Όρκος

ΕΝΑ + ΕΝΑ = ΕΝΑ!

Δεν είναι πολιτικάντικη αλχημεία απο τις συνηθισμένες.

Είναι η ένωση δύο διαφορετικών και ετερόκλητων πραγμάτων  σε ΕΝΑ!

Μια αγαστή σύμπραξη ...

ενός  σιδερένιου  περιγράμματος

της πίσω πλευράς μιας κορνίζας

σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα...

..κι  έσονται τα δύο είς σάρκαν ΜΙΑ!

λεπτομέρεια ριζόχαρτου

  

Και μια υπόσχεση...

Δυό μοναδικοί ερμηνευτές

 σ ένα μοναδικό τραγούδι...απολαύστε το!!!

I will survive!!!

Είναι να μην θέλει ο διάολος να παίξει μαζί σου ορισμένες φορές.

Άμα όμως το βάλει στο μυαλό του ...φέξε μου και γλίστρησα!

Από καιρό έχω βάλει σκοπό να πετύχω το αναθεματισμένο κρακελέ. Τι κάναμε μαθήματα το καλοκαίρι με την Μαρία, τι παρακολούθησα τα live της Μάγιας επί του θέματος, τι διάβασα το αναπαψιμάρι*, τι αγόρασα υλικά (και δυο λογιών μάλιστα, να μην πλήξω!).

Τίποτα! Δεν λέει να σκάσει το χειλάκι του τ αναθεματισμένο.

Έκανε και μία ανάρτηση η misirlou, καλή σουρλουλού κι αυτή, με διαόλισε περαιτέρω. Και το ωραίο ήταν οτι τα υλικά που χρησιμοποίησε ήταν του συρμού, όχι τα εξειδικευμένα τα δικά μου!!!Γκρρρρρ

Τέλος πάντων το πήρα απόφαση οτι... δεεεν... και το γύρισα σ άλλη σίγουρη τεχνική.

Και να τ ανάγλυφα, και να οι σκιές και να οι πατίνες!!!

Κι εκεί που καμάρωνα το έργο στην τελική του φάση, άρχισε το παιχνίίίδι!

 Άδειασε πάνω στο μανιτάρι  ένα βαζάκι λευκό ακρυλικό! Δώστε και σώστεεεε... 

Χταπόδι ναμουνα τόσα χέρια,  να σκουπίζω και να διορθώνω, δεν θα είχα. 

Γλυτώνει την πρώτη καταστροφή.

Συνεχίζουμε με τρίχες που κόλλησαν στην κόλλα από το πινέλο. Ξεκολλάν ε κι αυτές με χίλια ζόρια.

Πάμε για άλλα... τελική φάση-βερνίκι. 

Αίφνης διαπιστώνω οτι σε κάποια σημεία το βερνίκι ασπρίζει. "Τι σπούδαζα τόσο καιρό; σκέφτηκα, λίγο γυαλοχάρτισμα και ξαναπέρασμα". Αμ, δε! 

Εδώ ήρθε το τελικό χτύπημα τση διαολοουράς. Το γυαλόχαρτο έβγαζε μεν το βερνίκι, μαζί με το χαρτί να μην σας πω και το χρώμα βάσης.

Άμα τέτοια στιγμή γλυτώσεις το κρεπάρισμα*, δεν θα το πάθεις ποτέ. Ακούτε με, που σας λέω.

Κι αντί να μου το φορέσω κολάρο μπας και συνέλθω, ν΄ αναμιγνύω σαν τρελή χρώματα να καλύψω τα κενά. Τι κενά; Τρύπες!

Κι αφού κουτσά-στραβά τα κάλυψα, για να καθίσουν οι άκρες των τρυπών το πέρασα κι ένα σίδερο, νάρθει να στρώσει. Έβγαλα τ απωθημένα μου στο κάψιμο.  Πάνε οι τρύπες, πάει και το βερνίκι, έγινε πια ματ.

Έκανα ρουα ματ.

ΚΕΡΔΙΣΑ!

Αμ, δεν ήξερες δεν ρώταγες διαολάκι μου με ποία τα βαλες;

Και δεν σας είπα το καλλίτερο...έσκασε και το κρακελέ!!! Μετά απ όσα πέρασε, αν του βάσταγε ας μην έβγαινε!

Ιδού λοιπόν το έργο που διεσώθη από βέβαιο θάνατο:

...Βασιλική μετά τρούλου!

