...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Κυριακή 10 Ιουλίου 2022

In Memoriam- Το album των αναμνησεων

10 Ιουλίου τόόότε 9 το πρωί , 10 Ιουλίου σήμερα, ίδια μέρα, ίδια ώρα! Πόσα χρόνια μετά; μα να μην είναι... 😔😕 Τότε έφυγα για Ιταλία ✈.
Κουφό; Κουφό!
Γιατί αν ένοιωσα μόνη στην ΑΘήνα την πρώτη φορά, πώς θα έπρεπε να σκεφτόμουν οτι θα ένοιωθα στην Ιταλία, από το πουθενά στο πουθενά και χωρίς επάρκεια γλώσσας; Κι ομως έγινε!
Τώρα πώς έγινε η ιστορία; 
Να πω την αγία μου αλήθεια, έπρεπε να ξαναδιαβάσω τα γράμματα, που είχα στείλει κι ευτυχώς είχε κρατήσει η μαμά μου, για να θυμηθώ λεπτομέρειες. 
Το σημαντικό ήταν οτι, κάποια χρόνια πριν, αποφάσισα να κάνω, επιτέλους, τ' όνειρό μου πραγματικότητα. 
Τα Ιταλικά ήταν μια γλώσσα που την άκουγα να μιλιέται από πολύ μικρή, μια που η ντοπιολαλιά μας είναι γεμάτη απο ιδιωματισμούς ανάμεικτους και επίσης την αυθεντική, όταν μιλούσε η νονά μου (και η μαμά της, Ιταλίδα από την Τεργέστη) στο γιο της και με γοήτευε. 
Ηθελα πάντα λοιπόν να τη μάθω, όμως πάντα προέκυπταν μπροστά τα Αγγλικά, που ουδέποτε αγάπησα και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες και τις εναλλαγές φροντιστηρίων, ουδέποτε αποδέχθηκα και ομίλησα! 
Λάθος; Μέγα! και τ αναγνωρίζω, γιατί είναι μαγικό να μπορείς να συνδιαλλαχθείς με κάποιον στη γλώσσα του, να κάνεις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, να μπεις στο  πολιτισμό του!
Οντας φοιτήτρια (τρόπος του λέγειν, γιατί στην πραγματικότητα ήμουν έγκλειστη στον πύργο των καλογραιών, που προέγραψα, αναμένοντας σήματα καπνού...που δεν έρχονταν. Άμυαλη νεάνις!) αποφάσισα να εντάξω τα Ιταλικά στη ζωή μου. Έτσι για το γούστο μου, ρε αδρεφέ! 
Πήγαινα λοιπόν στο Casa d' Italia, γιατί αν θες να μάθεις μία γλώσσα πας κατευθείαν στην πηγή 😉 Κι ήταν τέτοια "πηγή", που ένα βράδυ κόντεψα να πνιγώ (2/11/1977!!!) Τελικά ή από σεισμό θα πήγαινα ή από πλημμύρα! Κι ομως, ένας θεός ξέρει ποιός μ' έσπρωξε κείνο το μαύρο βράδυ της Αθήνας σ ενα λεωφορείο και κρεμόμουν από τα ρούχα του μπροστινού μου!!! Το τί επικρατούσε εκείνη τη νύχτα είναι ασύλληπτο, ούτε μπορεί να μεταφερθεί με λέξεις, αλλά και πάλι δεν υποφέραμε κάτι περισσότερο από ταλαιπωρία, από τους κατοίκους των περιοχών που πνίγηκαν, κυριολεκτικά.
Αλλά ξεκινήσαμε για Ιταλία.


Τελειώνοντας λοιπόν τα πρώτα χρόνια των Ιταλικών, ήταν και ταχύρρυθμα,  έκλεισαν συγχρόνως πολλοί "κύκλοι". Πρώτος και καλλίτερος ο γόρδιος δεσμός, που δεν είχα τολμήσει να κόψω νωρίτερα  και δεύτερον το πτυχίο. Η αλήθεια είναι οτι χρωστούσα ακόμα γλώσσα, αλλά είχα καθαρίσει απ όλα τ άλλα και ονειρευόμουν μεταπτυχιακό σε θέματα Κοινής Αγοράς, που ήταν τότε φρέσκο το έμπα μας . 
Κι όπως τ ονειρευόμουν...ξύπνησα! Γιατί ακόμα τα πτυχία μας δεν ήταν ισότιμα του εξωτερικού κι όταν βολιδοσκόπησα το Ιταλικό Πανεπιστήμιο, θαπρεπε να κάνω άλλα τέσσερα χρόνια, αλλά δεν ήταν εφικτό από ηθικής άποψης, γιατί ξεκινούσε ο αδελφός μου σπουδές και ίσως κι αυτός εκτός Ελλάδας, οπότε θάταν δυσβάσταχτο για τον μπαμπά μου δυο παιδιά φοιτητές εξωτερικού. Άσχετα αν ήρθαν αλλιώς τα πράγματα και δεν έφυγε κανένας τελικά.

