Τέλος της εβδομάδας σήμερα, καιρός να επιστρέψουμε στα πάτρια ;) δηλ. εδώ!
Χαίρομαι που επικροτείτε τις αναρτήσεις μου και τα έργα μου με τόσο ενθουσιασμό, τόσο εδώ όσο και σ΄ άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αυτά εκτίθενται.
Η αλήθεια είναι οτι καταθέτω όλο μου το πάθος και το συναίσθημα σ' αυτά κι εσείς μου το ανταποδίδετε με ενθουσιασμό και σας ευχαριστώ.
Σήμερα λοιπόν επιστρέφω με μια άλλη αγάπη,...ΜΕΓΑΛΗ στο διηνεκές!
Οταν κατά καιρούς αποθηκεύω διάφορα, που για κάποιο λόγο μου κάνουν το κλικ, δεν εχω κάτι άλλο συγκεκριμένο στο μυαλό μου πέραν του "κλικ".
Που μπορεί νάναι ο ενθουσιασμός για την εικόνα, τα χρώματα, η πρόκληση, η δυσκολία και τις περισσότερες φορές η άγνοια κινδύνου!!! Ναι, μη το γελάτε καθόλου.
Πόσες φορές έχω ξεκινήσει έργο οτι είναι ευκολάκι και τάχω βρει μπαστούνια!!!
Καλιώρα όπως το σημερινό.
Ελα όμως που πέραν του εύκολου ή δύσκολου έρχονται τα θέματα και κουμπώνουν με μία ιδιαίτερη ψυχολογία, λες και κάτι με σπρώχνει να το επιλέξω , για να εκφραστώ,να αποφορτισθώ ή να δείξω τη χαρά μου!
Και πάλι έτσι είναι το σημερινό.
Έρχονται στιγμές που νιώθεις να πέφτεις,να βουλιάζεις και αναζητάς μία σανίδα σωτηρίας, ένα δίχτυ ασφαλείας που θα σε γλυτώσει από την πτώση, ένα σωσίβιο να μην πνιγείς.
Οσο κι αν φαίνομαι εξωστρεφής στην πραγματικότητα είμαι πολύ εσωστρεφής οταν πρόκειται για κάτι που μου συμβαίνει...κάπως σαν σκαντζόχοιρος οταν απειλείται.
Αντί να ψάχνω αλλού δεκανίκια να στηριχτώ, αναδιπλώνομαι και ψάχνω να ανασύρω τις άμυνές μου από το βυθό που έχουν αγκυροβολήσει ήσυχες οτι όλα βαίνουν καλώς.
Όλοι κάποια στιγμή αναζητάμε ένα σωσίβιο,αλλά αν δε το βρούμε μέσα μας, δεν έχει νόημα να το αναζητάμε απέξω μας,γιατί θάρθει ώρα που θα ξαναϋπάρξει ανατροπή. Είναι κάτι σαν το αυτοάνοσο που ο ίδιος ο οργανισμός δημιουργεί αντισώματα ν αντιπαλέψει την αρρώστια του.
Μια τέτοια στιγμή, ανέσυρα μία εικόνα, που μου είχε κάνει εντύπωση για τα φωτεινά της χρώματα! Ετσι λοιπόν ξεκίνησα να τη ζωγραφίζω, αγνοώντας τη δυσκολία για μια αρχάρια στη ζωγραφική, αλλά δουλεύοντας με πείσμα οτι μπορώ να τα καταφέρω, να κρατηθώ στην επιφάνεια, με αξιοπρέπεια τουλάχιστον.
Χρησιμοποίησα κάθε πρόσφορο μέσον ν' αποδώσω την άμμο, το κύμα που έρχεται και τη γλύφει,τη διαύγεια του βυθού,τους αντικατοπτρισμούς.
Δεν εχει σημασία αν κατάφερα το άριστο, κατάφερα όμως να εκφρασθώ γιατί πρωτίστως η δημιουργία είναι έκφραση και τη δεδομένη στιγμή τόχα ανάγκη όσο και το σωσίβιο! Είδατε πού σας είπα οτι δένουν τα θέματα με την ψυχολογία;;;
Κάπως ετσι τις προηγούμενες μέρες εκφράζοντας πόσο γεμάτη ένοιωθα, το συναίσθημα αποδόθηκε μ ένα ζουμερό και λαχταριστό φρούτο!
Δυο έργα λοιπόν με πολύ διαφορετικό συναισθηματικό και τεχνικό χαρακτήρα, αλλά πολύ αγαπημένα, όπως κάθε τι που γίνεται με σεβασμό και αγάπη
Ελπίζω οτι συμφωνείτε μαζί μου ...
Χαίρομαι που επικροτείτε τις αναρτήσεις μου και τα έργα μου με τόσο ενθουσιασμό, τόσο εδώ όσο και σ΄ άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που αυτά εκτίθενται.
Η αλήθεια είναι οτι καταθέτω όλο μου το πάθος και το συναίσθημα σ' αυτά κι εσείς μου το ανταποδίδετε με ενθουσιασμό και σας ευχαριστώ.
Σήμερα λοιπόν επιστρέφω με μια άλλη αγάπη,...ΜΕΓΑΛΗ στο διηνεκές!
Οταν κατά καιρούς αποθηκεύω διάφορα, που για κάποιο λόγο μου κάνουν το κλικ, δεν εχω κάτι άλλο συγκεκριμένο στο μυαλό μου πέραν του "κλικ".
Που μπορεί νάναι ο ενθουσιασμός για την εικόνα, τα χρώματα, η πρόκληση, η δυσκολία και τις περισσότερες φορές η άγνοια κινδύνου!!! Ναι, μη το γελάτε καθόλου.
Πόσες φορές έχω ξεκινήσει έργο οτι είναι ευκολάκι και τάχω βρει μπαστούνια!!!
Καλιώρα όπως το σημερινό.
Ελα όμως που πέραν του εύκολου ή δύσκολου έρχονται τα θέματα και κουμπώνουν με μία ιδιαίτερη ψυχολογία, λες και κάτι με σπρώχνει να το επιλέξω , για να εκφραστώ,να αποφορτισθώ ή να δείξω τη χαρά μου!
Και πάλι έτσι είναι το σημερινό.
Έρχονται στιγμές που νιώθεις να πέφτεις,να βουλιάζεις και αναζητάς μία σανίδα σωτηρίας, ένα δίχτυ ασφαλείας που θα σε γλυτώσει από την πτώση, ένα σωσίβιο να μην πνιγείς.
Οσο κι αν φαίνομαι εξωστρεφής στην πραγματικότητα είμαι πολύ εσωστρεφής οταν πρόκειται για κάτι που μου συμβαίνει...κάπως σαν σκαντζόχοιρος οταν απειλείται.
Αντί να ψάχνω αλλού δεκανίκια να στηριχτώ, αναδιπλώνομαι και ψάχνω να ανασύρω τις άμυνές μου από το βυθό που έχουν αγκυροβολήσει ήσυχες οτι όλα βαίνουν καλώς.
Όλοι κάποια στιγμή αναζητάμε ένα σωσίβιο,αλλά αν δε το βρούμε μέσα μας, δεν έχει νόημα να το αναζητάμε απέξω μας,γιατί θάρθει ώρα που θα ξαναϋπάρξει ανατροπή. Είναι κάτι σαν το αυτοάνοσο που ο ίδιος ο οργανισμός δημιουργεί αντισώματα ν αντιπαλέψει την αρρώστια του.
Μια τέτοια στιγμή, ανέσυρα μία εικόνα, που μου είχε κάνει εντύπωση για τα φωτεινά της χρώματα! Ετσι λοιπόν ξεκίνησα να τη ζωγραφίζω, αγνοώντας τη δυσκολία για μια αρχάρια στη ζωγραφική, αλλά δουλεύοντας με πείσμα οτι μπορώ να τα καταφέρω, να κρατηθώ στην επιφάνεια, με αξιοπρέπεια τουλάχιστον.
 |
| Ζωγραφική με χρωματιστά μολύβια, ξηρά pastel και μαρκαδοράκια |
Χρησιμοποίησα κάθε πρόσφορο μέσον ν' αποδώσω την άμμο, το κύμα που έρχεται και τη γλύφει,τη διαύγεια του βυθού,τους αντικατοπτρισμούς.
Δεν εχει σημασία αν κατάφερα το άριστο, κατάφερα όμως να εκφρασθώ γιατί πρωτίστως η δημιουργία είναι έκφραση και τη δεδομένη στιγμή τόχα ανάγκη όσο και το σωσίβιο! Είδατε πού σας είπα οτι δένουν τα θέματα με την ψυχολογία;;;
Κάπως ετσι τις προηγούμενες μέρες εκφράζοντας πόσο γεμάτη ένοιωθα, το συναίσθημα αποδόθηκε μ ένα ζουμερό και λαχταριστό φρούτο!
 |
| Ζωγραφική με ξηρά pastel |
Δυο έργα λοιπόν με πολύ διαφορετικό συναισθηματικό και τεχνικό χαρακτήρα, αλλά πολύ αγαπημένα, όπως κάθε τι που γίνεται με σεβασμό και αγάπη
Ελπίζω οτι συμφωνείτε μαζί μου ...
