Πορτραίτων συνέχεια

 "Θα σας εξομολογηθώ οτι οταν στα 15 μου γράφτηκα δια αλληλογραφίας σε μια σχολή ζωγραφικής το μόνο που επιθυμούσα ήταν το βαλιτσάκι-δώρο που διαφήμιζαν. Οταν ερχόντουσαν όμως τα μηνιαία μαθήματα και οι ασκήσεις ...βαστάτε Τούρκοι τ άρματα! Το χειρότερο μου ΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΩ ΚΑΤΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ και να το στείλω να εξεταστεί να διορθωθεί. Ούτε στον εχθρό μου!

Τλπ τέλειωσε αυτή περίοδος θέλησα να δώσω στην Καλών Τεχνών μη έχοντας σώας τας φρένας παιδιόθεν, ευτυχώς ο πατέρας μου με απέτρεψε οτι θα πεινάσω μέχρι να πεθάνω και ν' αναγνωριστώ, εγω την πείνα δε την αντέχω και στράφηκα σ' άλλες κλασσικές επιστήμες, οπου και "διέπρεψα" χωρίς να το θέλω στο δημόσιο!!!

Ελα όμως που το σκουλήκι κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια! Και για καλή μου τύχη (κακή δική της) βρέθηκε στο δρόμο μου η Μαρία Βιλλιώτη, της είπα την ιστορία μου και μου πρότεινε (δεν ήξερες, δε ρώταγες;) "θέλεις να γεμίσουμε εκείνο το βαλιτσάκι;" και πάλι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, είπα "ναι, αλλά με τους δικούς μου όρους"...ξεροκατάπιε..."δηλαδή;"

-Εμενα αρέσει η ακουαρέλα γιατί μ αφήνει ελεύθερη, πάω όπου με πάει το νερό"

-μα κι αυτή έχει κανόνες ,τεχνική

-εγω δεν θέλω ν αρχίσω απο το Α θέλω να πάω κατευθείαν στο Ω, θέλω να ζωγραφίσω όπως νοιώθω. Και δεν θέλω νάρχεσαι απο πάνω μου να με κοιτάς όταν ζωγραφίζω, μπλοκάρω. Και δε θέλω να μου λες τα λάθη μου, τα βλέπω

-μα έτσι τί σόι δασκάλα θάμαι;

-για μένα θα 'σαι

Δεν είχε και πολλές επιλογές το δέχτηκε. Κάποια στιγμή βαρέθηκε να ανέχεται κι άρχισε ύπουλα να προσπαθεί να με πείσει να δοκιμάσω τις ξυλομπογιές που ζωγραφίζει η ίδια (αν δεν τις έχετε δει εσείς χάνετε). Εγω μουλάρι! αντίσταση κατά της αρχής.

Αλλά πες -πες το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει κι εδώ κυριολεκτούμε 😉😂

 Και ξυλομπογιές μου έδειξε, και παστέλ και γραφίτη και κάρβουνο και ω του θαύματος οχι μόνο δεν έγιναν όλα κάρβουνο αλλά μ' άρεσαν κιόλας! Απο τότε μέχρι σήμερα 2012-2024 εχω συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις που έχει διοργανώσει με τις κανονικές της μαθήτριες (εγω μόνο κανονική δε λογίζομαι, ούτε απο μαθήματα ούτε απο προσαρμοστικότητα) εχω κάνει μία ατομική και συνεχίζω και το χειρότερο όλων, που αν μου το έλεγαν δε θα το πίστευα ποτέ, ζωγραφίζω ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ και μπορεί να με παιδεύουν αλλά μ αρέσειιι  (πάντα προβληματική, τώρα θ αλλάξω;)

Και να σκεφτείτε οτι αυτές τις μέρες σκεφτόμουν να τα συγκεντρώσω όλα να τα θυμηθώ κι εγω!

Απ αυτά λοιπόν επιλέγω την "ΚΑΤΕΡΙΝΑ" γιατί μ αρέσει πολύ σαν έκφραση και σαν χρώματα και είναι απόδοση τιμής στις ξυλομπογιές (και την ίδια) που η Μαρία μ έκανε κι αγάπησα.

και μπλα μπλα μπλα..."

Αυτό ήταν ενα εισαγωγικό "σημείωμα" σε μια πρόκληση ζωγραφικής σε ομάδα στο φβ!