Το μανιτάρι πανοραμικά!

ο διαολάκος σε μορφή σκώληκα!!!

πεταλούδα υπερίπταται εν μέσω κρακελέ!

Έτσι δημιουργικά και περιπετειωδώς πέρασε το Σαββατοκύριακο...και εις άλλα με υγεία 

Λεξιλόγιο:  αναπαψιμάρι = νεκρώσιμος ακολουθία- ενίοτε αναγιγνώσκεται αύτη υπο μόνου του ιερέως εν τω δωματίω του επι μακρόν ψυχορραγούντος και μη αποθνήσκοντος!

κρεπάρω= εκρήγνυμι, στεναχωρούμαι ηθικώς. "μου ρχεται να κρεπάρω: στεναχωρούμαι εις σημείον να σκάσω.

Γέφυρα φιλίας!

Κάθε φορά ενα βραβείο έρχεται να ταρακουνήσει τα νερά και να  υπενθυμίσει οτι κάποιοι άνθρωποι

έρχονται  κοντά, όχι κατ ανάγκη αλλά απο ευχαρίστηση,  εμπνέονται ίσως, ταξιδεύουν μαζί σου σ΄ ένα κόσμο ονειρικό, με χρώματα, μουσικές και ανταλλαγή απόψεων. 

Αυτό εκτός απο χαρά σε γεμίζει ευγνωμοσύνη και ευθύνη να μην απογοητεύσεις ποτέ τους ανθρώπους που σε συντροφεύουν και σ εμπιστεύονται.

Σήμερα λοιπόν τρείς καινούργιες φίλες, η Αλεξάνδρα, η Μαρία, η Μαρία , ένας νέος φίλος ο Μάριος  και μία παλιά η Ελένη με τιμούν με την προτίμησή τους και μου απονέμουν ένα φωτεινό (!!!) βραβείο

και η τρίτη, μα κάθε άλλο παρα φαρμακερή  Μαρία μόνο μέλι στάζει, αυτό το μοναδικό νεραϊδένιο

και άρτι αφιχθέν απο την παρέα του Mamma El

και η λίστα συμπληρώνεται απο την Γωγώ, μ ένα πολύ ιδιαίτερο και ιδιαίτερα κολακευτικό βραβείο

Ποιό έχει μεγαλύτερη αξία;

Δεν αναζητείται κάτι τέτοιο, γιατί οι αξίες τους είναι συνάρτηση των ανθρώπων που στα αποδίδουν και η καθε μιά έχει μια γλύκα τόση που την κάνει μοναδική και αναντικατάστατη!!!

Ευχαριστώ Κορίτσια, θέλω να πιστεύω οτι μπορώ να διεκδικήσω κι ένα μικρό κομματάκι αγάπης εκτός από το βραβείο.

Η δυσκολία τώρα είναι οτι πρέπει να αποδοθεί σ άλλα δέκα άτομα, κι επειδή ήδη καθυστέρησα οι περισσότερες τόχετε ήδη παραλάβει απο τις πρώτες Κυρίες, λοιπόν θα βγώ λίγο απο τα συνορά μας να συναντήσω άτομα που θαυμάζω και παρακολουθώ και μου ανταποδίδουν τις επισκέψεις είτε όχι (δεν ξέρω κιόλας). Δεν έχει σημασία, ποιός επισκέπτεται ποιόν, σημασία έχει οτι παίρνεις αυτό που απλόχερα σου προσφέρεται και δίνεις κι εσύ σ όποιον το δέχεται. Σ΄ εμπνέει,σε μαθαίνει, σε γλυκαίνει, σε ταξιδεύει, σε κάνει να ονειρεύεσαι, ρίχνει γέφυρες και ενώνει λαούς, πολιτισμούς, Ηπείρους! Σ αυτές λοιπόν τις  γυναίκες δημιουργούς που έχω ξεχωρίσει θα στείλω σήμερα αυτά τα βραβεία:

1. Στην  Ιταλίδα  Deny και την φιλόξενη  κουζίνα της (απλή και μυρωδάτη) και πιστή  αναγνώστρια!

