Πόσο τις γιορτινές μέρες το μυαλό ξαναγυρνά σε χρόνια περασμένα, γεμίζει παιδικές θύμησες κι αναμνήσεις καταχωνιασμένες στα βάθη του λογικού και ξαναγυρνάμε εκεί που ξεκινήσαμε!
Δεν ξέρω για σας,αλλά εμένα μου συμβαίνει πάντα.
Και ειδικά στις γιορτές.
Ίσως γιατί στα παιδικά μάτια, όλα φαίνονται και φαντάζουν μαγικά
Κι αυτή τη μαγεία τη διατηρούν όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πράγματα νέα κι αν συσσωρευθούν στη μνήμη.
Αυτή παραμένει πάντα εκεί ανέπαφη,σαν να μην την αγγίζει τίποτε,ούτε τα χρόνια που περνούν,ούτε οι καταστάσεις που αλλάζουν,ούτε η ωριμότητα που εκλογικεύει τα πάντα
Και το πιο περίεργο ποιό είναι;
Οτι όταν πας να επαναφέρεις κάτι με λεπτομέρεια, κάτι που σου έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα,δε τα καταφέρνεις ποτέ!
Απλά υπάρχει θαμπή η εικόνα του και η αίσθηση που σου είχε αφήσει από τότε.
Κάπως έτσι είναι και η ιστορία που άπτεται της σημερινής ανάρτησης.
Παλιά,θαμπή,αλλά φανταχτερή!
Όταν ήμουν παιδί, σε μια λιτή εποχή, χωρίς πολλά παιχνίδια, ούτε περισσότερες διασκεδάσεις, οι μέρες των Χριστουγέννων ήταν οικογενειακές,ζεστές, με ανταλλαγή φιλικών επισκέψεων,τότε που οι κοινωνικοί δεσμοί δεν είχαν χαλαρώσει όσο σήμερα και βόλτες στον κεντρικό δρόμο της Χώρας με τα φωτισμένα μαγαζιά και τα ελάχιστα, μα ακριβά παιδικά παιχνίδια,που φάνταζαν στα παιδικά μας μάτια σαν τις 1000 και 1 νύχτες!
Κι όμως δεν είχαν καμιά σχέση με τα σημερινά. Τόσο απλά και τόσο απλοϊκά που σου φέρνουν γέλια συγκρινόμενα σήμερα
Τότε όμως ήταν θησαυρός που λίγοι μπορούσαν ν αποκτήσουν.
Δώρα-παιχνίδια παίρναμε μόνο εκείνη την περίοδο και την περιμέναμε με ανυπομονησία.
Σε μια λοιπόν απο τις φιλικές μας επισκέψεις που κάναμε πάντα "για το καλό" και να ευχηθούμε "Χρόνια Πολλά" ήταν το σπίτι του κου Μεγαδούκα.
Φίλος εγκάρδιος του μπαμπά απο τους προσκόπους, συνάδελφοι με τη σύζυγό του, έκαναν παρέα ζεστή, εκδρομές,ανταλλαγές επισκέψεων.
Πηγαίναμε λοιπόν παραμονάδες κι εγω ανυπομονούσα,ενώ δεν θα έπρεπε,γιατί ο κος Γιάννης είχε τη συνήθεια να με λέει "μωρή φώκια!" και να μου τραβάει τη μύτη κάθε φορά που μ έβλεπε.
Καθόλου κομψό και κολακευτικό για μία δεσποινίδα!!!χαχαχα Τόχαν συνήθειο οι φίλοι των γονιών μου να με πειράζουν με διάφορα λόγια ή χειρονομίες, όμως εγω δε παρεξηγιόμουν γιατί ήξερα οτι μου το έλεγαν μ' αγάπη και ξεκαρδιζόμουν στα γέλια
Ανυπομονούσα λοιπόν να πάμε στο σπίτι τους,γιατί κάθε χρόνο έφτιαχνε μία εντυπωσιακή φάτνη!
Τι φάτνη, χωριό ολόκληρο ήταν ή τουλάχιστον έτσι μου φάνταζε.
Σε μια γωνιά του σπιτιού, το δέντρο ούτε καν το θυμάμαι αν ήταν μικρό, μεγάλο, εντυπωσιακό (όσο μπορούσε νάταν εκείνα τα ασθενικά δεντράκια ,συνήθως κυπαρισάκια,που έκοβαν και στόλιζαν) ή όχι, θυμάμαι όμως τη "φάτνη".
Σχημάτιζε ένα βουναλάκι, απο στρατσόχαρτο, με βαθουλώματα, οροπέδια, λαγκαδίες σαν κανονικό βουνό,σπιτάκια-μινιατούρες,δεντράκια,ζώα που έβοσκαν.
Και σε μία σπηλιά στη βάση που είχε σχηματίσει με το χαρτί ήταν η Γέννηση.
Ηταν τόσο πετυχημένα όλα!
Καθόμουν μπροστά του όση ώρα διαρκούσε η επίσκεψη και δεν το κουνούσα,το μελετούσα .
Το θαύμαζα και το ζήλευα αυτό το γιορτινό δημιούργημα κι ανυπομονούσα να το ξαναδώ την επόμενη φορά
Ουδέποτε προσπάθησα να το αναπαραστήσω, ούτε οταν είχα τα παιδιά μικρά και στόλιζα το σπίτι σαν μαγαζί Χριστουγεννιάτικο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να μεταφέρω εκείνη τη μαγεία που με κρατούσε καθηλωμένη και αμίλητη να θαυμάζω, κι ας ήταν τόσο απλά τα υλικά,είχε τέχνη!
Πιστεύω όμως οτι όλη αυτή η διακοσμητική μανία που μ έπιανε είχε βαθειά τις ρίζες της στο παρελθόν και στην προσπάθεια να δώσω στα παιδιά μου και να συμμεριστώ κι εγω , κάτι απο εκείνα που τα παιδικά μου μάτια είχαν κλείσει για πάντα στην καρδιά τους.
Ολ' αυτα θυμήθηκα φτιάχνοντας τα σπιτάκια απο γυψόγαζα.
Υπερβολικά γιορτινά,γιατί τα Χριστούγεννα απο μόνα τους κουβαλάνε την υπερβολή και όσο αυξάνονταν,τα βήματά μου πήγαιναν πίσω σ εκείνο το ανηφορικό δρομάκι στο "βουνό" ,ανάμεσα στα χιόνια των χρόνων που πέρασαν και στην τρυφεράδα των ανθρώπων που αγάπησα.
Δεν έχει σημασία που δε μοιάζει καθόλου σ εκείνο
Ετσι με αγάπη και παιδικές θύμησες φτιάχτηκε χωρίς να προσχεδιάσω αυτό το Χριστουγεννιάτικο χωριό.
Κάποιοι βλέποντάς το "απο μακρυά", εκεί που είναι πια συγκεντρωμένοι, θα αντιληφθούν τις επιρροές μου και οτι είναι αφιερωμένο σ' Αυτούς και όσα όμορφα γέμισαν την ψυχή μου με την παρουσία τους, τις ιστορίες τους, την αγάπη τους.
Κι όπως πέρσυ έφτιαξα 3 απ αυτά τα Χριστουγεννιάτικα Χωριά,(μη ψάχνεστε, δε σας τα έδειξα και τα 3), έτσι και φέτος έκανα ένα ακόμα
για το αγόρι μιας αγαπημένης φίλης που μένει για λίγο εδώ,και πάντα με ΑΓΑΠΗ που ξεχύνεται από παντού...
Μετά απ όλα αυτά, δεν πιστεύετε κι εσείς οτι εκείνο το παιδικό χωριό της Γέννησης, μ έχει επηρεάσει καθοριστικά;
Δεν ξέρω για σας,αλλά εμένα μου συμβαίνει πάντα.
Και ειδικά στις γιορτές.
Ίσως γιατί στα παιδικά μάτια, όλα φαίνονται και φαντάζουν μαγικά
 |
| μία ονειρική παιδική κατασκευή,που έγινε σήμερα |
Κι αυτή τη μαγεία τη διατηρούν όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πράγματα νέα κι αν συσσωρευθούν στη μνήμη.
Αυτή παραμένει πάντα εκεί ανέπαφη,σαν να μην την αγγίζει τίποτε,ούτε τα χρόνια που περνούν,ούτε οι καταστάσεις που αλλάζουν,ούτε η ωριμότητα που εκλογικεύει τα πάντα
Και το πιο περίεργο ποιό είναι;
Οτι όταν πας να επαναφέρεις κάτι με λεπτομέρεια, κάτι που σου έχει αποτυπωθεί ανεξίτηλα,δε τα καταφέρνεις ποτέ!
Απλά υπάρχει θαμπή η εικόνα του και η αίσθηση που σου είχε αφήσει από τότε.
Κάπως έτσι είναι και η ιστορία που άπτεται της σημερινής ανάρτησης.
Παλιά,θαμπή,αλλά φανταχτερή!
 |
| παζλ λεπτομερειών |
Κι όμως δεν είχαν καμιά σχέση με τα σημερινά. Τόσο απλά και τόσο απλοϊκά που σου φέρνουν γέλια συγκρινόμενα σήμερα
Τότε όμως ήταν θησαυρός που λίγοι μπορούσαν ν αποκτήσουν.
Δώρα-παιχνίδια παίρναμε μόνο εκείνη την περίοδο και την περιμέναμε με ανυπομονησία.
Σε μια λοιπόν απο τις φιλικές μας επισκέψεις που κάναμε πάντα "για το καλό" και να ευχηθούμε "Χρόνια Πολλά" ήταν το σπίτι του κου Μεγαδούκα.
Φίλος εγκάρδιος του μπαμπά απο τους προσκόπους, συνάδελφοι με τη σύζυγό του, έκαναν παρέα ζεστή, εκδρομές,ανταλλαγές επισκέψεων.
Πηγαίναμε λοιπόν παραμονάδες κι εγω ανυπομονούσα,ενώ δεν θα έπρεπε,γιατί ο κος Γιάννης είχε τη συνήθεια να με λέει "μωρή φώκια!" και να μου τραβάει τη μύτη κάθε φορά που μ έβλεπε.
Καθόλου κομψό και κολακευτικό για μία δεσποινίδα!!!χαχαχα Τόχαν συνήθειο οι φίλοι των γονιών μου να με πειράζουν με διάφορα λόγια ή χειρονομίες, όμως εγω δε παρεξηγιόμουν γιατί ήξερα οτι μου το έλεγαν μ' αγάπη και ξεκαρδιζόμουν στα γέλια
Ανυπομονούσα λοιπόν να πάμε στο σπίτι τους,γιατί κάθε χρόνο έφτιαχνε μία εντυπωσιακή φάτνη!
Τι φάτνη, χωριό ολόκληρο ήταν ή τουλάχιστον έτσι μου φάνταζε.
 |
| Σπιτάκια απο γυψόγαζα |
Σε μια γωνιά του σπιτιού, το δέντρο ούτε καν το θυμάμαι αν ήταν μικρό, μεγάλο, εντυπωσιακό (όσο μπορούσε νάταν εκείνα τα ασθενικά δεντράκια ,συνήθως κυπαρισάκια,που έκοβαν και στόλιζαν) ή όχι, θυμάμαι όμως τη "φάτνη".
Σχημάτιζε ένα βουναλάκι, απο στρατσόχαρτο, με βαθουλώματα, οροπέδια, λαγκαδίες σαν κανονικό βουνό,σπιτάκια-μινιατούρες,δεντράκια,ζώα που έβοσκαν.
Και σε μία σπηλιά στη βάση που είχε σχηματίσει με το χαρτί ήταν η Γέννηση.
Ηταν τόσο πετυχημένα όλα!
Καθόμουν μπροστά του όση ώρα διαρκούσε η επίσκεψη και δεν το κουνούσα,το μελετούσα .
Το θαύμαζα και το ζήλευα αυτό το γιορτινό δημιούργημα κι ανυπομονούσα να το ξαναδώ την επόμενη φορά
Ουδέποτε προσπάθησα να το αναπαραστήσω, ούτε οταν είχα τα παιδιά μικρά και στόλιζα το σπίτι σαν μαγαζί Χριστουγεννιάτικο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να μεταφέρω εκείνη τη μαγεία που με κρατούσε καθηλωμένη και αμίλητη να θαυμάζω, κι ας ήταν τόσο απλά τα υλικά,είχε τέχνη!
Πιστεύω όμως οτι όλη αυτή η διακοσμητική μανία που μ έπιανε είχε βαθειά τις ρίζες της στο παρελθόν και στην προσπάθεια να δώσω στα παιδιά μου και να συμμεριστώ κι εγω , κάτι απο εκείνα που τα παιδικά μου μάτια είχαν κλείσει για πάντα στην καρδιά τους.
Ολ' αυτα θυμήθηκα φτιάχνοντας τα σπιτάκια απο γυψόγαζα.
Υπερβολικά γιορτινά,γιατί τα Χριστούγεννα απο μόνα τους κουβαλάνε την υπερβολή και όσο αυξάνονταν,τα βήματά μου πήγαιναν πίσω σ εκείνο το ανηφορικό δρομάκι στο "βουνό" ,ανάμεσα στα χιόνια των χρόνων που πέρασαν και στην τρυφεράδα των ανθρώπων που αγάπησα.
 |
| διαφόρων Αρχιτεκτονικών ρυθμών,αλλά φωτεινά και χαρούμενα |
Δεν έχει σημασία που δε μοιάζει καθόλου σ εκείνο
Ετσι με αγάπη και παιδικές θύμησες φτιάχτηκε χωρίς να προσχεδιάσω αυτό το Χριστουγεννιάτικο χωριό.
 |
| "Κοντά στο τζάκι, αγκαλιά στην πολυθρόνα..." και το χωριό σ ε διάταξη φωτισμένο |
Κάποιοι βλέποντάς το "απο μακρυά", εκεί που είναι πια συγκεντρωμένοι, θα αντιληφθούν τις επιρροές μου και οτι είναι αφιερωμένο σ' Αυτούς και όσα όμορφα γέμισαν την ψυχή μου με την παρουσία τους, τις ιστορίες τους, την αγάπη τους.
Κι όπως πέρσυ έφτιαξα 3 απ αυτά τα Χριστουγεννιάτικα Χωριά,(μη ψάχνεστε, δε σας τα έδειξα και τα 3), έτσι και φέτος έκανα ένα ακόμα
 |
| To Χριστουγεννιάτικο χωριό της Martha Stewart απο χαρτόκουτο |
για το αγόρι μιας αγαπημένης φίλης που μένει για λίγο εδώ,και πάντα με ΑΓΑΠΗ που ξεχύνεται από παντού...
 |
| η καμινάδα που καπνίζει ...ΑΓΑΠΗ! |
Μετά απ όλα αυτά, δεν πιστεύετε κι εσείς οτι εκείνο το παιδικό χωριό της Γέννησης, μ έχει επηρεάσει καθοριστικά;
