Υμνωδίες

Σας τόχω ξαναπεί, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑΡΘΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΛΕΙΠΩ...πρώτα ο Θεός!
Γι αυτό νάμαι, για την ωραιότερη Γιορτή του χρόνου!
Γιορτή Αγάπης και Ανθρωπιάς.
Εκτός από τα στολισμένα σπίτια και δρόμους, ας στολίσουμε και τις καρδιές μας για όλο το χρόνο, με αγάπη,νοιάξιμο,φροντίδα για όποιον έχει ανάγκη άνθρωπο ή ζώο γιατί όλα έχουν ψυχή.
Οι μέρες με βρήκαν σ ένα εορταστικό οργασμό. Εγω πάντα βρίσκομαι σε οργασμό,δημιουργικό βέβαια,αλλά όταν πλησιάζουν Χριστούγεννα εκεί τα πράγματα ξεφεύγουν και γιατί οχι;;;
Όσο λοιπόν νοιώθω και είμαι καλά κι όσο οι φίλοι παραμένουν γύρω μου,εγώ θέλω να τους ευχαριστώ και να μοιραζόμαστε ωραίες στιγμές.
Ήταν κοινή απαίτηση στο τέλος της έκθεσης (εκεί είχαμε μείνει 😉) να επαναλάβουμε το περσυνό γιορτινό τσάι κι επειδή χατίρια δε χαλάω να που ήρθε η ώρα του!
Δεν είναι τίποτα πιο ωραίο από το μοιράζεσαι θετική ενέργεια,αγκαλιές,φιλιά και ευχές από καρδιάς κι όχι τυπικά.
Το τζάκι έγινε η εστία συγκέντρωσης  και χαλάρωσης κι αν ξεχάσαμε τη μουσική 😕😢ακουγόταν  η μουσική της καρδιάς μας και της χαρούμενης ατμόσφαιρας που δημιουργήθηκε
Η αλήθεια είναι οτι βοήθησαν πολύ και τα πετρωτά στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.
Πώς θα μπορούσαν να λείπουν άλλωστε!
Αν και η αλήθεια είναι οτι μετά την έκθεση μάζεψα τις πέτρες ,ως μη διαθέτουσα σχετική έμπνευση, αλλά ξαφνικά το ανακάτεμα των χαρτοπετσετών για το decoupage έδωσε νέα ώθηση και ιδέες και δημιουργήθηκαν όμορφα κομμάτια με εικόνες από την εορταστική περίοδο με βόλτες στη χριστουγεννιάτικη αγορά,παιχνίδια στο σπίτι...τα κάλαντα😉!
Αυτά όλα όμως ,ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ,θα συμπεριληφθουν σε μια νέα ανάρτηση


Σήμερα θα κλείσω με μια διαφορετική χορωδία εποχής, που είναι προϊόν χειροτεχνίας 100%
Τ'  αγαπημένα μου Σουηδικά μανταλάκια, ντύθηκαν με βελούδα και ταφτάδες αυτή τη φορά,στήθηκαν στο πάρκο της πλατείας  😊😛κάτω από το φως του φανοστάτη, που έγινε κι αυτός από μασουράκια κλωστών και δοσομετρητή από μπουκάλι ποτού. Χρωματίστηκε αναλόγως,στολίστηκε με το γιορτινό στεφάνι  απο λουλουδάκια με κοφτάκι κι έριξε το φως του απλόχερα στις παρτιτούρες των χορωδών!


Τέτοιες όμορφες εικόνες δε τις τρομάζει ουτε ο καιρός ούτε καν το χιόνι😊

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΑΣΧΗΜΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Θα τα ξαναπούμε σύντομα 😉😊😊😍💖

Ακόμα να το πιστέψω!

Βάσκανος μοίρα μας  μάτιασε, γιατί δεν ήθελε προφανώς να μάθετε εσείς  οι αρνητές του  Zuckerberg τα μετά την έκθεση! 
Ετσι μείνατε για καιρό στο περίμενε,  αλλά ιδού, που η υπομονή σας ανταμείβεται!
Μην ακούτε το "ο καλός καλό δεν έχει" αυτά είναι για τους ανυπόμονους, εμείς και καλοί είμαστε και υπομονετικοί και ανεκτικοί και στο τέλος περνάει το δικό μας...καλιώρα όπως τώρα!
Ξέρετε τι πέρασα μέχρι να φτάσω μέχρι εδώ σήμερα;;;ουυυυυυυ άστε τα καλλίτερα.
Και επανέρχομαι στα μεθεόρτια,αν και φοβάμαι οτι τάχω εξαντλήσει όλα,θα προσπαθήσω να σας κάνω μια περιγραφή κι εσάς χωρίς να θεωρηθεί ούτε οτι περιαυτολογώ, ουτε οτι επαίρομαι,παρότι προσπάθησαν πάρα πολύ και για τα δύο!
Να πω οτι έφτασα στην μεγάλη μέρα χωρίς καθόλου άγχος.
Αυτό κι αν ήταν παράξενο για μένα που πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό. Εδώ ολόκληρος "ωκεανός" και δε με τρόμαξε!
Ίσως οτι δεν είχαν μείνει εκκρεμότητες από
νωρίς;; ίσως οτι είχα κοντά μου ανθρώπους έμπειρους που δε θα μ' άφηναν να εκτεθώ; ισως η πίστη οτι αφού τίποτα απ όσα φοβόμουν δε το χάλασε μέχρι εκείνη τη στιγμή δε θα γίνει και τώρα; ίσως οτι δεν είχα ν'  αποδείξω τίποτα και σε κανέναν; πάντως τέτοια νηφαλιότητα ανεξήγητη και μνημειώδης!
Μόνο ο καιρός με προβλημάτιζε για το τι θα φορούσα, μια που είχε λυθεί επιτυχώς και το αίνιγμα αν θα χωρούσαν τα έργα;
Όλα ήταν στη θέση τους από το Σάββατο, αφου θυσιάσαμε πρώτα για το καλοστέριωτο (ως άλλο γεφύρι της Αρτας)  τη "γυναίκα του πρωτομάστορα"!

Ναι μη γελάτε καθόλου,είχαμε ένα συνταρακτικό ποδαρικό,που δυστυχώς στοίχισε ένα πόδι
Καίτη μου,σου χρωστάω την επιτυχία της έκθεσης.
Ηταν μεγάλο το σοκ,τόσο που την Κυριακή δεν είχα καθόλου κέφι, μέχρι που άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι και να ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα και τότε...άλλαξαν όλα μαγικά!
Το σπασμένο πόδι της Καίτης έκανε το θαύμα του.

Τόσος ενθουσιασμός,τόση έκπληξη,τόση συγκίνηση (οχι εγώ... θα μου χάλαγε το μακιγιάζ, δε κάνουμε τέτοια στυλιστικά λάθη!) ήταν μη αναμενόμενα.

Φυσικά τα πετρωτά έκλεψαν την παράσταση,ως ήτο αναμενόμενο και όχι αδίκως, γιατί ήταν η πρώτη φορά που τα έβλεπαν όλα μαζί ζωντανά και εκστασιάστηκαν.
Οσοι τα περίμεναν μινιατούρες και καρτούλες είδαν οτι επρόκειτο για κανονικούς πίνακες.
Απόλαυσαν τις διαστάσεις (το τρισδιάστατο), τα χρώματα , τη ζωντάνια τους,την "κίνησή " τους και τα εκθείασαν όσο τίποτ άλλο, μη παύοντας να  φωτογραφίζουν.

Μάλλον εγω ήμουν η πιο απορημένη όλων, που δεν περίμενα τις αντιδράσεις τους.

Εβλεπα συγκίνηση στα μάτια και στα λόγια τους,ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ της έκθεσης μια που ο κόσμος ερχόταν αμείωτος, σαν νάχαμε κάθε μέρα εγκαίνια,και δε μπορούσα να πιστέψω, πώς κάτι που εγω έκανα απο χόμπυ, είχε τέτοια συναισθηματική κυρίως απήχηση!
Ηταν ο επαναπροσδιορισμός μου ως "ερασιτέχνης χειροτέχνης", όπως δηλώθηκα, που δεν περιμεναν αυτοί που ήδη με ήξεραν αλλά δ ε γνώριζαν την άλλη μου πλευρά; ήταν τα έργα καθ εαυτά; ήταν και τα δυο;
Το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό ακόμα προσπαθώ να το διαχειριστώ.

