Το σαλκίμι της βεράντας!

 ... "Ἐνῶ ἐκεῖνο τό σαλκίμι σικλαμέν

Γιά κείνη χύνονταν ἀπάνω στή βεράντα

Τό ἄρωμά του ὥς τό κρεβάτι της εἰσχωροῦσε

Σέ πλήρη ὀργασμό –θανάσιμο"

Μαρία Κέντρου-Ἀγαθοπούλου (1930)

Το "σαλκίμι", λέξη που δεν βρίσκεται σε κανένα λεξικό, είναι η γλυσίνα, ένα είδος ακακίας με καρπούς σε τσαμπιά, σαν σταφύλι. Είναι λέξη μικρασιάτικη, δάνειο από τα τουρκικά (salkim, που καταρχήν θα πει «κρεμαστό τσαμπί»).

Οι πρόσφυγες φύτευαν σαλκίμια στις αυλές τους.

Ο Θωμάς Κοροβίνης αναπολεί τις προσφυγικές γειτονιές της Τούμπας: «Πολλά σπίτια είχανε τσαρδάκια σκεπασμένα με σαλκίμια και κληματαριές και καθόταν από κάτω ο κόσμος κι έπινε το καφεδάκι του κι έκαναν οι γείτονες μουχαμπέτι [κουβεντούλα]».

Συντοπίτης του ο Γιώργος Ιωάννου, θυμάται: «Είχαμε μια σαλκιμιά, ριχτή στα κάγκελα σαν κισσός, κι ήταν η πόρτα μας ωραία για ρομάντζα».

Ξακουστά είναι τα σαλκίμια που σκεπάζουν τα καλντερίμια της αγοράς στον Μόλυβο της Λέσβου·

Και για την επεξήγηση της κατασκευής: Καμβάς μεγάλου μεγέθους με πάστες για εφέ τσιμέντου σε δύο χρωματισμούς, επιπλέον ακρυλικά χρώματα. Τουβλα , κεντρική πόρτα και στέγη από χαρτόνια, σκαλιά και τσαμπιά από φελιζόλ, αναρριχώμενο απο πηλό, μπαλκόνι και γλάστρες απο συνδετήρες και καπάκια οδοντόκρεμας, καλαμάκια χάρτινα νέου τύπου για υδρορροή και φωτιστικό απο καπάκια φαρμάκων και μεταλλικά στοιχεία (κουμπιά). Τα 3 παράθυρα είναι chipboard με εσωτερική διακόσμηση από μένα από χαρτόνια επίσης. και για την ιστορία πρώτα έγινε το έργο αλλά έδεσε υπέροχα με τη στροφή του ποιήματος, δε νομίζετε;

Καλό Μήνα οσονούπω φίλοι μου αγαπημένοι, με χρώματα, μοσχοβολιές και ομορφιές κάθε τύπου, μακρυά απο κόβιντ ;)