2. Στην  Sandra απο το Buenos Aires

3. Στην Reyes απο τα Κανάρια Νησιά

4. Στην Ροσάνα  απο τη Χιλή

5. Στην Aga  απο την Πολωνία

6. Στην Πολωνέζα επίσης blueberry-theme.blogspot.com 

7. Στην Αλεξάνδρα,  Πολωνία επίσης

8. Στην Μάρτα απο την Τενερίφη, με τα δύο πολύ εκλεπτισμένης  αισθητικής blogs της

9. Στην Μαρίνα  απο τη Ρωσία κορυφή στο decoupage!

 και  10. Στην Esther απο τη Βολιβία!

Συγχωρήστε μου τη φλυαρία, αλλά ένα δώρο κουβαλάει πάντα συναίσθημα κι εγω ποτέ δεν το παραμερίζω και θέλω να διοχετεύεται.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Πρόσκληση σε χορό...

                                 Σύνθεση- Μουσική επιμέλεια-Ενορχήστρωση

                                                  Με την ευγενική χορηγία του Μάριου

                                                (ένα "ευχαριστώ" ποτέ δεν είναι αρκετό)
                                                                                         

                            

Αποχαιρετισμός στο Καλοκαίρι.

Μικρογραφία Τοπίου
Πέτρες επί πέτρας.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ΄άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
τα ραντεβού μας ή ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δυό χέρι με χέρι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες τις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δυό χέρι με χέρι.
                                                                                 Από τα "Ρω του Ερωτα"
                                                                           του Οδυσσέα Ελύτη

λεπτομέρεια
Ανεμόμυλος με φτερωτή απο γυαλάκια της θάλασσας

Τα πρώτα διακοσμημένα μου σανδάλια

Μέθυσε απόψε το κορίτσι...

ξύλινο κιβώτιο ποτών με decoupage χαρτοπετσέτσας

Πριν καμιά εικοσαριά-τριάντα  χρόνια, πριν δηλ. η Ζάκυνθος δεθεί άνευ όρων στο άρμα της λεγόμενης "βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας" (εννοούν τον Τουρισμό, εγώ εννοώ την αρπαχτή (sorry)) ήταν ένας επίγειος παράδεισος.

Τι ήθελες και δεν είχε;

Σαν ένα μαγικό ραβδί να είχε ευλογήσει και να χε φυτρώσει ό,τι επιθυμούσε η καρδιά σου και αναδυόταν έντονη μοσχοβολιά από την γόνιμη βλάστησή της..

Βουνά και λόφοι και πεδιάδες ήταν κατάφορτα από  κωνοφόρα, μέχρι αιωνόβιους ελαιώνες και πολυποικιλότητα αρωματικών θάμνων.

Οι ελαιώνες έρχονταν και προστάτευαν πατρικά τις απέραντες αμπελοκαλλιέργειες.

Η σταφίδα συναγωνιζόταν σε ποιότητα επάξια την κορινθιακή.

Το πεπόνι μοσχοβόλαγε από μέτρα μακρυά και επέβαλε  την παρουσία του.

Κι εκεί που τέλειωναν τα παραπάνω απλώνονταν επεκτατικά τα στάρια.
Τώρα αντίθετα φυτρώνουν, ακόμα κι εκεί που δεν τα σπέρνουν... rooms to let!

Ο κόσμος διατηρούσε την αγνότητά του, την ανεμελιά του, τον πολιτισμό του, παρ όλες τις δύσκολες καταστάσεις που βίωνε. Γιατί η αγροτιά δεν είναι το πιο εύκολο επάγγελμα.

Όμως είχε μεράκι.

Μετά τον κάματο της ημέρας πήγαιναν στις Μποτέγες*  και μέσα στα μισοκάρτουτσα, τραγουδώντας μία αρέκια*, σβινταροντας* ο ένας τον άλλον για την ποιότητα και την ποσότητα της σοδειάς του, έπνιγαν την κούραση και την ανασφάλεια.

Η ζακυνθινή βερντέα* εύφραινε καρδιές.
Διάφορες ποικιλίες καλλιεργούνταν στα πεδινά.

Γύρω τση Παναγίας  τρυγάγανε την σταφίδα

Σταφίδα μου αυγουστιάτικη

που πάντα μέλι χύνεις

πολύ χρυσάφι στο νησί κάθε 

χρονιά αφήνεις (δημοτικό δίστιχο)

αυτό ήταν το πραγματικό χρυσάφι για το νησί, απλωμένο σε φαρδιά αλώνια, καθαρισμένα και σβουνιασμένα* από καιρό γι αυτή την υποδοχή. Καρδιοχτυπούσαν μη βρέξει και δεν προλάβουν να σκεπάσουν τη σταφίδα και καταστραφεί το προϊόν.