Δε ξέρω πώς ξεστόμισα το "πάω Ιταλία", αν τόχα σκεφτεί, πού είχα βρει που θα πάω, πώς και όλα τα σχετικά που απαιτούνται για μία τέτοια απόφαση, που δεν ήταν και ο,τι πιο εύκολο εκείνη την εποχή. Πρώτον και σπουδαιότερο γιατί δεν υπήρχε συνάλλαγμα. 
Το συνάλλαγμα ήταν 50.000δρχ (σε λιρέτες αστο...) και κόψε το λαιμό σου μετά αν μείνεις πάνω απ όσο έφταναν τα χρήματα. Φοιτητικό δεν υπήρχε, αφού δεν πήγαινα επίσημα ως φοιτήτρια. Φυσικά ούτε λόγος και για φοιτητική εστία κι όλα τα συμπαρομαρτούντα! 
Κι όμως δεν έκανα πίσω. Τώρα που το σκέφτομαι, απορώ και έχω κάνει 100 βήματα πίσω, αλλά τότε κάτι με τράβαγε μπροστά και είχε δίκιο. 
Έχω καταλήξει πια οτι, κάθε πράγμα στον καιρό του και η κάθε εμπειρία, μετά πάλι κατατάσσεται ανάλογα την ηλικία σ άλλη βαθμίδα σημαντικότητας. Αλλιώς βιώνεις κάτι στα 20 κι αλλιώς ανά δεκαετία ζωής 😉
Τα χρήματα για το Πανεπιστήμιο προπαρασκευής πήγαν μέσω Τεργέστης, γιατί ήδη σπούδαζε εκεί ο γιος της νονάς μου, ετσι δεν μειώθηκε το ήδη πενιχρό συνάλλαγμα, ώσπου... πρωίαν σε είδον μαλλιά ξεπλεγμένα στους ώμους ριγμένα γελούσε η αυγή και πώς να μη γελούσε αφού θαρρετή στρογγυλοκάθισα σ' ένα κάθισμα της Alitalia και προσγειώθηκα στη Ρώμη! 
Μέχρι εδώ καλά, απο δω και πέρα σε θέλω κάβουρα!
Από εκεί και πέρα άρχισα να συνειδητοποιώ το μέγεθος του εγχειρήματος...λεωφορείο από αεροδρόμιο για Κέντρο (απέχει τουλάχιστον μια ώρα, αν δε μ απατά η μνήμη μου) και μετά στο σιδηροδρομικό σταθμό με προορισμό τη...Σιένα! 
Σιένα! Μιλάμε οτι είχα κερδίσει, εν αγνοία μου, τον πρώτο αριθμό του λαχείου Συντακτών, οχι αστεία! Αλλά μια κουβέντα είναι να φτάσεις μέχρι εκεί όταν μάλιστα υπήρχε και μετεπιβίβαση! Ο Χριστός είχε σταματήσει στο Εμπολι, κινηματογραφικά, εγώ όμως που δεν ήμουν και χριστός  θα σταματούσα λίγο πιο πέρα, στο Κιούζι , πού θα βρισκόμουν; πώς θα συνέχιζα;;; 
Να πω οτι ήμουν και θρασύς ή αετός στα Ιταλικά! Ζήτημα αν είχα ανοίξει το στόμα μου 5 φορές στα 2 χρόνια. Κι ομως ο Χριστός ήταν μαζί μου (φαίνεται θα σκέφτηκε "ομοιοπαθής, μη την αφήσω έτσι εγω που ξέρω πια") και μου έστειλε  ανθρώπους, που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν και με βοήθησαν υπερ του δέοντως! Στην αρχή ένας φαντάρος και στη συνέχεια ένας φοιτητής στη Σιένα, ο Κάρλο.
 
Η διαδρομή μαγική. Οποιαδήποτε περιγραφή ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα! 
 Ο,τι κι αν ακούτε για Τοσκάνη δεν ανταποκρίνεται σ αυτό που θα δουν τα μάτια σας! Τα χρώματα της παλέτας, γαλάζιο του ουρανού, ολα τα πράσινα του κόσμου, τόνοι από κίτρινο και ανάμειξη ώχρας και κεραμιδί! Εκτάσεις ολόκληρες κατακίτρινες με κεφαλάκια που αποζητούν διακαώς τον ήλιο...Ηλίανθοι ή αλλιώς του Ηλιου τα κάλλη, συνεισφέρουν στα κάλλη της Τοσκάνης. Στρατιωτικά παρατεταγμένα σε απόλυτες ευθείες αμπέλια, για το φημισμένο κρασί Κιάντι, Χαμηλοί καταπράσινοι λόφοι, μαλακές γραμμές κλίσεων, αυτοκινητόδρομοι δίπλα στις γραμμές με ατέλειωτες γραμμές κυπαρισσιών, υπέροχες αγροικίες, και σε στρατηγικές θέσεις επαύλεις. 
Ειλικρινά δε χωρούν περιγραφές  και τότε δεν υπήρχαν κινητά για φωτό  😢

Και φτάνουμε στη Σιένα! 
Και φορτώνεται ο καημένος ο Καρλο και τα δικά του και τα δικά μου μπαγκάζια, καθότι απόγονος του Ρωμαίου και πάμε στο σπίτι του να τ' αφήσουμε, διότι την έκπληξη σας την κράτησα γι αργότερα...και να πού φτάσαμε! 
Ούτε κατάλυμα είχα βρει εκ των προτέρων!!! Αλλά σιγά μη με πτοούσε αυτό 22 χρονών με τη γεύση της ελευθερίας να τη γλύφω συνέχεια και ήταν πρωτόγνωρη!!!

Υπήρχε λοιπόν στην Πιάτσα ντελ Κάμπο ένα γραφείο σαν Τουριστική Αστυνομία και εκεί βρήκαμε ένα δωμάτιο σε μια πανσιόν λίγα μέτρα από την Πλατεία, contrada dell 'Aquila! 
Γιατί στη Σιένα οι γειτονιές λέγονται Contrade και κάθε μια εχει το όνομα ενός ζώου ή πράγματος και είναι δεκαεπτά τον αριθμό. Αυτές λοιπόν οι Contrade διαγωνίζονται 2 φορές το χρόνο (2/7 & 16/8 για το Palio, κι εκεί να δεις πανηγύρια και αλαλαγμοί ξενύχτια και ποτοκατάνυξη. 
Τη χρονιά που ήμουν εκεί δε, έγινε 3 φορές!!! Επειδή μέχρι κι ο Πάπας ήρθε να επισκεφθεί τη Σιένα!!!
Έμαθε οτι ήμουν εκεί 😉να μην ερχόταν; και ήταν και μετά την δολοφονική επίθεση εις βάρος του και τον είχαν σαν βάζο κλουαζονέ στη βιτρίνα!. 

Χάρη στον Κάρλο λοιπόν βρήκα  σπίτι, με πήρε στην παρέα του, με σίτιζαν στην Φοιτητική εστία όσο ήταν εκεί να δίνουν μαθήματα, φεύγοντας  εκείνοι...συνελήφθην κόπτουσα οπώρας  😢και έμεινα να σιτίζομαι με πανίνο (πανάκριβα κι αυτά) και η μακαρονάδα  σπίτι να πηγαίνει σύννεφο και να 10 κιλά επι πλέον να φέρω πίσω στην Πατρίδα για την Κατοχή, νάχω να λυώνω 😤(μέχρι σήμερα πάντως, δεν ελυωσαν 😢, κρατάνε γερά τ' άτιμα!)

Οι φυλές του Ισραήλ σε παράταξη! Οι πιο κολλητοί του γκρουπ

Η αλήθεια είναι οτι σα νάχα το κοκκαλάκι της νυχτερίδας και βρέθηκαν πολλά άτομα να με συνδράμουν, όλο το διάστημα της διαμονής μου εκεί. 

