'Αλλων το όνειρο αλλά ιδού το θάμα!!!!

 Δεν είμαι  η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω αλλά το θαύμα έγινε, εκεί που δε τοχα ούτε στο υποσυνείδητο!

Καλέ μη πνιγείτε, άστε να πάει κάτω ο κουραμπιές (γιατί ξέρω οτι υπάρχει ακόμα απόθεμα. Μη κοιτάτε που μόλις ξεστολίσαμε (εγω ακόμα)  άρχισαν να μας βομβαρδίζουν με τον Αγιο Βαλεντίνο!) και γελάτε μετά. 

Αφού είχαν ολοκληρωθεί  τα βασικά δωμάτια, σκέφτηκα, πώς θα μπαίνουμε, τι είμαστε διαρρήκτες να μπουκάρουμε από τα παράθυρα;;; Κρίθηκε λοιπόν απαραίτητη, όπως σε κάθε οικοδόμημα μία είσοδος. 

Αλλά τί έτσι απλά, μία είσοδος;;;

Ε οχι! δεν κάνουμε τσιγκουνιές. Έγινε που έγινε, ας γίνει σωστά. Αρχικά υπήρχε σκέψη για ένα γραφειάκι στο διπλανό χώρο,γι αυτό το ταπετσάρισμα έγινε μ' αυτό το σκοπό. Νάναι ουδέτερο για να αναδειχθούν τα μικροαντικείμενα, αλλά υπολόγιζα χωρίς τον... ξενοδόχο. Οχι ακριβώς ξενοδόχο, αλλά τη δωρήτρια. 

Μπορούσα λοιπόν να της χαλάσω χατήρι;Έτσι το γραφειάκι έγινε παιδικό δωμάτιο-μαιζονέτα!

Σκουπίστε λοιπόν τα ποδια γιατί έξω βρέχει ραγδαία καιιι....Καλώς ορίσατε! 

Ανοίγοντας τη βαριά δρύινη πόρτα (λέμε τώρα. Υπόλοιπο κουτιού με υδρομετρητές στην πραγματικότητα ) αντικρύζεις ένα έπιπλο που θυμίζει γαλλική εξοχή. Ένα porte manteau!Πώς θα θύμιζε γαλλικό αν το λέγαμε απλώς "κρεμάστρα"; Και για του λόγου το αληθές κι ένα ομοίωμα του Πύργου του Αιφελ μαζί με την Επτανησιακού στυλ λάμπα, είναι τα μόνα διακοσμητικά πάνω του. Με καθρέφτη για το τελευταίο φτιαξιματάκι πριν την έξοδο, με την πατίνα του χρόνου ξεκάθαρη πάνω της. Τα καπελάκια ετοιμοπόλεμα για τα πρώτα χαμόγελα του Ανοιξιάτικου ήλιου, οταν αποκτήσουμε την πολυπόθητη ελευθερία μας, να τρέξουμε σαν την Χάϊντι στις Ελβετικές Αλπεις!

Δίπλα μια "δερμάτινη" κροκό (από κουτί σοκολατακίων, που φαγώθηκαν και μας έμεινε το κουτί. Τι χαμένο να πήγαινε;;;) ομπρελοθήκη που έχει ήδη δυο ομπρελίτσες για κάποια ξαφνική βροχή. 

Τα λευκά παπουτσάκια είναι τ αγαπημένα μου, απο τα χάπια της πίεσης.  Δεν είναι γλύκα;;;; Στον τοίχο η κρεμάστρα με την τσαντούλα από μεταλλική πιάστρα χαρτιών.

Το φωτιστικό δε, ήταν κάτι που είχα και στο σπίτι μου,  μέχρι που κάποια στιγμή, από ένα τυχαίο γεγονός μου έσπασε και πολύ στεναχωρέθηκα. 

Έτσι ήταν μια ευκαιρία να το τοποθετήσω εδώ, εις μνήμην! Αρκούσε μία διάφανη "θηκούλα", δυο αλυσιδίτσες για να κρεμαστεί, μία χάντρα για φως και από κάτω γράνα και κεφαλάκι κοσμήματος. 

Kαι voila!

Και το ισόγειο ολοκληρώνεται με το παιδικό δωμάτιο, που  έγινε για να να φιλοξενήσει ένα κοριτσάκι, λόγω χώρου, κι οχι λόγω απλής συμπαθείας στο φύλο. 

Ευτυχώς δεν είχε ταπετσαριστεί το διαχωριστικό, οπότε ντύθηκε  με νεράιδες και πύργους.

Ο κάτω χώρος είναι παιδότοπος. Έτσι,  για να μένει το δωμάτιο σεστάδο και το παιδί να εκτονώνεται χωρίς πρόβλημα. Παιχνίδια παντού και το κουτί αποθήκευσης (το τελευταίο κομμάτι του αποσμητικού -θεός σχωρέστο- με καπάκι από κουμπί) ξέχειλο. Μια σκαλίτσα από την ξύλινη βεντάλια (Βαρβαρα σου είμαι πραγματικά υπόχρεη) και σφήνες από τελάρα ζωγραφικής, ανεβαίνει στο υπνοδωμάτιο!!!

Για προστασία, έχει ένα σολέρι (προστατευτικό) από πορσελάνινο χερουλάκι φλυτζανιού, απ αυτά που έσπασε ο σεισμός πρόσφατα. Λόγω περιορισμένου χώρου, πήρε μόνο ένα κρεββατάκι, ένα επιτοίχιο ντουλάπι από σπιρτόκουτα, κι ένα μικρό καλόγερο (αλλά το παιδάκι είναι τακτικό και δεν υπάρχει ρούχο κρεμασμένο εκτός ντουλάπας!)  

Κάτω από τη ντουλαπίτσα είναι αφημένη η σχολική τροχήλατη τσάντα (κάποιο παιχνιδάκι που δανείστηκε ροδάκια άλλου παιχνιδιού και κράτημα από το κλιπς της πιάστρας των χαρτιών, που έγινε τσάντα) που είναι μεν ασήκωτη για κάθε παιδί στις μέρες μας, αλλά από γνώσεις... έπεα πτερόεντα! 

Τλπ αυτό είναι αλλουνού παπά βαγγέλιο, τα παιδιά, ή μάλλον οι γονείς, τις μεταφέρουν αγόγγυστα.

Το πιο κουλό όλης της κατασκευής είναι το κρεββατάκι, το οποίο είμαι σίγουρη οτι και κουίζ νάβαζα ουδείς θα το εύρισκε! 

Είναι πραγματικά ασύλληπτο και για να μη το παίζω και έξυπνη, προέκυψε όλως τυχαίως. 

Η σύνθεσή του λοιπόν είναι δυο τακάκια τακουνιού (χοντρού εννοείται. ΟΧΙ δεν το κράτησα εγώ αλλά η Βαρβαρα κι αυτό! Είναι απ αυτά που η πρώτη σκέψη είναι να τα πετάξεις, ήταν όμως του κουτιού) και μία γωνία από καφασάκι φρούτων. 

Ειλικρινά, είχα δοκιμάσει διάφορα μεγέθη χαρτονιού κι άλλων υλικών, μέχρι που έπιασα στα χέρια μου την ξύλινη γωνία (διέλυσα το καφασάκι γιατί χρησιμοποίησα και τα πλαϊνά στο δάπεδο του ορόφου) και ήταν τόσο τέλειο σαν νάχε φτιαχτεί ακριβώς γι αυτό! 

Τα ποδαράκια είναι  σπιρτόξυλα. Και το παπλωματάκι που λέγαμε οτι ακυρώθηκε η χρήση του στην κανονική κρεββατοκάμαρα, να που δε πήγε χαμένο! Το φωτιστικό είναι από το καπάκι των σταγόνων.

