...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Ο Παράδεισός μπορεί να περιμένει...


Με δεδομένο λοιπόν αυτό το όμορφο  μελοποιημένο ποίημα και την διαπίστωση οτι ο παράδεισος είναι "διάφανη γαλήνη" θα σας αφήσω για λίγο με καλοκαιρινές εικόνες να σας συντροφεύουν απο ένα μικρό  δικό μου παράδεισο.
Λένε ότι ο Παράδεισος μπορεί να περιμένει. Όμως εγώ είτε επειδή είμαι ανυπόμονη, είτε επειδή όταν έλθει εκείνη η ώρα δεν ξέρω αν θα καταταγώ σ αυτόν, βρήκα τον δικό μου επίγειο παράδεισο.
Ένα κομμάτι γης που αντιστέκεται αδύναμα μεν, αλλά …καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες δε.



Κάποτε βέβαια εδώ, το -Εξοχικόν Κέντρον  «Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»- το περιστοίχιζαν λιόφυτα κι αμμόλοφοι, τώρα βέβαια περιστοιχίζεται από το ομπρελικό κατεστημένο (ιδίωμα «ανάπτυξης» των τελευταίων χρόνων) κι αλμυρίκια.

Ναι, βρίσκεται πάνω στο κύμα κι ακόμα υπάρχει μια μικρή έκταση με αλμυρίκια που προσφέρουν αφιλοκερδώς τον ίσκιο τους σε λουόμενους και ρεμβαστές.


Πριν πολλά- πολλά χρόνια, μας έφερναν εδώ σχολικές εκδρομές. Μας αμόλαγαν μέσα στον ελαιώνα, έχοντας ήσυχο το κεφάλι τους από επίβλεψη και από τι να μας επιβλέψουν τα άμοιρα; Δεν είχε υπεισέλθει ακόμα η πονηριά, άσε που δεν είχαμε και τέτοια ερεθίσματα Αποκάναμε λοιπόν από το παιχνίδι και μετά καθόμαστε υπό την σκιά των δένδρων κι ανοίγαμε την βαντακούλα μας (ταπεράκι της εποχής!) και τρώγαμε τα καλούδια που μας είχαν ετοιμάσει οι μανάδες μας αποβραδίς. Τα πιο εύπορα παιδιά και οι δάσκαλοι κάθονταν κι έτρωγαν στο ταβερνάκι, που εκτός από αναψυκτικά της εποχής, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυράλ, προσέφερε και φαγητό. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά νόστιμα. Η γνωστή ποικιλία (τυρί, ελιά, ψωμί) μετά ούζου, κάποια τοπική σπεσιαλιτέ φαγάκι μαγειρευτό σπιτίσιο, φρίσα ριγανάδα (ο σημερινός ονομαστός Κρητικός Ντάκος) . Αυτάά! Και κει γύρω στ΄ απομεσήμερο, έρχονταν τα λεωφορεία κι ένα χαρούμενο κατάκοπο παιδομελίσσι έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής . Αυτά γινόντουσαν ΤΟΤΕ…

Σήμερα συγκεντρώνει κόσμο πολύ και εκλεκτό (!) μαζί με κανένα ταλαίπωρο ζευγαράκι που ή θέλει να ζήσει τον έρωτά του ή να αναπολήσει χαμένες στιγμές και να κλάψει πάνω στ αποκαΐδια ενός ατέλειωτου έρωτα. Κι εκεί που οι όρκοι αιώνιας πίστης ή τα δάκρυα ενώνονται με το κύμα που φτάνει μέχρι τα θεμέλια του Παράδεισου, ξεπλένονται θαρρείς οι τύψεις και οι ανομίες. Μα τι μ έπιασε τώρα; Μία χαρούμενη ανάμνηση είπα να σας αφήσω για να με σκέφτεστε εν τη απουσία μου κι έμπλεξα στα λυπητερά. Αλλά έτσι είναι η ζωή, μία συνεχής εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων.





Στρέψτε το βλέμμα σας προς τα δεξιά, το περιμένουν τ΄ απομεινάρια του πάλαι ποτέ σκοπέλου Βόϊδι
(για να μάθετε περισσότερα στο : http://pakapodistrias.blogspot.com/2009/10/blog-post.html)


Αριστερά σας περιμένει ο Γάιδαρος (όλη η ζωολογία κοντεύει να μαζευτεί σ αυτόν τον Παράδεισο!)
κι αφού χαϊδέψετε την Τζαντιώτικη ακτογραμμή κι αποκάμετε, ξεκουραστείτε απέναντι στην Κεφαλονιά!
Νάτος ο Αίνος, αχνοφαίνεται.
 
Άλλες φορές θαρρείς ότι αν τεντώσεις το χέρι θα τον ακουμπήσεις , σήμερα φταίει η υγρασία.


Με όλη αυτή την περατζάδα της ματιάς και μ΄ ένα καραφάκι ούζο κερασμένο από μένα, δεν θα καταλάβετε πότε γύρισα!
Καθίστε λοιπόν νοητά στα τραπεζάκια του «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ», όχι στο δεύτερο δεξιά, αυτό είναι ρεζερβέ, ρεμβάστε με την ησυχία σας το αέναο πηγαινέλα των κυμάτων, μην τσιγκουνευτείτε στο γαλάζιο! Φορτώστε άφοβα τις μπαταρίες της ψυχής σας, θα αναζωογονηθείτε άμεσα.
Σας αφήνω λοιπόν το αποτύπωμά μου, (πέτρα με χαρτοπετσέτα)
μαζί με τις ευχές μου για να περνάτε καλά όπου και να ΄στε!
Είπαμε ο καθένας βρίσκει τον δικό του Παράδεισο ακόμα κι όταν οι άλλοι τον προσπερνούν αδιάφορα.


Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Μια διαδρομή...

Απόψε γυρνώντας με το αυτοκίνητο μόνη, με το φεγγάρι να μ έχει πάρει στο κατόπι και να φέγγει το διάβα μου, με την καρδιά γεμάτη όμορφα συναισθήματα  απο την συντροφιά μιάς φίλης, που σαν να ταν απο πάντα στη ζωή μου... (Μαρία, σ ευχαριστώ απο καρδιάς που μπήκες στη ζωή μου και της έδωσες λάμψη της ψυχικής σου ομορφιάς και θέρμη απο την καρδιά σου), άκουγα απο το cd αυτό το τραγούδι της συνονόματης  Χαρούλας. Δεν ήθελα ωραιότερη παρέα απο μιά τέτοια αισθαντική, μεστή συναισθημάτων φωνή, δεν νομίζετε;


Θέλω λοιπόν να το μοιραστώ μαζί σας.
Για να θυμόμαστε ό,τι αγαπήσαμε και να μην προσπερνάμε τις μνήμες της ζωής μας, αυτές που μας γέμισαν, που μας δυνάμωσαν, που μας έκαναν πιο ευαίσθητους ή πιο ανθεκτικούς ανθρώπους, που μας έδωσαν φτερά, που μας έκαναν να ονειρευτούμε, που όλα αυτά κι ο,τι ο καθένας σας σκεφτεί μας έφεραν εδώ ...
Μην διαγράφετε ανθρώπους, εμπειρίες, στιγμές...είναι η ΖΩΗ σας!

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Μπάρμπα- Γιάννη με τις στάμνες & με τα σταμνάκια σου...

Δεν πέρασε ο μπάρμπα Γιάννης ο κανατάς απο τη γειτονιά μου και αγόρασα βίκες, στάμνες - που τις λέτε εσείς. Πού να υπάρχει κιόλας πλανόδιος κανατάς, και για ποιό λόγο άλλωστε! Ο λόγος που κάποτε αγοραζόντουσαν απο τα νοικοκυριά και ήταν για την αποθήκευση του νερού (οταν δεν υπήρχαν κεντρικές παροχές),εξέλιπε.