Αρχής γενομένης από τον Κάρλο και την παρέα του, που ήταν δε τόσο φιλόξενοι, που θέλησαν να μου μιλήσουν στην γλώσσα μας κι αρχίσαν "Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ" !😂 Τους εξήγησα λοιπόν οτι, είναι τόσο η καθομιλουμένη μας, όσο η δικιά τους "Regina rosas amat"! Κατόπιν αυτής της τραγικής διαπίστωσης 😂(δε το χώραγε ο νους τους οτι μάθαιναν μία γλώσσα που είχε πάψει χρόνια πριν να μιλιέται!) αφήσαμε τους αρχαίους στην ησυχία τους και βολευτήκαμε με το ελληνοιταλικό λεξικό τσέπης, που έγινε το αναπόσταστο αξεσουάρ μου όλο το διάστημα, να βοηθήσει όπου ζοριζόμουν στη συνεννόηση. Ενα άλλο μέλος της παρέας, ο Αντόνιο, φοιτητής Ναπολετάνος, μ έπαιρνε συγκεκριμένη μέρα την εβδομάδα τηλέφωνο στον ΟΤΕ για να μάθει πώς περνάω αφότου έφυγαν.  Η συγκάτοικος μου, μια μικρόσωμη Σαρδηνέζα,  μ' επαιρνε μαζί με τ αγόρι της σε εκδρομές που έκαναν (για πρώτη φορά εκεί έκανα μπάνιο στο ποτάμι, μια που η Σιένα απέχει από τη θάλασσα) ή σε βίλες φιλικές που πήγαιναν  και ειλικρινά, σήμερα θα τις έλεγες Ινσταγκραμικές. 

Στη συνέχεια ήρθε στο απέναντι δωμάτιο η Χέλγκα, μία Γερμανίδα μουσικός με διασυνδέσεις μ άλλους μουσικούς που φοιτούσαν εκεί, αφού ερχόταν για δεύτερη χρονιά και μαζί πήγαμε κονσέρτα, εκδρομές,  μέχρι και τον Δεκαπεντάγουστο στη Ρώμη, που μας φιλοξένησε ένας φίλος της μουσικός επίσης, ο Τζέημς (με γονείς συγγραφείς), σ' ένα μοναδικό αρχοντικό με υπηρετικό προσωπικό (μιλάμε για χλιδή!) στο κέντρο της Ρώμης, αφού πριν είχαμε επισκεφθεί τη Φλωρεντία και πάλι φιλοξενούμενες ενός φίλου της Αμερικανού, που σπούδαζε Όπερα εκεί. 

Το υπέροχο Ponte Vecchio

Να προσθέσω εδώ οτι μέχρι σε θέατρο δρόμου στη Σιένα, συμμετείχε η αφεντιά μου, απόλυτα πρωτόγνωρο  για μένα, βοηθώντας έναν ακόμα φίλο της Χέλγκα, όπως και σε μουσικές βραδυές στο Foro Romano της Ρώμης. Αξέχαστες εμπειρίες!


Προσέρχομαι...











Τώρα τί να σας πω για Φλωρεντία και Ρώμη; 
Οτι ζουσα το όνειρο;;
Οτι έβλεπα ό,τι , πριν λίγο καιρό έβλεπα στους τουριστικούς οδηγούς που προετοίμαζα το ταξίδι και τώρα τα ζουσα;
 Οτι, Φυσικά επισκέφθηκα την εκκλησία που έχουν ταφεί οι μεγάλοι του πνεύματος Δάντης και Ούγκο Φόσκολο ( ο Τζαντιώτης Ουγκο!!!) και τον Αγιο Πέτρο, έτρεμαν τα πόδια μου μπροστά στην Pieta; 

Με τη Χέλγκα στον Αγιο Πέτρο, επι γης 😉


Οτι ζήσαμε μία μοναδική Ρώμη (έστω και υπό βροχή) μια που το Δεκαπεντάγουστο γίνεται απόκοσμη, όπως η Αθήνα, κι αυτό μας βόλεψε απίστευτα, γιατί εκτός από το Βατικανό, πουθενά αλλού δε συναντήσαμε όχι ουρές αλλά ούτε άνθρωπο! 

Αυτό βέβαια στο Βατικανό, δε μας αποθάρρυνε να σταθούμε στην ουρά και να θαυμάσουμε τη μοναδική  και ασύλληπτη στο νου Καπέλα Σιξτίνα! Ένοιωσα πραγματικά το άγγιγμα του Θεού! 

Κι όπου δεν μας έφταναν τα πόδια, ο Τζέημς με το αυτοκίνητό του, μας γύρισε όπου θα έπρεπε να πάμε. Πόσο θάθελα να ξανάβλεπα αυτά τα "παιδιά"!!! 

Γενικά η Ρώμη, είναι μία απέραντη γλυπτοθήκη, που θες χρόνο και ενημέρωση για να τα γυρίσεις και να τα μελετήσεις όπως τους αξίζει. Και φυσικά, σ' όλο αυτό τον πολιτιστικό πλούτο που ανοιγόταν μπροστά στα μάτια μου κι έκλεινα στην ψυχή μου, εκτός από ευγνωμοσύνη, αναρωτιόμουν τί έρχονται και βλέπουν στην Αθήνα μας οι Τουρίστες!!!

Παρότι οικονομικά αδύναμη, δεν έμεινα πίσω, πάντα υπήρχαν οι άνθρωποι που δε μ' άφησαν στιγμή μόνη. Ξεκλέβαμε χρόνο και γυρνούσαμε μ' όσο μας επέτρεπαν, ειδικά τα δικά μου, πενιχρά οικονομικά. 
Γιατί αν σας ενδιαφέρει, τα 50000 δεν έφταναν ούτε για το πρώτο 15νθημερο οχι για 3 μήνες κι έτσι, ευτυχώς που υπήρχε ένας φίλος της Ντονατέλα, μέχρι να έλθει η Αμερικανική, κυριολεκτικά, βοήθεια. Περιττό να πω οτι στο γυρισμό είχα ΑΚΡΙΒΩΣ τα χρήματα του εισιτηρίου, που γύρισα με πούλμαν!!! Για τέτοια ένδεια μιλάμε, ενώ αντίθετα οι συμφοιτητές Τούρκοι, κι ήταν πολλοί (ενώ από Έλληνες άλλη μια κοπέλα, που δεν ξανασυνάντησα από την πρώτη μέρα) ήταν πλήρως καλυμμένοι και από χρήματα και από δωμάτια στην Εστία και από πρόσβαση στην Mensa  για φαγητό. 
Εμείς...τί έχεις Γιάννη τί είχα πάντα! (Εχουμε μία σταθερότητα όσο να πεις 😉)
Μια Τουρκάλα, μια Ελληνίδα, μια Σερβα συνδιαλέγονται

Επίσης, με μια Σέρβα δημοσιογράφο-συμ φοιτήτρια, νοικιάσαμε ένα  deux chevaux και μ' επιβάτες εμένα, μια Τουρκάλα και έναν Ισπανό (του μόνου που θυμάμαι ολόκληρο το όνομα!!!) πήγαμε στα περιξ που είναι εξίσου αξιόλογα και μαγευτικά Voltera, san Gimigniano. 
Γενικά ολοι οι άλλοι συμμαθητές Αυστριακοί (καλά αυτούς δε το συζητάμε, το χρήμα έρεε)
Ισραηλίτες, Ιάπωνες, Γερμανοί είχαν την άνεση και έφτασαν και μέχρι Βενετία, εγω η καψερή αρκούμην στα πέριξ, αλλά δεν είμαι αχάριστη γιατί έζησα καταστάσεις που οι άλλοι δεν έζησαν όπου φιλοξενηθήκαμε.


Μια Ελληνίδα, ένας Ισπανός και μια Τουρκάλα

Δεν αισθάνθηκα πουθενά απειλούμενη, παρότι ήταν μία ταραγμένη περίοδος για την Ιταλία ακόμα και φυσικά ένοιωσα όλη την αναστάτωση και το φόβο των Ιταλών με τη βομβιστική επίθεση στο σταθμό της Μπολόνια στις 2 Αυγούστου, αλλά η Σιένα ήταν μια φιλόξενη και ήσυχη Πόλη που δεν διέτρεξα ποτέ κίνδυνο κι από κανέναν, ο,τι ώρα της ημέρας κι αν γύριζα! 
Αρκεί να πω οτι μια μέρα παράπεσε το πορτοφόλι μου και πρέπει νάταν και η ημέρα παραλαβής των χρημάτων  κοντά στο σπίτι κι οταν το συνειδητοποίησα κατέβηκα αλλόφρων να το βρω κι ηταν άθικτο πάνω στο μουράγιο.

Πέρασε ο καιρός κι έφτασε η ώρα του αποχωρισμού. Πικρή όπως πάντα και μεταξύ των παρεών που είχαν δημιουργηθεί και στο σπίτι. Και δεν έφτανε η πίκρα αυτή πλάκωσε άλλο ενα γεγονός (αμα λέω εγω οτι εχω το κάρμα να τα βιώσω όλα με κάποιο τρόπο έστω κι έμμεσο!) το Πραξικόπημα στην Τουρκία (12/9) 

Πού μ επηρέασε εμένα; μα επηρέασε τις Τουρκάλες φίλες μου και περνούσαμε ώρες συζητώντας προβληματισμένες τί γινόταν οι δικοί τους πίσω και πώς θα έφευγαν αυτές από την Ιταλία, αφού είχαν κλείσει τα σύνορα. Έζησα την αγωνία τους και συνέπασχα μια που εμείς μόλις είχαμε βγεί από την ίδια κατάσταση. Με τη μία συναντηθήκαμε την επόμενη χρονιά στην Αθήνα, η άλλη μια γλυκύτατη και χαμηλών τόνων κοπέλα (αυτή στις φωτογραφίες), αυτή που ανησυχούσε και περισσότερο, έχασα τα ίχνη της από την επιστροφή της και μετά. 
Μακάρι να μην της συνέβη κάτι κακό 🙏
Το αποχαιρετιστήριο γεύμα στο σπίτι. Στα ώπα ώπα σ είχα!!!

Ήταν 3 υπέροχοι και αξέχαστοι μήνες, που σίγουρα, αν υπήρχε συνέχεια, δεν θαχα γυρίσει ποτέ πίσω, αλλά βλέπετε η ζωή τάχε γραψει αλλιώς και παρά τις πολύπλοκες εξισώσεις των "ΑΝ..." δεν θα μάθουμε ποτέ κανείς μας το "ΘΑ γινόταν αυτό ή εκείνο", έγινε αυτό που είχε προδιαγραφεί να γίνει ! Kismet, το λένε οι Αραβοφωνοι, Fortuna οι Ιταλοί, ΤΥΧΗ εμείς. 
Κι αυτή η τύχη, που στάθηκε και καλή και  δοκιμαστική μαζί μου, φρόντισε πολλά χρόνια μετά να πάει η συνέχειά μου στον κόσμο τούτο, με την ίδια ηλικία, στα ίδια μέρη για τους ίδιους λόγους!! το κορίτσι μου! 
Πόσες φορές δεν είπαμε να ξαναπάμε μαζί, αλλά βλέπετε έπεσε μαύρο σύννεφο από πάνω μας και δε λέει να φύγει οσα χαρτονομίσματα κι αν βάλουμε στη γυάλα σαν άλλη Βλαχοπούλου μέντιουμ


Στην τύχη χρωστάω κι ολους εσάς που  διαβάζετε όλοένα τη φλυαρία μου, αλλά νάστε σίγουροι οτι το κουβάρι τυλίχτηκε. Μέχρις εδώ! 
Δε θα συγγράψω δα και την αυτοβιογραφία μου, ποιά είμαι πια, κι εδώ κλείνει το άλμπουμ των αναμνήσεων που συγκέντρωσε τις φωτογραφίες εκείνου του ταξιδιού της άμυαλης και ενθουσιώδους νεότητας και τις τύλιξε με αραχνούφαντα πέπλα, ρομαντισμό  και τις κράτησε άσβηστες στον πηλό, όσο ήταν δυνατόν...ιδού το:

Scrapbooking memories' album

Μακάρι να γινόταν ενα θαύμα, να ξανάβρισκα όλα τα πρόσωπα αυτών των μηνών, που συχνά αναπολώ και μ απασχολεί η σκέψη τους, αν και πού υπάρχουν, πώς νάναι, τι έκαναν στη ζωή τους μετά . 
Ας είναι καλά και μακάρι να νοιώθουν την ευγνωμοσύνη μου, που τους συνάντησα και συμπορευτήκαμε έστω για τόσο λίγο!

