Πετραδάκι πετραδάκι οι Γιορτές!

 Και πέρασαν οι μέρες κι ολοκληρώθηκε το Δωδεκαημερο των εορτών και των παραδόσεων.

 Μπορεί να σας είπα οτι ήθελα να κλείσω τους λογαριασμούς του 2024 αλλά σίγουρα υπήρχαν και κάτι ακόμα.

Τα πετρωτά μου!

Γίνονται Γιορτές χωρίς πετρωτά; Οχι βέβαια.

Η αλήθεια είναι οτι μετά την έκθεση, από τον ενθουσιασμό μου και μεθυσμένη από την επιτυχία της άρχισα να δημιουργώ, τόσο που φοβήθηκα οτι θα εξαντληθούν οι πέτρες! 

Σιγά μην τελειώσουν τόσες που είναι, αλλά είχα πάρει φόρα 💨

Γεννήθηκαν όμορφα πράγματα θεωρώ, μένει κι εσείς να το επικυρώσετε!

Αρχικά ήταν τα ζευγάρια. 

Από αλλού ξεκίναγα ζευγάρια έβγαιναν, ε να μείνουν παραπονεμένα; Εννοείται πώς οχι. 

Βγήκαν λοιπόν νέες γυναίκες, πιό μεστωμένα ζευγάρια, ζευγάρια της διπλανής πόρτας 😉

Και ας αρχίσουμε από το τέλος:

 

-Ω χρυσή μου κυρά! Έφτασες στο μήνα σου το λοιπό! Κι έλεγα κι εγώ που χάθηκες... αλλά με την κοιλιά στο στόμα και πού να πας;
Πάντως για σερνικό σε κόβω, η κοιλιά σου είναι ψηλά και ποντερή . Εχει δείξει ο υπέρηχος ή θέλεις νάναι έκπληξη; Αλήθεια, Πού το πας το γατί;
- Έκπληξη! Είναι κι αυτό ετοιμόγεννο και το πάω στον Κτηνίατρο. Μαζί θα γεννήσουμε Παιδιά ,γατιά κουτρουλοκουβάρι! Καλλίτερα, να εξοικειώνονται τα παιδιά με τα ζώα απο μικρά, να τ αγαπάνε και να τα προστατεύουνε. Κι εσείς για πού το βάλατε;
-Μπα έδωπα στο Μινιμάρκετ κατέβηκα να πάρω μία φρατζόλα ψωμί και επ' ευκαιρία πήρα και κάτι ψιλοπράγματα να μην ξανακατεβαίνω. Ποίος θα μου κάνει τα ψώνια ; μοναχή μου είμαι
Αντε και αύριο με καλό και μ ένα πόνο!

"Μ ένα πόνο" pebble art by Hara

Μ' αυτό το κείμενο συνόδευσα αυτό το πετρωτό!

Μετά μπήκαμε στα προεόρτια της Γιορτής τότε που όλοι κατεβαίνουμε στην Αγορά για τα δώρα των αγαπημένων μας και ενδιάμεσα, για κάποια επίσκεψη σε cafe για μια ζεστή σοκολατίτσα, όπως ο καιρός φέτος επέβαλε!

Ζευγάρια λοιπόν μιας κάποιας ηλικίας

Πετρωτό πάνω σε φόντο decoupage χαρτοπετσέτας.

Φίλες ταιριαστές

και όπως είπαμε, οι μέρες αυτές απαιτούν, μία στάση για καφέ, αν όχι μια έξοδο εξ επι τούτου 😉

Κι εδώ έχουμε decoupage χαρτοπετσέτας.

