Στο δείλι του Αύγουστου

Ενας Αύγουστος που βαριανασαίνει βαδίζοντας προς τον αποχαιρετισμό του, διανύουμε τις τελευταίες του μέρες ενώ έχουμε καταναλώσει  πάνω από το μισό του χρόνου ομιλίας μας, σόρρυ του χρόνου τουτουνού! 

Πότε πέρασε, ομολογώ δεν το κατάλαβα, απλά είναι μια ακόμα διαπίστωση πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός (το φωνάζει και η "απόλυτη" 😉🎤🎶🎶) και κάντε ό,τι έχετε κατά νου, να προκάμετε! 

Τοχω πει πολλές φορές, φαντάζομαι και εδώ, οτι μ' εχει πιάσει ένα άγχος να μη χάνω χρόνο, carpe diem, ν΄ αδράξω την ημέρα και οχι μόνο, αν είναι δυνατόν όλο το εικοσιτετράωρο. Πόσο θάθελα νάχα Insomnia  σαν την Παυλίνα Βουλγαράκη, αν είχα βέβαια και τη φωνή της στο πακέτο, θάμουν πολλαπλώς ικανοποιημένη, αλλά φευ! 

Όμως ομολογώ οτι αυτό τον Αύγουστο το ψιλοκατάφερα! 

Αν δεν ήταν η αφόρητη ζέστη με την ακόμα πιο αφόρητη υγρασία θα μπορούσα να πω οτι ήταν ένας ιδανικός Αύγουστος! Λειτούργησα χωρίς ωράρια και "πρέπει". Το μόνο ωράριο που τηρήθηκε κι αυτό για ιατρικούς λόγους, ήταν το πρωινό ξύπνημα. Κατά βάθος θα ήθελα να μπορούσα να ξυπνούσα πολύ νωρίτερα, αλλά δυστυχώς ο Μορφέας αργεί τραγικά να με πάρει τα βράδυα κι έτσι το πρωινό ξύπνημα είναι λίγο με το πιστόλι στον κρόταφο 👈 

Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως, μια υπέροχη Ανατολή που βίωσα με τη φιλενάδα μου σε μια "απόδραση" εντός και επι τα αυτά (γιατί και τα αυτά μπορούν να σου προσφέρουν μοναδικές στιγμές και να νοιώσεις οτι διακοπεύεις!) ούτε καν 2 ημερών, που έμεινε αξέχαστη και στις δυο μας για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Εκείνη λοιπόν η Ανατολή, μέσα στη θάλασσα του πρωινού, ειναι αυτή που με τσιγκλάει να θέλω  να την ξαναζήσω, εστω κι  αλλιώς, αλλά να τη δω ξανά!

Τέλος πάντων ποτέ δεν ξέρεις, ελπίζω να υπάρξουν πολλές Ανατολές οπότε, του κερατά, δεν θα υπάρξει μίίία! 

Το υπόλοιπο της ημέρας εξελισσόταν κατά τα κέφια μου. 

Είχα διάθεση για μπάνιο; πήγαινα, ήθελα να μείνω σπίτι και ν΄ απασχοληθώ δημιουργικά; το έκανα, ήθελα να μαγειρέψω; μαγείρευα (για νάμαι φιλαλήθης δυο φορές συνέβη το μοιραίο τούτο!) ξέχναγα την ώρα; νηστικιά δεν έμενα κάτι πρόχειρο ετοίμαζα και τ απολάμβανα όσο χίλια μαγειρευτά (κιλό δεν έχασα, μη σκιάζεστε, εγω πάλι απορώ 😕) 

Εξόδους δεν είχα γιατί αφ ενός εξακολουθώ να προσέχω παρά το τέταρτο εμβόλιο, που ειρρήσθω εν παρόδω έκανε αισθητή την εισαγωγή του στον οργανισμό μου ετσι για να σκάσουν τ' άλλα τρία που ήταν τζούφια, και από την άλλη μόλις μπαίνει ο Αύγουστος εγώ αποφεύγω την εις Χώραν κάθοδον γιατί η κάθοδος των Μυρίων στον Εύξεινο Πόντο, ωχριά μπροστά στη ζακυθινή πραγματικότητα. 

Έτσι μια φορά που πήγα σε μια παρουσίαση βιβλίου για τα 69 χρόνια από την καταστροφική σεισμοπυρκαγιά του '53, μια άλλη ένα σινεμαδάκι εκεί κατά τις 12 παρά (λες και προβάλουμε άσεμνο υλικό! αλλά έχουν χάρη τα πιτσιρίκια νωρίτερα) και άλλη μία στο θέατρο που τυχαίνει να είναι προς τα μέρη μου. Έκανα τ αντέτια που λαχταρούσε η καρδιά μου! Αυτές ήταν οι έξοδοί μου επιλεγμένες , επιλεκτικές  και μοναχικές 😉 Ααα δεν σας τόπα! Βιώνω το "Μόνος στο σπίτι", αλλαγή φύλου του Μακόλεϊ Κάλκιν, αρκετά πιο ώριμη ηλικιακά από τον νεαρούλη (τότε) πρωταγωνιστή😜 και σε καλοκαιρινή version. Δε το βγαλα παραόξω όμως για το φόβο των Ιουδαίων 😉(ο 😈 έχει πολλά ποδάρια), αλλιώς θα βλέπατε μάσκουλα 💥🎉🎈

Κατά τ' άλλα μ' είχε πιάσει οίστρος ζωγραφικός! Είδα κι απόειδα οτι ΑΘήνα δεν βλέπω σύντομα, έχουν περάσει κιόλας 2 μισή χρόνια από την τελευταία φορά και με βαρειά καρδιά, είπα να ξαναπιάσω τα μολύβια μου, που πολύ μου 'χαν λείψει και ν' αποσβέσω και τη γκρίνια του θείου, που τάχε χρυσοπληρώσει εξ Αμερικής! και ήταν να μη γίνει η αρχή... Δούλεψαν τόσο πολύ, που ξύστηκαν τόσο, ώστε να παραγγείλω άμεσα  άλλα προς αντικατάσταση! Την είδα δε οικογενειακός πορτραιτίστας  κι έτσι εκτός από την κόρη μου (το "Αγαλμα" δεν συμπεριλαμβάνετε στην οικογένεια)  έκανα ακόμα δύο, ένα της μέλλουσας νύφης μου και ένα της ανηψιάς μου. 

Οχι βέβαια χωρίς υποδείξεις του τύπου:

-Γιατί την έκανες με κλειστά μάτια (την Αννα) που έχει τόσο ωραία μάτια!

-Γιατί την έκανα από φωτογραφία της ίσως και ήταν έτσι;

-Και δε μπορούσες να βρεις μία άλλη μ ανοιχτά μάτια;

-Κι άλλη μία που είχα βρει κι αυτή χαμηλοβλεπούσα ήταν

"ΑΝΝΑ" πορτραίτο με χρωματιστά μολύβια (colored pencils)

Για να καταλήξουμε "ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΗ Μ ΑΡΕΣΕ"...(βούβα 😶)

Από αυτόν τον εποικοδομητικό διάλογο, ίσως μαντέψατε κάποιοι, οτι επρόκειτο για τη μητέρα, που είτε νομίζει οτι  η ζωγραφική είναι συνώνυμο της φωτογραφίας ή οτι εγώ είμαι ο Ρενουάρ και οχι κάποια, που απλά το παλεύει και κάνει το κέφι της! Βέβαια, όταν είδε ένα άλλο με ανοιχτά μάτια, απεφάνθη ΠΑΛΙ οτι, δεν είναι η Αννα. Εκεί της πρόσθεσα χρόνια!!! Τώρα ή κλειστά μάτια και πιτσιρίκα ή ανοιχτά και μάμαλο 😕, μέση λύση δεν υπάρχει, Αννα δεν θάναι ποτέ! Αννα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι 😟

Στη δε Βέρα, αυτή κι αν παιδεύτηκα! δε θυμάμαι κανένα άλλο έργο μου να μου έχει φάει τόσες εργατοώρες 😡! Εδώ είχαμε και μάτια και μάλιστα γελαστά  😠και στόμα και τί στόμα!!!εκτός από γελαστό ομοίως 😠... ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ και 3/4 😡😡!

Να το στέλνεις στη μάνα της και να σου λέει "Τμηματικά είναι η Βέρα, ολόκληρη δεν είναι, κάτι κλωτσάει"! Κι άντε να βρω εγώ αυτό που της κλώτσαγε!!! 

Να διορθώνω μάτια, να μην. Να διορθώνω στόμα ,ούτε. Να διορθώνω μύτη και με προσοχή, μη φανεί σα νάχει μουστάκι και θέλουμε και αποτρίχωση άμεσα, ΟΥΤΕ! Κι όμως, ολα ήταν μετρημένα στο χιλιοστό, σωστές οι φωτοσκιάσεις, σωστά όλα και Βέρα αποδεκτή δεν έβγαινε. 

Τέλος πάντων έκανα μία τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, διορθώνοντας σ' όλα από κάτι ελάχιστο και όταν πια μπάφιασα, είπα "Σταυρώστε με (πολύ άσμα έπεσε στο σημερινό ποστ και είναι και ζωγραφικό!) Αυτό είναι και σ όποιον αρέσει"! (πολύ τσαμπουκά έβγαλα η καλλιτέχνις!)

"VERA" portrait with colored pencils

Αυτό που κατάλαβα στην ολοκλήρωση ήταν, οτι δε συμφωνούσαν με την επιλογή της φωτογραφίας, γιατί με τη φωτογραφία ταίριαζε, με τις αλλαγές που έχει κάνει το καμάρι μας από τότε (2018) μέχρι σήμερα διέφερε, και όλοι τη συνέκριναν με το σήμερα. Ε μααα!!!έλεος

Και για το τέλος, για να μη με πείτε και παντελώς αδιάφορη για τα πέριξ, να σας πω οτι, η ζωή στην εξοχή πάντα σου παρουσιάζει υποχρεώσεις, κι εγώ μπορεί να μην έχω κοτούλες και σκαντζοχοιράκια, αλλά έχω σκυλάκια, κι αυτά έχουν την έγνοια τους.

Μη ξεχνάμε και τις πετρούλες μας και παραπονιούνται 😊

 Έτσι κλείνει ο Αύγουστος, που αν ήταν λίγο πιο δροσερός θα τον υμνούσα με όλες μου τις φωνητικές δυνάμεις!(δε θα το ήθελε καθόλου, πιστέψτε με, αλλά εγώ θα το έκανα για μένα)

"Και φεύγουν οι μέρες κυλά η ζωή και μένει μόνο η μυρωδιά από το άγγιγμά τους να σ ακολουθεί και μια νοσταλγία που σε πληγώνει γλυκά" το είπε και η Αλκυόνη Παπαδάκη, ποιός μπορεί να την αμφισβητήσει;

Αντε βρε καλό υπόλοιπο, μέχρι νάρθει το Φθινόπωρο 😍γιατί κάτι οσμίζομαι στην ατμόσφαιρα, οτι μας περιμένει πολύ δύσκολος Χειμώνας 😔😓

