Μεταθηναϊκά-μετεκληρωτικά

Μη φοβάστε δεν θ ασχοληθώ με τα εκλογικά, σ΄ άλλο αναφέρομαι  και αρχίζω:

Της Αναλήψεως (τότε πρωτοέγραψα την ανάρτηση αλλά οι φωτογραφίες με παίδεψαν πολύ και φτάσαμε στο σήμερα) Αλλά, πες το ψέματα! Κάπως έτσι ένοιωσα όταν, επιτέλους, άνοιξε ο δεσμοφύλακας το κελί μου και μου επέτρεψε να βγω!!! 

3 χρόνια λοιπόν μετά ξαναμπήκα σε καράβι, λεωφορείο, Εθνική οδό και τράβηξα καρφί για την Αθήνα. τα συναισθήματά μου δε περιγράφονται!!! Δε θα πω ψέματα οτι αισθάνθηκα αρχικά μουδιασμένη.Πώς αφήνεις έναν καταδικασμένο μετά απο χρόνια και δεν ξέρει κατά πού να κάμει, πως να χειριστεί την ελευθερία του; Παντού ξένα και άγνωστα, κανείς δνε τον περιμένει...εμένα όμως με περιμεναν και αυτό ήταν η κινητήρια δύναμη, που ξαφνικά έδωσε φτερά στα πόδια και φτερουγίσματα στην καρδιά. Ηταν να μην ανοίξει το κλουβί!!!Μόλις περάσαμε τη θάλασσα η καρδιά ελευθερώθηκε και αφέθηκε να πετάξει χωρίς βρόχια να την  εμποδίζουν. Ο,τι και να σας πω για την επιθυμία και τελικά για την πραγμάτωση ποτέ δε θα μπορέσω ν αποδώσω πλήρως το συναίσθημα και κάθε φορά η Αθήνα μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα.

Οταν έφτασα στην ΑΘήνα βίωσα ΤΗΝ Αποκάλυψη!  Την είδα αλλαγμένη. Και πώς να μην ήταν ! 

3 χρόνια πέρασαν... Μια μελαγχολία μου τη δημιούργησε, η αλήθεια είναι, η περιήγησή μου σε μέρη που έζησα και οχι μόνο για την απώλεια των ανθρώπων, αλλά και για την αλλαγή των χρήσεων των καταστημάτων 😢 Τα παραδοσιακά καταστήματα έδωσαν τη θέση τους σε ταχυφαγεία και ξενοδοχεία με διάφορα ονόματα "Boutique hotel", "Luxurie appartment & suites" κ.ο.ε  Ενα απέραστος χώρος εστίασης και ύπνου το Κέντρο, σε κάθε γωνιά, σε κάθε στενάκι! Βέβαια απο το να εγκαταλείπονται τα κτίρια στη μαύρη τους τύχη, ακόμα και αυτά που ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού ή γενικά στο Δημόσιο, προτιμότερο να ενοικιάζονται και να επαναδραστηριοποιούνται, ετσι υπάρχει μία ελπίδα διάσωσης απο την καταστροφική επέλαση του χρόνου και της αδιαφορίας των υπευθύνων

Σκέψεις, σκέψεις ,σκέψεις γέμιζαν το μυαλό μου σε κάθε νέα εικόνα και πάντα κατέληγα στο οτι όπως και νάναι η Αθήνα πάντα με συγκινεί, μου θυμίζει, μE κάνει να νοσταλγώ και τελικά, οι μικρές γωνιές της, με γοητεύουν. Και αυτή τη φορά ανακάλυψα νέες και είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.

Εν μέσω λοιπών ιατρικών επισκέψεων, που είναι και το άλλοθι για το κάθε μου ταξίδι, απόλαυσα μοναδικές στιγμές που, πολλές φορές, η ομορφιά τους μου έφερε δάκρυα στα μάτια.

Επιλέγω ένα μικρό ξενοδοχείο στο κεντρικότερο σημείο της Αθήνας, ούτως ώστε το πρωί με το που ανοίγω τα μάτια μου στις ακτίνες του ήλιου να τυφλώνομαι εξ ίσου απο τη λάμψη του Ιερού Βράχου και των υπ αυτόν!

