Ο παπουτσής και τα ξωτικά

Ας γίνουμε για λίγο παιδιά κι ας μεταφερθούμε στην παιδική μας ηλικία.
Δε χρειάζεται καμιά χρονομηχανή να μας μεταφέρει στο παρελθόν του καθενός,αρκεί να κλείσουμε τα μάτια,να κουρδίσουμε το μουσικό κουτάκι των αναμνήσεων και ν' αφεθούμε στη μαγεία του παραμυθιού 😍
Ποιός δε θυμάται αυτό το όμορφο χριστουγεννιάτικο παραμύθι των παιδικών μας χρόνων;
Εγώ πάντως όχι μόνο το θυμάμαι αλλά το έκανα και εικόνα 😉
Για ξαναδιαβάστε το και ταξιδέψτε στη μαγεία των παραμυθιών,της καλοσύνης και της δημιουργίας

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας παπουτσής, εργατικός και πολύ καλός τεχνίτης. Μα οι καιροί ήταν δύσκολοι και με πολύ κόπο έβγαζε το ψωμί του. Ό,τι κέρδιζε το ξόδευε για την οικογένεια του και τις περισσότερες φορές δεν του περίσσευαν χρήματα για να αγοράσει καινούργια δέρματα. Ένα βράδυ είχε δέρμα, που του έφτανε ίσα ίσα για να φτιάξει ένα ζευγάρι παπούτσια. Έκοψε λοιπόν πολύ προσεκτικά τα κομμάτια, τα άπλωσε πάνω στον πάγκο, πέρασε και κλωστή στις βελόνες του, για να είναι έτοιμα που θα τα έραβε το πρωί, που έχει καλύτερο φως.

Καθώς λοιπόν έκλεινε τα εξώφυλλα της βιτρίνας του αναστέναξε:

– Μπορεί να μην ξαναφτιάξω άλλο ζευγάρι παπούτσια. Όταν πουλήσω αυτά εδώ, θα πρέπει να δώσω όλα τα χρήματα για φαγητό και δε θα μείνει τίποτα για δέρμα. Πω πω, τι θα κάνω;

Το επόμενο πρωί ξύπνησε με βαριά καρδιά και τράβηξε στεναχωρημένος για τον πάγκο του. Αντί όμως για τα δερμάτινα κομμάτια, βρήκε να τον περιμένει ένα υπέροχο ζευγάρι παπούτσια! 



Ήταν ραμμένα με λεπτότητα και με τις πιο μικρές και ταχτικές ραφές που είχε δει ποτέ του. Ο παπουτσής τα έχασε! Μην ξέροντας τι άλλο να κάνει, έβαλε τα παπούτσια στη βιτρίνα.

Ακόμη αναρωτιόταν ποιος μπορεί να τα είχε φτιάξει, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας πλούσιος ηλικιωμένος κύριος, που ήθελε να αγοράσει τα παπούτσια και μάλιστα του πρόσφερε πολύ περισσότερα χρήματα από όσα είχε πληρωθεί ποτέ του ο παπουτσής! Πληρώθηκε λοιπόν και αμέσως πήγε να αγοράσει περισσότερο δέρμα και φαγητό για την οικογένεια του.

Το ίδιο βράδυ ο παπουτσής έκατσε πάλι στον πάγκο του κι έκοψε για δυο ζευγάρια παπούτσια από το καινούργιο δέρμα. Μετά άφησε τα κομμάτια απλωμένα όπως την προηγούμενη φορά, έτοιμα για να τα ράψει το πρωί.

