...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

Το ταξίδι του μολυβένιου στρατιώτη

Και νάμαι πάλι εδώ, κι ενω βρίσκομαι μακράν της κοίτης μου, σ ενα φορτισμένο ταξίδι ,ακόμα μια φορά!
Πόσο ταιριάζω με το μολυβένιο στρατιωτάκι μου, που όντας μη αρτιμελές, δεν παύει ναναι αισιόδοξο, να ονειρεύεται και να ερωτεύεται!
Μια ζωή υπήρξα πραγματικός στρατιώτης, πιστή στο στόχο μου κι ας ήρθαν φουρτούνες μη αναμενόμενες (σάμπως και τί είναι αναμενόμενο στη ζωή;) η ρότα συνέχισε ίδια και ας μην ήταν το πλοίο πάντα ασφαλές και αξιόπιστο με εγκρίσεις του Αγγλικού Νηογνώμονα.
Το ταξίδι ήταν πάντα αυτό που καθόριζε και οι σωστές κινήσεις να σε φτάσουν στο λιμάνι.
Κάπως έτσι ήταν κι αυτό το ταξίδι!

Δε ξέρω ακόμα τ αποτέλεσμα, όμως η διαδρομή παρά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα (απόλυτα φυσικό) ήταν αυτή που γλύκανε την πορεία.
Εν μέσω κορωνοϊού και καύσωνα βίωσα για άλλη μια φορά όμορφες καταστάσεις και συνάμα συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχω αλλάξει από τα χρόνια εκείνα της ανεμελιάς και των ενθουσιασμών. ΄
Εγινα λιγάκι, εως πολύ για νάμαι ειλικρινής,μη μου άπτου, αγχώνομαι πιο εύκολα, γίνομαι σχεδόν αγοραφοβική. Θέλω πιο χαλαρούς ρυθμούς, λιγότερους ανθρώπους και πιο ουσιαστικές σχέσεις.
Θα μου πείτε πότε τα συνειδητοποίησες όλ αυτά; πόσα χρόνια έπρεπε να περάσουν; Ταχω καιρό στο μυαλό όμως σιγά σιγά όλα ξεκαθαρίζουν, με το που κατακάθεται ο αχός!
Νοιώθω ασφυκτικά στη μεγάλη Πόλη.
Δε θέλω να νοιώθω σάντουιτς ανάμεσα σε διαμερίσματα και πολυκατοικίες, δε θέλω ν ακούω τις κουβέντες από τα γύρω διαμερίσματα λες και βρίσκομαι στο σαλόνι τους, δεν θέλω να οσφραίνομαι τις μυρουδιές της κουζίνας τους, δε θέλω να φοβάμαι να κάνω θόρυβο μην ενοχλήσω τους κάτω ή τους δίπλα, δε θέλω να κοιτάζω με αμφιβολία γύρω μου,θέλω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και ολ' αυτά είναι κάτι που όλο και περισσότερο χάνω.
Εχω μάθει πλέον αλλιώς και η κάθε αλλαγή με αγχώνει. Δε ξέρω πως θα μπορούσα ν άλλαζα τις συνήθειές μου, δε ξέρω (ή μάλλον ξέρω) αν θέλω πια να τις αλλάξω.
Γκρινιάζω κι όταν είμαι στον Τόπο μου. Ναι, είναι αλήθεια αυτό.
Θέλω μικρές αλλαγές, τόσες και τόσο που να μου δίνουν την ευχέρεια της αλλαγής παραστάσεων και των ευχάριστων διαλειμμάτων.
Παρόλα όσα λέω όμως και παρά την αγωνία για τα υπόλοιπα δε μπορώ νάμαι αχάριστη, έζησα και μοιράστηκα όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους μου.
Μία επίσκεψη στο νέο Μουσείο Γουλανδρή με γέμισε αγαλλίαση για όλ αυτά τα έργα σπουδαίων ζωγράφων και γενικά καλλιτεχνών που εκτίθενται σ αυτό το κόσμημα της Πρωτεύουσας. ΄
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε μία έκθεση έργων παιδιών διαφόρων ηλικιών, απ ολη την Ελλάδα που πραγματοποίησε το Μουσείο εν μέσω καραντίνας. Μεταξύ αυτών και τα έργα δυο παιδιών οχι μόνο ζακυθινών αλλά και γνωστών, μ' έκαναν να αισθανθώ περήφανη πώς κάτι ακόμα κινείται στον Τόπο μου έστω και μεμονωμένα.
Η ζέστη γενικά ήταν ανασταλτικός παράγοντας για μεγάλες μετακινήσεις ,όπως επίσης τα μέτρα προστασίας που πρέπει ακόμα να τηρούμε. Όμως αυτά δεν μας στάθηκαν εμπόδιο να κάνουμε ένα μικρό μέρος του "μεγάλου περιπάτου" (που φοβάμαι οτι θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ήδη κορεσμένη  από κυκλοφοριακό ΑΘήνα), στην αγαπημένη Πλάκα την πρώτη μέρα που φύσηξε λίγο αεράκι.
Πόσο διαφορετικά αναπνές σ αυτά τα στενάκια!
 Όμως τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα την αγοραφοβική.
Τόση μοναξιά, ήταν κάτι ανέλπιστο!


