...

...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!

San Francesco di Assisi



Animated Pictures Myspace Comments
Welcome Myspace Comments

Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Με αφορμή ένα "Βραβείο"

Σας εξομολογήθηκα ήδη, οτι πολλές αναρτήσεις τις πλέκω την ώρα της αγρύπνιας.
Όταν δε μου κολλάει ύπνος,όπως σήμερα καλή ώρα, δημιουργώ στο μυαλό μου μπλα μπλα.
Και κατά περίεργο τρόπο, το σημερινό μου μπλα μπλα ήρθε κι έδεσε  μ' ένα βραβείο που κυκλοφορεί στη μπλογκογειτονιά μετά απο πολύ καιρό και μου απονεμήθηκε απο τη Ρένα μας και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό.
Το να πώ κάτι παραπάνω για τον εαυτό μου, τώρα που με γνωρίζετε 8 συναπτά έτη, θάταν αστείο,θα καταθέσω όμως κάποιες σκέψεις μου σχετικά μ' όλα αυτά τα τηλεοπτικά  "παιχνίδια" που όλοι ... απεχθανόμαστε, αλλά οι περισσότεροι παρακολουθούμε (ας μην εξαιρέσω τον εαυτό μου),γιατί διαφορετικά ποιοί ψηφίζουν και ποιοί σχολιάζουν κατά εκατοντάδες, τολμώ να πω;
Εκτός κι αν όλο αυτό γίνεται για το τζερτζελέ και το ξεκατίνιασμα και να βγάλουμε προς τα έξω τ απωθημένα μας, προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα και αν δεν μας αφορά  άμεσα ή δε μας προκάλεσε αυτό την επιθετικότητα αυτή. Για εκτόνωση δηλαδη απο τα προβλήματά μας.
Απορώ και εντυπωσιάζομαι, με το πόσος κόσμος ασχολείται και χάνει το χρόνο του, προκειμένου να βρίσει άγνωστους ανθρώπους με χυδαίες εκφράσεις, γιατί υποστηρίζουν τον ένα ή τον άλλο παίκτη, που δεν είναι της αρεσκείας του!
Πόσος ρατσισμός αλλά και πόση υποκρισία κυκλοφορεί,σε βαθμό που τρομάζεις.
Παρότι δεν ανήκω στους food bloggers, μ αρέσει να παρακολουθώ εκπομπές μαγειρικής, αν και τα ονόματα των υλικών που χρησιμοποιούν για μένα είναι άγνωστες λέξεις.
Μ αρέσει να βλέπω το πάθος,τη φαντασία, τη δημιουργικότητα στο στήσιμο ενός πιάτου και μάλιστα σε περιορισμένους χρόνους που για μια νοικοκυρά φαντάζουν τρομακτικοί (για τη μαμά μου π.χ. που από το μαύρο χάραμα που ξυπνάει, αγχώνεται τι θα μαγειρέψει για τις 3 το μεσημέρι)
Στο φετινό λοιπόν Master chef ξεχώρισα εξ αρχής δυο "παίκτες".
Γιατί;;;γιατί ήταν αυτό ακριβώς που δεν είμαι εγώ.
Παθιασμένοι και ξεκάθαροι για τους λόγους που μπήκαν σ ένα τηλεοπτικό προιόν, που γνωρίζουν πόσο  ανθρωποφαγική είναι αυτή η διαδικασία,όχι μόνο εντός αλλά και εκτός και πόσο μπορεί να χτυπηθούν για την καλή ή την κακή εικόνα που από το μοντάζ των κομματιών της έγκλειστης ζωής τους θα παρουσιασθεί ακόμα και μια διαστρεβλωμένη εικόνα τους, γιατί αυτή θα πουλήσει για τις ανάγκες της τηλεθέασης.
Ξεκάθαροι εξ αρχής,συνηδειτοποιημένοι, με σωστά ελληνικά (αχ τα έρμα πόσο κακοποιούνται  καθημερινά στην ελληνική τηλεόραση), σαφείς χωρίς άσχημους χαρακτηρισμούς για κανέναν (όπως άλλοι στο ίδιο προιον) αλλά με μαγειρικές συγκρίσεις (έστω και λάθος για μας που δεν είμαστε εκεί να κρίνουμε) δε προσπάθησαν να χαϊδέψουν αυτιά ούτε να δημιουργήσουν συμμαχικές φιλίες και αδελφότητες.
Γιατί ποιός λογικός νους μπορεί να πιστέψει, οτι σ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, που κρίνονται μεγάλα για την εποχή μας ποσά, μπορούμε να είμαστε "φίλοι" και πολύ περισσότερο "αδέλφια" μ ανθρώπους που μόλις γνωριστήκαμε;
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν οτι αυτοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν στα "παιχνίδια" αυτά και εκτίθενται πολλές φορές ανεπανόρθωτα (κατ εμέ) πάνε για την εμπειρία.
Η εμπειρία αποκτάται αλλού και μ άλλο τρόπο, στην τηλεόραση συμμετέχεις για τα λεφτά και την αναγνωρισιμότητα και όσο πιο πολύ προκαλέσεις και ξεχωρίσεις τόσο πιο πολύ θα συζητηθείς.
Τουλάχιστον ας συζητηθείς για το σωστό λόγο.
Για την ειλικρίνεια και τη μαγκιά να παραδεχτείς, οτι εγω ήρθα για να νικήσω, που και όλοι οι υπόλοιποι το ίδιο θάθελαν να πουν αλλά φοβούνται να το ξεστομίσουν ίσως και από αυτογνωσία μπροστά στη σύγκριση. Ετσι προτιμούν τις αγκαλιές,τα φιλιά και τα "παιχνιδιάρικα"  ελληναράδικα "γαλλικά", από την παραδοχή οτι εγω είμαι εδώ γιατί πιστεύω οτι είμαι ο καλλίτερος και θέλω να κερδίσω!
Είναι πολύ σημαντικό, σε όλες τις δουλειές να πιστεύεις στον εαυτό σου,να προσπαθείς,να μαθαίνεις να εξελίσσεσαι και να λες το αυτονόητο για τον κόπο σου "θέλω νάμαι ο πρώτος".
Είσαι η κερκίδα που ντοπάρει τον εαυτό σου!
Ποιός πάει κάπου για να βγεί τελευταίος;;;
Ολοι με το ίδιο όνειρο ξεκινάμε την όποια προσπάθεια.Να ξεχωρίσουμε και να αμειφθούμε γι αυτό. Λυπάμαι λοιπόν αν κατακρίνονται δύο άνθρωποι που μπήκαν με το ίδιο όνειρο με τους άλλους,απλά αυτοί έχουν το θάρρος να το παραδέχονται.