Η διαφήμιση στόμα με στόμα (τύφλα νάχουν οι αφισέτες και οι δημοσιεύσεις) έφερε πολύ κόσμο, που ούτε καν γνώριζα και οι εντυπώσεις άριστες.
Ηταν δε μια ευκαιρία να βρεθούμε με παλιούς συμμαθητές, παλιούς φίλους, πρώην συναδέλφους, γνωστούς και αγνώστους  επισκέπτες, επαΐοντες ή μη και να εισπράξω τοοόσο υπερβάλοντα θαυμασμό και επαίνους, που έφτασα στο σημείο να ντρέπομαι.

Το βιβλίο των αναμνήσεων,
παραγγελμένο και χαρισμένο με περισσή αγάπη, απο τον καθ υλην υπεύθυνο της αρχής μου και της πορείας μου μέχρι την έκθεση (γνωρίζετε πολύ καλά ποιός είναι 😋)γέμιζε ενθουσιασμό  και όμορφα σχόλια κι εγώ συγκινημένη από όλο αυτό τον πακτωλό των συναισθη μάτων που  μεταδιδόταν αμφίδρομα,
ενα είχα στο νου μου:
"αραγε ΕΚΕΙΝΟΣ βλέπει;;;",
γιατί για τα παιδιά μου, τη μητέρα μου, που έβλεπα τα χαμόγελα και τα μάτια τους να λαμπυρίζουν απο χαρά και περηφάνεια ήμουν σίγουρη,

ΕΚΕΙΝΟΣ όμως;;;

Κι όμως ήταν εκεί...πάνω στη βέσπα του, που συγκινούσε τους παλιούς του φίλους και μας έκανε να νοιώθουμε την παρουσία του γελαστή και ντροπαλή από τα καλά λόγια για την κόρη του.
Ναι! τον φανταζόμουν και αυτό με συγκινούσε.
Ηταν το μόνο που πραγματικά και απόλυτα βαθειά με συγκινούσε.
Οτι θα έβλεπε και θα εισέπραττε την αγάπη και το θαυμασμό που εισέπραττα εγώ και θα ένοιωθε περήφανος, γιατί ήμουν δικό του δημιούργημα.

Γιατί δεν θα ήμουν το ίδιο χωρίς εκείνον.

Κι αν δε καταλάβατε ακόμα για ποιόν μιλάω,φυσικα αναφέρομαι στον πατέρα μου,που έφυγε πριν προλάβει να δει αυτή τη δημιουργική έκρηξη και να γίνει κι αυτός θεατής των έργων που εκτέθηκαν.  Σ'  αυτόν λοιπόν  ήταν αφιερωμένη η έκθεση

 και σ'  ΕΚΕΙΝΟΝ, που πέρσι όταν δοκιμάστηκα τόσο πολύ κι έφτασα στο παρά 5, δεν δέχτηκε να μου κόψει εισιτήριο αναχώρησης.
Σαν να ήθελε να μου δείξει, οτι έχω ακόμα να δώσω πράγματα , όπως κι έγινε!
Τα περισσότερα πετρωτά δημιουργήθηκαν μετά τη μεγάλη μου περιπέτεια, κι ομως δεν έβγαλαν πόνο, ο,τι βίωσα έγινε αισιοδοξία,νοσταλγία, αναφορά στις μνήμες και αυτά ήταν που συνεπήραν και το κοινό της έκθεσης.
Δε θα συνεχίσω να γράφω,γιατί νομίζω οτι ο,τι κι αν γράψω θα φανεί υπερβολικό, κι ας μην είναι, γιατί κι εγω που το έζησα, ακόμα δε τολμώ να το πιστέψω
Ξέρω μόνο οτι όταν δε προσπαθήσεις για κάτι, δεν το επιδιώξεις, έρχεται και  σε βρίσκει αυτό, σαν έρθει η ώρα του.
Και στο ερώτημα που μου έθεσαν πάρα πολλοί "ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΕΣ ΤΟΣΟ;" έχω να πω οτι όλα γίνονται, αν & όταν γίνονται, για κάποιο λόγο κι ίσως ο δικός μου ήταν αυτός, οτι έπρεπε να περάσω όσα πέρασα και να μετουσιώσω τις εμπειρίες σε συναίσθημα και εικόνα, άλλωστε και το καλό κρασί (άσχετα αν δεν το δοκιμάζω) θέλει το χρόνο του για να θεωρηθεί καλόπιοτο.
Αξιώθηκα αυτή τη μεγάλη χαρά και Τιμή που μου επεφύλαξαν γνωστοί και άγνωστοι, έζησα μία φορτισμένη Πανσέληνο  (εκτός και εντός) σ' ενα χώρο μαγικό, μ΄ ανθρώπους που έδωσαν απλόχερα από το περίσσευμα της ψυχής τους, είδα τα έργα μου να αγκαλιάζονται και να φεύγουν σε νέα σπίτια που θα τ'  αγαπήσουν το ίδιο όπως εγω και δώσαμε ένα νέο ραντεβού.
Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω;
Ελπίζω ο καλός Θεός να μας ευνοήσει  να βρεθούμε και στην Πρωτεύουσα

Η μαγική Πανσέληνος που στεφάνωσε την έκθεση

ΈΔΩ το δημοσίευμα της Τοπικής μας εφημερίδας 

Θέλω μέσα απο την καρδιά μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα, αυτούς που ήρθαν εκτός Ζακύνθου ειδικά για την έκθεση (μεγάλη έκπληξη ο φίλος Χρήστος...δεν έχω λόγια)  ξέροντας τις δυσκολίες τους, αυτούς που έμειναν παραπάνω ειδικά να παρευρεθούν, αυτούς που θάθελαν αλλά δε μπόρεσαν, ήταν όμως εκεί με τον τρόπο που εκείνοι ξέρουν... κι αυτούς που με στήριξαν με κάθε μέσον όλες τις μέρες, πριν και μετά.

Μ'  αυτά σας αφήνω και σας εύχομαι νάχουμε όλοι ενα ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟ, πλούσιο σε εμπειρίες και συναισθήματα! 

Αυτά άλλωστε είναι ο πραγματικός μας πλούτος.

Υ.Γ. Συγχωρείστε με για τις φωτογραφίες,αλλά χρησιμοποιώ ενα νέο πρόγραμμα, που ακόμα το μαθαίνω

Υ.Γ. 2 Τα φυλλάδια της έκθεσης

* Το "Δελτίο Τύπου":

Φίλοι μου Αφήνοντας πίσω ο,τι γνωρίζατε μέχρι προχθές, επανασυστήνομαι ως ερασιτέχνης χειροτέχνης​, δηλ εραστής της πάσης φύσεως τέχνης των χεριών και υπ’ αυτήν την ιδιότητα, Σας προσκαλώ στο Art studio ΙΡΙΔΑ (Διον. Ρώμα & Αρχ. Κοκκίνη 1, μετά το ΞΕΝΙΑ), που θα παρουσιασθεί ένα μέρος των δημιουργιών μου. 

Ζωγραφιές και παραστάσεις από φυσικά υλικά, όπως οι μικρές πέτρες απο τις παραλίες μας, θάναι ένα μέρος αυτών που διοχετεύω το μεράκι και την αγάπη μου. 

Σας στέλνω την αφισσέτα της εκδήλωσης και θα χαρώ πολύ να αισθανθώ την ζεστή παρουσία σας, όπως τόσα χρόνια και ν’ ακούσω την ειλικρινή γνώμη σας. Θα σας περιμένω κάθε απόγευμα απο 3 - 9/9 απο τις 19,30-22,30 μ.μ 

Με εκτίμηση πάντα 

Χαρά Θεοδωρίτση

& * Λίγα λόγια για τα έργα

​​ΠΕΤΡΩΤΑ 

“Πέτρες! 