Αλλά αυτή είναι και η αλήθεια και πρέπει πάντα να τη λέω για να πιστέψω κι εγώ αυτό που καθημερινά παίρνει σάρκα και οστά και όμως αρνούμαι να πιστέψω.

ΑΝ δεν είχε έρθει στη ζωή μου η Μαρία, τίποτα δε θα είχε συμβεί κι εκείνη θα συνέχιζε ήρεμα κι ωραία τη ζωή της χωρίς το βάσανο, κι εγώ  με τις ταπεινές μου κατασκευές γιατί ήδη τις είχα αρχίσει, αλλά εκεί θα έμενα.

Η δοτικότητά της, η γενναιοδωρία της, η ταπεινότητά της, η διακριτική επιμονή και υπομονή της, η με όρια παρέμβαση στα "θέλω" μου, η προσωπικότητά της που την καθιστά την μεγαλύτερη στη σχέση, η ωριμότητά της και η επιθυμία μου να σταθώ αντάξια των προσδοκιών της και της φιλίας μας, δημιούργησαν το θαύμα που μοιράζομαι μαζί σας.

Τοχω πει πολλάκις και δε θα πάψω να το λέω, μου χάραξε πορεία ζωής κι οχι μόνο στη ζωγραφική και την ευγνωμονώ για όοολα!

Παρ όλα αυτά, ακόμα δεν εχω πιστέψει όσο θα έπρεπε στον εαυτό μου, ετσι όταν μου παραγγέλθηκε αυτό το πορτραίτο, έπεσε το βουνό και με πλάκωσε. 

Δεν είναι το ίδιο να ζωγραφίζεις ο,τι σου κάνει κέφι, με το να σου παραγγέλνει κάποιος ενα προσφιλές του πρόσωπο, ειδικά με την φόρτιση της απουσίας! 

Η ευθύνη μεγάλη και οι ώμοι μου δεν αντέχουν και βάρη. Πόσο μάλλον όταν και η φωτογραφία δεν είναι η ενδεδειγμένη.

Πάλι άρχισα τη γκρίνια, "δε μπορώ, δε γίνεται, δεν...δεν...δεν..."

Πάλι εκεί παρενέβη η Μαρία!

-Μπορείς! σιγά που δεν θα τα καταφέρεις (πόσο διαφορετικό αυτό "δεν" απο τα δικά μου!)

-Ναι, μιλάς εσύ που έχεις βγάλει πορτραίτο απο γραμματόσημο, πάλι εγω αντέτεινα (οσοι μας εχουν ζήσει μαζί ξέρουν οτι δεν υπερβάλω, αλλά οι στιχομυθίες είναι ακριβώς έτσι😖😠😂)

Εκείνη όμως σίγουρη. 

Η φωτογραφία είχε ο,τι είχε ένα ολόκληρο γραφείο και στο βάθος, πίσω απο το  γραφείο ένα πρόσωπο! 😵 

Η Μαρία όμως έκανε τα μαγικά της, απομόνωσε και  μεγέθυνε το πρόσωπο "στο βάθος κήπος" κι εκείνο περίμενε υπομονετικά για μήνες.

Εφτιαξα τον Φώσκολο, έφτιαξα τον Τεντόγλου (ουτε αυτουνού του τοχα) λοξοκοίταζα το σκίτσο της γηραιάς κυρίας, που ειρρήσθω εν παρόδω είχε πνιγεί στη θάλασσα το προηγούμενο Καλοκαίρι (ήταν κάτι που με βάραινε κι αυτό) και κάποια στιγμή είπα "βρε να το τολμήσω να κάνω την αρχή, μπας και...;"

Έστειλα κι ένα μνμ στην παραγγελιοδόχο αν την ενδιέφερε ακόμα και μείναμε σύμφωνες οτι ΑΝ μ ικανοποιεί πρώτα εμένα θα της το έδειχνα και θα συζητούσαμε περαιτέρω.

Ετσι ξεκίνησα δειλά δειλά . 

Αρχή κάνω πάντα απο τα μάτια. Αν καταφέρω το βλέμμα παίρνω θάρρος και συνεχίζω. 

