Τέλος Αυγούστου αρχές Σεπτέμβρη

 Φίλοι μου χαθήκαμε, αλλά οι μέρες ήταν φορτωμένες και φορτισμένες, σε σημείο που δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο από "επιχειρήσεις εσπρέσο" 😉

Έτσι χάθηκα και από το μπλογκάκι μου αλλά ...νέος μήνας κι εγώ ξανά εδώ!

Λοιπόν, όταν κάθομαι να γράψω μία νεα ανάρτηση, διαπιστώνω οτι τελικά έχω περισσότερα πράγματα να δείξω απ' οσα νόμιζα. 

Εσπρέσο εσπρέσο αλλά μικρά και λυτρωτικά! Γιατί όπως σας εχω εξομολογηθεί, χωρίς δημιουργία η μέρα που περνά είναι μέρα κενή και διαγράφεται❌

Αυτό το Καλοκαίρι λοιπόν, λόγω του ατυχήματος μου το Μάιο, που δυστυχώς με ταλαιπωρεί ακόμα, προσπάθησα να μην το επιβαρύνω περισσότερο και ετσι έπρεπε, όοοταν αποφάσιζα για μπάνιο, νάναι οι θάλασσες αμμουδερές. 

Αλλά δεν έφταιξε μόνο αυτό για την μη παραγωγή πετρωτών, αλλά και η μειωμένη μου διάθεση και έμπνευση.

Παρ όλα αυτά τα μείον, έτσι για το τέλος του ημερολογιακού καλοκαιριού, έφτιαξα ένα με τα πρόσφατα μαζεμένα πετραδάκια.

Όμως συγχρόνως με τη γοργόνα και το ναύτη (προηγουμενη ανάρτηση 😉)είχα φτιάξει κι ένα Νησιώτικο Τοπίο, αποτελούμενο από σπιτάκια αυτοξηρούμενου πηλού, πάνω σε μια καρτολίνα και  φόντο αποτυχημένης ζωγραφικής. 

Η φωτό το αδικεί😔

Ενα θαλασσόξυλο με τοξωτό σχήμα, εκτελεί χρέη γέφυρας για να καθήσουν δυο κυρίες (αυτές κι αν είναι μινιατούρες! ούτε καν φαίνονται)

αποχαιρετώντας τα πλοία, που επιστρέφουν, φορτωμένα τους παραθεριστές του Αυγούστου, στον Πειραιά. 

Βράχια-κυματοθραύστες ολοκληρώνουν την εικόνα του λιμανιού, με  ένα ακόμα καραβάκι ελλιμενισμένο στους κόλπους του.

 Δεν είναι και άσχημο, ε τί λέτε;

Προχωρώντας στις καλοκαιρινές δημιουργίες, μικρά κομμάτια από μάρμαρο που έσπασε, έγιναν πίνακες με νησιωτικές εικόνες,

που τα περισσότερα έγιναν δωράκια αναμνηστικά σε φίλες που μου έκαναν την τιμή νάρθουν στον Τόπο μου και να μ αναζητήσουν😍

Και για να ολοκληρώσουμε...

Χρόνια λύσσαγα για στρείδια, αλλά αφ ενός δεν ξέρω αν τα σήκωνε η τσέπη και να εύρισκα , αφ ετέρου δεν ήξερα καν αν υπήρχαν στην τοπική αφορά, όταν έμαθα από την κόρη μου οτι έφαγε στρείδια και πέταξε τα όστρακα, μόνο που δεν την έφαγα!😠

-Ααα μου λέει εδώ τρώμε συχνά, αλλά σιγά μην πλήρωνα τελωνεία να σου στείλω στρείδια, απάντησε με περισσό  θράσος το σπλάχνο μου που και προ Brexit  το ίδιο σκρουτζάκος ήταν

Τέλος πάντων, κάμφθηκε από τα παρακάλια της άμοιρης μάνας και έκανε τη μεγάλη θυσία να μου φέρει 6!!!

Παρασφίχτηκε, αλλά καλά κι αυτά γι αρχή 😉

 Γιατί όταν είδε πώς τ' αξιοποίησα δεσμεύτηκε οτι θα μου κρατήσει για το επόμενο ταξίδι, να μου φέρει.

Την προηγούμενη φορά είχαν γίνει Αγιοβασίληδες αλλά αυτά είχαν άλλη μορφολογία κι αποφάσισα να τα χρησιμοποιήσω με την εσωτερικής τους επιφάνεια και να τα κάνω λουλούδι με decoupage  και χρύσωμα, που συνέδεσα με εποξική κόλλα κολλώντας στη μέση ένα χαρτί από καφέ φίλτρου, ένα καψουλάκι από βελανίδι χρυσωμένο κι αυτό και μια χρυσή μπίλια ομοίως. 

