Απο πολλά χωριά χωριάτες!

Τωρα τί σχέση έχει αυτό με τα Χριστούγεννα θα δείτε, υπομονέψτε!
Εγινε και φέτος το τσάϊ των Χριστουγέννων, με πολύ κούραση, γιατί κάθε χρόνος βαραίνει, μαζί με τα κιλά, όλο και περισσότερο, αλλά όσο νάναι, η ζεστασιά που προσφέρει αναπληρώνει όλη την κούραση, την αγωνία και τα έξοδα, για να λέμε αλήθειες.
Το Χριστουγεννιάτικο χωριό άργησε αλλά στήθηκε στην πλευρά του σπιτιού που καταλαμβάνει και άγνωστο πως, κατάφερα ένα σπίτι διπλάσιο και παραπάνω απο το Αθηναϊκό μου διαμέρισμα, να μη μου φτάσει να απλώσω και να τακτοποιήσω όλα μου τα πράγματα. Εκεί καταντήσαμε! 

Τουλάχιστον γεμίζει τα Χριστούγεννα, μια που τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε δύο κούκοι σ' ένα δωμάτιο (εδώ πάει το "πού καταντήσαμε"😉) Αλλά έτσι είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων .
Φέτος προστέθηκαν άλλα 3 σπιτάκια (το ένα απο σπόντα, προοριζόταν για θήκη τσαγιού) και το ίδιο το χωριό φωνάζει "οχι άααλλοοο!!!"

Οντως, ένα επίπεδο 2 μέτρα επι 1 έχει πια κορεσθεί. 

Δεν νομίζω οτι υπάρχει άλλη διάταξη να χωρέσει κι άλλα. Αλλά όπως σοφά έλεγαν οι αρχαίοι "ου εν τω πολλώ το ευ", οπότε ...ελπίζω...να μείνω στην ποιότητα κι οχι στην ποσότητα, αλλά φταίω εγω που με προκαλούν οι εορταστικές συσκευασίες των μαγαζιών;
Κι εδώ έρχεται να επαληθευτεί ο τίτλος της ανάρτησης. 

Εγω ονειρεύομαι απο μικρό παιδί να ζήσω αυτή τη μαγεία που έβλεπα στις χριστουγεννιάτικες κάρτες με τα χριστουγεννιάτικα χωριά στις Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες. 

Αυτές τις εικόνες είχα κι αυτές τελικά ανακαλύπτω οτι αναπαριστώ. Η αλήθεια είναι οτι είναι τόσο περασμένα στο dna  μου που βγαίνουν αβίαστα πριν τα σκεφτώ! Κάπως έτσι δημιουργηθηκε το ένα πίσω απο τ άλλο

Ετσι και φέτος βγήκαν αρκετά χωριά, που ουδεμίαν σχέση έχουν με τις ευρωπαϊκές αγορές, αλλά είναι χαρούμενα και στολισμένα το καθένα με το δικό του στυλ

Αρχικά μια mini γειτονιά σκαρφάλωσε στο στόμιο μιας φλυτζάνας. 

Ηταν μία σπασμένη φλυτζάνα που έφτασε στα χέρια μου και την αγάπησα. Δεν άξιζε να πεταχτεί παρόλο που ήταν βαρειά λαβωμένη. 

Έτσι κολλήθηκε, έβαλα μέσα της γύψο και βάρυνε αρκετά (το θεώρησα οτι θα την έδενε περισσότερο, δεν ξέρω αν ήταν σωστή η σκέψη μου) ντύθηκε με decoupage κι άλλο ένα χωριό έστησε χορό γύρω της, στολίστηκε με προσοχή και σεβασμό και έγινε αξιολάτρευτη. 

Ήταν το πρώτο πράγμα που επιλέχθηκε στο μπαζάρ του τσαγιού

Μετά, πάλι απο το δέμα, ένα πλαστικό  "τηγάνι" χωρίς χερούλι. 

Απο την προετοιμασία της έκθεσης είχα κρατήσει, απο κάποια στιγμή και μετά, τα γυαλιά απο τις κορνίζες που έσπαγα επειδή είχαν κάτι λουλούδια κι έτσι σκέφτηκα τις λόγχες για δέντρα.
Ετσι, αποτέλεσαν τη βάση του χωριού μέσα στο τηγάνι, πάνω σε φόντο ανάλογης χαρτοπετσέτας. Πίσω απο τα γυαλιά, κόλλησα πράσινο χαρτόνι κι άλλα τ' άφησα λευκά. Σπιτάκια απο γύψο(είπαμε έπαθα μετεμψύχωση δικτάτορα) και δημιούργησα δυο τρία επίπεδα με φελιζόλ. 