Κι έρχομαι στον αντίποδα.
Τυχαία, από μια σατυρική εκπομπή, έπεσα σ' ένα άλλο τηλεοπτικό προϊόν, δεν θάθελα ούτε παιχνίδι ,ούτε σκουπίδι να το χαρακτηρίσω,αν και διαφωνώ για το πρώτο και ρέπω περισσότερο προς το δεύτερο.
Γιατί, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις στην εποχή μας να καταφεύγεις στην τηλεόραση για να βρείς ταίρι;;;
Προσπαθούν ν αναζωπυρώουν λέει, το φλερτ που έχει εκλείψει στις μέρες μας!!! χαχαχχαα ωραίο ανέκδοτο
Και πρέπει να πας στην τηλεόραση, να εγκλειστείς εκουσίως σ' ένα ξένο Κράτος, (κι εδώ να ήταν το ίδιο θάταν φυσικά) υπο την επιτήρηση των καμερών, για να σου φέρνουν κάθε καρυδιάς καρύδι για να ζευγαρώσεις! Μοιραία μου θύμισε το "φλερτ" του τράγου όταν έρθει η ώρα της γίδας για αναπαραγωγή (οχι, μου θύμισε κι άλλο, αλλά το λέω παρακάτω 😉)
Είναι λυπηρό να βλέπεις κάτι πρόσωπα πλαστικοποιημένα,γιατί μόνο τις ηλικίες που επικαλούνται δεν διακρίνεις πανω τους, να ακκίζονται σαν 15χρονα σε οίστρο,προκειμένου να κλέψουν τηλεοπτικό χρόνο,γιατί για ζευγάρωμα δεν το βλέπω (όλα είναι για κατανάλωση μέχρι να σβήσουν τα φώτα),  που αφου θα τους ξεζουμίζουν ολες οι άλλες εκπομπές (!!!), που αναπαράγουν καθημερινά εικόνες τους θα τους πετάξουν σαν άδειες λεμονόκουπες και τότε πώς θ αντέξουν την απόρριψη και τη μη ζήτηση; Τόσος ξεπεσμός,τόσος εξευτελισμός χωρίς κέρδος;;; Μα το κέρδος θάναι  να το εξαγοράσουν με καμιά παρουσίαση σε κανενα δευτερότριτο τηλεοπτικό κανάλι, καμιάς επίσης trush εκπομπής,
Κι αν οχι πως  είναι δυνατόν να το χωνέψουν;;;και τότε σειρά έχουν οι "εκπτώσεις" στις αναζητήσεις τους ,αν όχι οι ψυχίατροι
Και πιστέψτε με,οτι πολλές φορές εχω αναρωτηθεί,πώς μπορεί να νοιώθει ο οικογενειακός περίγυρος αυτών των ανθρώπων, που συνήθως προέρχονται απο επαρχιακές Πόλεις που γνωρίζει ο ένας τον άλλον, που εκτίθενται χωρίς ηθικές αναστολές και χωρίς αιδώ, θεωρώντας οτι είναι "εμπειρία ζωής" να πας να διαλέξεις ή να σε διαλέξει ο πελάτης, λες και βρίσκεσαι σ'  ένα δημόσιο οίκο ανοχής,΄για  κάτι που θάταν απόλυτα φυσιολογικό να συμβεί εκτός τηλεόρασης,σ'  ενα χώρο που συχνάζουν νέοι και είναι το φυσικό παιχνίδι της ηλικίας, και αφορά δύο ανθρώπους και κανέναν άλλον.
Τόσο πολύ πια εχουν εκποιηθεί όλα στο βωμό του χρήματος και της εφήμερης "δόξας";
Κι εγώ μόνη μου απαντώ,οτι ναι μεν υπάρχουν αυτά αλλά υπάρχουν και τ΄ άλλα παιδιά που ζουν και κινούνται δίπλα μας και γύρω μας,προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους με τη στήριξη ή όχι των γονιών τους και τους κάνουν υπερήφανους για τις επιλογές τους.
Το ξέρω οτι υπάρχουν, ΕΥΤΥΧΩΣ  που δεν ειναι αυτή η λυπηρή μειοψηφία, απλά ενοχλούμαι οταν η πλειοψηφία των καναλιών παρουσιάζει συνεχώς τα λάθος "πρότυπα" και προσπαθεί με τον τρόπο της να μας πείσει οτι είμαστε μία κοινωνία χαβούζα.