Απλά, η συγκεκριμένη είχε ξεμείνει άσπαστη απο κάποιο ζακυθινό Μεγαλοβδόμαδο.
Αν και άκαιρα,για την ιστορία να σας πώ δυο λόγια, γι αυτή μου την αναφορά.
Οχι, δεν πουλιώνται μόνο το Πάσχα στη Ζάκυνθο, απλά έχουν την τιμητική τους ξημερώματα Μ.Σαββάτου, οταν βρίσκονται στοιβαγμένες σε πάγκους πλανόδιων πωλητών ή καρότσες αυτοκινήτων, προκειμένου να αγορασθούν απο τον κόσμο και να σιγοντάρουν με το σπάσιμό τους στο ζακυνθινό "κομμάτι".
Οταν ο μοναδικός Επιτάφιος επιστρέφει στον Ναό, απο την ανα την Πόλη περιφορά του, γύρω στις 5,30 το πρωί,συνεχίζεται η Ακολουθία. Την στιγμή λοιπόν κατά την οποία ο Μητροπολίτης βγαίνει θριαμβευτικά απο την Ωραία Πύλη με την εικόνα της Ανάστασης υψωμένη,ραίνοντας τον κόσμο με δάφνες,γίνεται η Gloria, η πρώτη Ανάσταση δηλ. και σ αυτό ακριβώς το σημείο στην Ιστορική Πλατεία του Αγ. Μάρκου, που γειτνιάζει με τον Μητροπολιτικό Ναό, ο συγκεντρωμένος κόσμος σπάει ομαδικά τις πήλινες στάμνες (δείτε εδώ http://oneiromageiremata.blogspot.com/2010/04/6.html)
Εθιμο συναφές με τους "Μπότηδες" της Ωραίας Κέρκυρας.
Κι όπως έγραψε ένας ζακυνθινός ποιητής:
"Πού αλλού Μ. Σάββατο, "κομμάτι" να ΄γροικήσω
με το κλειδί στο στόμα μου, τη βίκα να τσακίσω"
Ετσι αφού είχε την ατυχία να μείνει άσπαστη,ήρθε το χειρότερο... να ενδώσει στον καλλιτεχνικό μου όψιμο οίστρο!!!
Απέκτησε λοιπόν λουλουδάτη όψη, αφού καλύφθηκε πρώτα με ακρυλικό σπρέυ και στην συνέχεια την περιποιήθηκα δεόντως με την μέθοδο του decoupage.
Σας αρέσει;

Αααα, πριν φύγετε, διαβάστε το σχόλιό μου στην προηγούμενη ανάρτηση...σας αφορά...

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Το ρολόϊ που χτυπούσε ρυθμικά...

Επιτοίχιο ρολόϊ απο mdf με decoupage χαρτοπετσέτας, ριζόχαρτου και φωτοσκιάσεις...



"Στα σπίτια των φτωχών


μαζεύουνε νερό σταλιά τη στάλα

να μην το γράψουν τα ρολόγια.

Αν είταν να μην γράφονταν ο χρόνος

την τελευταία μέρα που είμασταν μαζί

θα τον άφηνα να στάζει

σαν το αίμα
απο την κομμένη φλέβα του χεριού μου"
(Αρης Αλεξάνδρου)
                                        για την αντιγραφή και την αφιέρωση
 
   .. λεπτομέρεια                                                                                 ...λεπτομέρεια της λεπτομέρειας!

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Σας παρουσιάζω την Οικογένεια Κλικλίκου!