Στην μάχη της συγκομιδής κι εμείς τα παιδιά να μαζεύουμε τα τσάμπουρα* που άφηναν οι τρυγητάδες στο πέρασμά τους, κάνοντας τη δική μας πορτάδα*  και  βγάζοντας έτσι το πρώτο μας μικροεισόδημα!

Και πάλι όλοι μαζί να τρέχουμε ακόμα και φορώντας τα καλά μας, να σκεπάσουμε και ν΄ ασφαλίσουμε  τ αλώνια με τα περόνια* για τυχόν επαπειλούμενη βροχή.

Η μυρωδιά της ιδιαίτερη.
Ακόμα και τώρα, σκοτάδι, αν περνάς  από μια περιοχή που είναι απλωμένη, κάνει έντονη την παρουσία της.

Στην συνέχεια δε, ακολουθούσε ο τρύγος του σταφυλιού και το πάτημα που ήταν λαϊκή γιορτή της γειτονιάς.

Δεν είμαι οπισθοδρομική, ο κόσμος ζητάει πιο ξεκούραστες και πιο αποδοτικές απασχολήσεις, το αγροτικό εισόδημα πλέον έχει συρρικνωθεί, η σοδειά δεν πληρώνεται και τα δάνεια στις Τράπεζες τρέχουν, διαφωνώ όμως μ αυτή την άνευ όρων παράδοση σε ένα κακώς εννοούμενο τουρισμό.

Διαφωνώ με την διαγραφή της ιστορίας και του πολιτισμού μας, προκειμένου να γίνουμε αρεστοί, και να μην φανούμε οπισθοδρομικοί στα νέα ήθη.

Διαφωνώ για την ισοπέδωση των πάντων στο βωμό του τίποτα.

Διαφωνώ με την άναρχη και χωρίς σχεδιασμό ανάπτυξη.

Διαφωνώ με τον μιμητισμό, "το κανε ο γείτονας το κάνω κι εγώ".

Διαφωνώ στην καλλιέργεια της νοοτροπίας της πονηριάς και της αρπαχτής, νομίζοντας οτι τους κοροϊδεύουμε, μόνο γελοιοποιούμαστε γιατί μας κατάλαβαν πια.

Δεν είναι εύκολο να ξαναγυρίσουμε στα χρόνια που περιέγραψα παραπάνω, μπορούμε όμως να συνδυάσουμε εκείνο τον τρόπο ζωής με τις σημερινές συνθήκες. Κι όχι αγροτουρισμό, να θεωρούμε τέσσερα πανομοιότυπα σπιτάκια,που θα νοικιάζουμε μόνο, χωρίς να προσφέρουμε κάτι άλλο από την φύση.

Συγγνώμη γι όλο αυτό, αλλού ήθελα να καταλήξω...

Σε τούτο ΄δω ...

θέλω να πιστεύω οτι δεν θα της κακόπεφτε μιας βερντέας στη θήκη του...

συγχωρείστε μου που παρασύρθηκα.

 λεξικό ζακυνθινής διαλέκτου:

* μποτέγες:  λαϊκά καφενεία

* αρέκια    :  λαϊκό άσμα σε δεκαπεντασύλλαβο χωρίς μουσική

*σβιντάρω : προκαλώ

*βερντέα   : οίνος διαυγής εύγεστοςμε ωραίο ως μέλι  χρώμα

*σβουνιά : κόπρος νωπή βοός!!!

*περόνι:  μεγάλο καρφί

* τσάμπουρα: το μικρό τσαμπί που έμενε στο κλήμα μετά τον τρύγο

*πορτάδα: η συλλογή μικρής ποσότητας σταφίδας απο τα γυναικόπαιδα  για ίδιον όφελος

Εσάς σας ταρακουνάει αυτό;

Επειδή το παιχνίδι συνεχίζεται αμείωτο και για να μην χαλάσω την καρδιά των φιλενάδων μου {Maria Z., misirlou_misirlou και  {Marianna} που μου έκαναν την τιμή να με προτιμήσουν, να ΞΑΝΑγράψω 10 ασήμαντα πράγματα που αγαπώ, κι επειδή είναι ατέλειωτη η σειρά των "ασήμαντων-σημαντικών" πραγμάτων της ζωής μας...ΞΑΝΑπαίζω!

1. Ενα χάδι εκεί που δεν το περιμένεις
2. Μια τυχαία ματιά που συναντά ένα ανοιχτό χαμόγελο
3. Ενα τηλεφώνημα κι ενα παιδικό “ενοχλώώώ;” Φυσικά όχι!
4. Να ντύνομαι τους ρόλους των ηρωίδων στα βιβλία που διαβάζω
5. Η μυρωδιά ενός μωρού
6. Η μυρωδιά των κάθε λογής μπαχαρικών και μυρωδικών στην κουζινα
7. Το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή!
8. Ν ακούω τραγούδια που έχω συνδέσει με προσωπικά μου βιώματα
9. Το ούζο ειδικά σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι
10. Τα κρινάκια της άμμου
    
    
    και πάλι θα κάνω προσκλητήριο σε ΟΛΕΣ και ειδικά σ αυτές που νομίζουν οτι δεν τις παίζουν...

  Δανεισμένο απο τον  Ατσάραντο (ζακυνθινό Ιστολόγιο)
Για να μάθετε για το κοριτσάκι αυτό που σήμερα είναι γυναίκα κι εξακολουθεί να παλεύει ακόμα για όσα κατήγγειλε τότε διαβάστε εδώ.

Εκτός από το χειροκρότημα (ψεύτικο ή ενθουσιώδες) τι θα μπορούσαμε να απαντήσουμε;

Τα παιδιά μας, ζητούν να απολογηθούμε για τις ανακολουθίες λόγων και έργων.

Μπορούμε να δικαιολογηθούμε σε κάτι απ όλα αυτά που μας καταμαρτυρούν;

Διαδώστε το, μήπως αφυπνισθούν κοιμισμένες συνειδήσεις.

Τριαντάφυλλο στο στήθος!

Η Μάγδα μου πέταξε το γάντι και  είπε:  προκαλώ να γράψετε τα 10 καθημερινά και ασήμαντα για τους άλλους ανθρώπους πράγματα που αγαπάτε! σε συνδυασμό λοιπόν με τον Μάριο τον καινούργιο φίλο της blogοπαρέας, το σήκωσα. 

Λοιπόν:

1) Να λέω "καλημέρα" με χαμόγελο σ όσους συναντώ κάθε μέρα προς την δουλειά. 

2) Να ονειρεύομαι... ξύπνια και να μη χάνω την ελπίδα μου!

3)Το Χρώμα, το ΦΩΣ!

4) Να χαίρομαι την Ανατολή και ν απολαμβάνω τη Δύση κι ανάμεσά μας η θάλασσα

5)Να με ξαφνιάζει πάντα η Αναγέννηση της φύσης. Το μπουμπούκιασμα την Ανοιξη ενός φαινομενικά ξερόκλαδου, και το ξεπέταγμα του κυκλάμινου μετά τις πρώτες βροχές.

6) Τη μυρωδιά της γης μετά τη βροχή

7) Τα γλυκά του κουταλιού (είμαι γενικά γλυκατζού, αλλά...) ειδικά όταν τα φτιάχνω εγώ.

8) Ένα βλέμμα-μια αγκαλιά, για τη δυναμική που μεταφέρει εκ των έσω...

9) Τα παιδικά πρωϊνά στο κρεββάτι των γονιών μου, βλέποντας την ανθισμένη αμυγδαλιά απ το παράθυρο.

10)Τη Χριστουγεννιάτικη οικογενειακή θαλπωρή και την Πασχαλινή μυσταγωγία

ΠΑΙΞΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΟΛΟΙ!

Τι νάναι; τι νάναι;
Είμαι σίγουρη οτι δεν θα το βρείτε, γι αυτό να το πάρει το ποτάμι;;;
Μπουτουνιέρα με χαρτοπετσέτα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτή είναι η τεχνική του sospeso.
Μου την έδειξε αυτό το καλοκαίρι (δεν τολμώ να πω "έμαθε") η Μαρία μου, που για άλλη μια φορά θα την εκθειάσω (όχι καλέ δεν την προξενεύω. Έχει παλληκάρι πρώτο!) για την ανοικτή της καρδιά, την αισιόδοξη ματιά της και την δοτικότητά της. Δεν της ζητάς...σου δίνει!
Μαράκι δεν ξεχνώ το βλέμμα σου κάθε φορά που σήκωνα το δικό μου...!!!Πρέπει να ήμουν για πολλά γέλια.
Τέλος πάντων, επειδή είναι ήδη εντυπωσιακή, προτίμησα να μην της προσθέσω άλλα τσιμπιρίμπια.
Ακόμα δεν σας έπεισα οτι το decoupage δεν το βαριέσαι ποτέ;
Τι κάθεστε; ξεκινήστε τώώώρα.