Τί εἶναι οἱ πέτρες; Πέτρες! Δηλαδή, τίποτα! Ποιὸς δίνει σημασία σ᾿ αὐτές; Ποιὸς χάνει τὸν καιρό του μὲ τὶς πέτρες; Δὲν ἀξίζει τὸν κόπο μηδὲ νὰ μιλήσει κανένας γι᾿ αὐτές. Εἶναι τὰ πιὸ καταφρονεμένα πράγματα τῆς πλάσης …” ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ - Οἱ ΠΕΤΡΕΣ 

Εδώ λοιπόν δεν έχω να σας καταγράψω ακριβά υλικά, αφού αυτό το υλικό δεν αγοράζεται, σου προσφέρεται,αλλά “φτηνό” δεν είναι. Αυτά τα τιποτένια και καταφρονεμένα πράγματα της Φύσης εμένα με προκαλούσαν πάντα. Πέτρες, που μαζεύτηκαν με πολύ κόπο μία προς μία, από παραλίες ανά την Ελλάδα, με κυρίαρχη την παραλία της Μουρτερής στην Εύβοια (Πατρίδα εξ αγχιστείας) με τις υπέροχες χρωματιστές της, φυσικά Ζάκυνθο , Χαλκιδική,Πόρο,Λακωνία (δωρεές φίλων) και γενικά όπου εύρισκα παραλία μάζευα και κουβαλούσα. Αλλά από το κοπιώδες σημείο της συλλογής μέχρι την επιλογή και την ολοκλήρωση του έργου, η διαδικασία είναι ακόμα πιο επίπονη και χρονοβόρα. 

Οι πέτρες δεν συνεργάζονται όπως θες εσυ,αλλά όπως εκείνες θέλουν,όσο κι αν ακούγεται περίεργο. Ολα τα έργα λοιπόν ή το 99% αυτών, έχουν ξεκινήσει από μία συγκεκριμένη πέτρα, που έδωσε την έμπνευση, και γι αυτό είναι το καθένα μοναδικό,γιατί ουδέποτε θα φτιαχτεί ένα ίδιο. 

Παρόμοιο ναι,ίδιο όχι! 

Π.χ. το καύκαλο του αχινέου μου έδωσε την ιδέα των Μάγων με τα δώρα 

Η κόκκινη πετρούλα με το λευκό τελείωμα, το σκουφί του Αη Βασίλη 

Τα μικρά κοχυλάκια απο τα Λιχαδονήσια, τα παγωτάκια του παγωτατζή 

Η μεγάλη πέτρα με τα καφέ αποτυπώματα, τη φουφού του καστανά 

Οι πέτρες παιδικά καροτσάκια τ΄ αντίστοιχα πετρωτά 

Οι κόκκινες μικρές ωοειδείς, σαν κόκκινα αυγά του Πάσχα, έδωσαν το “Χριστός Ανέστη” 

Θα μπορούσα να τα απαριθμήσω ένα προς ένα, αλλά έτσι θα χανόταν η μαγεία του καθενός,που κατ εμέ τα έργα δίνουν στον κάθε έναν από μας το έναυσμα για το δικό του ταξίδι στον κόσμο της φαντασίας. 

Απλά θάθελα να δώσω μια εικόνα, οτι όσο εύκολα βρίσκεται το υλικό και θεωρείται μηδαμινό οτι και κόστος έχει και παιδεμό μεγάλο και μοναδικότητα. 

Γιατί δεν αρκεί να φαντασθείς και να υλοποιήσεις μια εικόνα, αλλά αφ ενός να μην επαναπαυθείς στην αντιγραφή κάποιου άλλου και το επίσης σημαντικό, οι πέτρες νάχουν ισορροπία και αρμονία στο τελικό αποτέλεσμα. 

Εμένα μου έδωσαν το ωραίο ταξίδι της δημιουργίας, εύχομαι να μιλήσουν κι εσάς,όλο και κάτι θάχουν να σας πουν και κλείνω πάλι με τον Κόντογλου: 

“Πολλὲς φορὲς κάθουμαι καὶ κοιτάζω τὶς πέτρες ποὺ τυχαίνει νὰ βρίσκουνται μπροστά μου, καὶ μοῦ φαίνεται πὼς μὲ κοιτάζουνε καὶ κεῖνες μὲ κάποια μυστηριώδη μάτια ποὺ δὲν φαίνονται, καὶ πὼς κρυφοκουβεντιάζουνε μεταξύ τους καὶ πὼς κρυφογελοῦνε… ” 

Και να που έγινε κι αυτό!

Ακουυύσατε! ακούσατεεε!!!

Οχι, δεν θα αρχίσει ΟΜΙΛΙΑ (http://www.e-zakynthos.com/a…/gr_zante.zakynthos.theater.php), απλά θα πρέπει να μαζωχτείτε να συμπαρασταθείτε ο ένας στον άλλον, να μην έχουμε λιγοθυμίες...με τέτοια νέα!

Αλλά εγω φταίω λιγότερο απο τον καθένα, ΕΣΕΙΣ είστε οι ηθικοί αυτουργοί που πήραν τα μυαλά μου αέρα!

Ε δεν ήθελαν και πολύ...κάτι το γήρας που ου γαρ ερχεται μόνον, κάτι η φιλαρέσκεια του πρωτάρη, κάτι μία ματαιοδοξία του δημιουργού, κάτι που ήταν που ήταν φευγάτα,πολύ θέλει να γίνει το κακό με το πες- πες;;; ευτυχώς υπάρχουν ντοκουμέντα τι μου γράφατε τόσο καιρό...εδώ σας έχω✊!

Και μη μου πείτε οτι δε σας προειδοποίησα... Πέτρες θα βρέξει 😉(οχι οτι δε θα συμβεί στην πραγματικότητα,μετά τόσο κάψιμο...ο Θεός να φυλάει) και οχι μόνο...

Εγω, μα τον 'Αγιό μας που είναι στη Θύρα Του, αντιστάθηκα όσο μπορούσα, αλλά ήρθαν και μ' έπνιξαν. 

-Τι να τσι κάμω, σκέφτηκα,ας τσι πάω μέχρι την ΙΡΙΔΑ-https://www.facebook.com/ArtStudioIrida/?fref=ts (Αρχ. Κοκκίνη 1 & Διον. Ρώμα- ΠΑΡΑΛΙΑ), που έχει κι ωραία θέα στο πέλαο να αεριστούν να τσι δει και κανένας χριστιανός, οβραίος, οτι δη τλπ...όποιος περάσει και λιγουριαστεί μπροστά στην πόρτα ενα ποτήρι νερό θα το πιεί αμα έμπει. 

Αααα η φιλοξενία είναι το χαρακτηριστικό μου! 

Είσοδος ελεύθερη παναπεί και η έξοδος επίσης ανεμπόδιστη, μη το σκέφτεστε και αντισκόβεστε...όλα κι ολα,υποχρέωση καμία! 

Η παρουσία σας μου αρκεί. 

Μη σας πω οτι θα αβιζάριζα κι εκτός Ζακύνθου. Ούλους θα σας ήθελα,αλλά και πάλι δε παρεξηγώ,ενεκα απόστασης. 

Γεννηθήτω λοιπόν το θέλημά σας και της κόρης εξ αλλοδαπής επίσης και τσι 3 του μηνού που μας μπαίνει, θα σας ασπετάρω το δίχως άλλο τσι 8.

Κι αν κάποιος δεν θέλει την πολυκοσμία (προβλέπουμε και για τους celebrities που θέλουν ανωνυμία) μία βδομάδα, έδεκει κρεμασμένη θάμαι, δηλ μέχρι τσι 9 του Τρυγητή (ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ εννοώ),όποιο απόγευμα σας φέρει η Ιόνια αύρα απο 7,30 (πέσμα ήλιου) μέχρι και τσι 10.30 το βράδυ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ Μ' ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΑΓΚΑΛΕΣ !!!

Φιλιά μπάντα κι άλλη 😘😍😘👄💋💞💌

Ε ναι λοιπόν,εκτίθεμαι δημοσίως και ανεπανόρθωτα. Εκόντας-άκοντας παρασύρθηκα απο τα γλυκά σχόλια, σκέφτηκα  οτι ίσως  άξιζε να δείτε απο κοντά την πραγματική εικόνα αυτών που τόσο καιρό σχολιάζατε μ ενθουσιασμό και τ αποφάσισα. Η ψυχή μου το ξέρει βέβαια, γιατί ακόμα δεν τόχω συνηδειτοποιήσει και το άγχος αρχίζει σιγά σιγά να με κυριεύει.

ΘΑΘΕΛΑ ΝΑΣΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ,ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΕΤΕ ΑΝΕΛΛΙΠΩΣ 6 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ,ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΘΑ ΝΟΙΩΘΩ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΤΑ ΙΔΡΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΜΕΛΗ ΜΟΥ.

ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!

Παιχνίδια ή ...

Οχι  δεν βγάζω δοντάκια.
Ουτε γεροπαραξενιά είναι,απλά οργίζομαι.
Γιατί δε σκέφτονται κάποιοι οτι τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα όσο κυλάει το νερό στο ορμητικό ποτάμι και πίσω γυρισμό δεν έχει. Κι οταν θα καταλάβεις οτι θα σου εχουν φύγει τα καλλίτερα τότε θάχει πετάξει και το πουλί.και τι θα χει απομείνει;;; Μονο η συσκευή του κινητού,άψυχη,αδιάφορη,που δε θα μπορεί να σου φέρει πίσω τίποτα απ όσα δεν έζησες,απ όσα δεν έδωσες στα παιδιά σου να ζήσουν και να γίνουν αναμνήσεις και για τους δυο σας
Πως μου προέκυψαν ολ' αυτά και τι σχέση έχει το κινητό;
Πολλές και καμία!
Αλλά να κάθε μέρα γίνομαι άθελά μου μάρτυρας διαφόρων εικόνων και προβληματιζομαι και οργίζομαι και λυπάμαι και νοσταλγώ. Ξέρω οτι σας τα λέω περίεργα,αλλά οταν εξηγηθώ θα με καταλάβαινετε και κάποιες ίσως συμφωνήσετε μαζί μου. Οχι για να μην παρεξηγηθώ πού θα με πείτε γεροπαράξενη,αλλά γιατί πραγματικά τάχετε σκεφτεί κι εσείς.
Ξέρω πόσο πασχίζετε όλοι για τα παιδιά σας.Πόσο όλο το Χειμώνα τα τρέχετε πέρα δώθε σε δραστηριότητες.Τόσο που δε τους μένει καν ελεύθερος χρόνος για προσωπική κατανάλωση και γι αυτά και για  σας. Πριν χρόνια το έκανα κι εγω
Ομως αναρωτιέμαι πόσο ανάγκη έχουν όλες αυτές τις δραστηριότητες τα παιδιά; Και μήπως αυτό ειναι κι ένα άλλοθι για το δικό μας χρόνο που δε μπορούμε να τους διαθέσουμε; Μήπως ειναι κάτι σαν ανομολόγητες τύψεις;;;και προσπαθούμε μ αυτό τον τρόπο να καλύψουμε τα κενά μας με δραστηριότητες που είτε μας τις ζητούν είτε  είναι δικά μας απωθημένα;
Κι οταν ερχεται το Καλοκαίρι,μπαϊλντισμένα κι αυτά απο το συνεχές τρέξιμο του Χειμώνα δεν εχουν διάθεση ουτε καν στη θάλασσα να πάνε και βρίσκουν χίλιες προφάσεις να μη φύγουν απο το σπίτι.Οπου τι κάνουν;;;απλά χαζολογάνε με τη "νταντά" τους ,την τηλεόραση κι ότι χαζομάρα επαναλαμβάνει  απο το χρονοντούλαπο της ιστορίας της!
Κι οταν μετά βίας ή οχι σ ακολουθούν, βλέπεις κάτι αποχαυνωμένα κεφάλια κολλημένα σε μια οθόνη κινητού ν αναπαράγουν τα κινούμενα σχέδια που έβλεπαν και σπίτι.
Δε βλέπεις πια παιδιά να παίζουν με τους γονείς
Δε βλέπεις παιδιά να παίζουν μεταξύ τους!
Κι αν αυτό είναι υγιές πείτε το και σ εμένα που αναπολώ τα δικά μου χρονια που δε μ' έκλεινε σπίτι,ειδικά το Καλοκαίρι. Αν ήταν δυνατόν  νάμουν ολημερίς στη θάλασσα. Κι οχι μόνο απο την αγάπη για τη θάλασσα,αλλά απο τη λαχτάρα για την παρέα που ανταμώναμε στη θάλασσα, γι αυτή που πηγαίναμε με τα ποδήλατα να συναντήσουμε τους άλλους.Να  αρχίσουμε τα παιχνίδια μεσ τη θάλασσα,να κάνουμε αυτοσχέδιους αγώνες ποιός θα παραβγεί στο κολύμπι, ποιός θα κάνει το μεγαλύτερο μακροβούτι,να μαζέψουμε πεταλίδες απο τα βράχια και να τις γευτούμε,να πιάσουμε καβούρια και κοχύλια. Εμένα στα μικράτα μου με φωναζαν "χελιδόνι" επειδή μονίμως ήμουν μαύρη στην πλάτη και λευκή στην κοιλιά απο το ψάρεμα με τη μάσκα!
Και  αφου με βαρειά καρδιά φεύγαμε απο τη θάλασσα  δίναμε ραντεβού στο καπάκι,για βραδυνό σινεμαδάκι! Και δε μιλάμε οταν πια ήμασταν έφηβοι ή ενήλικες αλλά και πιτσιρίκια,γιατί συνηγορούσαν κι οι γονείς μας σ αυτές τις πραγματικά παιδικές "δραστηριότητες". Τις θεωρούσαν  αναφαίρετο στάδιο στην κοινωνικοποίησή μας και στη χαρά της παιδικής μας ηλικίας
Κι αν μου πειτε οτι άλλες εποχές τότε πιο αθώες ,τωρα φοβάσαι ν αφήσεις το παιδί σου σε τόση ελευθερία.Και προτιμάς να το εμπιστεύεσαι στην οθόνη ενός κουτιού που του σερβίρει μόνο βία;;;
Γιατί αυτά  που σήμερα λένε κινούμενα σχέδια και παιδικά ,δεν ειναι οι κλασσικές ιστορίες του Ντίσνευ με την ωραία εικονογράφηση και τις γνωστές ιστοριούλες,αλλά κάτι τερατόμορφα βίαια παιχνίδια και κάτι σαχλά παραμορφωμένα ζώα.
Αλλά ξέχασα υπάρχει πλέον κι η μόδα των "παιδότοπων", ο θεός να τους κάνει...με μοκέτες και επιβλέπουσες !!!
Αναπολώ τα χρόνια της αγκαλιάς με ατέλειωτες ώρες παραμύθια και παζλ με τα παιδιά μου και τελικά νομίζω οτι εκτός απο μενα ,αφησαν και σ αυτά κάτι που θα θυμούνται μεγαλώνοντας και μετά απο μένα. Τυχερά τα παιδιά που μοιράζονται στιγμές με τους γονιούς τους,γιατί το ζητούμενο δεν είναι άπλετος χρόνος,αλλά ποιοτικός χρόνος.
Γι αυτό μου προκαλεί οργή και θλίψη να βλέπω παιδιά στη θάλασσα αραγμένα στις ξαπλώστρες με τα κινητά των μεγάλων,αντί να φτιάχνουν πηγάδια και πύργους στην άμμο, και οικογένειες που βρίσκονται σε διακοπές να βγαίνουν για φαγητό και μόλις καθίσουν στο τραπέζι αφ ενός να παιρνουν όλοι τα κινητά για να ποστάρουν προφανώς που βρίσκονται  αλλά να ρυθμίζουν σε "παιδικά προγράμματα " και τα κινητά να τα δίνουν στα παιδιά για να τα κρατουν απασχολημένα  και να τ ακούς να μιλάνε γκρινιάζοντας μόνο οταν τελειώνει η Πέπα η κακομούτσουνη γουρούνα ή τα πολεμοχαρή αγορίστικα καρτουν.
Πιστέψτε με περισσότερο μ ενοχλεί ν ακούω απο δίπλα μου τον ενοχλητικό θόρυβο απο τη δράση των "παιδικών ηρώων" παρά απο τις φωνές των παιδιών αν έπαιζαν γύρω μου.
Τελος πάντων αυτές οι καθημερινές εικόνες που έχουν γίνει πάγιες αλλά δε συνηθίζονται και οι δικές μου αναμνήσεις, μ οδήγησαν να δημιουργήσω δύο πετρωτά.

