Παιχνίδια ή ...

Οχι  δεν βγάζω δοντάκια.
Ουτε γεροπαραξενιά είναι,απλά οργίζομαι.
Γιατί δε σκέφτονται κάποιοι οτι τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα όσο κυλάει το νερό στο ορμητικό ποτάμι και πίσω γυρισμό δεν έχει. Κι οταν θα καταλάβεις οτι θα σου εχουν φύγει τα καλλίτερα τότε θάχει πετάξει και το πουλί.και τι θα χει απομείνει;;; Μονο η συσκευή του κινητού,άψυχη,αδιάφορη,που δε θα μπορεί να σου φέρει πίσω τίποτα απ όσα δεν έζησες,απ όσα δεν έδωσες στα παιδιά σου να ζήσουν και να γίνουν αναμνήσεις και για τους δυο σας
Πως μου προέκυψαν ολ' αυτά και τι σχέση έχει το κινητό;
Πολλές και καμία!
Αλλά να κάθε μέρα γίνομαι άθελά μου μάρτυρας διαφόρων εικόνων και προβληματιζομαι και οργίζομαι και λυπάμαι και νοσταλγώ. Ξέρω οτι σας τα λέω περίεργα,αλλά οταν εξηγηθώ θα με καταλάβαινετε και κάποιες ίσως συμφωνήσετε μαζί μου. Οχι για να μην παρεξηγηθώ πού θα με πείτε γεροπαράξενη,αλλά γιατί πραγματικά τάχετε σκεφτεί κι εσείς.
Ξέρω πόσο πασχίζετε όλοι για τα παιδιά σας.Πόσο όλο το Χειμώνα τα τρέχετε πέρα δώθε σε δραστηριότητες.Τόσο που δε τους μένει καν ελεύθερος χρόνος για προσωπική κατανάλωση και γι αυτά και για  σας. Πριν χρόνια το έκανα κι εγω
Ομως αναρωτιέμαι πόσο ανάγκη έχουν όλες αυτές τις δραστηριότητες τα παιδιά; Και μήπως αυτό ειναι κι ένα άλλοθι για το δικό μας χρόνο που δε μπορούμε να τους διαθέσουμε; Μήπως ειναι κάτι σαν ανομολόγητες τύψεις;;;και προσπαθούμε μ αυτό τον τρόπο να καλύψουμε τα κενά μας με δραστηριότητες που είτε μας τις ζητούν είτε  είναι δικά μας απωθημένα;
Κι οταν ερχεται το Καλοκαίρι,μπαϊλντισμένα κι αυτά απο το συνεχές τρέξιμο του Χειμώνα δεν εχουν διάθεση ουτε καν στη θάλασσα να πάνε και βρίσκουν χίλιες προφάσεις να μη φύγουν απο το σπίτι.Οπου τι κάνουν;;;απλά χαζολογάνε με τη "νταντά" τους ,την τηλεόραση κι ότι χαζομάρα επαναλαμβάνει  απο το χρονοντούλαπο της ιστορίας της!
Κι οταν μετά βίας ή οχι σ ακολουθούν, βλέπεις κάτι αποχαυνωμένα κεφάλια κολλημένα σε μια οθόνη κινητού ν αναπαράγουν τα κινούμενα σχέδια που έβλεπαν και σπίτι.
Δε βλέπεις πια παιδιά να παίζουν με τους γονείς
Δε βλέπεις παιδιά να παίζουν μεταξύ τους!
Κι αν αυτό είναι υγιές πείτε το και σ εμένα που αναπολώ τα δικά μου χρονια που δε μ' έκλεινε σπίτι,ειδικά το Καλοκαίρι. Αν ήταν δυνατόν  νάμουν ολημερίς στη θάλασσα. Κι οχι μόνο απο την αγάπη για τη θάλασσα,αλλά απο τη λαχτάρα για την παρέα που ανταμώναμε στη θάλασσα, γι αυτή που πηγαίναμε με τα ποδήλατα να συναντήσουμε τους άλλους.Να  αρχίσουμε τα παιχνίδια μεσ τη θάλασσα,να κάνουμε αυτοσχέδιους αγώνες ποιός θα παραβγεί στο κολύμπι, ποιός θα κάνει το μεγαλύτερο μακροβούτι,να μαζέψουμε πεταλίδες απο τα βράχια και να τις γευτούμε,να πιάσουμε καβούρια και κοχύλια. Εμένα στα μικράτα μου με φωναζαν "χελιδόνι" επειδή μονίμως ήμουν μαύρη στην πλάτη και λευκή στην κοιλιά απο το ψάρεμα με τη μάσκα!
