Αγέλαστη Ανοιξη

 Δανείζομαι τον τίτλο αγαπημένου βιβλίου για να εκφράσω το συναίσθημα των ημερών και οχι μόνο.

Φτάνουμε σχεδόν στο τέλος του Μάρτη για ν αποφασίσω να γράψω δυο γραμμές. Οχι για τίποτ άλλο ,απλά να τα βγάλω απο μέσα μου.
Εκεί που ξεκίνησα με χαρά και αισιοδοξία να ευχηθώ για το καλό του μήνα, ξημέρωσε ένας ματωβαμένος μήνας. Ανέλπιστος, όπως κάθε κακό μας βρίσκει στα ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση μετά απο μεγάλη χαρά. Ετσι σαν πρόστιμο γιατί χαρήκαμε παραπάνω απ όσο έπρεπε ,ίσως... Κι έτσι έμελλε η χαρά του Καρναβαλιού και των νιάτων που διασκέδασαν χαρίζοντας μοναδικά χαμογελαστά πορτραίτα, μετά απο μια  μακράς διάρκειας καραντίνας, μετά τα μεσάνυχτα , στον απόηχο της γιορτής ,να μεταβληθούν σε μάσκες τρόμου, πόνου, απόγνωσης ,οιμωγών, απελπισίας θανάτου.
Πόσο τούμπα στα φέρνει η ζωή όταν την αφήνεις σε χέρια ανάξιων!
Χρόνια προβλήματα κουκουλωμένα κάτω απο το χαλί και να παίζεται το θέατρο του ανήξερου, του ανεύθυνου, του Πόντιου Πιλάτου, χρόνια πολλά! Μέχρι να βρεθεί το "κατάλληλο" χέρι να μπερδέψει τις γραμμές της τύχης και να ολοκληρωθεί το κακό που κρεμόταν δεκαετίες πάνω απο τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη κι ο Χάρος να θερίσει νεανικά κορμιά, όνειρα, ελπίδες, αγάπες!
Το μέλλον κόπηκε βίαια και για πάντα και οι καρδιές των ζωντανών νεκρών που απόμειναν πίσω, καρφώθηκαν πυρωμένα καρφιά στις αιματοβαμμένες ράγες απο το αίμα των αθώων παιδιών τους. Των παιδιών που εκείνοι μόνο ξέρουν με πόσους κόπους, στερήσεις, ξενύχτια, φροντιστήρια μεγάλωσαν και προώθησαν και στήριξαν τα όνειρά τους, για να γίνουν μέσα σε ελάχιστα λεπτά στάχτες κι αποκαΐδια και ξεραμένο DNA αναγνώρισης. Εκεί στα Τέμπη...Ενας κεφαλικός φόρος που για δεύτερη φορά πληρώνεται για να τα περάσεις, που δε χόρτασαν νέο αίμα, λίγο ακόμα για να θεωρηθούν ...καταραμένα.
Η μοίρα του καθενός ενώθηκε με το τυχαίο μιας άστοχης, άσκεφτης ενέργειας και το συλλογικό τραγικό τέλος δεν άργησε να γραφτεί. Και σαν συνέπεια, ως δια μαγείας, τραβήχτηκε το χαλί και ξεσκεπάστηκαν  κακομούτσουνα και αποκρουστικά τα χρόνια προβλήματα, που φυσικά κανένας δεν αναλαμβάνει την πατρότητα, σαν έκθετα στην βρεφοθήκη του Δημόσιου βρεφοκομείου, σαν φρέσκα κι άγνωστα! Κι αφού έτσι τα φερε η τύχη να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, οι ζωές των αδικοχαμένων θα γίνουν βέλη ευθυνών απο μπαλκόνι σε μπαλκόνι υποψηφίων. 
Καμιά ντροπή, κανένας σεβασμός, όλα στο βωμό των άνομων κι αχόρταγων συμφερόντων και τα φέρετρα ακόμα έστω και σφραγισμένα, να χάσκουν και να ρωτάνε "ΓΙΑΤΙ;;;"  
Ο κόσμος βουβάθηκε απο τον πόνο κι ας μην είχαν κανέναν δικό τους στο μοιραίο δρομολόγιο. Ηταν όλοι τους παιδιά μας!
Με τι καρδιά να σ αποχαιρετήσω, εγώ που πονάω για τ άγνωστα ευτυχισμένα χαμόγελα που απόμειναν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στα κλειστά πενθούντα σπίτια; Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς ν απαλύνουν τον πόνο.
Στην Ελλάδα, αυτή την εποχή, ανθίζει η αλσόφιλος ανεμώνη (anemone nemorosa).Σύμφωνα με μία από τις εκδοχές της μυθολογίας, μια λευκή ανεμώνη ξεπήδησε από το χώμα που πότισαν τα δάκρυα της Αφροδίτης για τον νεκρό Άδωνη. Κάπου αλλού διαβάζουμε, πως από το αίμα που έρρεε από τις πληγές του Άδωνη, πήρε το κόκκινο του χρώμα αυτό όμορφο λουλούδι, που προορίζονταν να ζήσει κι αυτό όσο χρόνο απέμενε στον πληγωμένο Άδωνη.
Γι αυτό και η ανεμώνη, εκτός από σύμβολο της απλότητας, θεωρείται και σύμβολο του εφήμερου, του κάλλους που δεν διαρκεί, του εύθραυστου, της απλότητας αλλά και της μοναξιάς (εξ ου και η έκφραση: «μόνη σαν την ανεμώνη»).
Η ανεμώνη, που η άνθησή της συμπίπτει με το πανελλήνιο πένθος και το αίμα του νέου κι ωραίου Αδωνη, φόρος τιμής και συμμετοχής στον ανθρώπινο πόνο, μία πάνω σε κάθε ένα απο τα 57 μνήματα!

κι ενα γκραφιτι για να μην ξεχάσουμε...