Ενα Καλοκαίρι μπήκε, ένα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ πέρασε!

 1η του Ιούνη και μπαίνουμε επισήμως στο Καλοκαίρι!

Μια εποχή που κάποτε περιμέναμε με τόση ανυπομονησία!!
Τέλος των μαθημάτων, τέλος των απαγορεύσεων (δύσκολες εποχές εν μέσω επταετίας) αρχή των διακοπών και ας μην κουνούσαμε ρούπι από τα γνωστά και μη εξαιρετέα. Είχαμε διακοπές κι αυτό έφτανε να μας γεμίσει ευτυχία. Όλα ακόμα και τα συνηθισμένα τα βλέπαμε μ άλλο μάτι
Άλλες εποχές ανέμελες...και πάλι πισωγύρισμα
Με το που έκλειναν τα σχολεία κατεβαίναμε για τ' απαραίτητα ψώνια, φυσικά πρώτο πρώτο το καπέλο, μαγιώ, σαγιονάρες, μάσκες, αναπνευστήρες, σκουφιά και  φυσικά το πετσετέ μπουρνούζι θαλάσσης!!! Το καπέλο πάντα χειροποίητο από τον κύριο Μιχαλάκη στον Αγιο Παύλο. Πόσα διαφορετικά σχέδια και χρώματα κι άντε να διαλέξεις !!!
Τουρισμός ανύπαρκτος. 

Pebble art on napkin's decoupage with painting

Οι μόνοι που έρχονταν τότε ήταν οι ζακυθινοί της Αθήνας, οι συγγενείς μας, που ξαναγύριζαν στα πατρώα εδάφη με τα παιδιά τους για πολύ ή για λίγο και υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός γι αυτούς τους πρόσκαιρους επαναπατρισμούς . 

Θυμάμαι πόσο χαρούμενη ήμουν όταν σταματούσε μπροστά στο πορτόνι μας το ταξί και άρχισε να ξεφορτώνει βαλίτσες, ενω από τις πόρτες ξεχύνονταν τα ξαδέλφια και να οι αγκαλιές και να τα φιλιά και να τα χοροπηδητά χαράς! Πόσα θα μάθαινα από τη ζωή στην Αθήνα, αλήθειες ανακατεμένες με ψέματα, έτσι για να ανάψει το ενδιαφέρον και να μου καλλιεργηθεί η επιθυμία να πάω να τη γνωρίσω κι εγω!

Το πρωί ξυπνούσαμε χωρίς το άγχος να τρέξουμε να προλάβουμε μη χτυπήσει το κουδούνι, η μόνη αγωνία να περάσει η ώρα, να φτάσει 11 να ξεκινήσουμε για μπάνιο. Ορθοπεταλιά και όπου μας βγάλει! Συνήθως στη Βυζαντίδα, γιατί εκεί μας περίμεναν άλλοι μουσαφίρηδες και η ανυπομονησία χτυπούσε κόκκινο σαν το στρώμα θαλάσσης 😉 αξεσουάρ ακριβό για κείνη την εποχή. Εκεί οι αγκαλιές ήταν πιο ντροπαλές αλλά με περισσότερο χτυποκάρδι. 
Ένας μαός παιδιά μαζευόμασταν στον κολπίσκο του Τυρογαλά, που έτσι κι έμπαινε Καλοκαιράκι μας μήναγε ο Σπυράκης "Σας περιμένωωω και από την κυρία είσοδοοο"! 
Ακόμα και τ' Αγγλάκια που επισκέπτονταν τους Τυρογαλαίους γινόνταν ένα μ εμάς, ανεβαίναμε τσι μαρόκες, που έκοβαν την ορμή των κυμάτων για να μη ταράξουν τα ήρεμα νερά της μικρής παραλίας και "Πάω στη μάνα μου ...Μπλούμ"! "μπόμπες" στη θάλασσα και ποιός θα κάνει το μεγαλύτερο εκτόπισμα νερού. 
Οταν δεν είχα τη συνήθη παρέα επιδιδόμουν σε ψάρεμα με μάσκα ή χωρίς. Ο βυθός έβριθε από μικρά μαλάκια (από τότε είχα μούρλια με τα θαλασσινά ευρήματα), καβουράκια, αστερίες! Είχα μονίμως μαύρισμα χελιδονιού, μαύρο από πάνω άσπρο στην κοιλιά, κι οταν απόκανα από το βούτα-βγες, γινόμουν ο φόβος και ο  τρόμος των καβουριών κάτω από τα βράχια του πέτρινου πλατώματος που έκαναν ηλιοθεραπεία, γιατί κουβαλούσα πάντα το πηρούνι μου 🔱. 
Ἀπάνω μου ἔχω πάντοτε στὴ ζώνη μου σφιγμένο
ἕνα μικρὸ ἀφρικανικὸν ἀτσάλινο μαχαίρι...

