Πετραδάκι πετραδάκι οι Γιορτές!

 Και πέρασαν οι μέρες κι ολοκληρώθηκε το Δωδεκαημερο των εορτών και των παραδόσεων.

 Μπορεί να σας είπα οτι ήθελα να κλείσω τους λογαριασμούς του 2024 αλλά σίγουρα υπήρχαν και κάτι ακόμα.

Τα πετρωτά μου!

Γίνονται Γιορτές χωρίς πετρωτά; Οχι βέβαια.

Η αλήθεια είναι οτι μετά την έκθεση, από τον ενθουσιασμό μου και μεθυσμένη από την επιτυχία της άρχισα να δημιουργώ, τόσο που φοβήθηκα οτι θα εξαντληθούν οι πέτρες! 

Σιγά μην τελειώσουν τόσες που είναι, αλλά είχα πάρει φόρα 💨

Γεννήθηκαν όμορφα πράγματα θεωρώ, μένει κι εσείς να το επικυρώσετε!

Αρχικά ήταν τα ζευγάρια. 

Από αλλού ξεκίναγα ζευγάρια έβγαιναν, ε να μείνουν παραπονεμένα; Εννοείται πώς οχι. 

Βγήκαν λοιπόν νέες γυναίκες, πιό μεστωμένα ζευγάρια, ζευγάρια της διπλανής πόρτας 😉

Και ας αρχίσουμε από το τέλος:

 

-Ω χρυσή μου κυρά! Έφτασες στο μήνα σου το λοιπό! Κι έλεγα κι εγώ που χάθηκες... αλλά με την κοιλιά στο στόμα και πού να πας;
Πάντως για σερνικό σε κόβω, η κοιλιά σου είναι ψηλά και ποντερή . Εχει δείξει ο υπέρηχος ή θέλεις νάναι έκπληξη; Αλήθεια, Πού το πας το γατί;
- Έκπληξη! Είναι κι αυτό ετοιμόγεννο και το πάω στον Κτηνίατρο. Μαζί θα γεννήσουμε Παιδιά ,γατιά κουτρουλοκουβάρι! Καλλίτερα, να εξοικειώνονται τα παιδιά με τα ζώα απο μικρά, να τ αγαπάνε και να τα προστατεύουνε. Κι εσείς για πού το βάλατε;
-Μπα έδωπα στο Μινιμάρκετ κατέβηκα να πάρω μία φρατζόλα ψωμί και επ' ευκαιρία πήρα και κάτι ψιλοπράγματα να μην ξανακατεβαίνω. Ποίος θα μου κάνει τα ψώνια ; μοναχή μου είμαι
Αντε και αύριο με καλό και μ ένα πόνο!

"Μ ένα πόνο" pebble art by Hara

Μ' αυτό το κείμενο συνόδευσα αυτό το πετρωτό!

Μετά μπήκαμε στα προεόρτια της Γιορτής τότε που όλοι κατεβαίνουμε στην Αγορά για τα δώρα των αγαπημένων μας και ενδιάμεσα, για κάποια επίσκεψη σε cafe για μια ζεστή σοκολατίτσα, όπως ο καιρός φέτος επέβαλε!

Ζευγάρια λοιπόν μιας κάποιας ηλικίας

Πετρωτό πάνω σε φόντο decoupage χαρτοπετσέτας.

Φίλες ταιριαστές

και όπως είπαμε, οι μέρες αυτές απαιτούν, μία στάση για καφέ, αν όχι μια έξοδο εξ επι τούτου 😉

Κι εδώ έχουμε decoupage χαρτοπετσέτας.

Και για το τέλος, μια θλιβερή Χριστουγεννιάτικη ιστορία του παραμυθά Ντίκενς, που μας συντρόφεψε στα άγουρα παιδικά μας χρόνια και επανέρχεται στο νου κάθε Χριστούγεννα

Εδώ θα σας παραθέσω ένα κείμενο που ξεχώρισα και με βρήκε απόλυτα σύμφωνη για να συντροφέψει την δημοσίευση του πετρωτού μου

"Κοριτσάκι δίχως σπίρτα

(της Μαργαρίτας Ικαρίου, δημοσιογράφου - marketing manager)

Σκοτείνιασαν τα μάτια μου. Η πόλη, λουφάζει. Τα βήματα των περαστικών, αλαργεύουν. Σταγόνες βροχής είναι άραγε ή νιφάδες απαλές, που λούζουν τα μαλλιά μου; Ο κρύος νυχτερινός αέρας διαπερνά τα ισχνά μου κόκκαλα, φτάνει ως τον πυρήνα της ύπαρξής μου. Στεγνώνει τα δάκρυά μου, ξυλιάζει τα μικρά μου χέρια…

Ανάβω ένα σπίρτο. Νοιώθω την αψάδα της κάφτρας, η μικρή φλογίτσα τσιμπά με τη ζεστασιά της τη σάρκα των ακροδαχτύλων, μα το φως του, δεν το βλέπω. Ανάβω κι άλλο.

Να ταξιδέψω θέλω… Στα ομορφοφωτισμένα δωμάτια των ζεστών σπιτιών, εκεί, που κοριτσάκια φοράνε όμορφα ρούχα.

Παπούτσια ολοκαίνουρια, καλτσάκια με ροζ καρδούλες, έχουν μαλλιά χτενισμένα κι όμορφες κούκλες στην αγκαλιά. Εκεί, που μια μάνα, τα μαλώνει τρυφερά γιατί δεν έφαγαν όλο τους το φαγητό. Γιατί έκρυψαν μια σοκολάτα ανάμεσα στα βιβλία του σχολείου κι αυτή έλιωσε από τη ζέστη και κατέστρεψε το τετράδιο της ορθογραφίας. Εκεί που ο πατέρας κρατά μια τρυφερή γωνιά στην άκρη της μοκέτας, κάτω από το στολισμένο δέντρο, για παιχνίδια και πειράγματα… Εκεί, που υπάρχουν εικόνες χαράς ακόμη και μέσα στην ανασφάλεια της αγριότητας του σύγχρονου βίου και ενός μέλλοντος πολεμόχαρου, που ποιo θα είναι τελικά, κανείς δεν ξέρει...

Σκοτάδι, νυχτοσιγαλιά, ένα σκυλί που αλυχτά. Μόνο του θα ναι κι αυτό και φοβάται. Κρύο απλώνει το μαύρο σκουφί της νύχτας. Η μιλιά έχει φύγει για τις σκιές. Κι oι σκιές, πάνω από την Εσπερία, πυκνώνουν...

Ανάβω ένα ακόμη σπίρτο. Τίποτα. Λίγη ζεστασιά κι ο ήχος που χάνεται στο λεπτό. Κανένα φως. Γύρω μου ξεδιπλώνεται ο ύπνος των σκιαγμένων, η ανάσα των τρομαγμένων, τα όνειρα των παιδεμένων. Των σκοταδιών το νυχτέρι και της μικρής φλογίτσας του σπίρτου, το σβήσιμο.

Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ. Κάθομαι απελπισμένη σ’ αυτή τη γωνιά της γης, σαν την Ελλάδα στης Μεσογείου την άκρη. Κατάκοπη, ξεμεινεμένη, πεινασμένη, φοβισμένη και λερή. Χωρίς προορισμό, περνοδιαβαίνω στις ρούγες και τις γειτονιές, με τη μικρή μου φτηνοπραμάτεια που δεν έχει πια καμιά αξία. Σημασία δε μου δίνουν οι περαστικοί, μα ούτε κι οι συνήθεις ελεήμονες. Σέρνω όλη μέρα τα βήματά μου και δεν έχω πια τη δύναμη μήτε το χέρι να απλώσω, ή να διαλαλήσω τα σπίρτα μου με το μικρό τους φως.

Κάποιοι που μιλούσαν μια σκληρή γλώσσα άρπαξαν τα πιο καλά μου σπιρτόκουτα-σπίτια, με έσπρωξαν δυνατά να πέσω καταγής κι έφυγαν γελώντας. Άλλοι, με παραμέρισαν τρομάζοντάς με και αγριεμένοι ούρλιαζαν ακατάληπτα πάνω από το κεφάλι μου, κραδαίνοντας μια βίτσα από αγρελιά. Ξέπνοη, χώθηκα σε μικρά στενά. Μύρισα το φόβο κείνων που διάβαιναν βιαστικοί, εκείνων που ξέμεναν χωρίς κάποιους να τους περιμένουν και κείνων που έψαχναν δρόμο γι αλλού. Άγγιξα κάπου την ελπίδα, μα την έχασα στο λυκόφως…

Στίχους και ποίημα, δε βρήκα. Ούτε σπίρτο να φωτίσει με το καλειδοσκόπιο της φλογίτσας του, τις φετινές γιορτές. Θα θελα να είχα χαρτί και χρωματιστά κραγιόνια να ζωγραφίσω τα Χριστούγεννα, μα ως και το μυαλό μου, γκριζόμαυρες σκιαγραφεί τις νοερές ζωγραφιές.

Τον λυπάμαι το μικρό Χριστούλη που έρχεται κάθε χρόνο, να γεννηθεί μέσα στο κρύο και την αχυρένια φάτνη. Ένα μωρούλι μια σταλιά, πως καταφέρνει και σηκώνει τις τόσες αμαρτίες του κόσμου; Το κυνηγά ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του με γυμνά τα ξίφη... Το προσκυνούν οι Μάγοι, το θαυμάζουν οι βοσκοί, το υμνούν αγγελάκια τροφαντά, το φωτίζει ένα λαμπρό αστέρι. Μα ξέρω πως είναι ένας ακόμη μικρούλης αμνός, περιστοιχισμένος από σταυρωτήδες…

Ανάβω ένα σπίρτο. Μια εφημερίδα που παρέσυρε ο άνεμος, έχει κολλήσει στα γόνατά μου. Όλες οι ειδήσεις στα πόδια μου, η Τζιχαντιστές στη Συρία, ο Τραμπ κι ο Πούτιν, φόνοι και αίμα, πόλεμοι και συμπλοκές, παιδάκια που τα κακοποιούν εκείνοι που θα πρεπε να τα προστατεύουν σε μια κοινωνία ωχαδερφισμού και αδιαφορίας που μονίμως "πέφτει από τα σύννεφα". Συμμορίες ανηλίκων, παιχνίδια εξουσίας ενηλίκων, πολιτικοί και πολιτικάντηδες να αλλαλάζουν...

Σηκώνομαι αποφασισμένη. Αυτή η μικρή φλογίτσα από το σπίρτο που καίει μέσα μου, μπορεί πολλά να αλλάξει. Μ’ αυτήν θα ανάψω μια μεγάλη φωτιά, να κάψω εκεί όλα τα άχρηστα, τα βρώμικα, τα άθλια. Να ζεστάνω τον τόπο για να μη ξυλιάσει φέτος ο μικρός Χριστούλης. Να νιώσουν θαλπωρή τα παιδάκια σε όλον τον κόσμο. Να φωτιστεί. Να κυλήσουν τα παγωμένα δάκρυα, να εξαφανιστούν οι σκιές.

Μια φωτιά θέλω… που να μπορεί να ανάψει ακόμη και με το πιο μικρό σπίρτο!"

 Το φόντο, αγαστή συνεργασία decoupage χαρτοπετσέτας και stencil, με πάστες κι ένα ξύλινο παράθυρο με χαρτονένια εικόνα. Ολη η εικόνα ξεκίνησε απο το κοχύλι -σκούφια(είναι όπως σας το λέω, κόκκινο και γύρω γύρω λευκό καμούφο!) της μικρής, που ήταν πραγματικά εκπληκτικό και δε θα ταίριαζε πουθενά αλλού. Τα δε μαλλιά αποξηραμένα "γένια" κρεμμυδιού😁 Το κουτάκι για τα σπίρτα το έφτιαξα και ανοίγει,έστω και χωρίς σπίρτα μέσα, το αναμένο "κεράκι"  κι ας μη φαίνεται είναι γυαλάκι της θάλασσας τόσο σμιλεμένο που είναι ακριβώς για μισοκαμένο σπιρτάκι

Τί λέτε δεν αξίζαν τον κόπο;

Μας μπήκε!!!

Στεφάνι εισόδου

                   2025!

Τώρα με ποιό πόδι θα σας γελάσω, ελπίζω νάναι το καλό, τώρα δεξί αριστερό δεν έχει και σημασία
Πώς λέμε το 10 κούπα το καλό το 2 σπαθί το καλό; 
Ε, ας είναι και το 2025 και ας μην έχει αντίκρισμα στην τράπουλα. 
Ένας γύρος παιχνιδιού η ζωή μας χάνεις-κερδίζεις, ξαναχάνεις-ξανακερδίζεις μέχρι να "βγείς" ή να σου φορέσουν κανένα καπέλο μέχρι τ' αυτιά, σαν το συχωρεμένο το Μουστάκα (στην ταινία, οχι στη ζωή, γιατί  τόχε κι αυτός το κουσούρι του 😉)

Κι αφού φάγαμε λοιπόν και ξαναφάγαμε και ξαναματαφάγαμε λες και δεν υπάρχει αύριο (κατοχικά σύνδρομα αυτά κι ας μη ζούσαμε τότε, πέρασε στο DNA μας) ενδιάμεσα, ίσως σκεφτήκαμε και λίγο τους γύρω μας, την παγκόσμια κατάσταση, βοήθησαν στην υπενθύμιση και οι δημοσιογράφοι των καναλιών που ό,τι μέρα και νάναι δεν παύουν να μας μαυρίζουν το μέσα μας, αλλά γρήγορα το ξεπεράσαμε κι αυτό και ξαναγυρίσαμε στην ευμάρειά μας πίνοντας ενα αναψυκτικό να ξεφουσκώσουμε και να βοηθήσουμε τη χώνεψη ΟΟΟΛΩΝ 😉

Έτσι φουσκωμένοι σαν το λύκο απο το παραμύθι με τα 7 κατσικάκια (φτου κακά τί λέω) παραφουσκωμένοι σαν νάχαμε πέτρες στην κοιλιά αλλά χορτάτοι και ικανοποιημένοι που δεν εχει χτυπήσει κανένα κακό την πόρτα μας, τα βλέπαμε όλα ρόδινα σαν να φορούσαμε τα Κραουνάκεια κόκκινα γυαλιά (κάτι έπαθα σήμερα με τις ταινίες, τα παραμύθια και τα τραγούδια, τόση παρομοίωση πια!) και απαστράπτοντα!

Γιατί να χαλάσω λοιπόν τη μακαριότητά μας, ας τη συνεχίσω λίγο ακόμα μπας και κανακέψω το μέλλον και το παραπληροφορήσω & μείνουμε στα ρόδινα, ή έστω απαλό ροζ, αρκεί να μην είναι απο γκρίζο και πάνω

Ε ναι, εγω το χαβά μου! Τουλάχιστον δεν συνεχίζω να τρώω, αλλά να δίνω λίγο ελπίδα οτι δεν είναι όλα μαύρα ή τουλάχιστον μπορούν, αν θέλουμε να βοηθήσουμε (και δεν εννοώ μόνο χειροτεχνώντας, αλλά τείνοντας και χέρι βοηθείας όπου χρειάζεται) να γίνουν λίγο καλλίτερα.

Βέβαια ξέρω εκ των προτέρων, οτι σ' εσάς τους ολίγους που συνεχίζετε αμετανόητοι να μ' επισκέπτεσθε, το συναίσθημα και η ενσυναίσθηση περισσεύουν, απλά τα λέω μπας και με διαβάζει και κανένας παραέξω και να μη νομίζουν οτι μόνο οι δημιουργίες μ' απασχολούν κι εχω βάλει παρωπίδες, όπως έβαζαν κάποτε στα άλογα να μην χάνουν την πορεία τους προς τα εμπρός

Σήμερα εκτός απο την πολυλογία θ' ανεχθείτε και το σεντόνι των δημιουργιών για να κλείσω τους λογαριασμούς μου με το 2024, πλιιιζζζ. 

Εντααάξειιι δεν θα τους κλείσω εντελώώώςςς 😋...κάτι θ' αφήσω  για την επόμενη ανάρτηση μέχρι ν αρχίσω νέες για το 2025 😌

Ηδη έκανα αρχή με τα παραπάνω και συνεχίζω με το εμβληματικότερο των ημερών σε διάφορες εκδοχές

Το Χριστουγεννιάτικο δένδρο!

Το πρώτο απο φελιζόλ, πολύ απλά, τυλιγμένο με μαλλί και στολισμένο με κομμάτια απο κλαδιά πάνω σ ε μία βάση απο γύψο, που είχα φτιάξει για κηροπήγια, αλλά τελικά τα έβαλα βάσεις σε δύο δένδρα (αυτό κι ένα περσινό αγαπημένο)

Εδώ έγινε του κουμπιού το κάγκελο(με το συμπάθιο)

Ένα ξεκίνησε αλλά το ένα έφερε το άλλο κατά παραγγελία, μέχρι που τέλεψαν τα πράσινα κουμπιά.

Η Αρχή όμως με τα κουμπιά έγινε μ' αυτό το υπέροχο στεφάνι, που πολύ αγάπησα, κι έφυγε πρώτο πρώτο στο τσάι

Μόνο τα παγοπέδιλα δεν είναι κουμπιά! 

Δεν είναι θεσπέσιο;

Κι όπως κάθε δέντρο έχει τις μπάλες του, δύο ακόμα κατασκευές με μισές μπάλες.

Έγινε εσωτερικό decoupage  χαρτοπετσέτας και στις δύο περιπτώσεις και διανθίστηκαν με ξύλινα, πήλινα, ελαστικά και chipboard στοιχεία και κολλήθηκαν πάνω σε γυάλινες βάσεις απο σπασμένα ποτήρια, δια δέματος barby

Το αλεξανδρινό στην πίσω πλευρά του ενός είναι με την τεχνική του χαρτιού υγείας βρεγμένο μέσα σε καλούπι και στην τελική στρώση βρεγμένο με ατλακόλ και αφού όλο αυτό στεγνώσει, βάφεται κανονικά.

Συνεχίζουμε με μπουκάλια (λείπει ένα που δεν πρόλαβα καν να φωτογραφίσω κι ήταν τόόσο ωραίο! 😌) και παράγωγά τους 😉😂

Η επόμενη σύνθεση ξεκίνησε απο ένα πλακέ μπουκάλι μικρού κονιάκ, με μία ιδιαίτερη τεχνική που δοκίμασα έτσι για γούστο!

Αρχικά αστάρωσα κι έκανα  decoupage  με την εικόνα των σπιτιών που έπαιξαν πολύ φέτος τα Χριστούγεννα και στη συνέχεια έντυσα με αλλεπάλληλα στρώματα χαρτιού κουζίνας βουτηγμένο σε ατλακόλ και δημιουργήθηκε ο Αγιος. 

Στη θέση του πώματος με πηλό έγινε το κεφάλι.

Τα υπόλοιπα (φανοστάτης, ο σάκκος των δώρων) έφεραν το ένα τ άλλο, και φυσικά όλα απο ανακυκλώσιμα υλικά  και όλη η σύνθεση κολλήθηκε πάνω σε μία φέτα ξύλου.

Και ολοκληρώνουμε (τρόπος του λέγειν γιατί οι εμπνεύσεις που δίνουν τα μπουκάλια δε τελειώνουν ποτέ) τα μπουκάλια με δύο εικόνες 

Τέσσερα "κουκλιά" που βγήκαν απο μπουκάλια απορρυπαντικών και κρεμοσάπουνων

Ντύθηκαν τα μεν με υπόλοιπα απο  ένα μπασμένο στο πλυντήριο μάλλινο και τ' άλλο με τσόχα. Η μπέρτα του Αη Βασίλη πλεκτή στο χέρι γιατί μου είχε τελειώσει η γουνα, αμ πως!

Αυτά ήταν τα παράγωγα απο μπουκάλια 😉 και ελπίζω να μη μας αφήσει μπουκάλα το '25

αλλά ούτε να μας βγεί κολοκύθα. 

ΑΝ ο μη γένοιτο είναι, ας είναι τουλάχιστον έτσι:

Τρία διαφορετικά μεγέθη απο βελούδινες κολοκύθες ανάλογα στολισμένες και εξάντλησα και το τρίμμα για γέμισμα.

Χριστούγεννα μου έδωσε διάφορα του πεταματού η νύφη μου κι εγω δεν έχασα χρόνο μια που ξενότρωγα εκείνες τις ημέρες και βγήκε πρώτο  αυτό και  φυσικά βρήκαν τους αποδέκτες τους.

Ένα κουτί ροζ με μία ευγενή γυαλάδα, ερωτεύσιμο με την πρώτη ματιά,  έγινε "φωλιά" για μια μαμά με κόρη 😍 Δυο σειρές κορδέλες αντίθετα χρώματα στόλισαν τον πε΄ριγυρο του κουτιού και αστεράκια ασημί κολλήθηκαν κατά τόπους. Ενα αγγελάκι κολλημένο στον κόμπο του φιόγκου ολοκληρώνει την διακόσμηση.

Το επόμενο, μου είχε φέρει η φίλη μου μια τετράγωνη γυάλα να της φτιάξω για το τραπέζι των Χριστουγέννων και βγήκε αυτό:

Είναι πολύ καλλίτερο στην πραγματικότητα, αλλά πόσες φωτογραφίες να βγάλω η γυναίκα, εχει κρασάρει όλο το σύστημα απο τον όγκο!

Και για το τέλος των διακοσμήσεων, ένας κουβάς που βολόδερνε  χρόνια και ήρθε φέτος η ώρα του! Δεν νομίζω νάχει παράπονο γιατί θάνια αχάριστο. Ασε που πήγε σ΄ ενα πολύ ζεστό σπιτικό που θα τ αγαπήσουν όσο δε φανταζόταν!

Τέσσερα διαφορετικά ριζόχαρτα σ' αγαστή συνεργασία έβγαλαν ένα άψογο αποτέλεσμα με την κατάλληλη ενσωμάτωση, που ξεκινάει καταστροφική για να καταλήξει μαγική! 

Ο Χιονάνθρωπος είναι προϊόν συνένωσης 3 διαφορετικών μεγεθών μπαλών φελιζολ αλλά και όλη η επιφάνεια του κουβά είναι προσεγμένα γεμάτη (τί να σας κάνω...😕)

Κουραστήκατε ε; δεν έχετε κι άδικο! Εδώ εγώ λαχάνιασα, αρκεί να σας πω οτι μου έφαγε ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΡΑ, αλλά μη σκιάζεστε φτάσαμε στο τέλος που ουσιαστικά είναι η αρχή του Νέου έτους

Γούρια λοιπόν!

Γι άλλα ξεκίνησα αλλά στην πορεία μου ήρθαν πεσκέσι τούτα τα μεγάλα χτένια και αποφάσισα οτι ήταν η κατάλληλη επιφάνεια να δράσω, και ιδού!

Ούτως ή άλλως ήταν πολύ μεγάλα για να γίνουν πετρωτά, ετσι φτιάχτηκαν με decoupage ριζόχαρτων και πηλό τα διακοσμητικά και δόθηκαν στο Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι κατά οικογένεια, μια που δεν έφταναν σε αριθμό τους συνδαιτημόνες.

Και δέησε και τελειωσα, βγάλτε βαθύ αναστεναγμό, σας καταλαβαίνω, ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα 😊😀

στεφάνι πίσω πόρτας

Υ.Γ. Μη φοβού Μαριάμ, δεν συνεχίζω, απλά να εξηγήσω οτι το πρώτο στεφάνι της κεντρικής πόρτας ήταν απο το κρεμαστό που είχα φτιάξει για το γάμο του γιου μου, απο αλουμινόχαρτο τυλιγμένο με πολλές εφημερίδες, γάζα και τούλια που είχα κρεμάσει οριζοντίως στο πολύφωτο του σαλονιού και κρέμονταν τα σωληνάρια απο τις αντιπηκτικές με τη γυψοφύλλη.

Τώρα συνδυάστηκε όρθιο μ' ένα μεγάλο αστέρι (αναρχοαυτόνομο το στεφάνι😀) και τα μικρά κουδουνάκια που έφτιαξα φέτος απο τα σφηνάκια του μνημοσύνου 😂 Ζωή σ εμάς και το 2025 με ΥΓΕΙΑΑΑ!!! 

               ΚΑΛΗ, ΕΙΡΗΝΙΚΗ(...) ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!