Καλό Μήνα, με αποσπάσματα απο την "Κυρά των αμπελιών" του Γ. Ρίτσου

Κυρά των Αμπελιών, που σ είδαμε πίσω απ΄ το δίχτυ του

πευκόδασου,

να συγυρίζεις με το χάραμα τα σπίτια των αϊτών και των τσο

πάνων,

πάνου στη φούστα σου ο αυγερινός διάνευε τους πλατιούς ίσκιους
των κληματόφυλλων

δυό αγουροξυπνημένες μέλισσες κρεμόντανε στ΄αυτιά σου σκου
λαρίκια

και τα πορτοκαλάνθια σου έφεγγαν τη μαύρη, την καμένη στράτα.

***

Κυρά μελαχρινή, που η αντηλιά σου χρύσωνε τα χέρια σαν της

Παναγιάς το κόνισμα,

πίσω στο σβέρκο σου, στο χνούδι το σγουρό, σπίθιζε το δροσό

της νύχτας

σα να μετάνιωσε λίγο προτού να σβήσει ο γαλαξίας

και δέθηκε γιορντάνι στο λαιμό σου να χυθεί στη ζεστασιά του

κόρφου σου.

***

Κι ήταν η σιγαλιά πηχτή σα γάλα σ΄ελατίσιο κάδο

και τ΄οργωμένο χώμα ευωδίαζε σαν εκκλησιά τη μέρα των Βα
γιώνε

κι έβγαινε ο μπιστικός από τον ύπνο του καθώς που βγαίνει ο
κάβουρας απ το νερό στο περιγιάλι

κι αστράφτει στο νωπό καβούκι του γαλάζιο το πρωινό με δυο

κουκκίδες άστρα.

***

Κυρά τρανή, τι σιγανή της νεραντζιάς η πρώτη καλημέρα

τι σιγανό το βήμα σου κι η ανάσα του ψαριού πλάι στο φεγγάρι

τι σιγανό κουβεντολόϊ του μέρμηγκα μπροστά στης μαργαρίτας

το ξωκλήσι.

Α, τι χρυσάφι αφήνει η αχτίνα στη σταγόνα της δροσιάς

όταν η πούλια σου κρεμάει στο μέτωπο το εφτάκλωνο κλαδάκι

της γαζίας

Α, πόση λουλουδόσκονη στριμώγνεται στης μέλισσας το στόμα

για το μέλι

πόση σιωπή μες στην καρδιά σου για τραγούδι.
***

Δω πέρα σμίγει η νύχτα την αυγή σ άτρεμο ρίγος

και σένα, τα δυό χέρια σου, δετά γύρω στο γόνα της γαλήνης,

φέγγουν

σάμπως δυο περιστέρια φως ασάλευτα πάνω απ το δάσος.

Επειδή δεν θέλω να με νομίζετε ακατάδεχτη, κι επειδή φέτος λυπήθηκα τα λουλούδια του κήπου μου  να τα θυσιάσω (σε εξοχή ζω όλο το χρόνο άλλωστε) κι έφτιαξα στεφάνι απο τσόχινα λουλουδάκια και κουμπάκια (των γνωστών κατασκευών, βεβαίως -βεβαίως) αναρτώ το στεφάνι που είχε την καλωσύνη και μου χάρισε η Anthivolon .
Ζορίστηκα να διαλέξω, αν κι όποιο κι αν διάλεγα πανέμορφο θάταν, ιδού λοιπόν:

Σ ευχαριστώ καλή μου φίλη και του χρόνου.

Οταν οι πέτρες σου μιλάνε κατευθείαν ...στην καρδιά!

Είμαι πολύ χαρούμενη και ελπίζω να  συμμεριστείτε τη χαρά μου κι εσείς.
Μέσα σ ένα δημιουργικότατο Σαββατοκύριακο , προσπαθώντας να εφαρμόσω ό,τι έμαθα στο σεμινάριο της Μάγιας και μέχρι να παραλάβω την παραγγελία που είναι καθ΄ οδόν, ξέθαψα ο,τι υπήρχε σε ακτίνα χιλιομέτρου.
Ναι, τώρα πάνε οι δουλειές του σπιτιού, ας αραχνιάσουμε βρε αδελφέ, έχουμε εντατικά μαθήματα καλλιτεχνικών.
Και τόσα χρόνια που ξαράχνιαζα τι χαϊρι είδα; Την επόμενη μέρα... τσουπ... πάρτες πίσω τις αραχνούλες να υφαίνουν ανέμελες τους ιστούς τους! Κρόόόσια τα νεύρα!
Αστες λοιπόν, αυτές τη δουλειά τους και εγω τη δική μου, δεν είναι δα και ταραντούλες.
Χρόνια τώρα  όταν οι άλλοι κολυμπάνε στις θάλασσες, εγώ σκυμένη μαζεύω πέτρες.
Κάποτε τις ζωγράφιζα (είχα αυτό το τάλαντο, προ... πρεσβυωπίας), τώρα τις μαζεύω να βρίσκονται.
Ετσι έχουν μαζευτεί όγκοι πέτρας κάθε μεγέθους, υφής, χρώματος και προέλευσης (απο Ιόνιο μέχρι Αιγαίο έχουμε καλύψει την απόσταση).
Αυτές τις πέτρες, τις καρδιόσχημες, (εκτός απο όσες έχω χαρίσει κατά καιρούς ζωγραφισμένες) τις είχα χρόνια στην είσοδό του σπιτιού μου ως καλωσόρισμα, να λοιπόν που ήρθε η ώρα να φορέσουν τα καλά τους!

Εφαρμογή ριζόχαρτου σε πέτρα.

Δεν συμφωνείτε λοιπόν οτι άξιζε ο κόπος;  δεν συμμερίζεστε τώρα την χαρά μου;