...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Ενα πέτρινο χωριουδάκι, με πολύ συναίσθημα!

Αφορμή γι αυτή την ανάρτηση μου έδωσε μία αντίστοιχη σ ένα αγαπημένο ιταλικό blog : http://lerobediroberta.blogspot.com/2010/04/un-paese-piccino-piccino.html της Roberta, εγώ ομως είπα να την διανθίσω με παιδικές αναμνήσεις.

Ποιός δεν έχει ζήσει λίγο απο τα παιδικά του χρόνια σε χωριό, σε αγαπημένους παππούδες και γιαγιάδες;
Εγω είχα την τύχη να ζω μόνιμα σ ενα τέτοιο παράδεισο και η τύχη τα ξανάφερε να επιστρέψω στον χώρο των παιδικών μου αναμνήσεων.
Σπιτάκια ανοικτές αγκαλιές, μικρά  σε ανθρώπινες διαστάσεις,  λουλουδιασμένα, να μοσχοβολάνε πάστρα, χωρίς κλειδαμπαρωμένες πόρτες, χωρίς το φόβο του "άλλου", του ξένου. Ρυθμοί αργοί, νωχελικοί, αβίαστοι. Αγχος; λέξη άγνωστη.
Ωρες ατέλειωτες παιχνιδιού, ξαναμένα πρόσωπα, γδαρμένα πόδια. Πού φόβος τότε για μολύνσεις και αντιβιώσεις, λίγο σάλιο να κατευνάσει το τσούξιμο και στη συνέχεια ακάθεκτοι στη μάχη, του παιχνιδιού.
Τα ποδήλατα ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς. Ούτε λόγος για αυτοκίνητο στην οικογένεια (όχι όπως σήμερα, που κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον δύο).

Εμένα το σήμα κατατεθέν μου, το θυμούνται όλοι αυτό, ήταν ένα πράσινο ποδήλατο.
Μ αυτό βρισκόμουν απο την μία άκρη του νησιού στην άλλη, χωρίς σκέψη, χωρίς βαρυγκόμια. Πήγαινα να προϋπαντήσω το κοριτσίστικο όνειρό μου, ανάλαφρη, αισιόδοξη, χαρούμενη.
Πόσα θα μπορούσε να αφηγηθεί, αν μιλούσε, αυτό το ποδήλατο!!!
Τέτοια εποχή δε, δεν κρατιόμουν απο ανυπομονησία. Πλησίαζε η ώρα που τα σχολεία θα έκλειναν και θα έρχονταν ...οι Αθηναίοι!!! Ξαδέλφια, φίλοι αγαπημένοι, έφερναν τον αέρα της Πρωτεύουσας.
Τί λαχτάρα είχε η αναμονή και τί πόνο ο αποχωρισμός!
Πρωϊνά στη θάλασσα χωρίς αντηλιακά, γιατί τότε ο ήλιος μπορεί να έκαιγε αλλά ήταν φίλος και μεσημέρια με αποπνικτική ζέστη,  οταν οι άλλοι κοιμόντουσαν και θεωρούσαν οτι κι εγω έκανα το ίδιο, πηδούσα απ το παράθυρο (έτριζε η ρημάδα η πόρτα) και βουρ, για συλλογή τζιτζικιών!
Α, δεν το συζητώ, αγαπημένο άθλημα!
Μ΄ άρεσε τόσο η διαδικασία του αιφνιδιασμού και το φτερούγισμα του εντόμου μέσα στην χούφτα μου! Μέχρι εκεί ήταν το βασανιστήριό τους, ύστερα ερχόταν η απελευθέρωση .
Το βράδυ θερινά σινεμαδάκια,  πασατέμπος και παγωτό χωνάκι απο πλανόδιο πωλητή.
Πότε κοιμόμασταν; Σχεδόν ποτέ ή μάλλον οταν δεν μπορούσαμε πλέον να αντισταθούμε στην φυσική κόπωση.
Αυτές τις αναμνήσεις ήθελα να ξυπνήσω  σ όλους σας, γιατί πιστεύω οτι όλοι έχετε, κοιτάζοντας αυτές τις θαλασσινές πέτρες,

που μεταμφιέστηκαν σε χωριάτικα σπιτάκια με λουλουδιασμένους κήπους,

Ανεμόμυλους, σχολικά αυτοκίνητα

(αυτό είναι απο άλλη ιστορία, αλλά κόλλησε εδώ λόγω σχήματος!)


Ελπίζω να το πέτυχα...

Αφιερωμένο σε ΟΛΕΣ εσάς που ταξιδεύουμε στα ίδια μονοπάτια κουβαλώντας τις ίδιες αποσκευές:



16 σχόλια :

  1. Se parli di Roberta condivido tutto quello che hai scritto, anche se non ho capito una parola. Sei speciale e mi rallegri ogni volta che visito il tuo blog. Buona notte deny

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφες παιδικές αναμνήσεις!
    Κάπως έτσι μεγάλωσα κι εγώ,με μόνη διαφορά τα τζιτζίκια...τα φοβόμουν κι ακόμη το ίδιο ισχύει.Μη γελάς,σε βλέπω.

    Τα σπιτάκια σου πανέμορφα,κουκλίστικα,έχω φτιάξει κι εγώ -θα σας τα δείξω κάποια στιγμή,τα έχω στην παραλία.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πανέμορφες εικόνες, γεμάτες αθωότητα, γλυκές μυρωδιές, και ευχάριστους ήχους!! Τί ωραία παιδικά χρόνια!!! Με γύρισες πολύ πίσω!!
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι ωραίες αναμνήσεις... με ταξίδεψες Χαρά μου!

    Να έχεις μια όμορφη εβδομάδα! Φιλάκια ***

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. *Deny: Si,hai capito bene...parlavo di Roberta.
    Mi piace tanto!Grazie, perche tu sei molto generosa con
    me, e sono felice che posso rallegrarti ogni volta che
    vieni qua. Non lo so, se ricevi i miei email. Scrivi
    mi.
    * Ελένη, Μπέττυ & Δροσοσταλίτσα μου, χάρηκα που η
    ανάρτηση σας ταξίδεψε σε χρόνια αθωότητας που όλοι
    νοσταλγούμε. Πέτυχε λοιπόν.
    Ελένη ακόμα και τώρα προσπαθώ να πιάσω τζιτζίκια,
    αλλά η αίσθηση δεν είναι ίδια. Οσο για τις πέτρες
    χαίρομαι που σ άρεσαν,σημειωτέον δεν έχουν υποστεί
    καμία αλλοίωση στο σχήμα τους. Απλά ζωγραφίστηκαν.
    Σας φιλώ και σας ευχαριστώ για την συντροφιά σας,
    μου είναι πολύτιμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαρά μου αν και μικρότερη ένα τέτοιο όμορφο παρελθόν έχω και εγώ μιας έζησα σε ένα πολύ όμορφο μέρος.... Να είσαι καλά που φροντίζεις κάθε φορά να μας ταξιδεύεις...
    ΑΑΑ να το σκεφτείς πολύ σοβαρά να γράψεις κάποιο βιβλίο για το πράσινο ποδηλατάκι σου, είμαι σηγουρη οτι θα είναι υπέροχο... φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μου αρέσει πολύ ότι κάθε φορά που σε επισκέπτομαι, βρίσκω κάτι νέο, όμορφο και τρυφερό να με περιμένει!

    Το κείμενο με τα έργα σου, άκρως ταιριαστά και εντυπωσιακά!

    Μπράβο Χαρά μας!

    (Σε φιλώ!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αχ!!!! με πήγες πολλά χρόνια πίσω....
    τι όμορφα χρόνια ανέμελα γεματα αναμνήσεις...
    οι πετρούλες σου είναι τέλειες.που τις βρισκεις με τόσο ωραία σχήματα??? φιλια πολλά
    ΥΓ. αυριο φευγω για πρωτευουσα θα τα πούμε απο Τρίτη πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. τι υπέροχα πράγματα μας έφτιαξες Χαρα μου !! και τι ωραία αφήγηση !!! τζιτζικια μάζευα και εγω και όπως κατάλαβα με τον δικό σου τρόπο, δηλαδή αργά αργά, σιγά σιγά τα βήματα και πλάφ η χούφτα πάνω στο δένδρο και παγίδευε το κακόμοιρο το τζιτζικάκι!!!!!!

    σ'αγαπώ πολύ γιαυτά που μου ξυπνάς !!

    φιλια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ όμορφο, ονειρικό και γεμάτο συναισθήματα..
    Χαρά, με γύρισες πίσω αλλά πολύ πίσω. Έχω γράψει μια παλιά ανάρτηση σχετική:http://anemondixtia.blogspot.com/2009/03/blog-post_7519.html
    και μ έκανες να δω εικόνες, ν ακούσω μελωδίες, να μυρίσω ..έκρηξη από αγριονέρατζο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ ωραίο κείμενο! Νοσταλγικό! Αν και ούτε σε μένα άρεσε να πιάνω τζιτζίκια (ακόμα τα φοβάμαι, κι όταν κάποιο παιδάκι πλησιάζει κρατώντας κάποιο, το παίζω άνετη, αλλά η καρδιά μου το ξέρει...). Γράφεις πολύ ωραία...και πολύ σωστά (φιλόλογος είσαι;;)...καλά λέει η πριγκήπισσα να γράψεις βιβλίο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Συγνώμη, τα σπιτάκια τώρα τα είδα! Φοβερά!! Γιατί δε βάζει κανονικές φωτογραφίες να φαίνονται καλύτερα;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Με γυρισες πολλα χρονια πισω, τοτε που καλοκαιρια στο νησι ζουσαμε την ξεγνοιασια και τη χαρα της ζωης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τελικά είχα δίκιο όταν πίστευα ότι θα σκαλίσω κοιμισμένες αναμνήσεις!
    *Princess, χαίρομαι που τέτοιες αναμνήσεις σου είναι οικείες, γιατί για τα σημερινά παιδιά… (και τα δικά μου, φυσικά) είναι μάλλον άγνωστες. Βιβλίο δεν μπορεί να γραφτεί για δύο λόγους 1) Γιατί θα πρέπει να εκμυστηρευθεί και πράγματα ανομολόγητα (χαχαχα) & 2) όταν η επόμενη σχολιάζουσα έχει γράψει για ένα αντίστοιχο ποδήλατο, ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΑ, τι να γράψω τώρα εγώ; Βέβαια και blog έλεγα ότι δεν θα ανοίξω και ιδού το αποτέλεσμα …αλλά αυτό …
    * Dana Semitecolo
    Μιλάς κι ΕΣΥ; Χαίρομαι όταν οι επισκέπτες μου αισθάνονται όμορφα στο σπίτι μου και βρίσκουν τη Χαρά, που εσύ ξέρεις. Σε επιθύμησα.
    *Αγγελική. Μην μου πεις ότι στην Σαντορίνη στερείσθε από πέτρες; Απλά πρέπει να εκπαιδευτούμε όταν βλέπουμε κάποιο αντικείμενο να του δίνουμε μια άλλη διάσταση που δεν βλέπουν οι άλλοι. Περιμένω νέα σου και εντυπώσεις, μόλις γυρίσεις.
    *Μaria Β. Εμ, πες το έτσι. Αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε! Αυτή ακριβώς ήταν η τακτική αιφνιδιασμού!! Όσο μένουν ξύπνιες οι αναμνήσεις είμαστε ζωντανοί, Μαράκι.Τα αισθήματα αμοιβαία.
    * Αναϊς, ανάτρεξα στην αντίστοιχη ανάρτησή σου και …ντράπηκα. Αν τα δικά σου κείμενα δεν ξεχειλίζουν από εικόνες, μυρωδιές και αισθήματα τότε ποια; Στο έχω ξαναπεί. Διαβάστε τα φίλες μου και θα συμφωνήσετε.
    *Ανεράϊδα, μα γιατί φοβάστε βρε κορίτσια ένα τόσο δα εντομάκι; Ασε που είχα πάντα την περιέργεια πώς τραγουδάει! Όχι δεν είμαι Φιλόλογος, Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο σπούδασα και είμαι Δημ. Υπάλληλος. Προσπαθώ όμως να αντισταθώ στις ιδιαίτερες μέρες που ζούμε & να μην αλλοτριωθώ. Άλλωστε όταν γράφεις για πράγματα που αγαπάς,γίνεσαι λίγο ποιητικός. Εσύ ας πούμε, δεν κάνεις θαύματα όταν φτιάχνεις παραμυθένιους κόσμους να στεγάσεις τις νεράιδές σου; Αναμφισβήτητα ΝΑΙ, γιατί το κάνεις με Αγάπη.
    Τελικά διαπίστωσα κι εγώ ότι οι πετρούλες επισκιάσθηκαν από το κείμενο και έμειναν σε δεύτερη μοίρα.
    Ίσως φταίει και η παρουσίαση, που ενώ την θεώρησα πιο άρτια τεχνικά από τις απλές φωτογραφίες μάλλον μπέρδεψε. Αδικήθηκαν.

    Σας ευχαριστώ ΟΛΕΣ και σας αγαπώ την κάθε μία για διαφορετικό λόγο.Να ΄στε καλά & να τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. * Δημιουργία,διαμορφωθήκαμε απο ΟΛΑ ΑΥΤΑ που
    ζήσαμε και κουβαλάμε σαν πολύτιμες αποσκευές
    ζωής.Το σπουδαίο είναι οτι τα βιώσαμε σε
    δύσκολες εποχές,φτωχές απο υλικά αγαθά αλλά
    πλούσιες απ όλα τα άλλα που όμως νιώθαμε
    αυτάρκεις με το τίποτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλέεεεεεεεεε! Τι ωραία που είναι!!! Κουκλίστικα εντελώς! Όσο για τις αναμνήσεις, συγκινητικές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...