πουβγαλε τέτοια χάρη
και έσμιξε το μάλαμα με το μαργαριτάρι!"
Σε τουτηνε τη γειτονιά λαλεί ένα καερίνι
ανθός τση λεμονιάς ο νιος, η νύφη μπουγαρίνι"
Πόσος χρόνος σπαταλιέται άδικα για πόσο άγχος και αγωνία και σε μια μέρα τελειώνουν όλα!
Μετρώ και ξαναμετρώ το χρόνο, απο τις 14/10/1987 μέχρι τις 22/6/2024 και νομίζω οτι είναι σαν να πέρασε μια μέρα!
Υπερβολή; Υπερβολή! αλλά παραμένει νάναι εντυπωσιακά λίγος.
Ετσι νοιώθω... Οτι μεγάλωσε και δεν το κατάλαβα
Κι όμως το μικρό αγόρι με το σημάδι της φράουλας στο χεράκι του, έμελλε να γίνει γαμπρός με την Πανσέληνο της φράουλας!
Καρμικό; πάντως όχι προσχεδιασμένο .
Μακάρι νάναι και τυχερό τούτο το φρούτο και να μη χάσει τους χυμούς και το πάθος του, για όλα τα χρόνια της κοινής τους ζωής.
Δυο χρόνια πριν είχε pinαριστεί η ημερομηνία στο ημερολόγιο και φαινόταν τόσο μακρυνή, μέχρι που άρχισε να κονταίνει και να μας γεμίζει άγχος, να τα προλάβουμε όλα και νάναι όπως τα ονειρεύτηκαν και τα προγραμμάτισαν.
Προσφέρθηκα όπου μπορώ να βοηθήσω και να συνδράμω, οχι για να δείξω την δεξιοτεχνία μου, αλλά να συμβάλω στο επιθυμητό αποτέλεσμα για το λιγότερο κόστος. Ολα τα έτρεξαν τα παιδιά παρά την πίεση της δουλειάς του καθενός.
Κι ενώ στην αρχή η προσφορά μου δεν έγινε αποδεκτή, στη συνέχεια πρότεινα ν΄ αναλάβω τις μπομπονιέρες.
Μεγάλος ο όγκος και ολοι με απέτρεπαν, εγω όμως το πρότεινα με πλήρη συνείδηση και περισσότερη χαρά και ομολογώ οτι δε μου φάνηκε καθόλου.
700 μπομπονιέρες βγήκαν άνετα και το μόνο ζόρι, που αποδείχθηκε μόνο στην έννοια, ήταν το φρέσκο λουλούδι, που θα έπρεπε να μπει, παραμονές να παραδοθούν στο χώρο της δεξίωσης μετά το γάμο, για να τοποθετηθούν στα τραπέζια των καλεσμένων.
Πέντε τεράστια καλάθια γέμισαν τουλια και γλύκα! Απλές, κλασάτες όπως τις θέλανε.
Απο εκεί και πέρα το πεδίον ελεύθερο για τη διακόσμηση του σπιτιού μας.
Ολη η διακόσμηση έγινε diy με ανακυκλώσιμα υλικά.
Πρώτο έγινε το στεφάνι για τον καθρέφτη της εισόδου με τα μονογράμματά τους.
Ειχα τη βάση απο το στεφάνι (εκείνο με τα μπλε πιατάκια, θυμάστε 😉) και μετά πρόσθεσα τα σουβερ. Έκοψα το κεντρο και ανάμεσα σε δυο σελοφάν έβαλα τα ξύλινα μονογράμματα μαζί με γκλίτερ και κόλλησα διπλά τα σουβέρ και τα κρέμασα.
Με ποτηράκια μιας χρήσης έφτιαξα καμπάνες, που στολίστηκαν με δαντέλες (νάσαι καλά Σωσώ!), διακοσμητικά απο πηλό και μπαλάκια φελιζόλ στην κορυφή, βάφτηκαν μ' αλλεπάλληλα χρώματα λευκό-κόκκινο-χρυσό, μέχρι να πάρουν την τελική τους μορφή και να κρεμαστούν απο το στεφάνι.