Ενα με τους γονείς που παίζουν με το παιδάκι τους

κι ένα με δυο παιδάκια που παίζουν ανέμελα στην άμμο,μαζεύοντας αστερίες κι ρίχνοντας το βαρκάκι τους στη θάλασσα.

Μη μουπείτε οτι δεν ξυπνώ και σ' εσάς αναμνήσεις;;;

E la nave va...

Δε θα μπω στον κόπο ν' απολογηθώ γι ακόμα μία φορά για το κενό της απουσίας μου.
Απλά θα πω οτι κάθε τι που αγαπώ και ξεχωρίζω θέλω να υπάρχει και εδώ μέσα. Να βρίσκεται και μετά απο μενα  ρε αδελφέ. Αλλά να ξέρουμε και την ιστορία του.
Γιατί, όπως έχουν πει πολλοί, όλα έχουν μία ιστορία κι ένα παιδεμό απο πίσω τους.
Με τη ζωγραφική εχω ενα ιδιαίτερο σύνδεσμο κι επειδή την αγαπώ, αλλά τη σέβομαι πολύ περισσότερο, αργώ να την πιάσω.
Αντίθετα το κάνω με περισσότερη σιγουριά οταν είμαι υπο το άγρυπνο ...φρύδι της φίλης, δασκάλας και εμπνευστού μου.
Κάθε φορά λοιπόν που ανεβαίνω Αθήνα είναι σίγουρο οτι  θα  γυρίσω πίσω μ' ένα τουλάχιστον έργο (πολλές φορές και παραπάνω)
-θα ζωγραφίσουμε;;; η ερώτηση πριν καν αναχωρήσω απο τα πάτρια
_Φυσικά, αβίαστη η απάντηση
κι απο εκεί αρχίζουν τα δύσκολα...
-Τι προτιμάς;;
- Ο,τι θες...αλλά νααα ..ξέρεις μμμ... εμένα μ' αρέσουν τα χρώματα (φατσούλα τσαχπίνικη να τη ρίξω ,έστω και τηλεφωνικά )
_ευτυχώς που μ αφήνεις στη διάθεση μου... "Ο,τι θες"!!! Γραφίτη δεν εχεις κάνει συστηματικά
_ μμμμ ναι το ξέρω  και ...θεεέλω...αλλά να μωρεεέ τώρα... Καλοκαίρι ,ήλιος ,φως,θάλασσα, να κάνω μαυρίλα;;;
_ ο.κ. . Να σου βρω εγω θέμα ή θα φέρεις εσυ;
_Οχι  βρες εσυ , σ εμπιστεύομαι (άλλο ρίξιμο,μη και ζοριστώ και σ αυτο)
Και το θέμα βρίσκεται...
Ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
_Τι ειν΄ τούτο;;;
_Δε μου ζήτησες, χρώμα, ήλιο,φως,θάλασσα; Το θέμα!
_ Εγω θα κάμω αυτοοό;;;πααας καλααά;;; (χάθηκε ο σεβασμός παντελώς στη δασκάλα)
_ Γιατί να μη το κάνεις;;(με ύφος ενοχλημένο)
_ Αυτό ειναι πανδύσκολο. Είπαμε ...δύο μέρες ήρθα να ζωγραφίσω,δε θα βγάλουμε το μήνα μαζι με τα μάτια μας
_ Εχεις φτιάξει κι άλλα δύσκολα και τα κατάφερες περίφημα ,να σου θυμίσω το Ποδήλατο. Τι νόμιζες με τις κλειδαριές και τα φρούτα θα έμενες εσαεί; (υψώνεται το φρύδι)
_ Απο πού ν αρχίσω και πού να τελειώσω μ αυτό;; Απο τα μαλλιά;;; οι εκατό αποχρώσεις του ξανθοκαστανοπορτοκαλοκόκκινου; το φόρεμα που δεν ξέρεις αν ειναι άσπρο,γαλάζιο,ροζ ή μωβ;;; με το νερό;;; Εχω κάνει εγω νεροοό;;;; Ασε που μέσα διαγράφεται ένα παιδί ακόμα, εκτός οτι έχει και επιπλέοντα (κατεβάζω μούτρα)
_ Δηλαδή θέλεις να βρω άλλο;;; (να δώσει τόπο στην οργή)
_... (δισταγμός)
Ωχ πάνω που άρχισε να μου καλαρέσει λες να αλλάξει ;;; Την προλαβαίνω.
_ Δεν ειναι οτι δ ε μ' αρέσει  το θέμα, αντίθετα... με ξετρελαίνει (ξεστόμισα επιτέλους την αλήθεια),αλλά είναι πολύ δύσκολο για μένα και πολύ λίγος ο χρόνος να το φτιάξω
_ δεν υπάρχει βία, θα το τελειώσεις στη Ζάκυνθο (συγκαταβατική όπως πάντα)
- ααα μπααα! δεν υπάρχει τέτοια  περίπτωση,εγω  μόνο εδώ ζωγραφίζω
_ αφου πρώτα με σκάσεις (δεν άντεξε άλλο)... αλλά τόχεις χούι, χωρίς γκρίνια δε ξεκινάς έργο,τώρα θα σε μάθω; (νάτα μας και που με ξέρειιι!!!)
Είναι να μη σου βγει τ'  όνομα... γιατί μάτι δεν έχω περιθώρια να μου βγει. Ποιά εγω ! πού στόμα έχω και μιλιά δεν έχω.
Μεταμελούμαι για την γκρίνια, παίρνω την απόφαση ν' αρχίσω...ε εντάξει,οχι απόλυτα αδιαμαρτύρητα...
_ Μη μου δώσεις μεγάλο χαρτί, να το τελειώσω.
 Δε θα κάνω και τη Μόνα Λίζα (αν κι αυτή εχω μάθει δεν ειναι τεραστίων διαστάσεων παρά τη φήμη της και τον τοίχο που καταλαμβάνει στο Μουσείο).
Αντε τωρα να διαλέξω χρώματα...όλη την κασετίνα θα χρειαστώ (εχω και τύψεις γιατί της τρώω τα μολύβια).  Παστέλ θα το κάνω (απεφάνθην), ειναι πιο γρήγορο (τ' αποδέχεται. Ας έκανε κι αλλιώς). Κι αμα το κάμω παστέλ πώς θα δώσω τη διαφάνεια και του φορέματος (συνεχίζεται η μίρλα, εμ δε κόβεται και μαχαίρι)
_Να σε βοηθήσω;; (προσφέρεται)
_Οχι μόνη μου! με πείσμα μικρού παιδιού που η πρώτη λέξη που λέει  είναι το "μόνο μου"
_Ναι, αλλά πρέπει να σου δείξω κι εγω κάτι,  να δικαιολογήσω τη διδασκαλική μου ιδιότητα
_ Το ξέρω,αλλά μου αρκεί που είσαι στο χώρο και ξέρω οτι με παρακολουθείς άγρυπνα κι ας μην σου επιτρέπω να επέμβεις. Άσε με να κάνω λάθος, άσε με να το διορθώσω
_Να προλάβω το λάθος θέλω,να μη χρειαστεί να το διορθώσεις
_Οχι, ξέρω. Αμα χρειαστώ βοήθεια θα στο πω (...μουλάρι)
Αρχίζει  το γρουτσου γρουτσου του μολυβιού στο χαρτί  κι ύστερα απο λίγο το μόνο που ακούγεται είναι αυτό κι ο ήχος της ξύστρας ( ααα της επιτρέπω να μου ξύνει τα μολύβια να μην παραπονιέται,χαχαχχα) Κατά τ άλλα μούγγα!
Κι είχαμε τόσα φλέγοντα θέματα να συζητήσουμε τούτη τη φορά,αλλά όπως οταν τρώμε δε μιλάμε έτσι εγω όταν δουλεύω. Το κεφάλι κάτω, βιδωμένη επι ώρες στην καρέκλα, αλλοι θα το είχαν για βασανιστήριο χωρίς φαί  και νερό,σε λίγο θα χρησιμοποιώ καθετήρα να μην σηκώνομαι ούτε και για την ύστατη ανάγκη.
Κατά καιρούς  οταν  δυσκολεύομαι,όλο και κάτι μουρμουρίζω, δε παίρνω όμως απάντηση,σηκώνω το βλέμα βλέπω να με κοιτάζει  αμίλητη με την έκφραση "τι να σου πω τωρα; σκάσε και συνέχισε" αλλά με τόση τρυφερότητα που μ αναγκάζει πραγματικά να σκάσω και να συνεχίσω με περισσότερο πείσμα ,ωστε  στο τέλος του έργου νάχει να μου κάνει τις λιγότερες παρατηρήσεις ή διορθώσεις και νάχω την ικανοποίηση οτι τα κατάφερα μόνη μου αλλά να δω έστω και τη σιωπηρή επιβράβευση των προσπαθειών μου , έστω κι αν της έβγαλα το λάδι!
Αλλά δε φταίω εγω, αφου κάθε φορά οι ίδιες σκηνές διαδραματίζονται και δε μ έχει σιχτιρίσει να μη μου το ξαναπεί αυτό το "θα ζωγραφίσουμε;"
Κι εγω νοιώθω τόσο χαρούμενη αν δικαίωσα την πεποίθησή της οτι θα το καταφέρω!!!
Υπ αυτές τις απόλυτα αληθινές στιχομυθίες δημιουργήθηκε κι αυτό το τόσο τρυφερό και καλοκαιρινό θέμα,