Κάτι τέτοιο 😊, μόνο που εγώ δεν σκότωνα τη Δόνα Τζούλια, αλλά κάθε δύστυχο κάββουρα που έκανε το λάθος να βρεθεί μπροστά μου. Ακόμα με βλέπουν κι αλλάζουν δρόμο (γι αυτό πάνε μία απο δω μία απο κεί, να μ αποφύγουν!) όπως και τα τζιτζίκια εξάλλου που ήταν το μεσημεριανό μου "κυνήγι"! Παρότι με κλείδωνε πολλές φορές η μητέρα μου στο δωμάτιο, εγώ το σκαγα από το παράθυρο και γυρνούσα στα λιοστάσια κι έκανα τον εξολοθρευτή! Οχι δε τα σκότωνα αυτά, αλλά ηδονιζόμουν να τους τη φέρνω από πίσω και να τα καπακώνω εκεί που τραγουδούσαν αμέριμνα. Τα κρατούσα για λίγο ή τα δενα με μια κλωστή σ' ένα στύλο, και μετά όταν έπαιρνα την ικανοποίησή μου, τ' απελευθέρωνα. 

Σήμερα απορώ πώς είχα τόσο αιμοβόρα και αδίστακτα ένστικτα 
Πάντως μην ανησυχείτε, ολα τα "κακά" ένστικτα εκτονώθηκαν τότε και ποτέ στη συνέχεια. Ήταν το παιχνίδι που εφευρίσκαμε ελλείψει άλλων; ήταν το ένστικτο της κυριαρχίας απέναντι στον αδύνατο; άβυσσος η ψυχή κι αντε μετά να βρουν άκρη οι ψυχολόγοι, τί σε στιγμάτισε και τα βγάζεις στην ενήλικη ζωή!!!

Πολλά απογεύματα πηγαίναμε για μπάνιο και πικ νικ στο Λαγανά. 

Μας φόρτωνε ο Βρυώνης στο ταξί μαζί με την οικογένειά του και πηγαίναμε στα σόγια της θείας μου του Πισινώντα που ξεκαλοκαίρευαν στο Λαγανά. Βγαίνοντας από τη θάλασσα μετά από ώρες κανώ ή βουτιές για αστερίες, τρέχαμε πεινασμένα και ξεθεωμένα στη βαντακουλα με το φρέσκο ζυμωτό ψωμί, ή τη ριγανάδα με το κομιντόρο, το ντόπιο τυρί που μας φαινόταν γεύμα λουκούλειο και αν τύχαινε ναχαμε χάσει καμιά ταινία στη Χώρα, την βλέπαμε στο σινεμά του Λαγανά, που τις έφερνε σε δεύτερη προβολή. Σ' ένα Λαγανά που οι φωτογραφίες του τότε, σήμερα μοιάζουν με  σεληνιακό τοπίο !

Pebble art on napkin's decoupage with painting

Στη θάλασσα λοιπόν με τα πρώτα καρδιοχτύπια δίνονταν και τα πρώτα ραντεβού! Πού αλλού; φυσικά στα θερινά σινεμά. Εκεί που μπορούσες να καθίσεις δίπλα δίπλα χωρίς να κινήσεις υποψίες και χαμηλόφωνα, μαζί με τις ατάκες στο πανί, να λύνεται η γλωσσούλα σου μαζί με τα γόνατά σου. Τι ωραία τα θερινά μας σινεμά 4 στον αριθμό και ανάλογα με τα γούστα και οι επιλογές. 
Το σίγουρο οτι δε μας ξέφευγε ταινία για ταινία!

Το καθένα είχε το ρεπερτόριό του το ΑΣΤΡΟ του Σαρτάγκουρα με την κυρία Νανά στο παραθυράκι των εισιτηρίων περισσότερο ξένες ταινίες, γουεστερν, Ιταλικό σινεμά, εκεί όμως είχα δει και "Στον Κύριό μας με αγάπη" και βαλάντωσα στο κλάμα. Είχα εκπαιδευθεί στο κλάμα από το χειμώνα, που δεν αφήναμε ταινία τούρκικη με τη Χουλια και ελληνική με τον Ξανθόπουλο, κάθε Κυριακή μεσημέρι...μη  θυμηθώ και τις ηθικοπλαστικές που μας πήγαιναν κοπάδι από το σχολείο!!! 