Εγώ λοιπόν δεν έκανα τίποτα από τα παραπάνω για να αξιωθώ του βραβείου τούτου, απλά σιωπηρά και ταπεινά παίζω με τα χέρια μου ο,τι μπορεί να δώσει σ'  εμένα πρώτα κι ύστερα στους άλλους ΧΑΡΑ, γκρινιάζω καμιά φορά, όπως τώρα ,γιατί γερνάω και παραξενεύω, και ίσως γίνομαι περισσότερο ηθικολόγος απ ό,τι πρέπει (;;;),   δεν επιδιώκω κανένα υλικό ή αλλου είδους κέρδος απλά εκφράζω τις απόψεις μου και εκθέτω την αισθητική μου, χωρίς καμιά διάθεση να προσβάλω ή να υποτιμήσω κάποιον, αλλά μήπως γι αυτά δε μ΄ έχετε ξεχωρίσει τόσα χρόνια;

Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

Σαν φυσαλίδες...

Μια  δημιουργία σου γεννά λόγια,συναισθήματα,εικόνες που συνωστίζονται στο μυαλό,
σαν σε λεωφορείο στην αφετηρία της Ακαδημίας σε ωρα αιχμής το πάλαι ποτέ και κρέμονται σαν
σταφύλια στα σκαλιά,προσπαθώντας για μία θέση στο εσωτερικό. Και παλεύουν σπρώχνοντας
μέχρι να φωνάξει ο εισπράκτορας “κάντε ένα βήμα εκεί στη μέση να μπουν όλοι” και άλλοτε κάνουν
και μπαίνουν και βρίσκουν μία θέση στους όρθιους κι άλλοτε  κανείς δεν κάνει βήμα και
απογοητευμένα κατεβαίνουν και περιμένουν το επόμενο δρομολόγιο
Έτσι παλεύουν τις νύχτες ιδίως, κι αν ειναι τυχερά, το πρωί στο ξύπνημα καταγράφονται,
αν όχι περιμένουν την επόμενη ευκαιρία.
Έτσι και χθες βράδυ.
Μέσα στη φουρτούνα του σώματος,που ύπνος δε κόλλαγε, θυμήθηκα όμορφες μέρες και
συνέθετα τούτη την ανάρτηση, μετά από πολλές παλινωδίες.
Πάντα στη διαδρομή της ζωής του  ο άνθρωπος αναγκάζεται να συναναστρέφεται πολλούς
και διαφορετικούς χαρακτήρες. Μ’ άλλους κολλάει εξ αρχής,μ άλλους λιγότερο κι άλλους ποτέ,
όμως όλοι κάτι του αφήνουν. Γιατί τους συγγενείς τους κληρονομείς θέλοντας και μη,
τους φίλους όμως, τους επιλέγεις κι αυτή η επιλογή, η αμοιβαία, είναι που προσπαθείς να
αποκρυπτογραφήσεις πώς έγινε;
Είναι  αυτό το μαγικό άγγιγμα, που σαν απαλό πούπουλο, που το μεταφέρει ο άνεμος, χωρίς
σαφή προορισμό, έρχεται και κάθεται στην ψυχή σου και σ΄ ενωνει μ΄ εναν άλλον, όσο μακρυά
κι αν βρίσκεται,όσα χρόνια κι αν σας χωρίζουν ;;;
Κι όσο δε βρίσκεις μια λογική εξήγηση τόσο την θεωρείς ευλογία.
Και στην πορεία  ανακαλύπτεις, με έκπληξη, παράλληλες ιστορίες ζωής, κοινά ενδιαφέροντα,  
κοινές ανησυχίες,πολλά κοινά που εκπλήσσουν κι άλλα τόσα διαφορετικά που κάνουν τη σχέση
ενδιαφέρουσα.
Φιλία, τι δύσκολο πράγμα!