Ο τοίχος έχει στολιστεί με ξύλινα λουλουδάκια.

Νομίζω οτι δεν άφησα κανέναν παραπονεμένο στα μέτρα που διέθετα, με τα υλικά που μου χαρίστηκαν και χιλιοευχαριστώ, ακόμα μια φορά και πιστεύω κι οι δωρήτριες νάναι ικανοποιημένες, οτι δε τα μάζευαν άδικα και δε τα έτρεχαν στα ταχυδρομεία και στα κουριερ  χωρίς λόγο

Kι εκεί που είπα: Ουυυυφ τέλειωσα! να που πάλι βρέθηκα επιμηθέας! Γιατί αποκτώντας πια σκεπή το οικοδόμημα, απέκτησε κι ένα χώρο ακόμα.

 Ε, το ζητούσε ο φέρων οργανισμός, δε νομίζετε;;μα τι άλλο από ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ!!!! ΚΑΙ ΝΑΙ! ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ.

Μια καλλιτεχνική σοφίτα, αρχής γενομένης από την ταπετσαρία της , που είναι ένα σκίτσο γνωστής περιοχής της Ζακύνθου κι εγώ την πήρα ως σουπλά από ομώνυμο κατάστημα εστίασης...γιατί ναι...ενίοτε μαζεύω και τα σουπλά των καταστημάτων που μου κάνουν το κλικ.

Έτσι λοιπόν, το σκίτσο αυτό έγινε ο ιδανικός καμβάς για την ανάπτυξη του εργαστηρίου ζωγραφικής και γλυπτικής παρακαλώ!

Ενα παράθυρο που βλέπει στη θάλασσα κι ένας φεγγίτης για το φως, είναι τα δύο στοιχεία που κάνουν το δωμάτιο ευάερο και ευήλιο!

Από εκεί και πέρα φτιάχτηκε ένα καβαλέτο, ένα τραπεζάκι κι ένα παγκάκι (γιατί ένα αγαπημένο μου εργαστήρι κάποτε είχε μία ντιβανοκασέλα που με φιλοξένησε και μου γλύκανε άσχημες μέρες, κι ήθελα να την τιμήσω) . 

Η κάθετη συρταριέρα είναι κουτί φαρμάκου, αλλά εκεί που την κρατούσα, έπεσε το μάτι μου πάνω σ' ένα ξυλόγλυπτο, που βασικά ήταν πόρτα και ταίριασε στο χιλιοστό. Να μην το χρησιμοποιούσα;;; 

Από εκεί και πέρα σκίτσα, έτοιμα έργα, έργα σε εξέλιξη, παντού στο χώρο, όπως και προτομές (ο,τι σπάει δεν το πετάμε γιατί να που χρειάζεται , να με ακούτε εμένα...η θεία Χαρά ξέρει -κατά το πάλαι ποτέ η θεία Ολγα ξέρει, μόνο που εκείνη διαφήμιζε απορρυπαντικό!).

  Το μεγάλο ζόρι ήταν να φτιαχτούν τα πινέλα, τα μολύβια, η παλέτα, η κασετίνα με τα χρώματα, το κουτάκι με τα σωληνάρια και τα βαζάκια με τις μπογιές λόγω μεγέθους, αλλά όπως βλέπετε άπαντα στη θέση τους!

Το ταβάνι, ντύθηκε με τσοπστικς στο φυσικό τους χρώμα, εν είδει ξυλείας οροφής και τα κεραμίδια είναι κομματάκια χαρτονιού βαμμένα.

Ήτανε δίκαιο κι έγινε πράξη! 1 μέτρου ύψος και 70 εκ. πλάτος στο μεγαλύτερό του άνοιγμα. 

Αν το είχα προγραμματίσει όλ' αυτό, θα είχε άλλη αντιμετώπιση αλλά  τώρα πλέον εξελίχθηκε και κατέληξε έτσι, με πολύ κόπο και ακόμα περισσότερο ενθουσιασμό και αγάπη 💘

five o'clock! it's tea time

Τέτοιο γκονγκ ουτε στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ δεν χτυπάει!