Στο φωτιστικό του καθιστικού επειδή ο στολισμός θα ήταν γυψοφίλη έβαλα μία ψεύτικη γιρλάντα με παρόμοιο λουλούδι και κρέμασα δοκιμαστικούς σωλήνες απο αντιπηκτικές ενέσεις που είχα κρατήσει😉(προνοητική πάντα!) , αφού εβαλα μία λεπτή αυτοκόλλητη ταινία με καρδούλες και κόλλησα σαμπανιζέ ποντικοουρά για να κρεμαστούν. Τα γέμισα φυσική γυψοφίλη.
Στο φωτιστικό του σαλονιού, έφτιαξα ένα μπαμπάτσικο στεφάνι απο σωλήνα νερού, τυλιγμένο με αρκετές στρώσεις χαρτιού, γάζα και τέλος τούλι, απο το οποίο κρέμασα επίσης δοκιμαστικούς σωλήνες ίδιας προέλευσης με γυψοφίλη και τύλιξα φωτάκια μπαταρίας σε λευκές μπαλίτσες.
Μια ευμεγέθης καρδιά απο κομμάτια πάζλ φτιάχτηκε και βάφτηκε λευκή και συγκράτησε και στόλισε το τούλι, που μπλέχτηκε στη σιδεριά του σαλονιού.
Στην πόρτα της είσοδου δεν κρέμασα κάτι, έβαλα όμως ένα παντζούρι, που είχα φτιάξει κάποια στιγμή με αγγελούδια και κρέμασα δύο καλαμένιες καρδιές. Εφτιαξα τριανταφυλλάκια απο χαρτί υγείας με την απλή μέθοδο του ποτηριού και τα κόλλησα στο ξύλο, να δώσω λίγη ένταση.
Απέναντι απο το παντζούρι, έβαψα για ακόμα μία φορά τα κλουβιά που είχε πετάξει η νύφη μου και εχουν διακοσμήσει διάφορες περιόδους και έβαλα μέσα δύο πουλάκια, το ένα έτοιμο να βγει απο το κλουβί και να πετάξει προς το άλλο που το περιμένει 😉 (παρά το μεγάλο όγκο φωτογραφιών όλα όσα σας περιγράφω δεν κατάφεραν να αποδοθούν οπως θα ήθελα). Είχα πλέον συνειδητοποιήσει οτι το πουλάκι άφηνε τη φωλιά του να χτίσει μία κατάδική του, άλλωστε γι αυτό είναι τα παιδιά, να παίρνουν την αγάπη που χρειάζονται, να δυναμώσουν τα φτερά τους και να πετάξουν ελεύθερα, προς τους ανοιχτούς ορίζοντες, που εκείνα επιλέγουν για τη συνέχεια της δικής τους ζωής.
Εμείς απλά παρακολουθούμε πια το πέταγμά τους!
Σουβερ για ποτήρια με ξυλάκια σουβλακίου στόλισαν τις γλάστρες με τα λουλούδια και μεγάλα σουβέρ για δίσκους κολλήθηκαν και έγιναν μεγάλες μπάλες, που στολίστηκαν με τούλια, κορδέλες και καρδιές και κρεμάστηκαν στα δέντρα του κήπου.
Παρότι έφτιαξα 13 μεγάλες μπάλες θα μπορούσαν να μπουν και περισσότερες.
Δύο φανάρια στη σκάλα της εισόδου ήταν η ολοκλήρωση της εξωτερικής διακόσμησης του κήπου.
Σειρά είχαν τα γλυκά του γάμου.
Εμείς είχαμε συνήθεια απο παλιά, μπεζέδες, ορτζάδες και παντόλες.
Οι μπεζέδες είναι απο το ασπράδι του αυγού, μπελαλίδικο γλυκό και οχι με εγγυημένη επιτυχία, αλλά κατ εμέ κορυφαίο και αριστοκρατικό, μοιάζει μ΄ ένα συννεφάκι γλύκας και απόλαυσης.
Οι ορτζάδες (σουμάδες), ήταν κάτι που έφτιαχνα απο παιδί, απο την μεγάλη αμυγδαλιά του κήπου μας, που τόσα καλοκαίρια κρατούσε τα μυστικά μου ανείπωτα! Αυτή βέβαια δεν ηταν δικό μου δημιούργημα, ήρθε σε μπουκάλι, κέρασμα αγάπης, απο το Αιγαίο και την κρατούσα ανάνοιχτη για τη μεγάλη μέρα.
