Το σαλκίμι της βεράντας!

 ... "Ἐνῶ ἐκεῖνο τό σαλκίμι σικλαμέν

Γιά κείνη χύνονταν ἀπάνω στή βεράντα

Τό ἄρωμά του ὥς τό κρεβάτι της εἰσχωροῦσε

Σέ πλήρη ὀργασμό –θανάσιμο"

Μαρία Κέντρου-Ἀγαθοπούλου (1930)

Το "σαλκίμι", λέξη που δεν βρίσκεται σε κανένα λεξικό, είναι η γλυσίνα, ένα είδος ακακίας με καρπούς σε τσαμπιά, σαν σταφύλι. Είναι λέξη μικρασιάτικη, δάνειο από τα τουρκικά (salkim, που καταρχήν θα πει «κρεμαστό τσαμπί»).

Οι πρόσφυγες φύτευαν σαλκίμια στις αυλές τους.

Ο Θωμάς Κοροβίνης αναπολεί τις προσφυγικές γειτονιές της Τούμπας: «Πολλά σπίτια είχανε τσαρδάκια σκεπασμένα με σαλκίμια και κληματαριές και καθόταν από κάτω ο κόσμος κι έπινε το καφεδάκι του κι έκαναν οι γείτονες μουχαμπέτι [κουβεντούλα]».

Συντοπίτης του ο Γιώργος Ιωάννου, θυμάται: «Είχαμε μια σαλκιμιά, ριχτή στα κάγκελα σαν κισσός, κι ήταν η πόρτα μας ωραία για ρομάντζα».

Ξακουστά είναι τα σαλκίμια που σκεπάζουν τα καλντερίμια της αγοράς στον Μόλυβο της Λέσβου·

Και για την επεξήγηση της κατασκευής: Καμβάς μεγάλου μεγέθους με πάστες για εφέ τσιμέντου σε δύο χρωματισμούς, επιπλέον ακρυλικά χρώματα. Τουβλα , κεντρική πόρτα και στέγη από χαρτόνια, σκαλιά και τσαμπιά από φελιζόλ, αναρριχώμενο απο πηλό, μπαλκόνι και γλάστρες απο συνδετήρες και καπάκια οδοντόκρεμας, καλαμάκια χάρτινα νέου τύπου για υδρορροή και φωτιστικό απο καπάκια φαρμάκων και μεταλλικά στοιχεία (κουμπιά). Τα 3 παράθυρα είναι chipboard με εσωτερική διακόσμηση από μένα από χαρτόνια επίσης. και για την ιστορία πρώτα έγινε το έργο αλλά έδεσε υπέροχα με τη στροφή του ποιήματος, δε νομίζετε;

Καλό Μήνα οσονούπω φίλοι μου αγαπημένοι, με χρώματα, μοσχοβολιές και ομορφιές κάθε τύπου, μακρυά απο κόβιντ ;)

Αφιερωμένο εξαιρετικά...

 Περί βιβλίων ο λόγος σήμερα μ ένα καλό κι ένα “κακό” νέο

Κι ας αρχίσουμε από το “κακό”. Και το βάζω σ' εισαγωγικά γιατί ίσως ο,τι είναι για μένα κακό δεν είναι αναγκαία και για οποιονδήποτε τρίτο. Απλά όσο μεγαλώνω κι εκτιμώ κάποια πράγματα τόσο περισσότερο λυπάμαι για την τύχη κάποιων άλλων.

Όπως όταν βλέπω ωραία έπιπλα, απ αυτά τα παλιομοδίτικα που δεν ξαναφτιάχνονται, γιατί ούτε τεχνίτες ούτε χρήμα υπάρχει πια για να ξαναφτιαχτούν και ν αγορασθούν, ετσι έχουμε καταλήξει στα “ψεκάστε-σκουπίστε-πετάξτε τα”, πεταμένα δίπλα σε κάδους μήπως κινήσουν τα φιλάνθρωπα αισθήματα κάποιου και γλυτώσουν τη χωματερή, ετσι λυπάμαι και τα βιβλία.

Αγάπησα τα βιβλία από μικρό παιδί. Πριν ακόμα γεννηθώ ο μπαμπάς μου μου είχε έτοιμη μία ολοκληρωμένη Εγκυκλοπαίδεια του ΗΛΙΟΥ και μία σειρά δερματόδετων βιβλίων με αριστουργήματα μεγάλων Κλασσικών της παγκόσμιας λογοτεχνίας (Μπαλζάκ, Τολστόι, Ντοστογιέφσκυ, Ουγκώ, Ζολά), εκτός απ' αυτά που δανειζόμουν από βιβλιοθήκες συγγενικών προσώπων, οπότε καταλαβαίνετε τί επακολούθησε!

Πολλές φορές γελάω με την απορία, ιδιαίτερα μαστόρων όταν μπαίνουν στο σπίτι μου κι απορημένοι με ρωτούν “Ολα αυτά τα έχετε διαβάσει;”  Ένα 99% ναι, τα έχω διαβάσει και πολύ θάθελα να τα ξαναδιάβαζα, αν δεν έπαιρνα συνέχεια καινούργια. Η σχέση μου μαζί τους είναι σχέση εξάρτησης. Ισως δεν πρέπει να εξαρτόμαστε  από πράγματα, ίσως γι αυτά κάποιοι να τα πετάνε στα σκουπίδια, ίσως δεν ταιριάζουν στην διακόσμηση των μοντέρνων χώρων τους, οπου οι βιβλιοθήκες θεωρούνται μουσειακές και αν υπάρχουν, τότε μάλλον θ’ αποτελούν διακοσμητική σύνθεση με τα χρώματα στις ράχες των βιβλίων σε συνδυασμό με το χώρο και τίποτα παραπάνω! Αλλιώς δεν έχουν λόγο ύπαρξης και γι αυτό αν παρακολουθήσετε τηλεοπτικές παραγωγές με παιχνίδια γνώσεων, μόνο γνώσεων δεν είναι, αλλά περισσότερο δια της ατόπου απαγωγής καταλήγουν στο συμπέρασμα.  ΑΝ δεν εχει εναλλακτικές απαντήσεις το ερώτημα πάει άκλαυτο.

Και καταλήγω. 

Τελευταία έχω βρει ένα βιβλιοπωλείο που έχει και εκδόσεις από δεύτερο χέρι ή που έχουν εξαντληθεί στους εκδοτικούς οίκους. Έτσι έχω προμηθευτεί αρκετά βιβλία, συνήθως τοπικού ενδιαφέροντος αναζητώ, επειδή από μαθήτρια συγκεντρώνω ό,τι αφορά  τη Ζάκυνθο, αλλά και αγαπημένων συγγραφέων. 

Αυτές οι σκέψεις και το παράπονο μου γεννήθηκε όταν σε κάποια απ αυτά βρέθηκα προ εκπλήξεως για τις χειρόγραφες, πολύ θερμές αφιερώσεις του συγγραφέα προς διάφορα πρόσωπα.

Δεν ήταν στεγνές, τυπικές αφιερώσεις απ  αυτές που υπογράφουν αβλεπί στις παρουσιάσεις των βιβλίων τους οι συγγραφείς, αλλά προσωπικές, ένθερμες, με συναίσθημα. Κάποια μάλιστα δεν είχαν καν φυλλομετρηθεί, ήταν αγνά σαν λευκά περιστέρια.
Τόση απαξία λοιπόν στον δωρητή;
Τόσο βάρος προκαλούσε σ ένα χώρο ένα βιβλίο χαρισμένο με τόση τρυφερότητα σε κάποιον ακόμα και πρόγονο; Ούτε σαν ιστορική  αξία δεν άξιζε να παραμείνει στο σπίτι του “εκλιπόντα”;

Γιατί θέλω να πιστεύω οτι αυτά είναι μετά θάνατον εκκαθαρίσεις. Υποψιάζομαι την τύχη που πιθανόν να έχουν και τα δικά μου, πράγματα και βιβλία, ελπίζω όμως να βρουν καταφύγιο κάπου που θα πιάσουν τόπο, σε μια Βιβλιοθήκη π.χ. τα βιβλία.

Τί λέω τώρα αλήθεια!

Ποιός πάει σε βιβλιοθήκες ; Ούτε ξέρουν πού υπάρχουν αν υπάρχουν.

Ετσι αραχνιασμένοι μένουν κάποιοι χώροι για να θυμίζουν οτι πριν τα e-books (δεν έχω διαβάσει ποτέ μου !) και τα podcasts υπήρχαν βιβλία με φύλλα από χαρτί, μελάνι και προπάντων ανθρώπινο κόπο (χειρόγραφα, μετά της γραφομηχανής, κομπιούτερ τώρα).

Αν δεν πιάσω το βιβλίο να διαβάσω το οπισθόφυλλο ,να το επεξεργαστώ, να το μυρίσω και μετά να χωθώ στις σελίδες του δε θεωρώ οτι διάβασα τίποτα.

Λυπάμαι λοιπόν γιατί έχει απαξιωθεί τόσο πολύ.

Πολλά πράγματα στην εποχή μας βλέπω να εξαφανίζονται σαν αχρείαστα ή παρωχημένα και λυπάμαι γι αυτό, γιατί κάποτε οι απόγονοι δε θα γνωρίζουν από πού ξεκίνησαν ή θα το μαθαίνουν από κάποια νέα τεχνολογία της εποχής, αλλά δεν θα μπορούν να συλλάβουν ούτε την εικόνα ούτε το μέγεθος αυτής της ”ανακάλυψης” !

Μη σας κάνει εντύπωση αυτό που λέω, σκεφτείτε μόνο τις εφημερίδες. Πόσες κυκλοφορούσαν κάποτε , πρωινές ,μεσημβρινές, βραδυνές! Τώρα μετα βίας κάποιες έχουν παραμείνει το Σαββατοκύριακο μέχρι να εκλείψουν παντελώς κι αυτές. Τα περιοδικά επίσης… Τώρα και η εποχή των βιβλίων παραδίδεται στη μνήμη, όσων την έχουν ακόμα.

Είναι η εποχή των εκπτώσεων ηθικών και υλικών.

Κι αν εγω βρήκα τρία σε τόσο μικρό διάστημα, φαντασθείτε πόσα άλλα υπάρχουν!!!

Και για το τέλος θα παραδεχθώ οτι θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου γι αυτά τα από σπόντα αφιερωμένα βιβλία, που χαίρομαι σαν να έχουν αφιερωθεί σ' εμένα προσωπικά και θα τα τιμήσω όσο υπάρχω κι εγω και ελπίζω νάχουν ευτυχέστερη κατάληξη μετά από μένα.

Τα βιβλία έχουν τους ίδιους εχθρούς με τον άνθρωπο: τη φωτιά, την υγρασία, την ανοησία, τον χρόνο και το ίδιο τους το περιεχόμενο.

Πωλ Βαλερύ, 1871-1945, Γάλλος ποιητής

Αυτά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, όπως κάνω πάντα,  γιατί καλές οι δημιουργίες, αλλά και το σαράκι που σου τρώει τα σώψυχα πρέπει να εκφράζεται.

«σουπερκαλιφρατζιλιστικεξπιαλιντοσιους»

 Πόσο ωραία θάταν με μια λέξη -σιδηρόδρομο-σπαζοκεφαλιά να άνοιγες διάπλατα τα παράθυρα της μαγείας και να εισέβαλε να σε συνεπάρει σε κόσμους άλλους, που μόνο θαύματα γίνονται!

Αλλά μια και δε γίνεται...Μαγεία σήμερα, έστω και πέτρινη!

Αλλά τουλάχιστον αυτή είναι πιο χειροπιαστή και αληθινή απ ο,τι το βιβλίο ή η ταινία, γιατί τίποτα δεν είναι ρόδινο όπως φαίνεται στην πραγματικότητα, απλά  πασπαλίζεται με χρυσόσκονη και μας ξεγελάει .

λήψη πιο κοντά για ξεχωρίσουν τα πρόσωπα μια
  που το φόντο (3d decoupage χαρτοπετσέτας)
είναι αρκετά έντονο και ίσως να μπερδεύει.

Ποιός δε γνωρίζει το βιβλίο της Πάμελα Τράβερς που έγινε μια σπουδαία ταινία οχι μόνο για μικρούς από τον μεγάλο Γουώλτ Ντίσνευ, που έγινε κι αντικείμενο μεγάλης διαμάχης μεταξύ τους;

Λατρεύτηκε από γενιές και γενιές  χάρη στις υποδειγματικές ερμηνείες (μέχρι Οσκαρ έφτασε!) στα μελωδικά τραγούδια, στον καλπασμό της φαντασίας ενώ πίσω της κρυβόταν μια πικρή οικογενειακή ιστορία την οποία η Τραβερς ήθελε να ξορκίσει και οχι μόνο! Κάπως παρόμοια ήταν και τα παρασκήνια των γυρισμάτων, όπως έχουν δημοσιοποιηθεί από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.