Άντε συναχθείτε!!!

Ενώ η ανοικοδόμηση συνεχιζόταν, με ταχείς ομολογουμένως ρυθμούς, να στεγάσει το ποθούμενό μου (άγνωστο τι, αλλά δεν έχει σημασία. Προέκυψε κι έπρεπε να ολοκληρωθεί, μισές δουλειές δεν κάνω.) οι επισκέπτες μου εξέφρασαν την επιθυμία για ένα τσαγάκι, ένα καφέ, λίγη κουβεντούλα που όλοι έχουμε ανάγκη, μέσα σ αυτή τη μοναχική μιζέρια που ζούμε, λίγη συντροφιά, να ξαλεγράρουμε βρε αδερφέ! Ετσι, κι επειδή είμαι φιλόξενο άτομο εκ γενετής, άρχισε το κτίσιμο των χώρων  υποδοχής και φιλοξενίας. Αν υπήρχε μεγαλύτερος χώρος στην Κουζίνα η τραπεζαρία θάταν μέρος της, τώρα όμως απέκτησε δικό της χώρο, σχεδόν όπως ήταν τα παλιά σπίτια που η τραπεζαρία η καλή (!!!) ήταν και σαλόνι (πού τέτοιες πολυτέλειες!!) και άντε νάχε και μια πολυθρόνα για την άπλα! Πού λέει ο λόγος άπλα.

Ας έλθουμε λοιπόν στην κατασκευή.  Πώς έγινε το  τραπέζι; από ένα ξύλινο σουβέρ, με πόδι από μια κουβαρίστρα και τα μικρά ποδαράκια από πηλό. Βάφτηκε δε με βερνίκι παπουτσιών, μια που ήδη το καπάκι ήταν καφέ. Η "ασημένια" διακόσμηση είναι από κουτάκι μπομπονιέρας πολλών χρόνων (μάλλον ούτε η  νύφη δε θάθελε να τη θυμάται, οχι γιατί δεν ήταν καλόγουστη, τ' αντίθετο...αλλά ο γάμος σχόλασε, εγώ όμως κέρδισα τις μπομπονιέρες που θα δείτε και στη συνέχεια).Πάνω στο τραπέζι μία λουλουδένια πιατέλα απο ...κουμπί με πόδι απο μοτιφ κοσμήματος. Απο πάνω τους ο πολυέλαιος. Σιγά τον πολυέλαιο! θα πείτε και έτσι είναι .Είναι απλά 4 ασημένια συρματάκια που στην απόληξη τους έχουν λουλουδένια μοτίφ με μία παγιέτα για βάση, χαντρούλες και περάστηκαν μέσα από μία ασημί χάντρα για να κρεμαστούν με αλυσιδιτσα στο ταβάνι. Οι καρέκλες είναι χαρτονένιες, αλλααά ... ταπετσαρισμένες μ' ένα υπέροχο ύφασμα που λατρεύω και χρησιμοποιώ  με πολύ φειδώ (το ίδιο εκτελεί και χρέη κουρτίνας. Κουρτίνας τρόπος του λέγειν, λαμπρικέν σωστότερα) και η πλάτη... από ξύλινη βεντάλια, αποστολέα Βαρβάρα! 😉 Οχι η τροχονόμος δια  Στάθη Ψάλτη, αλλά το Μπαρμπουνάκι 💝 . 

Βαρβάρα μου νάξερες πόσο χάρηκα μ αυτό το ηύρεμα γιατί πάντα την είχα στο μυαλό για σκάλα, να όμως που έπιασε τόπο ανέλπιστα αλλού! Φυσικά έπιασε τόπο κι αλλού. Εγινε ανθοστήλη! ετσι για να μην ξεχνάω οτι σιχτίριζα την τύχη μου όταν μ έβαζε η μάνα μου να ξεσκονίζω (όλες οι δουλειές ήταν σαν να έκανα καταναγκαστικά έργα στο Βλαδιβοστόκ, γιατί πάντα υπήρχε η απειλή  "αν δεν...δε θα..." ). Ήταν λοιπόν η μόνη φορά που απόλαυσα την ανθοστήλη και τα σκαλίσματά της.

