Μι' αγάπη για το Καλοκαίρι

Δύσκολοι καιροί για τους εναπομείναντες πρίγκηπες στις πόλεις!
Πολλή ζέστη, πολλή υγρασία (αυτό κι αν είναι χειρότερο) και φυσικά εργασία κι ουχί χαρά...
Τελος πάντων θα επιβιώσουμε ...και επειδή μείναμε εμείς κι εμείς, έτσι για να περνά η ώρα και να μην γυρνάτε χωρίς λόγο στη γειτονιά, βρίσκοντας κλειστές πόρτες "λόγω διακοπών",  είπα να συνεχίσω με μικρές  καλοκαιρινές φυσικά αναρτήσεις, με θαλασσινό αέρα.
Τι άλλο απο κοχυλάκια;

Θυμάστε πέρσυ το αναπάντεχο δώρο εξ Αμερικής, αν όχι δείτε εδώ 
Κάποια απ αυτά χρησιμοποιήθηκαν εδώ  κι εδώ, άλλα περιμένουν ακόμα την έμπνευση και κάποια άλλα  μετασχηματίστηκαν ως εξής:

μπρελόκ κλειδιών με κοχύλι decoupage και χάντρες

επιτραπέζιο διακοσμητικό, δύο κοχύλια με decoupage και υγρό γυαλί,σε βάση  από άλλο όστρακο

...και κάτι ακόμα, επειδή όλες οι προσπάθειες δε στέφονται πάντα απο επιτυχία, όπως έδειξε τις προάλλες και το Πινελάκι κατά το τρύπημα,απο μια απροσεξία δικιά μου έσπασε.
Επειδή το συγκεκριμένο (δεν ανήκει στην κατηγορία των κοχυλιών εξ Ατλαντικού) μ αρέσει πολύ σα
χρώμα (εξωτερικό σωμόν), δεν ήθελα να πάει χαμένο, έτσι έκανα σπείρα το σύρμα μέσα απο το σπασμένο για να βρίσκει αντίσταση το κρεμασταράκι και μετά το τύλιξα απο πίσω του, φέρνοντάς το ξανά στη μπροστινή μεριά, ξανατυλίγοντας σπείρα και προσαρμόζοντας για τσαχπινιά (ΚΑΙ σπασμένο ΚΑΙ τσαχπίνικο!αμ πως) μια πεταλουδίτσα swarovski ,

decoupage με χαρτοπετσέτα και   swarovski crystal

έτσι θα επιτελέσει με αξιοπρέπεια το σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε...να κοσμήσει δηλαδή μαυρισμένα μπούστα!!!


Αν σας αρέσουν τολμήστε τα...και μην κάμπτεσθε απο τις αναποδιές!

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

Έπεσα για να κολυμπήσω

κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω

σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες

με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι

κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω

που να'ναι η  αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο

κι έμεινε το νησί μονάχο

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Κι επειδή καινούργιο βραβείο ενέσκηψε στη γειτονιά και η ξαδέλφη μου είπε να τιμήσει πρώτα τα σόγια της
                                             
κι ένα ακόμα
                                           
απο το ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ της Κύπρου, θα σας ξαναπώ πάλι 7 τυχαία πράγματα για μένα!χαχαχαχα Τόσα "τυχαία" που να το περίμεναν!

1) θέλω επειγόντως διακοπές, να κατεβάσω διακόπτη κανονικά και με το νόμο ...
2) σιχαίνομαι αυτή την κολλώδη ζέστη που  μ αποδιοργανώνει.
3) θέλω να κάνω συνεχώς καινούργια πράγματα, αλλά οι συνθήκες είναι απαγορευτικές αυτό τον καιρό και μ εκνευρίζει
4)  θάθελα να ικανοποιήσω ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα, μ ό,τι περιμένουν
5) βαρέθηκα τα μεγάλα λόγια, τις βαρύγδουπες υποσχέσεις οταν δεν συνοδεύονται απο ανάλογα έργα
6) λυπάμαι, οταν ανακαλύπτω οτι για άλλη μια φορά ξεγελάστηκα με  ανθρώπους
7) δε μπορώ την υποκρισία της υπερβάλουσας καλωσύνης

Αυτάάά και εις άλλα "τυχαία" με υγεία!
Τώρα ποιοί έμειναν να συνεχίσουν;;; τέτοιες ώρες τέτοια λόγια! Οποια ξέμεινε πίσω, χαρά μας να συνεχίσει.

Πάμε σαν άλλοτε

Η Ζάκυνθος που λατρεύω δεν είναι η σημερινή, δεν είναι αυτή που με γέννησε και μ΄ ανάθρεψε.
Είναι αυτή που δεν γνώρισα παρά μόνο  απο τα βιβλία των ζακυνθινών συγγραφέων, αλλά πολύ περισσότερο απο τις γλαφυρές αφηγήσεις του παππού μου και του πατέρα μου, που και οι δυό είχαν απίστευτη μνήμη, με αστείρευτες λεπτομέρειες.
Την προ-σεισμική Ζάκυνθο λοιπόν ονειρεύομαι, αυτή πάντα με γοήτευε.
Τη Ζάκυνθο με το αρχοντολόι τση και τους αστούς τση, τους λαϊκούς τύπους  και τσι γειτονιές  με  τσι ρούγες και τα καντούνια με τις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις, συχνά τυφλά, αδιέξοδα,τις άμαξες για τους αρχόντους και τα κάρα για τους λαϊκούς .
Η πολη δεν είχε τη σημερινή μορφή η οποία προέκυψε απο τις επιχωματώσεις  του αιγιαλού απο τα γκρεμισμένα απο τους σεισμούς (όχι μόνο του ΄53) κτίρια .
Η παραλιακή οδός που υπάρχει σήμερα, τότε δεν υπήρχε, διότι κατά μήκος της ακτής ήταν τα εξοχικά  των αρχοντικών οικογενειών με τις ιδιωτικές προφυλαγμένες παραλίες, τα γνωστά ρεπάρα.
Η πρόσβαση γινόταν μόνο απο τη θάλασσα.
Η τοποθεσία Κρυονέρι ή Κρύο Νερό αναφέρεται απο τις αρχές του 16ου αιώνα και μετά.
Στην περιοχή εκείνη υπήρχε πηγή πόσιμου νερού, από την οποία προμηθεύονταν νερό η "κάτω πόλη" επι βενετοκρατίας με βάρκες. Στην άκρη των κοκκινωπών παραλίων βράχων της περιοχής (ο ξενοπουλικός Κόκκινος Βράχος) υψώνεται ο πυργίσκος με το Φάρο, που χτίστηκε το γενάρη του 1866, για τους ναυτιλλομένους.
Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Πούντα -Κρυονερίτισσα άγνωστο πότε πρωτοχτίστηκε ανήκε στη μαϊστράντζα των μπουτιέρων ( αδελφάτο της συντεχνίας των βυτοποιών)  όπως οι περισσότερες εκκλησίες της αλλοτινής Ζακύνθου σε κάποια αντίστοιχη συντεχνία ανήκαν.
Δίπλα απο την Κυρά την Κρυονερίτισσα  είχε στηθεί εξ αρχής απο τους βενετούς πυροβολείο για την υποστήριξη του όρμου και της "κάτω πόλης" απο τους επιδρομείς
Σήμερα που δεν υπάρχουν πια τα ,μαυρισμένα αγκωνάρια των παλάτσων, ούτε τα παστρικά φτωχόσπιτα που άπλωναν τσι μπουγάδες στα καλάμια, ούτε τα ρεπάρα,και οι άμαξες, ούτε φυτρώνει ρεζεντά στα ραγίσματα τ ασβέστη, ούτε τα καμπαναρία παραβγαίνουν για τις πιο γλυκόλαλες καμπάνες, ούτε τα καζίνα,ούτε οι μποτέγες , ούτε τα μοναδικά έργα Τέχνης,  η χαμένη Αρχοντιά είναι ο άταφος νεκρός μας .
Μετά απο όλα αυτά, ας καθήσουμε στο πεζούλι, απέναντι απο την Κυρά τη Κρυονερίτισσσα  κι ας προφασισθούμε οτι είμαστε ...τότε, αποκλείουμε τα κορναρίσματα και τα στριγλίσματα των φρένων των αυτοκινήτων, τις κόντρες  που κάνουν οι μηχανόβιοι,κι αφηνόμαστε στην θαλασσινή αύρα που έρχεται απο το κανάλι, κάπου μακρυά ακούμε  απο κάποια βάρκα που περνά  βαρκαρόλες ενώ ο φάρος αναβοσβήνει θαρρείς ρυθμικά, οι μπουγαρινιές έχουν ανοίξει τα άνθη τους όπως κάθε πέσμα ήλιου, τα νερατζάνθια απο τα περιβόλια φτάνουν μέχρι τις μύτες μας... Να κι η Κρυονερίτισσα όπως τότε!