Εμένα μ άρεσε αυτό το πέτρινο λουλούδι, εσάς;

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω οτι αύριο συμπληρώνεται ενας χρόνος απο την Εκθεση Πετρωτών και ακόμα το βίντεο δεν τοχω ανεβάσει 😔

Κι εδώ σας αφήνω να μην σας κουράζω. 

Μπορεί να κάνω μια ανάρτηση το μήνα, αλλά ...μπαμπάτσικη, δεν έχετε παράπονο 😊 

Και νάχατε τί να πείτε κι εσείς μ' εμένα που μπλέξατε; 

Αλλωστε δεν μας παίρνει και να κακιώσουμε τόσο λίγοι που μείναμε 😌

Καλό γλυκό γουρλίδικο Φθινόπωρο λοιπόν🙏
και ήδη σας εχω έτοιμη την συνέχεια 💝, δεν θ αργήσει 😉

Δισκοβόλος

 Οχι του Μύρωνα της Χαράς!
Στο τελευταίο δέμα περιείχε 3 δίσκους. Τρία διαφορετικά μεγέθη, τρείς διαφορετικές "κακές εφαρμογές".

Αρχικά, όπως πάντα, σκέφτηκα να τους πετάξω.
-Πώς θα καλύψω ολ αυτά τ ανισόπεδα, τις ζάρες, τα χρυσά; αναρωτιόμουνα, αλλά και πάλι δεν μου πήγαινε καρδιά
Έτσι έμειναν.
Όχι για πολύ στην αναμονή ομολογώ. 

Γιατί μια και για μεγάλα πρότζεκτ δεν εχω ουτε κέφια ούτε έμπνευση, τα μικρά και ταλαιπωρημένα δίνουν λύση να μην μένω εντελώς άπρακτη. Οπως βλέπετε, φτάσαμε στα μισά του Αυγούστου για ν αποφασίσω να κάνω ανάρτηση 😉
Και ξεκίνησα με τον μικρότερο, μεταλλικό, που ήταν, μάλλον, γνωστού καφέ.

Ολα τα αστάρωσα πριν με σπρέυ, ειναι η εύκολη και αλάνθαστη λύση να μην κάνει γραμμές, μετά πάλι με σπρέυ λευκό ακρυλικό και τέλος χαρτοπετσέτα. 

Δεν ξέρω πού θα χρησιμοποιηθεί αλλά έγινε γλυκούλης.

Ο δεύτερος ήρθε αμέσως μετά αφού μου άνοιξε η όρεξη με τον πρώτο. 

Αυτός δεν μπορούσε να γίνει με οτιδήποτε άλλο εκτός απο ύφασμα. 

Κάτι τα διαφορετικά επίπεδα χαρτοπετσέτας, κάτι τα έντονα κόκκινα που φοβόμουν μη "ξεράσουν" και πάει στράφι η δουλειά, το ύφασμα ήταν μονόδρομος. Κι οχι ό,τι κι ο,τι ύφασμα, αλλά ταπετσαρίας, που θα πει, χοντρούτσικο. 
Εκοψα λοιπόν το ύφασμα, το κόλλησα με ατλακόλ και το γύρισα και στην εξωτερική πλευρά. Στη συνέχεια σκέφτηκα το σκοινί για να καλύψει ο,τι άλλο έπρεπε να κρυφτεί και να δώσει ενιαία και καλαίσθητη εμφάνιση και για το τέλος, δυο χερούλια απο παλιά δερμάτινη ζώνη, ήρθαν κι έδεσαν το σύνολο. 

Στη βάση κόλλησα λινάτσα και για ποδαράκια φελλούς απο κρασί.

Ο τρίτος δεν ηταν η μεγάλη έκπληξη, μάλλον τα πρωτεία τα κατέχει ο δεύτερος, αλλά κι αυτός κι αν είχε πάνω του την Αρτα και τα Γιάννενα! 
Αφου παλινδρόμησα μεταξύ των υφασμάτων κατέληξα σ ενα που είναι ασορτί με τα μαξιλάρια του καναπέ μου και του σεμέν. Ακολουθήθηκε η ίδια πορεία μόνο που αντί για φελλούς απέκτησε κομψές ξύλινες χάντρες για ποδαράκια.

Δείτε τους λοιπόν και τους τρείς μαζί σε μια μοναδική φωτογράφιση για τα μάτια σας μόνο!

Δεν ήταν κρίμα λοιπόν να τους πετούσα; Αν δεν σας έλεγα την ιστορία τους θα ξέρατε τα κρυφά τους μυστικά;
Το πού θα καταλήξουν είναι ακόμα άγνωστο και έπονται άλλα καλούδια του δέματος😉

Και με μία Κιόκα απο τζαντσαμίνια  σας εύχομαι με το καλό της Παναγίας μας!