Όταν πήγε στο εργαστήρι του την άλλη μέρα το πρωί, βρήκε πάλι δυο ζευγάρια παπούτσια, έτοιμα ραμμένα πάνω στον πάγκο του κι αναρωτήθηκε:

– Μα ποιος μπορεί να είναι αυτός που δουλεύει τόσο γρήγορα και κάνει μάλιστα τόσο μικρές ραφές;

Έβαλε λοιπόν τα παπούτσια στη βιτρίνα και σε λίγη ώρα πλούσιοι άνθρωποι, που δεν είχαν πατήσει ξανά στο μαγαζί του, ακριβοπλήρωσαν για να τα αγοράσουν. Ο παπουτσής βγήκε πάλι έξω κι αυτή τη φορά αγόρασε περισσότερο δέρμα κι έκοψε περισσότερα κομμάτια.

Για βδομάδες συνέβαινε το ίδιο πράγμα κάθε βράδυ. Δυο ζευγάρια παπούτσια, μερικές φορές και τέσσερα, γίνονταν σε μια νύχτα. Κι ο παπουτσής σύντομα έγινε γνωστός σε όλη την πόλη για τα καταπληκτικά του παπούτσια.

Παράλληλα όμως τον έτρωγε κι η περιέργεια. Ποιος ήταν αυτός που του έφτιαχνε τα παπούτσια; Τέλος δεν άντεξε άλλο. 

Με τη γυναίκα του αποφάσισαν να δουν ποιοι ήταν αυτοί οι βραδινοί επισκέπτες.
 
Έμειναν λοιπόν ξύπνιοι και κρύφτηκαν πίσω από την πόρτα. 
Μόλις το ρολόι χτύπησε μεσάνυχτα, άκουσαν ένα γρήγορο τρεχαλητό έξω από το παράθυρο και αμέσως μετά είδαν δυο μικρά ανθρωπάκια να τρυπώνουν μέσα από τις γρίλιες. 

Ύστερα τράβηξαν προς τον πάγκο, έβγαλαν κάτι μικροσκοπικά εργαλεία από την τσάντα τους και άρχισαν να ράβουν τα δέρματα. 
Ο παπουτσής και η γυναίκα του δεν πίστευαν στα μάτια τους, γιατί τα μικρά ανθρωπάκια δεν ήταν μεγαλύτερα από τις βελόνες του μάστορα.


 


Πριν ξημερώσει, τρία πανέμορφα ζευγάρια παπούτσια ήταν έτοιμα πάνω στον πάγκο. Τα ξωτικά μάζεψαν τα εργαλεία τους, τακτοποίησαν και έφυγαν όπως ακριβώς είχαν έρθει.

Ο παπουτσής και η γυναίκα του, όταν συνήλθαν από την έκπληξη, άρχισαν να σκέφτονται πως θα μπορούσαν να δείξουν ευγνωμοσύνη στα ξωτικά. Η γυναίκα του πρότεινε λοιπόν να τους φτιάξουν καινούργια ρούχα. Την άλλη μέρα η γυναίκα του  παπουτσή έραψε δυο μικρές πράσινες ζακέτες και παντελόνια, ενώ ο παπουτσής έκοψε κι έραψε δυο ζευγάρια μπότες.













Tην παραμονή των Xριστουγέννων άφησαν τα δώρα τους πάνω στον πάγκο, μαζί με δυο ποτηράκια κρασί και μια πιατελίτσα  με εδέσματα.  

Όταν νύχτωσε, κρύφτηκαν πάλι πίσω από την πόρτα. Τα μεσάνυχτα πάλι, τα ξωτικά τρύπωσαν στο μαγαζί κι ανέβηκαν στον πάγκο. Σαν είδαν τις μικρές πράσινες ζακέτες, τα παντελόνια και τις μπότες, χοροπήδησαν από την χαρά τους. Έπειτα φόρεσαν γρήγορα τα ρούχα, έφαγαν και ήπιαν τα κεράσματα κι εξαφανίστηκαν σαν αστραπή.

Μετά τα Χριστούγεννα ο παπουτσής συνέχισε να κόβει τα δέρματα και να τα αφήνει πάνω στον πάγκο, μα τα ξωτικά δεν ξαναήρθαν ποτέ. Είχαν καταλάβει πως ο παπουτσής και η γυναίκα του, τους είχαν δει. Και τα ξωτικά δεν θέλουν να τα βλέπουν οι άνθρωποι.

