Ο απόηχος της Γιορτής.

Κάθε φορά το ταξίδι στην Πρωτεύουσα είναι μία εμπειρία.

Σαν να μην τοχεις ξανακάνει και να την ανακαλύπτεις ξανά.

Άλλοτε ευχάριστα,άλλοτε όχι και τόσο…

Μία  απ όλα λοιπόν είχε κι αυτό.

Κάθε φορά που μπαίνω στο καράβι, είναι σαν ναμαι πουλί που μ ανοίγουν το κλουβί!

Αυτή τη φορά η τύχη μου χάρισε μία μοναδική και πρωτόγνωρη συνάντηση μ' ενα κοπάδι δελφίνια! Καλός οιωνός γι’ αρχή,δεν νομίζετε;;; Τόσα ταξίδια κι ούτε μία φορά δεν είχε συμβεί, αλλά επειδή ήμουν απροετοίμαστη και το κινητό μου απρόθυμο για καλές φωτογραφίες,έμεινα με την ανάμνηση τυπωμένη στο "σκληρό δίσκο".

Η διαδρομή μέχρι την ΑΘήνα με γεμίζει με χρώματα και εικόνες.

Γιατί η Φύση είναι τόσο δυνατή που μου δημιουργεί εκτός απο ευγνωμοσύνη ,ζωγραφικές εικόνες διαφόρων τεχνοτροπιών

Και κάθε φορά γυρίζω αποφασισμένη οτι θα πέσω με τα μούτρα στη ζωγραφική να αποδώσω αυτά που συνέλεξα,αλλά πάντα κάτι συμβαίνει και μένουν στις καλένδες

Τέλος πάντων φτάσαμε στον προορισμό μας,που γι αλλη μια χρονιά ήταν η Γιορτή των Μολυβιών.

Μ' ένα χρόνο φυσικής απουσίας, φέτος είχα τη χαρά να παραστώ και να μοιραστώ τον ενθουσιασμό των συμμετεχόντων  και των επισκεπτών για τα έργα όλων μας,που ήταν καμωμένα με περισσή αγάπη και σεβασμό, γιατί αυτό που αγαπάμε αυτό καταθέτουμε στο χαρτί.

Μπορεί κάποια απουσία να με πονούσε,μπορεί ο καιρός να μας τα χάλασε,μπορεί να μας ταλαιπώρησαν οι απεργίες και το πρωινό τρέξιμο (άσχετο απο την έκθεση) αλλά προσπάθησα ν’ αποκομίσω όσο το δυνατόν περισσότερα από μέρη και ανθρώπους που αγαπώ.

Ετσι ένα μικρό φωτογραφικό οδοιπορικό  θα δείτε εδώ:

Εικόνες από την έκθεση

και πιο αναλυτικά στον εδώ συνδεσμο ολη η παρουσίαση που μας έγινε.

Μια μακέτα απο το αγαπημένο νεοκλασσικό που μας φιλοξενεί κάθε φορά το Booart cafe-bar

Η τελευταία μέρα στην Αθήνα, μια ηλιόλουστη Κυριακή λίγο πριν μαζέψουμε  τους πίνακες,τόλμησα ένα μοναχικό περίπατο  στον αγαπημένο παράλληλο της Ακρόπολης, σ' ενα δρόμο που έσφυζε απο τουριστική κίνηση,ανθρώπων που απολάμβαναν το ζεστό Αττικό ουρανό και την Κλασσική Ελλάδα.

Κατά μήκος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου
Κτίρια γνωστά και πολυφωτογραφημένα

Κι εκεί που τέλειωναν οι ομπρέλες των ασιατών  τουριστών και τα καπέλα, ξεπροβάλουν οι αρχαίες κολώνες. Και σε εκπλήσσουν τα ψηφιδωτά που αναδύονται απο τα ξερόχορτα και συντροφεύονται απο τα μοναχοπούλια

Μιά βάφτιση  ετοιμάζεται στο γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη  και με γυρίζει πολλά χρόνια πίσω στις δικές μας βαφτίσεις και συγκινούμαι απίστευτα

Παίρνω συγκινημένη το δρόμο για την κάθοδο προς το Θησείο και του Ψυρρή και δεν υπάρχει εκατοστό χωρίς χειροτέχνες, που εκθέτουν την πραμάτεια τους  καθ όλη την έκταση της Αποστόλου Παύλου μέχρι τα στενόδρομα του Ψυρρή.

Κυριακή γαρ και το παζάρι στο Μοναστηράκι και τις γύρω γειτονιές είναι ο μεγάλος κράχτης

Καλλιτεχνικά graffiti, ιεροσυλία και μνήμες του παρελθόντος

Περνώντας απο το σινέ ΘΗΣΕΙΟ που οντως δεν ειναι ενα απλό σινεμά αλλά ειναι εμπειρία όπως γράφει στη μετώπη του,

συνεχίζω να φωτογραφίζω τα ίδια κτίρια που τα έχω φωτογραφίσει όλες τις εποχές κι όλες τις ώρες της ημέρας και μπαίνοντας στου Ψυρρή,πάνω στο πεζοδρόμιο ανακαλύπτω ένα μικρό θησαυρό.

Ενα τεύχος των ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΩΝ ΦΥΛΛΩΝ του Ντίνου Κονόμου (έκδοσης 1955) κι ένα ρόπτρο, απ αυτά που λατρεύω και για χάρη τους θα γινόμουν κλέφτρα απο κάποιο εγκαταλειμμένο σπίτι που ακόμα κρέμεται βουβό, γιατί ποιόν να ενημερώσει πια, αφού οι ένοικοί του δεν υπάρχουν !

Ετσι αντί να το κλέψω,το απέκτησα νομίμως και το καμαρώνω.

 Η λήξη της έκθεσης σηματοδοτήθηκε από ένα σεμινάριο ξηρών pastel, με την εκλεκτή φίλη ζωγράφο Ειρήνη Γεωργοπούλου, το θέμα της είναι αυτό εδώ με μένα περήφανη παρουσιάζουσα!

"Γυάλινη μπίλια" με ξηρά pastel

Αλλά και το όλο ταξίδι, παρά τις αντιξοότητες που προέκυψαν,  πάλι έκλεισε μ' ένα ζωγραφικό έργο, που απο καιρό είχα ξεχωρίσει να δουλέψω, αλλά τελικά ακόμα κι η ζωγραφική θέλει την κατάλληλη παρέα για να προκόψει

και το μήνυμα όλων αυτών:

Διαιρώ και πολλαπλασιάζω.

Όχι δε ξεκίνησα πάλι το Δημοτικό, απλά συνεχίζω  να δημιουργώ ανασυνθέτοντας
Και ιδού η ιστορία πως έχει.
Ίσως ήσασταν κι εσείς κάτοχοι  κάποιου ανάλογου αριστουργήματος. ΑΝ είστε λίγο τυχεροί δεν θα είστε εσείς αλλά κάποιος συγγενής ή γνωστός σας.

Πάντως το εν λόγω  κομψοτέχνημα ήταν

Φωτό απο το internet

πολύ διαδεδομένο ως δώρο κουμπάρου (κι άλλη τύχη ο κουμπάρος εκτός της πονηρής παροιμίας!!!Πόσες χαρές ν'  αντέξει μαζεμένες ο έρμος;) πριν καμιά 20αριά, ίσως και παραπάνω, χρόνια.
Έτσι έγινε αποδέκτης κι ο αδελφός  μου!
Κι ως έχων ενα στοιχειώδες γούστο το εγκατέλειψε στο πατρικό μας χωρίς αιδώ και  τύψεις.
Εγώ πάλι το βλεπα να στέκει  εκεί  ψηλά στη βιβλιοθήκη ακούνητο κι αγέλαστο ,σα μαραζωμένο στρατιωτάκι και το λιμπίστηκα. Οχι για το απαστράπτον του πράγματος,άλλωστε εδώ απεδείχθη περίτρανα ότι ο,τι λάμπει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χρυσός! Αλλά με προκάλεσε η "γυάλινη"  προστασία και τη φαντάστηκα αλλιώς.
Έτσι πήρα την άδεια από τη μητέρα,ομολογώ με κάποια δυσκολία ...γιατί πως ν αποχωριστεί τέτοιο κειμήλιο που φιλοξενούσε τόσα χρόνια,αλλά την έπεισα κατάλληλα και ενέδωσε μπρος στην ευκαιρία να γλυτώσει από δαύτο.

Τόσα χρόνια είχα την απατηλή εντύπωση που έβλεπα έτσι χρυσό και καμαρωτό, όχι καλέ οτι ήταν από χρυσάφι, νισάφι πια, αλλά τουλάχιστον θάταν ένα ευτελές μέταλλο.
Τζίφος! πιο  πλαστικό πεθαίνεις
Όταν αποκαθηλώθηκε λοιπόν από τη θέση που επί χρόνια είχε καβατζώσει και το έπιασα στα χέρια μου και το περιεργάστηκα η πρώτη μου σκέψη μετά τη φρικτή ανακάλυψη ήταν να το πετάξω ή στην καλλίτερη να το ξαναβάλω στη θέση του.
Ελα όμως που η ιδέα της γυάλας δεν μ εγκατέλειπε!
Έτσι το  φορτώθηκα για το εργαστήρι κι άρχισε η αποδόμηση.
Αλλού παππάς κι αλλού τα ράσα του. Δεν ήταν και δύσκολο εδώ που τα λέμε, άσε την ευχαρίστηση που τόκανα!
Η γυάλα λοιπόν έστω κι αρκετά θαμπή απο το πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου (όποιος γνωρίζει κάποιο τρικ να λάμψει ξανά,ας το καταθέσει, θα κάνει ένα καλό) γρήγορα βάφτηκε άλλαξε ριζικά,τίποτα δε πρόδιδε την προτέρα της χρήση και πήρε μια Πασχαλοανοιξιάτικη εκδοχή.

 Το δύσκολο ήταν το υπόλοιπο κομμάτι αρκετά κακομούτσουνο και αδιαίρετο.

Από τη μια μ αρέσουν τα ρολόγια παλαιόθεν,απο την άλλη είχα και παλιά ένα ρολόι εκκρεμές (ξύλινο αυτό) που δυστυχώς δεν αγαπήθηκε οσο έπρεπε γιατί ενοχλούσε έστω κι αν το είχα σταματήσει να χτυπάει ανά ώρα και αφού άλλαξε πολλές θέσεις στο τέλος βρέθηκε εκτός σπιτιού!

Με πόνεσε η απώλειά του γιατί ήταν συνδεδεμένο με το δωρητή και οχι μόνο,αλλά τότε δεν είχα ανακαλύψει ακόμα τις δυνατότητές μου
Αυτό λοιπόν δεν ήθελα να το διαλύσω εντελώς. Ήθελα να παραμείνει ρολόι και μάλιστα εκκρεμές

λεπτομέρεια απο την αλλαγή βαμένο με
χρωματα κιμωλιας  και πατίνα

Εστω να βλέπω αυτή τη ρυθμική κίνηση πέρα δώθε.

Και μια που όπως ήταν δε το ήθελα του άλλαξα φορά και σκαρφίστηκα να το ντύσω με χαρτόνι και μετά γυψόγαζα (αν και το έκανε αρκετά βαρύ τ αποτέλεσμα) και όλη μετά την ακολουθούσα διαδικασία μεταμόρφωσης σε κάτι χρηστικό και σχετικά καλαίσθητο.

Ίσως επηρεασμένη από τα παλιά ιδιου τύπου ρολόγια- κούκους, ίσως απο τα σπιτάκια που παλιά έδειχναν τον καιρό αλλάζοντας ανάλογα ανθρωπάκια με ομπρέλα ή χωρίς (τα θυμάστε ή τσάμπα τα λέω;) η ιδέα αλλαγής στράφηκε προς κάτι ανάλογο.
Και τ αποτέλεσμα ιδού!

Το πάνω κομμάτι  με τις λεπτομέρειές του

Μπορεί να μην είναι κανένα απερίγραπτης ομορφιάς αποτέλεσμα όμως εγω πάντα ενθουσιάζομαι και τ απολαμβάνω διπλά  όταν ένα αντικείμενο που με τον οποιονδήποτε τρόπο σώζεται από την καταστροφή και παίρνει μία νέα παράταση ζωής και από την άλλη δοκιμάζω τις δικές μου δυνατότητες  στο να πετύχω αυτό το στόχο

Ετσι, σας παρουσιάζω σήμερα ένα κακόγουστο και άχρηστο πια ρολόι, που διαιρέθηκε και πολλαπλασιάστηκε, σε δύο διαφορετικά αντικείμενα διακοσμητικά και χρηστικά