"E la nave va"
Painting with Colored pencils

 σ ε μέρες που η Πρωτεύουσα  έβραζε σαν τα καζάνια της Κόλασης,αλλά εμείς είχαμε βρει το δικό  μας δροσερό  Παράδεισο!
Και κοιτάξτε  σύμπτωση, οχι οτι το ήξερα,απλά απο τα μηνύματα που μου ήρθαν το έμαθα , σήμερα ήταν η "Παγκόσμια ημέρα κολλητού φίλου" (να δω τι άλλη παγκόσμια μέρα θα μηχανευθούν,εμένα πάντως με βολεύει η παρούσα) ποιά λοιπόν καλλίτερη απόδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης απ αυτό το έργο που προτάθηκε απο εκείνη  και δουλεύτηκε με πάθος  απο μένα για να μη την διαψεύσω;
Δε θα πάψω ποτέ να λέω οτι υπήρξε η κινητήρια δύναμη που ξανάβαλε μπροστά τις μηχανές και συνεχώς με σπρώχνει να προσπαθώ και να επιδιώκω το καλλίτερο στη ζωγραφική, παρότι εγω με το μουλαρίσιο πείσμα μου την πρήζω αλλά στο τέλος με το δικό της μοναδικό τρόπο με τουμπάρει και μ ενθαρρύνει να μη παύω να κάνω όνειρα και να πετυχαίνω νέους στόχους.
Μαράκι (ηλίου φαεινώτερον σε ποια αναφέρομαι) χαίρομαι για όλο αυτό που έχουμε καταφέρει όλο αυτό τον καιρό, σ ολα τα επίπεδα και μακάρι πάντα τα έργα μας νάναι τόσο τρυφερά και αισθαντικά και να μεταδίδουν και στους άλλους τη θετική ενέργεια απο τις ώρες της δημιουργίας τους!
Μπορεί νάμαι κουρασμένη (και οχι μόνο) από το ταξίδι,αλλά μέσα σ' εξι ωρες εχω τη δυνατότητα να σκέπτομαι και να επεξεργάζομαι ποooλλά, μα πιο πολύ ν' αναπολώ,να μετανοιώνω, να νοσταλγώ,να χαμογελώ και  να γεμίζω  συναισθήματα, κι ολ αυτά, κάπου πρέπει να εκτονωθούν ;) .

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΥΧΟΜΑΙ

Καλοκαιράκι εχει η καρδιά μου!

Νάμαστεεεε!!!!
σας χαιρέτησα;;; δε σας χαιρέτησα , που έλεγε κι ο κινηματογραφικός Μικές, αλλά αυτή τη δουλειά θα κάνουμε κάθε που χάνομαι και θα ξαναεμφανίζομαι;;;καταντάει βαρετό!
Λοιπόν δεν ξέρω πόσους βρίσκω νάχετε απομείνει, αλλά εγώ όλο κι έρχομαι και ρίχνω μια ματιά,γιατί φοβούμαι οτι στο τέλος θα μου το κλείσει το σπίτι  ο βλόγερ και θα κάνουν κατάληψη αναρχικά στοιχεία.
Ετσι λοιπόν με τούτα και με κείνα Καλοκαίριασε κι απο βροχές και καταιγίδες που είχε μέχρι πρότινος το γύρισε σε καύσωνα. Τρελός καιρός κατά το τρελοί άνθρωποι που τα καταφέραμε έτσι όμορφα, κι ύστερα σιχτιρίζουμε την ατμόσφαιρα κι οχι τα μούτρα μας.
Τέλος πάντων Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου, διότι το κορμί μου ακόμα δεν δέχτηκε τις θωπείες της θάλασσας και κατά τα φαινόμενα θα καθυστερήσει κομματάκι ακόμα.
Αυτό ομως δεν μ' εμποδίζει ν' απολαμβάνω θαλασσινή αύρα κατ οίκον.
Θυμάμαι τα παιδικά μου Καλοκαίρια και δροσίζομαι από αναμνήσεις που με κατακλύζουν.
Τις βόλτες με τα ποδήλατα, τα μεσημέρια με το παράνομο κυνήγι των τζιτζικιών  (οχι δεν ήταν προστατευόμενο είδος, απλά εμένα κλείδωναν στο δωμάτιο να κοιμηθώ κι εγω τό σκαγα απο το παράθυρο γιατί με προκαλούσαν τα σκασμένα), τα μπάνια στη θάλασσα...τότε που δε μας έπιανε ούτε ήλιος ούτε καύσωνας και πηγαίναμε παρέες ποδηλατάδα  για μπάνιο, το κυνήγι των καβουριών μέσα στις πέτρες (ΚΑΙ καβουροκυνηγός!!!!Τύφλα νάχει ο Ρόμπερ ντε Νίρο στον Ελαφοκυνηγό,αμ τι με περάσατε;;;για καμιά δεσποσύνη με φρου φρου κι αρώματα;;; ελλείψει παιδογειτονιάς τάκανα όλα μόνη μου και συνέφερα χωρίς ανταγωνισμό!
Θυμάμαι επίσης τις απογευματινές βόλτες στη Στράτα Μαρίνα, τότε που ήταν προσβάσιμη και φιλική στους πεζούς , όχι τώρα που για να παρκάρεις καρφίτσα κάνεις τάμα στον Αγιο,για βόλτα  τύπου "νυφοπάζαρο" ούτε κατά διάνοια!
Η χαρά μου λοιπόν ήταν τα θερινά σινεμά, που δεν αφήναμε ταινία για ταινία με τον μπαμπά μου ειδικά και μετά μέχρι το Τουριστικό περίπτερο για την απαραίτητη αγορά του νέου τεύχους του Μίκυ μάους, Μικρού Σερίφη (τι κυνηγός θάμουν αν δεν ενημερωνόμουν;) Τιραμόλα ,Μπλέϊκ κι ο,τι γενικά κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή.
Και φυσικά...ΠΑΓΩΤΑ!!!!
Μπορεί η μαμά-κέρβερος να μην μ' άφηνε να παίρνω απο πλανόδιο που έφτανε μέχρι το σπίτι μας, κι εγω μαράζωνα να βλέπω τ' άλλα παιδιά που έτρεχαν και περικύκλωναν το τρίροδο όχημα του παγωτατζή, αλλά μ' αποζημίωναν οταν κατεβαίναμε στη Χώρα!
Ετσι  τα μπάνια και τα παγωτά ήταν ο μόνιμος υγιής ανταγωνισμός με τ' άλλα παιδιά που βρισκόμασταν  στα παιδικά μας  καλοκαιρινά στέκια.
Μια τέτοια εικόνα μου γεννήθηκε κι έγινε πετρωτό

