E la nave va...

Δε θα μπω στον κόπο ν' απολογηθώ γι ακόμα μία φορά για το κενό της απουσίας μου.
Απλά θα πω οτι κάθε τι που αγαπώ και ξεχωρίζω θέλω να υπάρχει και εδώ μέσα. Να βρίσκεται και μετά απο μενα  ρε αδελφέ. Αλλά να ξέρουμε και την ιστορία του.
Γιατί, όπως έχουν πει πολλοί, όλα έχουν μία ιστορία κι ένα παιδεμό απο πίσω τους.
Με τη ζωγραφική εχω ενα ιδιαίτερο σύνδεσμο κι επειδή την αγαπώ, αλλά τη σέβομαι πολύ περισσότερο, αργώ να την πιάσω.
Αντίθετα το κάνω με περισσότερη σιγουριά οταν είμαι υπο το άγρυπνο ...φρύδι της φίλης, δασκάλας και εμπνευστού μου.
Κάθε φορά λοιπόν που ανεβαίνω Αθήνα είναι σίγουρο οτι  θα  γυρίσω πίσω μ' ένα τουλάχιστον έργο (πολλές φορές και παραπάνω)
-θα ζωγραφίσουμε;;; η ερώτηση πριν καν αναχωρήσω απο τα πάτρια
_Φυσικά, αβίαστη η απάντηση
κι απο εκεί αρχίζουν τα δύσκολα...
-Τι προτιμάς;;
- Ο,τι θες...αλλά νααα ..ξέρεις μμμ... εμένα μ' αρέσουν τα χρώματα (φατσούλα τσαχπίνικη να τη ρίξω ,έστω και τηλεφωνικά )
_ευτυχώς που μ αφήνεις στη διάθεση μου... "Ο,τι θες"!!! Γραφίτη δεν εχεις κάνει συστηματικά
_ μμμμ ναι το ξέρω  και ...θεεέλω...αλλά να μωρεεέ τώρα... Καλοκαίρι ,ήλιος ,φως,θάλασσα, να κάνω μαυρίλα;;;
_ ο.κ. . Να σου βρω εγω θέμα ή θα φέρεις εσυ;
_Οχι  βρες εσυ , σ εμπιστεύομαι (άλλο ρίξιμο,μη και ζοριστώ και σ αυτο)
Και το θέμα βρίσκεται...
Ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
_Τι ειν΄ τούτο;;;
_Δε μου ζήτησες, χρώμα, ήλιο,φως,θάλασσα; Το θέμα!
_ Εγω θα κάμω αυτοοό;;;πααας καλααά;;; (χάθηκε ο σεβασμός παντελώς στη δασκάλα)
_ Γιατί να μη το κάνεις;;(με ύφος ενοχλημένο)
_ Αυτό ειναι πανδύσκολο. Είπαμε ...δύο μέρες ήρθα να ζωγραφίσω,δε θα βγάλουμε το μήνα μαζι με τα μάτια μας
_ Εχεις φτιάξει κι άλλα δύσκολα και τα κατάφερες περίφημα ,να σου θυμίσω το Ποδήλατο. Τι νόμιζες με τις κλειδαριές και τα φρούτα θα έμενες εσαεί; (υψώνεται το φρύδι)
_ Απο πού ν αρχίσω και πού να τελειώσω μ αυτό;; Απο τα μαλλιά;;; οι εκατό αποχρώσεις του ξανθοκαστανοπορτοκαλοκόκκινου; το φόρεμα που δεν ξέρεις αν ειναι άσπρο,γαλάζιο,ροζ ή μωβ;;; με το νερό;;; Εχω κάνει εγω νεροοό;;;; Ασε που μέσα διαγράφεται ένα παιδί ακόμα, εκτός οτι έχει και επιπλέοντα (κατεβάζω μούτρα)
_ Δηλαδή θέλεις να βρω άλλο;;; (να δώσει τόπο στην οργή)
_... (δισταγμός)
Ωχ πάνω που άρχισε να μου καλαρέσει λες να αλλάξει ;;; Την προλαβαίνω.