 " Η Κυρά η Κρυονερίτισσα" aquarella σε  cartolina  απο γκραβούρα εποχής

Οταν βαριά μια κούραση τα μάτια μου αργοκλείνει,

στης νοσταλγίας μπαρκάροντας τη λαμπερή φρεγάδα,

με φέρνει ο νους μου στο νησί,που απλώνει τη γαλήνη

μεσ' του πελάου το απέραντο με κάποια σερενάδα.

Όνειρο πλάνο κι όραμα, παραμυθιού σελίδα

γιομάτη χίλια θάματα, γιομάτη χίλια μάγια,

μέσ'  ένα πέπλο θύμησες σ' αχνοθωρώ  πατρίδα

κι' έχω ξεχάσει τη χαρά στου πόρτου τα μουράγια.

                                        
                                                         Ποίηση Τάλμποτ Κεφαλληνού

Φωνή λαού απαίτησε ερμηνευτική προσθήκη, και ιδού!


Ρεπάρα : προφυλακτήρες εξ ογκολίθων δια των οποίων μολόνονται ορισμένοι θαλάσσιοι χώροι, προφυλάσοντες τις οικίες ή τας οδούς εκ των εις αυτούς θραυομένων κυμάτων
Μαϊστράντσα: συντεχνία, Σωματείο
μπουτιέρος: βυτοποιός, καδοποιός
Πούντα, πόντα: προέκτασις τμήματος εδάφους εις την θάλασσα
παλάτσο : αρχοντικό
μουράγιο: κρηπίδωμα
ρεζεντά reseda odorata: οινάνθη, ρεζεντά η ευώδης
αγκωνάρι: ακρογωνιαίος λίθος
πέσμα: δύση του ήλιου
καζίνο: λέσχη, πολιτικός σύλλογος
μποτέγα: λαϊκόν καφενείον
βαρκαρόλα: βαρκάδα μετά μουσικών οργάνων  & σερενάδα: νυκτωδία
μπουγαρίνι: τοπικό λουλούδι με έντονο άρωμα (αλλού ονομάζεται φούλι) ιδίως το βράδυ που ανοίγει πλήρως τα πέταλα

Φραγκόσυκα

Γιάννης Ρίτσος

[Τραγουδάκια του Φωτούλη]
*************************

ΙΙ

^^Σύννεφο τριαντάφυλλο, σύννεφο αμαξόπουλο.

^Οι φραγκοσυκιές με κατατρύπησαν.

 ^Κάθουμαι και τρώω χρυσά φραγκόσυκα.

Γεννήματα της ξερικής γης του Καλοκαιριού,θυμίζουν έντονα Ελλάδα! 

^Το κοτσύφι μ’ είδε και με ζήλεψε.
^Του ’δωσα φραγκόσυκα·

Aquarell μικρών διαστάσεων σε χαρτί

τα φτερά του μου ’δωσε.

^Τώρα κείνο κάθεται και μασάει στην πέτρα μου·

^κι εγώ από δω πάνου, από το σύννεφο

^σας πετώ φλουριά κι αμυγδαλόψυχες.

Απο το Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Ε'. & Στ'. Δημοτικού
Μεταξύ των ερωτήσεων για τους μικρούς μαθητές ήταν κι αυτή:
Ερωτήσεις - Δραστηριότητες:
Με ποιες ζωγραφιές θα αποδίδατε το περιεχόμενο του καθενός από τα ποιήματα; Ποια μουσική θα επιλέγατε για να συνοδέψετε την απαγγελία τους;


Η παραπάνω λοιπόν είναι η απάντηση της "μαθήτριας" Χαράς, η οποία ειρήσθω εν παρόδω,πήραν τα μυαλά της αέρα και το παίζει ζωγράφος! Έτσι την παρούσα ακουαρέλα την παραχώρησε σε  έκθεση ζωγραφικής που θα γίνει τον Οκτώβριο στο Σικάγο για Φιλανθρωπική δημοπρασία απο την Κρητική Αδελφότητα. Δείτε ΕΔΩ!

Για να δούμε τι ψάρια πιάνουμε...

Τι νομίσατε οτι πήγα για ψάρεμα; Α,παπα! απελθέτω απ εμού το σπορ τούτο!
 Απλά καθότι παιχνιδιάρα, εμπεδωμένο απο τη μπλογκογειτονιά, κλήθηκα, ενώ αντιστάθηκα σθεναρά,να απαντήσω σε νέο ερωτηματολόγιο.
Ούτε τα πολιτικά κόμματα τέτοια πρεμούρα για την τάση του κόσμου, αυτοί μας έχουν χ..., δεδομένους ήθελα να πω, οπότε τι να ρωτήσουν να μάθουν έτι περαιτέρω;
Εσείς πάντως, δεν ακολουθείτε την πολιτική πρακτική κι εξακολουθείτε να ενδιαφέρεσθε για το αναγνωστικό κοινό κι εγώ  ως νομοταγής blogger "τσίμπησα" το δόλωμα! Κακό του κεφαλιού θα μου πείτε...Τι να κάνω ; Όλα εδώ πληρώνονται!
Άντε λοιπόν και καλή ψαριά!

Ευχαριστώ τον ψαρά που τα ψάρεψε για μένα!

* Ποιά είναι η αγαπημένη σου φράση;  

   Κατά καιρούς κι ανάλογα με την περίπτωση όλη τη λαϊκή σοφία, μόνο που εγω δεν γίνομαι σοφότερη.

* Αγαπημένο χρώμα;

  Οσο κι αν δεν με πιστεύετε δεν υπάρχει ένα αγαπημένο, αλλά ΟΛΑ!  
  Άντε να πω ότι δεν συμπαθώ (ενδυματολογικά) το μπλε, το καφέ, το πράσινο. Ικανοποιημένες;   
  μπαααα.

* Τι βιβλία σου αρέσει να διαβάζεις;  

   Μυθιστορήματα (δε μου φαίνεται η Τζέην Εϋρ;), αστυνομικά (Αγκάθα κ.λ.π. όχι της σειράς) και κόμικς! 
   Τα τελευταία ποτέ δεν τα ξεπέρασα (πάλι κι αυτό φανερό...παλιμπαιδισμός!)

* Πότε έχεις γενέθλια; (Ημέρα και μήνα)

   23 Δεκεμβρίου (κι αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοιιιιι...)

* Ποιά ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής σου μέχρι τώρα;
   ΔΥΟ (είπαμε "ΠΙΟ"), και μάλλον καταλαβαίνετε ποιες…ε, ναι! των παιδιών.


* Τι σημαίνει αγάπη για σένα;  

   Εδω θα μπορούσα να καταθέσω πτυχιακή, αλλά θα συγκρατηθώ και θα παραθέσω...

"Σ αγαπώ

Δε μπορώ τίποτ άλλο να πω

 πιο απλό,πιο βαθύ,πιο μεγάλο"

    τάδε έφη Μυρτιώτισσα, εγω θα τη διαψεύσω; 

* Ποιό είναι το πιο δυνατό σημείο της προσωπικότητάς σου;

  Η καλή διάθεση και η  αγαθή πρόθεση   (μέχρι γελοιότητος...)


* Και το πιο αδύναμο;       

   Ότι δεν είμαι αδύνα(τ)η!χαχαχα

* Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

   Τώρα να το πω; Μάλλον θα το χετε καταλάβει…μανάβης!
Όοοχι πλάκα κάνω. Αλλά με τόσα φρούτα που ζωγραφίζω μανιωδως (μη βιάζεστε δνε τα έχετε δει όλα ακόμα...), μήπως τελικά δεν απέχει της αλήθειας;
Ζωγράφος λοιπόν! τόπα η έρμη, αν και φαίνεται (...οψίμως). Αλλά όπως λέει η Κυρία "έχω όλο το μέλλον μπροστά μου", φαίνεται μου χαρίζει και το δικό της, γιατί μόνο το δικό μου δεν φτάνει να ξεδιπλώσω όλο μου το ταλέντο!

* Περιέγραψε που θα ήθελες να είσαι στα 55 σου.

   Δεν κάνω τόσο μακροπρόθεσμες προβλέψεις…ζω το σήμερα! (Χριστούλης! Σ όποια βήχει, μη πνιγεί)


* Τι σημαίνει Ελλάδα για σένα; Τι θα μπορούσες να κάνεις για αυτήν;

  Σας παραπέμπω στο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη «Τι είναι η Πατρίδα μας» αυτή αγαπήσαμε από τα πρώτα μας παιδικά βήματα, αυτή λατρεύουμε!
Τι θα μπορούσα περισσότερο να κάνω απο το να καταθέτω αγόγγυστα τα πενιχρά μου εισοδήματα, ένα παιδί οικονομικό μετανάστη  να μην τη βαραίνει, κι ένα φαντάρο να τη φυλάει!
Λίγα είναι;

Κι επειδή κάνατε πολύ κόπο να φτάσετε μέχρι εδώ κρατώντας την αναπνοή σας απο την αγωνία, εν μέσω καύσωνα (κάτι σαν τεστ κοπώσεως), να σας προσφέρω μία βεντουλέτα έτσι για ν αεριστείτε, μπορεί νάναι απο όστρακο αλλά τη δουλειά της θα την κάνει...

decoupage σε όστρακο χαρτί, ριζόχαρτο και χαρτομάνδηλο...με φούντες!

Αντε και δροσερό τριήμερο να δώσει ο Θέος!

Ολα στο κόκκινο!

Όχι δε θα παίξουμε ρουλέτα, αλλά κάτι οι υψηλές θερμοκρασίες κάτι τα βιώματα, χτύπησε κόκκινο!
Δεν ξέρω αν έγινε αντιληπτή η απουσία μου, αλλά ναι έλειπα, γι αυτό και δε σας επισκεπτόμουνα.
Τώρα τα ταξίδια τα δικά μου, λίγο-πολύ είναι γνωστά.
Για άλλο ξεκινάνε κι άλλο φορτώνονται!
Κι όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα, φορτώθηκαν ποοολύ συναίσθημα!
Σαν να έζησα το δικό μου παραμύθι και να τίναξα τ΄ αστέρια και να λούστηκα χρυσόσκονη!
Έτσι ένοιωσα, μέσα απο βαθιές χαραγμένες ματιές και ζεστές αγκαλιές.
Τι κι αν τα μάτια ήταν ανοιχτόχρωμα...
Από το ανοιχτό γαλάζιο, μέχρι το βαθύ μπλε και το καστανό, ξεχείλιζαν ΑΓΑΠΗ!
Αλλά ακόμα κι αν με είχαν ξεγελάσει, η θέρμη της αγκαλιάς δε με ξεγέλασε ποτέ!
Είχαν όλες ανακατεμένα αρώματα ζεστασιάς, είχαν χρώματα, ακόμα και ξυλομπογιάς, είχαν το πάθος του Θιβετιανού κοραλιού και την πολυπλοκότητα ενός εργόχειρου με βελονάκι, είχαν τη διαύγεια μιας πέτρας για το μάτι, κρεμασμένης σ΄ ένα βραχιολάκι και τη σκληρότητα και τις ιδιότητες του Χαουλίτη, είχαν τον αέρα  που μαστιγώνει το πρόσωπο πάνω σε μια μηχανή και τη μυρωδιά του γλυκάνισου στο ούζο είχαν  την αύρα της θάλασσας και τη γλύκα από γλυκό του κουταλιού, είχαν μυρωδιά από πεύκο, είχαν φως από την Πανσέληνο!
Είχαν ζεστασιά, ανθρωπιά, αλήθεια, μαγεία!
Κι επειδή κι εγώ χρειάζομαι μια δροσιστική ανάσα και να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα, σας προσφέρω μιά φρεσκοκομμένη φέτα καρπούζι για Καλό Σαββατοκύριακο,

 με μια υπόσχεση... αν οι αγκαλιές έμειναν μετέωρες σύντομα θα ξαναγεμίσουν...!