...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Σάββατο 14 Μαΐου 2022

Βελονιά βελονιά μου τρυπάς την καρδιά

 Ετούτο το πετρωτό ήταν η αιτία για το νέο μου πισωγύρισμα

Pebble art by Hara with ricepaper & fabrics


Ξανάγινα παιδί και θυμήθηκα τις εποχές που δεν υπήρχε το έτοιμο ένδυμα, αλλά πολλοί υφασματέμποροι και ακόμα περισσότερες μοδίστρες και ράφτες, γιατί εννοείται αλλού ράβονταν τα γυναικεία και αλλού τα ανδρικά κοστούμια

Υπήρχαν 3 μεγάλα υφασματεμπορικά στην Πλατεία Ρούγα (τον κεντρικό εμπορικό δρόμο του Νησιού μου) του Δάρρα, του Χριστόφορου και του μπάρμπα Γιάννη του Παυλόπουλου. Ο τελευταίος ήταν αδελφός του παππού μου εκ μητρός. Στέκονταν μονίμως στις πόρτες των μαγαζιών τους ή στις πολυθρόνες στημένες κάτω από τσι κολώνες και έκοβαν κίνηση, αφ ενός ο ένας από τον άλλον, ποιός έμπαινε και ποιός έβγαινε στα άλλα μαγαζιά, αφ ετέρου χαιρετούσαν υποκλινόμενοι κάθε περαστική κυρία κάνοντας της και κοπλιμέντα ή ρωτώντας την με ενδιαφέρον (τάχα μου) για τους υπόλοιπους της οικογένειας μπας και την καταφέρουν να μπει στο μαγαζί τους
Αυτά που συναγωνίζονταν και ανταγωνίζονταν μεταξύ τους  και στην ποιότητα και στην πελατεία, ήταν του μπάρμπα και του Δάρρα. 