Μην ξαστοχήσετε από τον θαυμασμό(!)  ν ακούσετε αυτό τ΄ όμορφο τραγούδι (και θεωρώ λιγοακουσμένο) του Μεγάλου Μ.Χατζηδάκη με την μοναδική Φλέρυ Νταντωνάκη.


Δεν πιστεύω να μην ακούτε τα τραγούδια σε κάθε ανάρτηση και να τα βάζω άδικα;
Δεν λέει, εικόνα ξεροσφύρι. Άλλωστε εμένα μ αρέσει να παντρεύω πάντα (ή σχεδόν πάντα) τον τίτλο, την εικόνα  με τον ήχο. Ελπίζω να μην διαφωνείτε.
Δεν έχω μάθει ΑΚΟΜΑ να επενδύω μουσικά τα δικά μου slides, αλλά που θα μου πάει...

Ααα, πριν φύγετε μην ξεχνάτε οτι ταξιδεύει ένα ημερολόγιο (μια ματούλα πάνω αριστερά δεν βλάπτει), βγάλτε έγκαιρα εισητήριο!
Έτσι θα ταξιδέψουμε όλοι μαζί στον κόσμο που τόσο καιρό μοιραζόμαστε και θα ΄χουμε την ευκαιρία να τα πούμε και εγγράφως...

                                                                                                                              

Ελάτε να παίξουμε...και να γνωριστούμε! I love...

Νέα πρόκληση οι προσκλήσεις για παιχνίδι!

Το  Μαράκι μου  λοιπόν μου έκανε την τιμή να με επιλέξει στην ομάδα της και την ευχαριστώ.

Εγώ τώρα πρέπει να επιλέξω αλλα 10  από σας, για να συμμετέχετε κι εσείς! Συγχωρέστε με όσοι δεν είστε μέσα στη δεκάδα, δεν απορρίπτω κανέναν αλλά οφείλω να ακολουθήσω τους κανόνες του παιχνιδιού, οι οποίοι είναι  εξής:

-Γράψε στο blog σου ποιος σε προσκάλεσε στο παιχνίδι.
-Γράψε 10 πράγματα που αγαπάς...

-Κάλεσε 10 bloggers να παίξουν κι εκείνοι το παιχνίδι!

Αρχίζουμε λοιπόν:

Αγαπώ

1. Ο,τι πολυτιμότερο έφερα σ αυτή  τη ζωή, τα παιδιά μου!!!

2. Τις εμπειρίες και τις αδυναμίες μου

3. Κάθε τι καινούργιο που ενεργοποιεί τις αισθήσεις μου. Κάθε καινούργια μέρα που 

     ξημερώνει!

4. Τους ανθρώπους, ιδιαίτερα αυτούς που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση ... 

5. Τα ταξίδια του νου, μέσα από σκέψεις, λόγια, γραπτά.

6. Να μοιράζομαι και να δίνω χωρίς να περιμένω να πάρω...

7. Τη Φύση  και τα ζωάκια της αυλής μου (κι όχι μόνο)

8. Ν ακούω μουσική, να οδηγώ και να φτιάχνω εικόνες από την μουσική (επικίνδυνο; σώπα καλέ)

9. Το παλιό μου πράσινο ποδήλατο που κουβάλησε όλη την παιδική μου ηλικία

10. Το blog μου που ξεκίνησε από το πουθενά χάρη στην προτροπή μίας άγνωστης (μέχρι 

      τότε) φίλης και η αιτία να γνωρίσω ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ!!!

Οι 10  που καλούνται να πάρουν τη σκυτάλη είναι:

* Αναίς 

* Χριστιάνα

* Μάγδα

* Ανεράϊδα

* Χαριάννα

*Γωγώ

*Νάντια

*Χρύσα

*Μαρία Ζ
* http://misirloumisirlou.blogspot.com/ αγνώστων λοιπών στοιχείων, αλλά ως νέα πρέπει να την  
  γνωρίσουμε!


Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν!