Ο παπουτσής και τα ξωτικά

Ας γίνουμε για λίγο παιδιά κι ας μεταφερθούμε στην παιδική μας ηλικία.
Δε χρειάζεται καμιά χρονομηχανή να μας μεταφέρει στο παρελθόν του καθενός,αρκεί να κλείσουμε τα μάτια,να κουρδίσουμε το μουσικό κουτάκι των αναμνήσεων και ν' αφεθούμε στη μαγεία του παραμυθιού 😍
Ποιός δε θυμάται αυτό το όμορφο χριστουγεννιάτικο παραμύθι των παιδικών μας χρόνων;
Εγώ πάντως όχι μόνο το θυμάμαι αλλά το έκανα και εικόνα 😉
Για ξαναδιαβάστε το και ταξιδέψτε στη μαγεία των παραμυθιών,της καλοσύνης και της δημιουργίας

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παπουτσής, εργατικός και πολύ καλός τεχνίτης. Μα οι καιροί ήταν δύσκολοι και με πολύ κόπο έβγαζε το ψωμί του. Ό,τι κέρδιζε το ξόδευε για την οικογένεια του και τις περισσότερες φορές δεν του περίσσευαν χρήματα για να αγοράσει καινούργια δέρματα. Ένα βράδυ είχε δέρμα, που του έφτανε ίσα ίσα για να φτιάξει ένα ζευγάρι παπούτσια. Έκοψε λοιπόν πολύ προσεκτικά τα κομμάτια, τα άπλωσε πάνω στον πάγκο, πέρασε και κλωστή στις βελόνες του, για να είναι έτοιμα που θα τα έραβε το πρωί, που έχει καλύτερο φως.

Καθώς λοιπόν έκλεινε τα εξώφυλλα της βιτρίνας του αναστέναξε:

– Μπορεί να μην ξαναφτιάξω άλλο ζευγάρι παπούτσια. Όταν πουλήσω αυτά εδώ, θα πρέπει να δώσω όλα τα χρήματα για φαγητό και δε θα μείνει τίποτα για δέρμα. Πω πω, τι θα κάνω;

Το επόμενο πρωί ξύπνησε με βαριά καρδιά και τράβηξε στεναχωρημένος για τον πάγκο του. Αντί όμως για τα δερμάτινα κομμάτια, βρήκε να τον περιμένει ένα υπέροχο ζευγάρι παπούτσια! 



Ήταν ραμμένα με λεπτότητα και με τις πιο μικρές και ταχτικές ραφές που είχε δει ποτέ του. Ο παπουτσής τα έχασε! Μην ξέροντας τι άλλο να κάνει, έβαλε τα παπούτσια στη βιτρίνα.

Ακόμη αναρωτιόταν ποιος μπορεί να τα είχε φτιάξει, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας πλούσιος ηλικιωμένος κύριος, που ήθελε να αγοράσει τα παπούτσια και μάλιστα του πρόσφερε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα είχε πληρωθεί ποτέ του ο παπουτσής! Πληρώθηκε λοιπόν και αμέσως πήγε να αγοράσει περισσότερο δέρμα και φαγητό για την οικογένεια του.

Το ίδιο βράδυ ο παπουτσής έκατσε πάλι στον πάγκο του κι έκοψε για δυο ζευγάρια παπούτσια από το καινούργιο δέρμα. Μετά άφησε τα κομμάτια απλωμένα όπως την προηγούμενη φορά, έτοιμα για να τα ράψει το πρωί.

Όταν πήγε στο εργαστήρι του την άλλη μέρα το πρωί, βρήκε πάλι δυο ζευγάρια παπούτσια, έτοιμα ραμμένα πάνω στον πάγκο του κι αναρωτήθηκε:

– Μα ποιος μπορεί να είναι αυτός που δουλεύει τόσο γρήγορα και κάνει μάλιστα τόσο μικρές ραφές;

Έβαλε λοιπόν τα παπούτσια στη βιτρίνα και σε λίγη ώρα πλούσιοι άνθρωποι, που δεν είχαν πατήσει ξανά στο μαγαζί του, ακριβοπλήρωσαν για να τα αγοράσουν. Ο παπουτσής βγήκε πάλι έξω κι αυτή τη φορά αγόρασε περισσότερο δέρμα κι έκοψε περισσότερα κομμάτια.

Για βδομάδες συνέβαινε το ίδιο πράγμα κάθε βράδυ. Δυο ζευγάρια παπούτσια, μερικές φορές και τέσσερα, γίνονταν σε μια νύχτα. Κι ο παπουτσής σύντομα έγινε γνωστός σε όλη την πόλη για τα καταπληκτικά του παπούτσια.

Παράλληλα όμως τον έτρωγε κι η περιέργεια. Ποιος ήταν αυτός που του έφτιαχνε τα παπούτσια; Τέλος δεν άντεξε άλλο. 

Με τη γυναίκα του αποφάσισαν να δουν ποιοι ήταν αυτοί οι βραδινοί επισκέπτες.
 
Έμειναν λοιπόν ξύπνιοι και κρύφτηκαν πίσω από την πόρτα. 
Μόλις το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα, άκουσαν ένα γρήγορο τρεχαλητό έξω από το παράθυρο και αμέσως μετά είδαν δυο μικρά ανθρωπάκια να τρυπώνουν μέσα από τις γρίλιες. 

Ύστερα τράβηξαν προς τον πάγκο, έβγαλαν κάτι μικροσκοπικά εργαλεία από την τσάντα τους και άρχισαν να ράβουν τα δέρματα. 
Ο παπουτσής και η γυναίκα του δεν πίστευαν στα μάτια τους, γιατί τα μικρά ανθρωπάκια δεν ήταν μεγαλύτερα από τις βελόνες του μάστορα.


 


Πριν ξημερώσει, τρία πανέμορφα ζευγάρια παπούτσια ήταν έτοιμα πάνω στον πάγκο. Τα ξωτικά μάζεψαν τα εργαλεία τους, τακτοποίησαν και έφυγαν όπως ακριβώς είχαν έρθει.

Ο παπουτσής και η γυναίκα του, όταν συνήλθαν από την έκπληξη, άρχισαν να σκέφτονται πως θα μπορούσαν να δείξουν ευγνωμοσύνη στα ξωτικά. Η γυναίκα του πρότεινε λοιπόν να τους φτιάξουν καινούργια ρούχα. Την άλλη μέρα η γυναίκα του  παπουτσή έραψε δυο μικρές πράσινες ζακέτες και παντελόνια, ενώ ο παπουτσής έκοψε κι έραψε δυο ζευγάρια μπότες.













Tην παραμονή των Xριστουγέννων άφησαν τα δώρα τους πάνω στον πάγκο, μαζί με δυο ποτηράκια κρασί και μια πιατελίτσα  με εδέσματα.  

Όταν νύχτωσε, κρύφτηκαν πάλι πίσω από την πόρτα. Τα μεσάνυχτα πάλι, τα ξωτικά τρύπωσαν στο μαγαζί κι ανέβηκαν στον πάγκο. Σαν είδαν τις μικρές πράσινες ζακέτες, τα παντελόνια και τις μπότες, χοροπήδησαν από την χαρά τους. Έπειτα φόρεσαν γρήγορα τα ρούχα, έφαγαν και ήπιαν τα κεράσματα κι εξαφανίστηκαν σαν αστραπή.

Μετά τα Χριστούγεννα ο παπουτσής συνέχισε να κόβει τα δέρματα και να τα αφήνει πάνω στον πάγκο, μα τα ξωτικά δεν ξαναήρθαν ποτέ. Είχαν καταλάβει πως ο παπουτσής και η γυναίκα του, τους είχαν δει. Και τα ξωτικά δεν θέλουν να τα βλέπουν οι άνθρωποι.

Αλλά ο παπουτσής δεν πειράχτηκε. Το μαγαζί του ήταν τόσο γνωστό πια, που είχε πάρα πολλούς πελάτες. Βέβαια οι δικές του ραφές δεν ήταν τόσο ταχτικές, όπως αυτές των ξωτικών, μα κανείς δεν το πρόσεχε. Έτσι, οι δουλειές του συνέχισαν να πηγαίνουν καλά και δεν έλειψε τίποτα πια από την οικογένεια του. Από τότε κάθε χρόνο, την παραμονή των Χριστουγέννων, μαζεύονται γύρω από τη φωτιά και πίνουν στην υγειά των ξωτικών, που τους είχαν βοηθήσει."

Το παπούτσι είναι ανδρικό μποτάκι Νο 43 που έκανε χρέη  καλουπιού  και ντύθηκε με γυψόγαζα.
Από γυψόγαζα και το σπιτάκι στην εσοχή του με τοιχοποιία από κομμάτια από τον κύλινδρο του χαρτιού υγείας, όπως και τα κεραμίδια. Τα μικρά εργατικά ξωτικά, είναι απο τις αγαπημένες μου σοκολάτες έκπληξη 😉😊,που έχουν πρωταγωνιστήσει σε πολλά μου παραμυθοδημιουργήματα. Πολλά στοιχεία όπως πόρτα,σκαλοπάτια, μπαλκονάκι εισόδου,χριστουγεννιάτικο έλατο, δεν  έγιναν  απο πηλό, για να μη βαρύνει περισσότερο η κατασκευή.
Να σημειώσω δε οτι προηγήθηκε η δημιουργία του παραμυθιού,που όμως το έφερε στην επιφάνεια και συνδέθηκαν.Οπως και αυτή ακριβώς εικόνα με τα εργατικά ξωτικά είναι η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ απο την ΑΘήνα,στο πρώτο μου ταξίδι ,παιδάκι της Τρίτης Δημοτικού απο τη χριστουγεννιάτικη βιτρίνα των Αφων ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΩΝ. Πόσο ρόδα είναι η ζωή αλήθεια!
Ελπίζω να σας σκάλισα λίγο τις αναμνήσεις και να σας γλύκανα. 

Ho-ho-ho

Ήταν παραμονές Πάσχα όταν εμένα μου βουλήθηκε οτι ήθελα ένα έλκηθρο.
Ναι,πολύ καλά διαβάσατε και δε σας γελούν τα μάτια σας😵.
Πάσχα...έλκηθρο...Αη Βασιλιάτικο!
Κι επειδή οτι μου έρχεται πρέπει να πραγματοποιείται άμεσα,σαν επιθυμία ετοιμόγεννης,δεν βραδυπόρησα (ενώ τότε ήμουν a punto😂!) και έγραψα στον Παραγγελιάκη.
Θάθελα νάχα κάμερα νάβλεπα την έκφρασή του όταν άνοιξε το μήνυμα😦
Θα 'πε ο άνθρωπος "κάθε σπίτι ένας τρελός και στο δικό μου όλοι", γιατί όντως του χουμε ζητήσει διάφορα τρελά, κι εκείνος σαν καλό ξωτικό εκπληρώνει τις επιθυμίες μας!
Μου απάντησε απορημένα,αν το εννοώ ή μήπως θάθελα να πω κάτι άλλο κι εκ παραδρομής το έγραψα😕
Όχι,δεν υπήρχε ο δαίμων του τυπογραφείου να δικαιολογήσει τυχόν λάθος.
Εν πλήρη συνειδήσει το έγραψα😎
-Μα πάμε για Πάσχα την άλλη βδομάδα,μου υπενθύμισε ευγενικά ο χριστιανός
Κι εγω είμαι χριστιανή ορθόδοξη και φυσικά το γνώριζα
-Και τι πειράζει; του είπα είναι ανορθόδοξο να εκτελούνται παραγγελίες χριστουγέννων;
-Όχι ,μου απάντησε μουδιασμένα,αλλά να... μήπως εννοείς λαμπαδόκουτο; επέμεινε
-Όχι,εννοώ αυτό που εννοώ και καλώς κατάλαβες
 Όλοι το Μεγάλο Σαββάτο θα πάνε με τις λαμπάδες τους εγω θα πάω με το έλκηθρο,υπάρχει κάποιο   πρόβλημα κατασκευαστικό;
Εκεί τέλειωσαν οι ερωταπαντήσεις, μια που δεν έβγαζε άκρη ο άνθρωπος και πριν ξεβαφτιστεί αποφάσισε να με διαβεβαιώσει, οτι θα το έφτιαχνε και θα με ειδοποιούσε για την αποστολή.
Μεγάλο πρόβλημα προέκυψε με το ταξίδι από Θεσσαλονίκη του έλκηθρου,πιο εύκολα θα ερχόταν από το Ροβανιέμι,αλλά δεν του πέρασε να μην έρθει!
Κι έτσι Πασχαλινό-πασχαλινό αφίχθη εν χορδαίς και οργάνοις!
Ενθουσιάστηκα άμα τη εμφανίσει!
Ένα μικρό χαριτωμένο ξύλινο έλκηθρο,που περίμενε τις δικές μου ιδέες να μεταμορφωθεί.
Όχι,λοιπόν δε θα σας κάνω τη χάρη να σας πω οτι το έφτιαξα το Πάσχα,αφού είμαι και θρησκευόμενο άτομο και εκτέλεσα με κατάνυξη τα θρησκευτικά μου καθήκοντα,οπότε παρότι με προκαλούσε η θωριά του δεν το έπιασα στα χέρια μου.
Περίμενε καιρό υπομονετικά στο μικρό εργαστήρι, φορτωμένο κάθε λογής άχρηστο-χρήσιμο,μέχρι που ήρθε η ώρα των χριστουγεννιάτικων κατασκευών και ξεθάφτηκε κι αυτό από τη σαβούρα που κουβαλούσε.
Μ΄ απασχόλησε πολύ η μεταμόρφωσή του ,από ένα απλό ξύλινο έλκηθρο σ΄ ένα θελκτικό Αγιοβασιλιάτικο μεταφορικό μέσον.
Κάτι που θα έστεκε στον άρχοντα της Εποχής και θάχε την μεγαλοπρέπεια και την απλότητα συγχρόνως που θα του ταίριαζε.
Κάτι που θα μετέφερε τους σάκκους με τα παιχνίδια χωρίς να τα επισκιάζει.
Κι έτσι άρχισα σιγά σιγά να χτίζω την εικόνα του.

Βάφτηκε με κόκκινο της Βουργουνδίας, γέμισε ανάγλυφες χιονονιφάδες,σημάδι του μακρινού ταξιδιού που διήνυσε, εσωτερικά ντύθηκε με τα "άνθη" της εποχής τα γκυ, οι καμπύλες του απέκτησαν χρυσή πατίνα και χιόνι

 και πίσω ένα διακριτικό στένσιλ με "Merry Christmas" πασπαλισμένο με λευκό γκλίτερ

ki ένα ξυλόγλυπτο με φούντα για το μπροστινό μέρος,ολοκλήρωσαν λιτά κι απέριττα την τελική του εμφάνιση.


Νομίζω και θάθελα την άποψή σας,οτι θάταν ένα όμορφο κομμάτι στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του κάθε παιχνιδιάρικου σπιτιού, φορτωμένο λικεράκια της Γιορτής ή ενα "κουτί" για μια χριστουγεννιάτικη βάπτιση,αντί για τα συνήθη κουτιά των βαφτιστικών.
Τι λέτε,δε θάταν ωραία ιδέα;

Εγώ πάντως αφ ενός απόλαυσα κάθε στιγμή από την παραγγελία του μέχρι την μεταμόρφωσή του,το γέμισα χριστουγεννιάτικες μπάλες κι έναν υφασμάτινο Αη Βασίλη και συντροφεύει το δέντρο μου.

Εύχομαι ο Αη Βασίλης να μην αφήσει κανένα παιδί,πουθενά στον Κόσμο παραπονεμένο, κι αν δεν τα καταφέρει ,ας γίνουμε εμείς Αη Βασίληδες της ελπίδας και της ΧΑΡΑΣ για να δούμε παιδικά ματάκια να λάμπουν! 

Ho ho hooooooooooooooooo!!!!!!!!!
Ακούτεεεε;;;; Πλησιάζειιιιιιιιιιιιι ο πιο αγαπημένος Αγιος των παιδιών 😍

(Σ)το πνεύμα των Χριστουγέννων

Οι παλιοί μου αναγνώστες γνωρίζουν χρόνια τώρα, πόσο λατρεύω τα Χριστούγεννα😍!
Καιρός λοιπόν να το μάθουν και οι νέοι 😊
Μόλις φτάνει προς το τέλος του το Καλοκαίρι, εγω αρχίζω να ονειρεύομαι χιόνια,χουχουλιάρικα σπίτια με τζάκι,και στολισμένα δέντρα.

  Σαν το μεταξοσκώληκα υφαίνω γύρω μου ενα κουκούλι και ζω το δικό μου παραμύθι, σαλιώνοντας τις κλωστίτσες που με δένουν με τις αναμνήσεις μου και δημιουργώντας νέες που με τυλίγουν με το σήμερα.

Ο,τι έζησα,όπως το έζησα, αναβιώνει ξανά και ξανά μέσα από τα έργα μου.
Μπορεί να μην μεγάλωσα στο χρυσό αιώνα του Περικλή,από αφθονία καλουδίων εννοώ, αλλά δε στερήθηκα και κάτι στο μέτρο των δυνατοτήτων της οικογένειάς μου.
Μπορεί σήμερα να υπάρχει πληθώρα αγαθών και πολυκαταστημάτων ντόπιων και ξένων,μέσω διαδικτύου,όμως εγώ αναπολώ τα μικρομάγαζα των παιδικών μου χρόνων, κι ας ήταν μόνο  δυο-τρία, που διέστελαν τις κόρες των ματιών μου θεωρώντας κάθε τι που έβλεπα στις βιτρίνες τους μαγικό και αναντικατάστατο!
Πίστευα τους Αη Βασίληδες που στήνονταν για την περίσταση μπροστά στο παρκάκι της Νομαρχίας να φωτογραφηθούν με τα παιδιά κι ας ήταν οι στολές τους μίζερες και φτηνοφτιαγμένες.

Περίμενα και πίστευα την υπαρξη του Αη Βασίλη που φέρνει τα δώρα κάτω απο το δέντρο κι ας μην είχαμε τζάκι για να μπει, αφού τα εύρισκα υπήρχε!
Χάζευα και θαύμαζα το κυπαρισσάκι που έκοβε κάθε χρόνο και στόλιζε μόνος του ο μπαμπάς μου,ενώ η γιαγιά με τη μαμά προετοίμαζαν την χριστουγεννιάτικη κουλούρα ξημερώματα.
Μπορεί να μην είχε την αίγλη των σημερινών λόγω μεγέθους και στολιδιών όμως είχε πολύ καλαισθησία, φροντίδα  και αγάπη κι αυτό το έκανε απο μόνο του θαυμαστό και ξεχωριστό!
Μπορεί τα στολίδια νάταν εύθραυστα και να θυσιάζονταν αρκετά κάθε φορά,όμως από τον καιρό που δεν τα έχω πια, τ' αναζητώ και κανένα δε μπορεί να τ' αντικαταστήσει στην ομορφιά και στη μαγεία της κατασκευής τους που πάντα με εντυπωσίαζε!

Αυτά και άλλα πολλά έρχονται στο μυαλό μου και μπερδεύονται με μορφές ανθρώπων  και συναισθήματα έντονα και μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. 

Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο απ αυτές τις σκηνές που αναβιώνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες,εκτός ίσως από τον ερχομό στη ζωή μου των δικών μου παιδιών και ο,τι προσπάθησα να ζήσουμε μαζί. 

Και θέλω να πιστεύω οτι ζήσαμε πράγματι, που αν τώρα δεν αξιολογούνται όπως τα δικά μου,κάποια στιγμή θ αποκτήσουν την δική τους αξία στη μνημοσύνη και στην καρδιά. 

Έτσι λοιπόν μπορεί να έφυγαν τα μαγικά χέρια του μπαμπά που μου έφτιαχναν το χριστουγεννιάτικο δέντρο να το βρω ξημερώνοντας τα γενέθλιά μου,μπορεί να μου λείπει το χέρι του που με κρατούσε σφιχτά  στις βόλτες στην χριστουγεννιάτικη αγορά,λέγοντάς μου ιστορίες απο την δική του ζήση, να μου λείπουν τα μικρά χεράκια των παιδιών μου που βοηθούσαν στις χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες γλυκών και στολίσματος, ανέλαβα όμως για όλους εγώ το ρόλο του πνεύματος των Χριστουγέννων στο σπίτι, νάμαι εγω ο θεματοφύλακας των αναμνήσεων και των μελλοντικών μνημών κι έτσι έχοντας ή δεν έχοντας κέφι ,μια που ως γνωστόν ,όπως η όρεξη ,έρχεται αρχίζοντας...όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε μία σεβαστή παραγωγή πραγμάτων (αυτά που θα σας δείξω κι άλλα που θ ακολουθήσουν ) που γνωρίζοντάς το τα τιμούν και κάποιοι φίλοι και τα κάνουν μέρος της δικής τους μαγείας.
Μπορεί λοιπόν να μην άρχισα με υπερβάλοντα ζήλο,όμως ου εν τω πολλώ το ευ και ομως αναλόγως του χρόνου και της διάθεσης,πολλά βγήκαν.
Το σπίτι εβαλε νωρίς νωρίς τα γιορτινά του για να υποδεχθεί τους φίλους που το τιμούν κάθε χρόνο, η ατμόσφαιρα έγινε ζεστή και από μυστικιστική εως φαντασμαγορική, το τσαγάκι μοσχομύρισε  το χώρο, το απαραίτητο αρωματικό χώρου των ημερών δεν φεύγει από το μάτι της κουζίνας πορτοκάλια απο τον κήπο μας και κανελογαρύφαλα,αναδίδουν ανελλιπώς το μεθυστικό τους άρωμα στο χώρο, τα φιλιά και οι ευχές δίνουν και παίρνουν και καθένας φεύγει μ ένα χαμόγελο ικανοποίησης και με μια ευχή "ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ"!
ΜΑΚΆΡΙ 🙏.

                                                                                      Κάθε γωνιά στολίστηκε.

Η φάτνη, που χρόνια καμαρώνω που την             αγόρασα,απέκτησε τη σπηλιά που της χρειαζόταν.
 Ένα απλό χαρτόνι που στραπατσαρίστηκε με τη βοήθεια νερού και ατλακόλ, βάφτηκε νερωμένο μαύρο ακρυλικό εντός και εκτός, κολλήθηκαν πάνω του βρύα και γέμισε χιόνι.
Φωτίστηκε διακριτικά και απέκτησε τη μαγεία της θείας Γέννησης κατ αναπαράσταση.





Ο Αη Βασίλης φορτώθηκε τις χειροποίητες μπάλες στο χειροποίητο επίσης, έλκηθρό του (σε ξεχωριστή ανάρτηση η ιστορία του), κι άρχισε τη διανομή.

Τα φαναράκια που τόσο καιρό έφεγγαν τις νύχτες τις προετοιμασίες του ΑΗ Βασίλη!

Με τις τριδιάστατες εικόνες τους θα φωτίζουν το κάθε σπίτι που θα μπουν και θα  σκορπούν φως παιδικότητας και αισιοδοξίας,  

τα αγαπημένα φαρασάκια της Γιορτής μεσ' την παιδική αθωότητα

                                                                                         Πώς θα μπορούσαν να λείπουν τα Χριστουγεννιάτικα χωριά της φαντασίας μου;
Ανασυρμένα λες από τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη ,που τρελαινόμουν να διαβάζω και από τις κοσμοπολίτικες Πρωτεύουσες της Ευρώπης, που αυτό τον καιρό δίνουν τα ρέστα τους σε φαντασμαγορία,μπορεί νάναι από ρεταλάκια υφάσματων η χαρτονιών,















όμως τόσο ζωντανά και γιορτινά που κατέχουν την ωραιότερη θέση στην καρδιά μου και εκεί που θάθελα να βρεθώ κάποια φορά!


Τα χριστουγεννιάτικα χωριουδάκια χωράνε παντού,έμπνευση να υπάρχει και δημιουργική διάθεση

Δε νομίζετε;

Τα χριστουγεννιάτικα γλυκά εκ των ουκ άνευ και στην παρασκευή τους στην κουζίνα και στην διακόσμηση. 

Τα μικρά ξωτικά μέρος των παραμυθιών που αγαπώ και τα παροπλισμένα τηγάνια ενώθηκαν και έγιναν ένα 😉.
Δεν είναι σκέτη γλύκα;

Μπουκάλια γιορτινά, γιατί τα λικέρ της εποχής θέλουν αντίστοιχη αποθήκευση 😉😊και ποιός μπορεί να τους αντισταθεί ;
Ανοίγεις το πώμα και ξεχύνονται τα αρώματα της κανέλας και των εσπεριδοειδών

Και φυσικά φροντίζουμε για την ασφαλή μεταφορά τους μέχρι τον τελικό αποδέκτη 😉

Μπορεί να μην χιονίζει στα μέρη μας,τίποτα όμως δεν μας εμποδίζει να φανταζόμαστε χιονισμένα δέντρα.

Την φαντασία δε την εμπόδισε ποτέ κανείς να καλπάζει

Και για το τέλος (για σήμερα ) ένα γούρι-ευχή για τον καθένα ξεχωριστά που με τίμησε και φέτος με την παρουσία του ένα μικρό χειροποίητο γαντάκι, γεμάτο κάθε ευχή που θα μπορούσε να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους!

Πόσο αλήθεια νοιώθεις ικανοποίηση όταν βλέπεις όλα αυτά φτιαγμένα από τα χέρια σου,σαν όλ αυτά που θαύμαζες παιδί και οι δικοί σου ετοίμαζαν για σένα,για να χαρείς και τώρα εκτός από τη δική σου χαρά τη μεταδίδεις και στους γύρω σου!

Ναι, είναι ικανοποίηση να στέκεσαι απέναντι σ ε κάθε αντιξοότητα και να γίνεσαι εσύ το πνεύμα των Χριστουγέννων για τους ανθρώπους γύρω σου, ακόμα και τους άγνωστους.
Γιατί Χριστούγεννα σημαίνει ανθρωπιά και δόσιμο,οχι μόνο στους δικούς μας ανθρώπους αλλά και στους άλλους.
Ένα βλέμμα ,μία ευχή,ένα σφίξιμο του χεριού,ένα μοίρασμα αρκεί να μεταφέρει το νόημα της Γιορτής, πόσο μάλλον σ αυτούς που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν!
Ανοίξτε  διάπλατα τα πορτόφυλλα της καρδιάς σας και χαρίστε ΑΓΑΠΗ & ΦΩΣ!

...Μετασεισμική ακολουθία

Λοιπόν ήρθα να μοιραστώ τους προβληματισμούς μου μαζί σας. Οχι οτι θα υπάρξει λύση,αλλά να,όταν μοιράζεσαι κάτι το διαχειρίζεσαι αλλιώς...λέμε τώρα.
Λοιπόν, ή μεγαλώνοντας χάνω το μυαλό μου (καθόλου απίθανο αυτό,αφού το αλτσχάιμερ είναι της μοδός) ή ,το πιο σίγουρο,δεν είχα ποτέ 😕 ή καλλίτερα,δεν ωρίμασε ποτέ 👌
Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η εκχυλίζουσα παιδικότητα, που τελευταία αποτυπώνεται σε κάθε μου έργο,είτε πετρωτό είτε άλλης μορφής.
Θα μου πείτε,δεν είναι κακό.
Δεν είναι κακό για ένα παιδί,για έναν έφηβο άντε,αλλά για μια γυναίκα που θα μπορούσε (άλλο αν δεν θέλουν όόόλοι οι παράγοντες) νάναι γιαγιά (ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου,το ίδιο ισχύει και για τις γιαγιάδες, να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε 😉).

Τέλος πάντων,εγώ έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι είμαι του γιατρού,αλλά πού χρόνος από τις άλλες ειδικότητες να τεντωθώ και στο κρεββάτι του Προκρούστη,εεεε του ψυχαναλυτή ήθελα να πω,γιατί αν βάλουμε μπροστά,θα αποδημήσω εις Κύριον κι ακόμα θάχω αφήσει ανείπωτα και θα μείνει ο άνθρωπος με την απορία.
Αμαρτία είναι να κουβαλάει τέτοια απωθημένα,σαν σήριαλ που κόπηκε από την παραγωγή λόγω κόστους και έμεινες με την αγωνία του τέλους 😕.
Δεν ειναι σωστά πράγματα αυτά.
Τ'  αφήνω λοιπόν προς ώρας και εξακολουθώ να εκτονώνομαι.
Κάτι σαν σεισμική ακολουθία που δεν εξελίσσεται ομαλά,αλλά ποιός σκάει;;;γούστο μου, καπέλο της!

Λοιπόν αυτές οι μέρες, από του Αγίου Δημητρίου και μετά, ήταν πολύ δύσκολες.
Είχε συγκεντρωθεί πολύ ενέργεια που ζητούσε απεγνωσμένα να εκτονωθεί.
Κάτι ο ισχυρός σεισμός,που όσοι είστε ειδικά σε μεγαλουπόλεις, δεν σας τον εύχομαι να τον ζήσετε πότε  η δική μου "σεισμική" υπερδιέγερση,ήρθε κι έδεσε το γλυκό και κολλήσαμε στο "σορόπι"!

Ο σεισμός άφησε πίσω του συντρίμμια,πολλά, για πρώτη φορά στα χρονικά μου ένοιωσα τέτοια ένταση και πάθος ξεθεμελιώματος και από δική μου αμέλεια έσπασαν πολλά πράγματα.
Δε ξέρω ειλικρινά και χωρίς διάθεση πλάκας,τι φοβήθηκα περισσότερο.
Την έντασή του; που ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μη αναμενόμενο, ή το θόρυβο από ΟΟΟΛΑ ΤΑ ΔΩΜΆΤΙΑ, από πράγματα που έπεφταν κάτω και είτε έσπαγαν είτε απλά έκαναν εκκωφαντικούς θορύβους;
Ηταν μία αίσθηση, οτι "τώρα αρχίζουν τα δύσκολα" και "shake it" μαζί  και  ο Ρουβάς νάχε βάλει φουλ το κούνημα των γοφών και να κανε και επαναλαμβανόμενες κωλοτούμπες.
Ευτυχώς δε την κάναμε κι εμείς κι έτσι έμεινε να μαζεύω τα σπασμένα, τρέμοντας τα κατσικλείδια μου μέχρι και την άλλη μέρα από το κοψοχόλιασμα.

Μάζευα τα γυαλιά και μάλωνα τον εαυτό μου, που όλο το Καλοκαίρι αντί να κάνω μπάνιο στη θάλασσα, σκυμένη μάζευα γυαλάκια στις παραλίες.
Να τα τώρα που μου ήρθαν παραγγελία στα πόδια μου,χύμα και τσουβαλάτα, με μεγάλο βέβαια ψυχικό κόστος,αλλά ήρθαν!
Αφού πέταξα τα γυαλιά,κάποιες πορσελάνες τις κράτησα ( ποτέ δε ξέρεις πού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και ήταν και τα μόνα βασικά που λυπήθηκα, γιατί μέτραγαν πολλά χρόνια ζωής).
Μεταξύ των σπασμένων, κι ένα κεραμίδι παλαιού τύπου που είχα μαζέψει κάποια στιγμή για μεταμόρφωση.

Κρίμα να πεταχτεί κι αυτό μαζί μ' όλα τα λαμπόγυαλα,αλλά πώς να γίνει 😏
Ώσπου κοίτα με 👀να σε κοιτώ👀 ήρθε κι έλαμψε η ιδέα✌!

Το κόλλησα αρχικά το σπασμένο κομμάτι πάνω στο υπόλοιπο κεραμίδι και  παρότι κόλλησε ,για σιγουριά το έντυσα με γυψόγαζα και κομματάκια από θήκες αυγών.

Επ'  αυτού του εδάφους...μεγαλούργησα κι έτσι το πρώτο σεισμογενές σπιτάκι,έγινε πραγματικότητα!

Το δεύτερο που έσπασε, ευτυχώς οχι πολύ γιατί ήταν πολύ σκληρή για να πεθάνει 😉, αλλά είχε αφ ενός ξεθωριάσει ελαφρώς,αφ ετέρου την είχα βαρεθεί κι όλο σκεφτόμουν να την αλλάξω,ήταν μια πέτρα.
Παλιότερα την είχα "δει" Σαντορίνη wanna be (μη το παίρνουμε και τοις μετρητοίς) τώρα... στο βουνό ψηλά εκεί είν΄ εκκλησιά ερημική.

 Μπορεί το δικό της σήμαντρο να μη χτυπά,ο Εγκέλαδος όμως δεν παραλείπει να μας χτυπάει τα νεύρα ολημερίς κι ολονυχτίς.
Τσατάλια τα νεύρα αλλά εμείς απτόητοι.
Φτηνά τη γλυτώσαμε ,όπως φτηνά τη γλύτωσαν και τα παρόντα δημιουργήματα από τον τελικό όλεθρο.

Είμαι ευγνώμων και αισιόδοξη γι αυτή την μετασεισμική δημιουργική εκτόνωση,περισσότερο κι από τους σεισμολόγους για την καθ εαυτή,γιατί μου έδωσε τις αναπνοές που είχα ανάγκη τη δεδομένη στιγμή, μαζί με όμορφα αποτελέσματα,που εάν δεν γίνει κάτι μεγαλύτερο, ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΕΥΧΟΜΑΙ  Μ' ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, θα διακοσμήσουν για καιρό το χώρο μου.

Γιατί τη Ζάκυνθο ούτως ή άλλως την στόλισε ο κύριος επισκέπτης μας και συνεχίζει να μας ανάβει τα λαμπάκια😡.

Πυροτέχνημα θα μας κάνει ο αχαϊρευτος!

ΠΛΑΚΑ kάνεις!

Τι κάνουμε όταν στριμωχνόμαστε ψυχολογικά;;;

Ανασύρουμε από την μνήμη μας όμορφες στιγμές, ωραίες εικόνες, που μας δημιουργούν ή μας ξαναγεννούν συναισθήματα!

Αυτό σκέφτηκα κι εγώ για να δροσίσω τα καρδιόφυλλα μου που φλέγονταν, χωρίς να πω κάτι καινούργιο,απλά θα ξαναπερπατήσω σε δρόμους γνωστούς.

Ξέρω πολύ καλά οτι η ΑΘήνα που αγαπάμε δεν είναι μόνο η Πλάκα. 

Την έζησα φοιτήτρια και τα πρώτα μου χρόνια ως εργαζόμενη,μια που άλλαξα περιοχές που φιλοξενήθηκα ή έμεινα μόνιμα, Ζωγράφου,Πεδίον του Αρεως,Κυψέλη,Κολωνάκι,Κουκάκι,Νέα Σμύρνη, Καλλιθέα, Μοσχάτο εσχάτως.

Κι επειδή πάντα μ΄ άρεσε να εμβαθύνω,να εξερευνώ,να κριτικάρω,έχουν αποτυπωθεί ομορφιές στη μνήμη μου και χαίρομαι ν΄ ανακαλύπτω καινούργιες που έμειναν αλώβητες στο χρόνο,έστω και παραμελημένες και υπό κατάρρευση.

Γιατί δυστυχώς η Ελλάδα έχει αυτό το θλιβερό προνόμιο, να καταστρέφει ή να αφήνει στην εγκατάλειψη ό,τι αξίζει και να εντοιχίζεται όλο και σε πιο στενά όρια, άμορφα,πολλές φορές άγουστα,που δίνουν πλέον την ψευδαίσθηση την άπλα του υπαίθριου χώρου στενεύοντας τον εσωτερικό.

Τέλος πάντων, αυτή δυστυχώς είναι μία κατάντια που θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα επόμενα χρόνια,μια που οι φόροι ιδιοκτησίας είναι πια δυσβάστακτοι και ουδείς πλέον θέλει να αποδεχθεί μία κληρονομιά,πόσο μάλλον αν έχει ανάγκη και αποκατάστασης.

Κι ενώ όλη η Ευρώπη έχει σαν μέσο πρόκλησης το Ιστορικό Κέντρο κάθε Πρωτεύουσας (και όχι μόνο) εμείς έχουμε ερειπιώνες και τετραγωνισμένα κοινόβια.


Για όλα αυτά προμηθεύτηκα και το βιβλίο του Νίκου Βατόπουλου "Περπατώντας στην Αθήνα", επειδή δεν έπαψα να την αγαπώ και  να πιστεύω οτι εξακολουθεί να κρύβει ομορφιές,για όσους έχουν μάτια να τις δουν.

Στο καλοκαιρινό μου ολιγοήμερο ταξίδι,σαν νάξερα οτι θα επακολουθούσε μαρτύριο, προτίμησα άλλη μια φορά να μείνω στο Κέντρο. 

Σαν διαμονή,ας μη την περιγράψω καλλίτερα...
Απλά θα πω οτι έδωσα κατατακτήριες για τα καζάνια της Κόλασης και μπήκα μετά πολλών επαίνων. 

Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις ένα κατάλυμα που έλεγε οτι διέθετε δροσισμό και μόνο αυτό δε διέθετε με 30+ βαθμούς κελσίου; 

Κι ένα βράδυ εκεί που στριφογύριζα σαν το πασχαλιάτικο αρνί να ξεροψηθώ απ όλες τσι μερίες, διάβασα οτι είχα και συνδιαγωνιζόμενους για τα ίδια καζάνια 218 επιβάτες μιας πτήσης από Ζάκυνθο για Λονδίνο,κι εκεί ,σκέφτηκα υπάρχουν και χειρότερα και αποκαμωμένη πια, κατά το χάραμα αποκοιμήθηκα...ας έκανα κι αλλιώς!

Το πρωί όμως ξημερώθηκα στους δρόμους της Πλάκας!

Αυτό ήταν από μόνο του δροσιστικό και φρεσκάρισε την πολύπαθη  ύπαρξή μου.

Τώρα θα μου πείτε στην καρδιά της Αθήνας από το νησί βρήκες να δροσιστείς; 

Εξαρτάται τι εννοεί ο καθένας "δροσιά" 😏

Αλλά τι λιγότερο μπορεί να σου προσφέρει να περπατάς στους άδειους δρόμους, που αργότερα θα σφίζουν απο στίφη τουριστών,να κοιτάς ψηλά και να χαιρετάς τη γαλανόλευκη που κυματίζει περήφανη στις επάλξεις του Ιερού βράχου και δίπλα σου να θαυμάζεις νεοκλασσικά που αλλιώς θα προσπερνούσες,που είχαν μείνει  άνθρωποι,που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην ζωή του Τόπου μας!

Είναι η ώρα που η Αθήνα ξυπνάει,με καθαρή ατμόσφαιρα,με λίγη κίνηση,με αραιούς διαβάτες, με τους επαγγελματίες ν ανοίγουν σιγά σιγά τα καταστήματά τους χαιρετώντας ο ένας τον άλλον κι ευχόμενοι "καλό σεφτέ", κι εσύ αισθάνεσαι τυχερός που δε σε κυνηγάνε υποχρεώσεις που πρέπει να προλάβεις,απλά εσύ κυνηγάς το χρόνο να αισθανθείς όσο το δυνατόν περισσότερα!

Οχι οτι τα πρωτοβλέπεις,απλά θες να τα βλέπεις να στέκουν πάντα εκεί και να σου θυμίζουν...

Τον περιστερώνα που σ' υποδέχτηκε φοιτήτρια πια και ζέστανε τα πρώτα σου όνειρα, τον καφέ που μοιράστηκες μ' ένα φίλο, τα γέλια που αντιλάλησαν στο πλακόστρωτο, το τραγούδι που άκουσες σε μια γωνιά και όποτε το ξανακούς αυτή τη σκηνή θυμάσαι,κάποιο φιλί που αντάλλαξες με μάρτυρες τις "διαμελισμένες" κολώνες της Αρχαίας αγοράς, το έργο που είδες στο ωραιότερο σινεμά της υφηλίου, τους χορούς στο θέατρο της Δώρας Στράτου, τα μουσικά βράδια στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου,ακόμα και τα δύο βαφτίσια στο γραφικό εκκλησάκι του Λουμπαρδιάρη!

Ολ΄ αυτά είναι βαθιές ρουφηξιές οξυγόνου, απ αυτού που αναπτερώνει το μέσα σου και κάνει την επόμενη μέρα να τη βλέπεις με πιο αισιόδοξη ματιά

Τώρα πια έχω κι έναν ακόμα λόγο να βλέπω,να παρατηρώ,να στέκομαι με δέος μπροστά σε κάθε τι που με κάνει να σταματώ μπροστά του: η καλλιτεχνική ματιά! που προσπαθεί ν΄ ανασυνθέσει το Τοπίο στα δικά της μέτρα και ίσως κάποια στιγμή να τ΄ αποτυπώσει.  

Δεν φιλοδοξώ και δε παραμυθιάζομαι, οτι μπορεί να ανασυστήσω τις αναμνήσεις όπως το πρωτότυπο,αλλά θάναι η δική μου ματιά των πραγμάτων και φυσικά θάναι συναισθηματικά φορτισμένη απ όλα αυτά που χρόνο με το χρόνο συσωρεύονται και ντανιάζονται στα φυλλοκάρδια της μνήμης, και  κάποια στιγμή βρίσκουν διεξόδους να εκφρασθούν,με όποιο τρόπο και τότε σε παρασέρνουν  σ' ένα νέο γύρο με άλλες διαστάσεις και άλλες συνιστώσες.

Αυτό είναι ένα κείμενο που το έγραψα στην καρδιά του Καλοκαιριού όταν όλα μου γύρω μου μαύριζαν και μέσα από αυτό ξαναγέμισα φως και αισιοδοξία. 

Είχα την τύχη και πρόσφατα,μόλις την αρχή της βδομάδας να ξαναβρεθώ στα ίδια μέρη,που ενώ είχα περισσή αγωνία για το λόγο που έγινε το βεβιασμένο ταξίδι και πάλι οι ίδιοι δρόμοι με ηρέμησαν και με γέμισαν γαλήνη και αυτοπεποίθηση.
Το τοπίο, η νοσταλγία για τις μνήμες,οι αγαπημένοι μου άνθρωποι είναι αυτά που με ζωντανεύουν και με κάνουν να βλέπω τα πράγματα μ' άλλα μάτια από του συνηθισμένου περιπατητή που βιάζεται να βρει μία θέση για καφέ σε κάποιο ονομαστό cafe.
Θαρρώ από κάπου ψηλά η Μελίνα γελά με το πλατύ της χαμόγελο και με επιβεβαιώνει χαιρετώντας με 😉.

Πώς άραγε να τη βλέπουν οι Γιαπωνέζοι;;;;

Έρημοι δρόμοι γερμένοι ώμοι και σπίτια ξένα σαν φυλακές...

Βρέχει από το χάραμα.
Μόλις αποφάσισα να πάω για ύπνο άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες του Φθινοπώρου πια
Τόσο αργά,τόσο μελαγχολικά και μετά με μεγαλύτερη συχνότητα και περισσότερη δύναμη, σαν νάθελαν να επικυρώσουν το τέλος του Καλοκαιριού, που πολλοί επιμένουμε να πιστεύουμε οτι δε τέλειωσε.
Η γη φρυγμένη από την καλοκαιρινή ζέστη, διψασμένη τραβά στα σπλάχνα της το θείο δώρο,και μάλλον είναι η μόνη που χαίρεται μαζί με τους αγρότες, που ήλπιζαν σ' αυτή τη βροχή να μπάσουν λάδι οι ελιές!
Οι πρώτες κοπελούλες έχουν κάνει ήδη δειλά δειλά την εμφάνισή τους, πιστές στο ετήσιο ραντεβού τους και τώρα με τη βροχή θα ξεθαρρέψουν και θα εξαπλωθούν στους όχτους των χωραφιών.
Αυτές θα μας πείσουν πια, οτι το Καλοκαίρι με την τουριστική του αναρχία πέρασε και καιρός ν' απολαύσουμε τη γαλήνη της φύσης που αναπλάθεται.
Έμεινα να "δουλεύω" μέχρι αργά.
 Όταν πια κόντευε να χαράξει πήγα στο κρεββάτι με γεμάτη την καρδιά μια μικρή ικανοποίηση, γιατί πέτυχα το σκοπό μου, αλλά και θλίψη, γιατί αυτό που ώρες προσπαθούσα ν' αποτυπώσω είναι απόρροια πολλών διαδρομών και σκέψεων.
Όταν περπατάω σε διάφορα μέρη, αλλά πολύ περισσότερο όταν ταξιδεύω, που είναι μια ευκαιρία ανακεφαλαίωσης και απολογισμού,παρατηρώ (γιατί τώρα πια παρατηρώ, δεν βλέπω απλά) ανάμεσα στα μεγαθήρια που έχει σηκώσει η ανάγκη ή η ματαιοδοξία μας,μικρά εγκαταλελειμμένα  σπιτάκια.
Σπίτια μιας περασμένη δεκαετίας,τότε που οι άνθρωποι στριμώχνονταν σε δυο καμαρούλες κι ήταν κι ευτυχισμένοι!
Σπίτια που σφάλισαν πια ή γιατί έφυγαν για πάντα οι ιδιοκτήτες τους ή μετακόμισαν σ' άλλα μεγαλύτερα και πολυτελέστερα.

