Κάτσε κάτω...σήκω πάνω...

Η εικόνα που έχω, κάθε που βγάζει υλικά για crafters το Γερμανικό Πολυκατάστημα, ορδές τις τρελές σαν εμάς, να πιάνουμε σειρά μη χάσουμε το εργαλείο.
Λάθος κάνω; ίσως νάμαι μόνο εγω...
Ετσι, κάθε φορά, η εξόρμηση φέρνει πίσω στο σπίτι ένα νέο απόκτημα, γιατί χωρίς αυτό δεν κάνουμε(-ω), για το οποίο είμαστε (είμαι) περήφανες κι ετοιμαζόμαστε(-μαι) να μεγαλουργήσουμε(-σω)!
Το σημερινό βέβαια δεν είναι κάτι τέτοιο,αλλά σίγουρα κάνει τη ζωή μας, στις ατέλειωτες ώρες δημιουργίας, πιο ξεκούραστη.
Ένα μικρό σκαμνάκι από σουηδικό ξύλο    ήταν, όταν αγοράστηκε και πολλές ώρες, ξεκούραζε τα κουρασμένα πόδια από το κρέμασμα.
Ώσπου κάτι μπήκε μέσα μου (το δαιμόνιο της δημιουργίας, μην αυτοσχεδιάζετε, το άάάλλο το έχω μόνιμα εντός μου!χαχαχα) και άρχισα να μην καλοβλέπω τη στιλπνή του ανοιχτόχρωμη φατσούλα.
Από δω το είχα από εκεί το είχα,αυτό αντιστεκόταν.
Είχε και τη σύμφωνη γνώμη των οικείων μου κι όλο απέφευγε τη μεταμόρφωση...ώσπου...ήγγικεν η ώρα της κρίσεως!

Δεν ξέρω αν αυτό έπαθε κρίση, εγώ πάντως μία μικρή,την έπαθα. Πάντα το παθαίνω πριν το τελικό αποτέλεσμα.
Η τεχνική, είναι "άστα να πάνε", πού shabby chic  και τέτοια ταπεινά! εδώ είναι "πού σε πονεί και που σε  σφάζει" , δική μου τεχνική, μη την ακολουθήσετε γιατί είναι επικίνδυνη για την ψυχική σας υγεία
Τέλος πάντων μετά απο συνεχείς εφαρμογές χρωμάτων (για ν αποκτήσει την όψη της παλαίωσης), κρακελέ ενός συστατικού, επιλογή μοτίβων (είδατε οτι σιγά-σιγά απομακρύνομαι από το λουλουδικό)

μικρή λεπτομέρεια

 τ αποτέλεσμα είναι τούτο εδώ.

εξ όψεως

Τώρα βέβαια,επειδή εμένα με ικανοποιεί (δεν ξέρω για σάς;) το ερώτημα είναι ένα: "πού θα βάζω τα πόδια μου;" γιατί, να τα αποθέσω ξανά, πάνω στο δημιούργημά μου, το βλέπω χλωμό.

πλευρικές εικόνες με decoupage ριζόχαρτου

Μάλλον θα αντιστρέψω το τραγούδι του Χατζηγιάννη και θα κάνω ασκήσεις εδάφους-αέρος σαν άλλη γυμνάστρια "αν-όργανης" (αφού θα λείπει το όργανο-υποπόδιον) γυμναστικής.
Μη μου το σκαμνί  τάραττε , λοιπόν, μέχρι νεωτέρας!