_ Δεν ειναι οτι δ ε μ' αρέσει  το θέμα, αντίθετα... με ξετρελαίνει (ξεστόμισα επιτέλους την αλήθεια),αλλά είναι πολύ δύσκολο για μένα και πολύ λίγος ο χρόνος να το φτιάξω
_ δεν υπάρχει βία, θα το τελειώσεις στη Ζάκυνθο (συγκαταβατική όπως πάντα)
- ααα μπααα! δεν υπάρχει τέτοια  περίπτωση,εγω  μόνο εδώ ζωγραφίζω
_ αφου πρώτα με σκάσεις (δεν άντεξε άλλο)... αλλά τόχεις χούι, χωρίς γκρίνια δε ξεκινάς έργο,τώρα θα σε μάθω; (νάτα μας και που με ξέρειιι!!!)
Είναι να μη σου βγει τ'  όνομα... γιατί μάτι δεν έχω περιθώρια να μου βγει. Ποιά εγω ! πού στόμα έχω και μιλιά δεν έχω.
Μεταμελούμαι για την γκρίνια, παίρνω την απόφαση ν' αρχίσω...ε εντάξει,οχι απόλυτα αδιαμαρτύρητα...
_ Μη μου δώσεις μεγάλο χαρτί, να το τελειώσω.
 Δε θα κάνω και τη Μόνα Λίζα (αν κι αυτή εχω μάθει δεν ειναι τεραστίων διαστάσεων παρά τη φήμη της και τον τοίχο που καταλαμβάνει στο Μουσείο).
Αντε τωρα να διαλέξω χρώματα...όλη την κασετίνα θα χρειαστώ (εχω και τύψεις γιατί της τρώω τα μολύβια).  Παστέλ θα το κάνω (απεφάνθην), ειναι πιο γρήγορο (τ' αποδέχεται. Ας έκανε κι αλλιώς). Κι αμα το κάμω παστέλ πώς θα δώσω τη διαφάνεια και του φορέματος (συνεχίζεται η μίρλα, εμ δε κόβεται και μαχαίρι)
_Να σε βοηθήσω;; (προσφέρεται)
_Οχι μόνη μου! με πείσμα μικρού παιδιού που η πρώτη λέξη που λέει  είναι το "μόνο μου"
_Ναι, αλλά πρέπει να σου δείξω κι εγω κάτι,  να δικαιολογήσω τη διδασκαλική μου ιδιότητα
_ Το ξέρω,αλλά μου αρκεί που είσαι στο χώρο και ξέρω οτι με παρακολουθείς άγρυπνα κι ας μην σου επιτρέπω να επέμβεις. Άσε με να κάνω λάθος, άσε με να το διορθώσω
_Να προλάβω το λάθος θέλω,να μη χρειαστεί να το διορθώσεις
_Οχι, ξέρω. Αμα χρειαστώ βοήθεια θα στο πω (...μουλάρι)
Αρχίζει  το γρουτσου γρουτσου του μολυβιού στο χαρτί  κι ύστερα απο λίγο το μόνο που ακούγεται είναι αυτό κι ο ήχος της ξύστρας ( ααα της επιτρέπω να μου ξύνει τα μολύβια να μην παραπονιέται,χαχαχχα) Κατά τ άλλα μούγγα!
Κι είχαμε τόσα φλέγοντα θέματα να συζητήσουμε τούτη τη φορά,αλλά όπως οταν τρώμε δε μιλάμε έτσι εγω όταν δουλεύω. Το κεφάλι κάτω, βιδωμένη επι ώρες στην καρέκλα, αλλοι θα το είχαν για βασανιστήριο χωρίς φαί  και νερό,σε λίγο θα χρησιμοποιώ καθετήρα να μην σηκώνομαι ούτε και για την ύστατη ανάγκη.
