Ραντεβου με την ιστορία...

ΜΟΥ (εγω κι ο Αντρέας 😂) 

Αλλά μήπως λέω ψέματα; Πραγματικά αισθάνομαι τυχερή γιατί έζησα(βίωσα) όλες τις ανέλπιστες αλλαγές της γενιάς μου,απο τεχνολογικής απόψεως θες; απο πολιτικής; απο κοινωνικής; Τα πάντα όλα τα έζησα εκ του σύνεγγυς

Κι εκεί κάπου πριν τις κοσμοϊστορικές αλλαγές...η ιστορία συνεχίζεται! Τέλος του Γυμνασίου και απνευστί  βαλίτσες για Αθήνα και εγγραφή στα Φροντιστήρια προπαρασκευής των Πανελληνίων εξετάσεων! Αφιξη στην ΑΘήνα, διαμονή Ζωγράφου, εγγραφή στου Μπελεζίνη.

Με προϋπαντούν τα γεγονότα της Κύπρου, οι σειρήνες να ουρλιάζουν, πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο κόσμος να τρέχει αλλόφρων να προλάβει τα λεωφορεία να γυρίσει σπίτια του, στις στάσεις της Ακαδημίας να γίνεται το έλα να δεις, οι πόρτες στα λεωφορεία να μην κλείνουν, ο κόσμος να κρέμεται σαν τσαμπιά στα σκαλοπάτια και οι φήμες για πόλεμο να οργιάζουν! Εγω να κλαίω και ν ανησυχώ για τους δικούς μου και ποιούς θα επιστράτευαν. Στα κόκκινα τηλέφωνα των περιπτέρων (κερματοδέκτες) ανθρώπινες ουρές για μια επαφή με τους δικούς του ο καθένας, να μάθει... Το βράδυ τα αεροπλάνα πετούσαν συνέχεια, με φόβιζαν... Καθόλου καλή αρχή, απ όλες τις απόψεις .

Και ξαφνικά, πτώση της Χούντας και αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Μια βραδυά που κατέβηκε όλη η ΑΘήνα στους δρόμους πανηγυρίζοντας έξαλα, μας βρήκε τρέχοντας από του Ζωγράφου στο Μουσείο (λίγο ακόμα και θα φτάναμε αεροδρόμιο για την υποδοχή)! Κόσμος μιλιούνια, χωρίς χρώματα πολιτικά, σύσσωμοι! Τέτοιες εκδηλώσεις και τόσο ενθουσιασμό δεν ξανάδα στη ζωή μου! Αγκαλιαζόμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, γελάγαμε και κλαίγαμε από χαρά και ανακούφιση! Αναπνέαμε ελεύθερα μετά από 7 χρόνια

Τέλος καλοκαιριού μας βρίσκει στο Εξεταστικό Κέντρο Πάτρας. Σχολικό συγκρότημα Πλατείας Τριών Ναυάρχων! Ζέστη, άγχος, κούραση, αγωνία, προσευχές και μετά... Φθινόπωρο πια... κολλημένο το αυτί στο ραδιοφωνάκι ν ακούσουμε τ' ονομά μας! Να πάρουμε την εφημερίδα με τα χιλιάδες ονόματα να επιβεβαιώσουμε οτι σωστά ακούσαμε και να υπογραμμίσουμε το δικό μας . 

 Φοιτήτρια στην Αθήνα μετά από πρωτοφανή και μοναδική στα χρονικά τρίπλα! 