Και μετά με την ημερολογιακή είσοδο του καλοκαιριού γινόταν της Κολάσεως!!!!
Του Αγιού Γιαννιού του Λουμπαρδιάρη!!! Ο δικός σας Κλήδονας είν τούτος
Εποχή που κάθε νοικοκύρης που σεβόταν το σπίτι και φρόντιζε το περιβάλλον, χωρίς να τα περιμένει όπως σήμερα όλα απο το Κράτος που κατά τ άλλα αναθεματίζει, ξάριζε τα χωράφια του από τα ξερά χόρτα, τους τράφους δίπλα απο το δρόμο και ω του θαύματος!!!! οι τράφοι τότε έβγαζαν μόνο ξερόχορτα όχι καθε λογής πλαστικό και σκουπίδι γκρρρρρ
Συγκέντρωνε λοιπόν τα ξερόχορτα σε σωρούς στη μέση του τράφου, πετάγαμε τα ξεραμένα πια μαγιάτικα στεφάνια και άναβε φωτιά, φουγκαρία τεράστια, που υπο το άγρυπνο μάτι των μεγαλύτερων ήταν η χαρά  αγοριών και κοριτσιών που συγκεντρώνονταν από όλη τη γειτονιά και πήδαγαν ασταμάτητα πάνω απο τις φλόγες, χωρίς νάχουν αίσθηση του φόβου.
Πηδήματα μέχρι τελικής πτώσεως.

και μετά μ' αναψοκοκινισμένα μάγουλα και κατάκοποι πηγαίναμε για ύπνο, βάζοντας οι μεγαλύτερες κι έχουσες σκορδοκαΐλα ποιόν θα παντρευτούν μία ξερή αγκινάρα κάτω απο το κρεββάτι τους.
Αν η αγκινάρα ανθιζε (;;;) θα έπαιρναν ον έκαστη κατά διάνοιαν είχε. Τώρα πόσες απ αυτές τον πήραν θα σας γελάσω, δεν την έβαλα, δεν γνωρίζω.
Ετσι προχωρούσε το Καλοκαίρι μας,χωρίς να μας χωράει ο Τόπος.

Γεμίζαμε εικόνες, συναισθήματα,ανταμώματα κι αποχωρισμούς,γιατί κάθε Καλοκαίρι έρχονταν οι αγαπημένοι μας απο την Πρωτεύουσα και στηνόταν μοιρολόι στο φεύγα,τ αντίθετο με τους εθνικούς εορτασμούς του ερχομού
Αυτά τα Καλοκαίρια μου επανέρχονται στο νου και μαζί με νοσταλγική θλίψη, μου δίνουν έμπνευση  και γίνονται  πέτρινα πετράδια!

Αγαπώ Καλοκαίρι,

τοτε που δε φοβόμαστε ουτε καύσωνες, ουτε βρεγμένα μαγιώ για την κοιλιά μας, τότε που στήναμε το βράδυ τις καρέκλες απέναντι απο τον τοίχο του σπιτιού και βλέπαμε τάχα μου σινεμά απο τα φώτα των αυτοκινήτων που μεγένθυναν στον τοίχο τις σκιές των δέντρων...τότε που τα σπίτια μας μύριζαν αγιόκλημα και γιασεμί

Καλή συνέχεια Καλοκαιριού που μόλις μπήκε φουριόζικο! Ελπίζω κάτι να ξύπνησα και σ εσάς με τούτη τη λογοδιάρροια.

Ο απόηχος της Γιορτής.

Κάθε φορά το ταξίδι στην Πρωτεύουσα είναι μία εμπειρία.

Σαν να μην τοχεις ξανακάνει και να την ανακαλύπτεις ξανά.

Άλλοτε ευχάριστα,άλλοτε όχι και τόσο…

Μία  απ όλα λοιπόν είχε κι αυτό.

Κάθε φορά που μπαίνω στο καράβι, είναι σαν ναμαι πουλί που μ ανοίγουν το κλουβί!

Αυτή τη φορά η τύχη μου χάρισε μία μοναδική και πρωτόγνωρη συνάντηση μ' ενα κοπάδι δελφίνια! Καλός οιωνός γι’ αρχή,δεν νομίζετε;;; Τόσα ταξίδια κι ούτε μία φορά δεν είχε συμβεί, αλλά επειδή ήμουν απροετοίμαστη και το κινητό μου απρόθυμο για καλές φωτογραφίες,έμεινα με την ανάμνηση τυπωμένη στο "σκληρό δίσκο".

Η διαδρομή μέχρι την ΑΘήνα με γεμίζει με χρώματα και εικόνες.

Γιατί η Φύση είναι τόσο δυνατή που μου δημιουργεί εκτός απο ευγνωμοσύνη ,ζωγραφικές εικόνες διαφόρων τεχνοτροπιών

Και κάθε φορά γυρίζω αποφασισμένη οτι θα πέσω με τα μούτρα στη ζωγραφική να αποδώσω αυτά που συνέλεξα,αλλά πάντα κάτι συμβαίνει και μένουν στις καλένδες

Τέλος πάντων φτάσαμε στον προορισμό μας,που γι αλλη μια χρονιά ήταν η Γιορτή των Μολυβιών.

Μ' ένα χρόνο φυσικής απουσίας, φέτος είχα τη χαρά να παραστώ και να μοιραστώ τον ενθουσιασμό των συμμετεχόντων  και των επισκεπτών για τα έργα όλων μας,που ήταν καμωμένα με περισσή αγάπη και σεβασμό, γιατί αυτό που αγαπάμε αυτό καταθέτουμε στο χαρτί.

Μπορεί κάποια απουσία να με πονούσε,μπορεί ο καιρός να μας τα χάλασε,μπορεί να μας ταλαιπώρησαν οι απεργίες και το πρωινό τρέξιμο (άσχετο απο την έκθεση) αλλά προσπάθησα ν’ αποκομίσω όσο το δυνατόν περισσότερα από μέρη και ανθρώπους που αγαπώ.

Ετσι ένα μικρό φωτογραφικό οδοιπορικό  θα δείτε εδώ:

Εικόνες από την έκθεση

και πιο αναλυτικά στον εδώ συνδεσμο ολη η παρουσίαση που μας έγινε.

Μια μακέτα απο το αγαπημένο νεοκλασσικό που μας φιλοξενεί κάθε φορά το Booart cafe-bar

Η τελευταία μέρα στην Αθήνα, μια ηλιόλουστη Κυριακή λίγο πριν μαζέψουμε  τους πίνακες,τόλμησα ένα μοναχικό περίπατο  στον αγαπημένο παράλληλο της Ακρόπολης, σ' ενα δρόμο που έσφυζε απο τουριστική κίνηση,ανθρώπων που απολάμβαναν το ζεστό Αττικό ουρανό και την Κλασσική Ελλάδα.

Κατά μήκος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Κτίρια γνωστά και πολυφωτογραφημένα

Κι εκεί που τέλειωναν οι ομπρέλες των ασιατών  τουριστών και τα καπέλα, ξεπροβάλουν οι αρχαίες κολώνες. Και σε εκπλήσσουν τα ψηφιδωτά που αναδύονται απο τα ξερόχορτα και συντροφεύονται απο τα μοναχοπούλια

Μιά βάφτιση  ετοιμάζεται στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη  και με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω στις δικές μας βαφτίσεις και συγκινούμαι απίστευτα

Παίρνω συγκινημένη το δρόμο για την κάθοδο προς το Θησείο και του Ψυρρή και δεν υπάρχει εκατοστό χωρίς χειροτέχνες, που εκθέτουν την πραμάτεια τους  καθ όλη την έκταση της Αποστόλου Παύλου μέχρι τα στενόδρομα του Ψυρρή.

