...chi lavora con le mani 'e un operaio,chi lavora con le mani e con la mente 'e un Artigiano,chi lavora con le mani e con la mente e con il cuore 'e un Artista!!!
Στις παραθαλάσσιες περιπλανήσεις κατά καιρούς έχουν μαζευτεί πολλές πέτρες και κοχύλια, έχοντας κατά νου κάποια στιγμή να χρησιμοποιηθούν σε κάποια κατασκευή.
Έτσι είχαν μαζευτεί και κάποιες αχιβάδες για ένα πιθανό μόμπιλε ή κάποιο μελωδό.
Τίποτε απ αυτά όμως δεν έγιναν, κι έμεναν πεταμένα σε κοινή θέα, προκαλώντας με κάθε φορά που περνούσα από μπροστά τους.
Και ξαφνικά χθες, στην εικόνα τους σαν κάτι έλαμψε μαγικά στο μυαλό μου!!!
Καλοκαίρι! Ζέστη, μαυρισμένο δέρμα, αέρινα ρούχα, με σανδάλια ή ξυπόλητα πόδια...
Καλοκαίρι! Μπάνια στην θάλασσα, περίπατοι στην αμμουδιά , νυχτερινή διασκέδαση ή πανσέληνες νύχτες με κιθάρες στην παραλία...
Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συνδυαστούν με ένα θαλασσινό ...κόσμημα;
Κάτι σαν αυτά, ας πούμε;;;
είναι φυσικά με decoupage, εντελώς απλά στο δέσιμό τους,μόνο με τα χρώματα των κορδονιών και τα μήκη "έπαιξα", επίτηδες, για να μην δείχνει υπερβολικό το αποτέλεσμα μια και τα κοχύλια ήδη είναι ευμεγέθη.
Θα τα φορούσατε εσείς; Και μην ξεχάσετε να δείτε κι ΕΔΩ!τη νεότερη έκδοση.
Ας αφήσουμε τα συναισθηματικά κι ας ανασκουμπωθούμε.
Το decoupage είναι η τέχνη που κάνει τα πράγματα ομορφώτερα, η απλά τα μεταμορφώνει, δίνοντάς τους νέο προορισμό απο αυτόν της αρχικής τους ιδιότητας.
Συμφωνώ με την Ελευθερία με την ανάρτηση http://eleftheriacreative.blogspot.com/2010/05/recycle-progect-vol1.html, όπως και με την Αννα (δεν θα το πιστέψεις ντeκουπιάραμε το ίδιο αντικείμενο με την ίδια χαρτοπετσέτα!!! Απίστευτο; θα δεις) σας παρουσιάζω λοιπόν την δική μου πρόταση ανακύκλωσης: ΜΑΓΙΚΟ Νο 1:
Σήμερα δεν έχει ανάρτηση για κάποια νέα δημιουργία, αν και όταν ξεκίνησα αυτό το blog είχα κατά νου ότι δεν θα αναφέρομαι σε προσωπικά , διότι όπως έλεγε μια τηλεοπτική ατάκα «προσωπικά ζητήματα, συζήτηση κομμένη».
Σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση, γιατί αφορά ένα ξεχωριστό άνθρωπο στη ζωή μου και πολύ-πολύ σημαντικό. Όχι, δεν καταλάβατε σωστά, ούτε στον σύντροφό μου αναφέρομαι, ούτε στα παιδιά μου, αλλά στο άλλο μου μισό …τον αδελφό μου!
Μου έκανε δώρο το laptop με το οποίο σας γράφω … έτσι χωρίς πρόγραμμα. Εμείς γενικά, δεν είναι ανάγκη να γιορτάζουμε για να κάνουμε δώρα και προ κρίσης και με την κρίση η τακτική εξακολουθεί ίδια.Τέλος πάντων δεν ήταν ανάγκη το σημερινό δώρο για να καταλάβω την αγάπη του για μένα ούτε εκείνος περιμένει την δημόσια έκφραση της αγάπης μου γι αυτόν, όμως είναι ένα δώρο αρκετά ακριβό για να περάσει στο ντούκου κι εγώ δεν έχω την ανάλογη οικονομική δυνατότητα για να ανταποδώσω.
Τον αδελφό μου τον απαίτησα ουσιαστικά από τους γονείς μου, όταν κάποια Μ.Παρασκευή χάθηκα στην πλατεία μες τον κόσμο και με βρήκαν μετά από ώρα αναζήτησης, κρεμασμένη σ ένα καροτσάκι να θαυμάζω ένα μωρό. Έτσι αποφάσισαν οι γονείς μας ότι είχε έλθει η ώρα για να μου «κάνουν» μια συντροφιά. Τώρα «η ώρα» και «η συντροφιά» τρόπος του λέγειν, γιατί η ώρα καθυστέρησε 6 χρόνια και η συντροφιά δεν επετεύχθη ποτέ. Απλά απέκτησαν ένα άλλοθι, ότι εμείς στον κάναμε, εσύ ήσουν πολύ μεγάλη πια για να συνυπάρξετε!!!
Τέλος πάντων αυτό ήταν το μόνιμο αγκάθι στην σχέση μου με τον αδελφό μου, που περισσότερο για κούκλα τον έβλεπα, παρά για ένα παιδί που θα συντρόφευε τα μοναχικά παιχνίδια μου.
Γιατί παρεμπιπτόντως ήταν και πολύ όμορφο μωρό. Ξέρετε από αυτά τα στρογγυλοπρόσωπα γελαστά μωράκια με τις δίπλες στα μπουτάκια. Όλο αυτό σήμερα το χει ρίξει μπόι κι είναι δίμετρος! Ακόμα θυμάμαι σαν τώρα την μέρα και την ώρα που γεννήθηκε στο σπίτι μας, όπως συνέβαινε τότε στα περισσότερα σπίτια της επαρχίας.
Τα χρόνια πέρασαν κι εμείς μεγαλώναμε παράλληλα και όχι μαζί, όπως θα θέλαμε. Ένα μειονέκτημα που φροντίσαμε να μην επαναλάβουμε στα δικά μας παιδιά. Κι έτσι περνώντας τα χρόνια κάποια στιγμή «βρεθήκαμε» και η διαφορά μας μειώθηκε και ήρθαμε πιο κοντά, και νιώσαμε πραγματικά αδελφική αγάπη και συνύπαρξη. Εκείνος έγινε ένας άριστος οικογενειάρχης, ενας επιτυχημένος αυτοδημιούργητος επαγγελματίας , με ευρεία κοινωνική αποδοχή (ακολουθεί το παράδειγμα του πατέρα μας, που είναι γνωστός και αγαπητός σ όλο το νησί) κι εγώ διανύω την δική μου πορεία, αθόρυβα και έντιμα. Έχει προσφέρει στον τόπο του μέσα από τον αθλητισμό (και όχι μόνο) που ασχολήθηκε και εξακολουθεί μέχρι σήμερα να ασχολείται και να παθιάζεται.
Είναι περήφανος ο ένας για τον άλλον , αγωνιά ο ένας για τον άλλον, πονάει ο ένας όταν πονάει ο άλλος, κι εγώ η αλήθεια είναι ότι τον έχω κάνει πολλές φορές να πονέσει με τις περιπέτειές μου. Ήξερα όμως ότι ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου, φύλακας- άγγελος, που αν κι όποτε τον είχα ανάγκη μπορούσα να απλώσω και να πιάσω το χέρι του και να πάρω δύναμη.
Ακόμα κι όταν με φωνάζει κάποιες φορές, γιατί έχει απωθημένο ότι δεν γεννήθηκε πρώτος για να μου επιβάλλεται, ξέρω ότι το κάνει από έγνοια και αγάπη.
Το καλό είναι ότι και οι σύντροφοί μας ενοποιήθηκαν σ αυτό τον δεσμό και έγιναν σύνδεσμοι μιας αλυσίδας, που είμαι σίγουρη, ότι με τα χρόνια θα γίνεται πιο δυνατή και έτσι θα συνεχισθεί και μετά από μας, μέσα από τα παιδιά μας.
Απ εδώ λοιπόν θέλω να τον ευχαριστήσω για όσα ζήσαμε μέχρι σήμερα, για όσα μοιραστήκαμε μέχρι σήμερα και να ευχηθώ να ’ναι καλά και να μην μου στερήσει ποτέ την παρουσία του από στη ζωή μου . Να ‘μαστε πάντα μαζί, ενωμένοι χέρι-χέρι και στα εύκολα και στα δύσκολα που μας επιφυλάσσει η ζωή… ΜΑΖΙ!
Μήπως είναι λουλούδι απο φίκο πανασέ ή απο βενιαμίν ;
ή μήπως ιβίσκου;
Κάπου πάει το μυαλό σας ; για ακούστε εδώ...
Αυτό ακριβώς, ΠΑΠΑΡΟΥΝΑ.
Οχι όμως ένα φυσικό λουλούδι. Χειροποίητο!!! Τόχατε καταλάβει; Ατιμούτσικα!
Επειδή δεν θέλω να πλήττετε κάθε φορά που με επισκέπτεσθε με τα ίδια και τα ίδια κι επειδή εγω ως άνθρωπος κουράζομαι απο την στασιμότητα, αυτές τις ημέρες πειραματίστηκα με τον τσίγκο.
Η ιδέα ξεκίνησε απο μια φίλη, που μου έδειξε ενα κολιέ με ενσωματωμένο μεταλλικό στοιχείο... απο κουτί γάλακτος εβαπορέ! Κι αυτό με κέντρισε, κι έφτιαξα αυτό:
ΚΑΡΦΙΤΣΑ!
Επειδή με ικανοποίησε δε το αποτέλεσμα, ελπίζω κι εσάς, έφτιαξα τρείς, ζωή νάχουνε!
Ιδού και μια μικρή, με κούμπωμα πίσω.
Χρησιμοποίησα χρώματα σμάλτου για την ζωγραφική του μετάλλου.
Τις έψησα στο φούρνο για σταθεροποίηση των χρωμάτων και στην συνέχεια τοποθέτησα χάντρες για καρδιά και για τους στήμονες, ασημί χάντρες, μεγέθους μικρότερου απο κεφάλι καρφίτσας (παρακαταθήκη μιας λάθους παραγγελίας. Τι πρωτότυπο αυτό για μένα!).
Επίσης εκτός απο τις παπαρούνες έφτιαξα και άλλα δύο δημοφιλή σχέδια, μια πεταλούδα και ένα χαρταετό.
Η πεταλούδα, πρώτη κατα σειρά εκτέλεσης, δεν με ικανοποιεί απόλυτα,
λόγω μιας λάθους επιλογής κατά το ψήσιμο που συνέτεινε
στην αλλοίωση των χρωμάτων, αλλά τα λάθη αναμενόμενα σε κάθε πρώτη προσπάθεια,
ευελπιστώ η συνέχεια να μ ανταμείψει με καλλίτερα αποτελέσματα.
Ανθίβολον, συγγνώμη που δεν κράτησα το λόγο μου, αν και δεν υπάρχει σύγκριση...
Οταν το περιβάλλον σου παρέχει πλουσιοπάροχα υλικό, προς τι να ψάχνεις και να χαλάς τη ζαχαρένια σου;
Παρότι σήμερα τίποτε δεν θυμίζει τον καιρό των προηγούμενων ημερών, κοντεύει ο αέρας να μας ενώσει με την Κεφαλλονιά, εγω επιμένω καλοκαιρινά!
Ετσι λοιπόν, σας παρουσιάζω και σήμερα ζωγραφιστές πέτρες απο τη συλλογή μου.
Ελπίζω να σας αρέσουν.
Ποιός δεν έχει ζήσει λίγο απο τα παιδικά του χρόνια σε χωριό, σε αγαπημένους παππούδες και γιαγιάδες;
Εγω είχα την τύχη να ζω μόνιμα σ ενα τέτοιο παράδεισο και η τύχη τα ξανάφερε να επιστρέψω στον χώρο των παιδικών μου αναμνήσεων.
Σπιτάκια ανοικτές αγκαλιές, μικρά σε ανθρώπινες διαστάσεις, λουλουδιασμένα, να μοσχοβολάνε πάστρα, χωρίς κλειδαμπαρωμένες πόρτες, χωρίς το φόβο του "άλλου", του ξένου. Ρυθμοί αργοί, νωχελικοί, αβίαστοι. Αγχος; λέξη άγνωστη.
Ωρες ατέλειωτες παιχνιδιού, ξαναμένα πρόσωπα, γδαρμένα πόδια. Πού φόβος τότε για μολύνσεις και αντιβιώσεις, λίγο σάλιο να κατευνάσει το τσούξιμο και στη συνέχεια ακάθεκτοι στη μάχη, του παιχνιδιού.
Τα ποδήλατα ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς. Ούτε λόγος για αυτοκίνητο στην οικογένεια (όχι όπως σήμερα, που κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον δύο).
Εμένα το σήμα κατατεθέν μου, το θυμούνται όλοι αυτό, ήταν ένα πράσινο ποδήλατο.
Μ αυτό βρισκόμουν απο την μία άκρη του νησιού στην άλλη, χωρίς σκέψη, χωρίς βαρυγκόμια. Πήγαινα να προϋπαντήσω το κοριτσίστικο όνειρό μου, ανάλαφρη, αισιόδοξη, χαρούμενη.
Πόσα θα μπορούσε να αφηγηθεί, αν μιλούσε, αυτό το ποδήλατο!!!
Τέτοια εποχή δε, δεν κρατιόμουν απο ανυπομονησία. Πλησίαζε η ώρα που τα σχολεία θα έκλειναν και θα έρχονταν ...οι Αθηναίοι!!! Ξαδέλφια, φίλοι αγαπημένοι, έφερναν τον αέρα της Πρωτεύουσας.
Τί λαχτάρα είχε η αναμονή και τί πόνο ο αποχωρισμός!
Πρωϊνά στη θάλασσα χωρίς αντηλιακά, γιατί τότε ο ήλιος μπορεί να έκαιγε αλλά ήταν φίλος και μεσημέρια με αποπνικτική ζέστη, οταν οι άλλοι κοιμόντουσαν και θεωρούσαν οτι κι εγω έκανα το ίδιο, πηδούσα απ το παράθυρο (έτριζε η ρημάδα η πόρτα) και βουρ, για συλλογή τζιτζικιών!
Α, δεν το συζητώ, αγαπημένο άθλημα!
Μ΄ άρεσε τόσο η διαδικασία του αιφνιδιασμού και το φτερούγισμα του εντόμου μέσα στην χούφτα μου! Μέχρι εκεί ήταν το βασανιστήριό τους, ύστερα ερχόταν η απελευθέρωση .
Το βράδυ θερινά σινεμαδάκια, πασατέμπος και παγωτό χωνάκι απο πλανόδιο πωλητή.
Πότε κοιμόμασταν; Σχεδόν ποτέ ή μάλλον οταν δεν μπορούσαμε πλέον να αντισταθούμε στην φυσική κόπωση.
Αυτές τις αναμνήσεις ήθελα να ξυπνήσω σ όλους σας, γιατί πιστεύω οτι όλοι έχετε, κοιτάζοντας αυτές τις θαλασσινές πέτρες,
που μεταμφιέστηκαν σε χωριάτικα σπιτάκια με λουλουδιασμένους κήπους,
Ανεμόμυλους, σχολικά αυτοκίνητα
(αυτό είναι απο άλλη ιστορία, αλλά κόλλησε εδώ λόγω σχήματος!)
Ελπίζω να το πέτυχα...
Αφιερωμένο σε ΟΛΕΣ εσάς που ταξιδεύουμε στα ίδια μονοπάτια κουβαλώντας τις ίδιες αποσκευές:
Ο καιρός άλλαξε!
Οσο κι αν οι σειρήνες της οικονομικής κρίσης σαλπίζουν στ αυτιά μας ανατριχιαστικά, το καλοκαιράκι είναι προ των πυλών.
Κι επειδή την κρίση πρέπει να την αντιμετωπίσουμε αισιόδοξα (όσο γίνεται και όσο μας επιτρέπουν) για να χουμε ελπίδες να αντεπεξέλθουμε (δεν θα τους αφήσουμε να κάμψουν το ηθικό μας) και επειδή το καλοκαίρι φέρνει άνεμο αισιοδοξίας απο μόνο του (χωρίς να υπολογίζει κρίσεις), αποφάσισα να συμβάλλω προς αυτή την κατεύθυνση.
Γι αυτό αναστέλλω προς το παρόν τις αναρτήσεις με το ντεκουπάζ και σας προτείνω σκουλαρικάκια, ευκολοφόρετα, νεανικά και φέροντα μία αισιοδοξία εξ ιδίων, για να σκάσουν η Σκύλλα και η Χάρυβδη του Δ.Ν.Τ.
Παρόλο τον τίτλο θέλω να πιστεύω οτι υπάρχουν άγγελοι κι θα παρέμβουν υπερ μας, άλλωστε όπως λέει και ο ποιητής:
"Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν του κουβαλείς μες την ψυχή σου ,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου".
Οχι εγω καλέ, λιφτινγκ! Θεός φυλάξοι, άλλωστε δεν τόχω ακόμα ανάγκη !!!
Σήμερα λοιπόν θα γράψω μία έκθεση :
"Πώς πέρασα την Πρωτομαγιά" !
Οπως σας έχω ξαναπεί, μόλις την προηγουμένη, μένω μονίμως στα εξοχάς.
Αυτό όμως δεν μ έχει κάνει να βαρεθώ την φύση (όσο περισσότερο την καταστρέφουμε, τόσο απαραίτητη θα μας γίνεται) γι αυτό πάντα τα έργα μου (λέμε τώρα) αντλούσαν θέματα απ αυτήν.
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει εχω μία μεγάλη αγάπη στα λουλούδια.
Τόχετε; Μα πώς; Απαπαπα, τι είστε εσείς; βουλωμένο γράμμα διαβάζετε, σας φοβήθηκε το μάτι μου!
Χαίρομαι λοιπόν που το έχετε καταλάβει και δεν χρειάζεται να πώ περισσότερα.
Κάποτε λοιπόν, άλλη ιστορία, οταν πρωτοβγήκαν στην αγορά τα γαλβανιζέ αλουμίνια (κάποτε ήταν δυσεύρετα και πανάκριβα, μετά με την μαζική παραγωγή έγιναν της μόδας και οικονομικά) φαγώθηκα να πάρω για κασπώ. Αγόρασα λοιπόν απο το Praktiker ένα, το οποίο μετά απο λίγο καιρό έγινε υποδοχέας αντί γλαστρών και ευώσμων ανθέων (!) πατατών και κρεμμυδιών και χώθηκε σε ένα ανήλιαγο ντουλάπι, να μην φυτρώνει το περιεχόμενο!
Το είχα απωθημένο να ξαναβρεί τον προορισμό για τον οποίο αγοράστηκε και να , τώρα που φούντωσε ο έρωτας του ντεκουπάζ, έκανε θεαματικό λίφτινγκ και επανακυκλοφορεί χωρίς να ντρέπεται για τον πρότερο ποταπό του βίο!
Επειδή δεν είμαι άνθρωπος της υπομονής, οταν μου ΄ρχεται κάτι θέλω να γίνεται άμεσα, δεν φωτογράφησα το "πριν" και το "μετά", θα άξιζε πραγματικά, αλλά αφού σας είπα την ιστορία του μπορείτε να το φαντασθείτε, μην σας τα μασάω κι όλα πιά.
Επειδή επίσης εκτός της ανυπομονησίας θέλω και την βολή μου, αντί να πάρω πινελάκια, και κόντρα πινελάκια, αστάρια, βελατούρες, ακρυλικά (μεγάλη ταλαιπώρια και μόνο που τα γράφω) το έπλυνα φυσικά (είπαμε, αλλά όχι και τόόόσο...), το αστάρωσα φυσικά με gesso και το πέρασα δύο χέρια σπρέυ, χρώματος ροζ (!). Ούτε να τρέχει το χρώμα, ούτε να μην περασθεί ομοιόμορφα, όλα άψογα.
Στην συνέχεια έκανα ολη την διαδικασία όπως την έμαθα στας Αθήνας (βλέπε Μάγια η μαγική-decomagia) και το βράδυ καμάρωνα σαν το γύφτικο σκερπάνι την απίστευτη μεταμόρφωση.
Τώρα ούτε σκέψη για κρεμμυδοπάτατα, μάλλον θα πάρει θέση στο κέντρο του τραπεζιού με φιόρα!
Δεν του αξίζει δικαιωματικά;
Ετσι πέρασα μια όμορφη λουλουδιασμένη Πρωτομαγιά, που αντι να πλέκω στεφάνια, στεφανοστόλιζα το αλουμίνιο!
Αλήθεια Μάγια, το πέτυχα το Pitto rico ή είναι ρικο-ρικο-ρικοκό;
οχι δεν είναι ουροσυλλέκτης 