Σήμερα θα σας παρουσιάσω την οικογένειά μου!
Όχι τη βιολογική, την εξ αγχιστείας, την εξ υιοθεσίας, όπως θέλετε πέστε το, πάλι οικογένειά μου θα 'ναι.
Σας έχω ξαναπεί  οτι είμαστε η χαρά του αδέσποτου.
Ε, ναι λοιπόν, θα σας παρουσιάσω τα ζωάκια της αυλής μας που μαζεύτηκαν ένα- ένα, ένας Θεός ξέρει από πού και πώς, διότι δεν είμαστε και σε γειτονιά. Στη μέση του πουθενά είμαστε.
Αυτά όμως μας βρήκαν κι εμείς τα υιοθετήσαμε.
Άλλωστε κοιτάξτε τα μπορείς να τους αντισταθείς;
Εγώ γι αυτό το λόγο απέφευγα να πάρω σκυλί ή γατί,αν και κάποιες φορές είχα προσπαθήσει.
Δένομαι πολύ περισσότερο κι από άνθρωπο. Μεγαλώνω μαζί του, χαίρομαι,πονάω, δεν μπορώ... τον αποχωρισμό.
Πρώτο λοιπόν άνοιξε το χορό των υιοθεσιών η μαμά γάτα. Η Μπέλλα (Bella)
Ένα γατάκι σαν γροθιά, που μόλις έβλεπε άνθρωπο χανόταν κάτω από ντεπόζιτα, αυτοκίνητα,ο,τι μπορούσε να το κρύψει και να παρατηρεί από κει την κίνηση μέχρι να νιώσει σιγουριά αποχώρησης και να βγει από την κρυψώνα. Ήταν τόσο όμορφο και τόσο λευκό που αρχικά το λέγαμε "κουνελάκι". Το "κουνελάκι" ημέρεψε κι έγινε μάνα και τρεις φορές παρακαλώ.
Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πώς αντιμετώπισε το χαμό του πρώτου της γατιού.
 Μ.Τετάρτη το γέννησε, σ ένα κουτί στο παράθυρο της κουζίνας, που της το χαμε βάλει να μας έχει συντροφιά το Χειμώνα,χωρίς να κρυώνει.  Τρεις μέρες καθιστή (σαν άνθρωπος σε καρέκλα) δεν το χε κουνήσει ούτε για πιπί της. Εκεί, ακοίμητος φρουρός και τροφός.
Μ.Παρασκευή το γατάκι ξημερώθηκε νεκρό. Άγνωστη η αιτία. Όταν έκανα το λάθος στην μοναδική στιγμή απουσίας της, επειδή ήμουν μόνη στο σπίτι να πετάξω  το κουτί, μέχρι να το θάψουμε, σαν να κατάλαβε την απουσία του γύρισε πίσω τρέχοντας και το νιαούρισμα της μου σκιζε την καρδιά.
Μ.Παρασκευή κι εγώ έκλαιγα με μια γάτα ένα νεογέννητο νεκρό γατί.
Πώς το ανακάλυψε, πώς το φερε πίσω στο στόμα,πώς το ξανάβαλε στο παράθυρο , απορίας άξιον.
Οι προσπάθειές της να αναστήσει το νεκρό παιδί της συγκινητικές και παράδειγμα για πολλές γυναίκες- "μάνες" που πετάνε τα μωρά τους στα σκουπίδια.
Αυτά είναι  η τρίτη της φουρνιά και όπως θα δείτε λες και τα παραγγείλαμε να ταιριάζουν με την διακόσμηση του σπιτιού. Ίδια με τα πλακάκια!
Ξαφνικά πάλι, πέρσι παραμονές εκλογών, εμφανίστηκε ένα θερίο σκυλί στην αυλή που μόνο η μιλιά του έλειπε.
"Δεν μπορεί, είπαμε, από κάπου έφυγε και θα ξαναγυρίσει. Δεν είναι δυνατόν τέτοιο σκυλί να το άφησαν". Κι όμως το σκυλί ακολουθούσε το  κάθε μας βήμα σαν να μας γνώριζε από χρόνια να πω, σαν να μας ζητούσε την προστασία μας, να μην το αποδιώξουμε;
Αφού πέρασε ο καιρός, ρωτήσαμε στην γειτονιά και κανένας δεν το είχε χάσει, αποφασίσαμε οτι ήρθε για να μείνει. Μας επέλεξε κι εμείς το αγαπήσαμε.
Και το όνομα αυτής Κούκλα!
 Μήπως δεν είναι;
Από κοντά σαν νάταν παρέα προστέθηκε κι ένα άλλο. Ούτε όμορφο ήταν σαν το πρώτο, ούτε καλής γενιάς, ράτσας δηλαδή. Το χαρακτηριστικό του; Απίστευτα φοβισμένο. Πάντα, ακόμα και σήμερα, ακολουθεί το βήμα σου, ποτέ δεν προπορεύεται. Η ουρά της έκανε μήνες να ξεκολλήσει από τα σκέλια. Την πλησίαζες κι απομακρυνόταν, άσε δε από τρίχωμα. Ένα αξιολύπητο βρώμικο, φοβισμένο σκυλί. Το βλεπες στο βλέμμα του, που σε παρακαλούσε να μην το ξαναστείλεις στην κόλασή του. Άλλωστε ή ήταν μαζί από πριν ή βρήκε παρέα την Κούκλα που παρόλο που στην αρχή το αγρίευε στην συνέχεια έγιναν αυτοκόλλητα.
Υιοθετήθηκε κι αυτό και το όνομα αυτής...Σκιά, από την συνήθεια που δεν έχει ξεπεράσει.

