...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

Μια φορά κι έναν καιρό;;;

Γιατί οχι; αφού όλα έγιναν μια φορά κι έναν καιρό
Και τα μεγάλα παιδιά έχουμε ανάγκη από παραμύθια. Παραμύθια άλλων ή ιστορίες που στη σημερινή εποχή φαντάζουν παραμύθια!
 Και θάναι ευχάριστα, αφού και τα δύο της σημερινής ανάρτησης μας είναι γνωστά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο .
Καθίστε λοιπόν ένα γύρω μου και ανοίξτε τα 👀 και τ' 👂 σας!
Είναι γνωστό πόσο αγαπώ τα παραμύθια με καλό τέλος.
Και ποιό παραμύθι θα μου πείτε έχει κακό τέλος;
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να έχουν περάσει τα πάνδεινα αλλά στο τέλος η ιστορία στέφεται με γαμήλια στέφανα και ρύζια για καλοστέριωμα!
Μόνο τα 3 γουρουνάκια και τα 7 κατσικάκια δεν είχαν Πρίγκιπες να τακιμιάσουν, αλλά κι αυτά το τέλος τους ήταν το ποθούμενο. Η νίκη του καλού πάνω στο κακό!
Κάπως έτσι λοιπόν και το σημερινό παραμύθι, που καιρό τώρα το παίδευα στο μυαλό μου και λίγο με τις πέτρες, ώσπου αποφάσισα ν' αλλάξω την αρχική προσέγγιση και να εστιάσω στο ενδιάμεσο της ιστορίας.
Θάταν ωραίο το ζεύγος την ώρα του ζωοποιού φιλιού, αλλά μέχρι να σηκωθεί από τον εκατονταετή ύπνο η παθούσα, οι πέτρες θα με κυνηγούσαν, γιατί καμία δεν ήθελε να συνεργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Έτσι εγκαταλείφθηκε το γυάλινο νεκροκρέββατο μ' εκείνη τέζα  και τον Πρίγκηπα από πάνω της (σε απόσταση εννοείται  😉) και έτσι η ιστορία ξετυλίχθηκε στο σημείο της ανευρεθείσας ανέμης  στα έγκατα του παλατιού (ως φαίνεται δνε ήτο και τόσο καλά κρυμμένη, να τα λέμε κι αυτά αφού τη βρήκε το δεκαπεντάχρονο!) και του μαγεμένου αδραχτιού!
Νομίζω οτι ως εικόνα ήταν η ιδανική για να ξετυλιχθεί το κουβάρι του παραμυθιού και να γίνει κατανοητό περί ποίου πρόκειται.