Η Τράβερς δεν είχε καθόλου μαγεία η προσωπική της παιδική ιστορία, αντίθετα δύο προβληματικούς γονείς και τέλος ενα τραυματικό θάνατο στα 7 της χρόνια αυτο του πατέρα της που ουδέποτε ξεπέρασε.
Λέγεται ο τι η μελαγχολική ύπαρξη του κυρίου Μπάνκς είναι αναφορά στον ίδιο της τον πατέρα που έλειψε τόσο από τη ζωή της.
Είναι περίεργο πράγματι πώς πίσω απο κάτι τόσο χαρούμενο, διδακτικό και φορτωμένο θετική ενέργεια μπορεί στην πραγματικότητα να κρύβεται ο πόνος και η έλλειψη και η πάλη με τους δαίμονες του καθενός! Τελικά ο.τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός 😕

Η πρώτη εκδοχή 

Οπως και νάχει η ταινία αυτή, περισσότερο και από το βιβλίο έγινε σύμβολο και σημείο αναφοράς για τα παιδιά ανά τον κόσμο. Ενέπνευσε πολλούς και μεταξύ αυτών κι εμένα που μετά την πρώτη απόδοση της Μαίρης Πόππινς ιπτάμενης με την μαγική της ομπρέλα, ήρθε η επανάληψη που ποτέ δεν είναι ίδια, όπως εχω ξαναπεί. 

Τώρα ένα άλλο στιγμιότυπο από την ιστορία της Τράβερς, η θαυματοποιός νταντά με τα δυο αδελφάκια Μπάνκς κάθονται στις σκεπές των σπιτιών της Βικτωριανής Αγγλίας  αναμένοντας τον καπνοδοκαθαριστή Μπέρτ.

Pebble art on 3d napkin's decoupage

Ραντεβου με την ιστορία...

ΜΟΥ (εγω κι ο Αντρέας 😂) 

Αλλά μήπως λέω ψέματα; Πραγματικά αισθάνομαι τυχερή γιατί έζησα(βίωσα) όλες τις ανέλπιστες αλλαγές της γενιάς μου,απο τεχνολογικής απόψεως θες; απο πολιτικής; απο κοινωνικής; Τα πάντα όλα τα έζησα εκ του σύνεγγυς

Κι εκεί κάπου πριν τις κοσμοϊστορικές αλλαγές...η ιστορία συνεχίζεται! Τέλος του Γυμνασίου και απνευστί  βαλίτσες για Αθήνα και εγγραφή στα Φροντιστήρια προπαρασκευής των Πανελληνίων εξετάσεων! Αφιξη στην ΑΘήνα, διαμονή Ζωγράφου, εγγραφή στου Μπελεζίνη.

Με προϋπαντούν τα γεγονότα της Κύπρου, οι σειρήνες να ουρλιάζουν, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο κόσμος να τρέχει αλλόφρων να προλάβει τα λεωφορεία να γυρίσει σπίτια του, στις στάσεις της Ακαδημίας να γίνεται το έλα να δεις, οι πόρτες στα λεωφορεία να μην κλείνουν, ο κόσμος να κρέμεται σαν τσαμπιά στα σκαλοπάτια και οι φήμες για πόλεμο να οργιάζουν! Εγω να κλαίω και ν ανησυχώ για τους δικούς μου και ποιούς θα επιστράτευαν. Στα κόκκινα τηλέφωνα των περιπτέρων (κερματοδέκτες) ανθρώπινες ουρές για μια επαφή με τους δικούς του ο καθένας, να μάθει... Το βράδυ τα αεροπλάνα πετούσαν συνέχεια, με φόβιζαν... Καθόλου καλή αρχή, απ όλες τις απόψεις .

Και ξαφνικά, πτώση της Χούντας και αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Μια βραδυά που κατέβηκε όλη η ΑΘήνα στους δρόμους πανηγυρίζοντας έξαλα, μας βρήκε τρέχοντας από του Ζωγράφου στο Μουσείο (λίγο ακόμα και θα φτάναμε αεροδρόμιο για την υποδοχή)! Κόσμος μιλιούνια, χωρίς χρώματα πολιτικά, σύσσωμοι! Τέτοιες εκδηλώσεις και τόσο ενθουσιασμό δεν ξανάδα στη ζωή μου! Αγκαλιαζόμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, γελάγαμε και κλαίγαμε από χαρά και ανακούφιση! Αναπνέαμε ελεύθερα μετά από 7 χρόνια

Τέλος καλοκαιριού μας βρίσκει στο Εξεταστικό Κέντρο Πάτρας. Σχολικό συγκρότημα Πλατείας Τριών Ναυάρχων! Ζέστη, άγχος, κούραση, αγωνία, προσευχές και μετά... Φθινόπωρο πια... κολλημένο το αυτί στο ραδιοφωνάκι ν ακούσουμε τ' ονομά μας! Να πάρουμε την εφημερίδα με τα χιλιάδες ονόματα να επιβεβαιώσουμε οτι σωστά ακούσαμε και να υπογραμμίσουμε το δικό μας . 

 Φοιτήτρια στην Αθήνα μετά από πρωτοφανή και μοναδική στα χρονικά τρίπλα! 

Άγνωστη μεταξύ αγνώστων για πρώτη φορά, εκεί που κατέβαινα στη Χώρα κι έλεγα 1000 καλημέρες, έλεγα μία και με κοίταζαν με στραβό μάτι! Λούφαξα. Δεν ήταν για μένα η Πρωτεύουσα ετσι απρόσωπη και αγέλαστη. Βολεύτηκα όπως μπορούσα

Μια θεία καθηγήτρια, ξαδέλφη του μπαμπά μου, τον έπεισε να με εμπιστευθεί σε οικοτροφείο! Ποιόν ; εμένα! που δεν ήξερα από περιορισμούς ! ναι μεν πρωτάρα στην άγνωστη Πόλη, αλλά όχι ελεύθερη

Η αλήθεια είναι οτι ουτε καν μας νοίκιαζαν σπίτια. Άκουγαν "φοιτητής" και λες κι έβλεπαν το διάολο, όπως σήμερα τους αλλοδαπούς. Κάτι υγρά κι αραχνιασμένα πλυσταριά στις ταράτσες νοίκιαζαν για ένα μάτι και κάτι αξιοθρήνητα υπόγεια ( σ ενα τέτοιο εγκαταστάθηκα την τελευταία χρόνια των σπουδών μου, ημιυπόγειο για την ακρίβεια-ανεβασμένα πράγματα οχι αστεία!- που οι φίλοι χάριν συντομίας πήδαγαν από το παράθυρο μέσα) . Για διαμονή σε συγγενείς ούτε γι αστείο! Τόχα ζήσει στο πετσί μου και πολύ άσχημα μάλιστα. Οικοτροφείο! χίλιες φορές. 