Κατά καιρούς  οταν  δυσκολεύομαι,όλο και κάτι μουρμουρίζω, δε παίρνω όμως απάντηση,σηκώνω το βλέμα βλέπω να με κοιτάζει  αμίλητη με την έκφραση "τι να σου πω τωρα; σκάσε και συνέχισε" αλλά με τόση τρυφερότητα που μ αναγκάζει πραγματικά να σκάσω και να συνεχίσω με περισσότερο πείσμα ,ωστε  στο τέλος του έργου νάχει να μου κάνει τις λιγότερες παρατηρήσεις ή διορθώσεις και νάχω την ικανοποίηση οτι τα κατάφερα μόνη μου αλλά να δω έστω και τη σιωπηρή επιβράβευση των προσπαθειών μου , έστω κι αν της έβγαλα το λάδι!
Αλλά δε φταίω εγω, αφου κάθε φορά οι ίδιες σκηνές διαδραματίζονται και δε μ έχει σιχτιρίσει να μη μου το ξαναπεί αυτό το "θα ζωγραφίσουμε;"
Κι εγω νοιώθω τόσο χαρούμενη αν δικαίωσα την πεποίθησή της οτι θα το καταφέρω!!!
Υπ αυτές τις απόλυτα αληθινές στιχομυθίες δημιουργήθηκε κι αυτό το τόσο τρυφερό και καλοκαιρινό θέμα,

"E la nave va"
Painting with Colored pencils

 σ ε μέρες που η Πρωτεύουσα  έβραζε σαν τα καζάνια της Κόλασης,αλλά εμείς είχαμε βρει το δικό  μας δροσερό  Παράδεισο!
Και κοιτάξτε  σύμπτωση, οχι οτι το ήξερα,απλά απο τα μηνύματα που μου ήρθαν το έμαθα , σήμερα ήταν η "Παγκόσμια ημέρα κολλητού φίλου" (να δω τι άλλη παγκόσμια μέρα θα μηχανευθούν,εμένα πάντως με βολεύει η παρούσα) ποιά λοιπόν καλλίτερη απόδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης απ αυτό το έργο που προτάθηκε απο εκείνη  και δουλεύτηκε με πάθος  απο μένα για να μη την διαψεύσω;
Δε θα πάψω ποτέ να λέω οτι υπήρξε η κινητήρια δύναμη που ξανάβαλε μπροστά τις μηχανές και συνεχώς με σπρώχνει να προσπαθώ και να επιδιώκω το καλλίτερο στη ζωγραφική, παρότι εγω με το μουλαρίσιο πείσμα μου την πρήζω αλλά στο τέλος με το δικό της μοναδικό τρόπο με τουμπάρει και μ ενθαρρύνει να μη παύω να κάνω όνειρα και να πετυχαίνω νέους στόχους.
Μαράκι (ηλίου φαεινώτερον σε ποια αναφέρομαι) χαίρομαι για όλο αυτό που έχουμε καταφέρει όλο αυτό τον καιρό, σ ολα τα επίπεδα και μακάρι πάντα τα έργα μας νάναι τόσο τρυφερά και αισθαντικά και να μεταδίδουν και στους άλλους τη θετική ενέργεια απο τις ώρες της δημιουργίας τους!
Μπορεί νάμαι κουρασμένη (και οχι μόνο) από το ταξίδι,αλλά μέσα σ' εξι ωρες εχω τη δυνατότητα να σκέπτομαι και να επεξεργάζομαι ποooλλά, μα πιο πολύ ν' αναπολώ,να μετανοιώνω, να νοσταλγώ,να χαμογελώ και  να γεμίζω  συναισθήματα, κι ολ αυτά, κάπου πρέπει να εκτονωθούν ;) .

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΥΧΟΜΑΙ