...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2022

Ραντεβου με την ιστορία...

ΜΟΥ (εγω κι ο Αντρέας 😂) 

Αλλά μήπως λέω ψέματα; Πραγματικά αισθάνομαι τυχερή γιατί έζησα(βίωσα) όλες τις ανέλπιστες αλλαγές της γενιάς μου,απο τεχνολογικής απόψεως θες; απο πολιτικής; απο κοινωνικής; Τα πάντα όλα τα έζησα εκ του σύνεγγυς

Κι εκεί κάπου πριν τις κοσμοϊστορικές αλλαγές...η ιστορία συνεχίζεται! Τέλος του Γυμνασίου και απνευστί  βαλίτσες για Αθήνα και εγγραφή στα Φροντιστήρια προπαρασκευής των Πανελληνίων εξετάσεων! Αφιξη στην ΑΘήνα, διαμονή Ζωγράφου, εγγραφή στου Μπελεζίνη.

Με προϋπαντούν τα γεγονότα της Κύπρου, οι σειρήνες να ουρλιάζουν, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο κόσμος να τρέχει αλλόφρων να προλάβει τα λεωφορεία να γυρίσει σπίτια του, στις στάσεις της Ακαδημίας να γίνεται το έλα να δεις, οι πόρτες στα λεωφορεία να μην κλείνουν, ο κόσμος να κρέμεται σαν τσαμπιά στα σκαλοπάτια και οι φήμες για πόλεμο να οργιάζουν! Εγω να κλαίω και ν ανησυχώ για τους δικούς μου και ποιούς θα επιστράτευαν. Στα κόκκινα τηλέφωνα των περιπτέρων (κερματοδέκτες) ανθρώπινες ουρές για μια επαφή με τους δικούς του ο καθένας, να μάθει... Το βράδυ τα αεροπλάνα πετούσαν συνέχεια, με φόβιζαν... Καθόλου καλή αρχή, απ όλες τις απόψεις .

Και ξαφνικά, πτώση της Χούντας και αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Μια βραδυά που κατέβηκε όλη η ΑΘήνα στους δρόμους πανηγυρίζοντας έξαλα, μας βρήκε τρέχοντας από του Ζωγράφου στο Μουσείο (λίγο ακόμα και θα φτάναμε αεροδρόμιο για την υποδοχή)! Κόσμος μιλιούνια, χωρίς χρώματα πολιτικά, σύσσωμοι! Τέτοιες εκδηλώσεις και τόσο ενθουσιασμό δεν ξανάδα στη ζωή μου! Αγκαλιαζόμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, γελάγαμε και κλαίγαμε από χαρά και ανακούφιση! Αναπνέαμε ελεύθερα μετά από 7 χρόνια

Τέλος καλοκαιριού μας βρίσκει στο Εξεταστικό Κέντρο Πάτρας. Σχολικό συγκρότημα Πλατείας Τριών Ναυάρχων! Ζέστη, άγχος, κούραση, αγωνία, προσευχές και μετά... Φθινόπωρο πια... κολλημένο το αυτί στο ραδιοφωνάκι ν ακούσουμε τ' ονομά μας! Να πάρουμε την εφημερίδα με τα χιλιάδες ονόματα να επιβεβαιώσουμε οτι σωστά ακούσαμε και να υπογραμμίσουμε το δικό μας . 

 Φοιτήτρια στην Αθήνα μετά από πρωτοφανή και μοναδική στα χρονικά τρίπλα! 

Άγνωστη μεταξύ αγνώστων για πρώτη φορά, εκεί που κατέβαινα στη Χώρα κι έλεγα 1000 καλημέρες, έλεγα μία και με κοίταζαν με στραβό μάτι! Λούφαξα. Δεν ήταν για μένα η Πρωτεύουσα ετσι απρόσωπη και αγέλαστη. Βολεύτηκα όπως μπορούσα

Μια θεία καθηγήτρια, ξαδέλφη του μπαμπά μου, τον έπεισε να με εμπιστευθεί σε οικοτροφείο! Ποιόν ; εμένα! που δεν ήξερα από περιορισμούς ! ναι μεν πρωτάρα στην άγνωστη Πόλη, αλλά όχι ελεύθερη

Η αλήθεια είναι οτι ουτε καν μας νοίκιαζαν σπίτια. Άκουγαν "φοιτητής" και λες κι έβλεπαν το διάολο, όπως σήμερα τους αλλοδαπούς. Κάτι υγρά κι αραχνιασμένα πλυσταριά στις ταράτσες νοίκιαζαν για ένα μάτι και κάτι αξιοθρήνητα υπόγεια ( σ ενα τέτοιο εγκαταστάθηκα την τελευταία χρόνια των σπουδών μου, ημιυπόγειο για την ακρίβεια-ανεβασμένα πράγματα οχι αστεία!- που οι φίλοι χάριν συντομίας πήδαγαν από το παράθυρο μέσα) . Για διαμονή σε συγγενείς ούτε γι αστείο! Τόχα ζήσει στο πετσί μου και πολύ άσχημα μάλιστα. Οικοτροφείο! χίλιες φορές. 

Σημερινή εικόνα

Μεγάλο το ζόρι σ' εκείνον το περιστερώνα στο τελευταίο όροφο Ερμού και Βουλής (τραγική ειρωνεία μ έφερε απέναντι μ ό,τι είχα ονειρευτεί!) να με πλακώνουν οι τέσσερις τοίχοι. Απαγόρευση κυκλοφορίας που δεν είχα ούτε στη Δικτατορία και μετά τις 9 τα κεφάλια μέσα. Το μόνο καλό οτι γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, κορίτσια κι αυτά της επαρχίας που ήρθαν όπως εγω να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια τις τεράστιες πορείες του Πολυτεχνείου, τον παλμό τους, τις αύρες της Αστυνομίας, τα δακρυγόνα...Πόσα παιδιά κυνηγημένα δεν κρύφτηκαν μέσα στο κτίριό μας ν αποφύγουν το ξύλο που έπεφτε αδιακρίτως.

Η φοιτητική μου ζωή δεν ήταν ονειρεμένη όπως τη είχα φανταστεί. Μόνο ο πρώτος καιρός ξεχώρισε κι αυτό γιατί βίωνα μία πρωτόγνωρη ελευθερία που δε κράτησε πολύ, δυστυχώς. Τη στέρησα εγω η ίδια απο τον εαυτό μου,τη στραγγάλισα με τα ίδια μου τα χέρια για κάτι που δεν άξιζε και δεν έγινε σεβαστό. Όποια πει, οτι κάποια στιγμή δε θυματοποιήθηκε σε κάποια σχέση, θα πει απλά ψέματα. Τέλος πάντων το φταίξιμο δικό μου, αλλά τα νιάτα και η απειρία δίνουν πολλά συχωροχάρτια.

Η διαδρομή γνωστή και καθημερινή, Σύνταγμα-Πάντειος! Τα πρωινά είχαμε αναγκαστικά Γυμναστική. Βαριόμουν που ζούσα, αλλά οι παρουσίες ήταν υποχρεωτικές και προαγωγικές. Ποτέ δε το είχα ιδιαίτερα με τη γυμναστική. Μάλλον το κατάλαβαν κι αυτοί γιατί στο τέλος μας χάρισαν τα σκασιαρχεία. Παρέα μ ενα τσούρμο αρσενικά (πάντα είχα καλλίτερες σχέσεις με τ αγόρια απ ότι με τα κορίτσια, πιο καθαρές, πιο ειλικρινείς, πιο ντρίτες) εξαντλούσαμε το ωράριο στο καφενεδάκι απέναντι του μπάρμπα Μήτσου, μέχρι νάρθει η ώρα να φάμε στην Εστία. Χαθήκαμε στην πορεία. Με κάποιους πιο κολλητούς ξαναβρεθήκαμε αργότερα για να ξαναχαθούμε, κάποιοι έχουν φύγει ήδη γι αλλού 😢 Ήμασταν όμως μια πραγματικά ωραία ατμόσφαιρα, ολο γέλια και όνειρα! Τότε έβραζε το σύμπαν στα Πανεπιστήμια, αμέσως μετά την  Δικτατορία, το κεφάλι σηκώθηκε στους ώμους  και δε το σκιαζε φοβέρα καμιά, αντίθετα από τις νουθεσίες των θείων "πρόσεχε ,γιατί ακόμα τα πράγματα είναι ρευστά, δεν ξέρουμε αν θα κρατήσει κ.λ.π.", (φοβόντουσαν μήπως το τέρας ξαναγύριζε ακόμα και λαβωμένο) "μη πηγαίνεις στις συναυλίες, θα σ ε φακελώσουν" εγω για φασκέλωμα το έπαιρνα. Τί έκανα για να με φακελώσουν; Μιλιούνια στις κερκίδες, ενθουσιασμός στο ζενίθ, τί θα εύρισκαν σ εμένα να φακελώσουν; τον ενθουσιασμό μου ή την αντάρτική μου πρόθεση; Πάντως εκείνες οι συναυλίες  με τρανταχτά ονόματα μέχρι και σήμερα, κάποια βράδυα στις Μπουάτ της Πλάκας, τα απογεύματα στο καφέ του Πικιώνη στο Λουμπαρδιάρη με την Ακρόπολη φάτσα κάρτα ήταν ό,τι ωραιότερο έζησα στο χρόνο που άφησα τη φοιτητική μου ζωή να με συνεπάρει. Έπνεε άνεμος ελευθερίας κι εγω τον ρουφούσα αχόρταγα, λες και ήξερα οτι δε θάταν για πολύ. 

