνα λοιπόν με ό,τι ο καθένας ελπίζει και προσμένει να συμβεί, μα πάνω απ όλα με καθαρή καρδιά και συγχώρεση

Το τσάι των Χριστουγέννων που τείνει να γίνει έθιμο έγινε με μεγάλη επιτυχία. Μπορεί να κουράστηκα αλλά άξιζε τον κόπο! Η χαρά στα πρόσωπα των καλεσμένων υπέγραφε την επιτυχία του. Κάτι τέτοιες ώρες σκέφτομαι και ευγνωμονώ εκείνη που μ άνοιξε το δρόμο και μ έσπρωξε να τον περπατήσω και ας μην είναι πια οι σχέσεις μας οπως τότε. Οι άνθρωποι αλλάζουν, εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε, αλλά υπάρχει πάντα χώρος αναγνώρισης σε ό,τι σου έκαναν καλό.

Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος της ίντριγκας, της καχυποψίας, της κακίας ή της ζήλειας. Τίποτα απ αυτά δε με χαρακτήριζε, αντίθετα πάντα εύρισκα τη θετική πλευρά των πραγμάτων και δικαιολογούσα, μέχρι ειρωνείας όσων μ άκουγαν. Πόσο μάλλον τώρα που μεγάλωσα αρκετά και δεν πρέπει να παίρνουμε πολλά πράγματα τοις μετρητοίς. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του κι εμείς πρέπει ν αποδεχθούμε οτι δεν ταιριάζουν όλοι με όλους, γιατί ο καθένας έχει τα δικα του "θέλω", στανταρς και όρια, που ενδεχομένως έρχονται σ' αντίθεση με τα δικά σου. Κανένα πρόβλημα. Κράτα λοιπόν τα καλά και άσε πίσω ό,τι σε πλήγωσε, όλα είναι ένα μάθημα ζωής. 
Θα μου πεις, το παίρνεις πάντα; Οχι, θα σου απαντήσω ευθαρσώς, ξανακάνω το ίδιο λάθος στην επόμενη σχέση, επειδή ακριβώς θέλω να βλέπω μόνο την καλή πλευρά, μέχρι να ξεσκεπαστεί και η άλλη που κρύβεται επιμελώς και τότε το κούμπωμα δείχνει αν κλείνει ή πετσικάρει 😉
Κι αφού αρκετά φιλοσοφήσαμε, αλλά γενικά μ αρέσει ν' ανακατεύω τις σκέψεις μου ως προς τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, που είναι ή πέρασαν απο τη ζωή μου, ελέγχοντας πρώτα απ όλα τον ίδιο μου τον εαυτό, πόσο μάλλον τέτοιες μέρες που γεννήθηκε η Αγάπη στον Κόσμο για να μας κάνει καλλίτερους! 
Το αν γιναμε, είναι μια άλλη κουβέντα, αλλά ας φροντίσει ο καθένας για τον ίδιο πριν προσπαθήσει να φτιάξει τον άλλον και τον κόσμο ολόκληρο.

Θα σας ξεναγήσω λοιπόν όπως μου ζητήσατε στο χώρο του τσαγιού και φανταστείτε οτι ήσασταν κι εσείς μαζί μου 😉. Εγω πάντως σας ένοιωθα 💟

Ας μπούμε λοιπόν

Το καλωσόρισμα θερμό εκ των έξω 😉

Το δέντρο δεν ήταν ποτέ του γούστου μου τα λευκά, ηλθε όμως κλαίοντας απο ένα χωρισμό και θα πήγαινε subito  στη χωματερή. Κι επειδή είμαι ψυχοπονιάρα και συνδράμω κάθε χωρισμένο (αν θυμάστε παλιότερα σας είχα πει για 10 σακούλες μεγάλου μεγέθους 😉) είπα "πουτ δε τριι νταουν" κι έμεινε! 

Τώρα όποιος χωρίσει στο μέλλον ξέρει που θ αφήσει το κατιτίς του ...αν δνε εχω χωρίσει κι εγω μέχρι τότε γιατί το βλέπω ν' αχνοφαίνεται ετσι που πάω

Το ταχυδρομικό κουτί προέκυψε μετά απο μια γουρουνιά πιτσοκατάνυξης. Η συγκεκριμένη πιτσαρία εχει την τιμητική της στα έργα μου, γιατί έχει ωραία χαρτονένια κουτιά που κόβονται και δουλεύονται πολύ εύκολα.

Κατά την έξοδο μπορείτε να ρίξετε το δικό σας γραμματάκι στον Αγιο και μα τον Αγιο θα το λάβει!

Και τωρα μπαίνουμε κανονικά. Μόνο τα υπνοδωμάτια και τα μπάνια δεν θα δείτε του ανακτόρου

Ας γευτουμε τις λιχουδιές γλυκές κι αλμυρές πριν πάμε στα έργα, τόσο περπάτημα κάνατε! Το μενού διέθετε καναπεδάκια και αλμυρο χριστουγεννιατικο κέικ, μανταρινοτρουφάκια, ρωσικη μηλόπιτα (ευγενική προσφορά της κας που προσέχει τη μαμά μου εκ Λευκορωσίας.) ΥΠΕΡΟΧΗ! χαλβαδάκι για όποιον νήστευε, πανετόνε, ξηροκάρπια, λικεράκια και εννοείται τσαγάκι εισαγωγής. Ας είναι καλά ο Βασιλικός οίκος της Αγγλίας. Πέθανε η Κουίν εμεινε το τσάι της!

Δεν ξέρω εαν προσέξατε στη σύντομη περιήγηση ενα τραπέζι γεμάτο πράγματα;

Δεν ήταν απο ακαταστασία αλλά το μικρό μπαζάρ (αριθμουσε 108 αντικείμενα ζωή νάχε!) Και ξεκινάμε απο τα γήινα,χαχαχχα

Εφτιαξα λοιπόν ενα μικρόκοσμο αυτές τις Γιορτές με την αγάπη και τη φροντίδα που του άρμοζε.

Σε πολλές μορφές έφτιαξα μικρές Πολιτείες, αρχής γενομένης απο μαρμαράκια που είχα βρει στη θάλασσα.

Προχώρησα  σ' ενα στεφανάκι για την πόρτα που η βάση του προέκυψε απο ένα σπιράλ λάστιχο τρόμπας ποδηλάτου!!!

Σπιτάκια κόλλησαν επάνω σε γυάλινα φανάρια

Εγιναν καδράκια φωτιζόμενα

 ή μη

Μπήκαν σε κρεμάστρες

Εγιναν τρισδιάστατα!

Μία ξυλινη γειτονιά με πλατεία  που ήρθε απο τη Θεσσαλονίκη  και το ένα σετ ντυθηκε με χαρτιά scrapbooking  και το άλλο με χρώμα και ελαστικά στοιχεία τύπου κουρτίνας, με προσθήκες απο πηλό ή τσόχινα αξεσουάρ

Κι αφου  οι πόλεις φτιάχτηκαν έπρεπε να μεριμνήσω για τα δάση 😉
Προχώρησα λοιπόν στην αναδάσωση των αποψιλωμένων δασικών μας εκτάσεων (μακάρι να μπορούσα να το κάνω!)
Δέντρα κάθε ύψους απο φελιζόλ, άλλα ντύθηκαν με βελούδα, άλλα με χριστουγεννιάτικα υφάσματα, άλλα με πηλό και το πιο μικρό, μία ξύλινη σφήνα που ήρθε απο τη Θεσσαλονίκη ντύθηκε με ξυλόγλυπτα

και το αδελφάκι του που ξαναγύρισε ντυμένο στολισμένο στη Θεσσαλονίκη, απ όπου ξεκίνησε. Ελπίζω να του άρεσε η Ζάκυνθος
έστω κι αυτό το λίγο που έμεινε.

Δεν έχει καθένα τη χάρη του;

Κι Αυτά ειναι μόνο η αρχή