Ένα αλλόκοτο Καλοκαίρι, αλλά...

Αγαπημένοι μου φίλοι, φαίνεται το 2020 επιθυμεί διακαώς να μείνει στην ιστορία ,σαν μια κόμα μαύρη της σελίδα,δυστυχώς.

Κοπιάσαμε όλοι τόσο πολύ, κλειστήκαμε στο καβούκι μας κατά πώς μας διέταξαν, δυσκολευτήκαμε, αγχωθήκαμε, ο φόβος έγινε καθημερινός σύντροφος και το αυτί εστίαζε στον αριθμό των καθημερινών κρουσμάτων. Κι εκεί που πιστέψαμε οτι τη σκαπουλάραμε...αντακάπου απ την αρχή!

ο φόβος ξανάκανε την εμφάνισή του μαζί με την αυξητική τάση των κρουσμάτων, την επανάληψη των θανάτων και δνε δικαιολογώ καθόλου το "ελα μωρέ,γέρος ήταν ώρα του ήταν" που λένε οι συνωμοσιολόγοι και οι αμφισβητίες της πανδημίας. 

Οχι ούτε γερός ήταν κι ας ήταν 90+ , ούτε ώρα του ήταν. Την ώρα του καθενός δεν θα την ορίσουμε εμείς και εάν δεν υπήρχε ο ιός αυτό ο "γέρος" (απο 60 και πάνω) θα ζούσε μια χαρά μέχρι να ρχοταν η κανονική του ώρα.

Νευριάζω απίστευτα οταν ακούω να λέγονται αυτές οι ηλιθιότητες, γιατί ο,τι δε σ αγγίζει δεν σ αφορά και το προσπερνάς ελαφρά τη καρδία, για κάποιον άλλον όμως είναι ο άνθρωπός του και τον θέλει στη ζωή του. Δε μπορώ να δεχτώ το "δεν υπάρχει τίποτα","είναι η δικτατορία του φόβου που θέλουν να μας επιβάλουν","θέλουν να ξεπαστρέψουν το γηραιό πληθυσμό να μη πληρώνουν συντάξεις" (ο,τι μαλακία θες ακούς, συγγνώμη που δεν έβαλα παραπλανητικά σύμβολα,αλλά πρέπει να λέγονται με τ ονομά τους κάποια πράγματα), "θέλουν να πουλήσουν μάσκες" (μπας και να πουλάγαμε κι εμείς τις υφασμάτινες να πλουτίζαμε;;;😡😡😡 Τόσο εύκολα θα γίνω Αμπράμοβιτς;) "θέλουν να μας βάλουν τσιπάκια με τα εμβόλια" (θα τα υγροποιήσουν; πώς θα μας τα περάσουν στο αίμα; ή θα μας τα κρεμάσουν σαν τις γίδες απο τ αυτιά;). Ειλικρινά δεν περιγράφονται όσα ακούμε καθημερινά και φυσικά οι ίδιοι συνωμοσιολόγοι κάνουν αντίσταση κατά της αρχής, αρνούμενοι να κρύψουν το ωραίο τους προσωπάκι πίσω από τη μάσκα 😠😠.Αυτοί οι ίδιοι που δε σηκώνουν τον κώλο τους απο τον καναπέ ούτε για νερό, οχι για να αντισταθούν!!!

Τλπ με τούτα και μ εκείνα βρισκόμαστε αν όχι στο -1 ,σίγουρα πάντως στο σημείο 0 και φτου κι απο την αρχή!

Επειδή δεν είμαι συνεπής απέναντί σας, σκοπεύω να αγραναπαυθώ (οχι καλέ να πεθάνω, τουλάχιστον δεν τόχω αποφασίσει εγω ακόμα) γι αυτό σας τα είπα μαζεμένα, να τα βγάλω απο μέσα μου ,να τα μοιραστώ μπας και καταφέρω ν ανεχθώ λίγο περισσότερο τη βλακεία που κυκλοφορεί ελεύθερη.

Δε θα σας αφήσω όμως με την γκρίνια μου, όχι θάμουν αχάριστη για όσα μου προσφέρετε.

Θα σας δροσίσω με κάποια έργα που έφτιαξα σε μία έξαρση εντός της εβδομάδος γιατί τις υπόλοιπες εβδομάδες από το χάραμα πήγαινα στη θάλασσα επειδή το σπίτι δεν αντέχεται. Η υγρασία είναι σε μη ανεκτά επίπεδα και νοιώθω σαν να ψήνομαι στους φούρνους του Αουσβιτς.

Παρά ταύτα κάτι οι αναμνήσεις της εποχής κάτι τα  παραμύθια δρόσισαν το είναι μου και μεταφέρθηκαν στην πέτρα.