Και  αφου με βαρειά καρδιά φεύγαμε απο τη θάλασσα  δίναμε ραντεβού στο καπάκι,για βραδυνό σινεμαδάκι! Και δε μιλάμε οταν πια ήμασταν έφηβοι ή ενήλικες αλλά και πιτσιρίκια,γιατί συνηγορούσαν κι οι γονείς μας σ αυτές τις πραγματικά παιδικές "δραστηριότητες". Τις θεωρούσαν  αναφαίρετο στάδιο στην κοινωνικοποίησή μας και στη χαρά της παιδικής μας ηλικίας
Κι αν μου πειτε οτι άλλες εποχές τότε πιο αθώες ,τωρα φοβάσαι ν αφήσεις το παιδί σου σε τόση ελευθερία.Και προτιμάς να το εμπιστεύεσαι στην οθόνη ενός κουτιού που του σερβίρει μόνο βία;;;
Γιατί αυτά  που σήμερα λένε κινούμενα σχέδια και παιδικά ,δεν ειναι οι κλασσικές ιστορίες του Ντίσνευ με την ωραία εικονογράφηση και τις γνωστές ιστοριούλες,αλλά κάτι τερατόμορφα βίαια παιχνίδια και κάτι σαχλά παραμορφωμένα ζώα.
Αλλά ξέχασα υπάρχει πλέον κι η μόδα των "παιδότοπων", ο θεός να τους κάνει...με μοκέτες και επιβλέπουσες !!!
Αναπολώ τα χρόνια της αγκαλιάς με ατέλειωτες ώρες παραμύθια και παζλ με τα παιδιά μου και τελικά νομίζω οτι εκτός απο μενα ,αφησαν και σ αυτά κάτι που θα θυμούνται μεγαλώνοντας και μετά απο μένα. Τυχερά τα παιδιά που μοιράζονται στιγμές με τους γονιούς τους,γιατί το ζητούμενο δεν είναι άπλετος χρόνος,αλλά ποιοτικός χρόνος.
Γι αυτό μου προκαλεί οργή και θλίψη να βλέπω παιδιά στη θάλασσα αραγμένα στις ξαπλώστρες με τα κινητά των μεγάλων,αντί να φτιάχνουν πηγάδια και πύργους στην άμμο, και οικογένειες που βρίσκονται σε διακοπές να βγαίνουν για φαγητό και μόλις καθίσουν στο τραπέζι αφ ενός να παιρνουν όλοι τα κινητά για να ποστάρουν προφανώς που βρίσκονται  αλλά να ρυθμίζουν σε "παιδικά προγράμματα " και τα κινητά να τα δίνουν στα παιδιά για να τα κρατουν απασχολημένα  και να τ ακούς να μιλάνε γκρινιάζοντας μόνο οταν τελειώνει η Πέπα η κακομούτσουνη γουρούνα ή τα πολεμοχαρή αγορίστικα καρτουν.
Πιστέψτε με περισσότερο μ ενοχλεί ν ακούω απο δίπλα μου τον ενοχλητικό θόρυβο απο τη δράση των "παιδικών ηρώων" παρά απο τις φωνές των παιδιών αν έπαιζαν γύρω μου.
Τελος πάντων αυτές οι καθημερινές εικόνες που έχουν γίνει πάγιες αλλά δε συνηθίζονται και οι δικές μου αναμνήσεις, μ οδήγησαν να δημιουργήσω δύο πετρωτά.

Ενα με τους γονείς που παίζουν με το παιδάκι τους

κι ένα με δυο παιδάκια που παίζουν ανέμελα στην άμμο,μαζεύοντας αστερίες κι ρίχνοντας το βαρκάκι τους στη θάλασσα.

Μη μουπείτε οτι δεν ξυπνώ και σ' εσάς αναμνήσεις;;;