Ούτως ειπείν: Ποντικότρυπα

Τελευταία άκουγα φωνές. Οχι εμβοές απ' αυτές που πας στον ΩΡΛ και σου ξεβουλώνει τ' αυτιά ή συνηθίζεις να ζεις μ αυτές, οοοχι!

Περίεργες φωνές. Ψιλές, υπόγειες που δεν ήξερα από πού προέρχονταν. 

Μέχρι που μια μέρα τις εντόπισα ✌ 

Μια μάνα αλαφιασμένη φώναζε (τί φώναζε δηλαδή, ξελαρυγγιαζόταν, ωρυόταν, μαγουλοσερνόταν καλλίτερα ειπείν) τα ατίθασα βλαστάρια της! 

-Βρεεεε εκεί βρήκες να κάνεις τσουλήθρα και μου πετσοκόβεις την περικοκλάδα; 

Εμ  δεν θ αφήσεις  κολυμπιθρόξυλο, εμ θα γκρεμοτσακιστείς. Κατέβα κάτω λέέέμε. Κατέβα βρε χεσμένε μην ανέβω εγω και σε κάμω μαύρο στο ξύλο 😡 αααα και σε πιάσω στα χέρια μου! δε θα σε γλυτώνουν 100 μουρλοί 😡 (γνωστές απειλές και στα καθ ημάς 😉😊 καθότι ατάσθαλοι 😌)

_Ιιιιιιιιιιιι που ανεβαίνει το μωρό στη σκέπασηηη;;; κατεβάστε το καλέέέ! θα με κάνετε να τρέχω στα νοσοκομεία. Κατέβα βρε σκασμένο, θα κοπεί το σκοινί και θα σκάσεις σαν καρπούζι, κατέβα που να πάρει ο άνεμος τον πατέρα που σ' έβγαζε (πάντα ο πατέρας που συνέπραξε στην γέννηση έχει την τιμητική του στις "ευχές")! 

- Μπααα καμάρια μου! εσείς πότε μάκρυναν τα μουστάκια σας και βγάλατε τ΄ απλυτά σας στη φόρα;; 
Τί θα πει ο κόσμος βρε; αμούστακα μου θέλετε έρωτεεες! 
Ακόμα δεν εχετε μάθει να δένετε τα βρακιά σας  και μου μπλέξατε τα μουστάκια  σας; ο έρωτας σας μάρανε 😕 κακοχρονισμένα!. 

Μμμμμ θέλω να παντρευτείτε βρε, να δείτε τη γλύκα όπως εγώ! Ν' αραδιάσετε ένα τσούρμο κουτσούβελα, μας τα δίνει και πολλά η φύση, να δω τί θα κάμετε. Για να σας δω μάγκες μου...θα βλαστημήσετε την ώρα και τη στιγμή 😱. Αει μαρή τσακίσου κάτω θα σου μαδήσω το φιόγκο με τα δόντια μου 😠

- Απαπαππαπα όλα τάχα η γιαγιά με το κόκκινο βρακί μου έλειπε να βγεί στο παράθυρο! Μπες μέσα καλέ θα μας κρεμάσουνε κουδούνια, μεγάλη γυναίκα! έλεος ακόμα να σου πέσει η λίμπιντο, πόσο πια, μέχρι

τον τάφο; Πού είναι εκείνος ο προκομένος ο γιος σου να σου μαζέψει τα λουριά! θα με τρελάνετε εσείς κι εχω ένα σκασμό δουλειές και κανένας δε βοηθάει. Δεν αντέχω άλλοοο 😠😵😩 

Ήταν τόσες οι φωνές που ήταν αδύνατον να περάσουν απαρατήρητες. Κι όλες αυτές οι φωνές έβγαιναν σαν... από το λυχνάρι του Αλαντίν;;; οοοχιιι...

Μέσα στην φρενίτιδα της οικοδομικής ανάπλασης δεν γλύτωσε ούτε ένα πορσελάνινο τσαγιερό απ αυτά που ήταν εκ των ουκ άνευ δώρων στους γάμους αρκετών δεκαετιών πριν 😉 (είμαι σίγουρη κάποιο θάχε φτάσει και στην πόρτα σας!)

Ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε και παρέμενε χωμένο για χρόνια στο βάθος ενός ντουλαπιού, μέχρι που μου μπήκε το ποντίκι....ωωω σόρρυ, το μικρόβιο ήθελα να πω, της αλλαγής. 

Σε τί άλλο ; σ' ένα σκηνικό "σπιτιού". Ο.κ. οχι από τα συνηθισμένα, τ ανθρώπινα, από μένα δε θα δείτε σπίτι αλά Πατούλη, αλλά από εκείνα που κρύβονται μέσα στα παραμύθια. Σ' αυτούς τους μικρόκοσμους άλλωστε δεν χωρά επίπλαστη πολυτέλεια, αλλά ειλικρινής αγάπη και βαθύ συναίσθημα 💘

 Έτσι υπάρχει μία ελπίδα για μακροημέρευση στο φως του έξω κόσμου 🌞

Παρόλο που έχω πικράν πείραν από τα εν λόγω τρωκτικά, στο συγκεκριμένο όμως οικοσύστημα, μου είναι άκρως συμπαθή, φτιαγμένα (οχι με φοβερή επιτυχία ,το αναγνωρίζω, αλλά δεν είναι και εύκολη υπόθεση ) από πολυμερικό πηλό.

Και για ολοκλήρωση της κατασκευής θα παραθέσω το ιστορικό. 

Η τσαγιέρα ασταρώθηκε και στη συνέχεια κολλήθηκαν κομμάτια από χάρτινες αυγοθήκες, σε θέση τούβλων. 
Χρωματίστηκαν με αλλεπάλληλα  χρώματα για την απόδοση του πολυκαιρισμένου, περάστηκε με σπάτουλα εφέ τσιμέντου και εφέ πρασινάδας από υγρασία (να το κάνω λιανά) . 

Η πόρτα και τα παράθυρα έγιναν από πηλό και τα λουλούδια έγιναν κι αυτά από την χάρτινη αυγοθήκη και χάρτινα λουλουδάκια με κοφτάκι και χαντρίτσα για την καρδιά

Δεν ξέρω πώς την προτιμάτε εσείς, όπως και νάχει νομίζω καλλίτερα από τ' άδυτα των σκοτεινών ντουλαπιών πλήρους απαξίας 😇