Η κρυσταλιέρα που είναι συνδυασμός ενός κουτιού με μια  πλαστική "ραφιέρα" από συσκευασία  χαντρών, φιλοξενεί μία συλλογή μινιατουρών!!! χαχαχχαα η μινιατούρα, της μινιατούρας, ω μινιατούρα! Είναι μοτιφάκια κοσμημάτων.

Επειδή όλα τα δωμάτια λόγω περιορισμένου χώρου είναι τυφλά, σ' αυτό αποφάσισα να δώσω αέρα με μια τζαμαρία που βλέπει κατευθείαν την Πλατεία Αγ,.Μάρκου μας, με θέα στη Μπόχαλη και είναι κατασκευασμένη από χαρτονάκι και πλεξιγκλάς.

Το καλοριφέρ μάλλον το μαντεύετε ή μήπως οχι;;; Κάτι ληγμένες σταγόνες ματιών συνευρέθησαν αρμονικά σ' ένα σώμα  (σωματάκι,για την ακρίβεια) καλοριφέρ και δίπλα ένα φωτιστικό δαπέδου απο χαρτί που έγινε πλισέ και στερεώθηκε μέσω ενός καλαμακίου πάνω σ' ένα μοτιφ κοσμήματος. Οσο για την κορνίζα στον τοίχο, ε ναι είναι κομβίον όπως και το χαλάκι μπροστά στην κρυσταλιέρα.

Το σαλόνι  ή καλλίτερα ο χώρος χαλάρωσης, γιατί σαλόνι  δε το λες, αφού δε πρόκειται να αναπτυχθεί σε πλήρες σαλόνι λόγω χώρου, ξεκίνησε από την ιδέα "κοντά στο τζάκι αγκαλιά στην πολυθρόνα".

Κι αφού η πολυθρόνα είναι το κυρίαρχο μαζί με το τζάκι, στοιχείο του χώρου, έγινε από το ένα κομμάτι του κουτιού μπομπονιέρας (που λέγαμε 😉), που ντύθηκε με κόκκινο βελούδο και η πλάτη επίσης από βελούδο που εγινε καπιτονέ (ελπίζω να το λέω σωστά) πάνω σε ντυμένο μ' αφρολέξ χαρτονάκι. 

Το υπόλοιπο του κουτιού έγινε το απέναντι πουφ (ας το πούμε έτσι). Δίπλα στην πολυθρόνα, μια που έχουμε και κάποια ηλικία, έχουμε το καλαθάκι του πλεξίματος. Με τις κούκλες του μαλλιού και τις βελόνες του. Είπαμε γωνιά χαλάρωσης κοντά στο τζάκι, με το χνουδωτό μαξιλαράκι της, τι θέλατε να δείτε κόλλες decoupage  και χαρτοπετσέτες ή πέτρες για τα πετρωτά; Πλεκτό και  κέντημα της τρίτης ηλικίας θα δείτε. Ειδικά με το πλεκτό μπορείς ν' απολαύσεις και μια ταινιούλα στην plasma  tv (και παλιάς τεχνολογίας νάχεις πάλι την απολαμβάνεις, αλλά εδώ έχουμε... πλάσμα!χαχαχχαα Μακετόχαρτο μαύρο, απόκομμα προγράμματος τηλεόρασης απο περιοδικό και glaze  puring για την οθόνη ;) ) και να ρίξεις  και κανένα δάκρυ στα μουλωχτά. 

Τι στο καλό την "Coco"  βλέπεις, μπορεί νάναι παιδικό όμως είναι συναισθηματική ταινία με μεταφυσικές προεκτάσεις.