Με δυσκόλεψε αρκετά, όπως καθένα άλλωστε που θέλω να αγγίζει την τελειότητα, όση εγω μπορώ να καταφέρω, αλλά μ ενα λόγο παραπάνω οτι αυτό το πρόσωπο δεν ήταν ενα αγαπημένο μου πρόσωπο που θέλησα για το κέφι μου να φτιάξω, ούτε κάποιο που θαύμαζα, ούτε κάποιο που η γκριμάτσα του με προκαλούσε, αλλά ένα πρόσωπο που είχε φύγει απο τη ζωή και οι δικοί του άνθρωποι το ήθελαν να τους το θυμίζει. Επίσης τα ξηρά παστέλ σαν υλικό δεν έχουν τη σταθερότητα των άλλων υλικών ζωγραφικής ετσι πολύ εύκολα η σκόνη των διαφορετικών χρωμάτων ανακατευόταν μεταξύ τους και θάμπωνε διάφορα σημεία που θάπρεπε να παραμένουν φωτεινά και ξανά απο την αρχή.

Για να μην σας κουράζω περισσότερο, οταν δώσαμε το ραντεβού για την παράδοση η αγωνία μου χτυπούσε κόκκινο. Διαλύθηκε όμως, οταν ανοίγοντας τη συσκευασία η παραγγελιοδόχος αναλύθηκε σε δάκρυα. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιβεβαίωση που μπορούσε να μου δοθεί! Τα λόγια της με τίμησαν περισσότερο απο ό,τι περίμενα, τα χρήματα δεν είχαν καμιά αξία μπροστά στη συγκίνηση, αλλά κι εγω δεν πίστευα οτι ένα νεανικό όνειρο τώρα γινόταν πραγματικότητα ανέλπιστα και χωρίς προηγούμενη σκέψη. Πληρωνόμουν για ένα έργο παραγγελία!!!

Δεν είχε καμιά σχέση με ό,τι κατά καιρούς έχουν αγορασθεί απο τα έργα μου! Ηταν άλλη αίσθηση.

Για άλλη μια φορά σκέφτηκα με λύπη "α ρε μπαμπά δεν έζησες να το δεις αυτό!"

Ηθικό δίδαγμα! Ποτέ δε ξέρεις πότε θα πραγματοποιηθεί ένα όνειρο! Οσο βαθειά κι αν είναι καταχωνιασμένο θάρθει η ώρα που το κατάλληλο χέρι θα το βγάλει στην επιφάνεια, θα το ποτίσει και θα το φροντίσει ακόμα κι οταν εσείς το νομίζετε άκαιρο και πεπερασμένο κι οταν ανθίσει, τότε θα πιστεύετε στα θαύματα, που όμως πίστεψαν άλλοι πριν απο σας, για σας!

Η Μαρία τα επιστρέφει σε μένα, ομως εγώ όσα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι αν της πω δεν θα ξεχρεώσω ό,τι νοιώθω οτι οφείλω σ ' εκείνη > Τυφλή ήμουν και ανέβλεψα εξ αιτίας της!

Υ.Γ Η φωτογραφία του έργου τραβήχτηκε πριν διορθώσω το λάθος στο λαιμό και μετά στη βιασύνη της παράδοσης με το τζάμι στην κορνίζα δεν μπορεσα να την βγάλω .

Λόγω της Ημέρας!

 Η αλήθεια είναι οτι δεν είχα σκοπό να κάνω νέα ανάρτηση για την "Ημέρα" αλλά ο όφις με ηπάτησε!
και πώς να μην έκανα αφού βρέθηκε ένας αχινιός με ένα σπάσιμο σε σχήμα κλειδαριάς; και νάθελα να το σπάσω έτσι ,δεν θα γινόταν με τίποτα!
Θέλοντας και μη μου ήρθε στο μυαλό το γνωστό άσμα της νεότητος "πάρε τα χρυσά κλειδιά, να κλειδώσεις μια καρδιά..."  ποιός δεν τόχει τραγουδήσει πείτε μου, σε κάποια περίπτωση; Μη λέτε ψέματα, μεταξύ μας είμαστε 😉😝 Πιό μεταξύ μας δεν υπάρχει!
Ετσι λοιπόν έγινε το κεντρικό στοιχείο σε μια σύνθεση με λατρεμένους αχινιούς διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών, προϊόντα όλοι του πρωτοχρονιάτικου δώρου-έκπληξη! 

Τώρα τί θα γίνουν στην πορεία, ίδωμεν 😏

Η αλήθεια είναι οτι ήδη άρχισαν να χρησιμοποιούνται και θα δείτε  στην πορεία, απλά είναι πάρα πολλοί και ίσως προστεθούν κι άλλοι κατά την υπόσχεση της δωρήτριας ,οπότε πρέπει να σκεφτώ κάτι ανάλογο της αγάπης μου προς αυτούς

Προς το παρόν μια τεράστια καρδιά, έτοιμη ν' ανοίξει και να κλειδώσει σε κάθε συναίσθημα! 

Αλλωστε η δική μου μια ζωή ορθάνοιχτη ήταν και γι αυτό, ουχί σπανίως, έγινε ρημαδιό, αλλά...ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ! 

Οσο και νάθελα δεν θα μπορούσα να την αλλάξω, γεννήθηκε για να δίνει 💗

Πάντως σήμερα διάβασα αυτό:

και ταυτίστηκα απόλυτα! Μα δεν έχει δίκιο; Είμαστε περίεργη ράτσα!
Πάντως εγω σας ευχομαι να γιορτάζετε την κάθε μέρα!!!

Καλώς ήρθες και πάλι

 τρελό καρναβάλι!
Τί σας λέω τώρα; 
Σε μια Χώρα που έχουμε καταντήσει καρναβάλια ολοχρονικίς να περιμένουμε τον Τελώνη κα  το Φαρισαίο να γιορτάσουμε την έναρξη!!!Αν αυτό δεν είναι φαρισαϊσμός τότε τί είναι;
Τέλος πάντων ημερολογιακά ξεκίνησε ήδη. Εμείς δε εδώ οι μουρλοί Επτανήσιοι βιαζόμασταν τόσο πολύ που αρχίσαμε μία βδομάδα πιο πριν! 
Θέλαμε να δείξουμε πόσο  έτοιμοι είμαστε; (ας γελάσω Κινέζικα, λέγαμε παιδιά 😉) δεν είχαμε συγκρατημό; 😒Ναι μεγάλη πρεμούρα μας έπιασε κι αρχίσαμε νωρίτερα τις εκδηλώσεις, γι αυτό σας λέω μία ζωή Καρναβάλια, η χρονική έναρξη θα μας εμποδίσει;
Μη φανταστείτε οτι θα δείτε και τίποτα φοβερό επειδή ξεκινήσαμε αμπονόρα. 
Α μπα, η φτήνεια τρώει τον παρά. Τόσο που χρόνια έχω να κατέβω σε Καρναβαλική παρέλαση Προτιμώ να κάθομαι στην ανάπαυση του σπιτιού μου και να βλέπω τα Καρναβάλια της Ελλάδας, ειδικά το Πατρινό, που όσο κι αν έχει "ξεφτίσει" κρατάει τα σκήπτρα με τις ιδέες και τα κοστούμια του. Ακούω το θέμα , πολύπλοκο πολλές φορές και περιμένω με αγωνία την καλλιτεχνική του έκφραση για ν' αναφωνήσω "καλά πώς το σκέφτηκαν όλ αυτό!" 

Πραγματικά πολλά γκρουπ, με πρωτεύον το ιστορικό γκρουπ 94, δίνουν μαθήματα έμπνευσης, δημιουργικότητας και καλού γούστου. Γιατί το καλό γούστο δεν μεταφράζεται σε φόδρες και προχειροδουλειές, αλλά γνώση, μελέτη και πράξη.

Αναβάθμιση λοιπόν δεν σημαίνει πολυπληθείς ομάδες χωρίς έμπνευση  απλά σφυρίχτρες και μακιγιάζ, αλλά πιο μαζεμένες, αλλά ταγμένες στο ωραίο θέαμα και στην αξιόλογη παρουσίαση . 
Οπως είθισται να λέγεται "με 💨(συμπαθάτε με) δεν βάφουν αυγά", έτσι αν δεν ξοδέψεις δεν πρόκειται να βγεί κάτι ευπαρουσίαστο και ανταγωνιστικό, τώρα πια που όλη η Ελλάδα κάνει Καρναβαλικές εκδηλώσεις.
Μ αυτή την λογική άλλωστε μεγάλωσα. τσι μ έντυνε κι εμένα η μητέρα μου έτσι στη συνέχεια έντυνα κι εγώ τα παιδιά μου, ήθελα νάναι κάτι καλόγουστο. Μπορεί νάταν απλό σαν θέμα αλλά τα υφάσματα ήταν επιλεγμένα. Όταν άρχισαν να συμμετέχουν στα σχολικά γκρουπ μ έθλιβε το γεγονός οτι θέλαμε μεν τη συμμετοχή αλλά με ευτελές κόστος. Καταλαβαίνω οτι δεν είναι πάντα οι δυνατότητες του κόσμου και δεν πρέπει ν αποκλείονται  παιδάκια   απο τη συμμετοχή στη χαρά (όχι να τα σέρνουν βαριεστημένα οι γονείς απο το χέρι), αλλά με 5Ε ν απαιτώ στολή είναι και τελείως γελοίο.

Θυμάμαι δε, πόσο αντίκτυπο είχε το γκρουπ του Βενετσιάνικου γάμου οταν πρωτοπαρουσιάστηκε στους δρόμους της Ζακύνθου και της ΑΘήνας που μας είχαν καλέσει. 
Ο κόσμος απίστευτα πολύς σε όλη τη διαδρομή δεν έπαυαν να φωτογραφίζουν τα ωραία κοστούμια, που τότε είχαν δοθεί σχέδια και χρώματα απο την οργανωτική επιτροπή. 
Ακόμα και ταξιδιωτικά γραφεία διαφήμιζαν μέσω του γκρουπ το τελευταίο τριήμερο της Αποκριάς τη Ζακυνθο! 
Ημουν τόσο περήφανη μέσα στο κόκκινο βελούδινο φόρεμα εποχής!! Γιατί απο τη στιγμή που αποφάσισα να συμμετέχω ήθελα νάναι κάτι ν' αξίζει, άλλωστε ζήλεψα την πρώτη χρονιά και δε θα μπορούσα τη δεύτερη να κάνω κάτι λιγότερο. Στη συνέχεια για διάφορους λόγους πολιτικούς και προσωπικούς σταμάτησα να συμμετέχω, τώρα πια η στολή δε μου πάει κιόλας αλλά υποβαθμίστηκε και όλο το story. Και φυσικά η Κέρκυρα για άλλη μια φορά μας πήρε τη μπουκιά απο το στόμα και οχι άδικα! Αρκεί να δείτε τα κοστούμια τους 😍

Μια που λοιπόν απέχω, αφού η αισθητική μου δε συμβαδίζει με την φτήνεια και την προχειρότητα, κάνω τα δικά μου Καρναβαλίστικα κοστούμια και όπως κάθε χρόνο βγαίνει κάτι νέο σε Πετρωτό!  
Αλλωστε ήταν κι αυτή η ενότητα που έκλεψε τις εντυπώσεις στην Έκθεση του Σεπτέμβρη. 
Ζευγάρια που κανένα δεν ήταν όμοιο με το άλλο κι ολα μαζί τόσο ταιριαστά και μοναδικά!

Κάνει έναρξη λοιπόν το Καρναβάλι 2025 με τον Αρλεκίνο!

Ας μάθουμε κάτι για την ιστορία του, γιατί εκτός απο αιρεσιάρα εχω και εκπαιδευτικό ρόλο!😉😁
Ο περίφημος καλλιτέχνης, ο υπηρέτης της ιταλικής Commedia dell’ Arte, ο “μικρός διάβολος” όπως σημαίνει το όνομά του, ο μοναχικός ήρωας με το χαρακτηριστικό καρό κοστούμι. 
Ο χρωματιστός αέρας που περιβάλλει το διάβα του.
Η μάσκα του Αρλεκίνου περιβάλλεται από μυστήριο. 
Η μάσκα του Αρλεκίνου συμπεριφέρεται σαν… Μόνα Λίζα. Άλλες φορές δίνει την εντύπωση “διαβόλου”, άλλοτε κάποιου αφελούς. 
Στο θεατρικό σανίδι, ο Αρλεκίνος είναι μάλλον ένας αφελής υπηρέτης που συμβουλεύει τον κύριό του συνήθως λανθασμένα και αυτό τον οδηγεί σε προβλήματα. Η αγάπη του για την Κολομπίνα αποτελεί συχνό ελατήριο των πράξεών του. 
Περίπου τον 16ο αιώνα, ο χαρακτήρας της μάσκας του αποκτά περισσότερα στοιχεία “ευφυίας”, ζωντανεύει και εγκαταλείπει το παλιό αφελές της πρόσωπο. 
Αναφορές κάνουν λόγο για ανακάλυψη του ίδιου του Μιχαήλ Άγγελου ο οποίος την σχεδίασε εμπνεόμενος από τη μάσκα των αρχαίων σατύρων. 

Αυτήν την περίοδο φαίνεται ότι αποκτά επίσης την χαρακτηριστική στολή του, το καπέλο του και το μπαστούνι, το περίφημο batocio. Η στολή του Αρλεκίνου, αυτή η ξεχωριστή patchwork δημιουργία, λέγεται ότι έγινε αρχικά από κερωμένο χαρτόνι που μάλιστα κάλυπτε ολόκληρο το πρόσωπό του ενώ αργότερα, η στολή χαμήλωσε ως το λαιμό και προστέθηκε μια δερμάτινη μάσκα μισού προσώπου. Η μάσκα του Αρλεκίνου πρέπει να αφήνει τα φρύδια ακάλυπτα δίνοντας την αίσθηση ενός ανακριτικού βλέμματος.  

Κάποιοι τον συσχετίζουν ακόμα και με την περίφημη Κόλαση του Δάντη όπου κάποιος δαίμονας ονομάζεται Alichino ενώ υπογραμμίζουν την παλιά γαλλική λέξη για το φάντασμα (hellequin) καθώς και τη ρίζα της γερμανικής λέξης για την κόλαση (Hölle). Ο πάντα πεινασμένος και άφραγκος Αρλεκίνος, με τη στολή εξεγερμένου νέου της δεκαετίας του 60′ παραπέμπει σε έναν περιπλανώμενο νέο που γεύεται τη ζωή, εκτίθεται και διασκεδάζει, απομονώνεται και θλίβεται. 
Πολλές ιστορίες και παραμύθια έχουν γραφτεί για τον Αρλεκίνο. Μια από τις πιο όμορφες είναι ο ομότιτλος (La nascita di Arlecchino) του Roberto Piumini σε εικονογράφηση Giovanni Manna

Ομοίως και πάρα πολλοί ζωγράφοι έχουν εμπνευστεί απ αυτό το χαρακτήρα της  Commedia dell' arte ,ενα παράδειγμα  ο“Paul As Harlequin”. 
Ο Πάολο σαν Αρλεκίνος, 1924. Πάμπλο Πικάσο. 
Με τη γνωστή καρό στολή, σε κίτρινα και γαλάζια πλαίσια και τη χαρακτηριστική θλίψη που έβλεπε πάντα ο ζωγράφος στους Αρλεκίνους. 
Στον πίνακα, θεωρείται, μοντέλο είναι ο γιος του ζωγράφου. 

Γιατί λοιπόν να υστερήσω εγω που είχα και τα γυαλάκια στη διάθεσή μου;

Και ιδού!

Και αφού η είσοδος έγινε, ας εισέλθει θριαβικά και το ζεύγος 

ΖΩ-γραφιζω

 Μπήκαμε ήδη στον Φεβρουάριο και μαζί με τις μυγδαλιές ανθίζω κι εγω! Μα νάταν και μόνο οι μυγδαλιές!!!

Περιττόν να σας πω τί ομορφη που είναι η Φύση, που έχουν ανθίσει ολα τ' αγριολούλουδα της εποχής, που άλλες χρονιές έβγαιναν που και πού κάτι ανεμικά λόγω ανομβρίας. Φέτος είπε να βρέξει και μας παπάριασε, αλλά τ' απολαμβάνω όπως η γη, που ήταν τόσο διψασμένη.

Το μόνο κακό οτι οι τοπικοί μας άρχοντες δεν είχαν προνοήσει να εκμεταλλευτούν αυτό το δώρο Θεού που ήταν τόσο πλούσιο φέτος, κι έτσι πάλι με γλυφό νερό θα πλενόμαστε και πάλι εμφιαλωμένα θ αγοράζουμε.

Τέλος πάντων ας μη γκρινιάζω αφού δε περνάει τίποτα απο το χέρι μου, ετσι, αυτές οι μέρες οι μεθεορτινές, που με βρίσκουν κατάμονη, άρα χωρίς υποχρεώσεις πέραν του εαυτού μου (με το ζόρι ξεστόλισα και το χωριό ,αλλά ακόμα τα διάφορα υποστηρικτικά παραμένουν εν μέσω του σαλονιού, αλλά ποιός νοιάζεται;) ασχολούμαι μ' ό,τι μου κάνει κέφι χωρίς ωράριο!

Τωρα λοιπόν, αφού εκτονώθηκε ολη η δημιουργική δραστηριότητα στα χριστουγεννιάτικα, κατευνάστηκαν οι τόνοι, αφοσιώνομαι σε πιο χαλαρές δημιουργίες.

Ζωγραφική και χαλαρή, ειδικά για μένα , δεν είναι, γιατί μετά τόσο καιρό που ξαναπιάνω μολύβια και παστέλ δεν είναι και το πιο εύκολο, άστο που δεν ζωγραφίζω κάτι απλό αλλά πορτραίτα! 

Και ανίδεος και πορτραιτίστας, είναι του γιατρού αλλά πότε ήμουν εντελώς καλά για νάμαι τώρα που μεγαλώνω κιόλας και ...ξέρετε, ου γαρ έρχεται μόνον!

Χωρίς αστεία τώρα, όσο και δύσκολο είναι η απόδοση ενός προσώπου καθόλου φανταστικό, αντίθετα πολλές φορές και εν ζωή, άλλο τόσο με προκαλεί να το τολμήσω. Κι εκεί παύει η χαλάρωση και η ευκολία και έρχεται το άγχος να πετύχει και ν αποδοθεί σωστά.

Κάτι όμως η ιστορία του κάθε προσώπου, κάτι μια μούτα που μπορεί να με προκαλέσει καλλιτεχνικά, δεν αντιστέκομαι. Και νοιώθω διπλά περήφανη, που και τα κατάφερα αξιοπρεπώς και επιβραβεύεται απο γνώστες και μη.

Ετσι λοιπόν δημιουργήθηκε το πρώτο πορτραίτο που αφορά τον Εθνικό ποιητή της Ιταλίας Niccolo-Ugo Foscolo και συντοπίτη μου.

Και για την ιστορία ας πούμε λίγα πράγματα: 

Τούτο το ταλαίπωρο Νησί που κάποτε ήταν κοιτίδα Πολιτισμού και δυστυχώς σήμερα βρίσκεται σε πλήρη απαξίωση, μεταξύ άλλων γέννησε και δύο Εθνικούς ποιητές. Τον ημέτερο Διονύσιο Σολωμό και τον της Ιταλίας Niccolo (μετέπειτα έγινε Ugo) Foscolo. Ο Δεύτερος γεννήθηκε απο Ενετό πατέρα εκ Κερκύρας, ιατρό Ανδρέα Φόσκολο και ζακυνθινή μητέρα την Διαμαντίνα Σπαθή, το Φεβρουάριο του 1778.

Παρότι έμεινε λίγα χρόνια στη γενέθλια γη, παρ όλα αυτά, πρόλαβε, οχι μόνο να την αγαπήσει και να την υμνήσει νοσταλγώντας αργότερα, με το ποίημα O Materna mia Terra:

Πλια στη ζωή δεν θα πατεί το δύστυχο ποδάρι

τις άγιες όχθες που άγγιζα στα χρόνια τα χρυσά,

ω ποθητή μου Ζάκυνθο, που πάντοτε με χάρη

στο κύμα καθρεφτίζεσαι, στα ελληνικά νερά.

Η Αφροδίτη ολόλαμπρη από κει μέσα βγήκε

κι έκαμε με το γέλιο της γόνιμα τα νησιά,

οπού απερίγραφτα ο λαμπρός ο στίχος δεν αφήκε

τα νέφη σου τα διάφανα, τα δένδρα τα πυκνά,

του ποιητή που έψαλλε τη διάφορη εξορία,

της μοίρας τ’ άγρια κύματα, που το μικρό νησί

ο Οδυσσέας εφίλησε τρανός στη δυστυχία.

Απ’ το παιδί σου το άχαρο, ω μητρική μου γη,

μονάχα το τραγούδι του θα ’χεις για συντροφιά.

Σ’ εμένα η Μοίρα μου έγραψε αδάκρυτη ταφή.

ΟΥΓΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ, μτφρ. Στέφανος Μαρτζώκης (Ζάκυνθος, 1855-1913)

αλλά και να δείξει τα δημοκρατικά του αισθήματα σε ασχημα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Εβραϊκή συνοικία της Ζακύνθου ,που τότε ανθούσε.

Ο βίος του πολυτάραχος γι αυτό και το τέλος τον βρήκε στην Αγγλία το 1827, σε πλήρη ένδεια και απομονωμένο . Ο Σολωμός, όταν πληροφορήθηκε την είδηση του θανάτου του, έγραψε ένα επικήδειο ποίημα στα ιταλικά με τίτλο “Στο θάνατο του Φόσκολου”, για να εκφράσει όλη τη συγκίνηση που προκάλεσε στο νησί το θλιβερό αυτό γεγονός. Το 1871 μεταφέρεται και ενταφιάζεται στην βασιλική της Santa Croce στη Φλωρεντία δίπλα στους Μεγάλους της Ιταλίας Γαλιλαίο & Δάντη Αλιγκιέρι.

Στη Ζάκυνθο, το 2015 καρποφόρησαν επιτέλους οι μακροχρόνιες προσπάθειες ζακυνθινών λογίων και ξαναχτίστηκε το σπίτι-Μουσείο του Φώσκολου σε σχέδια του καθηγητή της Αρχιτεκτονικής του Ε.Μ.Π Διονύση Ζήβα, στη θέση του προσεισμικού, όπου και λειτουργεί για πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Οι φωτογραφίες του όπως είναι φυσικό μηδαμινές έτσι αυτή που μ ενέπνευσε έγινε το πορτραίτο του με ξηρά pastel.

Εδώ επίσης θα σας παραθέσω ένα υπέροχο βιντεάκι που αφορά τον μικρό Ουγκο, όσο ήταν στη Ζακυνθο, που δημιουργήθηκε απο την σύμπραξη τριών ταλαντούχων στο είδος του ζακυθινούς

Τον Μπάμπη Πυλαρινό (ζωγραφο-Αγιογράφο) την Ιωάννα Κατραμή(έρευνα-κείμενο) και Αγγελική Αγαλιανού (αφήγηση)

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ οχι μόνο γιατί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα αλλά γιατί είναι και μία πρωτότυπη δημιουργία animation !

Το δεύτερο πρόσωπο , είναι ένας αθλητής-Ανθρωπος- πρότυπο .

Σ αυτόν με προκάλεσαν όλα του. Αυτός ο ταπεινός και ακομπλεξάριστος χαρακτήρας, ο αυτοσαρκαζόμενος, που μας κάνει κάθε του ατάκα να γελάμε ενώ τον θαυμάζουμε και μας ανεβάζει λίγο ψηλότερα απο τα τάρταρα της ηθικής και κοινωνικής μας κατάπτωσης που φυσικά εχει βαθειά αίτια και η πολιτική δεν είναι άμοιρη ευθυνών

Μίλτος Τεντόγλου λοιπόν! ένα νέο παιδί που μας κάνει περήφανους και δεν το θεωρεί και "τόσο σπουδαίο"!

Ολυμπιονίκης άλματος εις μήκος και Κορυφαίος αθλητής των Βαλκανίων για το 2024.

Να τον χαίρονται οι δικοί του που γαλούχησαν με αξίες ενα τέτοιο παιδί κι ας παραδειγματίζονται οι νέοι μας που τα καθημερινά δελτία ειδήσεων βρίθουν κακών ειδήσεων.

Αυτή η μούτα "σιγά τα ωά τωρα" ενω είχε μόλις πάρει άλλο ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο αποτυπώθηκε σε φωτό και με προκάλεσε να τον αποδώσω κι εγω μ όλη την αγάπη και το θαυμασμό που του έχω.

Και για το τέλος θάθελα να ευχαριστήσω και απο εδώ την αγαπημένη φίλη Mia που έχοντας την τύχη να βραβευτώ στην τελευταία της πρόκληση, το δώρο δεν ήταν ΜΟΝΟ ένα στένσιλ (και ποτέ δεν είναι μόνο ενα οταν έρχεται απο τη Μαρία), αλλά όλ αυτά που βλέπετε και την ευχαριστώ θερμά και απο εδώ <3.

Μαράκι νάναι πάντα έτσι δοτική και γαλαντόμα στη ζωή σου και εκείνη να στα επιστρέφει στο πολλαπλάσιο!