ΑΝ θα μπορούσα το χρόνο να άλλαζα...

Γιατί όχι;;;
Ξέρω οτι άλλαξε η ώρα από χειμερινή σε θερινή,όμως εγώ θα πήγαινα λιγάκι παραπίσω σε χρόνια, όχι σε ώρες
Και για την ακρίβεια στις 6/4/2010! Σας θυμίζει τίποτα αυτή η ημερομηνία;;;
Εμένα έχει στοιχειώσει στο μυαλό μου, κι αν δεν έκανα νωρίτερα τούτη την ανάρτηση, ήταν για τους λόγους που ήδη ξέρετε εκ των προηγουμένων  ;)
Ηγγικεν λοιπόν η ώρα του εορτασμού!
Κι εγώ την γιόρτασα δεόντως...
Εκείνη η μέρα συνέπεσε με την τελευταία μέρα παραμονής μου στην Πρωτεύουσα.

Βαρειά η ατμόσφαιρα,η καρδιά λουφαγμένη.
Τώρα εσείς που με καληνωράτε για την τύχη μου να ζω σ ένα απο τα ομορφότερα Νησιά της Ελλάδας, μ όνομα βαρύ σαν ιστορία ;), θα με περνάτε για τρελή, που αγαπώ τόσο την τσιμεντένια Πολιτεία.
Κι όμως, μέσα στο μπετόν και όχι μόνο, που κι εμένα με κουράζει απίστευτα, βρίσκω γωνιές που ξεχωρίζω κι αγαπώ. Αλλωστε όπως αναφέραμε κι αλλού (λέγε με f/b) οι δημιουργικοί άνθρωποι βλέπουν αυτά που θέλουν, εκεί που οι άλλοι βλέπουν την πραγματικότητα!

Το τελευταίο βράδυ λοιπόν προτιμήσαμε να το "γιορτάσουμε" μόνοι, μακρυά από το πολύβουο Κέντρο. Ηθελα ηρεμία, να αισθανθώ, να νοιώσω, ν απολαύσω,να μην ξεχάσω...
Αφήσαμε πίσω μας την τουριστοκρατούμενη Αδριανού, μπήκαμε στα στενά και σκοτεινά δρομάκια της Πλάκας, συναντώντας ζευγαράκια ή φιλαράκια που κάθονταν στα σκοτεινά και συζητούσαν. ΄
Μια σιγαλιά μας τύλιγε απο παντού, λες κι είχαμε φύγει σ άλλο κόσμο.
Το μόνο, που έδειχνε οτι βρισκόμασταν στον πραγματικό, ήταν η φωτισμένη Ακρόπολη απο πάνω μας.

Περπατούσαμε χωρίς σκοπό, σχεδόν μόνοι.
Τα φανάρια στις γωνίες των νεοκλασσικών φώτιζαν τα βήματά μας και χαζεύαμε , λες και τα βλέπαμε για πρώτη φορά, πορτοπαράθυρα, ερειπωμένα σπίτια, ρόπτρα, μπαλκόνια, μέχρι και γλαστράκια αφημένα στα περβάζια!
Το μόνο που άκουγες,τα βήματά μας, χαμηλόφωνες ομιλίες και ξαφνικά γέλια!
Βλέπαμε απο μακρυά τα πλημμυρισμένα από κόσμο σκαλιά στα στέκια της νεολεϊστικης διασκέδασης, παρακάμψαμε το αγαπημένο "ΜΕΛΙΝΑ" και βρεθήκαμε σ ένα άλλο απόμερο και ήσυχο στέκι. Κι αφού αποφάγαμε και το φωτογραφίσαμε έτσι κατ έθιμο, έπεσε η πρόταση απο την κουτσή (εμένα δηλ.)..."πάμε απο Διονυσίου Αρεοπαγίτου;"
Τρομακτικό ακούστηκε και σ΄ εμένα την ίδια, μια που από την πολύ κατάκλιση τα πόδια δεν συναινούσαν ούτε καν σε κοντινές διαδρομές και ήταν ο μόνιμος εφιάλτης μου.
Όμως εκείνο το βράδυ θαρρείς κι ήμουν ο Ερμής, με τα φτερωτά σανδάλια!
Τολμησα έτσι κόντρα στις προβλέψεις και δεν απογοητεύθηκα, αντίθετα ήταν ο,τι πιο όμορφο έζησα τους τελευταίους μήνες!
Αφήνοντας πίσω μας την Πλάκα, στο βάθος μιας καγκελόπορτας σχεδόν χωρίς να φαίνεται ένας πλανόδιος μουσικός.