Πριν καλά καλά αποφασίσουμε για την τύχη της έμεινε έγκυος (εκεί να δεις σκυλολόϊ που μαζεύτηκε) και απέκτησε παίδες 6!!! Ήταν και καρπερή η φοβισμένη, φαντάσου να μην ήταν!
Κι ενώ ζητήσαμε βοήθεια πια από τον Ζωοφιλικό Σύλλογο να αναλάβει για υιοθεσία τα 6 νεογνά, άρχισαν να ψοφάνε κάθε μέρα κι από ένα. Άλλες στενοχώριες προέκυψαν.
Τελικά  δυο γλύτωσαν το άγνωστο θανατικό, που μπορεί να μην είναι εξαιρετικής ομορφιάς, είναι όμως εξαιρετικής υπακοής και προσαρμοστικότητας.
Δεν επιμείναμε πλέον να υιοθετηθούν, τάχαμε αναστήσει πια και δεν θέλαμε και να τα χωρίσουμε τα διδυμάκια. Ονομάστηκαν κι αυτά Μπόλεκ και Λόλεκ, εκ των κινουμένων σχεδίων.
Παρόλο που η συντήρησή τους είναι εξαιρετικά δαπανηρή γιατί και τους γιατρούς τους θέλουν και από τροφή δεν τα ταΐζουμε ό,τι κι ο,τι, ξηρά τροφή και κονσερβούλες (στον καιρό της κρίσης!) τ αγαπήσαμε και κείνα εμάς.
Πρέπει να δείτε την ευγνωμοσύνη στα μάτια τους.
Ποίος είπε οτι τα ζώα δεν αισθάνονται ευγνωμοσύνη, περισσότερο κι από τους ανθρώπους;
Σ αποζημιώνουν με την χαρά που κάνουν όταν ακούνε το αυτοκίνητο να έρχεται και πώς τρέχουν να σε προϋπαντήσουν, πώς εκδηλώνουν τη χαρά τους που σε βλέπουν με την ουρά να κοντεύει να κοπεί από το κούνημα, με την αναμονή τους έξω απο την πόρτα και σ ευγνωμονούν για την προστασία, την φροντίδα  και την αγάπη που τους προσφέρεις.
Είναι απίστευτο πώς προσέχουν τα σκυλιά τα γατιά και πώς παίζουν μεταξύ τους χωρίς "ταξικές" διαφορές!
Τα ζώα δίνουν  ένα ηχηρό παράδειγμα πώς θα μπορούσαν νάταν οι άνθρωποι, εάν δεν είχαν τις ανθρώπινες αδυναμίες και μοχθηρίες.
 

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Τίποτα δεν πάει χαμένο...

Ελπίζω να θυμάστε τι έχουμε πει επανειλημμένα.
Το θεώώώρημα... Δεν πετάμε τίίίποτα.
Εγώ λοιπόν που λέτε, έτσι για να γνωριζόμαστε λίγο-λίγο, έχω μία εμμονή  (δεν είναι η μόνη,αλλά αυτή θα σας εκθέσω προς το παρόν), με το χώρο του γραφείου μου.
Τι κι αν είναι Δημόσιο; Το οτι είναι Δημόσιο δεν θα πει οτι πρέπει νάναι μίζερο κι αξιολύπητο.
Είναι λοιπόν εξοπλισμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας (κι όχι μόνο), θα δείτε και θα καταλάβετε. Εξ ιδίων ε, μην υπάρξουν και παρερμηνείες και βρεθώ να απολογούμαι για διασπάθιση δημόσιου χρήματος.
Να σκεφτείτε  τόσο παιδικοκουφετοφέρνει που μια μέρα ένας πολίτης, θαυμάζοντας βέβαια, μου είπε οτι κάτι θα πρέπει να μου έλειπε  στην παιδική μου ηλικία και τ αναπληρώνω τώρα. Όχι φίλες μου, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Απλά μ αρέσει ο χώρος που περνάω τις περισσότερες ώρες της ημέρας μου νάναι όμορφος, γιατί έτσι λειτουργώ καλλίτερα. Άλλωστε τόσες ώρες και τόση πίεση δεν θα παλευόταν αν σε πλάκωναν κι οι τοίχοι.
Από καιρό λοιπόν  είχα κάτι άχαρα διαφημιστικά  mouse pad. Από την αγορά τίποτε δεν με ικανοποιούσε και μια που εκπαιδευόμαστε στην τεχνική της επικάλυψης των πάντων με χαρτοπετσέτα, έκρινα οτι ήρθε η ώρα τους.
Ο ...Άγιος Πέτρος τα κάλεσε στον Παράδεισο!
Δεν θα σας δείξω πως ήταν πριν, γιατί ως συνήθως δεν προέβλεψα να τα φωτογραφίσω, άλλωστε αναγράφονταν ονόματα επιχειρήσεων (μην κάνουμε και γκρίζα διαφήμιση) αλλά πιστεύω οτι το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει για ότι χάσατε πριν. Και επειδή δεν είμαι μονοφαγού, έφτιαξα και για την υπόλοιπη ομάδα, διότι εμείς σαν ομάδα λειτουργούμε και μοιραζόμαστε.

               ριζόχαρτο & χαρτοπετσέτα σε αγαστή συνεργασία

                  χαρτοπετσέτα μόνο...                                                                  χαρτομάνδηλο μόνο...
και η συνεργασία του ριζόχαρτου με την χαρτοπετσέτα ολοκληρώθηκε!

Λοιπόν τι λέτε τώρα;  Είχα δίκιο;
Ελπίζω να σας αρέσει η  μεταμφίεση.
Ανασκουμπωθείτε λοιπόν κι ότι δεν σας αρέσει ,ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟ!