Το ταξίδι του μολυβένιου στρατιώτη

Και νάμαι πάλι εδώ, κι ενω βρίσκομαι μακράν της κοίτης μου, σ ενα φορτισμένο ταξίδι ,ακόμα μια φορά!

Πόσο ταιριάζω με το μολυβένιο στρατιωτάκι μου, που όντας μη αρτιμελές, δεν παύει ναναι αισιόδοξο, να ονειρεύεται και να ερωτεύεται!
Μια ζωή υπήρξα πραγματικός στρατιώτης, πιστή στο στόχο μου κι ας ήρθαν φουρτούνες μη αναμενόμενες (σάμπως και τί είναι αναμενόμενο στη ζωή;) η ρότα συνέχισε ίδια και ας μην ήταν το πλοίο πάντα ασφαλές και αξιόπιστο με εγκρίσεις του Αγγλικού Νηογνώμονα.
Το ταξίδι ήταν πάντα αυτό που καθόριζε και οι σωστές κινήσεις να σε φτάσουν στο λιμάνι.
Κάπως έτσι ήταν κι αυτό το ταξίδι!

Δε ξέρω ακόμα τ αποτέλεσμα, όμως η διαδρομή παρά τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα (απόλυτα φυσικό) ήταν αυτή που γλύκανε την πορεία.
Εν μέσω κορωνοϊού και καύσωνα βίωσα για άλλη μια φορά όμορφες καταστάσεις και συνάμα συνειδητοποίησα πόσο πολύ έχω αλλάξει από τα χρόνια εκείνα της ανεμελιάς και των ενθουσιασμών. ΄
Εγινα λιγάκι, εως πολύ για νάμαι ειλικρινής,μη μου άπτου, αγχώνομαι πιο εύκολα, γίνομαι σχεδόν αγοραφοβική. Θέλω πιο χαλαρούς ρυθμούς, λιγότερους ανθρώπους και πιο ουσιαστικές σχέσεις.
Θα μου πείτε πότε τα συνειδητοποίησες όλ αυτά; πόσα χρόνια έπρεπε να περάσουν; Ταχω καιρό στο μυαλό όμως σιγά σιγά όλα ξεκαθαρίζουν, με το που κατακάθεται ο αχός!
Νοιώθω ασφυκτικά στη μεγάλη Πόλη.
Δε θέλω να νοιώθω σάντουιτς ανάμεσα σε διαμερίσματα και πολυκατοικίες, δε θέλω ν ακούω τις κουβέντες από τα γύρω διαμερίσματα λες και βρίσκομαι στο σαλόνι τους, δεν θέλω να οσφραίνομαι τις μυρουδιές της κουζίνας τους, δε θέλω να φοβάμαι να κάνω θόρυβο μην ενοχλήσω τους κάτω ή τους δίπλα, δε θέλω να κοιτάζω με αμφιβολία γύρω μου,θέλω να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και ολ' αυτά είναι κάτι που όλο και περισσότερο χάνω.
Εχω μάθει πλέον αλλιώς και η κάθε αλλαγή με αγχώνει. Δε ξέρω πως θα μπορούσα ν άλλαζα τις συνήθειές μου, δε ξέρω (ή μάλλον ξέρω) αν θέλω πια να τις αλλάξω.
Γκρινιάζω κι όταν είμαι στον Τόπο μου. Ναι, είναι αλήθεια αυτό.
Θέλω μικρές αλλαγές, τόσες και τόσο που να μου δίνουν την ευχέρεια της αλλαγής παραστάσεων και των ευχάριστων διαλειμμάτων.
Παρόλα όσα λέω όμως και παρά την αγωνία για τα υπόλοιπα δε μπορώ νάμαι αχάριστη, έζησα και μοιράστηκα όμορφες στιγμές με τους αγαπημένους μου.
Μία επίσκεψη στο νέο Μουσείο Γουλανδρή με γέμισε αγαλλίαση για όλ αυτά τα έργα σπουδαίων ζωγράφων και γενικά καλλιτεχνών που εκτίθενται σ αυτό το κόσμημα της Πρωτεύουσας. ΄
Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε μία έκθεση έργων παιδιών διαφόρων ηλικιών, απ ολη την Ελλάδα που πραγματοποίησε το Μουσείο εν μέσω καραντίνας. Μεταξύ αυτών και τα έργα δυο παιδιών οχι μόνο ζακυθινών αλλά και γνωστών, μ' έκαναν να αισθανθώ περήφανη πώς κάτι ακόμα κινείται στον Τόπο μου έστω και μεμονωμένα.
Η ζέστη γενικά ήταν ανασταλτικός παράγοντας για μεγάλες μετακινήσεις ,όπως επίσης τα μέτρα προστασίας που πρέπει ακόμα να τηρούμε. Όμως αυτά δεν μας στάθηκαν εμπόδιο να κάνουμε ένα μικρό μέρος του "μεγάλου περιπάτου" (που φοβάμαι οτι θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ήδη κορεσμένη  από κυκλοφοριακό ΑΘήνα), στην αγαπημένη Πλάκα την πρώτη μέρα που φύσηξε λίγο αεράκι.
Πόσο διαφορετικά αναπνές σ αυτά τα στενάκια!
 Όμως τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα ακόμα και για μένα την αγοραφοβική.
Τόση μοναξιά, ήταν κάτι ανέλπιστο!

