Λοιπόν έπρεπε να περάσουν εξι ολόκληρα χρόνια, ν' αποφασίσω οτι κάτι δε μου άρεσε πλέον και χρειαζόταν αλλαγή!
Ήταν μια ευκαιρία όμως να πάω πίσω στις πρώτες μου αναρτήσεις, να διαπιστώσω πόσο λιτή και περιεκτική ήμουν τότε και πόσο αδαής επίσης, που το πιο αδούλευτο μου φαινόταν άξιο αναρτήσεως.
Αλλά βλέπετε ήταν η χαρά του πρωτάρη!
Μέχρι που ήρθε η ηλικία της ωριμότητας (λέμε τώρα!), η συνειδητοποίηση της αδαότητάς μου (αυτό σίγουρα) και η εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι σήμερα, για ν' αποφασίσω οτι αυτό το πράγμα πρέπει ν αλλάξει .
Και αυτό έκανα!
Γιατί μ' αυτή τη μπουκάλα έχω μία σχέση πάθους, άγνωστο γιατί, μη με ρωτήσετε, ούτε εγω ξέρω.
Μ' ακολουθεί πάνω απο 30 χρόνια (με επιείκεια, μην εκτιθέμεθα κιόλας).
Τόση επιμονή έπρεπε ν' ανταμειφθεί!
Μόνο που επειδή το decoupage τόχαμε φορέσει, είπα ας αλλάξουμε ντύσιμο και ας κάνουμε μία επανάληψη τι έχουμε μάθει απο πηλό.
Γιατί δυστυχώς, έχω πολύ καιρό να φρεσκάρω τις γνώσεις μου και εκεί και πολύ φοβάμαι, μη δεν τις ξαναφρεσκάρω άλλο πια...
Τλπ αφού συγκέντρωσα τα σύνεργά μου, διαπίστωσα οτι δεν είχα πατρόν. Τι πρωτότυπο!!!
Το περίεργο θάταν να τα είχα όλα σε πρώτη ζήτηση με τη μία.
Ο σκόπελος ξεπεράστηκε με δική μου πρωτοβουλία. Σπιτάκια δε ξέρουμε να σχεδιάζουμε;;
Τσ! ούτε αρχιτέκτονας δε με φτάνει πια με τόσα απο κάθε μορφή που έχω φτιάξει!
Καλύφθηκαν τα μοτίβα κάτω απο στρώματα κιμωλίας, ανοίχτηκε ο πηλός (μπορεί να μην ανοίγω φύλλο για πίτες αλλά στον πηλό δε λέω όχι), και μετά τριβόμουν με VOLTAREN η καλλιτέχνις.
Αγκάλιασε σφιχτά το σώμα του πόθου και σ΄ αυτό το σημείο, διαπίστωσα πόσο καιρό έχω χάσει και πόσα έχω ξεχάσει!!!
Επειδή όμως δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής συνέχισα "και ό,τι βγεί", είπα στον εαυτό μου να του δώσω δύναμη.
Ευτυχώς βγήκε ο πηλός και δεν χρειάστηκε ούτε να σπάσει, ούτε να μείνει με το σελοφάν από κάτω σαν τη μούμια του Τουταγχαμόν!
Έγιναν όλες οι πρέπουσες ενέργειες ν' αποκτήσει υπόσταση και χρώμα , απέκτησε συννεφάκια, πουλάκια και μία ταμπελίτσα με τ' όνομά μου (μαρτυρικό βάφτισης) και φτάσαμε στο καπέλο!
Πονεμένη ιστορία, όπως κάθε φορά που πρέπει να ψάξω στην τοπική αγορά για ό,τι θέλω και δεν υπάρχει ή υπάρχει σε απαγορευτικές τιμές.
Ετσι ενώ ήθελα αλλαγή και σ' αυτό, κάτι ένα που βρήκα, οχι οτι ήταν το ζητούμενο, παραχώρηση έκανα, κάτι η τσουχτερή τιμή, είπα "προχώρα με το ίδιο,απλά άλλαχτο!" Πολύ ενδοεπικοινωνία είχα με τον εαυτό μου,το βλέπετε.
Έτσι το έπλυνα,το έτριψα,του ξεκόλλησα τα μοτίβα (ευτυχώς που όταν πρόκειται για κάτι που μένει σε μένα δε το περνάω πολλά χέρια βερνικιού. Έτσι η προνοητικότητα σώζει!) το αστάρωσα να καλύψει τα σημάδια, το γέμισα στοκοπουά, του συνδύασα και μία κορδέλα απ αυτές που αγαπώ κι ας είναι γιορτινή και πήρε μία παράταση ζωής, τουλάχιστον για άλλα 6 χρόνια.
Στην επόμενη επέτειο, καλά νάμαστε, μπορεί αν ζει (μάλλον γι αυτό είναι σιγουράκι,εγω δεν ξέρω...) να το δείτε ξανά.
Τελικά μπορεί να μην καίει τσάμπα η λάμπα ;)
Ήταν μια ευκαιρία όμως να πάω πίσω στις πρώτες μου αναρτήσεις, να διαπιστώσω πόσο λιτή και περιεκτική ήμουν τότε και πόσο αδαής επίσης, που το πιο αδούλευτο μου φαινόταν άξιο αναρτήσεως.
Αλλά βλέπετε ήταν η χαρά του πρωτάρη!
Μέχρι που ήρθε η ηλικία της ωριμότητας (λέμε τώρα!), η συνειδητοποίηση της αδαότητάς μου (αυτό σίγουρα) και η εξέλιξη των πραγμάτων μέχρι σήμερα, για ν' αποφασίσω οτι αυτό το πράγμα πρέπει ν αλλάξει .Και αυτό έκανα!
Γιατί μ' αυτή τη μπουκάλα έχω μία σχέση πάθους, άγνωστο γιατί, μη με ρωτήσετε, ούτε εγω ξέρω.
Μ' ακολουθεί πάνω απο 30 χρόνια (με επιείκεια, μην εκτιθέμεθα κιόλας).
Τόση επιμονή έπρεπε ν' ανταμειφθεί!
Μόνο που επειδή το decoupage τόχαμε φορέσει, είπα ας αλλάξουμε ντύσιμο και ας κάνουμε μία επανάληψη τι έχουμε μάθει απο πηλό.
Γιατί δυστυχώς, έχω πολύ καιρό να φρεσκάρω τις γνώσεις μου και εκεί και πολύ φοβάμαι, μη δεν τις ξαναφρεσκάρω άλλο πια...
Τλπ αφού συγκέντρωσα τα σύνεργά μου, διαπίστωσα οτι δεν είχα πατρόν. Τι πρωτότυπο!!!
Το περίεργο θάταν να τα είχα όλα σε πρώτη ζήτηση με τη μία.
Ο σκόπελος ξεπεράστηκε με δική μου πρωτοβουλία. Σπιτάκια δε ξέρουμε να σχεδιάζουμε;;
Τσ! ούτε αρχιτέκτονας δε με φτάνει πια με τόσα απο κάθε μορφή που έχω φτιάξει!
Καλύφθηκαν τα μοτίβα κάτω απο στρώματα κιμωλίας, ανοίχτηκε ο πηλός (μπορεί να μην ανοίγω φύλλο για πίτες αλλά στον πηλό δε λέω όχι), και μετά τριβόμουν με VOLTAREN η καλλιτέχνις.
Αγκάλιασε σφιχτά το σώμα του πόθου και σ΄ αυτό το σημείο, διαπίστωσα πόσο καιρό έχω χάσει και πόσα έχω ξεχάσει!!!
Επειδή όμως δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής συνέχισα "και ό,τι βγεί", είπα στον εαυτό μου να του δώσω δύναμη.
Ευτυχώς βγήκε ο πηλός και δεν χρειάστηκε ούτε να σπάσει, ούτε να μείνει με το σελοφάν από κάτω σαν τη μούμια του Τουταγχαμόν!
Έγιναν όλες οι πρέπουσες ενέργειες ν' αποκτήσει υπόσταση και χρώμα , απέκτησε συννεφάκια, πουλάκια και μία ταμπελίτσα με τ' όνομά μου (μαρτυρικό βάφτισης) και φτάσαμε στο καπέλο!
Πονεμένη ιστορία, όπως κάθε φορά που πρέπει να ψάξω στην τοπική αγορά για ό,τι θέλω και δεν υπάρχει ή υπάρχει σε απαγορευτικές τιμές.
Ετσι ενώ ήθελα αλλαγή και σ' αυτό, κάτι ένα που βρήκα, οχι οτι ήταν το ζητούμενο, παραχώρηση έκανα, κάτι η τσουχτερή τιμή, είπα "προχώρα με το ίδιο,απλά άλλαχτο!" Πολύ ενδοεπικοινωνία είχα με τον εαυτό μου,το βλέπετε.
Έτσι το έπλυνα,το έτριψα,του ξεκόλλησα τα μοτίβα (ευτυχώς που όταν πρόκειται για κάτι που μένει σε μένα δε το περνάω πολλά χέρια βερνικιού. Έτσι η προνοητικότητα σώζει!) το αστάρωσα να καλύψει τα σημάδια, το γέμισα στοκοπουά, του συνδύασα και μία κορδέλα απ αυτές που αγαπώ κι ας είναι γιορτινή και πήρε μία παράταση ζωής, τουλάχιστον για άλλα 6 χρόνια.
 |
| Μπουκάλα-φωτιστικό με πηλό |
Στην επόμενη επέτειο, καλά νάμαστε, μπορεί αν ζει (μάλλον γι αυτό είναι σιγουράκι,εγω δεν ξέρω...) να το δείτε ξανά.
 |
| Η εμπρός και η πίσω όψη του ίδιου αντικειμένου |
 |
| by nihgt |
