Σπάστε τα στερεότυπα

Να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου δεν επιδίδομαι με την ίδια ζέση στα Πασχαλινά όπως τα Χριστούγεννα αλλά φέτος το κακό παράγινε.

Ούτε να τα δω ούτε να τ ακούσω. Μα Λαμπρή περιμένουμε;;;

Είμαστε μια ανάσα από τη Μεγάλη Βδομάδα και εγω θέλω να πέσω σε χειμερία νάρκη όπως οι αρκούδες (έχω πλέον και το σωματότυπο 😢) και να ξυπνήσω όλα θάναι αλλιώς. ΑΛΛΙΩΩΩΣ ΛΕΜΕΕΕ 😡,ΌΠΩΣ ΞΕΡΑΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ

Δεν αντέχεται άλλο αυτό το πισωγύρισμα. Όσο υπομονή και να λες στον εαυτό σου, όσο κι αν θες να το παραβλέπεις για να αντέξεις, όσο δίνεις για να παίρνεις κουράγιο κι εσύ, ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ 😤.

Είναι κι αυτό το σκωτσέζικο ντους από τις εναλλασσόμενες τακτικές που σπάει καρύδια όχι αστεία.

Τέλος πάντων ας αφήσω τη μουρμούρα μη σας μεταφέρω τη μαυρίλα μου, αλλά ρε παιδιά ένα ολόκληρο χρόνο το Μεγαλοβδόμαδο περιμένω κι αυτό τωρα...νάταν κι άλλο.  Άντε να  μαστε του χρόνου ακόμα ζωντανοί να ελπίζουμε οτι θα το ζήσουμε.

Με τούτα και μ εκείνα (με τα μπρόγια δηλ.και χωρίς κανένα κέφι) επειδή έπεσε από νωρίς πολύ αβγουλίλα στο φατσοβιβλίο παρασύρθηκα κι εγω μπας και μου έρθει η όρεξη, όπως λένε οτι έρχεται τρώγοντας (εγώ και χωρίς αυτή την παραίνεση πάλι μου ρχεται, σάμπως έχουμε και τίποτα καλλίτερο!) 

 Έτσι λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω κι εγώ ένα αυγό, έτσι νάχουμε να λέγαμε!

 Δεν το ήθελα όμως καθώς πρέπει κι έτσι το αποδόμησα.

 Πήρα ένα μεγάλο υφασμάτινο  κόκκινο καρώ αυγό(θυμάστε αυτό των παιδικών μας χρόνων )το έκανα καλούπι και  έντυσα το μισό με γυψόγαζα.

Του πέρασα διάφορες πάστες μεταξύ αυτών και κρακελέ, οπως και εφέ γρασιδιού, να φαίνεται οτι  βρέθηκε θαμμένο στον κήπο. Εγω κι ο Μανώλης Ανδρόνικος τέτοιες ανακαλύψεις! 

Αφου βρέθηκε λοιπόν "σπασμένο", τελικά δε θα το πιστέψετε! μέσα του είχε ένα ολόκληρο παραμυθένιο μικρόκοσμο!  (όχι που δε θάχε!)

Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων!

Ανάμεσα στις φυλλωσιές και στα μαγικά μονοπάτια, στα σκιερά δέντρα και στις υγρές σπηλιές (λέμε τώρα!) ξεπετάχτηκε ο κύριος Κάπελας και ο λευκός Λαγός, πάντα με το ρολόι στο χέρι. Βρύα παντού ,φωλιές πεταλούδων και μικρές πασχαλίτσες ανάμεσα στα τραπουλόχαρτα της Βασίλισσας!

Στο φόντο τόπους τόπους φύλλο χρυσού να φαίνεται σαν τη μεμβράνη του αυγού, πολυκαιρισμένη από το πέρασμα του χρόνου μέσα στο χώμα. Η βάση που στηρίχθηκε το αυγό ήταν κομμάτι από ένα κρυστάλλινο αντικείμενο που αποκολλήθηκε και μια και είχε υφή κορμού με ανάγλυφα φρούτων ,βάφτηκε (ήταν ασημί) και κάνει χρέη βάσης της όλης σύνθεσης.

Ομολογώ οτι τούτη η χειροτεχνία μου έδωσε μια κάποια χαρά μέσα στην κακοκεφιά των ημερών και για το τέλος άλλο ένα αυγό, που ήρθε με μια παραγγελία αντί δώρου.

Ήταν ένα ευμεγέθες ανοιγόμενο αυγό απο φελιζόλ.

Στην αρχή είχα άλλη σκέψη να το χρησιμοποιήσω, αλλά μια που είχα πρόσφατα αποκτήσει και ένα καλούπι σιλικόνης, ένα βράδυ τσουκου τσουκου άρχισα να φτιάχνω φυλλαράκια από πηλό.

Κι ενω είχα αποφασίσει να το κάνω μισό μισό, πήρα φόρα και δε σταματούσα, οπότε ντύθηκε ολόκληρο. Ασταρώθηκε,βάφτηκε,πατιναρίστηκε,χρυσώθηκε,πουπουλιάστηκε,στεφανώθηκε κορώνα χρυσή και στήθηκε για φωτογράφιση!

Αυτά ήταν φίλοι μου αγαπημένοι τα πασχαλινά του 2021 και ο θεός να δώσει να το ξεχάσουμε και να ζήσουμε καλλίτερες μέρες στο μέλλον

Ανοιξιάτικοι ερωτιδείς

Ένα βαρετό βράδυ, παρακολουθώντας ένα βίντεο στο you tube ερωτεύθηκα παράφορα έναν μικρό ερωτιδέα.

Λεπτομέρεια τόξου

Σε πρώτη φάση παρήγγειλα έναν άλλον, γιατί αυτός ήταν άμεσα διαθέσιμος. Ήταν μια ευκαιρία να δοκιμάσω και την τεχνική που παρακολούθησα στο βίντεο και μετά ξαμολήθηκα να βρω τον ίδιο που ερωτοχτυπήθηκα.

Και τον βρήκα!

Στη Θεσσαλονίκη ήταν ο καλός μου να το βαράει ο Βαρδάρης και θέλησα να το ζεστάνω στα χέρια μου και να μείνει έτσι άγαλμα

...κάποιο άγαλμα που μ είδε με θυμήθηκε και τον πόνο μου ν ακούσει δεν αρνήθηκε.

Αυτό!

"The Angel of Fantasy"

Ετσι βρήκαν συντροφιά ο ένας κοντά στον άλλον.

Και οι δυο στεφανωμένοι, ο καθιστός επειδή δεν είχα κατάλληλο στέμμα και χωρίς δεν τον ήθελα, σκλήρυνα με κόλλα ένα κομμάτι δαντέλα και πάνω της κόλλησα και μια καρφίτσα. Η ρομφαία του πάλι ήταν καρφίτσα πέτου και ένα σκουλαρίκι (δώρα ενός δέματος αχρήστων)!

Αγάπησα πολύ το Vintage effect της Majestic που δίνει μια κοκκώδη επιφάνεια και το αναμειγνύεις με το χρώμα προτίμησής σου. Κατά τόπους έχει πάστα κρακελέ να φαίνεται ακόμα πιο παλαιωμένος. Σ' αυτόν ακολούθησα ακριβώς τα βήματα του βίντεο κι έγινε πιο μπρονζέ. Τον άλλον όμως τον ήθελα αλλιώς. Ήθελα ναχει την όψη του τσιμεντένιου. Πιο φωτεινός και μ' άλλο χρώμα ρούχου.

Κι έτσι έγινε!

"The Angel of Spring"

Το στεφανάκι ήταν από ένα άλλο δέμα αχρήστων που αρχικά πέταξα (ομολογώ την αμαρτία μου)

μη θεωρώντας το χρήσιμο.

Για καλή μου τύχη, όταν μου ήρθε η επιφοίτηση του αγίου πνεμάτου, που έλεγε η γιαγιά μου,

δεν τοχα πετάξει σκουπίδια κι έτσι ανασύρθηκε, έβαλα κόλλα τόπους-τόπους και κόλλησα

πάνω του αστεράκια κομφετί.

Ετσι απέκτησε το φωτοστέφανο που του άξιζε !😇

Στο χεράκι του έχει κρεμασμένη τη φαρέτρα του  και το τόξο του, έτοιμο για χρήση (έπιασε τόπο η καρφίτσα του πέτου μου που κάποτε είχα τρέλα μ' αυτές).

Παρ όλο που η αρχική φωτογράφιση έγινε στο σαλόνι, δεν ήταν για κει!

Το κορμάκι του έχει γεμίσει βρύα, καθότι είναι λίγο αλητάμπουρας, όπως όλοι οι έρωτες και κρύβεται πίσω από τις πρασινάδες να σημαδεύει τους στόχους του 😉

Μπορείτε να τους αντισταθείτε;;οχι, πείτε μου!

Κι επειδή ο έρωτας είναι άμεσα συνυφασμένος με την Άνοιξη, νομίζω οτι είναι το πλέον κατάλληλο δίδυμο για να υμνήσει την Ανοιξη γύρω, που τώρα πλέον έχει κάνει την εμφάνισή της καθηλωτικά, σε πείσμα της πανδημίας και του εγκλεισμού, που έχει επιβληθεί εξ αυτής.

Ακόμα και στις μεγάλες Πόλεις που δοκιμάζονται, ξεπροβάλει σε κάθε ευκαιρία, όπου βρεί πρόσφορο έδαφος, από ένα κήπο, απο μια γλάστρα μπαλκονιού, από μια σχισμή πεζοδρομίου, γιατί η Ανοιξη όσο κι αν προσπαθείς, δεν φυλακίζεται, αντίθετα επελαύνει και εξαπλώνεται όπου και όπως μπορεί, ερήμην μας ή μαζί μας, αλλά πάντα είναι μία ελπίδα οτι ολα μπορούν ν' αναγεννηθούν μετά και απο τον πιο βαρύ χειμώνα.

Και πόσο βαρύτερος απ αυτόν που ζούμε ένα χρόνο τώρα!

Και γι αυτό το θαύμα της Φύσης κλείνω μ ένα όμορφο ποίημα που το ερμηνεύει με τα πιο εύστοχα λόγια!

Οι εποχές δεν νοιάζονται για την παρουσία μας.

Έχουν το δικό τους ρυθμό δημιουργίας.

Παγερά αδιαφορούν για τα συναισθήματά μας.

Η άνοιξη είναι ανερμήνευτη

Εμείς αυθαίρετα χρησιμοποιούμε το εξαίσιο σκηνικό της

για τα δικά μας, εφήμερα δράματα.

Πάντα θα είμαστε οι θεατές του οργασμού της.

Ανεπαρκείς των ημερών για να τον περιγράψουμε.

και ανήκει στο Γιάννη Τόλια.

Αγριες γλαδιόλες

Ολη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο Ιστορίες της Ανοιξης της Μαρίας Νικολάου, αν την κρίνει κατάλληλη, αλλά περισσότερο σ όλους εσάς των μεγαλουπόλεων που έχετε ανάγκη μια φωτεινή αχτίδα ελπίδας και ανοιξιάτικης αύρας 😍💖

Υ.Γ. το υλικό των αγγέλων είναι ρητίνη