Η ζωγραφική Ενωση των Επτά Νησιών

 Χθες (21/5, οταν ετοίμαζα την ανάρτηση τλπ) έληξαν οι εορταστικές εκδηλώσεις για την 160η Ενωση των Επτανήσων με την Ελλάδα. Εννοείται οτι δεν θ ασχοληθώ με την πολιτική πλευρά του θέματος και τα αν ή δεν έπρεπε, γιατί, ως είναι φυσικό, οι απόψεις μέχρι σήμερα διίστανται, αλλά με την καλλιτεχνική ένωση των Νησιών μας που έλαβε χώρα για πρώτη φορά.

Παρά την απόσταση που μας χωρίζει, οι πολιτιστικοί κοινοί δεσμοί , τα ήθη και τα έθιμα που μας συνδέουν είναι ο κρίκος που μετριάζει την απόσταση και ενώνει. 

Φέτος λοιπόν με την ανάληψη της νέας δημοτικής αρχής αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε υπο την αιγίδα της Ένωσης Επτανησίων Ελλάδας Έκθεση ζωγραφικής με συμμετοχές απ όλα τα Νησιά, απο την Κυριακή 19/5 μέχρι και το βράδυ της 21ης Mαίου που έκλεισε με χορευτικά συγκροτήματα πάλι των Νησιών.

Ήταν ένα πολύ όμορφο τριήμερο που έφερε κοντά ανθρώπους άγνωστους που γνωρίστηκαν και εκτιμήθηκαν μέσα απο τα έργα τους.

Παρά τις αμφιβολίες που έχω πάντα, αν αξίζω να συμμετέχω μαζί μ ανθρώπους της συγκεκριμένης Τέχνης, που σέβομαι και θαυμάζω τα έργα τους. 

Πείτε το όπως εσείς θέλετε, εγω όμως καταλαβαίνω το δικό μου μέγεθος απέναντί τους και δεν μου επιτρέπω τη σύγκριση. Ακόμα και τώρα τόσα χρόνια μετά αυτό που μου έγραψε η Μαρία "μα εσύ ζωγραφίζεις" οταν της έστειλα τα πρώτα μου έργα  σ εκείνα τα μαθήματα που προτέθηκε να μας κάνει, ακόμα δεν το παραδέχομαι βαθειά μέσα μου. 

Με κολακεύει, αλλά δεν αφήνω τα μυαλά μου να πάρουν αέρα.

Κάπως ετσι λοιπόν σκεπτόμενη και τώρα συναίνεσα στο να συμμετέχω και μου το ανταπέδωσε με  ικανοποίηση και συγκίνηση που οτι και να πω δεν περιγράφεται με λόγια. Απο τα λόγια των συμμετεχόντων που εκτιμώ τη γνώμη τους μέχρι τα σχόλια των επισκεπτών...ενας αναβρασμός στην καρδιά κι ένα μόνιμο κοριτσίστικο κοκκίνισμα στα μάγουλα κυριαρχούσαν.

Ντροπή-συστολή και ικανοποίηση διαδέχονταν τις θερμές αγκαλιές και τα σχόλια και κάπου μέσα μου σκεφτόμουν "αραγε μπαμπά αν ζούσες θα το πίστευες οτι μπορούσε να συμβεί;" Ενα νεανικό "θέλω" που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, έφτασε στην ωριμότητα να μετρά  συμμετοχές σε ομαδικές ή ατομικές  ανάλογες δράσεις, όπως ουτε εγω η ίδια δεν το είχα φανταστεί, χωρίς επιμελείς σπουδές, απλά ΟΠΟΥ ΣΕ ΠΑΕΙ Η ΚΑΡΔΙΆ!

Ζωγραφίζοντας πράγματα και εικόνες οχι κατά παραγγελία, αλλά που μου λένε κάτι, που μ αγγίζουν κάπου, που με συνδέουν με κάποιον, που δείχνουν σε κάποιον άλλον την εκτίμηση και την αγάπη στο πρόσωπό του. Θέματα οικεία και οχι εμπορεύσιμα

Η δική μου συμμετοχή με Τοπωνύμια και εθιμα

Όπως όλα τα έργα μου δεν γίνονται για να πουληθούν ,ακριβώς το αντίθετο. Οταν χαρίζονται γίνονται με όλη μου την ψυχή, ενώ αν κάποιο πουληθεί είναι σαν ν' αποκόβομαι απο ένα μου παιδί κι αυτό πονάει. Αλλά είναι και χαρά, οταν ο άλλος το επιλέγει για να στολίσει τη ζωή του.

Θα σας έγραφα πολλά ακόμα, αν εύρισκα τα λόγια, αλλά συνήθως μου έρχονται όταν πέφτω στο κρεββάτι τα διαολεμένα😀

Δε θα σας κουράσω λοιπόν άλλο, απλά ήθελα να μεταφέρω λίγο απο την συναισθηματική φόρτιση που αποκόμισα απο το "δεν ήξερα οτι είχες αυτό το ταλέντο", "με συγκινεί το έργο σου", μέχρι την αναγνώριση της εικόνας χωρίς καν διευκρίνηση. Πολύ σημαντικό για μένα ο άλλος να βλέπει το ίδιο μ αυτό που έβλεπες εσύ οταν το ζωγράφιζες κι οχι να φαντάζεται αλλα ντ άλλων. 

Άποψη κι αυτή σεβαστή στην τέχνη μονο που δεν είμαι αυτής της Σχολής

Μακάρι αυτό το καλλιτεχνικό ένωμα των επτά κομματιών του Ιονίου πελάγους να συνεχιστεί και να γίνει θεσμός. Θάταν πολύ όμορφο κάθε χρόνο ενα Νησί να φιλοξενεί μία ανάλογη προσπάθεια.

Το τριημερο έκλεισε με χορευτικά συγκροτήματα και χορούς απο τα Νησιά μας. Πολύ όμορφες ενδυμασίες, χαρούμενοι χοροί, γρήγοροι και με τσαλίμια, ευλύγιστοι χορευτές έδωσαν τον καλλίτερό τους εαυτό και έφεραν την αύρα του κάθε νησιού και την μετέδωσαν στο κοινό που χειροκροτούσε συνεχώς συνοδεύοντας τους ρυθμούς .

Ηταν μια ευκαιρία φίλες παιδικές, φίλες απο προηγούμενες ανάλογες συμμετοχές, φίλες απο το διαδίκτυο που πρωτοσυναντηθήκαμε και εκπρόσωποι άλλων Νησιών με αξιολογότατα έργα να βρεθούμε και ν ανταλλάξουμε ιδέες πάνω σ ενα χόμπυ που μας συγκινεί ολους και έχουμε την τύχη να μπορούμε να το κοινωνούμε στο φιλοθεάμον κοινό.

Ο έπαινος που δόθηκε σ όλους στην τελετή λήξης ήταν το ελάχιστο, αφου το μείζον το απένειμε ο κόσμος και γι αυτό νοιώθω συγκινημένη και υπόχρεη.