Και για το τέλος, μια θλιβερή Χριστουγεννιάτικη ιστορία του παραμυθά Ντίκενς, που μας συντρόφεψε στα άγουρα παιδικά μας χρόνια και επανέρχεται στο νου κάθε Χριστούγεννα

Εδώ θα σας παραθέσω ένα κείμενο που ξεχώρισα και με βρήκε απόλυτα σύμφωνη για να συντροφέψει την δημοσίευση του πετρωτού μου

"Κοριτσάκι δίχως σπίρτα

(της Μαργαρίτας Ικαρίου, δημοσιογράφου - marketing manager)

Σκοτείνιασαν τα μάτια μου. Η πόλη, λουφάζει. Τα βήματα των περαστικών, αλαργεύουν. Σταγόνες βροχής είναι άραγε ή νιφάδες απαλές, που λούζουν τα μαλλιά μου; Ο κρύος νυχτερινός αέρας διαπερνά τα ισχνά μου κόκκαλα, φτάνει ως τον πυρήνα της ύπαρξής μου. Στεγνώνει τα δάκρυά μου, ξυλιάζει τα μικρά μου χέρια…

Ανάβω ένα σπίρτο. Νοιώθω την αψάδα της κάφτρας, η μικρή φλογίτσα τσιμπά με τη ζεστασιά της τη σάρκα των ακροδαχτύλων, μα το φως του, δεν το βλέπω. Ανάβω κι άλλο.

Να ταξιδέψω θέλω… Στα ομορφοφωτισμένα δωμάτια των ζεστών σπιτιών, εκεί, που κοριτσάκια φοράνε όμορφα ρούχα.

Παπούτσια ολοκαίνουρια, καλτσάκια με ροζ καρδούλες, έχουν μαλλιά χτενισμένα κι όμορφες κούκλες στην αγκαλιά. Εκεί, που μια μάνα, τα μαλώνει τρυφερά γιατί δεν έφαγαν όλο τους το φαγητό. Γιατί έκρυψαν μια σοκολάτα ανάμεσα στα βιβλία του σχολείου κι αυτή έλιωσε από τη ζέστη και κατέστρεψε το τετράδιο της ορθογραφίας. Εκεί που ο πατέρας κρατά μια τρυφερή γωνιά στην άκρη της μοκέτας, κάτω από το στολισμένο δέντρο, για παιχνίδια και πειράγματα… Εκεί, που υπάρχουν εικόνες χαράς ακόμη και μέσα στην ανασφάλεια της αγριότητας του σύγχρονου βίου και ενός μέλλοντος πολεμόχαρου, που ποιo θα είναι τελικά, κανείς δεν ξέρει...

Σκοτάδι, νυχτοσιγαλιά, ένα σκυλί που αλυχτά. Μόνο του θα ναι κι αυτό και φοβάται. Κρύο απλώνει το μαύρο σκουφί της νύχτας. Η μιλιά έχει φύγει για τις σκιές. Κι oι σκιές, πάνω από την Εσπερία, πυκνώνουν...

Ανάβω ένα ακόμη σπίρτο. Τίποτα. Λίγη ζεστασιά κι ο ήχος που χάνεται στο λεπτό. Κανένα φως. Γύρω μου ξεδιπλώνεται ο ύπνος των σκιαγμένων, η ανάσα των τρομαγμένων, τα όνειρα των παιδεμένων. Των σκοταδιών το νυχτέρι και της μικρής φλογίτσας του σπίρτου, το σβήσιμο.

Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ. Κάθομαι απελπισμένη σ’ αυτή τη γωνιά της γης, σαν την Ελλάδα στης Μεσογείου την άκρη. Κατάκοπη, ξεμεινεμένη, πεινασμένη, φοβισμένη και λερή. Χωρίς προορισμό, περνοδιαβαίνω στις ρούγες και τις γειτονιές, με τη μικρή μου φτηνοπραμάτεια που δεν έχει πια καμιά αξία. Σημασία δε μου δίνουν οι περαστικοί, μα ούτε κι οι συνήθεις ελεήμονες. Σέρνω όλη μέρα τα βήματά μου και δεν έχω πια τη δύναμη μήτε το χέρι να απλώσω, ή να διαλαλήσω τα σπίρτα μου με το μικρό τους φως.