Το cofee table είναι από ένα ξύλινο αποσμητικό ντουλάπας ,λέει, αλλά επειδή εμένα ουδέποτε μου μύρισε, πήρε την άγουσα της δημιουργικής εκμετάλλευσης του, με ποδαράκια από τις καλύπτρες των βελονών και χάντρες. 

Φυσικά το σεμεδάκι της γιαγιάς δε θα μπορούσε να λείπει ούτε από εδώ, κι ένα σπασμένο πορσελάνινο πομολάκι ανέλαβε χρέη ανθοδοχείου.

Το τηλέφωνο, γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει σε απόσταση αναπνοής για την κοινωνική ενημέρωση, είναι δημιουργία από ένα κομματάκι φελλού και το ακουστικό από μαύρο  σκληρό αφρώδες υλικό. Την ιδέα την έδωσε το  "καντράν", που αγνοώ την προέλευσή του, αλλά εύχομαι να μην είναι εξάρτημα από το νέο μου μίξερ γιατί δίπλα του το βρήκα.

 

Κι ερχόμαστε στο τζααάκιιι!!! το οποίο, εννοείται, αποτελείται από την εστία που είναι ένα πλαστικό κουτάκι από μινιατούρα κολώνιας και η φούσκα... το έτερον ήμισυ που λέγαμε του νιπτήρα του λουτρού (μ έκοψαν με χώρισαν στα δυο, τη μια φτερούγα μου....κ.λ.π.,κ.λ.π."!!!σας το είχα πει οτι το είχα σκεφτεί εις διπλούν 😉 και υπάρχει και τρίτη εκμετάλλευση, οχι, για να μη λέτε, οτι το αποσμητικό πήγε άκλαυτο😂!  

Αυτό που με δυσκόλεψε, όσο κι αν σας φανεί περίεργο, στην συγκεκριμένη κατασκευούλα ήταν η απόδοση της φωτιάς. Γιατί το ήθελα και αναμμένο η γυναίκα! Έτσι αφού πειραματίστηκα με διάφορα χαρτιά, την ώρα που πήγαινα να πετάξω ένα τούλινο λουλούδι που δε ταίριαζε στην αισθητική μου, το κοίταξα με γουρλωμένα μάτια...😳💡ΙΔΕΑ ΕΛΑΜΨΕ ΑΜΕΣΑ!~ Το λουλούδι είχε το καταλληλότερο χρώμα . Το χρώμα της φωτιάς που έχει λουμπαρδιάσει!!!Ετσι το διέλυσα και με μια γλωσσίτσα έκαμα πυρπολητή το τζάκι μου. 

Προτίμησα να μη βάλω κάποια διακοσμητικά πάνω απο την εστία ή στην καμινάδα, αντίθετα στο τελείωμά της έβαλα ένα μεγάλο διακοσμητικό να ελαφρύνει το χώρο και να μετριάσει και την απόσταση από το ταβάνι. 

Το προστατευτικό νομίζω οτι είναι εμφανές από τι προέκυψε, όπως επίσης τα αξεσουάρ του τζακιού είναι από ανοίγματα κουτιών (συνήθως γάλατος), που τα έκοψα και τα διαμόρφωσα σε τσιμπίδα, φαρασάκι, σκουπάκι και το άλλο, δεν το ξέρω πώς το λένε, αλλά προσωπικά το χρησιμοποιώ πολύ. Ολ αυτά στηρίχτηκαν σε γράνα (αξεσουάρ κοσμημάτων), που γύρω της ενώθηκαν σταυρωτά άλλες δύο ακέφαλες για να κρεμαστούν τα αξεσουάρ, στηρίχτηκε δε σε καλύπτρα βελόνας