Λίγα μέτρα πιο κάτω το ΠΑΝΘΕΟΝ του Τσαφταρίδη, που είχε και το χειμερινό  με τις δακρύβρεχτες που ανέφερα ήδη, στη σειρά το ΑΚΡΟΠΟΛ του Βουνίσιου και τέλος το λατρεμένο μου το ΛΟΥΞ του Κανάρη, στην πιο ωραία περιοχή της Χώρας αλλά και πιο περιποιημένο, γεμάτο αγιόκλημα και γιασεμιά,(ακριβώς όπως τα περιγράφει στο τραγούδι του ο Κηλαηδόνης) που σ' έπιανε λιγούρα με το πέσιμο του ήλιου και με κάθε απαλό φύσημα του αέρα που τα σάλευε πάνω στους τοίχους του, μαζί με την αύρα από τη θάλασσα απέναντι! Εκείνα τα 2-3 σκαλάκια που ανέβαινες από το δρόμο για την πλατεία τους λες και σ' ανέβαζαν σ' άλλους κόσμους μαγικούς. Πιάναμε θέση στις καρέκλες τους, που σ άλλα ήταν πάνινες λευκές κι άλλα είχαν αυτές τις σιδερένιες με τα λαστιχένια  κορδόνια, που σηκωνόσουν και ήταν τα μπούτια σου ριγέ και κόλλαγαν στο κάθισμα, αλλά κι αυτό ακόμα μας άρεσε. Βάζαμε τα ζακετάκια μας στην διπλανή καρέκλα μην κάτσει κάποιος άλλος και μας χωρίσει από την παρέα κι ανυπομονούσαμε να τους δούμε να μπαίνουν. Άρχιζε η ταινία και μαζί το ταξίδι της φαντασίας που κάλπαζε και στη θέση των πρωταγωνιστών μπαίναμε εμείς! Πάντα θέλαμε το happy end για να μη στραβώσουν και τα δικά μας αθώα όνειρα. Αθώα αγγίγματα στο σκοτάδι της ταινίας, κλεφτές ματιές και πονηρά χαμόγελα, τα λόγια των πρωταγωνιστών να σέρνονται από την οθόνη στα χαλίκια μέχρι να μας φτάσουν να γίνουν δικά μας, μέχρι ν ανάψουν τα φώτα στο διάλλειμα να ξαναγυρίσουμε στην πραγματικότητα και προσπαθώντας να συνηθίσουμε την εναλλαγή από το σκοτάδι στο φως ν' ακούγεται στεντόρεια η φωνή "λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυρααάλ" και να πέφτουμε πάνω στο κασελάκι του πωλητή να ξεδιψάσουμε τη δίψα της ψυχής μας

Φεύγαμε πανάλαφροι στο τέλος της ταινίας μ' ανανεωμένη την υπόσχεση "αύριο 😉..." και ο δρόμος του γυρισμού, ανάμεσα στο φως από τις κωλοφωτίτσες που κρύβονταν στα χόρτα των όχτων, φάνταζε ολόφωτος σαν τη λεωφόρο των Ηλυσίων του Παρισιού, γιατί έτσι πρόσταζε η καρδιά!

Όταν δεν πηγαίναμε σινεμά ή μαζευόμασταν στα Γιουλέϊκα, (εκεί να δει παιδοβόλι το μάτι σου!!!) και παίζαμε στην καλύβα του μπάρμπα Βασίλη (γέμιζε  ο κάμπος αχυρένιες καλύβες, ισόγειες, δίπατες  ακόμα και τριώροφες, βιγλάτορες για τη συγκομιδή της σταφίδας που θα ερχόταν σε λίγο αλλά και για δροσερό ύπνο τις καυτές μέρες του καλοκαιριού) ή στο μεγάλο μεταλλικό τολ. Ή κατεβαίναμε πάλι στη Χώρα στον περίπατο που περιπαικτικά λέγαμε "νυφοπάζαρο" από το συνεχές πάνω κάτω στη Στρατα Μαρίνα, αφου ένα μεγάλο τμήμα του δρόμου γινόταν πεζόδρομος και τον απολαμβάναμε χωρίς τροχοφόρα. Καθόμασταν για ένα γλυκό ή ουζάκι στα καφενεία  που έβγαζαν τα τραπεζάκια τους και τ αράδιαζαν στο πεζοδρόμιο πάνω από τη θάλασσα, με το θαλασσινό αγέρα να σου σπάει τα κάφηρα κι οχι με τη σημερινή μόλυνση του λιμανιού. Χαιρετούρες με τους γνωστούς που περνούσαν "κάτσε να σ ε κεράσουμε" η πρόταση, "θα γυρίσω, ή άλλη φορά" η απάντηση και το ατέλειωτο πήγαινε έλα του γκαρσονιού με το δίσκο ψηλά στο χέρι "έφτασεεε"! Πολλές φορές το  λιμάνι γέμιζε βαρκάκια με κανταδόρους οταν έπεφτε το βράδυ και ήταν μια μαγική ατμόσφαιρα στη φεγγαράδα! Τότε που η μουσική γινόταν για το κέφι και οχι για τέρψη των τουριστών, που λίγα καταλαβαίνουν από τ' ακούσματά μας.

Πολύ μικρή ακόμα, πριν μάθω ποδήλατο, πηγαίναμε στο Δημητράκη το Νιοτόπουλο και μου νοίκιαζαν ποδηλατάκι με την ώρα και μάθαινα στην Πλατεία. Οι δικοί μου απολάμβαναν το γλυκό τους στον "Κόκκινο Βράχο" προσέχοντας με και συγχρόνως τερπόμενοι από τα τραγούδια του τραγουδιστή  που διασκέδαζε του θαμώνες του. Κι αφού  επιστρέφαμε το ποδήλατο, απαραίτητα περνούσαμε απέναντι στην Πουλάκαινα για το καθιερωμένο παιδικό περιοδικό. Από Μικυ Μάους μέχρι Μικρό Σερίφη, κι απο Μικρό Ηρωα μέχρι Μπλέϊκ, χωρίς διάκριση αγορίστικο κοριτσίστικο, τα διάβαζα όλα και με συνέπαιρναν όλα. Αργότερα ήρθαν οι ΚΑΤΕΡΙΝΕΣ, το ΦΑΝΤΑΖΙΟ κ.λ.π. περιοδικά της πιο εφηβικής ζωής.

Έτσι γεμάτες κυλούσαν οι μέρες και το μόνο που τις σκίαζε ήταν η επιβολή να κάνω κάποια από τα μαθήματα της επόμενης τάξης ή να προχωρήσω λίγο ακόμα το κέντημά μου, προϋποθέσεις για ξελευθερία και τα δύο, που διακοπτόντουσαν από την  μυρωδιά της φρεσκοψημένης πιτσούνας που έβγαζε η γιαγιά μου  από το φούρνο, κι εγω μέσα από το παράθυρο που την έβαζε να κρυώσει ξεσπάλιαζα ανυπόμονα την πρώτη αγκωνή, που μου  γλύκαινε το θυμό για ο,τι υποχρεωνόμουν να κάνω παρά τη θέλησή μου.

Και κάτι άλλο υπέροχο! Τα Καλοκαίρια αυτά είχαν φωνή, είχαν μελωδία, είχαν συναίσθημα ενός αγαπημένου τραγουδιστή που δυστυχώς μας άφησε μόλις χθες, αρχή Καλοκαιριού πού τόσο τραγούδησε (τι ειρωνεία αλήθεια!) και σαν παλιρροιακό κύμα ήρθε και συμπαρέσυρε ολες τις αναμνήσεις και τις ξέβρασε με βία πάνω στις αντιστάσεις του νου! Του Δάκη

Τόσα Καλοκαίρια μου χαν φύγει από τα χέρια... Οχι, για μένα δεν υπήρξαν τέτοια Καλοκαίρια, αλλά αντίθετα  "Αυτό το καλοκαίρι το περίμενα με ξάστερα τα βράδια...

Τι ανάγκη  λοιπόν να μας δημιουργηθεί για διακοπές εκτός Νησιού, αφού όλα τα είχαμε και ήμασταν καταχαρούμενοι και κατευχαριστημένοι, μέχρι...την ώρα του αποχαιρετισμού! Στιγμές δραματικές που ακόμα και η Μάρθα Βούρτση θα ζήλευε!
Όμορφα, μοναδικά, μελωδικά Καλοκαίρια της αθωότητας που πέρασε και πια οι στεναχώριες, οι αποχωρισμοί είναι καθημερινοί και πονάνε. 
Σήμερα οι παρέες έχουν διασκορπισθεί στα σημεία του ορίζοντα, τα σινεμά θυσιάστηκαν στην τουριστικοποίηση, οι μικρές απολαύσεις δεν μας ικανοποιούν πια, ζητάμε όλο και περισσότερα, ακόμα και η θάλασσα έπαψε να μας δίνει το ζωογόνο της αεράκι και μας κερνάει από τη μόλυνση που την καταδικάσαμε, ο φόβος και η ανασφάλεια καιροφυλακτούν να μας κατακυριεύσουν και οι απόπειρες επιστροφής και σκαλίσματος των αναμνήσεων είναι βάλσαμο στις πληγές που μας αφήνει το σήμερα.