Κάποια βράδυα έπαιρνα άδεια εξόδου με βεβαίωση του κηδεμόνα που είχε ορισθεί 😡😡 και αρκετές φορές μ' εύρισκε στο Θησείο στο διαμέρισμα του παιδικού μου φίλου του Γιάννη, να διαβάζουμε ποίηση, ν ακούμε τραγούδια υπο το άγρυπνο βλέμμα του Τσε (μόνιμη αφίσα σ ολα τα φοιτητικά δωμάτια) και να ονειρευόμαστε ο καθένας τα δικά του! Πάντα ο Γιάννης, από την Τρίτη Δημοτικού που πήγα στο Δημόσιο σχολείο, με είχε υπο την προστασία του! Όταν με γνώρισε η δασκάλα στα άλλα παιδιά της τάξης, βγήκε μπροστά και δήλωσε προστάτης μου, γιατί ήμασταν μαζί απο μικρά παιδιά, μια που οι μανάδες μας ήταν φιλενάδες, άλλον δε γνώριζα από εκείνους τους συμμαθητές. 

Αυτό συνέχισε όλα μας τα χρόνια και τώρα έχουμε χαθεί μένοντας στο ίδιο Νησί, αλλά αν βρεθούμε είναι σαν να μην πέρασε μια ώρα!

Μετά τον πρώτο χρόνο και αφου η ίδια θεία που το πρότεινε στο μπαμπά μου, η ίδια το έκρινε ακατάλληλο για περαιτέρω παραμονή μου (άγνωστα τα κριτήρια, αλλά τα δέχτηκα με ανακούφιση) πρότεινε μετακίνηση σ αλλο οικοτροφείο...Χ.Ε.Ν ! Χριστιανική Ενωση Νεανίδων, πού Μάης πού τριφύλλια!!!χαχχαχα αλλά σαφώς καλλίτερη κατάσταση εκεί και καμία σχέση με την αρχική λέξη του ακρωνύμιου. Εκεί έμεινα τα επόμενα δύο χρόνια και περιστασιακά τα υπόλοιπα χρόνια, αφού λειτουργούσε κι ως hostel. 

 Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα αυτή η συμβίωση με ετερόκλιτα πρόσωπα. Γνώρισα πολλά κορίτσια, έμαθα για πρωτόγνωρες σ' εμένα καταστάσεις, άκουσα και βίωσα εξωφρενικά πράγματα (σας διαβεβαιώ, δεν διαφέρουν από τα σημερινά απλά τότε δεν έβγαιναν παραέξω 😶 ), που πάντα έλεγα οτι αν τα έγραφα σε βιβλίο θα γίνονταν best seller. Ευτυχώς, εχω ξεχάσει πια και πρόσωπα και γεγονότα κι έτσι γλυτώνουν την έκδοση και τη διασημότητα που την διεκδικεί μόνο μία, που γράφει πλέον μόνη της και βρίσκεται στα ευπώλητα των πωλήσεων, Χρυσα Δημ....... ω ναι! καλά το υποψιαστήκατε τ' όνομα της συγγραφέως! (Από εδώ να καταλάβετε πόσο χριστιανικά ήταν τα ήθη!!!χαχαχχα) Μέναμε στα διπλανά δωμάτια, ενώ εκείνη φοιτούσε για αεροσυνοδός.  Ποτέ δε φανταζόμουν οτι θάχε τέτοια πορεία, μόνο τέτοιες τάσεις δεν έδειχνε 😏!

Γύρω μας τα καλλίτερα θέατρα με τα πιο ηχηρά ονόματα (πρόλαβα και είδα την Ελλη Λαμπέτη στην τελευταία της ανατριχιαστική παράσταση) απο κοντά την Αλίκη που κι αν μας είχε ταξιδέψει με τις ταινίες της ΄οσο ήμουν στο Νησί και τα ωραιότερα σινεμά (ΑΤΤΙΚΟΝ το λατρεμένο και σήμερα αποκαίδι 😭😡). Τί θα μπορούσα να ποθήσω περισσότερο, εγώ που από παιδί μ είχε κάνει ο μπαμπάς μου να λατρεύω την Εβδομη Τέχνη! Η ΑΘήνα αναδεικνυόταν η δική μου Ντισνεϋλαντ 😍

Εκεί με κυνήγησε γι ακόμα μία φορά ο σεισμός! Στο εντευκτήριο του οικοτροφείου που μαζευόμασταν και παίζαμε μουσική (είχαμε μία συγκάτοικο που έπαιζε ακορντεόν) ή βλέπαμε τηλεόραση ή τους ηθοποιούς που προσέρχονταν στα απέναντι θέατρα για την παράσταση. Μεταξύ αυτών και τον Αλβέρτο Εσκενάζυ με τη μηχανάρα του, πρωταγωνιστή και στο σήριαλ που παρακολουθούσαμε την ώρα του σεισμού, που ξέραμε πια τις ώρες προσέλευσης και κολλούσαμε τα μούτρα μας στη τζαμαρία του τρίτου να τον δούμε νάρχεται! Σ αυτό το σημείο μας βρήκε ο σεισμός ένα κρύο Φλεβαριάτικο βράδυ βλέποντας μετά μανίας το "Φως του Αυγερινού" και  Ως η πιο Εξοικειωμένη  και ψύχραιμη εγω με τους σεισμούς, βοήθησα στην εκκένωση ολου του κτιρίου από τρόφιμους και φιλοξενούμενες  και διανυκτερεύσαμε ολη νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος. Ηταν και η πρώτη φορά που είδα τις πολυκατοικίες της οδού Αμερικής δεξιά κι αριστερά του δρόμου να συγκλίνουν, τόσο που νόμισα οτι ήταν οφθαλμαπάτη! Οπως για πρώτη φορά ένοιωσα πόσο κοντά με τους ανθρώπους σε φέρνει ο φόβος!

Η Πλατεία Συντάγματος ήταν το Κέντρο για κάθε επαρχιώτη μετά την Ομόνοια που συνέρρεαν είτε για την αλλαγή φρουράς των ευζώνων είτε για μια φωτογραφία. Αξέχαστες οι πόζες μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές των πλανόδιων φωτογράφων με τα περιστέρια στα χέρια, κάτι σαν αυτές που έστελναν οι φαντάροι στις οικογένειές τους ένα κεφάλι μέσα από μία κάρτ ποστάλ "δαφνοστεφανωμένο" ή σ' ένα αεροπλάνο... ό,τι μπορείς να φανταστείς ένα γύρω του, αλλά με το απαραίτητο τσιγάρο στο στόμα! Κάπως ετσι εκ των ουκ άνευ και η φωτογραφία κάθε επαρχιώτη στον Άγνωστο Στρατιώτη. 



Σημείο συνάντησης στα ραντεβού, τα μοναδικά Ανθοπωλεία της Βουλής, που άγνωστο γιατί τα κατήργησαν, ενω έδιναν τόσο χρώμα κι άρωμα σ' ένα πολυσύχναστο γκρίζο δρόμο. Οπως είχα διαβάσει είχαν δημιουργηθεί για να προμηθεύουν με λουλούδια το Παλάτι και στη συνέχεια τα Ξενοδοχεία και τα μεγάλα αστικά σπίτια της περιοχής
Δεν ξέρω γιατί κάθε Δήμαρχος κοιτάζει πώς να ξηλώσει ο,τι καλό και να "φυτέψει" τη δική του παλαβή ιδέα, θέλοντας να βάλει μια σφραγίδα έστω και πρόσκαιρη. Ετσι έφυγαν και τα λουλούδια από την Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Μάλλον σκέφτηκαν "καλλίτερα να σκουντράς πάνω σε τραπεζοκαθίσματα παρά σε γλάστρες με λουλούδια"
Σε μια Πόλη που το πράσινο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αντίθετα τα τραπεζοκαθίσματα πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς, τα λουλούδια εξοστρακίζονται. 
Τί κρίμα! Θα ήταν μια κάποια λύση, όπως λέει κι ο ποιητής

Είχα μάθει πολύ καλά πια την ΑΘήνα και μετακινόμουν άνετα, όσο άνετα σου επέτρεπε η σαρδελοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παρ όλα αυτά την αγάπησα με πάθος και ας μην εξάντλησα τις ευκαιρίες της. Είχα και εχω την ικανότητα να απομονώνω τ' άσχημα και να επικεντρώνομαι στα καλά, άλλωστε τα τελευταία 10 χρόνια έμενα στο πιο όμορφο "προάστιο" (κάποτε) της Αττικής, στη Νέα Σμύρνη, που την πρόλαβα με τις τελευταίες της βιλίτσες και τους κήπους πριν παραδοθεί κι αυτή στην άκρατη ανοικοδόμηση. Μέσα στο πράσινο, κοντά στη θάλασσα ήταν το ιδανικό μέρος για μένα που ήταν κοντά στα βιώματά μου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά νομίζω οτι ήδη πολυλόγησα. Για άλλη μια φορά θα παραδεχθώ οτι ήμουν τυχερή στη ζωή μου, για όσα έζησα, για όσα πρόλαβα να δω ν' αλλάζουν, για όσα με δίδαξε, νοιώθω πραγματικά πλήρης εμπειριών και δε θα εξαιρέσω ουτε καν τις δυσάρεστες, γιατί όλες κάτι σου προσφέρουν και σ ε κάνουν την προσωπικότητα που είσαι σήμερα.

Παρόλο που έζησα πολλά χρόνια στην ΑΘήνα, τη ρούφηξα όσο μπορούσα, δεν την στράγγιξα, δεν τη χόρτασα και κάθε φορά που την ξαναπερπατώ, αναζητώ τα χαμένα μου χνάρια, τις γνωστές γωνιές της, που πολλές έχουν αντικατασταθεί μ άλλες καινούργιες, οι άνθρωποι του τότε εχουν φύγει, η ανάμνηση τους ομως εχει ριζώσει για τα καλά, την περπατώ με ευλάβεια και παρατηρώ με μεγαλύτερη προσοχή την κάθε της λεπτομέρεια που μου παρουσιάζεται και την ξαναγαπώ και ξαναπαθιάζομαι. Πολλές γωνιές της έχουν κάτι από μένα!

14 σχόλια :

  1. Όλα αυτά που εξιστορούν τα πετραδάκια σου, Χαρά μου, είναι ένα ολοκληρωμένο διήγημα με θέμα τα φοιτητικά σου χρόνια και εδώ έρχονται να προστεθούν και οι δικές μου αναμνήσεις από τα δικά μου χρόνια στο Παρίσι και η συγκίνηση μεγαλώνει! Εύχομαι να τα φέρει έτσι η ζωή και όταν συναντηθούμε από κοντά να σου διηγηθώ και τις δικές μου αναμνήσεις από ένα πολυτάραχο Παρίσι!
    Καλή συνέχεια στις πετροιστορίες σου με πολλά πολλά καλοκαιρινά ΑΦιλάκια καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανυπομονώ αγαπημένη μου γι αυτή τη συνάντηση, ενας ακόμα λόγος να μου εξιστορήσεις τα δικά σου βιώματα ;) <3
      ΑΦιλάκια γλυκά

      Διαγραφή
  2. Όταν αφήνεσαι να γράφεις για τα χρόνια αυτά, παρατάω οτιδήποτε και έρχομαι να βαδίσω δίπλα σου, Χαρά μου. Έχουμε κοινές αναφορές στο κοινωνικό γίγνεσθαι εκείνης της εποχής, που σημάδεψε την Ελλάδα. Ζήσαμε μεγάλες στιγμές, που τα σημερινά παιδιά δεν έχουν βιώσει. Εκείνη την εποχή πήγαν την κοινωνία μας μπροστά, την ριζοσπαστικοποίησαν για πολλά χρόνια αλλά το πισωγύρισμα που ήρθε ήταν τέτοιας έντασης, ώστε όλα εκείνα να ρημάξουν συθέμελα.
    Σήμερα βασιλεύει η παρακμή, η σαπίλα, η συντήρηση, οι σκοτεινές ιδέες με άρωμα φασισμού. Ευτυχώς, που στην πατρίδα μας, έχουμε ένα κόμμα, που κρατάει ψηλά την ιστορία του λαού μας και αποτελεί φρένο στο σκοτάδι. Το ποιο είναι το ξέρουμε, δεν χρειάζεται να το αναφέρουμε. Ένα είναι άλλωστε...
    Είναι όμορφο, σε ένα τόπο, να νιώθεις ότι υπάρχουν κομμάτια από σένα. Το έχω ζήσει με τη Λέρο αλλά και τη Σύρο. Είναι απίστευτο βίωμα.
    Καλή βδομάδα Χαρά μου.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκέ μου συνοδοιπόρε! Σκέφτομαι να κάνω μία παύση παρότι συνωστίζονται στο μυαλό μου διάφορα, γιατί στο τέλος θα κουράσω. Χαίρομαι ομως που εχω στο πλευρό μου ενθερμους συνταξιδιώτες <3
      Είχαμε την τύχη να συναντηθούμε πράγματι με τη νεώτερη Ιστορία του Τόπου μας, πραγματα που τα νέα παιδιά ουτε καν φανταζονται! Βέβαια δεν ειμαι καθόλου περήφανη για τη συνέχεια, τα σκατώσαμε γενικώς και ειδικώς. ΣΥμφωνώ απολύτως για τη σημερινή κατάσταση κι επειδή διαψεύστηκα οικτρά σ ε πολλά που ήλπιζα και δεν έγιναν,παρότι ενίσχυσα τις τελευταίες φορές το κόμμα που λες, διατηρώ επιφυλάξεις αν ελθει ποτέ στην εξουσία,αν θα μπορέσει να εφαρμόσει ο,τι ευαγγελίζεται. Πικρή η εμπειρία της πρωτης και δεύτερης φοράς αριστεράς,αλλά δεν ειναι του παρόντος,ίσως σε μία κατ ιδίαν συζήτησης ;)
      Καλή εβδομάδα κι απο μένα Γιάννη μου με την αγάπη μου πάντα

      Διαγραφή
  3. Τι σου είναι το μυαλό! Όχι, που θα μπορούσες να ξεφύγεις. Ορίζει όλα τα όμορφα, τα άσχημα, τα σημαντικά και τα ασήμαντα, τις τραυματικές αλλά και τις τρυφερές ιστορίες, τις γεμάτες ορμή, αγάπη, ζωή. Όμορφα ξετυλίγεις το κουβάρι της νιότης σου Χαρά μου! Στο υστερόγραφο της διαδρομής εκείνες οι γλυκόπικρες αναμνήσεις που σε πόνεσαν και σε δίδαξαν, σε διαμόρφωσαν, σε μπόλιασαν με τις αξίες της ζωής. Κι όσο κι αν ο χρόνος σου ‘δωσε αμέτρητα άλλες, τίποτα δεν χάνεται. Όλη η νιότη μας ήταν προορισμός κι αφετηρίες. Αλλά, νομίζω, άξιζε τον κόπο.
    Σ' ευχαριστούμε που μας επέτρεψες να δούμε κάποιες απ' τις σελίδες της ζωής σου!
    Με όλη μου την αγάπη Καλή εβδομάδα!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τί σου είναι δε λες τίποτα!
      Πόσα θάθελα να θυμηθώ απο εκείνη την εποχή Αννίκα μου ομως η μνήμη μου πλέον σβήνει απο το σκληρό της δίσκο όλο και περισσότερα! Τα θεωρέι περιττό φορτίο; ποιός ξέρει! Θα ήθελα όμως να εχω τη μνήμη του μπαμπά μου που θυμόταν τα πάντα και τους πάντες, εγω ουτε καν αυτά που μ αφορούν άμεσα και σχετικά πρόσφατα. Οπως και νάχει κάποια πράγματα δεν ξεχνιώνται έστω κι ως επικεφαλίδες. Ηταν μια γλυκόπικρη εποχή που είχε μέσα της απ όλα. Τωρα αν τα υστερα τιμούν τα πρωτα μόνο η ιστορία θα το δέιξει
      Σε φιλώ και σ αγαπώ και σ ευχαριστώ πάντα το ίδιο

      Διαγραφή
  4. Χαρά πράγματι η γενιά μας έχει ζήσει όλες τις πολιτικο-οικονομικές και τεχνολογικές αλλαγές.
    Εγώ την επιστράτευση την βίωσα κατά σύμπτωση στη Ζάκυνθο. Με είχε πάρει τότε ο θείος μου που ήταν διευθυντής στον ΑΣΟ Ζακύνθου να περάσω το καλοκαίρι μαζί τους. Θυμάμαι που από τους φούρνους είχε εξαφανιστεί το ψωμί. Τα μετέπειτα χρόνια λίγο πολύ μοιάζουν με τα δικά σου όσον αφορά τη φοιτητική ζωή. Φίλους πολλούς είχα στην ΧΑΝ που κάναμε παρέα, πηγαίναμε σε συναυλίες, μπουάτ, θέατρα. Ωραία χρόνια!
    Το πετρωτό σου πολύ όμορφο.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να λοιπόν που οι κυκλοι της ζωής ειναι πάντα ομόκεντροι!!! Ελένη μου εκείνη την εποχή θυμάμαι οτι ήταν ενας ξένος Διευθυντής στον ΑΣΟ ,λόγω της ειδικότητας του μπαμπά μου που ηταν στην Ενωση Γεωργικών Συνεταιρισμών και συνεργάζονταν,ομως απο εκέι θυμάμαι ενα παιδί που ήταν απο το Αϊγιο τον Πάνο το Σωτηρόπουλο.Δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάτι το όνομα. Πάντως χάρηκα γι αυτή την σύμπτωση!
      Ωραία χρόνια δε λες τίποτα! Οπως λέει το τραγουδι "τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα" βάλε λοιπόν και τα πιο μεστωμένα νάμαστε μέσα ;)
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  5. Tus piedras cuentan historias muy reales. Felicidades
    Besos desde España

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μα κι εσύ φροντιστήριο του Μπελεζίνη;;;; Μη μου πεις.....
    Όμορφα χρόνια, ανέμελα εκτός βέβαια απ τα πολιτικά δρώμενα που μας δυσκόλευαν.....μ εχει κυνηγήσει άβρα ουυυυυ....ο πατέρας μου επιστρατεύτηκε στα Γιάννενα και έχω φυλαγμένα τα τηλεγραφήματα που μας έστελνε....."ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ"..... Συναυλίες μοναδικές με Μίκη Θεοδωράκη, μπουάτ να τραγουδάμε όλοι παρέα !!! Έχω κάτσει ουρά δεν ξέρω πόση ώρα στην Κυδαθηναίων στο Σκορπιό για τον Κώστα Χατζή !!!!! Λατρεία !!!!! Όσο για το σεισμό το ίδιο σήριαλ βλέπαμε που άρχισαν να τρίζουν οι πολυκατοικίες...Όσο για τα λουλουδάδικα που αποτύπωσες τέλεια με τα πετρωτά σου, έχουν ξαναανοίξει είδα δύο και νομίζω γίνονται προσπάθειες να επαναλειτουργήσουν...... μακάρι. Ελπίζω να συνεχίσεις τέτοιες αναρτήσεις για να απολαμβάνουμε το γράψιμό σου και τις αναμνήσεις !!!! Σε φιλώ !!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχα υπήρχε άλλος για τα Φιλολογικά; τί κρίμα που δε θυμάμαι κανέναν ουτε απο εκεί!
      Εσείς στην ΑΘήνα βιώσατε πιο άσχημες καταστάσεις λόγω 7ετίας,εμείς πάλι ό,τι μαθαίναμε στη ζουλα γι αυτό και τα μαθητικά χρόνια πέρα απο τις απαγορεύσεις δεν στιγματίστηκαν απο άλλες θλιβερές καταστάσεις που σίγουρα έζησαν άλλες οικογένειες.
      Τί να θυμηθώ απο συναυλίες!!! Εκείνα τα γήπεδα,εκείνες οι κερκίδες απορώ πώς άντεξαν τόσο λαό! Εκείνες οι φτερουγες του Μίκη λες και μας σκέπαζαν όλους και τότε Νταλάρας,Παπακωντασταντίνου, Ζορμπαλά, Δημητριάδη κ.λ.π. νεότατοι στο ξεκίνημά τους.
      Ασε το Χατζή!!!Λες νάμασταν πουθενά μαζί και να μη γνωριζόμασταν τότε;;; Τί κυκλους αλήθεια κάνει η ζωή μέχρι να σ ε φέρει κοντά!!!ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
      Μακάρι τα λουλουδάδικα να ξανανοιξουν αν και φοβάμαι οτι δεν θάχουν την ανταπόκριση που είχαν τότε,αλλά έστω και γαι τη γραφικότητα του πράγματος αντί να βλέπεις εκείνα τα βρώμικα άδεια κουτάκια στην καρδιά της Αθήνας!
      οσο για την ελπίδα σου, χαχχαχα, όσα θυμάμαι και μπορουν να ταιριάξουν με κάποιο έργο θα συνεχίσω να τα γραφω.Ειναι και για μένα μία άσκηση μνήμης, μη νομίζεις ;)
      Ράνια μου εχω ενα ακόμα λόγο να σ αγαπώ, τις κοινές μας πορείες ;) <3 Την αγάπη μου πάντα

      Διαγραφή
  7. Θα αναφωνήσω...Τι ζωή Χαρά μου!!
    Εδώ και ώρα με έχεις πάρει από το χέρι και με σεργιανίζεις στα μονοπάτια της νοσταλγίας σου σε αυτό το όμορφο ταξίδι της νιότης από τα μικράτα σου!!
    Πως να μην είσαι τυχερή και πλήρης μάτια μου όταν έχεις ζήσεις περισσότερα όμορφα από δυσάρεστα;
    Μα τι αναμνήσεις αλήθεια...θα μπορούσες να γράψεις βιβλίο και όχι μόνο...
    Και από ότι είδα και από τα σχόλια των φίλων και στην προηγούμενη και σε αυτή σου την ανάρτηση, εκεί στην Αθήνα πάνω κάτω τα ίδια έζησαν...
    Και δεν είναι πως όλα αυτά που έχεις ζήσει, είναι ο τρόπος που τα διηγήσαι και με τα πετρωτά σου και με τόσες λεπτομέρειες ,που είναι σαν να είμαστε και εμείς μέρος αυτών.
    Όμως κοίτα να δεις σύμπτωση Χαρούλα μου να γράψω για αναμνήσεις εν συντομία όμως την ίδια ημερομηνία και εγώ, αφού δεν είχα πολλά να θυμηθώ,
    οι θύμησες έμειναν στο συναίσθημα μόνο!!!
    Να είσαι καλά αγαπημένη μου να μας κάνεις κοινωνούς των όμορφων αναμνήσεων σου μαζί με τις δημιουργίες σου κάθε φορά!
    Να περνάς όμορφα με ότι κάνεις Χαρά μου την αγάπη μου🧡 πάντα καλό σου ξημερωμα 🌙 φιλιααα!!😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρουλάκι μου οταν τα ζεις δεν ξέρεις την αξία τους,μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου γίνεται ο σωστός λογαριασμός ;) Τότε πολλά πράγματα δεν μου πήγαιναν καλά και δεν είχα το θάρρος να τα κόψω. Το μόνο που ευχήθηκα στην κόρη μου οταν ενηλικιώθηκε να μην βάλει ποτέ τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα για να ικανοποιήσει τις ανασφάλειες κάποιου άλλου και προπάντων να μη στερηθεί τη φοιτητική της ζωή να τη ζήσει όπως την ονειρεύεται! Εκείνη βέβαια το τηρέι μέχρι σήμερα,που κάπου θάπρπεπε να το σταματήσει,αλλά Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΗς και ας την κάνει όπως της γουστάρει.
      Τότε λοιπόν έζησα πολύ λίγα απ όσα θα μπορούσα νάχα ζήσει,αλλά πολύ κομβικά που τα συνειδητοποίησα στην συνέχεια και θεωρώ τυχερο τον εαυτό μου και για τα καλά και για τ ασχημα.
      Πολύ θάθελα να τα θυμάμαι όλα και να τα έγραφα,ομως μεγαλωσα και η μνήμη κάνει κόνξες.Ο,τι μπορώ όμως θάναι πάντα εδώ ;)
      Σε φιλώ και σ αγαπώ
      Εσυ έζησες μια μεγάλη και διαρκείας ιστορία αγάπης που πολλοί θελήσαμε και επιδιώξαμε αλλά δεν... Ολα εχουν ενα συν κι ενα πλην ;)

      Διαγραφή

Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...