Μιλάμε μία Πλάκα απ άκρου εις άκρον μοναχική και έρημη. Δε θυμάμαι εκτός από κάποια πρωινά που την έχω περπατήσει και είμαι πράγματι μόνη επειδή δεν είχαν ανοίξει ακόμα τα καταστήματα, τώρα όλα, ή σχεδόν όλα, ανοιχτά και ψυχή ζώσα, δε το λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα για τη συγκεκριμένη τουριστική περίοδο.
Αυτό μας επέτρεψε να την απολαύσουμε ακόμα μια φορά, καθαρή, φωτεινή, χρωματιστή και αισιόδοξη οτι κάποια στιγμή ολ αυτά θα περάσουν και θα ξαναγεμίσει πάλι με φωνές και γλώσσες απο όλες τις γωνιές της Υφηλίου. Για μας ήταν ενα αποκαλυπτικό δώρο που απολαύσαμε
Και τέλος την Πανσέληνο του "κόκκινου ελαφιού" την αγναντέψαμε απο τη μεριά της θαλάσσιας αύρας,μαζί με πλήθος κόσμου που βρίσκει μία διέξοδο δροσιάς απο το τσιμέντο στην Μαρίνα του Φλοίσβου, εκεί που κάποτε πήγαιναν παιδικό σταθμό τα παιδιά μου. Πόσα χρόνια πέρασαν Θέε μου λες κι ήταν μόλις χθες!!!
Και το παρόν συνεχίζεται μετά από μέρες, απο τη φωλιά μου πια, απαλλαγμένη από το άγχος και την αγωνία αλλά γεμάτη από τις εικόνες  και τα πρόσωπα που αντάμωσα κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό μαζί με τ αποτελέσματα.
Τωρα πια μπορώ να απολαύσω με περισσότερη αισιοδοξία το Καλοκαίρι αυτό το τόσο πρωτόγνωρο , αν και ο φόβος των κρουσμάτων εισαγωγής καραδοκεί, τις θάλασσες που παραμένουν έρημες αλλά καθαρές και μια τέτοια εικόνα άφησα για το τέλος.
Οι τουρίστες δειλά δειλά μας επισκέπτονται και ελπίζουμε εκτός απο την ανάσα που περιμένουν οι επαγγελματίες του Τουρισμού μετά απο την ανέλπιστη "βαρυχειμωνιά" που προηγήθηκε ,να μην είναι ο λόγος μιας νέας  απομόνωσης.

Προς το παρόν η δική μου τουρίστρια με τα απαραίτητα στην πλάτη (σακκίδιο,παγούρι,στρώμα και κρεμάμενα σανδάλια) αναζητεί εν τω μέσω της νυκτός την σκηνή της να ξαποστάσει απο τον ποδαρόδρομο.

Και επειδή πάντα σας λέω οτι οι πέτρες οδηγούν την έμπνευση και το έργο,να σας πω οτι ο "Μολυβένιος στρατιώτης" ξεκίνησε απο το κόκκινο του κεραμιδιού και ειδικά αυτού με τον κύκλο καταμεσής που μου θύμησε στολή,ενώ η τουρίστρια  απο το κοχύλι που αποτέλεσε τον κορμό της με την εκδρομική εξάρτηση ,μια που είχε δυο κοχύλια που ήταν αναπόσπαστα στο βασικό κοχύλι και δε πήγαιναν πουθενά αλλού. Ετσι έδωσε την έμπνευση του σακκίδιου κι εκεί κολλήθηκαν και τα υπόλοιπα,παγουρι,στρώμα και κρεμάστηκαν τα σανδάλια 2 ίδια κι απαράλαχτα σπασμένα κοχυλάκια ;) . Αυτά για τα έργα !
Καλή καλοκαιρινή συνέχεια εύχομαι σ όλους,εδώ θάμαστε και θα τα λέμε



23 σχόλια :

  1. Χαίρομαι που όλα πήγαν καλά! Να είσαι αισιόδοξη. Και εμένα που μου αρέσει ο κόσμος, τώρα θέλω λίγη ανάσα στους δρόμους. Ο ιός και τα επακόλουθα νομιζω μας άλλαξαν. Ή εμένα έστω.
    Ωραιότατα τα έργα σου. Δεν θα πάψω να εντυπωσιάζομαι και να απορώ, πώς σου έρχεται έμπνευση βλέποντας ένα κοχύλι ή μια πέτρα. ΦΟΒΕΡΟ!!!
    Να σαι καλά Χαρά μου και απόλαυσε τις θάλασσες τώρα που δεν έχουν κόσμο και είναι πεντακάθαρες
    Καλή καλοκαιρινή συνέχεια
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δόξα τω Θεώ Αννα μου,πέρασα μία μεγάλη αγωνία γιατί ήταν πολύ καθοριστική εξέταση αλλά τουλάχιστον για ένα διάστημα,θέλω να πιστεύω μεγάλο,θα κοιμάμαι ήσυχα (εκτός φυσικά απ αυτό που ήδη έχω και δε μ εγκαταλείπει).
      Οταν γύρισα απο την Αθήνα έπεσα με τα μούτρα στα πετρωτά,γιατί μουχε λείψει η δημιουργία τόσες μέρες.Τίποτα δεν έβγαινε και στο τέλος έμενα με τον εκνευρισμό για τις ατέλειωτες ώρες χωρίς αποτέλεσμα. Ωσπου βρέθηκε το κατάλληλο κοχύλι κι ως δια μαγείας λύθηκε ο γόρδιος δεσμός!
      Κάνει πολύ ζέστη,αλλά ευτυχώς η θάλασσα λύνει το πρόβλημα και μέχρι εισόδου των όποιων τολμηρών έρθουν,την απολαμβάνω καθημερινα.
      Εσύ τελικά θα κατέβεις;
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
    2. Ναι την άλλη εβδομάδα κατεβαίνω και εγώ εκτός και με τόσα κρούσματα μας κλείσουν πάλι στα κελιά μας..

      Διαγραφή
  2. Όταν τα κορίτσια μας, μου φέρνουν κοχύλια και πετρούλες, τα κοιτάω κι αναρωτιέμαι τί θα σκεφτόταν άραγε να κάνει η Χαρά;
    Δεν νομίζω ότι μπορεί να σε συναγωνιστεί κάποιος.
    Απίστευτο και το καινούργιο επίκαιρο έργο σου.
    Ο ιός κατάφερε να μας κάνει να παραμιλάμε κσι να φοβόμαστε τον ίσκιο μας.
    Με τόσες αφίξεις όμως, δεν έχουμε και άδικο.
    Εύχομαι που είσαι καλά και κατάφερες να ευχαριστηθείς το ταξίδι σου.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχχαχαα σας εχω βάλει να με σκέφτεστε Ρενάκι,αλλά νομίζω για καλό ;)! Γι αυτό μαζεύω τις πέτρες μία προς μία,γιατί η κάθε μια με το σχήμα της με παραπέμπει κάπου ή σκέφτομαι οτι θα ενταχθεί κάπου. Θάταν πολύ εύκολο να τις φτιαρίζεις,πολύ λιγότερος κόπος,αλλά μετά άντε να ξεχωρίσει απο όλες η ΜΙΑ!Ετσι προτιμώ το δύσκολο δρομο της επιλογής μίας προς μία.
      Οσο για τα υπόλοιπα που λες,εχω πλέον συνηθίσει άλλους ρυθμούς.Μένω στην εξοχή και οι μόνες παρεμβολές είναι οι φωνές των πουλιών και των οικόσιτων,οι αποστάσεις είναι μηδαμινές,δεν αγχώνομαι νάμαι στην ώρα μου στα ραντεβού και ειδικά τωρα με το φόβο του ιού,απομονώνομαι χωρίς να μου λείπει ο καθαρός αέρας και η ευρυχωρία. Η Αθήνα πια και με αγχώνει και με φοβίζει. Αναρωτήθηκα πολλές φορές αν δεν είχα φύγει...η απάντηση είναι οτι μάλλον θάχα εγκληματιστεί,αλλά τωρα που ζω το διαφορετικό με καταπιέζει.
      Αν δεν περίμενα τις απαντήσεις απο το pet scan θάχα φύγει αμέσως μόλις έβλεπα τη Μαρία,δηλ. την επόμενη μέρα.Μας επιφύλαξε βέβαια και καύσωνα,αλλά γενικά δεν είναι για Καλοκαίρι.
      Φιλάκια πολλά σ όλα τα κορίτσια της οικογένειας ;) <3

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα γλυκιά μου, είδα την βολτίτσα σου στην Αθήνα και θαύμασα την δουλειά των παιδιών. Η ζωή μας έχει αλλάξει και είναι φυσικό και οι συνήθειες μας. Πάνε τα φιλάκια και οι αγκαλίτσες φιληνάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αααχχχ αν για κάτι κατηγορώ τον κορωναϊό είναι αυτή η αποχή της αγκαλιάς Αχτίδα!ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ

      Διαγραφή
  4. Χαρά,
    αγαπημένη μας φίλη, συνοδοιπόρισσα.
    Ειλικρινά χαίρομαι για αυτή τη βαθιά λυτρωτική ανάσα που αναφέρεις. Πολύ χαρά πραγματικά. Δύσκολες στιγμές και περάσματα στη ζωή μας που μας αλλάζουν και ωριμάζουμε.
    Όσα αναφέρεις για τα βιώματα μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά της πόλης, τα βιώνω και εγώ, οικογενειακά. Και είναι αποκρουστικό. Σε φέρνει στα όριά σου. Δεν είναι ποιοτική ζωή αυτή.
    Τώρα που έκανες αυτές τις όμορφες βόλτες, η μαρίνα στο Φλοίσβο είναι αγαπημένος μου προορισμός για δραπετεύσεις, ετοιμάσου να ταξιδέψεις στην αγκαλιά του νησιού σου καλή μου φίλη. Το αξίζεις, το δικαιούσαι. Και σαν πας, κάνε και για μας σκέψεις θετικές να μοιραστούμε τα βήματα και τις στιγμές σου εκεί.
    Στέλνω όλη μου την αγάπη. Να είσαι καλά και να προσέχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου συχώρα με τώρα πρόκοψα να απαντήσω. Η ζέστη μ έχει αποκάμει και ουτε δημιουργώ ,μη φανταστείς οτι γι αυτό ειμαι χαμένη. Η αλήθεια ειναι οτι έφτιαξα 2-3 που θα σας τα δείξω άμεσα και μ αυτά θ αναστείλω για λίγο τη λειτουργία μου(ναι,θα μου πεις,γιατί τωρα...μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε!)
      Την αγάπη μου πάντα και καλή δύναμη στη συγγραφή

      Διαγραφή
  5. Χαρά μου θαυμάζω την έμπνευσή σου. Κάθε φορά έρχεσαι με κάτι διαφορετικό και όμορφο.
    Σου εύχομαι τα καλύτερα.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Ελένη μου για τα καλά σου λόγια. Όσο οι πέτρες μου δίνουν έμπνευση συνεχίζω.
      Φιλιά πολλά αγαπημένη φίλη

      Διαγραφή
  6. Χαρά μου!
    Δεν θα πω τίποτα για την πόλη που έτσι κι αλλιώς μια θλιβερή εικόνα ήταν από πριν, πόσο μάλλον τώρα με τις νέες συνθήκες. Πρωτόγνωρες (για μας) καταστάσεις που φαίνεται να μην έχουν διέξοδο και τέλος. Η αναπόληση μιας άλλης εποχής και η διάχυτη μελαγχολία μέρος της καθημερινότητας έγινε αφήνοντας βαριά τη σκιά της.
    Κι όταν ανάγκη να βρεθείς έξω απ’ τον τόπο σου, έτσι για μια μικρή αλλαγή, πόσο αλλάζει τη διάθεση ο γυρισμός, πόσο το θρόισμα της ψυχής φτάνει εκεί πριν απ’ τα βήματα. Τα χνάρια και τα σημάδια σου παντού. Η θέα του ανοιχτού ορίζοντα, η γνώριμη θαλασσινή αύρα κι η γαλήνη της ψυχής σου.
    Κι ανάμεσα στις καθημερινές συνηθισμένες ώρες μαθαίνεις να γητεύεις το χρόνο με δημιουργίες απ’ τα μικρά θαύματα που τυχαία ανακάλυψες στην άμμο. Όμορφος που είναι ο γυρισμός!

    Όσο για τα έργα σου ότι κι αν πω θα φανεί φλυαρία σε μια πρόκληση να εκφράσω την γνώμη μου με μια προσέγγιση τέχνης και λόγου, ύλης και πνεύματος.
    Η αξία που δίνεις στα υλικά της γης δεμένα με μια ιδιαίτερη αίσθηση ξεπερνά την τέχνη, γίνεται ενέργεια, μνήμη, αποκτά νόημα και περιεχόμενο.
    Τι να πω που δεν το ξέρεις ήδη!
    Μόνο ότι σ' ευχαριστώ μαζί με μια μεγάλη αγκαλιά και τις ευχές μου!
    Να είστε καλά και να προσέχετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νόστιμον ήμαρ!
      δε γράφτηκαν τυχαία τόσα για την επιστροφή στην Πατρίδα. Ο Κάλβος ακόμα είπε "ειναι γλυκύς ο θάνατος μόνο οταν κοιμόμαστε εις την πατρίδαν" (αυτό θα στο πω μετά ;) αν ισχύει,χαχαχχαχα)
      Αννίκα μου γλυκειά όσα κακά ,στραβά,ανάποδα εχει η πατρίδα,ο γενέθλιος τόπος του καθενός είναι παντα γλυκειά γιατί συνδέεται με αναμνήσεις ,με πρόσωπα,πράγματα, καταστάσεις που όσο και να δες μόνο η άνοια μπορεί να τα σβήσει. Αυτά μας δυναμώνουν και μας κάνουν ν αντέχουμε και να συχωράμε.
      Τωρα όσο για τα έργα μου,κάθε λόγος ειναι επιβράβευση και τιμή για μένα και το ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι ολάκερο δικό μου.
      Σ ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου!
      Φιλιά πολλά και καλή δύναμη και αντοχές στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται...

      Διαγραφή
  7. Hai molta fantasia e creatività. Complimenti!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Από τις πρώτες φορές που (πριν αρκετά χρονάκια) είχα επισκεφτεί το φιλόξενο σου σπιτικό Χαρά μου, αισθανόμουν οικεία- ζεστά και η κάθε σου δημιουργία πλέον είναι και πιο άρτια από την προηγούμενη!
    Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, σημαίνει πως παρ όλες τις μπόρες που στέλνει η ζωή, εσύ/εμείς δεν το βάζουμε κάτω και δημιουργούμε και αυτό είναι εσωτερική υγεία! :P

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς και εύχομαι να έχεις ένα χαλαρό και δημιουργικό καλοκαιράκι! <3 <3 <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προς το παρόν αγαπημένη Στεφανία κρατάω όρθια κι αντιμετωπίζω τις μπόρες κι ας έρχονται κατά ριπάς,εχω ριζώσει τόσο πολύ άραγε επειδή αγαπώ τη ζωή;κάποιος θέλει να με δοκιμάσει ;όπως και νάχει συνεχίζω κι οσο συνεχίζω δημιουργώ γιατί αυτά τα δύο για μένα πια ειναι αλληλένδετα.
      Φιλιά πολλά αγαπημένη μου,κάπου διάβασα οτι μετακομίζεις Αθήνα;;;;;Μήπως ήρθε η ώρα της συνάντησης;;;;ΜΑΚΑΡΙΙΙΙΙΙΙ και εύχομαι απο καρδιάς η μετακόμιση νάναι γι ακαλό

      Διαγραφή
  9. Από τα πιο δύσκολα αλλά και παράξενα καλοκαίρια το φετινό ..πως να το προσδιορίσεις; με καταστάσεις που δεν είχαμε ξαναζήσει (και ούτε να τις ξαναζήσουμε ) Χαρά μου...
    Η Πλάκα δεν χάνει τίποτε από την γραφική την ομορφιά της από ότι βλέπω στις φωτογραφίες όμως χωρίς τον ανθρώπινο παράγοντα φαίνεται άδεια....είπαμε να έχουμε μια ηρεμία αλλά όχι και έτσι ε;
    Γίναμε καχύποπτοι απέναντι στο συνάνθρωπό μας.. πόσο άσκημο και πρωτόγνωρο συναίσθημα αλήθεια..
    Δεν μου αρέσει καθόλου.. μας στερεί τις αγκαλιές τα φιλιά τις χειραψίες...αυτή η απόσταση είναι ότι χειρότερο βιώνουμε..
    Να ευχηθούμε να είναι μια άσκημη περίοδος της ζωής μας που θα περάσει γρήγορα...
    Ευτυχώς που έχουμε καλά νέα και δεν εγκαταλείπουμε την αγάπη για τις πέτρινες δημιουργίες αγαπημένη μου...το πιο όμορφο φάρμακο..και ένας μεγάλος θαυμασμός για αυτά που κάνεις κάθε φορά.. και περισσότερο η προσπάθεια και η αγάπη για να δημιουργήσεις αυτά τα υπέροχα πετρωτά..
    Το πόσο είμαστε τυχεροί εμείς στην επαρχία Χαρά μου..το διαπιστώνεις και εσύ.. έχουμε προνόμιο να έχουμε την θάλασσα γύρω μας και είναι αυτή που μας δίνει
    την αισιοδοξία πως όλα θα περάσουν και θα ξαναβρούμε την κανονικότητα μας...
    Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά 🤗 να έχεις ένα όμορφο ξημέρωμα 🌙 αγάπη μου καλό υπόλοιπο καλοκαιρακι 🌞🏊‍♀️⛱ την αγάπη μου πάντα ❤.. φιλιααα!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ χάρηκα με τις συναντήσεις.. μακάρι και εμείς κάποτε ξανά...💚

      Διαγραφή
    2. Ρουλάκι μου
      φετος οντως δοκιμαζόμαστε άσχημα,πολύ άσχημα και φοβάμαι και τη συνέχεια
      Αυτές τις μέρες έχω στεναχωρεθεί πολύ γιατί ετοιμαζα με τόση χαρά την έκθεση μετά απο 3 χρόνια και δε θα την κάνω τελικά. Οσο κι αν ο χώρος ήταν ανοιχτός(πιο ανοιχτός δε γίνεται) ,η αύξηση των τοπικών κρουσμάτων ,τα εισαγόμενα κρούσματα,τα νέα μέτρα και η επισφαλής υγεία μου,δεν μου δίνουν το δικαίωμα να παίξω. Μ αυτά τα πράγματα δε παίζεις. Εδώ απέτρεψα την κόρη μου νάρθει,όσο κι αν το λαχταρούσε η καρδιά μου.
      Δυστυχώς θα το θυμούνται γι απάντα οι επόμενες γεννιές το 2020,που μας φάνηκε τόσο γλυκό και ολοστρόγγυλο και μας διέψευσε οικτρά.
      Τλπ ευτυχώς εχω τη θάλασσα,που πηγαίνω καθημερινά γιατί η ζέστη και προπάντων η υγρασία δεν παλεύονται με τίποτα και σπίτι! Λίγες δημιουργίες έχω κάνει,γιατί το σπίτι ειναι σαν τους φούρνους στο Αουσβιτς.
      Φιλιά πολλά αγαπημένη μου και δικό μου ποθουμενο αυτή η συνάντηση κάποια στιγμή ,μακάρι...

      Διαγραφή
  10. ποσο σε νιωθω οσα λες τα νιωθω κ γω...
    μπρεεεεεεε λες να γερασααααα κ ολο γκρινιαζω νιωθω ευγνωμων για οσα εχω
    αλλα δεν μπορω τους μονοχνοτους θελω να παρω αναπνοη κ πολλες φορες αποφευγω το φβ για μερες κ οπου δω συζητησεις μπαααα τρεχω μακρια θελω να ειμαι εκει μονο για ευχαριστα για χαρουμενα....οποτε επιλεγω οσο μπορω τι, που, πως, ποτε!!!! τα εργα εξαισιαααααααααααααα ειμαι μεγαλη φαν σου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε ξέρω αν γεράσαμε ή οχι Σοφία μου αλλά αρκετή μιζέρια έχουμε στην καθημερινότητα μ όσα συμβαίνουν για ν ανεχόμαστε και την κάθε π@π@ριά απο τον καθένα στο φβ,που εχει τον καημό του. Συγγνώμη αλλά δεν θα πάρω. Γι αυτό πετάω μία ανάρτηση,οταν έχω κέφι ,όπως κι εδώ απαντώ στα σχόλια και απο εκεί και πέρα κάθομαι στ αυγά μου να μη συγχίζομαι και δνε κάνει.ΑΡΚΕΤΑ... Φιλιά πολλά στην ακριτική μας Ελλάδα που ταλαιπωρείται

      Διαγραφή

Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...