Ετσι στήθηκε η εικόνα που βλέπετε με όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ σύνθεσης. 

Κι ολο αυτό, αφού έδεναν χρωματικά, κολλήθηκε πάνω στην βάση απο τα καπάκια, που είχα κάνει κηροπήγια

Επίσης άλλη μία εικόνα μπήκε μέσα σε μια μπάλα. 

Οι σερνικές μπάλες που λέγαμε 😉 και ενώθηκαν να κλείσουν μέσα μία φαντασίωση.  

Κι αυτό απέκτησε το ανάλογο σπιτάκι ,δεντράκι, αυτοκινητάκι και κόλλησε εις το βουνό ψηλά εκεί που δεν έχει εκκλησιά ερημική αλλά παιδικά όνειρα

Και στη συνέχεια των γύψινων ένα πιο ευρωπαϊκό!
Και η βάση γύψινη, που έκανα δοκιμές με καλούπι ένα καπάκι απο τάπερ φαγητού.
Τρία σπιτάκια ,μία γιορτινή γιρλάντα και ολα μαζί μπήκαν σ ε μια κορνίζα(που ολοκληρωμένο δε πρόλαβα να φωτογραφήσω, αλλά πιστέψτε  με ήταν απο τα ωραιότερα) κι έγινε τόσο μα τόσο τρυφερό σε τόνους του ροζ και του λιλά!!!

Αυτό το προτίμησε η νύφη μου και πολύ το χάρηκα, ομολογώ

Και επειδή αρκετά πράγματα μπήκαν στο σπίτι με γιορτινές ετικέτες ,ε να πάνε χαμένες;;; Εγιναν ενα ακόμα κάδρο με μία χάρτινη Πολιτεία. Αφωτογράφητο έμεινε κι αυτό, πώς πρόλαβα κι αυτήν που βλεπετε!

Γενικά αυτό το  απο χωρίου εις χωρίον πήρε σάρκα και οστά φέτος και σταματημό δεν είχα. 
Είναι ένα προσφιλές θέμα ούτως ή άλλως που σ ε κάνει να ονειρεύεσαι και να οργανώνεις σεργιάνια του μυαλού ατέλειωτα!

Ετσι μ ένα ονειρικό χωριό θα κλείσω τούτη την ανάρτηση
Ένας Άγιος Βασίλης διαφορετικός απο τους άλλους (οχι μόνο λόγο γύψου αλλά και οχήματος) έριχνε απο ψηλά τα δώρα του, να πέσουν σ όλη την πόλη απο κάτω. 
Είχα ένα κρίκο ξύλινο, που δε θυμάμαι γιατί τον είχα παραγγείλει. Έτσι, εμπνεόμενη από έργα άλλων φίλων, έβαλε πλάτη ένα χαρτόνι και στήθηκε πάνω του χορός ονείρου.
Και ανάμεσα στα ανθρώπινα σπιτάκια, ένα σπιτάκι ποντικού, κολλημένο πάνω σε μια ροδέλα κορμού με το στολισμένο δεντράκι του (απο γύψο κι αυτό), πήρε κι αυτό έκπληκτο τα δώρα του. 
Σπιτάκια απο χαρτόνι σε διαφορετικές κλίμακες, εγιναν μία ομορφη σκηνογραφία που σε ταξιδεύει σε μία παιδική αθωότητα που έχει χαθεί

Γι αυτό σας λέω, πολλά τα χωριά το καθ΄ενα με τη δική του ταυτότητα αλλά και το δικό του ονειρικό τοπίο.

Γι αυτό εμείς που εκ των πραγμάτων δεν ταξιδεύουμε σ άλλη γη σ άλλα μέρη,ας αφήσουμε το μυαλό να φτάσει όπου τα πόδια δεν πάνε! Αφήστε μία πορτούλα ανοιχτή,

να χαϊδέψει την ψυχή μας η αύρα της παιδικότητας που ακόμα κρύβουμε όσα χρόνια κι αν περάσουν, αντάμα με τις αναμνήσεις μια ζωής!

Υ.Γ αυτό το τελευταίο είναι ένα κάδρο με μια απλή χαρτοπετσέτα, μπόλικο χιόνι και γκλιτερ όπως πασπαλίζουμε τα όνειρα, μεταλλικά αξεσουάρ και η πόρτα στη φαντασία ανοιχτή πάντα!

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, αλλά ακολουθούν κι άλλα 😉😍