Σα παραθέτω και τα κείμενα όπως τα δημοσίευσα.

Σταφίδα μου αυγουστιάτικη

που πάντα μέλι χύνεις

πολύ χρυσάφι στο νησί

κάθε χρονιά αφήνεις

(δημ. δίστιχον αδόμενον επι Βενετοκρατίας

Αλλά από τη Βενετοκρατία μέχρι σήμερα μπήκε πολύ νερό στ αυλάκι και τώρα ο πάλαι ποτέ εξαγώγιμος "μαύρος χρυσός " της Ζακύνθου κοντεύει να γίνει είδος υπο εξαφάνιση

Κάποτε, οταν ήμασταν παιδιά ,ο τρύγος της σταφίδας ήταν μία γιορτή, που ολοκλήρωνε έναν κοπιαστικό χρόνο εργασιών μέχρι να φτάσει ο καιρός της συγκομιδής της.

Ένα ευαίσθητο αλλά και πολύτιμο φρούτο, που εξαρτιόταν πολύ η ποιότητά της, από τον καιρό.

Ο καιρός δεν ήταν πάντα σύμμαχος των καλλιεργητών κι άλλες φορές σάπιζε στα κλήματα κι άλλες στα αλώνια, μόνε μόνε να βρεχε!

Καιρό πριν είχαν καθαριστεί τ' αλώνια απο τ αγριόχορτα ,είχε περαστεί η σβουνιά (κόπρος νωπή βοός κατά τον Λ.Ζώη) και εκεί όταν ερχόταν η ώρα, μεταφερόταν με τα τρυγοκάλαθα στον ώμο από τους εργάτες, απλωνόταν στον ήλιο κολλητά η μία στην άλλη να ξεραθεί από τον ήλιο ,να γραβαλιστεί ούτως ώστε να ψηθεί ολοκληρωτικά, να μαζευτεί μετά σε σωρούς και κατόπιν να λιχνιστεί με τη μάκινα, να μπει σε σακκιά να βγεί στην αγορά ντόπια και ξένη.

Και αφού περνούσαν οι εργάτες και μάζευαν τον καρπό, ο,τι έμενε, τα τσάμπουρα δηλ. εμείς τα παιδιά με τα καλαθάκια μας τα μαζεύαμε και κάναμε τις πορτάδες μας, σε μια γωνία των αλωνιών που μας παραχωρούσαν, όταν σήκωναν τη μεγαλύτερη ποσότητα.

Ηταν τα πρώτα μας λεφτά που βγάζαμε με κόπο.

Τέτοιες μέρες η μυρωδιά της σταφίδας που ψηνόταν στ αμπέλια σου γαργάλαγε τα ρουθούνια ηδονικά.

Πόσες φορές γυρίσαμε αλαφιασμένοι από τα πανηγύρια της Παναγίας ή του Αγίου, φορώντας τα καλά μας, γιατί ο καιρός μουσκλωνε και το πήγαινε για βροχή, και τρέχαμε αναφαντωμένοι, προκειμένου να προκάμουμε να τη σκεπάσουμε με τα λιοπανα, να ασφαλίσουμε με τα περόνια μπηγμένα στη γη τα πανιά, ούτως ώστε να προστατευθεί το προϊόν!!!

Απειρες φορές.

Μάλιστα κατά τον Λ.Ζώη ,ζακυθινό ιστοριοδίφη "οι παλιότεροι ζακυθινοί εκ προλήψεως ουδέποτε έπλυνον τη σταφίδα, προκειμένου να την φάγουν, πιστεύοντες οτι θα επροκαλείτο βροχή,καθ' ήν εποχήν ο σταφιδόκαρπος θα ήτο απλωμένος εν τοις αλωνίοις"

Τώρα ελάχιστοι καλλιεργούν σταφίδα, αλλά κάπου κάπου περνώντας το βράδυ από κάποιο αμπέλι όλο και σούρχεται η γνωστή μυρωδιά. Για πόσο ακόμα;

Απόδοση με πετρούλες, γυαλάκια της θάλασσας και ζωγραφική παρ' εμού (πέρασα πάνω απο την ακουαρέλα, ακρυλικό με πάστα νάναι πιο έντονη η φυλλωσιά)

Το μεγαλείο της ολοκληρωτικής και άνευ όρων αγάπης και αφοσίωσης, δοσμένο από ένα από τα πιο γνωστά παραμύθια, του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν .

Η Μικρή Γοργόνα, που εγκαταλείπει τα πάντα πίσω της, ακόμα και τη φωνή της θυσιάζει, για έναν αταίριαστο έρωτα!

Και με τούτο το στεφάνι να σας ευχηθώ ένα ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