Ήταν κάτι τεράστια (για τα παιδικά μου μάτια ) μαγαζιά με έντονο φωτισμό για τις βραδυνές ώρες κυρίως ώρες (τα πρωινά μου φάνταζαν σκοτεινά) που γύρω γύρω υπήρχαν ράφια με τόπια υφάσματος τοποθετημένα λοξά , στο κέντρο του μαγαζιού μία μεγάλη μπανκάδα γεμάτη κι αυτή υφάσματα, ακόμα και έξω στην πόρτα στέκονταν όρθια ρολά ύφασμα για κράχτες. Όταν έφτανε η ώρα να κόψει το ύφασμα της πελάτισσας έκανε μία ταχυδακτυλουργική σχεδόν κίνηση με το ξύλινο μέτρο και το ύφασμα, εύρισκε το ακριβές σημείο που έδινε μια ψαλιδιά και χρατς! με τα δύο χέρια έσκιζε πέρα για πέρα το ύφασμα! Ο μπάρμπας, που το μαγαζί του ήταν γωνιακό, είχε κάτι τεράστιες βιτρίνες με κοκκάλινες κούκλες σε φυσικό μέγεθος, χτενισμένες στο στυλ της εποχής και βαμμένες εντυπωσιακά, τυλιγμένες με διάφορα υφάσματα εν είδη φορέματος, με χέρια προτεταμένα λες να σε προσκαλέσουν να πάρεις το συγκεκριμένο. Αντίστοιχες ήταν και οι βιτρίνες των άλλων
Παρόλο που θεωρητικά θάπρεπε να με ιντριγκάρει αυτός ο άγνωστος κόσμος των υφασμάτων λόγω της πολυπλοκότητας και της πολυχρωμίας του, δεν ενθουσιαζόμουνα καθόλου όταν μ' έπαιρνε από το χέρι η μαμά μου να πάμε να ψωνίσουμε. Γιατί είχε το σύνδρομο της πελάτισσας που έχουμε δει άπειρες φορές στις ελληνικές ταινίες (Βλέπε "Παριζιάνα" και "το  Ανθρωπάκι") κατέβαζε ό,τι της σκάμπιζε στο μάτι, 
-"Αυτό εκεί το πουά!" "α κι εκείνο το πρασινάκι απέναντι" "μα δε μου κατεβάζεις κι εκείνο το ριγέ πορτοκαλί ;" (μου κατέβαζε εμένα τ άντερα και του εμπόρου βεβαίως, αλλά υπέμενε...μπας και...) ανεβοκατέβαινε ο άνθρωπος και στο τέλος έκανε μία στροφή και λέγοντας "θα το σκεφτώ, μια ματιά ήρθα να ρίξω"  φεύγαμε κουνιστές και λιγιστές (εμένα καλλίτερα ν΄ άνοιγε η γη να με καταπιεί)
Το πόσες κατάρες και φάσκελα θάχαμε φάει ούτε θέλω να το φανταστώ! Ο μπάρμπας ο Γιάννης μπορούσε να της πει και κάτι μέσα από τα δόντια του, έχοντας το θάρρος της συγγένειας, αλλά ουδόλως του έδινε σημασία εκείνη (τουχε άλλωστε πολλά μαζεμένα εκπορευμένα εκ της νεότητος 😉) οι άλλοι όμως θα τα έλεγαν μόλις πισωπλατίζαμε . Η αλήθεια είναι πάντως οτι έπεφτε το βουνό και με πλάκωνε οταν κατεβαίναμε για τέτοια εξερεύνηση. Παρότι μικρό παιδί ντρεπόμουν όλες αυτές τις γυμναστικές επιδείξεις που υποχρεόνονταν οι κακόμοιροι έμποροι στα γούστα της. Γιατί για να πούμε την αλήθεια ήταν απίστευτη κοκέτα και είχε μοναδικό γούστο.
Κάτι άλλο πάλι που την έκανε να φύγει και να μην ψωνίσει ήταν όταν κοίταζε κάποιο ύφασμα και πάνω που ήταν έτοιμη να του πει "κόψε μου τόσο" έκανε το μοιραίο λάθος να της πει "απο το ίδιο πήρε και η κυρία τάδε" (συνήθως κυρία της αριστοκρατίας) .  Εκεί τον παρατούσαμε σύξυλο και φεύγαμε. Δεν έπρεπε να φοριέται δεύτερο! Και μάλλον δε θάταν η μόνη, γιατί οι έμποροι το γνώριζαν  και έφερναν λίγα μέτρα από τα πιο καλά υφάσματα. Έτσι αν το προλάβαινες είχε καλώς, αλλιώς...
Το κάθε εμπορικό είχε την πελατεία του κι ενα στοιχείο μάρκετινγκ της εποχής ήταν οι κουμπαρίες! Δεν ξέρω οι άλλοι, αλλά ο μπάρμπας ο Γιάννης είχε τόσες που ούτε ο ίδιος δε θυμόταν! Γιατί γινόταν αποκλειστικά για να δέσει τον πελάτη. Αν πήγαινε καμιά γκαστρωμένη να ψωνίσει τις έκανε τόσα κιάσα για να πάρει το ύφασμα που στο τέλος της έλεγε "εγω θα στο βαφτίσω" (το βάφτιζε μεν, δεν το ξανάβλεπε δε) Συνήθως ήταν χωριάτες που κατέβαιναν στη Χώρα με την είσπραξη από τη σοδειά να κάνουν τα ψώνια τους κι ανάθεμα αν ξαναθυμόταν το βαφτιστήρι του ποτέ, αρκεί να γίνεται το νταραβέρι γιατί κι ο κουμπάρος μετά ένοιωθε δέσμευση να πάει να ψωνίσει απ αλλού.

