Ξέρω-ξέρω, περιμένετε να μάθετε πως πέρασα στας "διακοπάς"
Αφου έτσι σας συνήθισα, καλά να πάθω, γιατί ακόμα και τώρα που μόνο διακοπές δεν ήταν δε μπορώ να σας κακοκαρδίσω,τι μου φταίτε κι εσείς;
Σάμπως θα ισιώσουν τα στραβά με την κλάψα; Τλπ θα προσπαθήσω να σας κάνω μία ανώδυνη περιγραφή, όπως τότε που γυρίζαμε στο σχολείο μετά απο διακοπές: "Πως πέρασα στις διακοπές μου",θυμάστε;
Αν δε σκοτίζεστε, ξέρετε τι πρέπει να κάνετε...
Ξεκινήσαμε λοιπόν, μία μέρα του Αυγούστου, πρωί πρωί με τη δροσούλα, με πρόθεση ν΄ αποφύγουμε πάση θυσία τη μία λωρίδα της Κορίνθου-Πατρών. Φόβος τρόμος έχει καταντήσει για κάθε σώφρονα λογισμό τούτη η "Εθνική οδός", ο Θεός να την κάνει!
Αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά και τα λαγκάδια της Στερεάς να ρομαντζάρουμε, και πολύ γούσταρα!
Μέχρι που, όλως ξαφνικά, μου ανακοίνωσε το στεφάνι μου οτι είχε ξεχάσει το δίπλωμά του!
Οχι οτι τρελαίνομαι να οδηγεί, αλλά όσο νάναι ένα δεύτερο χέρι, για λίγη οδηγική ανάπαυλα πού και πού, χρειάζεται.
Έτσι κατάπια μόνη μου 370 χιλιόμετρα κι έφτασα με κάτι μάτια πεταμένα έξω από τις κόγχες από τον ήλιο,τη ζέστη και την προσήλωση στο κορμί φιδίσιο καμωμένο, λέγε με δρόμο του βουνού και του κάμπου.
Πολλές φορές δόξασα το Θεό, που είχα κάνει πρόσφατο σέρβις στο τουτού και είχα φουλάρει βενζίνη, γιατί για ποοολλααά χιλιόμετρα ήμουν ένας μοναχικός Λούκυ Λουκ, στη μέση του πουθενά, στην κυριολεξία.
Μια ευχάριστη ανάσα ήταν ένα καφεδάκι στο Γαλαξείδι,(να το βλέπεις και να μη το χορταίνεις) και αλλη μία στάση σε Ευβοϊκό έδαφος για θαλασσινά με ουζάκι.
Όταν φθάσαμε στον προορισμό μας (ίδιο για πολλά έτη) τα σοκ ήταν απανωτά
Οι γειτόνισσες τρόμαξαν να με γνωρίσουν (ήμουν λέει σαν το Γ.Μούτσιο στο "Ο άνθρωπος που γύρισε απ΄ τη ζέστη") -καλά μην τις πιστεύετε,απλά είχαν 2 χρόνια να με δουν- κι εγω τρόμαξα να συνέλθω από τη συνάντηση με τη μητέρα εξ αγχιστείας... αλλά σ' αυτήν δεν έφταιξε το μαύρισμα
Η γεροντική άνοια (κι οχι μόνο), μας έχει θρονιαστεί στο σαλονάκι του μυαλού. Τι βίζιτα, ιδιοκατοίκηση κανονική (εκεί να δεις ΕΝΦΙΑ και να τρομάξεις)!
Οι συζητήσεις μας τραγελαφικές κι αυτοαναιρούμενες απο λεπτό σε λεπτό, εγω στα όρια της νευρικής κατάθλιψης να την πνίγω στους ατμούς του μαγειρέματος και στα χημικά καθαριστικά (μιλάμε για πολύ νοικοκυρά! ντελίριο μ έπιασε), εκείνη μεσ την καλή χαρά, και τ αγόρι στο κέντρο κοινωνικής δικτύωσης του χωριού (λέγε με καφενείο) .
Μιλάμε για τρελές διακοπές...να μη σου τύχουν!
Το χωριό δε διαθέτει ούτε μία μπλογκερ,έτσι για τα μάτια, και η "κοινωνική ενημέρωση" (ξέρετε πως λέγεται αυτό,μην καρφωνόμαστε) δεν μ αφορά ουδόλως να τη μοιραστώ, έτσι ήμουν εσώκλειστη. Όσες όμως θέλησαν να μάθουν με τι περνώ την ώρα μου τώρα που αγραναπαύομαι,μου έξυναν την πληγή της νοσταλγίας για τις χειροτεχνίες μου, που τόσο μου έλειπαν, το εργαστηριάκι μου,το σπιτάκι μου!
Μια μέρα πήγαμε και στη θάλασσα.
Αλλά ενώ μέχρι εκείνη τη μέρα το Αιγαίο είχε σεβασθεί τους λουόμενους, μόλις είδε το θεϊκό κορμί μου ανταριάστηκε κι εκτός απο τσούχτρες και κάθε λογής σκουπίδι που ξέβρασε, μας πέταξε στα μούτρα κι ένα παντελόνι, σημάδι οτι έπρεπε να ντυθούμε και να την κάνουμε, πριν μας στολίσει και με άλλα "παράσημα".
Παρ όλ αυτά δεν της έκανα τη χάρη να μην της κλέψω πετρούλες από τις άπειρες που γλύφει καθημερινά σαν πολύχρωμα smarties.Το τι θα τις κάνω θα το δείτε ελπίζω σύντομα.
Δεν υπήρξε δεύτερο μπάνιο,παρά τον καύσωνα,μια που εγω είχα ταχθεί στην κουζίνα ολοκληρωτικά.
Μόνο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι με ξεκούνησε για ένα βράδυ.
Στην Παραλία, με το φεγγάρι τούρλα απο πάνω μας,μια κουκούτσα (σόρρυ, καλαμπόκι ψημένο, στα ελλήνικος) ανά χείρας στα βραχάκια, αλλά δεν το ξανακάναμε ούτε αυτό το ελάχιστο.
Δραστηριότητες άλλου τύπου δεν υπήρξαν,παρά τις περί του αντιθέτου ελπίδες και παρά το οτι κουβάλησα τα πλέον πρόσφορα υλικά (ζωγραφικής).
Η έμπνευση ήταν απούσα, από τη στιγμή που η ηρεμία ήταν κι αυτή απούσα.
Έτσι τόριξα στην εύπεπτη λογοτεχνία... 4 βιβλία σε 15 μέρες. Κακό ρεκόρ δε θα το έλεγες αν ήταν ανάλογο και το όφελος
Το πρώτο, που μου προτάθηκε εκ Ν.Υ. απίστευτα κουραστικό, παρά την ωραία του γλώσσα. Πολύ ξόδεμα αδελφάκι μου για το τίποτα!
Το δεύτερο, απλοϊκό.
Το τρίτο, αδιάφορο
Το τέταρτο...ιδιαίτερο!χαχαχαχα μπήκαμε και σ άλλα μονοπάτια,αλλά ενδιαφέρον, γιατί όχι;
Και ενα παραμένει σ΄ αναμονή. Αυτό μάλλον θα παρει σειρά τις "διακοπές" του Σεπτέμβρη (είναι απ αυτές που λες ... δυστυχώς, θα υπάρξουν.)
Ετσι μια μέρα που έβρεχε,Ω,ναι! έβρεχε μονότονα, πήραμε τα μπαγκάζια μας και την μελαγχολία μας, τα φορτώσαμε στο γαλλάκι,που φτου να μη το ματιάσω ήταν φτερό στον άνεμο και ξανά σωφερίνα,κατάπια τα 300 κάτι χιλιόμετρα της επιστροφής απο το δρόμο -σαλίγκαρο για εκμάθηση νέων οδηγών,που κατ' όνομα είναι εθνική οδός!
Παρά τα σχέδια που κάναμε για παραμονή σε κάποιο ψαροχώρι,έτσι να φουντάρουμε το πνεύμα μας και να αναβαπτισθεί το είναι μας, δεν πραγματοποιήθηκε. Ηταν τόσο βαρύ και το σώμα και το πνεύμα που ουδεμίαν χαρά σου έκανε η οποιαδήποτε σκέψη.
Ετσι ξαναβρεθήκαμε στο ασφαλές μας καταφύγιο, στο εργαστηριάκι μου που περιμένει καρτερικά την διαμόρφωσή του (αμα έλθω στα ίσα μου) και στη καθημερινότητα, καλυμένη απο αφρούς απο τα αλλεπάλληλα παντός τύπου πλυσίματα και με μόνη ελπίδα ανάκαμψης (έστω και για λίγο...
όσο κρατάει ένας καφές, που λέει και τ΄ αγαπημένο τραγούδι) μία αγαπημένη φίλη που αναμένεται (λέγε με Βιολέτα) και με το ξενιτεμένο μου πουλί, που θα επιστρέψει στη φωλιά του, για λίγο κι αυτό.
Κάτι είναι και τούτα...
Και για να μην μείνετε με το παράπονο οτι σας στέρησα τη δημιουργική παρουσία μου (ξέρω...είχατε μίίία σκασίλα!!!), δείτε κάτι χοντροπότηρα νερού που μου χαρίστηκαν μεν, αλλά επιστράφηκαν, ριζικά αλλαγμένα (περάστηκαν με ακρυλικό χρώμα δυαλυμένο σε ατλακόλ, ντύθηκαν με δαντέλες και έσφιξαν τη μεσούλα τους με ροζ κορδελίτσες) στην αρχική κάτοχο για να φωτίζουν πλέον, αντί να δροσίζουν
Κι ενώ ήταν έτοιμη απο την ώρα που γύρισα τούτη η ανάρτηση, λίγο βαρειά, λίγο κουρασμένη,λίγο απ όλα... (ας μείνουμε στο λίγο),και πριν πατήσω δημοσίευση, έφτασε ένα τραγουδάκι να γυρίσει τούμπα η διάθεση.
Χαζολογούσα ασκόπως, άκουγα Χωματά και ταξίδευα προς τα πίσω...όταν άκουσα αυτό
αυτό (ακούστε το):
Φυσά της νύχτας η πνοή
και το φεγγάρι πλέκει
πλέκει όνειρα, δίχτυα κεντά
και την καρδιά μου τη μεθά
δε χρειάστηκε τίποτ άλλο.
Όλα τ΄ άλλα τα είχα!
Αρκούσε ένα θαλασσόξυλο για βάση, ενα, μάλλον καρπός δέντρου ( που το είχα βρει στην Πλατεία της Αγίας Ειρήνης στην Αθήνα και το πήρα παρά τις φωνές της Σοφίας οτι σηκώνω πράγματα απο κάτω χωρίς να σιχαίνομαι, χαχαχαχα να που χρειάστηκε!) για βαρκάκι, δαντελίτσα (όπως των ποτηριών, νάναι καλά η Σωσώ που μου τις προμηθεύει) για το πανί και λοιπά αξεσουάρ,για να βγει αυτό!
Δεν είναι κάτι σπουδαίο,το ξέρω,σπουδαίο είναι οτι έφτασε κάτι τόσο μικρό να μου αλλάξει τη διάθεση.
Ακολουθείστε λοιπόν το δρόμο του φεγγαριού, με τιμόνι την καρδιά κι αμολείστε δίχτυα,ο,τι κι αν πιαστεί όφελος θάχετε!
Τουλάχιστον θα τ΄ απολαύσετε, το υπόσχομαι...
Καλώς ξαναβρεθήκαμε!
