Κόκκινη κλωστή δεμένη...

δική μου προσθήκη-τσαχπινιά

Συμμετέχουν:
* η αφεντιά μου
* Σωσώ ή διαολοουρά
* Μπέττυ, η χαρά της Αύρας

Πράξη πρώτη:
Σινάμενες λιγάμενες, με σωφέρ παρακαλώ, οδηγηθήκαμε σε μυστική κρύπτη  του Πειραιά που μόνο το αστυνομικό δαιμόνιο του αστυνόμου Μπέκα, σόρρυ της Σωσούς μπορούσε ν ανακαλύψει!
Η Χαρά του παιδιού...συγγνώμη του crafter και του διεστραμμένου! Διότι μία χαρά ήταν όλα τα πράγματα εκεί μέσα, εμείς κοιτάζαμε πώς θα τ αλλάζαμε.
Η Σωσώ ήταν συγκρατημένη, γιατί είχε ξαναεφοδιαστεί και είχε έρθει στοχευμένα, εγω πάλι άστοχα, φορτώθηκα σαν μαούνα!

κουτί ραπτικής με decoupage, κρακελέ και ανάγλυφα στοιχεία

Πράξη δεύτερη:

H Μπέττυ ήταν ο πρώτος-πρώτος άνθρωπος που ξεχώρισα εξ αρχής και γνώρισα στη συνέχεια μέσα από τούτο δω το ταξίδι.
Δεν υπάρχουν λόγια να την χαρακτηρίσω.
Θα πω μόνο τούτο : είναι ένας ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΛΕΠΤΟΣ και διακριτικός Ανθρωπος και μία ΠΟΛΥΤΙΜΗ Φίλη! Αυτό τα λέει όλα.
Δεν συμμετείχε ενεργά σ αυτή την εξόρμηση, όμως ήταν στο  μυαλό  μας κι έτσι εκεί που εκείνη ανίδεη πάλευε κατ οίκον να φτιάξει τις ομορφιές της, εγω της αγόρασα ένα κουτί ραπτικής!
Μια χαρά ήταν το κουτί. Με τις θηκούλες του, βαμμένο με χρώματα ανιλίνης, με ζωγραφιστά σχεδιάκια ραπτικής. Προσεγμένο και ευπαρουσίαστο!
...αλλά εδώ μπήκε ο δαίμων της Σωσούς...

Πράξη τρίτη
Μετά απο καιρό φύσηξε αέρας  ανανέωσης στη Σωσώ και μεταμόρφωσε το δικό της κουτί .
Αλλά επειδή οταν εγκληματεί, το κάνει ολοκληρωμένα, έκανε ανάρτηση, στην οποία καλούσε την καλόβολη και ανεπηρέαστη Μπέττυ, να απαιτήσει την αλλαγή και του δικού της κουτιού,εκ των χειρών μου!!!
Τι να κάνει κι η Μπέττυ; δεν ήθελε πολύ, ενθουσιάζεται βλέπετε και με την πρώτη, δεν έχασε χρόνο (χρόνο έχασε, ένα ολόκληρο) μου έδωσε πίσω το κουτί με την παράκληση, να γίνει σαν της Σωσούς!
Αντε τώρα πες ΟΧΙ, αμα σε κοιτάζει μ αυτό το βλέμμα η Μπέττυ...
Το λες; δε το λες!

Πράξη  τέταρτη και στερνή
Πήρα  παραμάσχαλα  το κουτί χωρίς αντίρρηση κι αφού τ' άφησα να σιτεύει κάμποσο καιρό (έλεγα μήπως αποφάσιζε απο μόνο του να ντεκουπαριστεί), μια μέρα που έβρεχε δάκρυα, κι αφού στην  πρώτη μας επαφή είχε σπάσει το γυάλινο καπάκι του ( ευτυχώς είχα άλλο στη ράμπα), αποφάσισα να το πιάσω στα χέρια μου και να μη τ' αφήσω αν δεν ολοκληρωθεί.

Κι ολοκληρώθηκε...

κι ελπίζω να της αρέσει...
Κι ελπίζω να μην μετάνοιωσε, που μου το έδωσε πίσω, ν' αλλάξουμε την  έμπνευση του κατασκευαστή...
κι ελπίζω νάναι εν μέρει αντάξιο, των όσων μέχρι σήμερα έχει κάνει για μένα και  μέσω αυτού να της πω ένα μεγάάάλο  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και νάναι πάντα Πρωταθλήτρια σ ό,τι κι αν κάνει, με την αγάπη μου και την ευχή: το παραμύθι της ζωής της να ξετυλίγεται ακατάπαυστα χωρίς δράκους μόνο με καλές νεράιδες!