Φιλίες που κουβαλάς από παιδί,με διαφορετικούς χαρακτήρες,αλλά ειλικρινείς πάντα
Φιλίες που μπορεί να τις χαρακώνουν χρόνια αλλά αρκεί να ξαναβρεθείς μια στιγμή για να
νοιώσεις τα ίδια αναλλοίωτα συναισθήματα,σαν να μην πέρασε μια μέρα!
Πού δε κρύβεις και δε κρύβεσαι.
Που ομολογείς πράγματα που ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό τολμάς να παραδεχθείς και
εξελίσσεται σαν ένας μονόλογος, στην αίθουσα αναμονής ενός ψυχρού ιατρείου...και λες και λες,
σαν να μη σ ακούει κανείς,κι όταν τελειώνεις λες: “τώρα ποιος ξέρει τι γνώμη θάχεις για μένα;”
Και το μόνο που σου απαντά: Τώρα σ’  αγαπώ ακόμα περισσότερο!
Φιλία, που δε θες ν’ αφήσεις κενά και πράγματα ανομολόγητα, που χαίρεσαι, που αγωνιάς που
μοιράζεσαι με διακριτικότητα και αβίαστα, ακολουθώντας ο καθένας την δική του πορεία ζωής,
στα χνάρια που εκείνος  επέλεξε να περπατάει. Απλά δυο ανεξάρτητοι χαρακτήρες που σέβονται,
αγαπούν, θαυμάζουν ο ένας τον άλλον κι ήλθαν κοντά γιατί κάποια αόρατη κλωστή έραψε τα
κουμπιά τους και μέρα με τη μέρα,γαζάκι-γαζάκι μπαίνουν σε νέες τρυπούλες.
Η ομορφιά δε βρίσκεται στην απόλυτη ταύτιση,οχι στην απόλυτη συμφωνία, αλλά στην ανακάλυψη
και αποδοχή και σεβασμό διατηρώντας την ατομική διαφορετικότητα.
Εντυπωσιάζομαι πόσο ακόμα μπορώ να γελάω μέχρι να με πονέσει η κοιλιά με έξυπνες κουβέντες,
με ετοιμόλογα αστεία!
Εντυπωσιάζομαι με το πόσες σιωπές μπορείς να μοιραστείς  και πόσο γόνιμα είναι τα βλέμματα!
Εντυπωσιάζομαι με την επιλογή του χρόνου προσέγγισης και με την αγόγγυστη στάση αναμονής!
Εντυπωσιάζομαι όταν πας ν’  ανοίξεις το στόμα και σ ε προλαβαίνει ο άλλος εκφράζοντας τη δική
σου σκέψη!  
Πόσο μπορείς να περπατήσεις γελώντας μέσα στη νύχτα και να μην καταλάβεις οτι κοντεύεις να
ξεπεράσεις τα όριά σου!
Πόσα μπορούν να ειπωθούν πάνω από την άχνα ενός καφέ ή να βουτηχτούν και ξαναονοματισθούν
στην κολυμπήθρα δυο ποτηριών μπύρας!

"Στο cafe"
Pebble art by Hara

Φιλίες άχρονες, που ξεχνάς την αφετηρία κι απλά αφήνεις να οδηγηθείς στο ταξίδι.
Φιλίες που γίνονται συγγένειες,τόσο που χάνεις τα σαφή όρια.

Αυτές οι σκέψεις μου, σαν φυσαλίδες που ξεπετιώνται τσιτσιρίζοντας από το ξεθύμασμα του
αφρού της μπύρας, ανέβηκαν στην επιφάνεια απ' αυτό το πετρωτό... ή μήπως έγινε το αντίθετο;;;
Αλλά τι σημασία μπορεί να έχει η πρωτιά; τ’  αποτέλεσμα μετράει, ή μήπως όχι;😊