Οχι του Μύρωνα της Χαράς!
Στο τελευταίο δέμα περιείχε 3 δίσκους. Τρία διαφορετικά μεγέθη, τρείς διαφορετικές "κακές εφαρμογές".
Στο τελευταίο δέμα περιείχε 3 δίσκους. Τρία διαφορετικά μεγέθη, τρείς διαφορετικές "κακές εφαρμογές".
Αρχικά, όπως πάντα, σκέφτηκα να τους πετάξω.
-Πώς θα καλύψω ολ αυτά τ ανισόπεδα, τις ζάρες, τα χρυσά; αναρωτιόμουνα, αλλά και πάλι δεν μου πήγαινε καρδιά
Έτσι έμειναν.
Όχι για πολύ στην αναμονή ομολογώ.
-Πώς θα καλύψω ολ αυτά τ ανισόπεδα, τις ζάρες, τα χρυσά; αναρωτιόμουνα, αλλά και πάλι δεν μου πήγαινε καρδιά
Έτσι έμειναν.
Όχι για πολύ στην αναμονή ομολογώ.
Γιατί μια και για μεγάλα πρότζεκτ δεν εχω ουτε κέφια ούτε έμπνευση, τα μικρά και ταλαιπωρημένα δίνουν λύση να μην μένω εντελώς άπρακτη. Οπως βλέπετε, φτάσαμε στα μισά του Αυγούστου για ν αποφασίσω να κάνω ανάρτηση 😉
Και ξεκίνησα με τον μικρότερο, μεταλλικό, που ήταν, μάλλον, γνωστού καφέ.
Και ξεκίνησα με τον μικρότερο, μεταλλικό, που ήταν, μάλλον, γνωστού καφέ.
Ολα τα αστάρωσα πριν με σπρέυ, ειναι η εύκολη και αλάνθαστη λύση να μην κάνει γραμμές, μετά πάλι με σπρέυ λευκό ακρυλικό και τέλος χαρτοπετσέτα.
Δεν ξέρω πού θα χρησιμοποιηθεί αλλά έγινε γλυκούλης.
Ο δεύτερος ήρθε αμέσως μετά αφού μου άνοιξε η όρεξη με τον πρώτο.
Αυτός δεν μπορούσε να γίνει με οτιδήποτε άλλο εκτός απο ύφασμα.
Κάτι τα διαφορετικά επίπεδα χαρτοπετσέτας, κάτι τα έντονα κόκκινα που φοβόμουν μη "ξεράσουν" και πάει στράφι η δουλειά, το ύφασμα ήταν μονόδρομος. Κι οχι ό,τι κι ο,τι ύφασμα, αλλά ταπετσαρίας, που θα πει, χοντρούτσικο.
Εκοψα λοιπόν το ύφασμα, το κόλλησα με ατλακόλ και το γύρισα και στην εξωτερική πλευρά. Στη συνέχεια σκέφτηκα το σκοινί για να καλύψει ο,τι άλλο έπρεπε να κρυφτεί και να δώσει ενιαία και καλαίσθητη εμφάνιση και για το τέλος, δυο χερούλια απο παλιά δερμάτινη ζώνη, ήρθαν κι έδεσαν το σύνολο.
Εκοψα λοιπόν το ύφασμα, το κόλλησα με ατλακόλ και το γύρισα και στην εξωτερική πλευρά. Στη συνέχεια σκέφτηκα το σκοινί για να καλύψει ο,τι άλλο έπρεπε να κρυφτεί και να δώσει ενιαία και καλαίσθητη εμφάνιση και για το τέλος, δυο χερούλια απο παλιά δερμάτινη ζώνη, ήρθαν κι έδεσαν το σύνολο.
Στη βάση κόλλησα λινάτσα και για ποδαράκια φελλούς απο κρασί.
Ο τρίτος δεν ηταν η μεγάλη έκπληξη, μάλλον τα πρωτεία τα κατέχει ο δεύτερος, αλλά κι αυτός κι αν είχε πάνω του την Αρτα και τα Γιάννενα!
Αφου παλινδρόμησα μεταξύ των υφασμάτων κατέληξα σ ενα που είναι ασορτί με τα μαξιλάρια του καναπέ μου και του σεμέν. Ακολουθήθηκε η ίδια πορεία μόνο που αντί για φελλούς απέκτησε κομψές ξύλινες χάντρες για ποδαράκια.
Αφου παλινδρόμησα μεταξύ των υφασμάτων κατέληξα σ ενα που είναι ασορτί με τα μαξιλάρια του καναπέ μου και του σεμέν. Ακολουθήθηκε η ίδια πορεία μόνο που αντί για φελλούς απέκτησε κομψές ξύλινες χάντρες για ποδαράκια.
Δείτε τους λοιπόν και τους τρείς μαζί σε μια μοναδική φωτογράφιση για τα μάτια σας μόνο!
Δεν ήταν κρίμα λοιπόν να τους πετούσα; Αν δεν σας έλεγα την ιστορία τους θα ξέρατε τα κρυφά τους μυστικά;
Το πού θα καταλήξουν είναι ακόμα άγνωστο και έπονται άλλα καλούδια του δέματος😉
Το πού θα καταλήξουν είναι ακόμα άγνωστο και έπονται άλλα καλούδια του δέματος😉
Και με μία Κιόκα απο τζαντσαμίνια σας εύχομαι με το καλό της Παναγίας μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...