Κάποιοι που μιλούσαν μια σκληρή γλώσσα άρπαξαν τα πιο καλά μου σπιρτόκουτα-σπίτια, με έσπρωξαν δυνατά να πέσω καταγής κι έφυγαν γελώντας. Άλλοι, με παραμέρισαν τρομάζοντάς με και αγριεμένοι ούρλιαζαν ακατάληπτα πάνω από το κεφάλι μου, κραδαίνοντας μια βίτσα από αγρελιά. Ξέπνοη, χώθηκα σε μικρά στενά. Μύρισα το φόβο κείνων που διάβαιναν βιαστικοί, εκείνων που ξέμεναν χωρίς κάποιους να τους περιμένουν και κείνων που έψαχναν δρόμο γι αλλού. Άγγιξα κάπου την ελπίδα, μα την έχασα στο λυκόφως…

Στίχους και ποίημα, δε βρήκα. Ούτε σπίρτο να φωτίσει με το καλειδοσκόπιο της φλογίτσας του, τις φετινές γιορτές. Θα θελα να είχα χαρτί και χρωματιστά κραγιόνια να ζωγραφίσω τα Χριστούγεννα, μα ως και το μυαλό μου, γκριζόμαυρες σκιαγραφεί τις νοερές ζωγραφιές.

Τον λυπάμαι το μικρό Χριστούλη που έρχεται κάθε χρόνο, να γεννηθεί μέσα στο κρύο και την αχυρένια φάτνη. Ένα μωρούλι μια σταλιά, πως καταφέρνει και σηκώνει τις τόσες αμαρτίες του κόσμου; Το κυνηγά ο Ηρώδης και οι στρατιώτες του με γυμνά τα ξίφη... Το προσκυνούν οι Μάγοι, το θαυμάζουν οι βοσκοί, το υμνούν αγγελάκια τροφαντά, το φωτίζει ένα λαμπρό αστέρι. Μα ξέρω πως είναι ένας ακόμη μικρούλης αμνός, περιστοιχισμένος από σταυρωτήδες…

Ανάβω ένα σπίρτο. Μια εφημερίδα που παρέσυρε ο άνεμος, έχει κολλήσει στα γόνατά μου. Όλες οι ειδήσεις στα πόδια μου, η Τζιχαντιστές στη Συρία, ο Τραμπ κι ο Πούτιν, φόνοι και αίμα, πόλεμοι και συμπλοκές, παιδάκια που τα κακοποιούν εκείνοι που θα πρεπε να τα προστατεύουν σε μια κοινωνία ωχαδερφισμού και αδιαφορίας που μονίμως "πέφτει από τα σύννεφα". Συμμορίες ανηλίκων, παιχνίδια εξουσίας ενηλίκων, πολιτικοί και πολιτικάντηδες να αλλαλάζουν...

Σηκώνομαι αποφασισμένη. Αυτή η μικρή φλογίτσα από το σπίρτο που καίει μέσα μου, μπορεί πολλά να αλλάξει. Μ’ αυτήν θα ανάψω μια μεγάλη φωτιά, να κάψω εκεί όλα τα άχρηστα, τα βρώμικα, τα άθλια. Να ζεστάνω τον τόπο για να μη ξυλιάσει φέτος ο μικρός Χριστούλης. Να νιώσουν θαλπωρή τα παιδάκια σε όλον τον κόσμο. Να φωτιστεί. Να κυλήσουν τα παγωμένα δάκρυα, να εξαφανιστούν οι σκιές.

Μια φωτιά θέλω… που να μπορεί να ανάψει ακόμη και με το πιο μικρό σπίρτο!"

 Το φόντο, αγαστή συνεργασία decoupage χαρτοπετσέτας και stencil, με πάστες κι ένα ξύλινο παράθυρο με χαρτονένια εικόνα. Ολη η εικόνα ξεκίνησε απο το κοχύλι -σκούφια(είναι όπως σας το λέω, κόκκινο και γύρω γύρω λευκό καμούφο!) της μικρής, που ήταν πραγματικά εκπληκτικό και δε θα ταίριαζε πουθενά αλλού. Τα δε μαλλιά αποξηραμένα "γένια" κρεμμυδιού😁 Το κουτάκι για τα σπίρτα το έφτιαξα και ανοίγει,έστω και χωρίς σπίρτα μέσα, το αναμένο "κεράκι"  κι ας μη φαίνεται είναι γυαλάκι της θάλασσας τόσο σμιλεμένο που είναι ακριβώς για μισοκαμένο σπιρτάκι

Τί λέτε δεν αξίζαν τον κόπο;