Μπορεί λοιπόν τα εμπορικά νάταν λίγα και καλά, μοδίστρες όμως και ράφτες ήταν πολλοί και ακόμα περισσότεροι οι μαθητάδες τους. 
Κάθε κορίτσι (ειδικά) που δεν έπαιρνε τα γράμματα ή δεν ήθελαν οι γονέοι του ν' ανοίξουν περισσότερο τα μάτια τους (ίδιον της εποχής, τα κορίτσια είναι για το σπίτι) άντε ένα Δημοτικό και μετά τα έστελναν για μαθήτριες σε ράφτρες. Άλλη για πουκάμισα, άλλη για παντελόνια, άλλη για φορέματα, άλλη για μενταρίστρα (σήκωναν τους πόντους από τις νάιλον κάλτσες). Για να πω την αγία μου αλήθεια, δεν ξέρω αν το ίδιο γινόταν και στους ράφτες, εκείνους τους θυμάμαι συνήθως μόνους, αλλά ίσως και να μην ήταν, ή τουλάχιστον οχι τόσο πολλοί οσο στις μοδίστρες.

Εμείς πηγαίναμε στην Αθανασία του Μακρή περιοχή Αγίου Λαζάρου. Ένα μεγάλο δωμάτιο στο ισόγειο του σπιτιού, μ ένα γύρω κοπέλες -μαθήτριες που έραβαν ακαταύπαστα και βοηθούσαν να αποτελειωθεί το φόρεμα και συνήθως το πήγαιναν και στο σπίτι της κυρίας που ανήκε πλέον. Στο δωμάτιο επικρατούσε ένα δημιουργικό χάος,  στους τοίχους κρέμονταν έτοιμα φορέματα, μεγάλοι ξύλινοι χάρακες, πατρόν, παντού κλωστές ροκέλες, ανεμούλες, φιγουρίνια να διαλέξουν το σχέδιο οι πελάτισσες  ένα "μανεκέν" για τις πρόβες εν τη απουσία σώματος, ένας μεγάλος καθρέφτης να παρακολουθείς την πρόβα και φυσικά η ραπτομηχανή της  (οι μαθήτριες έκαναν βοηθητικές δουλειές, σπανίως έκαναν το τελικό γάζωμα και φυσικά  έκαναν χρέη καθαριστριών πριν σχολάσουν) 
Άλλο μαρτύριο εκεί! 
detail

Εμ να στέκεσαι όρθια και ακίνητη όσο ήθελε η μοδίστρα να στριφώσει τον ποδόγυρο και να κάνει τη μανικοκόληση,
 εμ να γυρνάς γύρω γύρω και να σε πιάνει ζαλάδα, εμ να σε τρυπάει με την καρφίτσα και να μην πρέπει να βγάλεις άχνα. Μιλάμε μαρτύριο!
Πάντα υπο το άγρυπνο βλέμμα της μαμάς "πάρτο λίγο απο δω, κρεμάει" "κατέβασέ το  απο κει, σηκώνει", 
-"μη κουνιέσαι", "σήκωσε τα χέρια ψηλά",
" στάσου ίσιαμη σκύβεις και χάνω το ίσο",
 "κάνε μία στροφή και τελειώσαμε" εκείνη.

Κατά διαστήματα μας διέκοπτε κάποια από τις μαθήτριες να δείξει την πρόοδο των εργασιών της η δασκάλα και να πάρει την έγκριση να συνεχίσει. Η κα Αθανασία δε ξέρω αν ήταν έτσι όντως ή εγω τη θυμάμαι λάθος, φορούσε πάντα σκούρα ρούχα και μ εντυπωσίαζε που είχε ένα μάτσο καρφίτσες στο στόμα χωρίς να τις καταπίνει, που έπαιρνε και έβαζε μία μία στο στρίφωμα. 
 Μου ήταν απίστευτο επίσης, πως έκαναν μπουκούνια (που λέει ο λόγος) ένα ολόκληρο  ύφασμα και μετά το συνέθεταν κομμάτι κομμάτι και γινόταν ένα φόρεμα στα μέτρα σου! Εντυπωσιακό! κι ολο αυτό αφου έκοβαν εφημερίδες πρώτα και σου στερέωναν στο κορμί να πάρουν το "καλούπι" για να κόψουν ακριβώς μετά τα υφάσματα. Κι αφού το φόρεμα ή το παλτό ή οτιδήποτε έπαιρνε σάρκα και οστά που λέει ο λόγος, ερχόταν η ώρα για τα κουμπιά, τα φερμουάρ, τις δαντέλες και ο,τι άλλο χρειαζόταν. 
Εκεί να δείτε πεδίον δόξης λαμπρόν! 
Κάτι μικρά μαγαζιά που είχαν κουτάκια κουτάκια μέχρι το ταβάνι και μπροστά από κάθε κουτί ανά χρώμα όλα τα μεγέθη των κουμπιών! Πού εύρισκαν άκρη ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν είχαν και μόνο κουμπιά!
Υπήρξαν και φορές που δεν ήταν πετυχημένες και η μαμά ακόμα κλαίει το εν λόγω ύφασμα και μετέπειτα ρούχο, αλλά στην πλειοψηφία το ρούχο μίλαγε πάνω της και εκείνη το αναδείκνυε με τον καλλίτερο τρόπο γιατί είχε και το σώμα και τη φινέτσα!
Τα Πτι Μπερ από το 1922 μέχρι και την δεκαετία του '70
διατίθενται και σε χύμα συσκευασίες από λευκοσίδηρο