Μιλάμε μία Πλάκα απ άκρου εις άκρον μοναχική και έρημη. Δε θυμάμαι εκτός από κάποια πρωινά που την έχω περπατήσει και είμαι πράγματι μόνη επειδή δεν είχαν ανοίξει ακόμα τα καταστήματα, τώρα όλα, ή σχεδόν όλα, ανοιχτά και ψυχή ζώσα, δε το λες και το πιο φυσιολογικό πράγμα για τη συγκεκριμένη τουριστική περίοδο.
Αυτό μας επέτρεψε να την απολαύσουμε ακόμα μια φορά, καθαρή, φωτεινή, χρωματιστή και αισιόδοξη οτι κάποια στιγμή ολ αυτά θα περάσουν και θα ξαναγεμίσει πάλι με φωνές και γλώσσες απο όλες τις γωνιές της Υφηλίου. Για μας ήταν ενα αποκαλυπτικό δώρο που απολαύσαμε
Και τέλος την Πανσέληνο του "κόκκινου ελαφιού" την αγναντέψαμε απο τη μεριά της θαλάσσιας αύρας,μαζί με πλήθος κόσμου που βρίσκει μία διέξοδο δροσιάς απο το τσιμέντο στην Μαρίνα του Φλοίσβου, εκεί που κάποτε πήγαιναν παιδικό σταθμό τα παιδιά μου. Πόσα χρόνια πέρασαν Θέε μου λες κι ήταν μόλις χθες!!!
Και το παρόν συνεχίζεται μετά από μέρες, απο τη φωλιά μου πια, απαλλαγμένη από το άγχος και την αγωνία αλλά γεμάτη από τις εικόνες  και τα πρόσωπα που αντάμωσα κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό μαζί με τ αποτελέσματα.
Τωρα πια μπορώ να απολαύσω με περισσότερη αισιοδοξία το Καλοκαίρι αυτό το τόσο πρωτόγνωρο , αν και ο φόβος των κρουσμάτων εισαγωγής καραδοκεί, τις θάλασσες που παραμένουν έρημες αλλά καθαρές και μια τέτοια εικόνα άφησα για το τέλος.
Οι τουρίστες δειλά δειλά μας επισκέπτονται και ελπίζουμε εκτός απο την ανάσα που περιμένουν οι επαγγελματίες του Τουρισμού μετά απο την ανέλπιστη "βαρυχειμωνιά" που προηγήθηκε ,να μην είναι ο λόγος μιας νέας  απομόνωσης.

Προς το παρόν η δική μου τουρίστρια με τα απαραίτητα στην πλάτη (σακκίδιο,παγούρι,στρώμα και κρεμάμενα σανδάλια) αναζητεί εν τω μέσω της νυκτός την σκηνή της να ξαποστάσει απο τον ποδαρόδρομο.

Και επειδή πάντα σας λέω οτι οι πέτρες οδηγούν την έμπνευση και το έργο,να σας πω οτι ο "Μολυβένιος στρατιώτης" ξεκίνησε απο το κόκκινο του κεραμιδιού και ειδικά αυτού με τον κύκλο καταμεσής που μου θύμησε στολή,ενώ η τουρίστρια  απο το κοχύλι που αποτέλεσε τον κορμό της με την εκδρομική εξάρτηση ,μια που είχε δυο κοχύλια που ήταν αναπόσπαστα στο βασικό κοχύλι και δε πήγαιναν πουθενά αλλού. Ετσι έδωσε την έμπνευση του σακκίδιου κι εκεί κολλήθηκαν και τα υπόλοιπα,παγουρι,στρώμα και κρεμάστηκαν τα σανδάλια 2 ίδια κι απαράλαχτα σπασμένα κοχυλάκια ;) . Αυτά για τα έργα !
Καλή καλοκαιρινή συνέχεια εύχομαι σ όλους,εδώ θάμαστε και θα τα λέμε

Μια φορά κι έναν καιρό;;;

Γιατί οχι; αφού όλα έγιναν μια φορά κι έναν καιρό
Και τα μεγάλα παιδιά έχουμε ανάγκη από παραμύθια. Παραμύθια άλλων ή ιστορίες που στη σημερινή εποχή φαντάζουν παραμύθια!
 Και θάναι ευχάριστα, αφού και τα δύο της σημερινής ανάρτησης μας είναι γνωστά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο .
Καθίστε λοιπόν ένα γύρω μου και ανοίξτε τα 👀 και τ' 👂 σας!
Είναι γνωστό πόσο αγαπώ τα παραμύθια με καλό τέλος.
Και ποιό παραμύθι θα μου πείτε έχει κακό τέλος;
Μπορεί οι πρωταγωνιστές να έχουν περάσει τα πάνδεινα αλλά στο τέλος η ιστορία στέφεται με γαμήλια στέφανα και ρύζια για καλοστέριωμα!
Μόνο τα 3 γουρουνάκια και τα 7 κατσικάκια δεν είχαν Πρίγκιπες να τακιμιάσουν, αλλά κι αυτά το τέλος τους ήταν το ποθούμενο. Η νίκη του καλού πάνω στο κακό!
Κάπως έτσι λοιπόν και το σημερινό παραμύθι, που καιρό τώρα το παίδευα στο μυαλό μου και λίγο με τις πέτρες, ώσπου αποφάσισα ν' αλλάξω την αρχική προσέγγιση και να εστιάσω στο ενδιάμεσο της ιστορίας.
Θάταν ωραίο το ζεύγος την ώρα του ζωοποιού φιλιού, αλλά μέχρι να σηκωθεί από τον εκατονταετή ύπνο η παθούσα, οι πέτρες θα με κυνηγούσαν, γιατί καμία δεν ήθελε να συνεργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Έτσι εγκαταλείφθηκε το γυάλινο νεκροκρέββατο μ' εκείνη τέζα  και τον Πρίγκηπα από πάνω της (σε απόσταση εννοείται  😉) και έτσι η ιστορία ξετυλίχθηκε στο σημείο της ανευρεθείσας ανέμης  στα έγκατα του παλατιού (ως φαίνεται δνε ήτο και τόσο καλά κρυμμένη, να τα λέμε κι αυτά αφού τη βρήκε το δεκαπεντάχρονο!) και του μαγεμένου αδραχτιού!
Νομίζω οτι ως εικόνα ήταν η ιδανική για να ξετυλιχθεί το κουβάρι του παραμυθιού και να γίνει κατανοητό περί ποίου πρόκειται.

Έτσι λοιπόν η Ωραία Κοιμωμένη, πριν περιπέσει στον ύπνο του δικαίου, στήνεται στη σκηνή του μοιραίου τρυπήματος, ώστε να επαληθευτεί η κατάρα της Μοίρας, που δε κλήθηκε στη γέννηση να μοιράνει το παιδί.
Δε ξέρω αν είναι συμβατό ένα παραμύθι με μία εικόνα της πάλαι ποτέ καθημερινότητας, αλλά μεγαλώνοντας εκτός από τα παραμύθια λάτρεψα τη Λαογραφία
Τα παλιά περιοδικά ποικίλης ύλης (και όντως ήταν ποικίλης και όχι το σημερινό χάλι με φωτογραφίες wannabe  "διασήμων" τηλεμαϊντανών που πέραν της Ψωροκώσταινας δε τους ξέρει ούτε η μάνα τους) εκτός όλων των άλλων στηλών, είχαν και  λαογραφικές στήλες.
Τις διάβαζα μετά μανίας και έκοβα τ αποκόμματα και τα φύλαγα σ΄' ένα κόκκινο ντοσιέ. Σεργιανούσα έτσι σ όλη την Ελλάδα, μαθαίνοντας τα ήθη και τα έθιμα του κάθε Τόπου, χωρίς να επιβαρύνομαι μικρό κορίτσι, μετακινήσεις.
Φυσικά η επόμενη ανακάλυψη στα ενδιαφέροντά μου ήταν ο Πολίτης, που τα κείμενά του είναι ο θησαυρός της ελληνικής λαογραφίας.
Όταν ήρθε πια η τηλεόραση ο Νέστορα Μάτσας, ο αξέχαστος κακός του ελληνικού σινεμά, έδωσε απλόχερα τις γνώσεις του και εξαγνίστικε,  χάριν της λαογραφίας, στο κοινό που τον παρακολουθούσε, η Αγάπη Νικολαϊδου(αν δε κάνω λάθος τ' όνομα, η ξανθιά κυρία με τη μακρόσυρτη ομιλία) ο Παναγιώτης Μυλωνάς τα κυριακάτικα πρωινά, εμπλούτισαν τις γνώσεις μου επι του θέματος και μ έκαναν ν' αγαπήσω κάθε γωνιά της Ελλάδας, γεμάτες λαϊκές παραδόσεις και σοφία!
Αργότερα, ερχόμενη στην Αθήνα, συνέβαλε καθοριστικά η Δώρα Στράτου με το μικρό θεατράκι της στου Φιλοπάππου και τους χορούς της προς την αυτή κατεύθυνση .

Μπορείτε λοιπόν να φαντασθείτε τη χαρά μου οταν ξαναβρήκα το κόκκινο ντοσιέ με τα κιτρινισμένα αποκόμματα της εφηβείας μου,
τις πρώτες μου αυτές επαφές με την παράδοση έξω από το στενά όρια του Νησιού μου.
Ξαναγύρισα νοερά σ' εκείνα τα χρόνια, τέτοια εποχή που παντού θέριζαν τα σπαρτά και λίγες μέρες αργότερα περίμενα με λαχτάρα να περάσει από το σπίτι μου (που ήταν και είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο προς όλα τα χωριά),σούρουπο πια, η μεγάλη κόκκινη θεριζοαλωνιστική μηχανή, σημάδι οτι τα στάρια είχαν μαζευτεί, είχαν γίνει ψηλές θημωνιές, είχαν αλωνιστεί και ήταν πια στο δρόμο προς του μύλους!
Μπορεί να μην έζησα τις προηγούμενες της θεριζοαλωνιστικής εικόνες, παρότι είχαμε ενα σταροχώραφο στο Κάμπο και άλογο  για το αλώνισμα και ενα μεγάλο χειροκίνητο μηχάνημα με πολλαπλά κόσκινα ,το λεγόμενο Μπουράτο,για το καθάρισμα ,αλλά απο κοντά δεν είχα δει το θερισμό. Όμως σίγουρα είχα δει μεγάλες εκτάσεις σταριών με το ωραίο  λίκνισμα των χρυσαφένιων κεφαλιών τους σε κάθε φύσημα του ανέμου και από τα διαβάσματά μου είχα κάνει εικόνα την επίπονη εργασία συγκομιδής του σταριού.
Γυναίκες και άντρες ,απο νωρίς το πρωί μέχρι το πέσιμο του ήλιου, με τα μακρυμάνικα ρούχα τους για να μην τρυπιώνται από τα άγανα και τα λευκά κεφαλομάντηλα να προστατεύονται από το καυτό χάδι του ήλιου να δουλεύουν χωρίς σταματημό για να μαζέψουν τη σοδειά για το ψωμί της χρονιάς τους!
Μια  τέτοια λοιπόν εικόνα, αποτυπώθηκε και εδώ.

Τα στάρια δεν έχουν γίνει θημωνιές γιατί τότε η εικόνα δε θα χωρούσε τις εργάτριες
Δεν είχα δίκιο λοιπόν για τον τίτλο;
Και τα δύο πλέον δεν ανήκουν στη σφαίρα του παραμυθιού που συνέβησαν "μια φορά κι έναν καιρό";
Ελπίζω όμως να τ' απολαύσατε 😏😘💖