 Και για να μη σας ταλαιπωρώ το φωτιστικό! Οχι καλέ! που πήγε ο νους σας, οτι τ αγόρασα απο το Σουηδικό πολυκατάστημα;;; Α μπα! είναι αγαπημένο μου,  αλλά παραμένει αντικείμενο του πόθου  μου κι έτσι  η μπάλα του αποσμητικού  πήρε σάρκα και οστά κι εγινε το φωτιστικό του απωθημένου μου ,χαχαχα η τρίτη χρήση του αποσμητικού που σας έλεγα (μένει ακόμα το στόμιο που όλο και κάπου θα βρει σκοπό ύπαρξης 😊)

Σ' ένα χώρο του σπιτιού, τόσο καθοριστικό, δε θα μπορούσαν να υπάρχουν τα πάντα και να μην υπάρχει βιβλιοθήκη! Εγώ κοντεύω να ποστιάσω βιβλία και στο μπάνιο, γιατί οι τοίχοι πια... Τλπ σε δύο ξύλινες βιβλιοθήκες, με πήλινες διακοσμητικές μπορντούρες, στοιβάχτηκε όλη η παγκόσμια Λογοτεχνία, που προσωπικά λατρεύω παιδιόθεν. Οι δύο κλόουν είναι φωτίκια από τα βαφτίσια του φιότσου μου, που μετράνε 25ετία και εκτελούν χρέη βιβλιοστατών  και διακοσμητικών, γιατί τ αγαπώ ιδιαίτερα και ήθελα να υπάρχουν εδώ.

Και φυσικά για να μην ξεχνιόμαστε και να πηγαίνουμε εγκαίρως για ύπνο ,οχι να τον παίρνουμε στην πολυθρόνα, ένα εκκρεμές να χτυπάει τις ώρες σαν το ρολόι του Φόρου όποτε δεν είναι χαλασμένο. Ένα παιδικό παιχνίδι, μ' ένα ενσωματωμένο καντράν ρολογιού (εδώ να δω αν είστε ανοιχτομάτηδες γιατί την έκανα την κουτσουκέλα μου ) ένα χρυσό μοτίφ για το εκκρεμές και μία μεγάλη χάντρα για τη βάση και στήθηκε καμαρωτό στον απέναντι τοίχο.

Με τούτα και μ εκείνα, δηλαδή αυτά που προείπαμε, ολοκληρώθηκε το διαμέρισμα.

 Ή μήπως όχι;

 Κι επειδή σας είπα είμαι σε σκέψεις, γιατί αρχικά δεν υπάρχει μια είσοδος, μία σκάλα να οδηγεί έστω και νοητά στους ορόφους κι επειδή τα κουτιά επιλέχθηκαν τυχαία, χωρίς περαιτέρω σκέψη, προκύπτουν κάποια κενά ύψους και κάποιες ανάγκες κάλυψης. Όταν λοιπόν το οικοδόμημα στηθεί στην οριστική του θέση θα αποφασιστεί αν θα υπάρξει συνέχεια. Μικρή για να εξηγούμαστε, γιατί πολύ κουράστηκα.

Επι του πιεστηρίου: Αυτά έγραφα όταν ετοίμαζα  την ανάρτηση. Ελα όμως που η δωρήτρια των κουτιών εξέφρασε την επιθυμία παιδικού δωματίου! Μπορούσα να χαλάσω χατήρι όταν μου είχε κάτι τόσο πολύτιμα δώρα; ΠΟΤΕ! Και τα σχέδια άλλαξαν άρδην.

Κι εκεί που ετοιμαζόμουν για μια είσοδο κι ένα γραφειάκι, δημιουργήθηκε μεν η είσοδος αλλά μ ένα παιδικό δωμάτιο μαιζονέτα!!!!Ετσι γιατί είμαστε large  τύποι! 

Αλλά αυτό θα το δείτε στο επόμενο και σας υπόσχομαι οτι θα εκπλαγείτε με την πιο κουλή εκμετάλλευση υλικών! Λίγη υπομονή  για να το δέιτε ολοκληρωμένο και με τις σκεπές που θα μπουν για να πάρει όψη σπιτιού .