Έτσι λοιπόν η Ωραία Κοιμωμένη, πριν περιπέσει στον ύπνο του δικαίου, στήνεται στη σκηνή του μοιραίου τρυπήματος, ώστε να επαληθευτεί η κατάρα της Μοίρας, που δε κλήθηκε στη γέννηση να μοιράνει το παιδί.
Δε ξέρω αν είναι συμβατό ένα παραμύθι με μία εικόνα της πάλαι ποτέ καθημερινότητας, αλλά μεγαλώνοντας εκτός από τα παραμύθια λάτρεψα τη Λαογραφία
Τα παλιά περιοδικά ποικίλης ύλης (και όντως ήταν ποικίλης και όχι το σημερινό χάλι με φωτογραφίες wannabe  "διασήμων" τηλεμαϊντανών που πέραν της Ψωροκώσταινας δε τους ξέρει ούτε η μάνα τους) εκτός όλων των άλλων στηλών, είχαν και  λαογραφικές στήλες.
Τις διάβαζα μετά μανίας και έκοβα τ αποκόμματα και τα φύλαγα σ΄' ένα κόκκινο ντοσιέ. Σεργιανούσα έτσι σ όλη την Ελλάδα, μαθαίνοντας τα ήθη και τα έθιμα του κάθε Τόπου, χωρίς να επιβαρύνομαι μικρό κορίτσι, μετακινήσεις.
Φυσικά η επόμενη ανακάλυψη στα ενδιαφέροντά μου ήταν ο Πολίτης, που τα κείμενά του είναι ο θησαυρός της ελληνικής λαογραφίας.
Όταν ήρθε πια η τηλεόραση ο Νέστορα Μάτσας, ο αξέχαστος κακός του ελληνικού σινεμά, έδωσε απλόχερα τις γνώσεις του και εξαγνίστικε,  χάριν της λαογραφίας, στο κοινό που τον παρακολουθούσε, η Αγάπη Νικολαϊδου(αν δε κάνω λάθος τ' όνομα, η ξανθιά κυρία με τη μακρόσυρτη ομιλία) ο Παναγιώτης Μυλωνάς τα κυριακάτικα πρωινά, εμπλούτισαν τις γνώσεις μου επι του θέματος και μ έκαναν ν' αγαπήσω κάθε γωνιά της Ελλάδας, γεμάτες λαϊκές παραδόσεις και σοφία!
Αργότερα, ερχόμενη στην Αθήνα, συνέβαλε καθοριστικά η Δώρα Στράτου με το μικρό θεατράκι της στου Φιλοπάππου και τους χορούς της προς την αυτή κατεύθυνση .
Μπορείτε λοιπόν να φαντασθείτε τη χαρά μου οταν ξαναβρήκα το κόκκινο ντοσιέ με τα κιτρινισμένα αποκόμματα της εφηβείας μου,
τις πρώτες μου αυτές επαφές με την παράδοση έξω από το στενά όρια του Νησιού μου.
Ξαναγύρισα νοερά σ' εκείνα τα χρόνια, τέτοια εποχή που παντού θέριζαν τα σπαρτά και λίγες μέρες αργότερα περίμενα με λαχτάρα να περάσει από το σπίτι μου (που ήταν και είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο προς όλα τα χωριά),σούρουπο πια, η μεγάλη κόκκινη θεριζοαλωνιστική μηχανή, σημάδι οτι τα στάρια είχαν μαζευτεί, είχαν γίνει ψηλές θημωνιές, είχαν αλωνιστεί και ήταν πια στο δρόμο προς του μύλους!
Μπορεί να μην έζησα τις προηγούμενες της θεριζοαλωνιστικής εικόνες, παρότι είχαμε ενα σταροχώραφο στο Κάμπο και άλογο  για το αλώνισμα και ενα μεγάλο χειροκίνητο μηχάνημα με πολλαπλά κόσκινα ,το λεγόμενο Μπουράτο,για το καθάρισμα ,αλλά απο κοντά δεν είχα δει το θερισμό. Όμως σίγουρα είχα δει μεγάλες εκτάσεις σταριών με το ωραίο  λίκνισμα των χρυσαφένιων κεφαλιών τους σε κάθε φύσημα του ανέμου και από τα διαβάσματά μου είχα κάνει εικόνα την επίπονη εργασία συγκομιδής του σταριού.
Γυναίκες και άντρες ,απο νωρίς το πρωί μέχρι το πέσιμο του ήλιου, με τα μακρυμάνικα ρούχα τους για να μην τρυπιώνται από τα άγανα και τα λευκά κεφαλομάντηλα να προστατεύονται από το καυτό χάδι του ήλιου να δουλεύουν χωρίς σταματημό για να μαζέψουν τη σοδειά για το ψωμί της χρονιάς τους!
Μια  τέτοια λοιπόν εικόνα, αποτυπώθηκε και εδώ.


Τα στάρια δεν έχουν γίνει θημωνιές γιατί τότε η εικόνα δε θα χωρούσε τις εργάτριες
Δεν είχα δίκιο λοιπόν για τον τίτλο;
Και τα δύο πλέον δεν ανήκουν στη σφαίρα του παραμυθιού που συνέβησαν "μια φορά κι έναν καιρό";
Ελπίζω όμως να τ' απολαύσατε 😏😘💖

21 σχόλια :

  1. Μ'αρέσουν τα παραμύθια ξέρεις. Νομίζω ότι μ'αρέσουν πιο πολύ όταν ενηλικιώθηκα από τότε που ήμουν παιδούλα.
    Και όταν συνοδεύονται από τέτοια τέχνη νομίζω ότι ξεπερνά την πιο απαιτητική μου φαντασία.
    Υπέροχα Χαρά μου
    Και το παραμύθι σου και η λαογραφία του τόπου σου και όχι μόνο
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου,το ίδιο μπορώ να σου πω κι εγω. Μεγαλώνοντας τα είδα όλα μ άλλο μάτι και να σου πω την αλήθεια τα εκτίμησα και περισσότερο.
      Χαίρομαι που μου βγαίνουν αυτές οι αναμνήσεις και γίνονται εικόνες και αυτές τις εικόνες τις χαίρεστε κι εσείς.Ειναι πολύ ομορφο να ταυτίζεσαι μ ανθρώπους που έχουν κοινά βιώματα και κοινές αναμνήσεις!
      Φιλάκια πολλά.Θα κατέβεις φέτος Κεφαλονιά;

      Διαγραφή
    2. Πρώτα ο Θεός θα κατέβω μάλλον μέσα Ιουλίου. Ελπίζω δηλ να μην μας καραντινιάσουν πάλι έτσι όπως πάμε.Θα δείξει

      Διαγραφή
  2. Απίστευτη τέχνη οι δημιουργίες σου Χαρά μου!
    Τόσο δεμένες με το κείμενο το γεμάτο συναισθήματα και αναμνήσεις που αφήνουν στην ψυχή τον παλμό της ζωής από αλλοτινούς καιρούς που δεν πρέπει να ξεχαστούν. Είτε μέσα απ’ τα παραμύθια, είτε σαν βιωματικές εμπειρίες. Στα παραμύθια και στις αναμνήσεις κρύβεται η μαγεία, η αλήθεια και η ομορφιά του κόσμου.
    Πόσο γλύκανε την ψυχή η πένα σου!
    Βρέθηκα,δεν ήμουν πάνω από 15, στο σταροχώραφο μ΄ένα δρεπάνι, τις καλαμιές να τρυπούν τα πόδια, την παλάμη γεμάτη πληγές και τα βράδια δίπλα στις θημωνιές, μπορεί και μέρες, να περιμένεις την σειρά σου μέχρι να αλωνίσεις.
    Μετρούσα τ’αστέρια και στο μυαλό είχα μόνο μια σκέψη. Να φύγω...να φύγω απ’ το χωριό. Στην πραγματικότητα δεν έφυγα ποτέ. Εκεί τριγυρίζει η καρδιά και η σκέψη και με πολύ τρυφερότητα και αγάπη χαίρομαι κάθε φορά που γυρίζω σ’ εκείνα τα χρόνια.
    Και σήμερα η μαγεία του λόγου σου και των χεριών σου ξεκλείδωσαν τις αναμνήσεις και γέμισαν την καρδιά. Άλλη μια δημιουργία σου που με μαγικό τρόπο δένει το κείμενο που ζωντανεύει με το δικό σου ιδιαίτερο τρόπο. Κι αυτό πολύ μου αρέσει και σ’ ευχαριστώ!
    Να είσαι καλά Χαρά μου!
    Σε φιλώ!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννικα μου πόσες εκπλήξεις θα με κεράσεις ακόμα,πόσες;;;; Δε φανταζόμουνα οτι θάσουν μία απο τις εργάτριες του Ηλιου! και μάλιστα σε τόσο τρυφερή ηλικία!!!Οπότε εχεις και καλλίτερη άποψη για τη δημιουργία ;)
      Και όπως λες κι εσυ,όσο βιαζόμασταν η καθεμιά για τους δικούς της λόγους να φύγουμε απο τον Τόπο σας,κάτι σαν φτου ξελευτερία,τώρα περισσότερο απο ποτέ,αναζητάμε εκείνη τη φωλιά που είχε τόση θαλπωρή και φροντίδα και τότε δνε είχαμε εκτιμήσει οσο θάπρεπε.Τωρα που εχουν λείψει οι αγκαλιές που μας ζέσταιναν,που πολλές φωλιές παραμένουν κενές και σιωπηλές,είναι το λιμάνι που αποζητάμε ν ακουμπήσουμε τα καραβοτσακισματά μας,μικρά μεγάλα,δεν εχει σημασία,αλλά τότε είχαμε δέσει με κόκκινες κλωστίτσες τα όνειρά μας και έμειναν δεμένα εκεί να μας προσμένουν και να ξετυλίξουμε μια μια και να διαπιστώνουμε πόσο πέτυχαν εκείνα τα πρώτα όνειρα του φευγιού μας!Ειναι και θάναι μέχρι τέλους τ απάνεμο λιμάνι της καρδιάς μας.
      Χαίρομαι αν ξεκλειδώσαμε μαζί τις αναμνήσεις, ακόμα κι αν έφεραν δάκρυα στα άτια αυτά τα δάκρυα είναι λυτρωτικά! Ας είμαστε ευγνώμονες γι αυτά που ζήσαμε κι έγιναν πυξίδα για όσα ήρθαν και όσα ακόμα μέλλει να έρθουν. Ειμαστε πραγματικά πλούσιες που μπορούμε και νοιώθουμε!!! Σε φιλώ,με μια μεγάλη αγκαλιά,γεμάτη συγκίνηση

      Διαγραφή
  3. Με ταξίδεψες πίσω στα άγουρα εφηβικά μου χρόνια. Τότε που στην αποθηκούλα του πατρικού σπιτιού διάβαζα συλλογές από Παραμύθια. Ναι, με αισιόδοξο τέλος γιατί το είχαμε ανάγκη και ακόμα το έχουμε.
    Μου αρέσει να νιώθω παιδί. Το αποδεικνύει η αγάπη μου για high fantasy λογοτεχνία και κινηματογράφο.
    Η λαογραφία είναι μια μεγάλη ευλογία που, δυστυχώς είναι ριγμένη στον τόπο και την παιδεία μας. Ειδικά σε αυτήν.
    Έριξα τις ματιές μου στα γλυκύτατα δημιουργήματά σου με τις πετρούλες σου. Πόσο μου αρέσουν.
    Και να, εδώ πίσω μου, έχω ένα πανέμορφο καπέλο, λευκό, που το παρατηρώ να μας κρατά μόνιμα συντροφιά στο χώρο μας για να θυμίζει τόσο όμορφα πράγματα.
    Χαρά μου καλή σου βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου πόσο με συγκινείς!!!!Νάξερες ποοόσο!!!
      Διαβασα και σ ενα δικό σου σχόλιο στην ανάρτηση των δώρων οτι τα κοιτάς και σου φέρνουν χαμόγελο. Πόσο τιμητικό και συγκινητικό συνάμα ήταν αυτό το σχόλιο!!!Πόσο χάιρομαι να μεταφέρω στους ανθρώπους θετική ενέργεια και ΑΓΑΠΗ!!!!Πραγματικά σας αγαπώ και ας μη πρόκειται να σας γνωρίσω ποτέ στη ζωή μου(αν και ποτέ δε ξέρεις...).Μιλάτε κατευθείαν στην καρδιά μου χωρίς καμιά προσπάθεια ,μόνο μ ένα λόγο σας και νοιώθω ευγνωμοσύνη γι αυτό.
      Μου δίνετε δύναμη να σφίγγω τα δόντια και να συνεχίζω...
      Φιλιά πολλά ε μια ανοιχτή αγκαλιά πάντα με αγάπη <3

      Διαγραφή
  4. Χαρά μου με τα πετρωτά σου έχεις δημιουργήσει σχολή πλέον. Παρουσιάζεις σκηνές ολόκληρες από την καθημερινότητα, αναπαριστάς παραμύθια κάτι που είναι πραγματικά δύσκολο και όχι μόνο.
    Και τα δύο έργα σου τέλεια. Θαύμασα τα μαλλιά της κοιμωμένης, τα δρεπάνια στις εργάτριες, το πενάκι σου και τα στένσιλ που συμπληρώνουν υπέροχα το ντεκόρ.
    Χίλια μπράβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου κάθε σχόλιο ειναι μοναδικό και κάθε σχόλιο με την ιδιαιτερότητά του μου δίνει μεγάλη χαρά!
      Σ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια,χαίρομαι που τα έργα μου σας προσφέρουν στιγμές χαράς και παιδικότητας απο αυτή που έχουμε βαθειά μέσα μας απο γεννησιμιού μας.
      Φιλιά πολλά φίλη μου καλή,εύχομαι νάχουμε ένα ήρεμο Καλοκαίρι

      Διαγραφή
  5. Διάβασα,"μια φορά και έναν καιρό" και αυτομάτως είπα:
    Εδώ μας περιμένει παραμύθι ή καλύτερα, "Πετροπαράμυθο", το διάβασα και απόλαυσα και την εκπληκτική κατασκευή σου! ;)
    Στη συνέχεια είχε και "τον θερισμό" αυτή τη φορά, μας είχες άλλη ιστορία, μια "Πετριστορία"... μα τι καλά Χαρά μου που έχεις πέσει με τα μούτρα στις "Πετροκατασκευές" και μας δίνεις τόση χαρά! :P

    ΑΦιλάκια αγάπης και ενδυνάμωσης! :) <3 :k

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχχαχαχαχχαα η Παραμυθοσύντροφος ήρθε να διαβάσει τα δικά μου παραμύθια,οποία τιμή! Αλήθεια ο Παραμυθάς μας τα έχει δει;
      Πολύ θάθελα αν οχι να κάνω παραγωγή ,κάτι που ουτε η Τέχνη θέλει ουτε εμένα αρέσει,αλλά θάθελα νάχω συνεχή έμπνευση για νέα θέματα.Ομως οπως εχω ξαναπεί οι πέτρες είναι αυτές που καθορίζουν την έμπνευση και την πορεία ενός έργου.Ετσι βαδίζω αργά αλλά σταθερά
      Στεφανάκι μου αφιλάκια πολλά και καυτά λόγω προκεχωρήμενου θέρους ^_^

      Διαγραφή
  6. Γλυκέ μου Καλλιτέχνη , υπεροχη μου φιλενάδα ! Διαβάζοντας την ανάρτηση σου και συνάμα βλέποντας και τα εργοπετρωτα μου ηρθαν στο μυαλό κάποια λόγια του Βολταίρο " Δεν είναι αρκετό να βλέπουμε και να γνωρίζουμε την ομορφιά ενός έργου . Πρέπει να δημιουργεί συναισθήματα και να μας επηρεάζει " Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν σ' όλες σου τις αναρτήσεις και είναι που τις κάνουν ξεχωριστες και πως να μην...αφού είσαι ένας χαρισματικός ανθρωπος ! Δεν εννοώ χαρισματικός μόνο ως προς το ταλέντο - ντα που έχεις αλλά και στο ότι, καταφέρνεις να σαγηνεύεις τον άγνωστη και να τον ταξιδεύεις !Με έκανες να ζήσω νοερά το θερο ( μη ξεχάσεις μετα τον τρυγο ....απ' αυτόν έχω πολλές αναμνήσεις😉 τον πόλεμο αστον αχααα) μεσα από τα λόγια σου και κοιτωντας την εικόνα του πανέμορφου πετρωτου .Με το παραμύθι σου με έκανες να το ξανά θυμηθώ ( ειμαι fun των παραμυθιών..😉) και χαιρομαι πολύ για αυτήν σου την εμπνευση στο να επιλέξεις αυτη την σκηνή και να καταφέρεις να την αποτυπωσεις ακριβώς πάνω στις θαλασσινές πετρουλες ! Μα τι είσαι τέλος πάντων ;;;; ..🤔😅) Χαίρομαι τόσο πολύ για σένα Χαρουλακι μου συνέχισε να μας γοητεύεις !! Πολλά μπράβο και για την πένα και για τα έργα Καλλιτέχνη μου !!!!!! 👏😘❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω γλυκειά μου θαυμάστρια,οποία έκπληξις!!!
      Ηταν λοιπόν τόσο ισχυρό το κίνητρο ώστε να υπερβείς τα εμπόδια και να σχολιάσεις!!!!Μεγάλη μου Τιμή,όπως λέω για όλες τις φίλες και φίλους που μ επισκέπτονται ,καταναλώνουν χρόνο και φαιά ουσία για τα σχόλιά τους. Κάθε σχόλιο ξεχωριστό και με κάνει να νοιώθω ευγνώμων
      Ευχαριστώ λοιπόν και απο εδώ για τα καλά σου λόγια Αθηνούλα που ομολογουμένως δεν φείδεσαι να μου καταθέτεις ;)

      Διαγραφή
  7. Χαρά μου, πολύ όμορφες και οι δυο δημιουργίες και τέλεια σύνδεση μεταξύ τους. Μου άρεσε ιδιαίτερα η έμφαση που δίνεις στις εργάτριες στον πίνακα σου. Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απόρησα κι εγω Ειρήνη πώς έδεσα αυτά τα δύο θέματα,αλλά με κάποια μαγική κόκκινη κλωστίτσα έδωσαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και χαίρομαι που στάθηκες στο έργο της πραγματικότητας που λίγο πολύ όλοι κάποτε έχουμε ζήσει με τον έναν ή άλλο τρόπο.
      Ευχαριστώ κι ανταποδίδω <3

      Διαγραφή
  8. Πώς μπορείς και δίνεις ζωή και κίνηση σε γυαλάκια και πετρούλες, μόνο εσύ ξέρεις και μπορείς.
    ΥΠΈΡΟΧΑ τα παραμύθια σου αλλά και η λαογραφική ιστορία σου.
    Προσπαθώ να φανταστώ πόσες κινήσεις κάνεις για να σε ευχαριστήσει το αποτέλεσμα.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου όσο κι αν προσπαθήσεις νάσαι σίγουρη δε θα καταφέρεις να φαντασθείς τις πολλαπλές κινήσεις των πετρών μέχρι το τελικό αποτέλεσμα.
      Κάθε πλευρά δίνει και διαφορετική εικόνα,αλλά εκτός αυτού,ακόμα κι οταν έχω έτοιμο ένα έργο προσπαθώ να βρω ακόμα πιο κατάλληλη πέτρα να δένει πιο τέλεια με το σύνολο.
      Γενικά είναι μία χειροτεχνία που απαιτεί κόπο και εργατοώρες για νάναι αντάξιο των περιστάσεων και φυσικά χαίρομαι πολύ οταν επιβραβεύεται και απο εσάς η έμπνευση και ο κόπος μου.
      Φιλάκια Ρενού μου

      Διαγραφή
  9. Κι εμείς έχουμε πετραδάκια κι άλλα πράγματα αλλά δεν καθόμαστε να τα κάνουμε έργα τέχνης, υπέροχα τα δημιουργήματά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχχαχαχα ΝΑ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ λοιπόν να αξιοποιηθούν καταλλήλως Νατάσσα μου ;)

      Διαγραφή
  10. τστσττστστστσ..... τι να πω πιαααααααα δεν εμειναν λογιαααααααααααα!!!! εισαι θεαααααααααα του κολαζ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σοφάκι συγκρατήσου γιατί θέλω να πιστεύω οτι υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρόν ;)

      Διαγραφή

Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...