Οι δε παντόλες, "pan spanio, ή di Spagna ή Pan d' ova, άρτος εξ αχνης, ωών και σακχάρεως, Ισπανική μάζα (κατα το ζακυθινό λεξικό του Λ.Ζώη)" παντεσπάνι για ολη την υπόλοιπη Ελλάδα! Γλυκό που μοιραζόταν μαζί με τις μπομπονιέρες και το έφτιαχναν με περισσή μαεστρία συγκεκριμένα ζαχαροπλαστεία της εποχής, κομμένα ρομβοειδή και τυλιγμένα σε σελοφάν. Τώρα πια παρηκμασμένο, αφου ουδεμίαν σχέση γευστικά, έχουν με τότε.
Τα αμυγδαλωτά, χιονάτα σαν την αγνότητα των ευχών, αρωματικά σαν τους λεμονανθούς, γεμάτα αμύγδαλο σαν την αφθονία που προσκαλείς για το ζευγάρι, και εύχεσαι για τη ζωή τους, μ ένα ανθάκι γαρύφαλλου στην κορφή, για τη μοσχοβολιά και τη σπιρτάδα στο γάμο κι ολο αυτό τυλιγμένο σ ένα σύννεφο άχνης ζάχαρης σαν το πέπλο του νυφικού.
Ήταν τα ίδια γλυκά που είχα στην βάφτισή του.
Αλλά ενώ δεν ήταν η πρώτη φορά που τα έκανα, πανεύκολο γλυκό, ίσως η δόση του σιροπιού ή το κοπάνισμα του αμύγδαλου δεν άφησε να δέσει η μάζα να πλάθεται σε αχλαδάκι. Ομως ήρθαν απο την μεριά της Εύβοιας και έτσι δεν μπήκα σε δεύτερο κόπο επανάληψης και η δική μου μάζα αμυγδάλου έγινε "εκμέκ της Χαράς"!!!Χαμένο πάντως δεν πήγε
Μπαλάκια απο ινδοκάρυδο και ζαχαρουχο , γλυκό που αρέσει στο γαμπρό, αμφιβάλω όμως αν πρόλαβε να δοκιμάσει με το χαμό που γινόταν!
Και τέλος για λίγη γλύκα ακόμα να φτάσει το ζάκχαρο στα ύψη, πτι μπέρ, τ αγαπημένα μου, σάντουιτς με λουκούμια τριαντάφυλλο!!!Κόλαση!!!
Αυτα τα τίμησε δεόντως ο ανηψιός και φιότσος μου και χαλάλι του, γιατί ήταν η μοναδική στιγμή που συγκινήθηκα οταν είδα να οδηγεί το γαπριάτικο αυτοκίνητο με το μεγάλο του ξάδελφο να τον παραδώσει γαμπρό.
Μία λατρεία, απο οταν ήταν μωρό και τώρα έχουν γίνει αυτοκόλλητα, παρά τη διαφορά ηλικίας που τώρα πια δεν φαίνεται και ετοιμάζονται να γίνουν και κουμπάροι στις επόμενες χαρές 😉
Μακάρι να τις ζήσω κι αυτές. Φαγώθηκαν τόσα χρόνια κάποιες ψυχές 😂,ε να που έγινε η αρχή και τώρα ούτε εγώ θέλω να σταματήσουν😍
Ηταν τόση η πολυκοσμία στο σπίτι, τόσο τρέξιμο μέχρι τελευταία στιγμή που δεν βρήκα τον κατάλληλο χρόνο και στιγμή για να συγκινηθώ.
Μια μικρή ανατριχίλα την ένοιωσα την ώρα που ξεκίνησε απο το σπίτι σφουρίζοντας η πομπή των αυτοκινήτων.
Μπροστά το γαπριάτικο, όπως περιέγραψα, πίσω εμείς και απο πίσω καμιά 10-15 αυτοκίνητα συγγενείς και φίλοι του.
Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια! Οταν ακούγαμε απο μακρυα σφουριξίες οτι έρχεται γάμος τρέχαμε, μαδάγαμε ό,τι λουλούδι υπήρχε πρόσφορο σ' ένα δίσκο και ξεχυνόμαστε στο δρόμο.
Μόλις έφτανε κοντά το νυφικό αυτοκίνητο τινάζαμε το δίσκο με τα πέταλα, νάναι ανθόσπαρτος ο δρόμος τους κι η νύφη μας πέταγε απο το παράθυρο ζαχαρόκουκα.
Εκτός απο τα μεγάλα τα κλασσικά, κάτι μικρά πολύχρωμα αγκαθωτά, που γίνονταν ένα με το χαλίκι του δρόμου, ομως εμείς σα μουρλά ψάχναμε να τα βρουμε και ποιός θα μαζώξει τα περισσότερα να τα φάμε! Δεν μας έσκιαζαν ουτε αρρώστιες τότε ούτε πανδημίες ουτε σιχαινόμασταν να σηκώσουμε κάτι απο το δρόμο να το φάμε και αν είχε ο δρόμος τότε!!!
Και κλείνοντας την παιδική ανάμνηση επανέρχομαι ... Η νύφη ήρθε συνοδεία παραδοσιακών μουσικών ενώ εμάς μας κρατούσε συντροφιά στην αναμονή ενα μαγικό σαξόφωνο!
Το μυστήριο ολοκληρώθηκε εν μέσω αφόρητης ζέστης και το μόνο μου μέλημα να βεντουλιάζω και να σκουπίζω το Διονύση. Πού χρόνος να συγκινηθώ!
Ο χώρος της δεξίωσης ηταν κάτι που με άγχωνε λόγω της απόστασης, αλλά τελικά όλα πήγαν ικανοποιητικά, αν εξαιρέσεις μία απρόσμενη πεντάωρη διακοπή ρεύματος, που μας έφερε πίσω στο χρόνο του μπουφέ.
Αλλά κάτι η θάλασσα ακριβώς στο φρύδο του γκαζόν, κάτι η Πανσέληνος, κάτι το κέφι για χορό και χαρά, κάτι οι δικοί μας άνθρωποι που μοιραζόμαστε τη χαρά μας, πέρασε σχεδόν απαρατήρητο.
Χορός μέχρι τελικής πτώσεως απο όλες τις δεκαετίες, Φύγαμε σχεδόν 5 το πρωί, κι αυτό επειδή έπρεπε να κάνουμε μια μινι διανομή καλεσμένων στα καταλύματά τους, τα παιδιά έμειναν και γλέντησαν μέχρι που ανέτειλε ο ήλιος.
Μακάρι να ζήσουν πολλές τέτοιες όμορφες Ανατολές.
Ωφειλα να κάνω αυτή την ανάρτηση.
Τόσο για να θυμάμαι εγω οταν πλακώσει το αλτσχάιμερ, όσο και για όλες εσάς, που ζήσαμε μαζί τις δικές σας χαρές, που σας ήθελα δίπλα μου και ήσασταν, με τη σκέψη και την καρδιά.Και απο εδω να σας ευχαριστήσω, για όλη αυτή τη θετική ενέργεια που εισέπραξα και έκανε το βάρος του άγχους και της αγωνίας ελαφρύτερο.
Κι ενω αυτή η ανάρτηση αρχίνησε την Κυριακή και τελειώνει (;) ξημερώματα Πέμπτης (μαρτύρησα με τις φωτογραφίες 😡) έτυχε ενα ανέλπιστο δώρο, που φυσικά θα μοιραστώ μαζί σας εδώ, για να υπάρχει.
Η Αννα μας συμμετέχει σε μία θεατρική γυναικεία ομάδα που ανεβάζει ζακυθινές Ομιλίες.
Ετσι η ηγετική μορφή της ομάδας, κα Αγγελική Αγαλιανού, μας έκανε ενα ανέλπιστο δώρο που αποτιμάται παραπάνω όλων.
Την καταχωρώ λοιπόν, όπως την αντέγραψα για να είναι ευκρινής και ευκολοδιάβαστη:
ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ Η ΟΜΙΛΙΑ
ΑΓΓΕΛΩ: Ξυπνάτε ουρε φάουσες! Βέβε, Πιπίνα Τότα!
Ο κόκορας ελάλησε, άκου τη και την κότα!
ΤΖΟΓΙΑ: Μπα που να του το κόβανε ευτό του το λειράκι! που για δουλειά του εύρηκε τον
ύπνο του κοσμάκη.
ΑΓΓΕΛΩ: Πες πως σου φταίει ο κόκορος που ελάλησε αμπονώρα, που σ είδα, ωρή κι ο,τι
έμπαινες στο σπίτι σου επολιώρα!
ΧΑΡΑ: Βγήκες μωρή αραντεβού, πώς κάνει η Αντζουλίνα; που εφόριε ψες κόκκινο στρι;;;
ΒΕΑ: Ω καψερή Πιπίνα… Εψές μωρή δε χόρευες φοξ αγκλέ και ΤΑ ΤΑ ΤΑ;
ΕΛΕΝΗ: Ο τόπος ούλος βούϊξε , Ρίζα μέχρι Χαρτάτα!
ΧΑΡΑ: Ου, για τι εξαστόχισα η έρμη, συφορά μου! Πού δεν εματαστάθηκε τέτοιο τραπέζι
γάμου!
Οχι χοροί, όχι θέατρα, όχι φαγιά, όχι λούσα…
Δύο τερίνες έφαα, εξύπνησα μ αγκούσα!
ΒΕΑ: Κι οχι καλέστρα ευτούνη ευτού! Κριτάδες και ντοτόροι, σπετσέρηδες, νοδάροι,
αβοκάτοι, προφεσόροι…
ΕΛΕΝΗ: Εξένοιασε ο Κεφαλληνός, πάει κι η μικρουλούλα!
ΑΓΓΕΛΩ: Ποίανε στεφανώσανε;
ΧΑΡΑ: Του Ντάντου τη Μαυρούλα!
ΑΣΗΜΙΝΑ: Ποία μωρή; τα μπουρδούκλωσες! Μπίτι το χασες, πάει!! Για άθρωπος να
μπιστευτείς…Τ ονομά τση ξεχνάει!
ΕΛΕΝΗ: Η Αννα του Κεφαλληνού και τση Μαρίας καημένη
ΒΕΑ: Να τριανταρίσει κόντευεεε…Πώς δεν πήγε χαημένη!
ΖΩΗ: Θε να σουβλίζανε αρνιά όξω απο το σπετσερίο! Είναι που τσου φοβέρισε η
Αννούλα και τσου δύο!
ΕΛΕΝΗ: Αρνιά ήθελε ο Κεφαλληνός και του λαχε κριάρι!
ΑΣΗΜΙΝΑ: Δε λες που ευρέθηκε ζυγός να τηνε μπαλανσάρει!
ΖΩΗ: Οχι επιβάλλο ευτούνο ευτού, όχι γλώσσα μακρία…
ΒΕΑ: Πρώτη στα Δικαστήρια, πρώτη στην Ομιλία!
ΑΣΗΜΙΝΑ: Σώπα λοιπό, πήρε σειρά την εύρηκε τη ΛΥΣΗ
ΕΛΕΝΗ: Επήρε τον καλύτερο σ Ανατολή και Δύση!
ΑΓΓΕΛΩ: Ποίονε λοιπό; Με σκάσατε ! Μα πού τα ξέρετε ούλες;
ΒΕΑ: Το Διονυσάκη, ευτούνης που μαζώνει τσι πετρούλες!
ΖΩΗ: Μωρή για κάμε ετσι να ιδείς ψυχή μου μπομπονιέρα! Εβγήκανε τα μάτια τση να
φκιάνει νύχτα μέρα!
ΒΕΑ: Δυο μήνους τούλια εύρισκε ο Λαγουδης μεσ τη σάλααα!
ΑΓΓΕΛΩ: Ποίες ειναι ευτούνες οι μπελέτσες πουν΄ στη σκάλα;;;
(Μπαίνουν Γιάννα-Νικολέττα -οι κουμπάρες- σένιες)
ΧΑΡΑ: Για ιδέστε μούρη και μαλλί! Ούλα σενιαρισμένα!