Αλλά μετά την απελευθέρωσή μου από την πρόβα και μέχρι να τελειώσει και της μαμάς μου, η χαρά μου ήταν να βγω στον κήπο της πίσω αυλής και να παίξω με το συνομήλικό μου Γιάννη (που κρίμα, γιατί έφυγε πολύ νωρίς). 
Η χαρά μου δε ήταν όταν φεύγαμε, μετά απο ώρες, από το μοδιστράδικο και πηγαίναμε δίπλα, για τις προμήθειες του σπιτιού, στο μαγαζί του κυρίου Νιόνιου του Μακρή "Εδώδιμα Αποικιακά" (η επιγραφή του) που διέθετε δύο πράγματα που μ εντυπωσίαζαν, τα τσίγκινα κουτιά με τα μπισκότα ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ (λατρεμένα μέχρι σήμερα!) και τα ζυμαρικά-μπαστουνάκια που κρέμονταν από τα σκοινάκια στο ταβάνι για να στεγνώσουν! 
Σας εντυπωσιάζει πόσο νωρίς γνωρίζαμε τα φρέσκα ζυμαρικά; Ε ναι! 
Τόσο αυτά, όσο και το φύλλο του γαλακτομπούρεκου και του μπακλαβά που έφτιαχνε η θεία Αθηνά και προμηθεύονταν τα ζαχαροπλαστεία της Ζακύνθου, ήταν από τα πιο εντυπωσιακά πράγματα που έμειναν αξέχαστα στο μυαλό μου στο πέρασμα των χρόνων. 
Το δε φύλλο ολόκληρα σεντόνια στέγνωνε μέσα στο ισόγειο εργαστήρι της θείας και ήταν τόσο διάφανο που μόνο μηχανή θα μπορούσε να το κάνει, κι όμως εκείνη το έκανε με τα χέρια!

Να προσθέσω κάτι για το τέλος για να ολοκληρωθεί το οδοιπορικό, οτι στα χωριά, που δεν υπήρχε ή ο χρόνος ή το μέσον να κατέβουν στη Χώρα για τα ψώνια τους περνούσαν οι γυρολόγοι  με τα "Είδη προικός". Στην αρχή με άλογα (φορτωμένα σε τρυβοκάλαθα), μετά με τρίκυκλα και τέλος με βανάκια, φορτωμένα μέχρι έξω απ αυτά από ο,τι βάζει ο ανθρώπινος νους που χρειάζεται  ένα νοικοκυριό. Από αυτούς ψώνιζαν και τα υφάσματα και πολλές φορές τους πλήρωναν σε είδος (ενα ζευγάρι αυγά π.χ. ή ο,τι άλλο είχε ο καθένας περίσσιο) και με δόσεις. Απ αυτούς φτιάχνονταν και οι προίκες των κοριτσιών τους!