Αλλά ο παπουτσής δεν πειράχτηκε. Το μαγαζί του ήταν τόσο γνωστό πια, που είχε πάρα πολλούς πελάτες. Βέβαια οι δικές του ραφές δεν ήταν τόσο ταχτικές, όπως αυτές των ξωτικών, μα κανείς δεν το πρόσεχε. Έτσι, οι δουλειές του συνέχισαν να πηγαίνουν καλά και δεν έλειψε τίποτα πια από την οικογένεια του. Από τότε κάθε χρόνο, την παραμονή των Χριστουγέννων, μαζεύονται γύρω από τη φωτιά και πίνουν στην υγειά των ξωτικών, που τους είχαν βοηθήσει."

Το παπούτσι είναι ανδρικό μποτάκι Νο 43 που έκανε χρέη  καλουπιού  και ντύθηκε με γυψόγαζα.
Από γυψόγαζα και το σπιτάκι στην εσοχή του με τοιχοποιία από κομμάτια από τον κύλινδρο του χαρτιού υγείας, όπως και τα κεραμίδια. Τα μικρά εργατικά ξωτικά, είναι απο τις αγαπημένες μου σοκολάτες έκπληξη 😉😊,που έχουν πρωταγωνιστήσει σε πολλά μου παραμυθοδημιουργήματα. Πολλά στοιχεία όπως πόρτα,σκαλοπάτια, μπαλκονάκι εισόδου,χριστουγεννιάτικο έλατο, δεν  έγιναν  απο πηλό, για να μη βαρύνει περισσότερο η κατασκευή.
Να σημειώσω δε οτι προηγήθηκε η δημιουργία του παραμυθιού,που όμως το έφερε στην επιφάνεια και συνδέθηκαν.Οπως και αυτή ακριβώς εικόνα με τα εργατικά ξωτικά είναι η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ απο την ΑΘήνα,στο πρώτο μου ταξίδι ,παιδάκι της Τρίτης Δημοτικού απο τη χριστουγεννιάτικη βιτρίνα των Αφων ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΩΝ. Πόσο ρόδα είναι η ζωή αλήθεια!
Ελπίζω να σας σκάλισα λίγο τις αναμνήσεις και να σας γλύκανα. 

Ho-ho-ho

Ήταν παραμονές Πάσχα όταν εμένα μου βουλήθηκε οτι ήθελα ένα έλκηθρο.
Ναι,πολύ καλά διαβάσατε και δε σας γελούν τα μάτια σας😵.
Πάσχα...έλκηθρο...Αη Βασιλιάτικο!
Κι επειδή οτι μου έρχεται πρέπει να πραγματοποιείται άμεσα,σαν επιθυμία ετοιμόγεννης,δεν βραδυπόρησα (ενώ τότε ήμουν a punto😂!) και έγραψα στον Παραγγελιάκη.
Θάθελα νάχα κάμερα νάβλεπα την έκφρασή του όταν άνοιξε το μήνυμα😦
Θα 'πε ο άνθρωπος "κάθε σπίτι ένας τρελός και στο δικό μου όλοι", γιατί όντως του χουμε ζητήσει διάφορα τρελά, κι εκείνος σαν καλό ξωτικό εκπληρώνει τις επιθυμίες μας!
Μου απάντησε απορημένα,αν το εννοώ ή μήπως θάθελα να πω κάτι άλλο κι εκ παραδρομής το έγραψα😕
Όχι,δεν υπήρχε ο δαίμων του τυπογραφείου να δικαιολογήσει τυχόν λάθος.
Εν πλήρη συνειδήσει το έγραψα😎
-Μα πάμε για Πάσχα την άλλη βδομάδα,μου υπενθύμισε ευγενικά ο χριστιανός
Κι εγω είμαι χριστιανή ορθόδοξη και φυσικά το γνώριζα
-Και τι πειράζει; του είπα είναι ανορθόδοξο να εκτελούνται παραγγελίες χριστουγέννων;
-Όχι ,μου απάντησε μουδιασμένα,αλλά να... μήπως εννοείς λαμπαδόκουτο; επέμεινε
-Όχι,εννοώ αυτό που εννοώ και καλώς κατάλαβες
 Όλοι το Μεγάλο Σαββάτο θα πάνε με τις λαμπάδες τους εγω θα πάω με το έλκηθρο,υπάρχει κάποιο   πρόβλημα κατασκευαστικό;
Εκεί τέλειωσαν οι ερωταπαντήσεις, μια που δεν έβγαζε άκρη ο άνθρωπος και πριν ξεβαφτιστεί αποφάσισε να με διαβεβαιώσει, οτι θα το έφτιαχνε και θα με ειδοποιούσε για την αποστολή.
Μεγάλο πρόβλημα προέκυψε με το ταξίδι από Θεσσαλονίκη του έλκηθρου,πιο εύκολα θα ερχόταν από το Ροβανιέμι,αλλά δεν του πέρασε να μην έρθει!
Κι έτσι Πασχαλινό-πασχαλινό αφίχθη εν χορδαίς και οργάνοις!
Ενθουσιάστηκα άμα τη εμφανίσει!
Ένα μικρό χαριτωμένο ξύλινο έλκηθρο,που περίμενε τις δικές μου ιδέες να μεταμορφωθεί.
Όχι,λοιπόν δε θα σας κάνω τη χάρη να σας πω οτι το έφτιαξα το Πάσχα,αφού είμαι και θρησκευόμενο άτομο και εκτέλεσα με κατάνυξη τα θρησκευτικά μου καθήκοντα,οπότε παρότι με προκαλούσε η θωριά του δεν το έπιασα στα χέρια μου.
Περίμενε καιρό υπομονετικά στο μικρό εργαστήρι, φορτωμένο κάθε λογής άχρηστο-χρήσιμο,μέχρι που ήρθε η ώρα των χριστουγεννιάτικων κατασκευών και ξεθάφτηκε κι αυτό από τη σαβούρα που κουβαλούσε.
Μ΄ απασχόλησε πολύ η μεταμόρφωσή του ,από ένα απλό ξύλινο έλκηθρο σ΄ ένα θελκτικό Αγιοβασιλιάτικο μεταφορικό μέσον.
Κάτι που θα έστεκε στον άρχοντα της Εποχής και θάχε την μεγαλοπρέπεια και την απλότητα συγχρόνως που θα του ταίριαζε.
Κάτι που θα μετέφερε τους σάκκους με τα παιχνίδια χωρίς να τα επισκιάζει.
Κι έτσι άρχισα σιγά σιγά να χτίζω την εικόνα του.

Βάφτηκε με κόκκινο της Βουργουνδίας, γέμισε ανάγλυφες χιονονιφάδες,σημάδι του μακρινού ταξιδιού που διήνυσε, εσωτερικά ντύθηκε με τα "άνθη" της εποχής τα γκυ, οι καμπύλες του απέκτησαν χρυσή πατίνα και χιόνι

 και πίσω ένα διακριτικό στένσιλ με "Merry Christmas" πασπαλισμένο με λευκό γκλίτερ

ki ένα ξυλόγλυπτο με φούντα για το μπροστινό μέρος,ολοκλήρωσαν λιτά κι απέριττα την τελική του εμφάνιση.


Νομίζω και θάθελα την άποψή σας,οτι θάταν ένα όμορφο κομμάτι στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του κάθε παιχνιδιάρικου σπιτιού, φορτωμένο λικεράκια της Γιορτής ή ενα "κουτί" για μια χριστουγεννιάτικη βάπτιση,αντί για τα συνήθη κουτιά των βαφτιστικών.
Τι λέτε,δε θάταν ωραία ιδέα;

Εγώ πάντως αφ ενός απόλαυσα κάθε στιγμή από την παραγγελία του μέχρι την μεταμόρφωσή του,το γέμισα χριστουγεννιάτικες μπάλες κι έναν υφασμάτινο Αη Βασίλη και συντροφεύει το δέντρο μου.

Εύχομαι ο Αη Βασίλης να μην αφήσει κανένα παιδί,πουθενά στον Κόσμο παραπονεμένο, κι αν δεν τα καταφέρει ,ας γίνουμε εμείς Αη Βασίληδες της ελπίδας και της ΧΑΡΑΣ για να δούμε παιδικά ματάκια να λάμπουν! 

Ho ho hooooooooooooooooo!!!!!!!!!
Ακούτεεεε;;;; Πλησιάζειιιιιιιιιιιιι ο πιο αγαπημένος Αγιος των παιδιών 😍

(Σ)το πνεύμα των Χριστουγέννων

Οι παλιοί μου αναγνώστες γνωρίζουν χρόνια τώρα, πόσο λατρεύω τα Χριστούγεννα😍!
Καιρός λοιπόν να το μάθουν και οι νέοι 😊
Μόλις φτάνει προς το τέλος του το Καλοκαίρι, εγω αρχίζω να ονειρεύομαι χιόνια,χουχουλιάρικα σπίτια με τζάκι,και στολισμένα δέντρα.

  Σαν το μεταξοσκώληκα υφαίνω γύρω μου ενα κουκούλι και ζω το δικό μου παραμύθι, σαλιώνοντας τις κλωστίτσες που με δένουν με τις αναμνήσεις μου και δημιουργώντας νέες που με τυλίγουν με το σήμερα.

Ο,τι έζησα,όπως το έζησα, αναβιώνει ξανά και ξανά μέσα από τα έργα μου.
Μπορεί να μην μεγάλωσα στο χρυσό αιώνα του Περικλή,από αφθονία καλουδίων εννοώ, αλλά δε στερήθηκα και κάτι στο μέτρο των δυνατοτήτων της οικογένειάς μου.
Μπορεί σήμερα να υπάρχει πληθώρα αγαθών και πολυκαταστημάτων ντόπιων και ξένων,μέσω διαδικτύου,όμως εγώ αναπολώ τα μικρομάγαζα των παιδικών μου χρόνων, κι ας ήταν μόνο  δυο-τρία, που διέστελαν τις κόρες των ματιών μου θεωρώντας κάθε τι που έβλεπα στις βιτρίνες τους μαγικό και αναντικατάστατο!
Πίστευα τους Αη Βασίληδες που στήνονταν για την περίσταση μπροστά στο παρκάκι της Νομαρχίας να φωτογραφηθούν με τα παιδιά κι ας ήταν οι στολές τους μίζερες και φτηνοφτιαγμένες.

Περίμενα και πίστευα την υπαρξη του Αη Βασίλη που φέρνει τα δώρα κάτω απο το δέντρο κι ας μην είχαμε τζάκι για να μπει, αφού τα εύρισκα υπήρχε!
Χάζευα και θαύμαζα το κυπαρισσάκι που έκοβε κάθε χρόνο και στόλιζε μόνος του ο μπαμπάς μου,ενώ η γιαγιά με τη μαμά προετοίμαζαν την χριστουγεννιάτικη κουλούρα ξημερώματα.
Μπορεί να μην είχε την αίγλη των σημερινών λόγω μεγέθους και στολιδιών όμως είχε πολύ καλαισθησία, φροντίδα  και αγάπη κι αυτό το έκανε απο μόνο του θαυμαστό και ξεχωριστό!
Μπορεί τα στολίδια νάταν εύθραυστα και να θυσιάζονταν αρκετά κάθε φορά,όμως από τον καιρό που δεν τα έχω πια, τ' αναζητώ και κανένα δε μπορεί να τ' αντικαταστήσει στην ομορφιά και στη μαγεία της κατασκευής τους που πάντα με εντυπωσίαζε!