 Περπατάω στην Πλάκα, πριν αρχίσει η μαζική εκδρομή του τουριστικού ρεύματος, οταν οι μαγαζάτορες ανοίγουν τα μαγαζιά τους, κρεμάνε την πραμάτεια τους και καλημερίζουν ο ένας τον άλλον, λες και βρίσκεσαι σε μία γνώριμη μικροκοινωνία. 

Η Αθήνα ξυπνάει καθαρή και απαστράπτουσα στα κεντρικότερά της σημεία. 

Η Πλάκα είναι μαγική, τόσο που σε κάνει να ξεχνάς οτι τα χρόνια περνάνε, βαραίνοντας επικίνδυνα στις αντοχές σου! Πόσες φορές εχω περάσει απ αυτα τα καντούνια και πόσες άλλες δεν εχω ανεβοκατέβει τα σκαλιά της και πάλι ανακαλύπτω νέα σημάδια, σαν νάναι η πρώτη φορά!!!

 Κάπως έτσι ανακάλυψα ένα μικρό κήπο που ήπια τον πρωινό καφέ μου, κάτω απο την μεθυστική μυρωδιά του ρυγχοσπέρματος, που είχε καλύψει τον τοίχο της μικρής αυλής, ενώ ο υπόλοιπος ήταν ζωγραφισμένος να σου δίνει την ψευδαίσθηση οτι σ είχαν καλοδεχτεί σε μια σπιτίσια αυλή με ξώπορτα και ελιές! 

Αφησα λοιπόν την περατζάδα στους ξένους και χώθηκα στο μικρό ξαπόσταμα και το απόλαυσα χωρίς το θόρυβο των ανθρώπων και της Πόλης.

Στη συνέχεια η τύχη μ έφερε μπροστά στο ανέλπιστο! 

Γνωριζα και θαυμαζα την καλλιτέχνιδα απο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ω του θαύματος! συνέπεσε η μεγάλη μου έξοδος με την έκθεσή της στην Πλάκα και ειδικά στο Λουτρό των Αέρηδων. 

Ενας χώρος που δεν είχα μπει ποτέ και με μάγεψε, όπως με μάγεψαν και με συγκίνησαν τα έργα της. 

Η κυρία Αρτεμις Χ"γιαννάκη είναι μια εξαιρετική ακουαρελίστα που μέσα απο τους πίνακές της αναβίωσε εικόνες απο μία γειτονιά της Πλάκας, που θυσιάστηκε προκειμένου να βγουν στην επιφάνεια τα αρχαία ερείπια που θαυμάζουμε σήμερα, το Βρυσάκι. 

Εργα και παρουσίαση, σ έναν απίστευτο χώρο, μαγικά! 

Μάλιστα συγκινήθηκα ιδιαίτερα οταν, δίπλα σε κάποιον πίνακα που απέδιδε παιδικό παιχνίδι, είχαν στηθεί διαφορά παιχνίδια της γενιάς μου και μάλιστα ένα κουτάκι με κύβους (το πάζλ της εποχής) ήταν ίδιο με κάποιο, πάλαι ποτέ, δικό μου 😢. Εκεί το ξαναθυμήθηκα!

Σεβόμενη το χώρο και το συναίσθημα που μου δημιουργούσε, δεν θέλησα να φωτογραφήσω και να χαλάσω τη μαγεία της στιγμής, μόνο ζήτησα την άδεια να φωτογραφήσω τη μακέτα του χώρου. Και φυσικά μου επέτρεψαν

 Οι φωτογραφίες που παραθέτω για να σας ξεναγήσω και να σας επιστήσω την προσοχή να την επισκεφθείτε, είναι απο άλλους επισκέπτες που δημοσιεύθηκαν στο φ/β. Εγω αν, μέχρι το τέλος του χρόνου που διαρκεί η έκθεση, επανέλθω, θα ξαναπάω.

Για περισσότερες πληροφορίες και για το Βρυσάκι που θυσιάστηκε χάριν της αποκάλυψης της Αρχαίας Αγοράς και για την κυρία Α.Χατζηγιαννάκη μπορείτε να μπείτε εδώ και στο προσωπικό της προφίλ στο φβ εδώ

Σειρά είχε ένας άλλος χώρος χρόνων απωθημένο, με μια άλλη έκθεση που συνέπεσε να φιλοξενεί.

Το Μουσείο της Πόλης των Αθηνών!!!!

Με κάτι τέτοια που ανακαλύπτω, έστω και αργά, μετανοιώνω για τα χρόνια που έχασα, οντας στην Αθήνα και πολλές φορές στις ίδιες γειτονιές. Αλλά... ποτέ δεν είναι αργά!

Το Μεγαρο λοιπόν Ευταξία-Βουρου μας φιλοξένησε στους χώρους του, θαυμάζοντας τον πλούσιο καλλιτεχνικό διάκοσμο, με έργα σπουδαίων ζωγράφων και γλυπτά, έπιπλα εποχής συντηρημένα μέχρι τις μέρες μας, μέσα σ ενα καλόγουστο αστικό περιβάλλον, όπως ήταν τα σπίτια τότε! 

Αλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι τούτο το μέγαρο φιλοξένησε το βασιλικό ζεύγος Οθωνα και Αμαλίας μετά τον ερχομό του στην νέα Πρωτεύουσα της Ελλάδας. 

Ο χώρος θέλει χρόνο να τον δεις με υπομονή σ όλα του τα εκθέματα και να σε ταξιδέψει σε πρόσωπα και ιστορίες, αλλά εμείς είχαμε να δούμε και μία έκθεση ζωγραφικής ακόμα, ετσι επισπεύσαμε 

Η έκθεση ήταν της κας  Μαρίας Σιδέρη. Τα έργα άλλης τεχνοτροπίας και μεγέθους επίσης ,απο την προηγούμενη, εντυπωσιακά όμως στην πλειονότητά τους. 

Και αφου ολοκληρώσαμε την ψυχική ανάταση φροντίσαμε και την σωματική ευχαρίστηση. Το Μουσείο διαθέτει ένα κρυφό κήπο, που πάντα άκουγα αλλά ποτέ δεν είχα επισκεφθεί κι αυτός με μάγεψε! Ενα μικρό διαμάντι στην πιο πολύβουη περιοχή, σε απομόνωνε απο τα κλάξον των αυτοκινήτων και το ανθρώπινο πλήθος (αν και η Σταδίου έχει χάσει πολύ απο την εμπορευματική της κίνηση πια) και σ έμπαζε και σ έκρυβε στις φυλλωσιές των πυκνών της δένδρων προσφέροντάς μου ενα ζεστό καφέ για ξεκούραση κι ένα γλυκάκι να ολοκληρωθεί η απόλαυση της ημέρας! Ηξερα το χειμερινό Black duck, χάρηκα που γνώρισα και το καλοκαιρινό. 

Το γούστο και η καλλιτεχνική άποψη είναι παρούσα και εδώ!

Εκτός απο τους χώρους που ευτύχησα να επισκεφθώ , εκείνη την περίοδο "έτρεχε" κι ένα μουσικό event (piano city Athens) σε διάφορα σημεία των ΑΘηνών και είχα την μεγάλη χαρά να το συναντήσω στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, υπο τη σκιά (τρόπος του λέγειν γιατί ο ήλιος ήταν καυτός εκείνη την ημέρα) της Ακρόπολης. 

Τί μαγικό να συνδυάζονται τέτοιοι ήχοι με τέτοιες εικόνες!!! Πραγματικά αποκάλυψη 💝

Δεν θ αναφερθώ στις πολυπόθητες συναντήσεις γιατί η λαχτάρα της προσμονής, οι αγκαλιές, το συναίσθημα, δεν μεταφέρονται με λόγια,απλά τα νοιώθεις με την ψυχή σου χωρίς φωτογραφίες και ό,τι μπορέι να χαλάσει τη μαγεία της στιγμής, προσπαθώ απλά μέσα απο τις περιγραφές να μην ξεχάσω τα όσα συναισθήματα ένοιωσα σ αυτή την απόδραση μετά χρόνια και να με συντροφέψετε σ ο,τι περπάτησα, είδα και θαύμασα!

Φυσικά μαζι με την ψυχή θρέψαμε αρκούντως και το σώμα! Αλλοίμονο να το παραβλέπαμε αυτό 😂 άλλωστε νηστικό αρκούδι δε χορεύει, το λέει κι ο λαός! Κι εγω μπορεί να μη χόρεψα (αν και παρασύρθηκα απο τη μουσική κάτω απο την Ακρόπολη) αλλά περπάτησα όσο δεν είχα περπατήσει 3 ολόκληρα χρόνια! Και μπορεί να πιάστηκαν τα πόδια λες και έκανα πρώτη μέρα γυμναστήριο μετά απο χρόνια ακινησία, αλλά το ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑ ΤΟΟΟΣΟ ΠΟΛΥΥΥ!!!!Η επίσκεψη λοιπόν είχε άρτον και θεάματα σχεδόν σε καθημερινή βάση. 

Η αλήθεια είναι, οπως βλέπετε, μία υπογλυκαιμία την είχα, αλλά χρειάζονταν καύσιμα για τόσο ποδαρόδρομο! 

Και όπως έλεγε και το φωτεινό σλόγκαν ενός απ αυτά " Εις υγείαν των ερώτων ,το ποτήριον το πρώτον"!χαχαχχαα

 Δεν πήγα ούτε μια φορά στην Ερμου π.χ παρόλο που έμενα στον κάθετο κεντρικότατο δρόμο της. Χρόνια τώρα δεν με αφορούν οι βιτρίνες της ουτε καν ο κόσμος που συνωστίζεται στο δρόμο της, αντίθετα προσπαθώ ν αφουγκραστώ άλλους ήχους και άλλες προκλήσεις που θα με οδηγήσουν σε γωνιές και απολαύσεις για λίγους

Κι έτσι άλλο ένα απωθημένο πραγματοποιήθηκε σ' αυτό το ταξίδι. 

Απο φοιτήτρια το επιθυμούσα να βρεθώ στο εσωτερικό του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και έγινε με πολλά χρόνια καθυστέρηση, αφού κι αυτό πέρασε δια πυρός και σιδήρου, αλλά η αναμονή άξιζε τον κόπο! Μαζί με τη θεατρική παράσταση ενός κλασσικού έργου, νόμισα οτι μεταφέρθηκα σε κάποια μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου και μοιραία το συνέκρινα με το δικό μας, νέο Θέατρο, που ουδεμία σχέση έχει με την τοπική μας ιστορία.

Πραγματικά εντυπωσιακό θέατρο με την πλατεία και τα χρυσοποίκιλτα θεωρεία του, τις βαρειές βελούδινες κουρτίνες της αυλαίας, που αν δεν υπήρχαν οι ανεγκέφαλοι με τα κινητά θα είχαμε απολαύσει μία μυσταγωγία τέχνης και ερμηνειών. Αλλά τί να πεις...παντού υπάρχουν άνθρωποι που δεν σέβονται...

Ακόμα θαύμασα το νέο σταθμό του Μετρό στο Δημοτικό Θέατρο, αν και δεν το χρησιμοποίησα για τον Πειραιά, αλλά κατέβηκα και θαύμασα για άλλη μια φορά πόσα πράγματα κρύβονται κάτω απο τα πόδια μας, που αν δεν είχαν μπαζωθεί και αξιοποιηθεί το λεκανοπέδιο θάταν εντελώς αλλιώς!

Δε θα σας κουράσω άλλο , ήδη ήταν μακροσκελής η ανάρτηση, αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτή μου τη χαρά που ούτε λόγια δε βρίσκω να την εκφράσω ακόμα και τώρα! Ένοιωσα ολα τα συναισθήματα που υπάρχουν, μαζί! Και έφυγα τόσο γεμάτη που, ως δια μαγείας, μου πέρασε κάθε λύπη και στεναγμός !!! Ηξερα οτι αυτό θάταν το φάρμακό μου για όσα πέρασα, όχι μόνο στα 3 χρόνια της πανδημίας και της απομόνωσης αλλά περισσότερο των εξι τελευταίων μηνών και χαίρομαι που μου δόθηκαν αυτές οι μοναδικές ευκαιρίες να αποτοξινωθώ και να ξαναγεμίσω τις μπαταρίες μέχρι την επόμενη φορά, που ποτέ δεν αρκεί!

Ομως πριν κλείσω και σας ευχηθώ Καλό πρώτο μήνα Καλοκαιριού δεν ξέχασα την κλήρωση για τα 14 χρόνια στο διαδικτυακό κουρμπέτι 😉 Και ετσι τη βοηθεία του συζύγου οι δύο επιλεγέντες δια φωνητικής κληρώσεως (εννοώ καταγράφηκαν τα ονόματα ιεραρχικά και είπε δύο αριθμούς που αντιστοιχούσαν σ ενα σχολιαστή) είναι:

ΑΝΝΑ FLO & 

DIANA MOREL!!!! και είναι θήκες γυαλιών για τον Καλοκαιρινό ήλιο

Καλοφόρετες κορίτσια μου 💝💝