Κυριακή γαρ και το παζάρι στο Μοναστηράκι και τις γύρω γειτονιές είναι ο μεγάλος κράχτης

Καλλιτεχνικά graffiti, ιεροσυλία και μνήμες του παρελθόντος

Περνώντας απο το σινέ ΘΗΣΕΙΟ που οντως δεν ειναι ενα απλό σινεμά αλλά ειναι εμπειρία όπως γράφει στη μετώπη του,

συνεχίζω να φωτογραφίζω τα ίδια κτίρια που τα έχω φωτογραφίσει όλες τις εποχές κι όλες τις ώρες της ημέρας και μπαίνοντας στου Ψυρρή,πάνω στο πεζοδρόμιο ανακαλύπτω ένα μικρό θησαυρό.

Ενα τεύχος των ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΩΝ ΦΥΛΛΩΝ του Ντίνου Κονόμου (έκδοσης 1955) κι ένα ρόπτρο, απ αυτά που λατρεύω και για χάρη τους θα γινόμουν κλέφτρα απο κάποιο εγκαταλειμμένο σπίτι που ακόμα κρέμεται βουβό, γιατί ποιόν να ενημερώσει πια, αφού οι ένοικοί του δεν υπάρχουν !

Ετσι αντί να το κλέψω,το απέκτησα νομίμως και το καμαρώνω.

 Η λήξη της έκθεσης σηματοδοτήθηκε από ένα σεμινάριο ξηρών pastel, με την εκλεκτή φίλη ζωγράφο Ειρήνη Γεωργοπούλου, το θέμα της είναι αυτό εδώ με μένα περήφανη παρουσιάζουσα!

"Γυάλινη μπίλια" με ξηρά pastel

Αλλά και το όλο ταξίδι, παρά τις αντιξοότητες που προέκυψαν,  πάλι έκλεισε μ' ένα ζωγραφικό έργο, που απο καιρό είχα ξεχωρίσει να δουλέψω, αλλά τελικά ακόμα κι η ζωγραφική θέλει την κατάλληλη παρέα για να προκόψει

και το μήνυμα όλων αυτών:

Διαιρώ και πολλαπλασιάζω.

Όχι δε ξεκίνησα πάλι το Δημοτικό, απλά συνεχίζω  να δημιουργώ ανασυνθέτοντας
Και ιδού η ιστορία πως έχει.
Ίσως ήσασταν κι εσείς κάτοχοι  κάποιου ανάλογου αριστουργήματος. ΑΝ είστε λίγο τυχεροί δεν θα είστε εσείς αλλά κάποιος συγγενής ή γνωστός σας.

Πάντως το εν λόγω  κομψοτέχνημα ήταν

Φωτό απο το internet

πολύ διαδεδομένο ως δώρο κουμπάρου (κι άλλη τύχη ο κουμπάρος εκτός της πονηρής παροιμίας!!!Πόσες χαρές ν'  αντέξει μαζεμένες ο έρμος;) πριν καμιά 20αριά, ίσως και παραπάνω, χρόνια.
Έτσι έγινε αποδέκτης κι ο αδελφός  μου!
Κι ως έχων ενα στοιχειώδες γούστο το εγκατέλειψε στο πατρικό μας χωρίς αιδώ και  τύψεις.
Εγώ πάλι το βλεπα να στέκει  εκεί  ψηλά στη βιβλιοθήκη ακούνητο κι αγέλαστο ,σα μαραζωμένο στρατιωτάκι και το λιμπίστηκα. Οχι για το απαστράπτον του πράγματος,άλλωστε εδώ απεδείχθη περίτρανα ότι ο,τι λάμπει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χρυσός! Αλλά με προκάλεσε η "γυάλινη"  προστασία και τη φαντάστηκα αλλιώς.
Έτσι πήρα την άδεια από τη μητέρα,ομολογώ με κάποια δυσκολία ...γιατί πως ν αποχωριστεί τέτοιο κειμήλιο που φιλοξενούσε τόσα χρόνια,αλλά την έπεισα κατάλληλα και ενέδωσε μπρος στην ευκαιρία να γλυτώσει από δαύτο.

Τόσα χρόνια είχα την απατηλή εντύπωση που έβλεπα έτσι χρυσό και καμαρωτό, όχι καλέ οτι ήταν από χρυσάφι, νισάφι πια, αλλά τουλάχιστον θάταν ένα ευτελές μέταλλο.
Τζίφος! πιο  πλαστικό πεθαίνεις
Όταν αποκαθηλώθηκε λοιπόν από τη θέση που επί χρόνια είχε καβατζώσει και το έπιασα στα χέρια μου και το περιεργάστηκα η πρώτη μου σκέψη μετά τη φρικτή ανακάλυψη ήταν να το πετάξω ή στην καλλίτερη να το ξαναβάλω στη θέση του.
Ελα όμως που η ιδέα της γυάλας δεν μ εγκατέλειπε!
Έτσι το  φορτώθηκα για το εργαστήρι κι άρχισε η αποδόμηση.
Αλλού παππάς κι αλλού τα ράσα του. Δεν ήταν και δύσκολο εδώ που τα λέμε, άσε την ευχαρίστηση που τόκανα!
Η γυάλα λοιπόν έστω κι αρκετά θαμπή απο το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου (όποιος γνωρίζει κάποιο τρικ να λάμψει ξανά,ας το καταθέσει, θα κάνει ένα καλό) γρήγορα βάφτηκε άλλαξε ριζικά,τίποτα δε πρόδιδε την προτέρα της χρήση και πήρε μια Πασχαλοανοιξιάτικη εκδοχή.

 Το δύσκολο ήταν το υπόλοιπο κομμάτι αρκετά κακομούτσουνο και αδιαίρετο.

Από τη μια μ αρέσουν τα ρολόγια παλαιόθεν,απο την άλλη είχα και παλιά ένα ρολόι εκκρεμές (ξύλινο αυτό) που δυστυχώς δεν αγαπήθηκε οσο έπρεπε γιατί ενοχλούσε έστω κι αν το είχα σταματήσει να χτυπάει ανά ώρα και αφού άλλαξε πολλές θέσεις στο τέλος βρέθηκε εκτός σπιτιού!

Με πόνεσε η απώλειά του γιατί ήταν συνδεδεμένο με το δωρητή και οχι μόνο,αλλά τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τις δυνατότητές μου
Αυτό λοιπόν δεν ήθελα να το διαλύσω εντελώς. Ήθελα να παραμείνει ρολόι και μάλιστα εκκρεμές

λεπτομέρεια απο την αλλαγή βαμένο με
χρωματα κιμωλιας  και πατίνα

Εστω να βλέπω αυτή τη ρυθμική κίνηση πέρα δώθε.

Και μια που όπως ήταν δε το ήθελα του άλλαξα φορά και σκαρφίστηκα να το ντύσω με χαρτόνι και μετά γυψόγαζα (αν και το έκανε αρκετά βαρύ τ αποτέλεσμα) και όλη μετά την ακολουθούσα διαδικασία μεταμόρφωσης σε κάτι χρηστικό και σχετικά καλαίσθητο.

Ίσως επηρεασμένη από τα παλιά ιδιου τύπου ρολόγια- κούκους, ίσως απο τα σπιτάκια που παλιά έδειχναν τον καιρό αλλάζοντας ανάλογα ανθρωπάκια με ομπρέλα ή χωρίς (τα θυμάστε ή τσάμπα τα λέω;) η ιδέα αλλαγής στράφηκε προς κάτι ανάλογο.
Και τ αποτέλεσμα ιδού!

Το πάνω κομμάτι  με τις λεπτομέρειές του

Μπορεί να μην είναι κανένα απερίγραπτης ομορφιάς αποτέλεσμα όμως εγω πάντα ενθουσιάζομαι και τ απολαμβάνω διπλά  όταν ένα αντικείμενο που με τον οποιονδήποτε τρόπο σώζεται από την καταστροφή και παίρνει μία νέα παράταση ζωής και από την άλλη δοκιμάζω τις δικές μου δυνατότητες  στο να πετύχω αυτό το στόχο

Ετσι, σας παρουσιάζω σήμερα ένα κακόγουστο και άχρηστο πια ρολόι, που διαιρέθηκε και πολλαπλασιάστηκε, σε δύο διαφορετικά αντικείμενα διακοσμητικά και χρηστικά