Με βελουδινα βηματα ο χρονος

Μία ημέρα των ημερών εκεί που σας ξετύλιγα κάτι στρουμπιασμένες εφημερίδες εποχής προ κρίσης, σας ανέφερα, σας ανέφερα λέγω για τα πρώτα μου παπούτσια!

Αν δε το αντιλήφθειτε κακό της κεφαλής σας, διότι εγω επανήλθα ως είχα υποσχεθεί

Ναι, ναι ξέρω οτι αλλού τα κακαρίσματα και οχι εδώ, αλλά πολλοί εξ υμών σουρτουκεύετε και στ άλλα κοινωνικά δίκτυα, εκείνα τα αμαρτωλά 😉😈

Γι αυτό απαλλάσσω της κατηγορίας για αδιαφορία τους πιστούς αυτής εδώ της εξάρτησης και συνεχίζω.

Μπορεί εγώ να μην εχω κρατήσει τα πρώτα παπουτσάκια των παιδιών μου, ταχε όμως κρατήσει η μαμά μου τα δικά μου.

Φαντασθείτε υπομονή που είχαν τ άμοιρα!

Κάποια στιγμή, της είχε πει η αδελφή της εξ Αμέρικα, οτι κάτι τα κάνουν εκεί πέραν του Ατλαντικού, κάτι τα βαλσαμώνουν, κάτι απο αυτές τις γνωστές αμερικανιές τλπ. Έτσι επείσθη κι αυτή και τα έστειλε να περάσουν τον ωκεανό και να ρθουν πίσω ανανεωμένα.

Αντ αυτού επέστρεψαν όπως πήγαν, ξεμπαρδαλιασμένα απλά σε μια καλλίτερη συσκευασία στην οποία έμειναν για τα υπόλοιπα χρόνια τους μέχρι τούδε! Μπήκαν σ ένα συρταρι, αφου μου τα εμπιστεύθηκε η μητέρα σε περίπτωση αποδημίας της (γενικά τον τελευταίο καιρό διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου...) κι εκεί ξεχάστηκαν

Τελευταία ομως στα craft's shop αρχισαν να κυκλοφορούν διάφορα παιδικά παπουτσάκια για δημιουργίες απο πηλό, οπότε εμένα μου ξανακάηκε, που λέμε😉

Και τοτε ξεθάφτηκαν απο το συρτάρι που είχαν γινει καλαμποκί απο την κιτρινίλα μέσα στο πλαστικό φάκελλο!

Εκεί βρέθηκαν και οι εφημερίδες μιας εφημερίδας που πλέον έχουν πέσει τίτλοι τέλους, με θέματα προ πολλού παρωχημένα, οπως παρήλθον και οι χρόνοι των παπουτσιών.

Φαίνεται οτι απο ετους ήμουν ζωηρά νεάνις διότι τα παπουτσάκια ήταν πλήρως αποσολεμένα, ειδικά το ένα και πολύ περπατημένα αμφότερα

Αρχισε λοιπόν η αποκατάσταση εκ των κάτω προς τα άνω.

Κολλήθηκε η σόλα με heavy boby gel και ολο το παπουτσάκι περάστηκε με paverpol για να σταίνει ;)

Αυτό βέβαια του έδωσε μια γυαλάδα που δεν είχε καθόλου ανάγκη ,αλλά μπρος τα κάλλη τ είναι ο πόνος που λέμε, εδώ η γυαλάδα!

Σοβαρή σκέψη έπεσε στο πού θα τοποθετηθούν κι αφου χάλασα ένα καμβά κι ενα ριζόχαρτο αποφάσισα να μπουν σε μια ξύλινη καρδιά. Μπορεί τα στεφάνια μου να χαροπαλεύουν σ ενα ανώνυμο κουτί αλλά τα παπουτσάκια μου έχουν άλλη αξία και χρειάζονταν τα καλλίτερα. Τσάμπα πέρασαν τη ναυτία του Ατλαντικού;

Και στο φόντο βέβαια και στην ολη διακόσμηση έπεσε πολύ σκέψη και ακόμα περισσότερα χαλασμένα χαρτιά και ριζόχαρτα, αλλά...χαλάλι τους, γιατί το αποτέλεσμα μ αντάμειψε πολλαπλώς και νομίζω οτι θα συμφωνήσετε ;) Σας προκαταλαμβάνω, προσέχτε τί θα πείτε!

Την περιφέρεια του κουτιού την έντυσα με τρέσσα απο πηλό και μάλιστα δυο διαφορετικές και ολα μαζί μαζί και το φιόγκο απο ρητίνη τα έβαψα ροζ-λιλά-κόκκινο κι ο θέος ξέρει τί άλλο και αφου μου βγήκαν όλα πολύ ροζουλί και δεν το ήθελα, ουτε το λευκό dry brush αλλαξε πολλά,τα πέρασα γραφίτη κιμωλίας.

Ετσι λέρωσα το ροζ και me gusto mucho!!!

προστέθηκαν κάποιες λεπτομέρειες (κάτι quotes,κάτι δαντελίτσες,κάτι μεταλλικά διακοσμητικά)

και με μεγάλη περηφάνια σας παρουσιάζω τα παπουτσάκια που δεν κατάφερε το αμερικανικό θαύμα αλλά κατάφερε το χαρουλίνιο χέρι! οχι μη νομίζουν τ Αμερικανάκια οτι τάχουμε κι ανάγκη και κόψιμο!

Αμ Πώς!

Αριθμούν μισό αιώνα ζωής και βάλε (αστο τόσο κυρ Στέφανε ;) ), άντεξαν τα μύρια όσα, εδικαιούντο μία αναγνώριση και αποκατάσταση, δε νομίζετε;;;

Και για να δείξω και το ρομαντικό του πράγματος υπήρξε και προηγούμενο, σε μικρότερη καρδιά ;)

Καλό θεωρώ ;)

Ξύλινη Καρδιά με decoupage  ριζόχαρτου, κρακελέ δύο συστατικών, λουλουδια διαφόρων υφών και μεγεθών και πέρλες

"Μια καρδιά τα χέρια μου σου φέρανε κάν' την ό,τι θες, είναι για σένανε" όπως τραγούδαγε το πάλαι ποτέ ο Φίλιππος Νικολάου ! 

λεπτομέρεια με το ξυλόγλυπτο

 Υ.Γ Ας με συγχωρήσει η κα Βαμβουνάκη για την κατάχρηση του τίτλου της αλλά νομίζω τον απέδωσα σωστά και αφ ετέρου είναι ενα λατρεμένο βιβλίο μου μέσα απο ολη τη βιβλιογραφία της που είμαι φανατική.