Σημερινή εικόνα

Μεγάλο το ζόρι σ' εκείνον το περιστερώνα στο τελευταίο όροφο Ερμού και Βουλής (τραγική ειρωνεία μ έφερε απέναντι μ ό,τι είχα ονειρευτεί!) να με πλακώνουν οι τέσσερις τοίχοι. Απαγόρευση κυκλοφορίας που δεν είχα ούτε στη Δικτατορία και μετά τις 9 τα κεφάλια μέσα. Το μόνο καλό οτι γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, κορίτσια κι αυτά της επαρχίας που ήρθαν όπως εγω να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια τις τεράστιες πορείες του Πολυτεχνείου, τον παλμό τους, τις αύρες της Αστυνομίας, τα δακρυγόνα...Πόσα παιδιά κυνηγημένα δεν κρύφτηκαν μέσα στο κτίριό μας ν αποφύγουν το ξύλο που έπεφτε αδιακρίτως.

Η φοιτητική μου ζωή δεν ήταν ονειρεμένη όπως τη είχα φανταστεί. Μόνο ο πρώτος καιρός ξεχώρισε κι αυτό γιατί βίωνα μία πρωτόγνωρη ελευθερία που δε κράτησε πολύ, δυστυχώς. Τη στέρησα εγω η ίδια απο τον εαυτό μου,τη στραγγάλισα με τα ίδια μου τα χέρια για κάτι που δεν άξιζε και δεν έγινε σεβαστό. Όποια πει, οτι κάποια στιγμή δε θυματοποιήθηκε σε κάποια σχέση, θα πει απλά ψέματα. Τέλος πάντων το φταίξιμο δικό μου, αλλά τα νιάτα και η απειρία δίνουν πολλά συχωροχάρτια.

Η διαδρομή γνωστή και καθημερινή, Σύνταγμα-Πάντειος! Τα πρωινά είχαμε αναγκαστικά Γυμναστική. Βαριόμουν που ζούσα, αλλά οι παρουσίες ήταν υποχρεωτικές και προαγωγικές. Ποτέ δε το είχα ιδιαίτερα με τη γυμναστική. Μάλλον το κατάλαβαν κι αυτοί γιατί στο τέλος μας χάρισαν τα σκασιαρχεία. Παρέα μ ενα τσούρμο αρσενικά (πάντα είχα καλλίτερες σχέσεις με τ αγόρια απ ότι με τα κορίτσια, πιο καθαρές, πιο ειλικρινείς, πιο ντρίτες) εξαντλούσαμε το ωράριο στο καφενεδάκι απέναντι του μπάρμπα Μήτσου, μέχρι νάρθει η ώρα να φάμε στην Εστία. Χαθήκαμε στην πορεία. Με κάποιους πιο κολλητούς ξαναβρεθήκαμε αργότερα για να ξαναχαθούμε, κάποιοι έχουν φύγει ήδη γι αλλού 😢 Ήμασταν όμως μια πραγματικά ωραία ατμόσφαιρα, ολο γέλια και όνειρα! Τότε έβραζε το σύμπαν στα Πανεπιστήμια, αμέσως μετά την  Δικτατορία, το κεφάλι σηκώθηκε στους ώμους  και δε το σκιαζε φοβέρα καμιά, αντίθετα από τις νουθεσίες των θείων "πρόσεχε ,γιατί ακόμα τα πράγματα είναι ρευστά, δεν ξέρουμε αν θα κρατήσει κ.λ.π.", (φοβόντουσαν μήπως το τέρας ξαναγύριζε ακόμα και λαβωμένο) "μη πηγαίνεις στις συναυλίες, θα σ ε φακελώσουν" εγω για φασκέλωμα το έπαιρνα. Τί έκανα για να με φακελώσουν; Μιλιούνια στις κερκίδες, ενθουσιασμός στο ζενίθ, τί θα εύρισκαν σ εμένα να φακελώσουν; τον ενθουσιασμό μου ή την αντάρτική μου πρόθεση; Πάντως εκείνες οι συναυλίες  με τρανταχτά ονόματα μέχρι και σήμερα, κάποια βράδυα στις Μπουάτ της Πλάκας, τα απογεύματα στο καφέ του Πικιώνη στο Λουμπαρδιάρη με την Ακρόπολη φάτσα κάρτα ήταν ό,τι ωραιότερο έζησα στο χρόνο που άφησα τη φοιτητική μου ζωή να με συνεπάρει. Έπνεε άνεμος ελευθερίας κι εγω τον ρουφούσα αχόρταγα, λες και ήξερα οτι δε θάταν για πολύ. 

Κάποια βράδυα έπαιρνα άδεια εξόδου με βεβαίωση του κηδεμόνα που είχε ορισθεί 😡😡 και αρκετές φορές μ' εύρισκε στο Θησείο στο διαμέρισμα του παιδικού μου φίλου του Γιάννη, να διαβάζουμε ποίηση, ν ακούμε τραγούδια υπο το άγρυπνο βλέμμα του Τσε (μόνιμη αφίσα σ ολα τα φοιτητικά δωμάτια) και να ονειρευόμαστε ο καθένας τα δικά του! Πάντα ο Γιάννης, από την Τρίτη Δημοτικού που πήγα στο Δημόσιο σχολείο, με είχε υπο την προστασία του! Όταν με γνώρισε η δασκάλα στα άλλα παιδιά της τάξης, βγήκε μπροστά και δήλωσε προστάτης μου, γιατί ήμασταν μαζί απο μικρά παιδιά, μια που οι μανάδες μας ήταν φιλενάδες, άλλον δε γνώριζα από εκείνους τους συμμαθητές. 

Αυτό συνέχισε όλα μας τα χρόνια και τώρα έχουμε χαθεί μένοντας στο ίδιο Νησί, αλλά αν βρεθούμε είναι σαν να μην πέρασε μια ώρα!

Μετά τον πρώτο χρόνο και αφου η ίδια θεία που το πρότεινε στο μπαμπά μου, η ίδια το έκρινε ακατάλληλο για περαιτέρω παραμονή μου (άγνωστα τα κριτήρια, αλλά τα δέχτηκα με ανακούφιση) πρότεινε μετακίνηση σ αλλο οικοτροφείο...Χ.Ε.Ν ! Χριστιανική Ενωση Νεανίδων, πού Μάης πού τριφύλλια!!!χαχχαχα αλλά σαφώς καλλίτερη κατάσταση εκεί και καμία σχέση με την αρχική λέξη του ακρωνύμιου. Εκεί έμεινα τα επόμενα δύο χρόνια και περιστασιακά τα υπόλοιπα χρόνια, αφού λειτουργούσε κι ως hostel. 

 Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα αυτή η συμβίωση με ετερόκλιτα πρόσωπα. Γνώρισα πολλά κορίτσια, έμαθα για πρωτόγνωρες σ' εμένα καταστάσεις, άκουσα και βίωσα εξωφρενικά πράγματα (σας διαβεβαιώ, δεν διαφέρουν από τα σημερινά απλά τότε δεν έβγαιναν παραέξω 😶 ), που πάντα έλεγα οτι αν τα έγραφα σε βιβλίο θα γίνονταν best seller. Ευτυχώς, εχω ξεχάσει πια και πρόσωπα και γεγονότα κι έτσι γλυτώνουν την έκδοση και τη διασημότητα που την διεκδικεί μόνο μία, που γράφει πλέον μόνη της και βρίσκεται στα ευπώλητα των πωλήσεων, Χρυσα Δημ....... ω ναι! καλά το υποψιαστήκατε τ' όνομα της συγγραφέως! (Από εδώ να καταλάβετε πόσο χριστιανικά ήταν τα ήθη!!!χαχαχχα) Μέναμε στα διπλανά δωμάτια, ενώ εκείνη φοιτούσε για αεροσυνοδός.  Ποτέ δε φανταζόμουν οτι θάχε τέτοια πορεία, μόνο τέτοιες τάσεις δεν έδειχνε 😏!

Γύρω μας τα καλλίτερα θέατρα με τα πιο ηχηρά ονόματα (πρόλαβα και είδα την Ελλη Λαμπέτη στην τελευταία της ανατριχιαστική παράσταση) απο κοντά την Αλίκη που κι αν μας είχε ταξιδέψει με τις ταινίες της ΄οσο ήμουν στο Νησί και τα ωραιότερα σινεμά (ΑΤΤΙΚΟΝ το λατρεμένο και σήμερα αποκαίδι 😭😡). Τί θα μπορούσα να ποθήσω περισσότερο, εγώ που από παιδί μ είχε κάνει ο μπαμπάς μου να λατρεύω την Εβδομη Τέχνη! Η ΑΘήνα αναδεικνυόταν η δική μου Ντισνεϋλαντ 😍

Εκεί με κυνήγησε γι ακόμα μία φορά ο σεισμός! Στο εντευκτήριο του οικοτροφείου που μαζευόμασταν και παίζαμε μουσική (είχαμε μία συγκάτοικο που έπαιζε ακορντεόν) ή βλέπαμε τηλεόραση ή τους ηθοποιούς που προσέρχονταν στα απέναντι θέατρα για την παράσταση. Μεταξύ αυτών και τον Αλβέρτο Εσκενάζυ με τη μηχανάρα του, πρωταγωνιστή και στο σήριαλ που παρακολουθούσαμε την ώρα του σεισμού, που ξέραμε πια τις ώρες προσέλευσης και κολλούσαμε τα μούτρα μας στη τζαμαρία του τρίτου να τον δούμε νάρχεται! Σ αυτό το σημείο μας βρήκε ο σεισμός ένα κρύο Φλεβαριάτικο βράδυ βλέποντας μετά μανίας το "Φως του Αυγερινού" και  Ως η πιο Εξοικειωμένη  και ψύχραιμη εγω με τους σεισμούς, βοήθησα στην εκκένωση ολου του κτιρίου από τρόφιμους και φιλοξενούμενες  και διανυκτερεύσαμε ολη νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος. Ηταν και η πρώτη φορά που είδα τις πολυκατοικίες της οδού Αμερικής δεξιά κι αριστερά του δρόμου να συγκλίνουν, τόσο που νόμισα οτι ήταν οφθαλμαπάτη! Οπως για πρώτη φορά ένοιωσα πόσο κοντά με τους ανθρώπους σε φέρνει ο φόβος!

Η Πλατεία Συντάγματος ήταν το Κέντρο για κάθε επαρχιώτη μετά την Ομόνοια που συνέρρεαν είτε για την αλλαγή φρουράς των ευζώνων είτε για μια φωτογραφία. Αξέχαστες οι πόζες μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές των πλανόδιων φωτογράφων με τα περιστέρια στα χέρια, κάτι σαν αυτές που έστελναν οι φαντάροι στις οικογένειές τους ένα κεφάλι μέσα από μία κάρτ ποστάλ "δαφνοστεφανωμένο" ή σ' ένα αεροπλάνο... ό,τι μπορείς να φανταστείς ένα γύρω του, αλλά με το απαραίτητο τσιγάρο στο στόμα! Κάπως ετσι εκ των ουκ άνευ και η φωτογραφία κάθε επαρχιώτη στον Άγνωστο Στρατιώτη. 

Σημείο συνάντησης στα ραντεβού, τα μοναδικά Ανθοπωλεία της Βουλής, που άγνωστο γιατί τα κατήργησαν, ενω έδιναν τόσο χρώμα κι άρωμα σ' ένα πολυσύχναστο γκρίζο δρόμο. Οπως είχα διαβάσει είχαν δημιουργηθεί για να προμηθεύουν με λουλούδια το Παλάτι και στη συνέχεια τα Ξενοδοχεία και τα μεγάλα αστικά σπίτια της περιοχής

Δεν ξέρω γιατί κάθε Δήμαρχος κοιτάζει πώς να ξηλώσει ο,τι καλό και να "φυτέψει" τη δική του παλαβή ιδέα, θέλοντας να βάλει μια σφραγίδα έστω και πρόσκαιρη. Ετσι έφυγαν και τα λουλούδια από την Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Μάλλον σκέφτηκαν "καλλίτερα να σκουντράς πάνω σε τραπεζοκαθίσματα παρά σε γλάστρες με λουλούδια"

Σε μια Πόλη που το πράσινο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αντίθετα τα τραπεζοκαθίσματα πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς, τα λουλούδια εξοστρακίζονται. 

Τί κρίμα! Θα ήταν μια κάποια λύση, όπως λέει κι ο ποιητής

Είχα μάθει πολύ καλά πια την ΑΘήνα και μετακινόμουν άνετα, όσο άνετα σου επέτρεπε η σαρδελοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παρ όλα αυτά την αγάπησα με πάθος και ας μην εξάντλησα τις ευκαιρίες της. Είχα και εχω την ικανότητα να απομονώνω τ' άσχημα και να επικεντρώνομαι στα καλά, άλλωστε τα τελευταία 10 χρόνια έμενα στο πιο όμορφο "προάστιο" (κάποτε) της Αττικής, στη Νέα Σμύρνη, που την πρόλαβα με τις τελευταίες της βιλίτσες και τους κήπους πριν παραδοθεί κι αυτή στην άκρατη ανοικοδόμηση. Μέσα στο πράσινο, κοντά στη θάλασσα ήταν το ιδανικό μέρος για μένα που ήταν κοντά στα βιώματά μου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά νομίζω οτι ήδη πολυλόγησα. Για άλλη μια φορά θα παραδεχθώ οτι ήμουν τυχερή στη ζωή μου, για όσα έζησα, για όσα πρόλαβα να δω ν' αλλάζουν, για όσα με δίδαξε, νοιώθω πραγματικά πλήρης εμπειριών και δε θα εξαιρέσω ουτε καν τις δυσάρεστες, γιατί όλες κάτι σου προσφέρουν και σ ε κάνουν την προσωπικότητα που είσαι σήμερα.

Παρόλο που έζησα πολλά χρόνια στην ΑΘήνα, τη ρούφηξα όσο μπορούσα, δεν την στράγγιξα, δεν τη χόρτασα και κάθε φορά που την ξαναπερπατώ, αναζητώ τα χαμένα μου χνάρια, τις γνωστές γωνιές της, που πολλές έχουν αντικατασταθεί μ άλλες καινούργιες, οι άνθρωποι του τότε εχουν φύγει, η ανάμνηση τους ομως εχει ριζώσει για τα καλά, την περπατώ με ευλάβεια και παρατηρώ με μεγαλύτερη προσοχή την κάθε της λεπτομέρεια που μου παρουσιάζεται και την ξαναγαπώ και ξαναπαθιάζομαι. Πολλές γωνιές της έχουν κάτι από μένα!

Ενα Καλοκαίρι μπήκε, ένα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ πέρασε!

 1η του Ιούνη και μπαίνουμε επισήμως στο Καλοκαίρι!

Μια εποχή που κάποτε περιμέναμε με τόση ανυπομονησία!!
Τέλος των μαθημάτων, τέλος των απαγορεύσεων (δύσκολες εποχές εν μέσω επταετίας) αρχή των διακοπών και ας μην κουνούσαμε ρούπι από τα γνωστά και μη εξαιρετέα. Είχαμε διακοπές κι αυτό έφτανε να μας γεμίσει ευτυχία. Όλα ακόμα και τα συνηθισμένα τα βλέπαμε μ άλλο μάτι
Άλλες εποχές ανέμελες...και πάλι πισωγύρισμα
Με το που έκλειναν τα σχολεία κατεβαίναμε για τ' απαραίτητα ψώνια, φυσικά πρώτο πρώτο το καπέλο, μαγιώ, σαγιονάρες, μάσκες, αναπνευστήρες, σκουφιά και  φυσικά το πετσετέ μπουρνούζι θαλάσσης!!! Το καπέλο πάντα χειροποίητο από τον κύριο Μιχαλάκη στον Αγιο Παύλο. Πόσα διαφορετικά σχέδια και χρώματα κι άντε να διαλέξεις !!!
Τουρισμός ανύπαρκτος. 

Pebble art on napkin's decoupage with painting

Οι μόνοι που έρχονταν τότε ήταν οι ζακυθινοί της Αθήνας, οι συγγενείς μας, που ξαναγύριζαν στα πατρώα εδάφη με τα παιδιά τους για πολύ ή για λίγο και υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός γι αυτούς τους πρόσκαιρους επαναπατρισμούς . 

Θυμάμαι πόσο χαρούμενη ήμουν όταν σταματούσε μπροστά στο πορτόνι μας το ταξί και άρχισε να ξεφορτώνει βαλίτσες, ενω από τις πόρτες ξεχύνονταν τα ξαδέλφια και να οι αγκαλιές και να τα φιλιά και να τα χοροπηδητά χαράς! Πόσα θα μάθαινα από τη ζωή στην Αθήνα, αλήθειες ανακατεμένες με ψέματα, έτσι για να ανάψει το ενδιαφέρον και να μου καλλιεργηθεί η επιθυμία να πάω να τη γνωρίσω κι εγω!

Το πρωί ξυπνούσαμε χωρίς το άγχος να τρέξουμε να προλάβουμε μη χτυπήσει το κουδούνι, η μόνη αγωνία να περάσει η ώρα, να φτάσει 11 να ξεκινήσουμε για μπάνιο. Ορθοπεταλιά και όπου μας βγάλει! Συνήθως στη Βυζαντίδα, γιατί εκεί μας περίμεναν άλλοι μουσαφίρηδες και η ανυπομονησία χτυπούσε κόκκινο σαν το στρώμα θαλάσσης 😉 αξεσουάρ ακριβό για κείνη την εποχή. Εκεί οι αγκαλιές ήταν πιο ντροπαλές αλλά με περισσότερο χτυποκάρδι. 
Ένας μαός παιδιά μαζευόμασταν στον κολπίσκο του Τυρογαλά, που έτσι κι έμπαινε Καλοκαιράκι μας μήναγε ο Σπυράκης "Σας περιμένωωω και από την κυρία είσοδοοο"! 
Ακόμα και τ' Αγγλάκια που επισκέπτονταν τους Τυρογαλαίους γινόνταν ένα μ εμάς, ανεβαίναμε τσι μαρόκες, που έκοβαν την ορμή των κυμάτων για να μη ταράξουν τα ήρεμα νερά της μικρής παραλίας και "Πάω στη μάνα μου ...Μπλούμ"! "μπόμπες" στη θάλασσα και ποιός θα κάνει το μεγαλύτερο εκτόπισμα νερού. 
Οταν δεν είχα τη συνήθη παρέα επιδιδόμουν σε ψάρεμα με μάσκα ή χωρίς. Ο βυθός έβριθε από μικρά μαλάκια (από τότε είχα μούρλια με τα θαλασσινά ευρήματα), καβουράκια, αστερίες! Είχα μονίμως μαύρισμα χελιδονιού, μαύρο από πάνω άσπρο στην κοιλιά, κι οταν απόκανα από το βούτα-βγες, γινόμουν ο φόβος και ο  τρόμος των καβουριών κάτω από τα βράχια του πέτρινου πλατώματος που έκαναν ηλιοθεραπεία, γιατί κουβαλούσα πάντα το πηρούνι μου 🔱. 
Ἀπάνω μου ἔχω πάντοτε στὴ ζώνη μου σφιγμένο
ἕνα μικρὸ ἀφρικανικὸν ἀτσάλινο μαχαίρι...

Κάτι τέτοιο 😊, μόνο που εγώ δεν σκότωνα τη Δόνα Τζούλια, αλλά κάθε δύστυχο κάββουρα που έκανε το λάθος να βρεθεί μπροστά μου. Ακόμα με βλέπουν κι αλλάζουν δρόμο (γι αυτό πάνε μία απο δω μία απο κεί, να μ αποφύγουν!) όπως και τα τζιτζίκια εξάλλου που ήταν το μεσημεριανό μου "κυνήγι"! Παρότι με κλείδωνε πολλές φορές η μητέρα μου στο δωμάτιο, εγώ το σκαγα από το παράθυρο και γυρνούσα στα λιοστάσια κι έκανα τον εξολοθρευτή! Οχι δε τα σκότωνα αυτά, αλλά ηδονιζόμουν να τους τη φέρνω από πίσω και να τα καπακώνω εκεί που τραγουδούσαν αμέριμνα. Τα κρατούσα για λίγο ή τα δενα με μια κλωστή σ' ένα στύλο, και μετά όταν έπαιρνα την ικανοποίησή μου, τ' απελευθέρωνα. 

Σήμερα απορώ πώς είχα τόσο αιμοβόρα και αδίστακτα ένστικτα 
Πάντως μην ανησυχείτε, ολα τα "κακά" ένστικτα εκτονώθηκαν τότε και ποτέ στη συνέχεια. Ήταν το παιχνίδι που εφευρίσκαμε ελλείψει άλλων; ήταν το ένστικτο της κυριαρχίας απέναντι στον αδύνατο; άβυσσος η ψυχή κι αντε μετά να βρουν άκρη οι ψυχολόγοι, τί σε στιγμάτισε και τα βγάζεις στην ενήλικη ζωή!!!

Πολλά απογεύματα πηγαίναμε για μπάνιο και πικ νικ στο Λαγανά. 

Μας φόρτωνε ο Βρυώνης στο ταξί μαζί με την οικογένειά του και πηγαίναμε στα σόγια της θείας μου του Πισινώντα που ξεκαλοκαίρευαν στο Λαγανά. Βγαίνοντας από τη θάλασσα μετά από ώρες κανώ ή βουτιές για αστερίες, τρέχαμε πεινασμένα και ξεθεωμένα στη βαντακουλα με το φρέσκο ζυμωτό ψωμί, ή τη ριγανάδα με το κομιντόρο, το ντόπιο τυρί που μας φαινόταν γεύμα λουκούλειο και αν τύχαινε ναχαμε χάσει καμιά ταινία στη Χώρα, την βλέπαμε στο σινεμά του Λαγανά, που τις έφερνε σε δεύτερη προβολή. Σ' ένα Λαγανά που οι φωτογραφίες του τότε, σήμερα μοιάζουν με  σεληνιακό τοπίο !

Pebble art on napkin's decoupage with painting

Στη θάλασσα λοιπόν με τα πρώτα καρδιοχτύπια δίνονταν και τα πρώτα ραντεβού! Πού αλλού; φυσικά στα θερινά σινεμά. Εκεί που μπορούσες να καθίσεις δίπλα δίπλα χωρίς να κινήσεις υποψίες και χαμηλόφωνα, μαζί με τις ατάκες στο πανί, να λύνεται η γλωσσούλα σου μαζί με τα γόνατά σου. Τι ωραία τα θερινά μας σινεμά 4 στον αριθμό και ανάλογα με τα γούστα και οι επιλογές. 
Το σίγουρο οτι δε μας ξέφευγε ταινία για ταινία!

Το καθένα είχε το ρεπερτόριό του το ΑΣΤΡΟ του Σαρτάγκουρα με την κυρία Νανά στο παραθυράκι των εισιτηρίων περισσότερο ξένες ταινίες, γουεστερν, Ιταλικό σινεμά, εκεί όμως είχα δει και "Στον Κύριό μας με αγάπη" και βαλάντωσα στο κλάμα. Είχα εκπαιδευθεί στο κλάμα από το χειμώνα, που δεν αφήναμε ταινία τούρκικη με τη Χουλια και ελληνική με τον Ξανθόπουλο, κάθε Κυριακή μεσημέρι...μη  θυμηθώ και τις ηθικοπλαστικές που μας πήγαιναν κοπάδι από το σχολείο!!! 

Λίγα μέτρα πιο κάτω το ΠΑΝΘΕΟΝ του Τσαφταρίδη, που είχε και το χειμερινό  με τις δακρύβρεχτες που ανέφερα ήδη, στη σειρά το ΑΚΡΟΠΟΛ του Βουνίσιου και τέλος το λατρεμένο μου το ΛΟΥΞ του Κανάρη, στην πιο ωραία περιοχή της Χώρας αλλά και πιο περιποιημένο, γεμάτο αγιόκλημα και γιασεμιά,(ακριβώς όπως τα περιγράφει στο τραγούδι του ο Κηλαηδόνης) που σ' έπιανε λιγούρα με το πέσιμο του ήλιου και με κάθε απαλό φύσημα του αέρα που τα σάλευε πάνω στους τοίχους του, μαζί με την αύρα από τη θάλασσα απέναντι! Εκείνα τα 2-3 σκαλάκια που ανέβαινες από το δρόμο για την πλατεία τους λες και σ' ανέβαζαν σ' άλλους κόσμους μαγικούς. Πιάναμε θέση στις καρέκλες τους, που σ άλλα ήταν πάνινες λευκές κι άλλα είχαν αυτές τις σιδερένιες με τα λαστιχένια  κορδόνια, που σηκωνόσουν και ήταν τα μπούτια σου ριγέ και κόλλαγαν στο κάθισμα, αλλά κι αυτό ακόμα μας άρεσε. Βάζαμε τα ζακετάκια μας στην διπλανή καρέκλα μην κάτσει κάποιος άλλος και μας χωρίσει από την παρέα κι ανυπομονούσαμε να τους δούμε να μπαίνουν. Άρχιζε η ταινία και μαζί το ταξίδι της φαντασίας που κάλπαζε και στη θέση των πρωταγωνιστών μπαίναμε εμείς! Πάντα θέλαμε το happy end για να μη στραβώσουν και τα δικά μας αθώα όνειρα. Αθώα αγγίγματα στο σκοτάδι της ταινίας, κλεφτές ματιές και πονηρά χαμόγελα, τα λόγια των πρωταγωνιστών να σέρνονται από την οθόνη στα χαλίκια μέχρι να μας φτάσουν να γίνουν δικά μας, μέχρι ν ανάψουν τα φώτα στο διάλλειμα να ξαναγυρίσουμε στην πραγματικότητα και προσπαθώντας να συνηθίσουμε την εναλλαγή από το σκοτάδι στο φως ν' ακούγεται στεντόρεια η φωνή "λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυρααάλ" και να πέφτουμε πάνω στο κασελάκι του πωλητή να ξεδιψάσουμε τη δίψα της ψυχής μας

Φεύγαμε πανάλαφροι στο τέλος της ταινίας μ' ανανεωμένη την υπόσχεση "αύριο 😉..." και ο δρόμος του γυρισμού, ανάμεσα στο φως από τις κωλοφωτίτσες που κρύβονταν στα χόρτα των όχτων, φάνταζε ολόφωτος σαν τη λεωφόρο των Ηλυσίων του Παρισιού, γιατί έτσι πρόσταζε η καρδιά!

Όταν δεν πηγαίναμε σινεμά ή μαζευόμασταν στα Γιουλέϊκα, (εκεί να δει παιδοβόλι το μάτι σου!!!) και παίζαμε στην καλύβα του μπάρμπα Βασίλη (γέμιζε  ο κάμπος αχυρένιες καλύβες, ισόγειες, δίπατες  ακόμα και τριώροφες, βιγλάτορες για τη συγκομιδή της σταφίδας που θα ερχόταν σε λίγο αλλά και για δροσερό ύπνο τις καυτές μέρες του καλοκαιριού) ή στο μεγάλο μεταλλικό τολ. Ή κατεβαίναμε πάλι στη Χώρα στον περίπατο που περιπαικτικά λέγαμε "νυφοπάζαρο" από το συνεχές πάνω κάτω στη Στρατα Μαρίνα, αφου ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου γινόταν πεζόδρομος και τον απολαμβάναμε χωρίς τροχοφόρα. Καθόμασταν για ένα γλυκό ή ουζάκι στα καφενεία  που έβγαζαν τα τραπεζάκια τους και τ αράδιαζαν στο πεζοδρόμιο πάνω από τη θάλασσα, με το θαλασσινό αγέρα να σου σπάει τα κάφηρα κι οχι με τη σημερινή μόλυνση του λιμανιού. Χαιρετούρες με τους γνωστούς που περνούσαν "κάτσε να σ ε κεράσουμε" η πρόταση, "θα γυρίσω, ή άλλη φορά" η απάντηση και το ατέλειωτο πήγαινε έλα του γκαρσονιού με το δίσκο ψηλά στο χέρι "έφτασεεε"! Πολλές φορές το  λιμάνι γέμιζε βαρκάκια με κανταδόρους οταν έπεφτε το βράδυ και ήταν μια μαγική ατμόσφαιρα στη φεγγαράδα! Τότε που η μουσική γινόταν για το κέφι και οχι για τέρψη των τουριστών, που λίγα καταλαβαίνουν από τ' ακούσματά μας.

Πολύ μικρή ακόμα, πριν μάθω ποδήλατο, πηγαίναμε στο Δημητράκη το Νιοτόπουλο και μου νοίκιαζαν ποδηλατάκι με την ώρα και μάθαινα στην Πλατεία. Οι δικοί μου απολάμβαναν το γλυκό τους στον "Κόκκινο Βράχο" προσέχοντας με και συγχρόνως τερπόμενοι από τα τραγούδια του τραγουδιστή  που διασκέδαζε του θαμώνες του. Κι αφού  επιστρέφαμε το ποδήλατο, απαραίτητα περνούσαμε απέναντι στην Πουλάκαινα για το καθιερωμένο παιδικό περιοδικό. Από Μικυ Μάους μέχρι Μικρό Σερίφη, κι απο Μικρό Ηρωα μέχρι Μπλέϊκ, χωρίς διάκριση αγορίστικο κοριτσίστικο, τα διάβαζα όλα και με συνέπαιρναν όλα. Αργότερα ήρθαν οι ΚΑΤΕΡΙΝΕΣ, το ΦΑΝΤΑΖΙΟ κ.λ.π. περιοδικά της πιο εφηβικής ζωής.

Έτσι γεμάτες κυλούσαν οι μέρες και το μόνο που τις σκίαζε ήταν η επιβολή να κάνω κάποια από τα μαθήματα της επόμενης τάξης ή να προχωρήσω λίγο ακόμα το κέντημά μου, προϋποθέσεις για ξελευθερία και τα δύο, που διακοπτόντουσαν από την  μυρωδιά της φρεσκοψημένης πιτσούνας που έβγαζε η γιαγιά μου  από το φούρνο, κι εγω μέσα από το παράθυρο που την έβαζε να κρυώσει ξεσπάλιαζα ανυπόμονα την πρώτη αγκωνή, που μου  γλύκαινε το θυμό για ο,τι υποχρεωνόμουν να κάνω παρά τη θέλησή μου.

Και κάτι άλλο υπέροχο! Τα Καλοκαίρια αυτά είχαν φωνή, είχαν μελωδία, είχαν συναίσθημα ενός αγαπημένου τραγουδιστή που δυστυχώς μας άφησε μόλις χθες, αρχή Καλοκαιριού πού τόσο τραγούδησε (τι ειρωνεία αλήθεια!) και σαν παλιρροιακό κύμα ήρθε και συμπαρέσυρε ολες τις αναμνήσεις και τις ξέβρασε με βία πάνω στις αντιστάσεις του νου! Του Δάκη

Τόσα Καλοκαίρια μου χαν φύγει από τα χέρια... Οχι, για μένα δεν υπήρξαν τέτοια Καλοκαίρια, αλλά αντίθετα  "Αυτό το καλοκαίρι το περίμενα με ξάστερα τα βράδια...

Τι ανάγκη  λοιπόν να μας δημιουργηθεί για διακοπές εκτός Νησιού, αφού όλα τα είχαμε και ήμασταν καταχαρούμενοι και κατευχαριστημένοι, μέχρι...την ώρα του αποχαιρετισμού! Στιγμές δραματικές που ακόμα και η Μάρθα Βούρτση θα ζήλευε!
Όμορφα, μοναδικά, μελωδικά Καλοκαίρια της αθωότητας που πέρασε και πια οι στεναχώριες, οι αποχωρισμοί είναι καθημερινοί και πονάνε. 
Σήμερα οι παρέες έχουν διασκορπισθεί στα σημεία του ορίζοντα, τα σινεμά θυσιάστηκαν στην τουριστικοποίηση, οι μικρές απολαύσεις δεν μας ικανοποιούν πια, ζητάμε όλο και περισσότερα, ακόμα και η θάλασσα έπαψε να μας δίνει το ζωογόνο της αεράκι και μας κερνάει από τη μόλυνση που την καταδικάσαμε, ο φόβος και η ανασφάλεια καιροφυλακτούν να μας κατακυριεύσουν και οι απόπειρες επιστροφής και σκαλίσματος των αναμνήσεων είναι βάλσαμο στις πληγές που μας αφήνει το σήμερα.