Πορτραίτων συνέχεια

 "Θα σας εξομολογηθώ οτι οταν στα 15 μου γράφτηκα δια αλληλογραφίας σε μια σχολή ζωγραφικής το μόνο που επιθυμούσα ήταν το βαλιτσάκι-δώρο που διαφήμιζαν. Οταν ερχόντουσαν όμως τα μηνιαία μαθήματα και οι ασκήσεις ...βαστάτε Τούρκοι τ άρματα! Το χειρότερο μου ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΩ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ και να το στείλω να εξεταστεί να διορθωθεί. Ούτε στον εχθρό μου!

Τλπ τέλειωσε αυτή περίοδος θέλησα να δώσω στην Καλών Τεχνών μη έχοντας σώας τας φρένας παιδιόθεν, ευτυχώς ο πατέρας μου με απέτρεψε οτι θα πεινάσω μέχρι να πεθάνω και ν' αναγνωριστώ, εγω την πείνα δε την αντέχω και στράφηκα σ' άλλες κλασσικές επιστήμες, οπου και "διέπρεψα" χωρίς να το θέλω στο δημόσιο!!!

Ελα όμως που το σκουλήκι κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια! Και για καλή μου τύχη (κακή δική της) βρέθηκε στο δρόμο μου η Μαρία Βιλλιώτη, της είπα την ιστορία μου και μου πρότεινε (δεν ήξερες, δε ρώταγες;) "θέλεις να γεμίσουμε εκείνο το βαλιτσάκι;" και πάλι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, είπα "ναι, αλλά με τους δικούς μου όρους"...ξεροκατάπιε..."δηλαδή;"

-Εμενα αρέσει η ακουαρέλα γιατί μ αφήνει ελεύθερη, πάω όπου με πάει το νερό"

-μα κι αυτή έχει κανόνες ,τεχνική

-εγω δεν θέλω ν αρχίσω απο το Α θέλω να πάω κατευθείαν στο Ω, θέλω να ζωγραφίσω όπως νοιώθω. Και δεν θέλω νάρχεσαι απο πάνω μου να με κοιτάς όταν ζωγραφίζω, μπλοκάρω. Και δε θέλω να μου λες τα λάθη μου, τα βλέπω

-μα έτσι τί σόι δασκάλα θάμαι;

-για μένα θα 'σαι

Δεν είχε και πολλές επιλογές το δέχτηκε. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να ανέχεται κι άρχισε ύπουλα να προσπαθεί να με πείσει να δοκιμάσω τις ξυλομπογιές που ζωγραφίζει η ίδια (αν δεν τις έχετε δει εσείς χάνετε). Εγω μουλάρι! αντίσταση κατά της αρχής.

Αλλά πες -πες το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει κι εδώ κυριολεκτούμε 😉😂

 Και ξυλομπογιές μου έδειξε, και παστέλ και γραφίτη και κάρβουνο και ω του θαύματος οχι μόνο δεν έγιναν όλα κάρβουνο αλλά μ' άρεσαν κιόλας! Απο τότε μέχρι σήμερα 2012-2024 εχω συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις που έχει διοργανώσει με τις κανονικές της μαθήτριες (εγω μόνο κανονική δε λογίζομαι, ούτε απο μαθήματα ούτε απο προσαρμοστικότητα) εχω κάνει μία ατομική και συνεχίζω και το χειρότερο όλων, που αν μου το έλεγαν δε θα το πίστευα ποτέ, ζωγραφίζω ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ και μπορεί να με παιδεύουν αλλά μ αρέσειιι  (πάντα προβληματική, τώρα θ αλλάξω;)

Και να σκεφτείτε οτι αυτές τις μέρες σκεφτόμουν να τα συγκεντρώσω όλα να τα θυμηθώ κι εγω!

Απ αυτά λοιπόν επιλέγω την "ΚΑΤΕΡΙΝΑ" γιατί μ αρέσει πολύ σαν έκφραση και σαν χρώματα και είναι απόδοση τιμής στις ξυλομπογιές (και την ίδια) που η Μαρία μ έκανε κι αγάπησα.

και μπλα μπλα μπλα..."

Αυτό ήταν ενα εισαγωγικό "σημείωμα" σε μια πρόκληση ζωγραφικής σε ομάδα στο φβ!

Αλλά αυτή είναι και η αλήθεια και πρέπει πάντα να τη λέω για να πιστέψω κι εγώ αυτό που καθημερινά παίρνει σάρκα και οστά και όμως αρνούμαι να πιστέψω.

ΑΝ δεν είχε έρθει στη ζωή μου η Μαρία, τίποτα δε θα είχε συμβεί κι εκείνη θα συνέχιζε ήρεμα κι ωραία τη ζωή της χωρίς το βάσανο, κι εγώ  με τις ταπεινές μου κατασκευές γιατί ήδη τις είχα αρχίσει, αλλά εκεί θα έμενα.

Η δοτικότητά της, η γενναιοδωρία της, η ταπεινότητά της, η διακριτική επιμονή και υπομονή της, η με όρια παρέμβαση στα "θέλω" μου, η προσωπικότητά της που την καθιστά την μεγαλύτερη στη σχέση, η ωριμότητά της και η επιθυμία μου να σταθώ αντάξια των προσδοκιών της και της φιλίας μας, δημιούργησαν το θαύμα που μοιράζομαι μαζί σας.

Τοχω πει πολλάκις και δε θα πάψω να το λέω, μου χάραξε πορεία ζωής κι οχι μόνο στη ζωγραφική και την ευγνωμονώ για όοολα!

Παρ όλα αυτά, ακόμα δεν εχω πιστέψει όσο θα έπρεπε στον εαυτό μου, ετσι όταν μου παραγγέλθηκε αυτό το πορτραίτο, έπεσε το βουνό και με πλάκωσε. 

Δεν είναι το ίδιο να ζωγραφίζεις ο,τι σου κάνει κέφι, με το να σου παραγγέλνει κάποιος ενα προσφιλές του πρόσωπο, ειδικά με την φόρτιση της απουσίας! 

Η ευθύνη μεγάλη και οι ώμοι μου δεν αντέχουν και βάρη. Πόσο μάλλον όταν και η φωτογραφία δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Πάλι άρχισα τη γκρίνια, "δε μπορώ, δε γίνεται, δεν...δεν...δεν..."

Πάλι εκεί παρενέβη η Μαρία!

-Μπορείς! σιγά που δεν θα τα καταφέρεις (πόσο διαφορετικό αυτό "δεν" απο τα δικά μου!)

-Ναι, μιλάς εσύ που έχεις βγάλει πορτραίτο απο γραμματόσημο, πάλι εγω αντέτεινα (οσοι μας εχουν ζήσει μαζί ξέρουν οτι δεν υπερβάλω, αλλά οι στιχομυθίες είναι ακριβώς έτσι😖😠😂)

Εκείνη όμως σίγουρη. 

Η φωτογραφία είχε ο,τι είχε ένα ολόκληρο γραφείο και στο βάθος, πίσω απο το  γραφείο ένα πρόσωπο! 😵 

Η Μαρία όμως έκανε τα μαγικά της, απομόνωσε και  μεγέθυνε το πρόσωπο "στο βάθος κήπος" κι εκείνο περίμενε υπομονετικά για μήνες.

Εφτιαξα τον Φώσκολο, έφτιαξα τον Τεντόγλου (ουτε αυτουνού του τοχα) λοξοκοίταζα το σκίτσο της γηραιάς κυρίας, που ειρρήσθω εν παρόδω είχε πνιγεί στη θάλασσα το προηγούμενο Καλοκαίρι (ήταν κάτι που με βάραινε κι αυτό) και κάποια στιγμή είπα "βρε να το τολμήσω να κάνω την αρχή, μπας και...;"

Έστειλα κι ένα μνμ στην παραγγελιοδόχο αν την ενδιέφερε ακόμα και μείναμε σύμφωνες οτι ΑΝ μ ικανοποιεί πρώτα εμένα θα της το έδειχνα και θα συζητούσαμε περαιτέρω.

Ετσι ξεκίνησα δειλά δειλά . 

Αρχή κάνω πάντα απο τα μάτια. Αν καταφέρω το βλέμμα παίρνω θάρρος και συνεχίζω. 

Με δυσκόλεψε αρκετά, όπως καθένα άλλωστε που θέλω να αγγίζει την τελειότητα, όση εγω μπορώ να καταφέρω, αλλά μ ενα λόγο παραπάνω οτι αυτό το πρόσωπο δεν ήταν ενα αγαπημένο μου πρόσωπο που θέλησα για το κέφι μου να φτιάξω, ούτε κάποιο που θαύμαζα, ούτε κάποιο που η γκριμάτσα του με προκαλούσε, αλλά ένα πρόσωπο που είχε φύγει απο τη ζωή και οι δικοί του άνθρωποι το ήθελαν να τους το θυμίζει. Επίσης τα ξηρά παστέλ σαν υλικό δεν έχουν τη σταθερότητα των άλλων υλικών ζωγραφικής ετσι πολύ εύκολα η σκόνη των διαφορετικών χρωμάτων ανακατευόταν μεταξύ τους και θάμπωνε διάφορα σημεία που θάπρεπε να παραμένουν φωτεινά και ξανά απο την αρχή.

Για να μην σας κουράζω περισσότερο, οταν δώσαμε το ραντεβού για την παράδοση η αγωνία μου χτυπούσε κόκκινο. Διαλύθηκε όμως, οταν ανοίγοντας τη συσκευασία η παραγγελιοδόχος αναλύθηκε σε δάκρυα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση που μπορούσε να μου δοθεί! Τα λόγια της με τίμησαν περισσότερο απο ό,τι περίμενα, τα χρήματα δεν είχαν καμιά αξία μπροστά στη συγκίνηση, αλλά κι εγω δεν πίστευα οτι ένα νεανικό όνειρο τώρα γινόταν πραγματικότητα ανέλπιστα και χωρίς προηγούμενη σκέψη. Πληρωνόμουν για ένα έργο παραγγελία!!!

Δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι κατά καιρούς έχουν αγορασθεί απο τα έργα μου! Ηταν άλλη αίσθηση.

Για άλλη μια φορά σκέφτηκα με λύπη "α ρε μπαμπά δεν έζησες να το δεις αυτό!"

Ηθικό δίδαγμα! Ποτέ δε ξέρεις πότε θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο! Οσο βαθειά κι αν είναι καταχωνιασμένο θάρθει η ώρα που το κατάλληλο χέρι θα το βγάλει στην επιφάνεια, θα το ποτίσει και θα το φροντίσει ακόμα κι οταν εσείς το νομίζετε άκαιρο και πεπερασμένο κι οταν ανθίσει, τότε θα πιστεύετε στα θαύματα, που όμως πίστεψαν άλλοι πριν απο σας, για σας!

Η Μαρία τα επιστρέφει σε μένα, ομως εγώ όσα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι αν της πω δεν θα ξεχρεώσω ό,τι νοιώθω οτι οφείλω σ ' εκείνη > Τυφλή ήμουν και ανέβλεψα εξ αιτίας της!

Υ.Γ Η φωτογραφία του έργου τραβήχτηκε πριν διορθώσω το λάθος στο λαιμό και μετά στη βιασύνη της παράδοσης με το τζάμι στην κορνίζα δεν μπορεσα να την βγάλω .