Αυτά και άλλα πολλά έρχονται στο μυαλό μου και μπερδεύονται με μορφές ανθρώπων  και συναισθήματα έντονα και μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. 

Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο απ αυτές τις σκηνές που αναβιώνουν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες,εκτός ίσως από τον ερχομό στη ζωή μου των δικών μου παιδιών και ο,τι προσπάθησα να ζήσουμε μαζί. 

Και θέλω να πιστεύω οτι ζήσαμε πράγματι, που αν τώρα δεν αξιολογούνται όπως τα δικά μου,κάποια στιγμή θ αποκτήσουν την δική τους αξία στη μνημοσύνη και στην καρδιά. 

Έτσι λοιπόν μπορεί να έφυγαν τα μαγικά χέρια του μπαμπά που μου έφτιαχναν το χριστουγεννιάτικο δέντρο να το βρω ξημερώνοντας τα γενέθλιά μου,μπορεί να μου λείπει το χέρι του που με κρατούσε σφιχτά  στις βόλτες στην χριστουγεννιάτικη αγορά,λέγοντάς μου ιστορίες απο την δική του ζήση, να μου λείπουν τα μικρά χεράκια των παιδιών μου που βοηθούσαν στις χριστουγεννιάτικες προετοιμασίες γλυκών και στολίσματος, ανέλαβα όμως για όλους εγώ το ρόλο του πνεύματος των Χριστουγέννων στο σπίτι, νάμαι εγω ο θεματοφύλακας των αναμνήσεων και των μελλοντικών μνημών κι έτσι έχοντας ή δεν έχοντας κέφι ,μια που ως γνωστόν ,όπως η όρεξη ,έρχεται αρχίζοντας...όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος πραγματοποιήθηκε μία σεβαστή παραγωγή πραγμάτων (αυτά που θα σας δείξω κι άλλα που θ ακολουθήσουν ) που γνωρίζοντάς το τα τιμούν και κάποιοι φίλοι και τα κάνουν μέρος της δικής τους μαγείας.
Μπορεί λοιπόν να μην άρχισα με υπερβάλοντα ζήλο,όμως ου εν τω πολλώ το ευ και ομως αναλόγως του χρόνου και της διάθεσης,πολλά βγήκαν.
Το σπίτι εβαλε νωρίς νωρίς τα γιορτινά του για να υποδεχθεί τους φίλους που το τιμούν κάθε χρόνο, η ατμόσφαιρα έγινε ζεστή και από μυστικιστική εως φαντασμαγορική, το τσαγάκι μοσχομύρισε  το χώρο, το απαραίτητο αρωματικό χώρου των ημερών δεν φεύγει από το μάτι της κουζίνας πορτοκάλια απο τον κήπο μας και κανελογαρύφαλα,αναδίδουν ανελλιπώς το μεθυστικό τους άρωμα στο χώρο, τα φιλιά και οι ευχές δίνουν και παίρνουν και καθένας φεύγει μ ένα χαμόγελο ικανοποίησης και με μια ευχή "ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ"!
ΜΑΚΆΡΙ 🙏.

                                                                                      Κάθε γωνιά στολίστηκε.

Η φάτνη, που χρόνια καμαρώνω που την             αγόρασα,απέκτησε τη σπηλιά που της χρειαζόταν.
 Ένα απλό χαρτόνι που στραπατσαρίστηκε με τη βοήθεια νερού και ατλακόλ, βάφτηκε νερωμένο μαύρο ακρυλικό εντός και εκτός, κολλήθηκαν πάνω του βρύα και γέμισε χιόνι.
Φωτίστηκε διακριτικά και απέκτησε τη μαγεία της θείας Γέννησης κατ αναπαράσταση.





Ο Αη Βασίλης φορτώθηκε τις χειροποίητες μπάλες στο χειροποίητο επίσης, έλκηθρό του (σε ξεχωριστή ανάρτηση η ιστορία του), κι άρχισε τη διανομή.

Τα φαναράκια που τόσο καιρό έφεγγαν τις νύχτες τις προετοιμασίες του ΑΗ Βασίλη!

Με τις τριδιάστατες εικόνες τους θα φωτίζουν το κάθε σπίτι που θα μπουν και θα  σκορπούν φως παιδικότητας και αισιοδοξίας,  

τα αγαπημένα φαρασάκια της Γιορτής μεσ' την παιδική αθωότητα

                                                                                         Πώς θα μπορούσαν να λείπουν τα Χριστουγεννιάτικα χωριά της φαντασίας μου;
Ανασυρμένα λες από τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη ,που τρελαινόμουν να διαβάζω και από τις κοσμοπολίτικες Πρωτεύουσες της Ευρώπης, που αυτό τον καιρό δίνουν τα ρέστα τους σε φαντασμαγορία,μπορεί νάναι από ρεταλάκια υφάσματων η χαρτονιών,















όμως τόσο ζωντανά και γιορτινά που κατέχουν την ωραιότερη θέση στην καρδιά μου και εκεί που θάθελα να βρεθώ κάποια φορά!


Τα χριστουγεννιάτικα χωριουδάκια χωράνε παντού,έμπνευση να υπάρχει και δημιουργική διάθεση

Δε νομίζετε;

Τα χριστουγεννιάτικα γλυκά εκ των ουκ άνευ και στην παρασκευή τους στην κουζίνα και στην διακόσμηση. 

Τα μικρά ξωτικά μέρος των παραμυθιών που αγαπώ και τα παροπλισμένα τηγάνια ενώθηκαν και έγιναν ένα 😉.
Δεν είναι σκέτη γλύκα;

Μπουκάλια γιορτινά, γιατί τα λικέρ της εποχής θέλουν αντίστοιχη αποθήκευση 😉😊και ποιός μπορεί να τους αντισταθεί ;
Ανοίγεις το πώμα και ξεχύνονται τα αρώματα της κανέλας και των εσπεριδοειδών

Και φυσικά φροντίζουμε για την ασφαλή μεταφορά τους μέχρι τον τελικό αποδέκτη 😉

Μπορεί να μην χιονίζει στα μέρη μας,τίποτα όμως δεν μας εμποδίζει να φανταζόμαστε χιονισμένα δέντρα.

Την φαντασία δε την εμπόδισε ποτέ κανείς να καλπάζει

Και για το τέλος (για σήμερα ) ένα γούρι-ευχή για τον καθένα ξεχωριστά που με τίμησε και φέτος με την παρουσία του ένα μικρό χειροποίητο γαντάκι, γεμάτο κάθε ευχή που θα μπορούσε να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους!

Πόσο αλήθεια νοιώθεις ικανοποίηση όταν βλέπεις όλα αυτά φτιαγμένα από τα χέρια σου,σαν όλ αυτά που θαύμαζες παιδί και οι δικοί σου ετοίμαζαν για σένα,για να χαρείς και τώρα εκτός από τη δική σου χαρά τη μεταδίδεις και στους γύρω σου!

Ναι, είναι ικανοποίηση να στέκεσαι απέναντι σ ε κάθε αντιξοότητα και να γίνεσαι εσύ το πνεύμα των Χριστουγέννων για τους ανθρώπους γύρω σου, ακόμα και τους άγνωστους.
Γιατί Χριστούγεννα σημαίνει ανθρωπιά και δόσιμο,οχι μόνο στους δικούς μας ανθρώπους αλλά και στους άλλους.
Ένα βλέμμα ,μία ευχή,ένα σφίξιμο του χεριού,ένα μοίρασμα αρκεί να μεταφέρει το νόημα της Γιορτής, πόσο μάλλον σ αυτούς που δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν!
Ανοίξτε  διάπλατα τα πορτόφυλλα της καρδιάς σας και χαρίστε ΑΓΑΠΗ & ΦΩΣ!