Απο ένα μπουζούκι ξεχύνονταν αλλόφρονες νότες από τραγούδια του Χατζηδάκη!
Και δε θα το πιστέψετε...καθόταν ακριβώς απέναντι από το φυσικό σκηνικό της ταινίας, " Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα" και σχεδόν ασυναίσθητα ένοιωσα σαν να ήταν παρατεταγμένοι στο μπαλκόνι  η Ελενίτσα, ο Αντωνάκης, η κυρία Μπεμπέκα, η στρίγγλα, αλλά κανένας τους δεν τόλμησε να πει "σκασμός"!
 Ηταν τόσο τρυφερή η σκηνή και τόσο ταπεινά αξιοπρεπής ο μουσικός, με ένα καπελάκι ζαρωμένο ,τόσο όσο να το δεις κι αν ήθελες να τον ανταμείψεις.
Μετά απο την ανταμοιβή μας ακολουθούσε μέχρι που χαθήκαμε η φωνή του  πια, που μας τραγουδούσε & τα τραγούδια!
Κι έτσι θαυμάζοντας τα φωτισμένα μνημεία και τα όμορφα νεοκλασσικά, παρακάμπτοντας τις κοσμικές ταβέρνες με την ζωντανή μουσική, που ουδόλως μας συγκινούσε μπροστά στον άγνωστο μουσικάντε,βγήκαμε στο Μουσείο. Προσωπικά δε μ αρέσει η μοντέρνα του άποψη μπροστά στην ομορφιά των σπιτιών αυτού του δρόμου,αλλά ούτε με ρώτησαν ούτε τους αφορά.
Εξακολουθήσαμε λοιπόν να περπατάμε στο σκοτάδι , χωρίς καθόλου κόσμο (πράγμα τόσο παράξενο για τον συγκεκριμένο δρόμο που τις καθημερινές ασφυκτιά απο ντόπιους και ξένους και γίνεται Βαβέλ) με μόνη συντροφιά τα μουσικά ακούσματα.
Κάθε λίγα μέτρα μία αυτοσχέδια μπάντα, δύο μόνοι μουσικοί ακόμα και ένας, μόνος του. Επαιζαν απο soul μέχρι jazz.
Tα μνημεία απο πάνω μας στον ιερό βράχο,τόσο φωτισμένα που λες και πυρπολούσαν τα σωθικά τους!
Κι εκεί που φτάναμε στην κορυφή,ένας άλλος Βόρειος προφανώς απο το όνομα (OLeg, πρόλαβα και διάβασα μεσ στο σκοτάδι) κορνετίστας μας έκανε  (οχι μόνο εμάς ,αλλά και μία παρέα νεαρών) να κινηθούμε ασυναίσθητα στο ρυθμό της μουσικής του΄και να λικνιστούμε πάνω στις νότες του!
Τι ομορφιά,τι γαλήνη, τι εξωπραγματικό είχε το όλο σκηνικό!!! Δεν σου έκανε καρδιά να απομακρυνθείς.
Ετσι κατεβήκαμε στην Αποστόλου Παύλου, που εκείνη την ώρα μάζευε πια τ απομεινάρια μιας μέρας και χαμογέλασα θυμούμενη πόσος χαμός είχε γίνει προκειμένου να μην πεζοδρομηθεί και πόσο ευννοημένοι βγήκαν κάποιοι μετά! Σκεφτήκαμε τους ηθικούς αυτουργούς αυτής της όμορφης πεζοπορικής διαδρομής, τον οραματιστή και αιώνιο έφηβο με φρέσκα μυαλά Αντώνη Τρίτση και τη Μελίνα Μερκούρη...ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται κι άφησαν εμάς να απολαμβάνουμε τέτοιες ομορφιές!
Ετσι έκλεισε ο γύρος της Ακροπόλεως, σαν νάταν το γαμήλιο ταξίδι του Αντωνάκη και της Ελενίτσας (θυμάστε στο ταξί που κόπηκε και το "μου" ;) ), έτσι έκλεισε το τελευταίο βράδυ κι έτσι συνδέθηκε με την επέτειο της ημέρας.
Γιατί ένοιωσα τυχερή για άλλη μια φορά, που μέσω αυτού του μπλογκ γνωρίστηκα μ΄ ανθρώπους που ουδέποτε θα γνώριζα και μοιραζόμαστε πράγματα που γλυκαίνουν και ελαφρύνουν την ψυχή!΄
Που έγιναν δικοί μου άνθρωποι.
Πάντα , αλλά κι αυτόν ειδικά τον καιρό της μεγάλης δοκιμασίας, ένοιωσα απίστευτη αγάπη γύρω μου να με τυλίγει και να μου δίνει δύναμη να ξαναγυρίσω.
Δεν έχει νόημα ν΄ αναφέρω ονόματα. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο ήταν και είναι διακριτικά πάντα εκεί, δίπλα μου κι εγώ όσο μπορώ με το δικό μου. Ο καθένας με το δικό του τρόπο έκανε τις μέρες μου αξέχαστες και τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Γι αυτά τα συναισθήματα λοιπόν που με γεμίζει η καθημερινότητα οφείλω στο blogάκι μου που τώρα έγινε 6 χρονών, να πάει όσο μακρυά μπορεί και να μου δίνει πάντα τέτοιες χαρές.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ <3 p="">

Κι επειδή μίλησα εξ αρχής για χρόνο,ας είναι μαζί μια δημιουργία μου, που προέκυψε πάνω από μια αποτυχημένη ενέργεια κι έγινε ένα τρυφερό ανοιξιάτικο ρολογάκι.

Εύχομαι ο χρόνος που περνάει νάναι πάντα δημιουργικός κι αγαπησιάρικος!

Ρολόι σ mdf με decoupage ριζόχαρτου και χαρτιού, ανάγλυφα πάστας και χαρτονένιες πεταλουδίτσες