Άγνωστη μεταξύ αγνώστων για πρώτη φορά, εκεί που κατέβαινα στη Χώρα κι έλεγα 1000 καλημέρες, έλεγα μία και με κοίταζαν με στραβό μάτι! Λούφαξα. Δεν ήταν για μένα η Πρωτεύουσα ετσι απρόσωπη και αγέλαστη. Βολεύτηκα όπως μπορούσα

Μια θεία καθηγήτρια, ξαδέλφη του μπαμπά μου, τον έπεισε να με εμπιστευθεί σε οικοτροφείο! Ποιόν ; εμένα! που δεν ήξερα από περιορισμούς ! ναι μεν πρωτάρα στην άγνωστη Πόλη, αλλά όχι ελεύθερη

Η αλήθεια είναι οτι ουτε καν μας νοίκιαζαν σπίτια. Άκουγαν "φοιτητής" και λες κι έβλεπαν το διάολο, όπως σήμερα τους αλλοδαπούς. Κάτι υγρά κι αραχνιασμένα πλυσταριά στις ταράτσες νοίκιαζαν για ένα μάτι και κάτι αξιοθρήνητα υπόγεια ( σ ενα τέτοιο εγκαταστάθηκα την τελευταία χρόνια των σπουδών μου, ημιυπόγειο για την ακρίβεια-ανεβασμένα πράγματα οχι αστεία!- που οι φίλοι χάριν συντομίας πήδαγαν από το παράθυρο μέσα) . Για διαμονή σε συγγενείς ούτε γι αστείο! Τόχα ζήσει στο πετσί μου και πολύ άσχημα μάλιστα. Οικοτροφείο! χίλιες φορές. 

Σημερινή εικόνα

Μεγάλο το ζόρι σ' εκείνον το περιστερώνα στο τελευταίο όροφο Ερμού και Βουλής (τραγική ειρωνεία μ έφερε απέναντι μ ό,τι είχα ονειρευτεί!) να με πλακώνουν οι τέσσερις τοίχοι. Απαγόρευση κυκλοφορίας που δεν είχα ούτε στη Δικτατορία και μετά τις 9 τα κεφάλια μέσα. Το μόνο καλό οτι γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους, κορίτσια κι αυτά της επαρχίας που ήρθαν όπως εγω να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.

Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια τις τεράστιες πορείες του Πολυτεχνείου, τον παλμό τους, τις αύρες της Αστυνομίας, τα δακρυγόνα...Πόσα παιδιά κυνηγημένα δεν κρύφτηκαν μέσα στο κτίριό μας ν αποφύγουν το ξύλο που έπεφτε αδιακρίτως.

Η φοιτητική μου ζωή δεν ήταν ονειρεμένη όπως τη είχα φανταστεί. Μόνο ο πρώτος καιρός ξεχώρισε κι αυτό γιατί βίωνα μία πρωτόγνωρη ελευθερία που δε κράτησε πολύ, δυστυχώς. Τη στέρησα εγω η ίδια απο τον εαυτό μου,τη στραγγάλισα με τα ίδια μου τα χέρια για κάτι που δεν άξιζε και δεν έγινε σεβαστό. Όποια πει, οτι κάποια στιγμή δε θυματοποιήθηκε σε κάποια σχέση, θα πει απλά ψέματα. Τέλος πάντων το φταίξιμο δικό μου, αλλά τα νιάτα και η απειρία δίνουν πολλά συχωροχάρτια.

Η διαδρομή γνωστή και καθημερινή, Σύνταγμα-Πάντειος! Τα πρωινά είχαμε αναγκαστικά Γυμναστική. Βαριόμουν που ζούσα, αλλά οι παρουσίες ήταν υποχρεωτικές και προαγωγικές. Ποτέ δε το είχα ιδιαίτερα με τη γυμναστική. Μάλλον το κατάλαβαν κι αυτοί γιατί στο τέλος μας χάρισαν τα σκασιαρχεία. Παρέα μ ενα τσούρμο αρσενικά (πάντα είχα καλλίτερες σχέσεις με τ αγόρια απ ότι με τα κορίτσια, πιο καθαρές, πιο ειλικρινείς, πιο ντρίτες) εξαντλούσαμε το ωράριο στο καφενεδάκι απέναντι του μπάρμπα Μήτσου, μέχρι νάρθει η ώρα να φάμε στην Εστία. Χαθήκαμε στην πορεία. Με κάποιους πιο κολλητούς ξαναβρεθήκαμε αργότερα για να ξαναχαθούμε, κάποιοι έχουν φύγει ήδη γι αλλού 😢 Ήμασταν όμως μια πραγματικά ωραία ατμόσφαιρα, ολο γέλια και όνειρα! Τότε έβραζε το σύμπαν στα Πανεπιστήμια, αμέσως μετά την  Δικτατορία, το κεφάλι σηκώθηκε στους ώμους  και δε το σκιαζε φοβέρα καμιά, αντίθετα από τις νουθεσίες των θείων "πρόσεχε ,γιατί ακόμα τα πράγματα είναι ρευστά, δεν ξέρουμε αν θα κρατήσει κ.λ.π.", (φοβόντουσαν μήπως το τέρας ξαναγύριζε ακόμα και λαβωμένο) "μη πηγαίνεις στις συναυλίες, θα σ ε φακελώσουν" εγω για φασκέλωμα το έπαιρνα. Τί έκανα για να με φακελώσουν; Μιλιούνια στις κερκίδες, ενθουσιασμός στο ζενίθ, τί θα εύρισκαν σ εμένα να φακελώσουν; τον ενθουσιασμό μου ή την αντάρτική μου πρόθεση; Πάντως εκείνες οι συναυλίες  με τρανταχτά ονόματα μέχρι και σήμερα, κάποια βράδυα στις Μπουάτ της Πλάκας, τα απογεύματα στο καφέ του Πικιώνη στο Λουμπαρδιάρη με την Ακρόπολη φάτσα κάρτα ήταν ό,τι ωραιότερο έζησα στο χρόνο που άφησα τη φοιτητική μου ζωή να με συνεπάρει. Έπνεε άνεμος ελευθερίας κι εγω τον ρουφούσα αχόρταγα, λες και ήξερα οτι δε θάταν για πολύ. 

Κάποια βράδυα έπαιρνα άδεια εξόδου με βεβαίωση του κηδεμόνα που είχε ορισθεί 😡😡 και αρκετές φορές μ' εύρισκε στο Θησείο στο διαμέρισμα του παιδικού μου φίλου του Γιάννη, να διαβάζουμε ποίηση, ν ακούμε τραγούδια υπο το άγρυπνο βλέμμα του Τσε (μόνιμη αφίσα σ ολα τα φοιτητικά δωμάτια) και να ονειρευόμαστε ο καθένας τα δικά του! Πάντα ο Γιάννης, από την Τρίτη Δημοτικού που πήγα στο Δημόσιο σχολείο, με είχε υπο την προστασία του! Όταν με γνώρισε η δασκάλα στα άλλα παιδιά της τάξης, βγήκε μπροστά και δήλωσε προστάτης μου, γιατί ήμασταν μαζί απο μικρά παιδιά, μια που οι μανάδες μας ήταν φιλενάδες, άλλον δε γνώριζα από εκείνους τους συμμαθητές. 

Αυτό συνέχισε όλα μας τα χρόνια και τώρα έχουμε χαθεί μένοντας στο ίδιο Νησί, αλλά αν βρεθούμε είναι σαν να μην πέρασε μια ώρα!

Μετά τον πρώτο χρόνο και αφου η ίδια θεία που το πρότεινε στο μπαμπά μου, η ίδια το έκρινε ακατάλληλο για περαιτέρω παραμονή μου (άγνωστα τα κριτήρια, αλλά τα δέχτηκα με ανακούφιση) πρότεινε μετακίνηση σ αλλο οικοτροφείο...Χ.Ε.Ν ! Χριστιανική Ενωση Νεανίδων, πού Μάης πού τριφύλλια!!!χαχχαχα αλλά σαφώς καλλίτερη κατάσταση εκεί και καμία σχέση με την αρχική λέξη του ακρωνύμιου. Εκεί έμεινα τα επόμενα δύο χρόνια και περιστασιακά τα υπόλοιπα χρόνια, αφού λειτουργούσε κι ως hostel. 

 Ήταν μεγάλο σχολείο για μένα αυτή η συμβίωση με ετερόκλιτα πρόσωπα. Γνώρισα πολλά κορίτσια, έμαθα για πρωτόγνωρες σ' εμένα καταστάσεις, άκουσα και βίωσα εξωφρενικά πράγματα (σας διαβεβαιώ, δεν διαφέρουν από τα σημερινά απλά τότε δεν έβγαιναν παραέξω 😶 ), που πάντα έλεγα οτι αν τα έγραφα σε βιβλίο θα γίνονταν best seller. Ευτυχώς, εχω ξεχάσει πια και πρόσωπα και γεγονότα κι έτσι γλυτώνουν την έκδοση και τη διασημότητα που την διεκδικεί μόνο μία, που γράφει πλέον μόνη της και βρίσκεται στα ευπώλητα των πωλήσεων, Χρυσα Δημ....... ω ναι! καλά το υποψιαστήκατε τ' όνομα της συγγραφέως! (Από εδώ να καταλάβετε πόσο χριστιανικά ήταν τα ήθη!!!χαχαχχα) Μέναμε στα διπλανά δωμάτια, ενώ εκείνη φοιτούσε για αεροσυνοδός.  Ποτέ δε φανταζόμουν οτι θάχε τέτοια πορεία, μόνο τέτοιες τάσεις δεν έδειχνε 😏!

Γύρω μας τα καλλίτερα θέατρα με τα πιο ηχηρά ονόματα (πρόλαβα και είδα την Ελλη Λαμπέτη στην τελευταία της ανατριχιαστική παράσταση) απο κοντά την Αλίκη που κι αν μας είχε ταξιδέψει με τις ταινίες της ΄οσο ήμουν στο Νησί και τα ωραιότερα σινεμά (ΑΤΤΙΚΟΝ το λατρεμένο και σήμερα αποκαίδι 😭😡). Τί θα μπορούσα να ποθήσω περισσότερο, εγώ που από παιδί μ είχε κάνει ο μπαμπάς μου να λατρεύω την Εβδομη Τέχνη! Η ΑΘήνα αναδεικνυόταν η δική μου Ντισνεϋλαντ 😍

Εκεί με κυνήγησε γι ακόμα μία φορά ο σεισμός! Στο εντευκτήριο του οικοτροφείου που μαζευόμασταν και παίζαμε μουσική (είχαμε μία συγκάτοικο που έπαιζε ακορντεόν) ή βλέπαμε τηλεόραση ή τους ηθοποιούς που προσέρχονταν στα απέναντι θέατρα για την παράσταση. Μεταξύ αυτών και τον Αλβέρτο Εσκενάζυ με τη μηχανάρα του, πρωταγωνιστή και στο σήριαλ που παρακολουθούσαμε την ώρα του σεισμού, που ξέραμε πια τις ώρες προσέλευσης και κολλούσαμε τα μούτρα μας στη τζαμαρία του τρίτου να τον δούμε νάρχεται! Σ αυτό το σημείο μας βρήκε ο σεισμός ένα κρύο Φλεβαριάτικο βράδυ βλέποντας μετά μανίας το "Φως του Αυγερινού" και  Ως η πιο Εξοικειωμένη  και ψύχραιμη εγω με τους σεισμούς, βοήθησα στην εκκένωση ολου του κτιρίου από τρόφιμους και φιλοξενούμενες  και διανυκτερεύσαμε ολη νύχτα στην Πλατεία Συντάγματος. Ηταν και η πρώτη φορά που είδα τις πολυκατοικίες της οδού Αμερικής δεξιά κι αριστερά του δρόμου να συγκλίνουν, τόσο που νόμισα οτι ήταν οφθαλμαπάτη! Οπως για πρώτη φορά ένοιωσα πόσο κοντά με τους ανθρώπους σε φέρνει ο φόβος!

Η Πλατεία Συντάγματος ήταν το Κέντρο για κάθε επαρχιώτη μετά την Ομόνοια που συνέρρεαν είτε για την αλλαγή φρουράς των ευζώνων είτε για μια φωτογραφία. Αξέχαστες οι πόζες μπροστά στις φωτογραφικές μηχανές των πλανόδιων φωτογράφων με τα περιστέρια στα χέρια, κάτι σαν αυτές που έστελναν οι φαντάροι στις οικογένειές τους ένα κεφάλι μέσα από μία κάρτ ποστάλ "δαφνοστεφανωμένο" ή σ' ένα αεροπλάνο... ό,τι μπορείς να φανταστείς ένα γύρω του, αλλά με το απαραίτητο τσιγάρο στο στόμα! Κάπως ετσι εκ των ουκ άνευ και η φωτογραφία κάθε επαρχιώτη στον Άγνωστο Στρατιώτη. 

Σημείο συνάντησης στα ραντεβού, τα μοναδικά Ανθοπωλεία της Βουλής, που άγνωστο γιατί τα κατήργησαν, ενω έδιναν τόσο χρώμα κι άρωμα σ' ένα πολυσύχναστο γκρίζο δρόμο. Οπως είχα διαβάσει είχαν δημιουργηθεί για να προμηθεύουν με λουλούδια το Παλάτι και στη συνέχεια τα Ξενοδοχεία και τα μεγάλα αστικά σπίτια της περιοχής

Δεν ξέρω γιατί κάθε Δήμαρχος κοιτάζει πώς να ξηλώσει ο,τι καλό και να "φυτέψει" τη δική του παλαβή ιδέα, θέλοντας να βάλει μια σφραγίδα έστω και πρόσκαιρη. Ετσι έφυγαν και τα λουλούδια από την Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Μάλλον σκέφτηκαν "καλλίτερα να σκουντράς πάνω σε τραπεζοκαθίσματα παρά σε γλάστρες με λουλούδια"

Σε μια Πόλη που το πράσινο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αντίθετα τα τραπεζοκαθίσματα πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς, τα λουλούδια εξοστρακίζονται. 

Τί κρίμα! Θα ήταν μια κάποια λύση, όπως λέει κι ο ποιητής

Είχα μάθει πολύ καλά πια την ΑΘήνα και μετακινόμουν άνετα, όσο άνετα σου επέτρεπε η σαρδελοποίηση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Παρ όλα αυτά την αγάπησα με πάθος και ας μην εξάντλησα τις ευκαιρίες της. Είχα και εχω την ικανότητα να απομονώνω τ' άσχημα και να επικεντρώνομαι στα καλά, άλλωστε τα τελευταία 10 χρόνια έμενα στο πιο όμορφο "προάστιο" (κάποτε) της Αττικής, στη Νέα Σμύρνη, που την πρόλαβα με τις τελευταίες της βιλίτσες και τους κήπους πριν παραδοθεί κι αυτή στην άκρατη ανοικοδόμηση. Μέσα στο πράσινο, κοντά στη θάλασσα ήταν το ιδανικό μέρος για μένα που ήταν κοντά στα βιώματά μου.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα αλλά νομίζω οτι ήδη πολυλόγησα. Για άλλη μια φορά θα παραδεχθώ οτι ήμουν τυχερή στη ζωή μου, για όσα έζησα, για όσα πρόλαβα να δω ν' αλλάζουν, για όσα με δίδαξε, νοιώθω πραγματικά πλήρης εμπειριών και δε θα εξαιρέσω ουτε καν τις δυσάρεστες, γιατί όλες κάτι σου προσφέρουν και σ ε κάνουν την προσωπικότητα που είσαι σήμερα.

Παρόλο που έζησα πολλά χρόνια στην ΑΘήνα, τη ρούφηξα όσο μπορούσα, δεν την στράγγιξα, δεν τη χόρτασα και κάθε φορά που την ξαναπερπατώ, αναζητώ τα χαμένα μου χνάρια, τις γνωστές γωνιές της, που πολλές έχουν αντικατασταθεί μ άλλες καινούργιες, οι άνθρωποι του τότε εχουν φύγει, η ανάμνηση τους ομως εχει ριζώσει για τα καλά, την περπατώ με ευλάβεια και παρατηρώ με μεγαλύτερη προσοχή την κάθε της λεπτομέρεια που μου παρουσιάζεται και την ξαναγαπώ και ξαναπαθιάζομαι. Πολλές γωνιές της έχουν κάτι από μένα!