Οχι άλλο κάρβουνο μωρέέέ

Αυτό θα ξαναφώναζε ο έρμος ο Κούρκουλος αν ξαναζούσε ο,τι ζούμε!
Αλλά εγω θάθελα ν αναφερθώ σ άλλο, κάτι πιο αισιόδοξο και χαρούμενο. 
-Αισιόδοξο και χαρούμενο με κάρβουνο θα μου πείτε;
-Ε ναι, λοιπόν! Κι αυτό γίνεται.
Ki εκεί που για άλλη μια φορά βιώναμε μαύρες μέρες, γεμάτες κάρβουνο κι αποκαϊδι, ήρθε μία φωτογραφία να ξυπνήσει τα κοιμισμένα ζωγραφικά ένστικτα και να προσπαθήσει, το κάρβουνο να το κάνει πηγή χαράς.
Η αλήθεια είναι οτι ήταν λιγάκι δύσκολο και λόγω διάθεσης και λόγω  αποχής διαρκείας από κάθε τι που ήθελε κόπο, υπομονή και επιμονή.
Αλλά οταν κάτι το αγαπάς χωρίς όρια και χρόνια περιμένεις την κατάλληλη στιγμή, όταν έρχεται δε την αφήνεις να πάει χαμένη.
Πότε θα ξανάβρισκα άλλη τέτοια ευκαιρία χωρίς σγουρό μαλλί;;; και τόσο ντελικάτη!!! Σα μίσχος το λουλούδι μου!!!Εύθραυστη αλλά αποφασιστική, ονειροπόλα αλλά προσγειωμένη, με στόχους και αποτελέσματα!! Το βαλα σκοπό κι εγώ να πετύχω.
Η αρχή με το σχέδιο ήταν ενθαρρυντική! Και ακολούθησε η συνέχεια. Μουτζούρα στη μουτζούρα, σαν καρβουνιάρης, αλλά όσο έβλεπα το έργο των χεριών μου ν' αποδίδει, αχνά αλλά σταθερά, το λατρεμένο μου πρόσωπο, έπαιρνα κουράγιο και συνέχιζα,
Η αλήθεια είναι οτι ενθουσιασμένη απο ο,τι κατάφερα μετά 3 χρόνια πλήρους αποχής, έκανα το λάθος να μετρήσω παραπάνω απ' οτι άξιζε το αποτέλεσμα. Ενοχλήθηκα σφόδρα κιόλας όταν οι πρώτες εντυπώσεις, οι κοντινές, δεν ήταν υπέρ μου. Μα δεν αναγνώριζαν το παιδί μου;;;😡😡 Ελεος!!!
 Αλλά για άλλη μια φορά η Μαρία μου έκανε την υπέρβαση και  μ' όμορφο τρόπο, χωρίς αφορισμούς, μου υπέδειξε τα λάθη που είχα κάνει,  για διόρθωση. Η αλήθεια είναι, οτι κάπου το βλεπα κι εγω αλλά δεν ήξερα πώς θα διορθώνονταν κιόλας.
-Πάρε το χρόνο σου μου είπε, άστο λίγο να περιμένει και ξαναπιάστο όταν είσαι έτοιμη
-Α ρε Μαράκι, τόσα χρόνια κι ακόμα να με μάθεις πώς είναι να μην βάλω κάτι στο μυαλό μου! δεν υπάρχει περίπτωση να τ αφήσω για αργότερα, αν δεν βγάλει καρούλες ...η έδρα μου!
Δεν το άφησα λοιπόν στην άκρη, κάθε άλλο, έπεσα με τα μούτρα ν' αρχίσω τις διορθώσεις. Δύσκολα, με φόβο μήπως το χαλάσω όλο για δύο σημεία, αλλά τελικά ναι! τα κατάφερα!!

Πορτραίτο με γραφίτες, κάρβουνο και ξηρά pastel(θανατηφόρος συνδυασμός 😶)

Η φωτό-εμπνευση

Αναγνώριζα κι εγώ το πρόσωπο πλέον και ήταν πιο κοντά στη φωτογραφία Τα μάτια ήθελαν κάτι ακόμα, αλλά κι έτσι είχαν το σωστό σχήμα, τη σωστή λάμψη. Τί σου κάνουν αλήθεια δύο λευκές κουκιδίτσες!!! 

Κι αφού η αρχή έγινε, προχώρησα λίγο ακόμα να ξεσκουριάσει το χέρι 😉 Και μετά το θείο πλάσμα 😍(μαμά-κουκουβάγια ήμουν πάντα μη κοιτάτε που δε το δείχνω δημοσίως 😂) μία λεπτομέρεια αγάλματος. Μ' αρέσαν πολύ οι φωτοσκιάσεις του και τόχα αποθηκεύσει για "οταν...θα...!" και να που όταν ήρθε και το "θα(ύμα) έγινε !

Τώρα αν από Δαυίδ βγήκε Μάρκος Αυρήλιος μικρό το κακό, άλλωστε δεν θα του βγάζαμε και ταυτότητα να απαιτείται ταυτοπροσωπία 😂

Ζωγραφική με ξηρά pastel

Νομίζω γι αρχή κάτι έγινε, κι ελπίζω σ ε καλλίτερες μέρες γιατί τούτο το Καλοκαίρι είναι ανυπόφορο από ζέστη και υψηλό βαθμό υγρασίας, που δε μπορεί τίποτα να σε κρατήσει κατ οίκον, ετσι Θάλασσα και πάλι Θάλασσα! 

Σας υπόσχομαι όμως συνέχεια γιατί την έχω υποσχεθεί κι αλλού 😉 και δε θέλω να την απογοητεύω.
Άλλωστε ενας εκλεκτός φίλος σκηνοθέτης και ζωγράφος ο ίδιος, με πλησίασε στη θάλασσα να με συγχαρεί για το πορτραίτο της κόρης μου και μου έδωσε μία ενδιαφέρουσα ιδέα που θάθελα να τη δουλέψω.

Ες τα επόμενα λοιπόν τα σπουδαία😏 και μέχρι τότε...ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!