ΑΣΗΜΙΝΑ: Σώπα και από του Χριστού τα είχανε κλεισμένα
ΖΩΗ: Σώπα λοιπό και μη μιλείς κι αφού μιλιούνται ακόμα…
Τσίνααα!!! Η μία τση αλληνής τση το βγαλε απ’ το στόμα!
ΑΓΓΕΛΩ: Μπα;;Πώς γιατί;;;
ΒΕΑ: Πώς ποία θάναι η πρώτη η κουμπάρα
ΕΛΕΝΗ: “Εγω”, “εγω”, “Οχι εγω”, μπροντόλιο, φαωμάρα!
ΑΓΓΕΛΩ: Κι εντέλει ποίας τση μεινε η πρωτοκουμπαρία;
ΕΛΕΝΗ: Μα λες πώς τα χωρίσανε στα δύο;
ΑΓΓΕΛΩ: Αμή στα τρία;
ΑΣΗΜΙΝΑ: Στα τέσσερα!
ΑΓΓΕΛΩ: Στα τεσσερα;;;;
ΑΣΗΜΙΝΑ: Ητουνα και δυο νέοι, ψηλοί, σεστάδοι…
ΧΑΡΑ: Σαν το Βασιλέα μας ωραίοι!
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ: Πως τι παραλογάτε ούλες οι γρίες μαζωμένες;
ΓΙΑΝΝΑ: Σαν τσι δικές τσι πομπές δε τσι ιδωμένες!
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ: Ωρη, ευτές ελυσιάξανε! Μα δεν εκρατηθήκαν
Ευτά τα κατσικλείδια τέτοια σμπλήξη που τη βρήκαν; Σάρτα, φαγιά, αναβασταγιά,
ιδρωκόπημα, Ομιλίες…
ΓΙΑΝΝΑ: Ωρή μας κογιονάρετε πώς τάχα ειστενε γρίες!
ΑΓΓΕΛΩ: Μα εγω κυρά μου τ άκουσα πως γέρος δεν εφάνη σ εκειό το γλέντι το τρανό που
άλλο δε το φτάνει! Ητανε λέει ούλοι τσου φεγγαρομαγουλάτοι μέσα στα γέλια, τσι
χορούς, χαρουμενοι, δροσάτοι!
ΒΕΑ: Μέσα σ ευτούνη τη χαρά γινήκαν νέοι ούλοι!
ΑΓΓΕΛΩ: Μέχρι κι οι Πισινιάτες, που ναι ευτούνοι οι βουρδούλοι!
ΖΩΗ: Κι εύχουνται απο τη Λιθακιά
ΕΛΕΝΗ: Ισιαμε το Αργάσι!
ΑΣΗΜΙΝΑ: Τ’ αντρόγυνο που γίνηκε να ζήσει, να γεράσει!
ΧΑΡΑ: Να διακλωνίσει η κόρη μας, οπως διακλώνει ο δυόσμος
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ: Οπως η Ευα διάκλωσε
ΓΙΑΝΝΑ: Κι εγίνηκεν ο Κόσμος!
ΑΓΓΕΛΩ: Λοιπό καλά έφάαμε και τα παμε ούλα φίνα
ΟΥΛΕΣ: Κι απ ούλα το καλύτερο σταφύλι σουρτανίνα!
Δυστυχώς, ελλείψει δύο κοριτσιών απο την κομπανία, δεν είχαμε τη χαρά να την παίξουν παρουσία του πολυπληθούς κοινού των καλεσμένων, που τότε θα έμενε στην ιστορία! Αλλά έστω κι έτσι αποτυπώνει ο,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε με μαεστρία και φινέτσα
Αγγελος εκατέβηκε απο τα μεσουράνια
κ έκατσε και ζωγράφισε τα δυο μας τα στεφάνια!
Προσπάθησα να σας κάνω μέρος της Γιορτής, ελπίζω κάτι να κατάφερα... 😏 Για μεγένθυνση των φωτογραφιών πατήστε πάνω τους και ανοίγουν σε νέα καρτέλα 😉. Γι α άγνωστες δε λέξεις, εδώ είμαι το γλωσσάριο να σας της μεταφράσω 😂
Εύχομαι να μοιραζόμαστε χαρές ,όσο το δυνατόν περισσότερες απο τα δύσκολα και κάθε καλό και ευτυχία στις οικογένειές σας💗
.jpg)