Μια ακόμα παιδική ανάμνηση που ξύπνησε ( ή μάλλον ποτέ δε κοιμήθηκε) μέσα μου, έλαβε τέλος. Τώρα εκτός από μένα και τη μαμά μου δεν υπάρχουν οι άλλοι, πέρασαν κι αυτοί μαζί με τα χρόνια, στην επόμενη διάσταση.

Υ.Γ. 1 Η ταπετσαρία με τα παλιά φιγουρίνια έπεσε λίγο μεγάλη στο θέμα, αλλά ενεκα η νοσταλγία...συμπαθάτε με για την ανισορροπία

Υ.Γ. 2 Ο τίτλος είναι στίχος τραγουδιού από τη φωνή του Στράτου Διονυσίου και τον δανείστηκα (τίτλος "Μοδιστρούλα")

25 σχόλια :

  1. Καλά....είσαι απίστευτη!!!!!
    Καταπληκτική γραφή και τέλεια δημιουργία !!!!
    Αυτή η ραπτομηχανή όλα τα λεφτά και τι να πω για τη μοδίστρα που έχει πέσει στα γόνατα......Εύγε, γεια στα χέρια σου !!!!

    Υ.Γ...όταν μας τσίμπαγε με την καρφίτσα, έλεγε :ωραίο θα γίνει χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχχαχα κλωτσιά που θα έτρωγε αν μου το έλεγε! Και να πονάω και να καμαρώνω οτι θα βάψω με το αίμα μου την επιτυχία!!!χαχχααααα Σ ευχαριστώ πολύ Ρανιού μου για τα καλά σου λόγια <3 Την αγάπη μου

      Διαγραφή
  2. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε απόλαυσα άλλη μια φορά. Το πετρωτό σου φανταστικό αλλά και το κείμενο γεμάτο αναμνήσεις υπέροχο. Δεν ξέρω ποιο είναι καλύτερο, το γραπτό σου ή το πετρωτό σου!! Εμείς εδώ στην Αθήνα θυμάμαι να έχουμε ημέρες τη μοδίστρα στο σπίτι. Σήμερα έχουμε μοδίστρα έλεγε η μαμά μου. Ερχόταν στο σπίτι και ξανά την άλλη ημέρα, ως να τελειώσει το φόρεμα. Πω πω θύμισες!
    Να σαι καλά Χαρά μου
    Καλό Σ/Κο να περάσεις
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννα Το θυμάμαι κι εγω αυτο της Αθήνας, το συνάντησα στο σπίτι του θείου μου στην Κυψέλη. Πήγαινε η μοδίστρα εκανε τα βασικά και τα υπόλοιπα τα έκανε η μαμά της θείας μου για να μην κάνει περισσότερες μέρες ;) Αλλες εποχές, αλλη γοητεία !!!
      Σ ευχαριστω απο την καρδιά μου για τα καλά σου λόγια. Με τιμάτε οταν λέτε για τα γραπτά μου εσείς ειδικά που γράφετε λογοτεχνικά κείμενα! Πολύ σας θαυμάζω εγω απλά καταγράφω βιωματα
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  4. Εγώ το έχω πει, Χαρά μου, εσύ έκανες τσιριμόνιες, χαχαχαχα. Όταν, ο έρμος, σου έλεγα ότι η γραφή σου είναι εκπληκτική, όταν σου τόνιζα ότι, στο χρονογράφημα είσαι μοναδική, δεν το πίστευες!
    Άσε μας λοιπόν να το κρίνουμε, να το χαρούμε, να το απολαύσουμε, να σκάσουμε στο γέλιο, να νοσταλγήσουμε, συν τοις άλλοις, ρε παιδί μου!.
    Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
    Γελάω αν το βλέπεις. Και καλά κάνω και σ' ευχαριστώ που μου το προσέφερες δώρο. Γιατί αν κάνεις σήμερα τον άλλο να γελάσει τότε τού κάνεις ένα μεγάλο δώρο.

    Λοιπόν, αυτήν την εποχή με τα υφασματάδικα και τις μοδίστρες, την έζησα "από μέσα" Χαρά μου. Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα. Βέβαια! Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι κάπου εκεί 1968-1975 με ...έσουρνε μαζί της να ψωνίσουμε στα υφασματάδικα. Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι ζωντάνεψες στη μνήμη μου όλες αυτές τις φιγούρες και τις καταστάσεις, χωρίς βέβαια τα ...παραδοσιακά. Τα κουμπαριλίκια δηλαδή. Εδώ δεν είχαμε τέτοια χαχαχα.
    Να 'σαι καλά βρε Χαρά μου για την ανάσα που μάς έδωσες και σήμερα ψυχή μου.
    Φιλάκια, καλό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο έγραψα και στο φβ,εχεις βαλθεί να με δεις να καβαλικεύω καλάμι! Γιάννη μου αγαπημένε μεγάλη μου τιμή τα σχόλια αυτά αλλά όπως εγραψα και στην Αννα παραπάνω εγω απλά καταγράφω τί εχω ζήσει, δεν εχω φαντασία στη μυθοπλασία και ζηλεύω ειλικρινά εσάς που είστε μάστορες του είδους. Γράφω υποφερτά ίσως απο το πολύ εξωσχολικό διάβασμα, οχι απο ταλέντο όπως εσείς.
      Οπως και νάχει τα καλά σχόλια πάντα περιποιούν τιμή μεφγάλη και θάμουν αχαριστη αν δεν σ ευχαριστουσα απο τα βάθη της καρδιάς μου,γιατί είσαι πάντα τόσο μεγαλόκαρδος σ όλα σου τα σχόλια επι των έργων μου
      Φιλιά και Καλό Σαββατοκυριακο κι απο μένα

      Διαγραφή
  5. Πού με πήγες πάλι Χαρά μου, γιατί την έζησα την εποχή που τόσο όμορφα περιγράφεις! Και την μοδίστρα που ερχόταν πολλές φορές και μέρες στο σπίτι και έραβε την πολύ κοσμική Γαλλίδα maman αλλά και τις δυο έφηβες κόρες της που έπρεπε να έχουμε τουλάχιστο δυο καλά φορέματα για τα πάρτι μας!
    Αχ! και τα φιγουρίνια που έφερνε μαζί της η μοδίστρα, πόσο μου άρεσε να τα ξεφυλλίζω!
    Πριν κάτι μέρες τακτοποιώντας τα συρτάρια ενός επίπλου που ανήκε στην μητέρα μου, βρήκα ένα ντοσιέ με πολλά πατρόν και τα κράτησα όπως κρατώ όλα τα "παλιά" της οικογένειας μου!
    Τώρα το καλύτερο, έχω κάτσει και με την μηχανή της μητέρας και με πατρόν που είχα αγοράσει, "έραψα" και δυο καλά φουστάνια!
    Αχ! να είσαι καλά που τα αγαπημένα μας πετραδάκια έφεραν χαμόγελα στα χείλη μας!
    ΑΦιλάκια αγάπης για ένα ακόμα δημιουργικό Σ/Κ!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο χαίρομαι Στεφανάκι μου οταν αναμοχλεύω μαζί με τις δικές μου και δικές σας μνήμες και πολύ χαίρομαι επίσης που τις μοιραζόμαστε όπως τώρα! Σαν νάμαστε στο σαλονάκι και πίνοντας τσαγάκι με γλυκό του κουταλιού λέμε ιστορίες ζωής και γελάμε ή συγκινουμαστε! Τι ωραίο που θάταν να συνέβαινε και στην πραγματικότητα!!!
      Ωωωω και "καλά φουστάνια " και ¨ΔΥΟ"!!!!Μπράβο χρυσοχέρα μου Τελικά οτι μάθαμε χαμένο δε πήγε, εστω κι αν κάναμε κόνξες τότε ;) Πόσες φορές δεν εχω μνημονεύσει την καθηγήτριά μου των Οικοκυρικών!!!Πόσα απο όσα μας είχε μάθει τα βρήκα μπροστά μου!! Οπως και το καταναγκαστικό κέντημα που μ έβαζε η μαμά μου και το βελονάκι της γιαγιάς...τελικά νοιώθω πολύ τυχερή
      Αφιλάκια γλυκά μικρή μου μοδιστρούλα <3

      Διαγραφή
  6. Όμορφες εικόνες μιας άλλης εποχής. Μου θύμησες την Καλαμιώτου με τα καταστήματα υφασμάτων. Στον Πελόσοφ (Εβραίο τον ξέραμε) μπορούσες να βρεις υφάσματα με ένα ευρώ. Από κει έραψα την προίκα της κόρης μου (βρεφικής, νηπιακής και παιδικής ηλικίας) λευκά είδη και ρουχισμό. Άλλες εποχές! Παρ’ όλη την κούραση, το γραφείο, και το μωρό είχαμε το κουράγιο να καθίσουμε στη ραπτομηχανή. Θα μου πεις κάθε πράγμα στον καιρό του. Στην παιδική ηλικία, ευτυχώς, δεν συνόδευα τη μαμά στα ψώνια. Ερχόταν το κατάστημα σε μας και μάλιστα με δόσεις.......και ντουντούκα.
    Όμορφα τα πετρωτά σου Χαρά μου, αντάξια των αναμνήσεών σου.
    Καλή Κυριακή να έχεις!
    Μια μεγάλη αγκαλιά με την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχχαα Αννίκα τον Πελοσοφ τον γνώρισα κι εγω και είμαι πελάτισσα τωρα. Μ αρεσει γενικά να γυρνάω στην Καλαμιώτου και να πιάνω τα τόπια που είναι στημένα εξω από το μαγαζί ακόμα κι οταν δε θέλω να αγοράσω κάτι. Παρότι αγοράζω αρκετά μέσω διαδικτύου τίποτα δεν συγκρίνεται με το εκ του φυσικού! Μ αρεσει πολύ η αφή των υφασμάτων αν και πολύ απέχουν απο τα παλιά. Τώρα τα περισσότερα είναι νάυλον ή με μεγάλο ποσοστό απ αυτό.
      Να λοιπόν που πέτυχα και κάτι της παιδικής σου ηλικίας που γινόταν κι εδώ! Απλά εμείς μένουμε 3 χιλιόμετρα μόνο απο το Κεντρο της Πόλης, οπότε όπως καταλαβαίνεις ... Ομως αντίθετα ψωνίζαμε απο το μανάβη που πέρναγε με το γάιδαρο ;) Ισως αυτό γίνει άλλη ιστορία ;)
      Φιλάκια πολλά αγαπημένη μου σ ευχαριστώ <3

      Διαγραφή
  7. τι κάνεις εσύ και είναι άσχημο! Λοιπόν μου θύμησες την.. Σωτηρία, την μοδίστρα της γιαγιάς , της μαμά και της θείας μου που ερχόταν για μία εβδομάδα, μαζεμένα μεροκάματα για να μας φτιάξει ένα σωρό φορέματα, φούστες , διορθώματα και ότι μάζευαν οι γυναίκες του σπιτιού για εκείνη την εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχτίδα μου αγαπημένη πολύ χαίρομαι που μοιραζόμαστε αναμνήσεις μιας παιδικής αθωότητας <3

      Διαγραφή
  8. Qué maravilla!!!! La máquina de coser está espectacular!!!
    Besos desde España

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Cara Marta
      Muchas gracias por el comentario entusiasta. La máquina de coser entró al final pero finalmente se robó el show.
      Besos

      Διαγραφή
  9. Ωραίο κείμενο Χαρά, γεμάτο εικόνες της εποχής των παιδικών μας χρόνων. Λυπόμουν τις πωλήτριες τέτοιων μαγαζιών, που όλη μέρα ανεβοκατέβαζαν τόπια υφασμάτων. Το πετρωτό όμορφο όπως όλα όσα δημιουργείς.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Ελένη μου κι εγω ακόμα και σήμερα φροντίζω νάμαι γρήγορη στις αποφάσεις μου γιατί ειναι σκληρό το επάγγελμα της πωλήτριας! Ειδικά οταν βλέπω στο ΖΑΡΑ συνήθως βουνά τα ρουχα απο τις κρεμάστρες και ξέρω οτι στο σχόλασμα πρέπει ολα να μου μπουν ξανά στις κρεμάστρες τους, ντρέπομαι ειλικρινά γιατί καμιά δε σκέφτεται την κοπελίτσα που είναι ολη μέρα ορθια και με τί μισθους! Αλλά δυστυχώς ετσι είμαστε
      φιλιά κι απο μένα

      Διαγραφή
  10. Ε...ναι δεν έχεις μόνο το ταλέντο στα πετρωτά Χαρά μου, αλλά και στην αφήγηση Μας παρασέρνεις με τις θύμησες σου τόσο παραστατικά, που είναι σαν να τις ζούμε και εμείς μαζί σου, τις έχουμε ζήσει ή όχι, δεν έχει σημασία, σημασία έχει το συναίσθημα που μας μεταδίνεις με τον δικό σου μοναδικό τρόπο αγαπημένη μου.
    Τα πετρωτά σου δε, όπως πάντα προσεγμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια να λένε τις ιστορίες σου!
    Οπως και τα λουλουδένια σου πετρωτά της προηγούμενης ανάρτησης,(μ ενα σμπάρο δυο τρυγόνια δεν λένε;) εεε.. αυτό κάνω αφού δεν πρόλαβα να σχολιάσω τα λουλουδιασμένα σου... μα τόση ομορφιά που έχουν θέλεις να απλώσεις το χέρι σου να τα κόψεις...
    Αγαπημένη μου να είσαι καλά να μας χαρίζεις χαμόγελα είτε με τα γραφτά είτε με τις αξεπέραστες δημιουργίες σου...την αγάπη μου πάντα🧡 αγκαλιά 🤗 και φιλί 😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρουλάκι μου αγαπημένο διάβασε τί έγραψα πάνω στη Στεφανία ;)
      Δε θάταν ωραίο;;; ακόμα και στην αυλή σου ή στην αυλή μου που τα βραδυα ζαλίζεσαι απο τις ευωδιές!!!
      Χαραματα θα μας έπαιρναν απο τις ιστορίες !!!!<3
      Αλλά μόνο στα όνειρα...που λέει και το τραγουδι :(
      Πάντα όμως με μεγάλη αγκαλιά και πολύ αγάπη

      Διαγραφή
  11. Καλημέρα. Δεν το πιστεύω.
    Τρίτη φορά γράφω σχόλιο.
    Η ανάρτησή σου αυτή μου θύμισε την παλιά μιυ δουλειά.
    Την απέδωσες ακριβώς και με μεγάλη ακρίβεια.
    Το μόνο που δεν θέλω να θυμάμαι είναι οι πολύ ιδιοτροπες πελάτισσες.
    Η μηχανή σου , όλα τα λεφτά.
    Τώρα να αρχίσεις τα νυφικά θέματα.
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα εγραψα και στην Ελένη απο πάνω Ρενού μου, ντροπή να ταλαιπωρεί έτσι για γουστο ανθρωπος αλλον ανθρωπο και ειδικά μεταξύ μας οι γυναίκες! Λίγος σεβασμός δε βλάφτει και σήμερα νομίζω οτι ειναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα
      Τα νυφικά θέματα θ αργησουν γιατί η νύφη δε παίρνει εύκολα μπρος :( Ελπίζω να μη με στρωσει τελευταίες μέρες, πολύ το φοβάμαι...
      Φιλάκια κι απο μένα

      Διαγραφή
  12. Πολύ ωραία η σύνθεση των υλικών που χρησιμοποίησες και το αποτέλεσμα σε δικαίωσε νομίζω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Είμαι αδιόρθωτη! Αλλά πέστε κάτι...ποτέ δεν ξέρεις...