25 σχόλια :

  1. Πόσο χάρηκα τις αναμνήσεις σου Χαρά μου, γιατί εύκολα με μετέφερες στα δικά μου φοιτητικά χρόνια και στη γενέτηρα μου, το Παρίσι όπου και εμείς μια τρελή παρέα Ελλήνων φοιτητών αλωνίζαμε με σακαράκες την Ευρώπη! Με μια τεράστια διαφορά, όταν έφυγα είχα παντρευτεί Γαλλοαρμένη και είχα και ένα μωρό στην αγκαλιά... τον "σύζυγο" τον άφησα πίσω και στην Αθήνα πια ξεκίνησε το δεύτερο κεφάλαιο της ζωής μου!
    Την Ιταλία την είχα πιο καλά γνωρίσει όταν με τους γονείς μου, μας έτρεχαν σε μουσεία και εκκλησίες, από τότε ξαναπήγα πιο χαλαρά γύρω στα 30 μου και αυτό ήταν!
    Η δημιουργία σου πανέμορφη και μιλάει μόνη της!

    ΑΦιλάκια καλοκαιρινά από μια βροχερή Αθήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπημένη μου Στεφανία είναι τόσο ισχυρές αυτές οι αναμνήσεις μέσα μου,που όσο και να ξεθωριάσουν,όσο κι αν πάθω άνοια θάναι το μόνο που θα θυμάμαι! Ο αγαπημένος μου μπαμπάς εκτός απο την ίδια τη ζωή μου χάρισε ενα ακόμα πολύτιμο δώρο, χωρίς να καταλάβει ποτέ την αξία του. τυχεροί όσοι μπορούν κι ακολουθούν τα όνειρά τους ή ακόμα ανατρέπουν με θάρρος καταστάσεις όπως έκανες εσύ,χωρίς να φοβούνται και να πιάνουν το νήμα απο την αρχή για να καταλήξουν στην ευτυχία που ονειρεύτηκαν! Μακάρι η ζωή νά ανοιγε συνεχώς ευχάριστα κεφάλαια στη ζωή όλων μας ή εμείς νάχαμε τη δυνατότητα να τα διαβάζουμε σωστά οταν τα ζουμε, θάταν όλα αλλιώς.
      Πάντως ακόμα κι έτσι, με τις ανατροπές, χαίρομαι που χαράξαμε το δρόμο που θέλαμε!
      ΑΦιλάκια πολλά αγαπημένη μου <3

      Διαγραφή
  2. Χαρά, αγαπημένη μου φίλη,
    δεν θα είναι η πρώτη φορά, που θα γράψω για την πνευματική και λογοτεχνική αξία αυτών των χρονογραφημάτων σου. Προσθέτω, φαρδιά, πλατιά, την υπογραφή μου, με ενθουσιασμό, μία ακόμα φορά.
    Κάνοντας δε νύξη για τη συναισθηματική αξία της ανάγνωσης αυτών σου των αναμνήσεων, τις οποίες τόσο μοναδικά, μοιράζεσαι μαζί μας, θα πω ότι, μία ακόμα φορά, μάς συγκλόνισες.
    Και δεν είναι υπερβολή, Χαρά μου.
    Στο γράφω με την καρδιά μου, αλήθεια στο λέω. Το διάβασα (θα το διαβάσω και στη μεγάλη μου κόρη-θα σου εξηγήσω ευθύς αμέσως μετά), με μεγάλη συγκίνηση, με ενδιαφέρον, με νοσταλγία. Λες και ήμουν και εγώ στην παρέα σου. Μοιράστηκα τις εικόνες σου, τη φωτογραφία σου, τη συντροφιά σου.
    Θέλω να σε ευχαριστήσω γι' αυτό σου το μοίρασμα, αγαπημένη μου, μία ακόμα φορά.
    Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής με υπεραστικά τηλέφωνα, μέσω ΟΤΕ, με περιορισμό στο ελάχιστο συνάλλαγμα, με εγχώρια νομίσματα. Με τουριστική αστυνομία, τι λες τώρα, με ΕΟΤ, με κέντρα "ΞΕΝΙΑ". Με "Ολυμπιακή". Αναμνήσεις μιας μεγάλης εποχής.
    Κορίτσι μου, σ' αφήνω και σε ευχαριστώ για το μοίρασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου ξεκινώ τις απαντήσεις μου απο εδώ και θα συνεχίσω στα ιδιαίτερα ;)
      Επειδή διαισθάνομαι εξ αρχής την προσωπικότητά σου και την ειλικρίνειά σου τα λόγια σου μου δίνουν μία μικρή δόση περηφάνειας, αλλά πριν μου πάρουν τα μυαλά, νοιώθω βαθειά συγκίνηση για τα καλά σου λόγια. Εχω ξαναπεί οτι δεν διεκδικώ λογοτεχνικές δάφνες, μία απλή έκθεση ιδεών μπορεί να χαρακτηριστεί το γραπτό μου,απλά έχει το χειμαρρώδη ενθουσιασμό της καρδιάς και γενικά του συναισθήματος κι αυτό ίσως το κάνει γοητευτικό.
      Επι του προκειμένου τωρα, δεν ήμουν κανένα πλουσιοκόριτσο μη φανταστεί κανείς.Κάποτε πριν τον πόλεμο η οικογένειά μου ήταν μπενεστάντε (όπως θα λέγαμε), καλοστεκούμενη δηλ. γιατί ο παππούς μαζί με τον αδελφό του ήταν το κεντρικό εμπόριο του Νησιού. Ομως με τον πληθωρισμό μετά τον πόλεμο, οι "Σταυρηδες",που έλεγε η γιαγιά μου, εγιναν στρατσόχαρτα και κάηκαν μαζικά ;( Ο Μπαμπάς μου εγινε υπάλληλος στην ΕΓΣΖ, η μαμά μου ουδέποτε εργάστηκε (ζήλευε σφόδρα ο μπαμπάς) και η κτηματική περιουσία θυσιάστηκε σιγά σιγά στις σπουδές, περισσότερο τις δικές μου. Απλά μ είχε αδυναμία και δεν ήθελε να μου αρνηθεί τίποτα!
      Τωρα καταλαβαίνω το μέγεθος του βάρους που του φόρτωσα σε πολλά ;) τωρα που έγινα γονιός και είδα τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις. Εκείνος ουδέποτε βαρυγκόμησε, αντίθετα καμάρωνε γιατί ήταν υπερ της ανεξαρτησίας των γυναικών (ασχετα αν τη δικιά του την ήθελε μονοπώλιο) και πράγματι για άλλη μι αφορά προφήτης,το βρήκα μπροστά μου αυτό το "βραχιόλι" (το πτυχίο) που επέμενε να έχω, σε μια εποχή που ακόμα μικροπάντρευαν τα κορίτσια να μην ξωκύλουν!
      Τοχω πει πολλάκις και δε θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω οτι ζήσαμε άλλες εποχές αλλά όμορφες, που σίγουρα τώρα παίρνουν τις σωστές διαστάσεις ;) Εκείνο τον ΟΤΕ της Σταδίου μαραίνεται η ψυχή μου που τον προσπερνάω σήμερα στα χάλια του.Εκεί μέσα είχα μετοχές!!!! Αυτά ομως μόνο κατ ιδίαν μπορώ να τ αφηγηθώ ;) Την Τουριστική Αστυνομία πάντα συμβουλευόμουν οταν θέλαμε να πάμε κάποια ταξιδάκια . Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ήταν το καμάρι και το μέσον μας για τους έχοντες ενω το ΚΤΕΛ,ααα εκείνο το ανεκδιήγητο ΚΤΕΛ της δεκαετίας του '60 που έκανε ώρες ατέλειωτες να φτάσει στην Αθήνα περνώντας απο κάθε χωριό και γυμναστήριο κάθε Πόλη και στάδιο(θυμάσαι;χαχαχχα) Εκείνη η Κακιά Σκάλα, μου χει μείνει στα σώψυχα!αστο... Τα ΞΕΝΙΑ τί ομορφα κτίσματα αλήθεια και πόσο απαξιώθηκαν.Τωρα έχουμε τα προκάτ 5* μη χ@σ@ (συμπάθειο). Οσο και να προσπαθουμε να καταλάβουν τα σημερινά παιδιά αυτές τις έννοιες δεν είναι εύκολο. Ζουν άλλες εποχές και μάλλον θα μας βλέπουν ως δεινόσαυρους!
      Χαίρομαι για όλ αυτά που μοιραζόμαστε ένθεν κι ένθεν , βλέπεις κόντεψα να γραψω αλλη μια ανάρτηση ;) αλλά τ απολαμβάνω τα σχόλια <3
      Με την αγάπη μου και την εννοια μου πάντα, φιλώ σε

      Διαγραφή
  3. Έζησα μαζί σου αυτή την υπέροχη διαμονή χάριν της περιγραφής σου...πραγματικά γράφεις εξαιρετικά και σε συνδιασμό με το χιούμορ τα κείμενά σου είναι μοναδικά !!!!
    Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι ποτέ δεν "χώνεψα" τα αγγλικά.....τα έμαθα μεν, αλλά δεν μ ενδιέφερε σαν γλώσσα καθόλου. Αντιθέτως λάτρης των Γαλλικών και Ιταλικών !!! Έχω ακόμα σαρανταπεντάρια δισκάκια ιταλικών γιατί επειδή ήδη δούλευα, μάθαινα ιταλικά στη Didacta που η περισσότερη δουλειά ήταν απ το σπίτι. Δεν τα τελείωσα όμως ποτέ γιατί δούλευα σε γαλλικό γραφείο και με απορρόφησαν τα γαλλικά. Ταξίδι έχω κάνει μόνο στη Νάπολη δυστυχώς....από Γαλλία λίγο πιο τυχερή...Παρίσι και δύο φορές Νίκαια !!! Είμαι κι εγώ σε φάση δημιουργίας άλμπουμ αναμνήσεων και το χαίρομαι πάρα πολύ, όπως χάρηκα και το δικό σου !!!!! Ελπίζω ότι κάτι θα βρεις να μας διηγηθείς πάλι να το απολαύσουμε. Φιλώ σε !!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρανιούσκα μου λατρεμένη, βίοι παράλληλοι ;)
      Πάντα με τραβουσαν τα "θέλω" κι οχι τα "πρεπει" ή μάλλον κάποια στιγμή αποτίναξα τα δεύτερα και κράτησα τα πρώτα. Λυπάμαι και μετανοιώνω για πολλά που δεν έμαθα γιατί δόθηκα αλλού και δυστυχως ο χρονος δε γυρνά πίσω,τρέχει αμείλικτα και σ αφήνει πίσω να μετράς απώλειες. Μακάρι να γεννιόμασταν με το μυαλό του τωρα,αλλά τότε η νεότητα δεν θάχε νόημα. Ζησαμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας ο καθένας (τα περισσότερα τα έγραψα στο Γιάννη) κάτι έστω και μικρό απ ό,τι ονειρευτήκαμε.Καλό κι αυτό αν σκεφτείς οτι πολλοί δε τολμησαν καν να ονειρευτούν.
      Ας είμαστε λοιπόν εμείς οι εμπνευστές των παιδιών μας!
      Χαίρομαι πραγματικά για όλ αυτά που κάνει η κόρη μου.Τα ζω μέσα απο εκείνη και χαίρομαι σαν να τα κάνω εγω. Δυστυχως δεν αποδέιχθηκα τόσο θαρραλέα στη συνέχεια και απέρριψα πολλές ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Ελπίζω σ εμία τελευταία να υπάρξει...
      Φιλάκια άπειρα με όόόλη μου την αγάπη <3
      Υ.Γ Στην Didacta πήγαινα (σε κάποιο στενό παράλληλο της Πανεπιστημίου θυμάμαι) οταν μας έγραψε η Εταιρία να μάθουμε γραφομηχανή. Ουτε κι αυτό το έμαθα! Εξακολουθώ να γράφω με τα δύο δάχτυλα!!!χαχαχχαχα ανεπίδεκτη μιλάμε σ ότι λέω "οχι"

      Διαγραφή
    2. Χαχαχα.....εγώ έμαθα τυφλό σύστημα και δυσκολεύομαι πολύ στα κινητά....δεν μπορώ με τα δύο δάχτυλα καθόλου ......
      Άσε που γράφω πιο γρήγορα στα γαλλικά (λόγω της δουλειάς) και ποτέ δεν ετοίμαζα κορδέλα στο τέλεξ (φαντάζομαι η κλάση μας το γνωρίζει), γιατί έγραφα πιο γρήγορα απ αυτό. Όσο για τα ελληνικά τα δάχτυλα ψάχνουν για τα πνεύματα που τώρα δεν υπάρχουν βέβαια.......χαχα έχουμε ζήσει αλλαγές !!!!! Την αγάπη μου και πολλά φιλιά !!!!!

      Διαγραφή
    3. χαχαχαχα γι αυτό εγω δεν εμαθα τυφλό και δεν έχω τέτοια προβλήματα. Οσο για Αλλαγές δε λες τίποτα, ριζικές! Ανταποδίδω αγάπη και φιλιά

      Διαγραφή
  4. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️Buongiorno ciara. Voglio viaggiare con te. Subito.✈️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχχαα δεν άφησες το μυστήριο του συνταξιδιώτη να αιωρείται, αλλά πολύ θα τόθελα ενα ταξίδι μαζί ;)
      Σου ευχομαι όμως να το κάνεις με την κόρη σου <3 Θα με θυμηθείς ;)
      Φιλάκια άπειρα αγαπημένη μου
      Anchio vorrei viaggiare con te <3 <3 <3 <3...

      Διαγραφή
  5. Υπέροχη όπως πάντα !
    Να είσαι ευλογημένη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τουλαχιστον το εζησες.Το καταευχαριστηθηκες και αυτο εχει σημασια..Αλλωστε εμεις για αλλου κινησαμε και αλλου η ζωη μας παει.Φιλακια Χαρα μου και να περνας καλα.Ειθε μια μερα να επισκεφτεις την Ιταλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηταν όρκος οταν έφυγα, ελπίζω να μην πάω με το Πι ;)
      Οντως γι αλλού κινήσαμε κι αλλού φτάσαμε ,αλλά το ταξίδι έστω κι έτσι ήταν απολαυστικό, γεμάτο εμπειρίες και δε πρέπει να τις απαξιώνουμε. Φιλάκια κι απο μένα και βάζετε κανένα όνομα καλού κακού μη πηγαίνουν άδικα τα φιλιά ;)

      Διαγραφή
  7. Πωπω τί ωραίες αναμνήσεις!
    Ταξίδεψα κι εγώ μαζί με την παρέα σου.
    Άλλα χρόνια τότε.
    Υπήρχαν και οι κακοτοπιές, αλλά καμία σχέση με τώρα.
    Πολύ ωραίες εμπειρίες και σ ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας.
    Διάβασα και τα σχόλια γιατί σ αυτά είναι το ζουμί.
    Εύχομαι να πας πάλι το ταξίδι που θέλεις και να βρεις κάποιους από τους παλιούς φίλους.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κακοτοπιές υπήρχαν,υπάρχουν ακι αθ υπάρχουν και ολο και χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα, εγω πάντως εντιμα δεν φοβήθηκα στιγμή άγνωστη μεταξύ αγνώστων σ ενα ξένο Κράτος με ελλειπή γλώσσα, ίσως έτυχα σ ε καλούς ανθρώπους,αν και υπήρξαν και παρατράγουδα αλλά ευτυχώς χωρίς συνέπειες ή συνέχειες.
      Μακάρι να υπάρξει ενα τελευταίο ταξίδι αλλά δεν ευελπιστώ πια να βρω κανέναν. Αλλωστε όλοι ήμασταν απ αλλού, διασκορπισμένοι στην Υφήλιο. ΑΝ εύρισκα την παλιά μου αντζέντα ίσως να υπήρχε κάποια ελπίδα,αλλά...;(
      Φιλάκια πολλα συνταξιδιώτισσα του ονείρου!

      Διαγραφή
  8. Μέσα απ’ τα παλιά τετράδια θα βρεις τις μνήμες μιας τρυφερής ηλικίας, ίσως και σε κάποιες ξεθωριασμένες στο χαρτί φωτογραφίες, μα όχι στην καρδιά, εκεί στην αφημένη από χρόνια μακρινή ανάμνηση που έκλεισες σε μια βαλίτσα. Μια βαλίτσα που έμελλε μετά από χρόνια σε κείνα τα μέρη, να ταξιδέψει με καινούργιες εμπειρίες κι ολότελα άλλες ιστορίες.
    Έτσι είναι Χαρά! Η ζωή κάνει κύκλους και κρατά τα σημάδια για να χαράξει καινούργια πορεία. Δεν είναι καταπληκτικό; Εκεί που εμπιστεύθηκες το καραβάνι των ταξιδευτών κόντρα σε κάθε πρόκληση υπογραμμίζοντας με κόκκινο τη ζωή, έρχεται μια δική σου συνέχεια να την μεγεθύνει, να βρει τη σφραγίδα σου, να συνεχίσει στα δικά σου τα χνάρια. Κι αυτό το αίσθημα νοσταλγίας ανάμεσα σε συνοδοιπόρους που βόλεψαν τη μοναξιά με την αγάπη, τη φιλία, την εμπιστοσύνη, πως γίνεται να μην αγγίξει την ψυχή!
    Τι όμορφο οδοιπορικό! Τι όμορφη περιγραφή οι σκέψεις όταν γίνονται λέξεις, οι γεμάτες τρυφερότητα για τον πατέρα και τι ευλογία να μπορείς να ζήσεις το όνειρο!
    Κράτα τις εικόνες στην καρδιά σου Χαρά μου και μαζί τους ανθρώπους που τις δημιούργησες! Τίποτα δεν χάνεται ποτέ!
    ΥΠΕΡΟΧΟ !!!!!!
    Πάντως Χαρά μου αν ήταν να ζήσω κάπου αλλού, εκεί σε κάποια γωνιά της Τοσκάνης θα ήθελα να είμαι.
    Μεγάλη αγκαλιά και την αγάπη μου!




    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι Αννίκα μου αγαπημένη η ζωή μας κάνει κύκλους και μας στροβιλίζει στο ρυθμό της εκεί που δεν το περιμένουμε. Οπως δεν περιμενα ποτέ οτι η κόρη μου τόσα χρόνια μετά θάχε τις ίδιες επιθυμίες μ εμένα, τολμώ να πω τα ίδια ταλέντα και θ ακολουθούσε τους ιδιους δρομους! Κι αν εγω γύρισα τότε εκείνη παρέμεινε και χάιρομαι γιατί κάνει αυτό που την ευχαριστεί. Ουτε εμένα με πίεσε κανένας να γυρίσω, η συνείδησή μου και μόνο, αλλά ετσι ήταν το γραφτό και τ αντιστάθμισε στη συνέχεια ;)
      Οι εικόνες,όπως και τα συναισθήματα κρατιώνται άσβηστα στην καρδιά κι ας εχουν ξεθωριάσει μζί με τις φωτογραφίες, ομως υπάρχουν κι οσο υπάρχω θα υπάρχουν γιατί ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου και το πιο "επαναστατικό"! ΑΠο τότε εχω ακυρώσει δύο ταξίδια τουλάχιστον στην Ιταλία,δε ξέρω αφου έχω τόοσο πόθο τελευταία στιγμή τ ακύρωνα και μάλιστα κρέμασα και δυο φίλους. Γι αυτό λέω αλλες αποφάσεις παίρνουμε στα 20 κι άλλα στη συνέχεια,αλλιώς καταγραφονται στο μνημονικό και άλλη διάσταση παίρνουν στα 20 κι αλλιώς στην ωριμότητα. Και τωρα ακόμα αναρωτιέμαι "εγω τα έκανα αυτά;" με το μυαλό του τωρα φοβάμαι κιολας εκ των υστέρων!χαχαχχα
      Φιλάκια άπειρα αγαπημενη μου με μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και ευγνωμοσύνη για ο,τι μου προσφέρεις και είναι πολύτιμο!

      Διαγραφή
  9. Χαρά μου,
    Παλιές αλλά χρυσές αναμνήσεις, κομμάτι από τους μοναδικούς θησαυρούς της ψυχής σου!
    Είχα διακρίνει την λατρεία σου για την Τοσκάνη σε αναρτήσεις σου αλλά & κατασκευές.
    Ευχή μου, να φυσήξει. . . ούριος άνεμος να πας στην Ιταλία, να δεις ότι θαυμάσιες, οτι αγαπησες, ότι δεν είχες προλάβει να δεις.
    Σ' όλες τις φωτογραφίες ξεχωρίζεις!
    Ευχαριστούμε για το υπέροχο κείμενο σου,ταξίδευσα & χάρηκα μαζί σου. ΧΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ αυτά τα 2Χ γνωστά μου φαίνονται ;) <3 αλλά και απο τα γραφόμενα υποψιάζομαι την παρουσία σου Χριστινάκι μου!
      Μακάρι ο ουριος άνεμος να με ξαναφέρει πρώτα μ εχρι εσένα ,ειναι η πιο εύκολη απόφαση και διαδρομή και βλέπουμε αργότερα για την Τοσκάνη ;) χαχαχα
      Ξεχωρίζω λόγω όγκου βρε, ασε το μαλλι΄-καούκα!χαχαχχαα
      Σ ευχαριστω και σ αγαπώ

      Διαγραφή
  10. Υπέροχο το κείμενό σου Χαρά μου, μου ξύπνησε τόσες δικές μου αναμνήσε ις! Βλέπεις,περίπου τα ίδια χρόνια εγώ ήμουν στην Αγγλία.Υπέροχοι μήνες,χαιρόμουνα την ελευθερία μου,έμαθα να ζώ με κόσμο εκτός του δικού μου πολιτισμου και του τρόπου σκέψης.Είχα
    όμως τη χαρά να πάω ξανά. Όταν η κόρη μου, ακολουθώντας τα χνάρια μου, έφυγε για σπουδές στην Αγγλία. Πήγαμε μαζί για εγγραφή στο Πανεπιστήμιο.Δεν μπορείς να φανταστείς! Σε κάθε γωνία που στρίβαμε,σε κάθε φοιτητή που κοιτούσαμε, έψαχνα να βρώ τα δικά μου φιλικά πρόσωπα του τότε, σα να μην είχαν περάσει τόσα χρόνια!Την πήγα στα μέρη που εγώ είχα επισκεφτεί.Εκεί να δείς συναισθήματα! Χαρά, νοσταλγία, συγκίνηση,αλλά και υπερηφάνεια! Εκεί ευχήθηκα στην κόρη μου,όπως εγώ την πήγα, κάποια στιγμή να πάει κι αυτή την κόρη της, στα ίδια μέρη και να της πεί: "Εδώ ήρθα πρώτη φορά με τη γιαγιά σου".Αξέχαστα χρόνια, μοναδικές εμπειρίες.Εύχομαι ολόψυχα να είσαι καλά Χαρά μου και να κάνεις αυτό το ταξίδι που τόσο ονειρεύεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσυ πρέπει νάσαι η Κατερίνα και το υποψιάζομαι μόνο απο το παράλληλο σχόλιο στη φβ,ναι;;;Πολύ χαίρομαι λοιπόν που σε βλέπω στο κανονικό μου σπίτι,το μόνιμο ;) και χαίρομαι επίσης που μοιράζεσαι μαζί μου τόσο σημαντικές και αγαπησιάρικες μνήμες!
      Φαντάζομαι πώς θάταν το ταξίδι των δυο σας!
      Ελπίζω κάποια στιγμή και το δικό μας, γιατί ταιριάζουμε στα γουστα,εν πολλοίς με την κόρη μου.Τωρα για να θυμηθώ περισσότερα δεν το κόβω και σιγουράκι, γιατί πόσα θάχουν αλλάξει κι εκεί απο τότε. Πάντως το ταξίδι μετράει και ελπίζω...όσο ζω, ελπίζω!
      Σ ευχαριστω θερμά και γαι την επίσκεψη και για την ευχή!

      Διαγραφή
  11. Χαρά τι υπέροχο ταξίδι! Τι αναμνήσεις! Τι γεμάτα χρόνια! Αλλά πολύ περισσότερο και το παίρνω πάνω μου (😆😆😆😆) τι υπέροχο λαμπερό χαμόγελο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάκη μου! Μάκη μου! Μάκη μου! η χαρά μου είναι μεγάλη που σε βλέπω εδώ και με λουζεις, οχι στο Γουαδαλκιβίρ, αλλά με τόσο όμορφα λόγια!
      Τολμώ να πω κι οχι απο υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση αλλά απο τα λόγια των άλλων οτι αυτό το χαμόγελο με χαρακτηρίζει ακόμη ;) (το παίρνω εξολοκλήρου πάνω μου το κοπλιμέντο <3 ^-^)

      Διαγραφή
  12. Τι να πω τώρα; πόσες εικόνες ερχονται μπροστά μου, γεύσεις ,αρώματα και χρώματα της λατρεμένης Ιταλίας, αλλά κι εκείνης της εποχής! Τα νιατα, η λαχτάρα, το πείσμα τους, όλα τα μπορούν! Πώς γίναμε τώρα έτσι, να φοβόμαστε τη σκιά μας, να μην εμπιστευόμαστε κανέναν, να μισούμε τον κοσμο όλο.... Ευχαριστώ γι΄ αυτό το ταξίδι, το διαβαζω ετεροχρονισμένα το πόστ, αλλά ευτυχως που δεν το έχασα.
    Σε φιλώ και στελνω απειρη αγάπη και θαυμασμό!
    Νίκη, Ονειροποιείο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...