ΚΕΡΑΜΙΔΙ Βυζαντινού τύπου με μακετόχαρτο by Hara

Σπίτια που κάποτε είχαν ΖΩΗ!
Μεγάλωσαν παιδιά εκεί μέσα, έτρεξαν ,έπαιξαν,φώναξαν ,μάλωσαν,φίλιωσαν ,είδαν χαρές γάμους,πένθη!
Από τους τοίχους τους μαζί με την υγρασία και την κλεισούρα "αναβλύζουν" φωνές! Μπας και μόνο εγώ τις ακούω;;;
Τώρα, άλλα μισοερειπωμένα άλλα σε καλλίτερη κατάσταση χάσκουν γυμνά ζωής,σφαλίζοντας μέσα τους τη ζωή που έφυγε.
Αν ανοίξεις σε κάποιο την πόρτα περιπατητή,ίσως μέσα στη σκόνη που σκεπάζει τα πάντα, σαν να θέλει να τα προστατεύσει, ίσως δεις να σου χαμογελούν οικογενειακές στιγμές από κιτρινισμένες φωτογραφίες. Οι άνθρωποι έφυγαν κι έμειναν πίσω τους χάρτινα ομοιώματα να σηματοδοτούν το πέρασμά τους. Σκόνη και αράχνες πια οι κάτοικοι και μνήμες...πολλές μνήμες

Τα εργαλεία στην αποθήκη, όσα έχουν απομείνει από πιθανόν και τον "δανεισμό" άλλων  που πέρασαν πριν από σένα,προσμένουν μάταια το χέρι που κάποτε τα δούλευε.
Το παγκάκι ορφανό και η αυλή χορταριασμένη, οι γλάστρες ξερές από λουλούδια πεταμένες σε μια γωνιά.

 Δεν υπάρχει πια το  χέρι που τις γέμιζε κάθε αλλαγή της εποχής και φύτευε τα λουλούδια της κάθε εποχής , που τα περιποιόταν,τα ξεβλάστιζε,τα πότιζε,τα φρόντιζε. Η φροντίδα έπαψε να υπάρχει σε τούτα τα σπίτια.
Κι όσα δεν έχουν τα πορτοπαράθυρά τους σφαλιστά,υπομένουν να τα χτυποβροντά ο άνεμος για ν' ακούγεται κάποιος θόρυβος  να ξυπνούν από τη νάρκωση.









Τα σύρματα στο τηλεγραφόξυλο κρέμωνται αδύναμα να μεταφέρουν το οποιοδήποτε μήνυμα, αφού κανείς δεν προσμένει ν' ακούσει κανέναν. Είναι απλά εκεί για το ξαπόσταμα των πουλιών στο μεγάλο ταξίδι τους προς το Νότο και μετά...ξανά μόνοι!

Ένας ξεχαρβαλωμένος παλιός ανεμοδείκτης δεν έχει πια σημασία να δείχνει τη φορά του ανέμου, ούτε το κανάλι πια έχει νόημα να μαζεύει το βρόχινο νερό στη στέρνα.

Οι λάτρες τέλειωσαν,κανένας δε πλένει και δε πλένεται πια εδώ. Ούτε η καπνοδόχος καπνίζει για το τζάκι ή για το μαγερειό και απο κάποια σπασμένα κεραμίδια που τα σύντριψε ο αέρας κάποιου χειμώνα στάζει το νερό,σα δάκρυα λυτρωτικά.

Φαντάσματα των εαυτών τους, στέκουν μέχρι κάποιος απόγονος να βάλει μία μπουλντόζα και να τα ξεπαστρέψει και στο οικόπεδο πια,που δε θα το βαραίνει ο όγκος καμιάς ανάμνησης, να στηθεί ένα ακόμα  room to let.
Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά,που βλέπω την εγκατάλειψη και τη μούχλα νάναι η μόνη που δίνει χρώμα στους ξεφτισμένους τοίχους των έρημων σπιτιών.

Ριγώ στην σκέψη οτι κάποτε και το πατρικό μου σπίτι θα μείνει ένα κουφάρι αναμνήσεων. Κανένας δε θα με προσμένει από μέσα να μπω.
Κι όμως πάνω στη σκόνη των επίπλων θα θελα να γράψω ΕΔΩ ΕΖΗΣΑ και δε θα υπάρχει ούτε η μάνα μου να με βασανίζει με το "ξεσκόνισες καλά τα πόδια του λιονταριού; ξανακάντα έχουν ακόμα σκόνη στις εγκοπές. Μη βαριέσαι".
Οι μόνες εγκοπές και μάλιστα βαθειές θάναι στην καρδιά κι εκεί δε χωρά ξεσκόνισμα.


Aυτά ήθελα ν' αποτυπώσω σε τούτο το κεραμίδι,δε ξέρω αν τα κατάφερα, εσείς θα το πείτε αυτό και συνεχίζει να βρέχει,αργά,ρυθμικά,λυτρωτικά

Προσθήκη λεζάντας

https://www.youtube.com/watch?v=peEReg5UEjE

Υ.Γ Το κεραμίδι βυζαντινού τύπου είναι φτιαγμένο από μακετόχαρτο για να ελαττωσω το βάρος της όλης κατασκευής, φελιζολ, πάστα διαμόρφωσης, ξύλινα και μεταλλικά αξεσουάρ

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑΧΟΥΜΕ!

Νυχτομουρμουρίσματα μπατόν σαλέ

Και μου το λέω,να πεις οτι δε μου το λέω,αλλά στου  κουφού την πόρτα...παρ την πόρτα και φύγε! Μια ζωή αγούρμαστη,όπως μ έλεγε η γιαγιά μου. Τώρα υπερώριμη έχω γίνει αλλά παραμένω αγούρμαστη, που σημαίνει οτι δεν ακούω θεύ βροντή,όχι απο κουφαμάρα αλλά απο ξεροκεφαλιά
Τέλος πάντων,θέλετε να μάθετε γιατί με βρίζω; εμ μου χω πει τέτοιες ώρες περασμένες (με τα κοκόρια φτιάχνομαι) μη γυρίζεις πίσω κοπελιά(τρόπος του λέγειν,αλλά με λέω χαϊδευτικά να μετριάζω τον πόνο της επίπληξης),γιατί και η γυναίκα του Λωτ τόκανε και έμεινε άλας!
Και έχουμε και πιεσούλα ανεβασμένη (μόνο αυτή η αναθεματισμένη βρήκε ν ανέβει) κι ο γιατρός μας το απαγόρευσε.
Μπαααα...ποιός ήταν κουφός στην ιστορία της ανθρωπότητας;ο Μπετόβεν,ε!μία από τα ίδια χωρίς τη μουσική ιδιοφυΐα εγώ.
Ναι βρε κορίτσια με πιάνει νοσταλγία και γυρίζω πίσω και τι αντικρίζω η αλατισμένη;;;ενα χαμό! Όχι  δ ε μιλάω για τις αράχνες στο αρχοντικό μου, που έχει καταντήσει χειρότερο απο του "ΤΡΥΠΑ" στην Κέρκυρα (εκεί προσφέρει κι ένα δίσκο καλούδια,εδώ κι απ αυτά ξεραϊλα πια),αλλά αντικρίζω χαμένες υπάρξεις και με παίρνει το παράπονο,όχι οτι έχασα τους σχολιαστές,όχι προς θεού αυτό δε τόχα ποτέ καημό,το ζητούμενο είναι: που πήγαν όλοι;;;;
Μπήκα στη "Για τα μάτια σου μόνο" κι έμεινα άφωνη. Τόσα άτομα,τόσα τραγούδια,τόσος χαμός,τόσο γέλιο,πού πήγαν όλ αυτά και να να με τσούζουν τα μάτια από το αλάτι των δακρύων που καιροφυλακτούν στην κόχες να τσουλήσουν! Σαν να ζάρωσε ο κόσμος ένα πράμα,μίκρυνε ρε γαμώτο!
Πώς να μη γυρίζω πίσω αφού εδώ μέσα έγιναν τα ωραιότερα του know as better, με μωσαϊκό ή όχι, με τακούνια ή παντόφλες, χορέψαμε στους πιο όμορφους ρυθμούς,κάναμε τα ωραιότερα ταξίδια χωρίς να το κουνήσουμε από το πληκτρολόγιο.
Ακόμα τα γέλια μας κονταροχτυπιόνται με το χτύπημα των πλήκτρων να γράψουμε την ατάκα πριν μας την πάρει η άλλη από το στόμα.Πού χαθήκατε γμτ;
Πώς μπορώ να μην κοιτάζω πίσω; είναι η "παιδική μας ηλικία", τα χρόνια της αθωότητας που τα ζήσαμε όλες μαζί σαν να περνούσαμε την ίδια εφηβεία!
Δε ξέρω με πονάει πολύ αυτό το πισωγύρισμα,αλλά παράλληλα όπως όλες οι αναμνήσεις μου θυμίζει πρόσωπα,χαμόγελα,μυρωδιές,καταστάσεις,ανταμώματα,χωρισμούς,αγκαλιές,αποχωρισμούς.
Τώρα μόνη μου τα λέω ,μόνη μου τ' ακούω...πού είσαι ρε Παναγιωτάκη,ρε Παράκελσε ,γύρνα πίσω και δε θα ξαναπώ τίποτα για τ' όνομα που διάλεξες,σάμπως κι εγώ βαφτίστηκα αλλιώς; Κάντο μ' αγάπη! και;;;ποτέ σου μη το κάνεις,ααα μας έχεις ζαλίσει.
Εμ έρχεσαι στη χάση και στη φέξη εμ μας ζαλίζεις τον αναμινάλε με την κλαούρα σου.
Ας μην έφευγες κι εσύ!
Έφευγε η μία πίσω από την άλλη,έκανες εσύ λίγο την καμπόσα "αααχ οοοχιιι...μηηη καλεεέ...δεεε θεεέλω 😊😌" και μετά;;;ενέδωσες,μπας και χάσεις το κελεπούρι του  ζουμπά, ζόμπι, Ζούκερμπεργκ, πως τον λένε.
Νάταν και κανένας ωραίος τρομάρα του!Ένα ξεπλυμένο ξανθοκουνούπιδο.
Αφού ποτέ εσένα δε σου άρεσαν οι ξανθοί,τι στο διάτανο του ζήλεψες; Είναι καλλίτερος από το στεφάνι σου που ροχαλίζει στεντόρεια στον καναπέ;
Άσε κάτι ξενέρωτα που σου λέει!
"Καλημέρα Χαρά,πώς νοιώθεις; τι σκέφτεσαι;"
Αυτές οι ευγένειες σε έφαγαν!
Ναι μωρέ, με την έννοια σου  ξύπνησε ο Μαρκ να σε ρωτήσει πού έχεις σφάχτη!
Άσε κάτι ηλιθιότητες που κυκλοφορούν και πρέπει να τις αναπαράγει, μη σε πούν και καθυστερημένη τα σπίρτα.
Πού είναι τα βραβεία μας, που σου έρχονταν ομαδικά λες και σε πετροβολούσαν; Και τι τίτλο δεν είχες πάρει!Μόνο Star Hellas  δεν είχες στεφθεί! Πού ξέρεις αν έμενες πιστή ίσως σου ερχόταν κι αυτός.
Αλλααά...πρόοδος,σου λέει!ο κόσμος πάει μπροστά,ακολουθεί την εξέλιξη...μμμμ μη σου πω και φρίξεις.
Αν δεν έφευγες θα έμεναν κι άλλες,τώρα ρούφα τ΄ αυγό σου και κολύμπα(ποτέ με γεμάτο στομάχι).
Αλάτι,πολύ αλάτι παιδιά,λύσσα μιλάμε, αλλά εσείς οι παλιές που μείνατε πιστές και μας περιμένετε κάθε φορά να γυρίσουμε οι άσωτες,είμαι σίγουρη με καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Αν πισωγυρίσετε και στα δικά σας κονάκια, θα καταγράψετε πολλές απούσες και θ αναρωτηθείτε ¨ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ;" εγώ αυτό με πονάει που για πολλές δεν ξέρω και εύχομαι από την καρδιά μου νάναι και να χαίρονται΄, με όποιο νέο παιχνιδάκι έχουν ανακαλύψει.
Τέλος πάντων για να μη σας αφήσω με τα παράπονα και τη κρεββατομουρμούρα (σωστότερα μουρμούρα, χωρίς κρεββάτι, που με περιμένει) κι έτσι φουλ στο αλάτι, θα σας κεράσω "αλμυρά" και σήμερα και μάλιστα γερή δόση, μπας και σας καλοπιάσω και δε μου θυμώσετε πολύ για την αργοπορία.
Για να υποσχεθώ και πάλι οτι δε θα αργήσω, δε θέλω, γιατί όταν δίνω λόγο θέλω και να τον κρατάω και το φετινό Καλοκαίρι μ έβγαλε εκτός από πολλούς λόγους
Να ξέρετε όμως οτι εδώ ανάμεσα στις σκόνες (και στο σπίτι μου γράφεις στα έπιπλα) και τις αράχνες ακουμπάω την καρδιά μου και σας αφήνω τ'  αποτυπώματά μου από το ψάξιμο στην άμμο,που από περιττό έγινε μνήμη,ανάμνηση,εικόνα

Η νοικοκυροσύνη και η πάστρα μόνο στα γυαλάκια μου βγήκε,μη νομίσετε οτι η μπουγάδα πάει σύννεφο.

Όπως επίσης η ανθοκομία και η ζαχαροπλαστική  

 

Ο Master chef με μάρανε

ο οδοντίατρος καραδοκεί ούτως ή άλλως,γιατί οι στεναχώριες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο ψυγείο και δη σ ο,τι γλυκό κυκλοφορεί

και τέλος τα προσόντα μας παραμένουν αδιαμφισβήτητα...κι από φωνή κορμάρα ;)

Άντε ελπίζω να μη σας μαύρισα το μέσα σας (εγώ πια αραπίνα μαύρη ερωτιάρα,τουλάχιστον κάτι να συνοδεύει το "μαύρη" 😉 ελλείψει πιάνου,χαχαχαχαα😄)και να σας άφησα μια γλυκειά επίγευση 💔

Άντε όνειρα γλυκά, γιατί ο κόκκορος έχει λυσσιάξει και νάταν και δικός μου να τον δικαιολογούσα, αλλά να μας ελέγχει  κι ο γείτονας νυχτιάτικα...Βαρβαραααα το δίκανοοοο😤😤💥