Ολα είναι Καλοκαίρι!

 Και η ζέστη καλά κρατεί και ο φόβος δεν έχει εξαληφθεί απο γύρω μας, η μόνη μου διασκέδαση παραμένει η θάλασσα!
Κάτι που με ηρεμεί η θωριά της, κάτι που ακολουθώ τα ιστιοφόρα σαν γλαροπούλι στα ταξίδια τους, κάτι που ανυπομονώ για την καθημερινή συγκομιδή, κάτι που χάνομαι μέσα της και διαλύονται οι σκέψεις που μ' απασχολούν στο νερό, χαλαρώνει το σώμα χαλαρώνει και το πνεύμα, την έχω μόνη διασκέδαση και μέτρο προφύλαξης, μια που επιλέγω τη μοναχικότητα.
Κι ετσι περνούν οι μέρες ολο και κάτι δημιουργώντας φέρνοντας τους μικρούς θησαυρούς πίσω στο σπίτι. Και καθημερινά ευγνωμονώ το θεό για τη διέξοδο που μου έδωσε και απολαμβάνω κι εγω μαζί μ εσάς κάθε νέο γέννημα της φαντασίας ,της ιδιαιτερότητας των πετρών, της έμπνευσης των μοτίβων και της ανασκάλεψης των αναμνήσεων.
Η αλήθεια είναι οτι αυτό τον καιρό μ εχει επισκεφθεί αρκετές φορές η έμπνευση, είτε απο κάποιο ιδιαίτερο κοχύλι είτε από κάποιο φόντο (χαρτοπετσέτας ή ριζόχαρτου) κι εχω απολαύσει μοναδικές στιγμές δημιουργίας και φυσικά θα τις μοιραστώ μαζί σας.
Το Καλοκαίρι ήταν ανέκαθεν η εποχή της ανεμελιάς, αφού το κλείσιμο των σχολείων προϋπέθετε ελευθερία χρόνου και φυσικά απαλλαγή από κάθε βαρετή δραστηριότητα του Χειμώνα!
Οι αλάνες γέμιζαν από παιδιά που έπαιζαν μέχρι να πέσει ο ήλιος και οι γειτονιές αντηχούσαν από αλαλαγμούς χαράς.
Ένα παιχνίδι που παίζαμε κατά κόρον τα κορίτσια ήταν ο Γκιούστρος! Χαράζαμε το τσιμέντο, τρίβαμε καλά καλά την "τόκα" (συνήθως κομμάτι κεραμιδιού) για να γλυστράει και όταν τα πόδια είχαν φτερά κι οχι τσιμέντο όπως τώρα, πηδάγαμε κουτάκι κουτάκι προσέχοντας να μην πατήσουμε γραμμή και χάσουμε

"Γκιούστρος" Παιδικό παιχνίδι με θησαυρους της θάλασσας

λεπτομέρεια

Το Καλοκαίρι επίσης ως εποχή του θερισμού των καρπών, που είχαν σπαρθεί από το τέλος του Χειμώνα και έρχεται η ώρα της συγκομιδής τους.

Έχετε φάει ποτέ κουκούτσα
(σόρρυ, καλαμπόκι για τους μη μυημένους στην ντοπιολαλιά μας) λαίμαργα ή σπυρί σπυρί καθισμένοι στα πεζούλια του Πόρτου (του κάθε πόρτου) ατενίζοντας τη θάλασσα και απολαμβάνοντας τη γεύση;

Δεν ξέρετε τί χάνετε!

Αγοράζοντας καλαμπόκι απο πλανόδιο

Το Καλοκαίρι επίσης είναι μία εποχή που ευνοεί την αφαίρεση, εκτός όλων των άλλων πλεονεκτημάτων του!
Αλαφρώνεις από ρούχα, από κιλά (το πιο δύσκολο όλων), ακόμα και από ήθη...γενικά "χαλαρώνεις" από βάρη που εχεις εναποθέσει ή έχεις αφήσει να εναποθέσουν άλλοι επάνω σου. 

Ο,τι σε κρατούσε δεμένο μέχρι εκείνη τη στιγμή φεύγει χωρίς δεύτερη σκέψη, έχεις μία αίσθηση ελευθερίας! Η ξεγνοιασιά προϋποθέτει ελευθερία άνευ όρων και τότε επιδίδεσαι σε ο,τι περισσότερο ποθούσες χωρίς περιττά φορτία. Ξεφορτωνόμαστε μπρατσάκια και απολαμβάνουμε τις χαρές του κύματος που σε πάει και σε φέρνει και πλέον έχεις
τις δυνάμεις να οδηγήσεις εσύ προς τα πού θες να πλεύσεις.
Αφαιρούμε τις βοηθητικές και φτερό στον άνεμο απολαμβάνουμε τις ορθοπεταλιές που πάντα ονειρευόμασταν!

Μην επιτρέπετε να σας γειώνουν και να σας προσγειώνουν, η ελευθερία είναι σημαντικότερη κάθε άλλου αγαθού και όποιος στη στερεί είναι οχι απο σεβασμό προς εσένα, αλλά επειδή ο ίδιος φοβάται μη σε χάσει. Μόνο που τα ελεύθερα πουλιά ξαναγυρίζουν, ενω τα σκλαβωμένα η μόνη τους έννοια είναι να πετάξουν για πάντα σ ανοιχτούς ορίζοντες!

Συνεχίστε να ονειρεύεστε και να γεύεστε "Καλοκαίρια", Απολαύστε έναστρες νυχτιές με ωραίες ταινίες

θεωρείστε τους εαυτούς σας ευλογημένους για ο,τι έχετε ζήσει, για ο,τι ζείτε χωρίς να αναλώνεστε σε άκαιρες σκέψεις και να επαφίεστε σ' ένα αύριο που δεν ξέρετε αν και πως θαρθει.
Η ζωή είναι εδώ, είναι ΤΩΡΑ,ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ ΧΩΡΙΣ ΕΝΟΧΕΣ!

Αν ο ήλιος μπαίνει μες στο σπίτι, μπαίνει λίγο και μες στην ψυχή σου.

Le Corbusier, 1887-1965, Γαλλοελβετός αρχιτέκτονας

Με βελουδινα βηματα ο χρονος

Μία ημέρα των ημερών εκεί που σας ξετύλιγα κάτι στρουμπιασμένες εφημερίδες εποχής προ κρίσης, σας ανέφερα, σας ανέφερα λέγω για τα πρώτα μου παπούτσια!

Αν δε το αντιλήφθειτε κακό της κεφαλής σας, διότι εγω επανήλθα ως είχα υποσχεθεί

Ναι, ναι ξέρω οτι αλλού τα κακαρίσματα και οχι εδώ, αλλά πολλοί εξ υμών σουρτουκεύετε και στ άλλα κοινωνικά δίκτυα, εκείνα τα αμαρτωλά 😉😈

Γι αυτό απαλλάσσω της κατηγορίας για αδιαφορία τους πιστούς αυτής εδώ της εξάρτησης και συνεχίζω.

Μπορεί εγώ να μην εχω κρατήσει τα πρώτα παπουτσάκια των παιδιών μου, ταχε όμως κρατήσει η μαμά μου τα δικά μου.

Φαντασθείτε υπομονή που είχαν τ άμοιρα!

Κάποια στιγμή, της είχε πει η αδελφή της εξ Αμέρικα, οτι κάτι τα κάνουν εκεί πέραν του Ατλαντικού, κάτι τα βαλσαμώνουν, κάτι απο αυτές τις γνωστές αμερικανιές τλπ. Έτσι επείσθη κι αυτή και τα έστειλε να περάσουν τον ωκεανό και να ρθουν πίσω ανανεωμένα.

Αντ αυτού επέστρεψαν όπως πήγαν, ξεμπαρδαλιασμένα απλά σε μια καλλίτερη συσκευασία στην οποία έμειναν για τα υπόλοιπα χρόνια τους μέχρι τούδε! Μπήκαν σ ένα συρταρι, αφου μου τα εμπιστεύθηκε η μητέρα σε περίπτωση αποδημίας της (γενικά τον τελευταίο καιρό διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου...) κι εκεί ξεχάστηκαν

Τελευταία ομως στα craft's shop αρχισαν να κυκλοφορούν διάφορα παιδικά παπουτσάκια για δημιουργίες απο πηλό, οπότε εμένα μου ξανακάηκε, που λέμε😉

Και τοτε ξεθάφτηκαν απο το συρτάρι που είχαν γινει καλαμποκί απο την κιτρινίλα μέσα στο πλαστικό φάκελλο!

Εκεί βρέθηκαν και οι εφημερίδες μιας εφημερίδας που πλέον έχουν πέσει τίτλοι τέλους, με θέματα προ πολλού παρωχημένα, οπως παρήλθον και οι χρόνοι των παπουτσιών.

Φαίνεται οτι απο ετους ήμουν ζωηρά νεάνις διότι τα παπουτσάκια ήταν πλήρως αποσολεμένα, ειδικά το ένα και πολύ περπατημένα αμφότερα

Αρχισε λοιπόν η αποκατάσταση εκ των κάτω προς τα άνω.

Κολλήθηκε η σόλα με heavy boby gel και ολο το παπουτσάκι περάστηκε με paverpol για να σταίνει ;)

Αυτό βέβαια του έδωσε μια γυαλάδα που δεν είχε καθόλου ανάγκη ,αλλά μπρος τα κάλλη τ είναι ο πόνος που λέμε, εδώ η γυαλάδα!

Σοβαρή σκέψη έπεσε στο πού θα τοποθετηθούν κι αφου χάλασα ένα καμβά κι ενα ριζόχαρτο αποφάσισα να μπουν σε μια ξύλινη καρδιά. Μπορεί τα στεφάνια μου να χαροπαλεύουν σ ενα ανώνυμο κουτί αλλά τα παπουτσάκια μου έχουν άλλη αξία και χρειάζονταν τα καλλίτερα. Τσάμπα πέρασαν τη ναυτία του Ατλαντικού;

Και στο φόντο βέβαια και στην ολη διακόσμηση έπεσε πολύ σκέψη και ακόμα περισσότερα χαλασμένα χαρτιά και ριζόχαρτα, αλλά...χαλάλι τους, γιατί το αποτέλεσμα μ αντάμειψε πολλαπλώς και νομίζω οτι θα συμφωνήσετε ;) Σας προκαταλαμβάνω, προσέχτε τί θα πείτε!

Την περιφέρεια του κουτιού την έντυσα με τρέσσα απο πηλό και μάλιστα δυο διαφορετικές και ολα μαζί μαζί και το φιόγκο απο ρητίνη τα έβαψα ροζ-λιλά-κόκκινο κι ο θέος ξέρει τί άλλο και αφου μου βγήκαν όλα πολύ ροζουλί και δεν το ήθελα, ουτε το λευκό dry brush αλλαξε πολλά,τα πέρασα γραφίτη κιμωλίας.

Ετσι λέρωσα το ροζ και me gusto mucho!!!

προστέθηκαν κάποιες λεπτομέρειες (κάτι quotes,κάτι δαντελίτσες,κάτι μεταλλικά διακοσμητικά)

και με μεγάλη περηφάνια σας παρουσιάζω τα παπουτσάκια που δεν κατάφερε το αμερικανικό θαύμα αλλά κατάφερε το χαρουλίνιο χέρι! οχι μη νομίζουν τ Αμερικανάκια οτι τάχουμε κι ανάγκη και κόψιμο!

Αμ Πώς!

Αριθμούν μισό αιώνα ζωής και βάλε (αστο τόσο κυρ Στέφανε ;) ), άντεξαν τα μύρια όσα, εδικαιούντο μία αναγνώριση και αποκατάσταση, δε νομίζετε;;;

Και για να δείξω και το ρομαντικό του πράγματος υπήρξε και προηγούμενο, σε μικρότερη καρδιά ;)

Καλό θεωρώ ;)

Ξύλινη Καρδιά με decoupage  ριζόχαρτου, κρακελέ δύο συστατικών, λουλουδια διαφόρων υφών και μεγεθών και πέρλες

"Μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε κάν' την ό,τι θες, είναι για σένανε" όπως τραγούδαγε το πάλαι ποτέ ο Φίλιππος Νικολάου ! 

λεπτομέρεια με το ξυλόγλυπτο

 Υ.Γ Ας με συγχωρήσει η κα Βαμβουνάκη για την κατάχρηση του τίτλου της αλλά νομίζω τον απέδωσα σωστά και αφ ετέρου είναι ενα λατρεμένο βιβλίο μου μέσα απο ολη τη βιβλιογραφία της που είμαι φανατική.