Μπήκαμε ήδη στον Φεβρουάριο και μαζί με τις μυγδαλιές ανθίζω κι εγω! Μα νάταν και μόνο οι μυγδαλιές!!!
Περιττόν να σας πω τί ομορφη που είναι η Φύση, που έχουν ανθίσει ολα τ' αγριολούλουδα της εποχής, που άλλες χρονιές έβγαιναν που και πού κάτι ανεμικά λόγω ανομβρίας. Φέτος είπε να βρέξει και μας παπάριασε, αλλά τ' απολαμβάνω όπως η γη, που ήταν τόσο διψασμένη.
Το μόνο κακό οτι οι τοπικοί μας άρχοντες δεν είχαν προνοήσει να εκμεταλλευτούν αυτό το δώρο Θεού που ήταν τόσο πλούσιο φέτος, κι έτσι πάλι με γλυφό νερό θα πλενόμαστε και πάλι εμφιαλωμένα θ αγοράζουμε.
Τέλος πάντων ας μη γκρινιάζω αφού δε περνάει τίποτα απο το χέρι μου, ετσι, αυτές οι μέρες οι μεθεορτινές, που με βρίσκουν κατάμονη, άρα χωρίς υποχρεώσεις πέραν του εαυτού μου (με το ζόρι ξεστόλισα και το χωριό ,αλλά ακόμα τα διάφορα υποστηρικτικά παραμένουν εν μέσω του σαλονιού, αλλά ποιός νοιάζεται;) ασχολούμαι μ' ό,τι μου κάνει κέφι χωρίς ωράριο!
Τωρα λοιπόν, αφού εκτονώθηκε ολη η δημιουργική δραστηριότητα στα χριστουγεννιάτικα, κατευνάστηκαν οι τόνοι, αφοσιώνομαι σε πιο χαλαρές δημιουργίες.
Ζωγραφική και χαλαρή, ειδικά για μένα , δεν είναι, γιατί μετά τόσο καιρό που ξαναπιάνω μολύβια και παστέλ δεν είναι και το πιο εύκολο, άστο που δεν ζωγραφίζω κάτι απλό αλλά πορτραίτα!
Και ανίδεος και πορτραιτίστας, είναι του γιατρού αλλά πότε ήμουν εντελώς καλά για νάμαι τώρα που μεγαλώνω κιόλας και ...ξέρετε, ου γαρ έρχεται μόνον!
Χωρίς αστεία τώρα, όσο και δύσκολο είναι η απόδοση ενός προσώπου καθόλου φανταστικό, αντίθετα πολλές φορές και εν ζωή, άλλο τόσο με προκαλεί να το τολμήσω. Κι εκεί παύει η χαλάρωση και η ευκολία και έρχεται το άγχος να πετύχει και ν αποδοθεί σωστά.
Κάτι όμως η ιστορία του κάθε προσώπου, κάτι μια μούτα που μπορεί να με προκαλέσει καλλιτεχνικά, δεν αντιστέκομαι. Και νοιώθω διπλά περήφανη, που και τα κατάφερα αξιοπρεπώς και επιβραβεύεται απο γνώστες και μη.
Ετσι λοιπόν δημιουργήθηκε το πρώτο πορτραίτο που αφορά τον Εθνικό ποιητή της Ιταλίας Niccolo-Ugo Foscolo και συντοπίτη μου.
Τούτο το ταλαίπωρο Νησί που κάποτε ήταν κοιτίδα Πολιτισμού και δυστυχώς σήμερα βρίσκεται σε πλήρη απαξίωση, μεταξύ άλλων γέννησε και δύο Εθνικούς ποιητές. Τον ημέτερο Διονύσιο Σολωμό και τον της Ιταλίας Niccolo (μετέπειτα έγινε Ugo) Foscolo. Ο Δεύτερος γεννήθηκε απο Ενετό πατέρα εκ Κερκύρας, ιατρό Ανδρέα Φόσκολο και ζακυνθινή μητέρα την Διαμαντίνα Σπαθή, το Φεβρουάριο του 1778.
Παρότι έμεινε λίγα χρόνια στη γενέθλια γη, παρ όλα αυτά, πρόλαβε, οχι μόνο να την αγαπήσει και να την υμνήσει νοσταλγώντας αργότερα, με το ποίημα O Materna mia Terra:
Πλια στη ζωή δεν θα πατεί το δύστυχο ποδάρι
τις άγιες όχθες που άγγιζα στα χρόνια τα χρυσά,
ω ποθητή μου Ζάκυνθο, που πάντοτε με χάρη
στο κύμα καθρεφτίζεσαι, στα ελληνικά νερά.
Η Αφροδίτη ολόλαμπρη από κει μέσα βγήκε
κι έκαμε με το γέλιο της γόνιμα τα νησιά,
οπού απερίγραφτα ο λαμπρός ο στίχος δεν αφήκε
τα νέφη σου τα διάφανα, τα δένδρα τα πυκνά,
του ποιητή που έψαλλε τη διάφορη εξορία,
της μοίρας τ’ άγρια κύματα, που το μικρό νησί
ο Οδυσσέας εφίλησε τρανός στη δυστυχία.
Απ’ το παιδί σου το άχαρο, ω μητρική μου γη,
μονάχα το τραγούδι του θα ’χεις για συντροφιά.
Σ’ εμένα η Μοίρα μου έγραψε αδάκρυτη ταφή.
ΟΥΓΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ, μτφρ. Στέφανος Μαρτζώκης (Ζάκυνθος, 1855-1913)
αλλά και να δείξει τα δημοκρατικά του αισθήματα σε ασχημα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Εβραϊκή συνοικία της Ζακύνθου ,που τότε ανθούσε.
Ο βίος του πολυτάραχος γι αυτό και το τέλος τον βρήκε στην Αγγλία το 1827, σε πλήρη ένδεια και απομονωμένο . Ο Σολωμός, όταν πληροφορήθηκε την είδηση του θανάτου του, έγραψε ένα επικήδειο ποίημα στα ιταλικά με τίτλο “Στο θάνατο του Φόσκολου”, για να εκφράσει όλη τη συγκίνηση που προκάλεσε στο νησί το θλιβερό αυτό γεγονός. Το 1871 μεταφέρεται και ενταφιάζεται στην βασιλική της Santa Croce στη Φλωρεντία δίπλα στους Μεγάλους της Ιταλίας Γαλιλαίο & Δάντη Αλιγκιέρι.
Στη Ζάκυνθο, το 2015 καρποφόρησαν επιτέλους οι μακροχρόνιες προσπάθειες ζακυνθινών λογίων και ξαναχτίστηκε το σπίτι-Μουσείο του Φώσκολου σε σχέδια του καθηγητή της Αρχιτεκτονικής του Ε.Μ.Π Διονύση Ζήβα, στη θέση του προσεισμικού, όπου και λειτουργεί για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων.
Οι φωτογραφίες του όπως είναι φυσικό μηδαμινές έτσι αυτή που μ ενέπνευσε έγινε το πορτραίτο του με ξηρά pastel.
Εδώ επίσης θα σας παραθέσω ένα υπέροχο βιντεάκι που αφορά τον μικρό Ουγκο, όσο ήταν στη Ζακυνθο, που δημιουργήθηκε απο την σύμπραξη τριών ταλαντούχων στο είδος του ζακυθινούς
Τον Μπάμπη Πυλαρινό (ζωγραφο-Αγιογράφο) την Ιωάννα Κατραμή(έρευνα-κείμενο) και Αγγελική Αγαλιανού (αφήγηση)
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ οχι μόνο γιατί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα αλλά γιατί είναι και μία πρωτότυπη δημιουργία animation !
Το δεύτερο πρόσωπο , είναι ένας αθλητής-Ανθρωπος- πρότυπο .
Σ αυτόν με προκάλεσαν όλα του. Αυτός ο ταπεινός και ακομπλεξάριστος χαρακτήρας, ο αυτοσαρκαζόμενος, που μας κάνει κάθε του ατάκα να γελάμε ενώ τον θαυμάζουμε και μας ανεβάζει λίγο ψηλότερα απο τα τάρταρα της ηθικής και κοινωνικής μας κατάπτωσης που φυσικά εχει βαθειά αίτια και η πολιτική δεν είναι άμοιρη ευθυνών
Μίλτος Τεντόγλου λοιπόν! ένα νέο παιδί που μας κάνει περήφανους και δεν το θεωρεί και "τόσο σπουδαίο"!
Ολυμπιονίκης άλματος εις μήκος και Κορυφαίος αθλητής των Βαλκανίων για το 2024.
Να τον χαίρονται οι δικοί του που γαλούχησαν με αξίες ενα τέτοιο παιδί κι ας παραδειγματίζονται οι νέοι μας που τα καθημερινά δελτία ειδήσεων βρίθουν κακών ειδήσεων.
Αυτή η μούτα "σιγά τα ωά τωρα" ενω είχε μόλις πάρει άλλο ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο αποτυπώθηκε σε φωτό και με προκάλεσε να τον αποδώσω κι εγω μ όλη την αγάπη και το θαυμασμό που του έχω.
Μαράκι νάναι πάντα έτσι δοτική και γαλαντόμα στη ζωή σου και εκείνη να στα επιστρέφει στο πολλαπλάσιο!
